Alles moet weg (1996) // dir. Jan Verheyen

my sister has been hating me for ages and i just found out about it and it’s literally making me paranoid. i feel like i’m going crazy and my mind keeps second guessing every relationship that i have. i feel like i can’t trust nobody and i feel like everyone secretly hates me and i know that i should not project her feelings on to my other friends/family but i just don’t fucking feel like living anymore if people keep doing shit to me like this. there’s literally no point in being here if even the people closest to you turn out to hate you. i don’t want to be that person but i feel like asking everyone if they hate me because it’s literally driving me insane. i don’t want to fucking do this anymore. i’m tired i’m so tired.

ik snap dat iedereen recht heeft op staken, maar dat betekent niet dat delijn dat elke focking week moet doen. en al zeker niet tijdens de examens.

therapy update

Ik heb vandaag terug een sessie zoveel geweend. De laatste maanden ben ik terug zo gericht op 'ik heb geen trauma' en is er vanalles nieuw aan de bovengrond waardoor therapie terug heel veel vertrouwen zoeken is (en dat is zo kut, om te gaan van veilige cocon naar elkaar terug moeten leren begrijpen). Dat vertrouwen terugvinden dat lukt elke keer wel een beetje, maar dat neemt niet weg dat alles in mij helemaal veranderd lijkt te zijn, mijn hele systeempje heeft nieuwe reacties, andere reacties, ...

Ik weet het allemaal niet meer. Ik weet dat mijn lichaam vies en gevaarlijk voelt. Ik weet dat veiligheid terug een vreemder concept is. Ik weet dat er een stukje in mij is dat vooral terug wilt naar troost kunnen verdragen/ontvangen, naar dat samen voelen en samen dragen. En ik denk dat nog eens kunnen wenen daarbij helpt, maar eigenlijk is het vooral stoom uit de ketel laten (en ik weet gewoon niet hoe dat verdomde deksel terug van de ketel moet).

Meestal heeft mijn therapeut recht na mij een halfuurtje pauze, maar vandaag ging de bel al op het einde van mijn sessie en ik word daar altijd zo door uit mijn element gehaald, dus misschien blijft ik daarom vooral wat pijnlijk alleen achter na de sessie. Een sessie afsluiten kan gewoon (voor mij) niet op dezelfde manier als de volgende al aan het wachten is. En dat voelt altijd zo slecht.

Zondag uitslaapdag dus dat doen we dan ook 😅 Althans ik, want Marcel heeft er al 2 uur fietsen op zitten als ik wakker word. Verkleumd tot op het bot maar hij heeft wel lekker gefietst.

Ik start de zondag met een kom yoghurt met muesli en lijnzaad. Daarna ga ik boodschappen doen bij AH voor het avondeten van vanavond en morgenavond.

Weer thuis ga ik ook meteen koken. Voor Marcel maak ik een ovenschotel tortelloni carbonara en een schotel lasagnette. Daar kan hij vandaag en morgen van eten en de rest kan in de diepvries zodat hij niet hoeft te koken volgende week. En voor de moeders doe ik wat lasagnette in een bakje.

Tijd voor een late lunch met 3 crackers Philadelphia Light. Na de lunch ga ik met een koffer en thuisblijvers informatie naar Mike en Natasja om de Paasei kaarsjes op te halen die mam heeft besteld. In de koffer heb ik een cadeautje gestopt met een kaart. In het pakje zit een lucky shirt dat Mike kan dragen als hij gaat gokken en op de kaart heb ik geschreven hoe leuk ik het vind om deze trip met hem te maken.

Ik blijf maar heel even en ga dan weer naar huis om de kaarsjes leuk in te pakken zodat mam ze als bedankje aan de dames van de wijkverpleging kan geven.

