İçinden çıkamam dediğin bittim, tükendim dediğin günler olacak. Her şeyden vazgeçiyorum artık yoruldum dediğin günler… Sırtında kambur gibi taşıdığın sorumlulukların altında ezileceksin. Hayatındaki herkese yük oluyormuşsun gibi hissetmekten canın yanacak. Olmuyor diye çığlık attığın,içine bağırdığın zamanlarda bir çıkış yolunun var olduğunu bilmelisin.Kapkaranlık hiçbir şey göremiyorum diyip hiç umudun kalmamış gibi hissedebilirsin. Fakat o umut ve cesarette, o çıkış yoluda seni bekliyor olacak. Sadece şu an göremiyorsun.Ama endişelenme. Sakin ol. Korkularını aştığında o çıkış yolunu göreceksin.
Acı tıpkı deprem gibiydi. Aniden, hiç beklemediğimiz anda hayatımıza girer, hayatımızı altüst eder ve ardında hiç bir şey bırakmamış gibi umursamadan çeker giderdi.
Herşey karmakarışık . Eski günlerim ne güzeldi . Ne dert vardı nede tasa,o kadar toz pembeydi ki ... Büyüyünce üstümdeki sorumlulukla dik duramadığımı fark ettim.