Als dat klaar is pak ik alles voor mam in (de hemdjes die ik gisteren heb gekocht, een kaart en 5 bakjes eten) en rij naar Amstelveen. Ik laat mezelf binnen en schrik een klein beetje als ik mam met open mond in pap zijn stoel zie liggen. Maar ze opent haar ogen. Gelukkig, ze sliep gewoon! 😅

Ik pak alles uit, we kletsen wat en drinken een kopje thee en na een uur ga ik weer huiswaarts. Rond 16.30 kom ik thuis. Ik heb nog 2 kaarten meegekregen van mam om op de post te doen. Ik vergeet ze natuurlijk te posten dus dat doet Marcel nog even. Ik neem een mandarijn als tussendoortje en daarna ga ik beneden nog een beetje stoffen en maak ik de wc’s schoon. Als ik daar klaar mee ben ga ik even op mijn gat zitten.

Ik krijg trek dus ik ga mijn eten voor de komende 2 avonden maken. Ik maak weer de champignons met biefstuk. Dat vind ik zo lekker. Dit keer eet ik het met volkoren basmati rijst. En dan komt er weer even een Yvonnetje voorbij. Ik weeg 80 gram rijst af voor 2 dagen en gooi de rijst terug in de rijstkoker. Ik was even vergeten dat de binnenpan er nog niet in zit. Oeps een deel van de rijst zakt weg naar de bodem. 74 gram krijg ik er uit de rest blijft zitten. Ik roep Marcel en onder ‘ hoe krijg je dit soort dingen toch elke keer weer voorelkaar’ probeert hij de rijstkoker aan de onderkant te openen. Dit lukt niet en uiteindelijk krijgt hij een schroef ook niet meer terug in de pan. De rijstkoker mag niet meer gebruikt worden en wordt weggegooid dus ik moet weer eens op de ouderwetse manier de rijst koken.

Marcel kiest voor de tortelloni vanavond en ik ga lekker aan de biefstuk met champignons.

Als we aan de cappuccino gaan komt Nynke nog even langs om mij een fijne vakantie te wensen. Zo lief en attent! Ook nodigt ze Marcel uit om een avond te komen eten. Dat wordt 1e Paasdag. Leuk voor Mars! Dinsdagavond is hij al uitgenodigd door zijn moeder, dan halen ze wat eten en woensdagavond eet hij bij Koen en Hannah. Hij heeft het nog druk en geen eens tijd om alles wat ik nu van tevoren heb gemaakt op te eten 😅 Hij gaat ook nog 2 avonden schaken dus die avonden kan hij wat eten uit de diepvries halen.

Ik ga mijn benen insmeren met zelfbruinende crème en ga dan met blote benen en voeten een halfuurtje lopen op de loopband. Daarna babbel ik online nog een halfuurtje met Susan die inmiddels zijn aangekomen in Las Vegas. Ik stel voor aan Marcel om nog een film te kijken op Netflix. We komen uit op Equalizer 3 met mijn favoriete acteur Denzel Washington. Ik zie hem liever in een andere rol, maar op zich een lekkere afsluiter van deze zondag.

'Het zwarte lichaam'

Het is 1951 als de zwarte Amerikaanse schrijver James Baldwin (1924-1987) naar het Zwitsers vakantiehuis van een vriend gaat. Zijn verschijning in het bergdorp Leukerbad wekt bij de bewoners openlijke verbazing en zelfs opwinding. “In dit alles, ook al moet ik toegeven dat er sprake was van de charme van echte verbazing en er zeker geen element van doelbewuste onvriendelijkheid in school, klonk op geen enkele wijze de suggestie door dat ik menselijk was: ik was eenvoudig een levend wonder.” schrijft Baldwin. Ik kwam het citaat tegen in het essay 'Het zwarte lichaam', waarin schrijver Teju Cole zestig jaar na Baldwin het dorp bezoekt. De titel lijkt me het prerogatief van een zwarte schrijver. Teju Cole is dan ook de schrijversnaam van de Nigeriaans-Amerikaanse Yemi Onafuwa.

In 1957 ga ik voor het eerst naar school. Daar word ik op mijn beurt een klein wonder. Het was natuurlijk de combinatie van mijn bruine huid, mijn zwarte haren en mijn perfecte Nederlands. Ik word de klassen rondgestuurd en mag verhaaltjes vertellen. Ik vind het leuk. Was ik zwart geweest en had ik krom Nederlands gesproken was ik een sprekend aapje.

In 'Stranger in the Village' dat Baldwin schreef over zijn verblijf in Leukerbad liggen onder die wat eerste onderkoelde uitspraak van hem veel schrijnender ervaringen. “De kinderen die 'Neger!' roepen, hebben geen idee wat dat bij me oproept.” En over de dorpsbewoners schrijft hij: “Vanuit het gezichtspunt van de macht kunnen deze mensen nergens ter wereld vreemdelingen zijn; feitelijk hebben zij de moderne wereld gemaakt, ook al weten ze dat niet. De meest ongeletterde onder hen is op een manier waarop ik dat niet ben verbonden met Dante, Shakespeare, Michelangelo, Aeschylus, Da Vinci, Rembrandt en Racine [–]. Uit hun hymnen en dansen komen Beethoven en Bach tevoorschijn. Als je een paar eeuwen teruggaat, zijn ze in volle glorie, terwijl ik in Afrika ben en de veroveraars zie aankomen.”

Zestig jaar later heeft zo'n uitspraak ook iets pijnlijks, of wanneer Baldwin beweert dat hij ondanks zijn liefde voor Shakespeare, Bach en Rembrandt, vergeefs op zoek zou kunnen gaan naar enige weerspiegeling van hemzelf. “Ik was een indringer: dit was niet mijn erfenis.” Die woorden, zegt Teju Cole, druipen van de droefheid. “Waar hij van houdt retourneert die liefde niet.” Als zwarte auteur van nu beweegt Cole zich vanzelfsprekend, elegant en zelfverzekerd door elke cultuur. Dertig jaar geleden werd Anil Ramdas er wel erg nadrukkelijk om geprezen. Iets is toch gewonnen.

Gisteravond zaten G en ik in de trein op weg naar een uitvoering van de Petite Messe Solenelle van Rossini. Tegenover ons zat een oude, Afrikaanse vrouw die met gedempte stem in haar telefoon sprak. Daarna sloot ze lang haar ogen. Ik liet mijn blik over haar scherp gesneden gezicht gaan, en dacht aan James Baldwin en aan Teju Cole.

'Vertrouwde en vreemde dingen' | Teju Cole | meerdere vertalers | uitgeverij De Bezige Bij | 2016

video link 'Un etranger dans le village'(Engelstalig): https://www.rts.ch/play/tv/documentaires/video/un-etranger-dans-le-village?urn=urn:rts:video:13529049

ZIJN WIJ NIET ALLEN VERZAMELAARS?

Verzamelen zit de mens in het bloed. Een passie die niet weg te denken is uit onze wereld. Het is van alle tijden en iedereen heeft er een handje van. In prehistorische tijden was de mens jager-verzamelaar. Uit noodzaak jaagde men een prooi na om eten te verzamelen, om te overleven. Graan werd verzameld om brood van te bakken, later. En nog steeds zit die drang in onze genen. We jagen macht en aanzien na om geld te verzamelen, om te kunnen overleven. De verzamelaar is altijd op jacht, eeuwig speurder. Om net dat element aan het bezit toe te voegen dat nog ontbreekt. Men kan stad en land afreizen om juist dit kopje aan het servies toe te voegen. Of die postzegel te bemachtigen om een straatje compleet te maken.

Verzamelingen kunnen geruild worden, althans delen daarvan. Er worden tal van ruilbeurzen georganiseerd, voor ieder attribuut dat maar verzameld wordt en kan worden. Goed beschouwd is een winkel ook een ruilbeurs, echter is dan het verzamelde geld inzet om een nieuw kledingstuk aan de garderobe toe te voegen. En wie op reis gaat verzameld herinneringen, maakt foto's, brengt souvenirs mee. Alles wat los en vast zit valt te verzamelen.

Blijf ik bij mezelf als verzamelaar, dan schreef ik op welke biermerken ik ooit dronk - ooit begon ik aan het afweken van de etiketten en het bewaren van de doppen. Ook ben ik eens begonnen aan een verzameling elpees en cd's. Een collectie kaarsen deed ik de deur uit, ze namen teveel plaats in en moesten voortdurend worden afgestoft. Dat is een bijkomstigheid van het verzamelen, het moet ergens geordend worden opgeslagen of attractief uitgestald zijn. Maar dient het zichtbaar te zijn of zit het geluk enkel in het bezit. Vraag het de kunstverzamelaar, die niet voor alle kunstwerken plek in huis heeft en het onderbrengt in een kluis. Of het uiteindelijk verkoopt of schenkt aan een museum. Of er zelf een museum om laat bouwen en doet inrichten.

Kunsthistorica en archivaris Inge Misschaert schreef een interessant boekje over verzamelen. Als verzamelaar van boeken die ik ben ligt het nu aan mij voor. In "Verzameld!" beschrijft zij gepassioneerde verzamelaars door de eeuwen heen. Een must-have voor de echte verzamelaar. Niet enkel om de bibliotheek uit te breiden, maar zeker om inzage te krijgen over het wat en hoe, het waarom en waartoe. Wat kan verzameld worden, hoe bouw je een verzameling op en op welke manier breid je deze uit. Waarom zou je gaan verzamelen, bijvoorbeeld boeken of platen. Waartoe dient een verzameling. Postzegels en schilderijen vermeerderen in waarde, in de loop van de tijd. Maar voetbalplaatjes en suikerzakjes raken uit de tijd, verliezen waarde.

Een verzameling heeft voor de verzamelaar waarde, maar ieder ander kan dat bezit verwaarlozen. Het is maar net wat het is en hoe het in de smaak valt. Die oermensen bewaarden hun jachttrofeeën door ze op grotwanden te schilderen. Zo hielden ze de herinnering aan wat ze voor wild gezien hadden levend. Wij kijken nu bewonderend naar die verzameling. Het is een best bewaarde collectie. Maar met andere verzamelingen is minder omzichtig omgesprongen. Zo zijn de collecties in de piramiden en grafheuvels door schatgravers bij roof teniet gedaan. Hoewel deze dieven ook weer op jacht waren om hun bezit te vergroten. Zo is een verzameling een levend geheel, toch heel dikwijls zit er beweging in. Wordt het groter of krimpt het. Gaat het over op een andere eigenaar of verdwijnt in de vergetelheid.

Inge Misschaert is in de archieven gedoken om verzamelaars boven water te halen. Een archief is natuurlijk ook een verzameling, een collectie aan kennis en feiten. Zo heeft het aantal samenraapsels dat verzameling genoemd kan worden een eindeloze reeks mogelijkheden. Misschaert is met opzienbarende documenten en voorwerpen uit de kast gekomen, waarmee zij sappige anekdotes kon noteren in haar boek. Als kind legde zij zelf een verzameling vondsten aan en bewaarde deze in een sigarenkistje onder haar bed. Schelpen, stenen en scherven, takjes, knikkers, stickers en later postzegels. Veel dingen waren mooi en waardevol genoeg om ze niet weg te gooien. En heb je eenmaal de smaak te pakken dan is er geen houden meer aan. Dan is er zoveel materie voorhanden om te bewaren. Ga ik nogmaals op mijzelf af, dan zocht ik eieren, blies deze uit en stopte ze tussen houtsnippers in dozen. Vond ik een compleet leeg nest, dan werd mijn verzameling eieren in mijn ogen van groter waarde.

De thema's die Misschaert in haar boek aan bod laat komen zijn even divers als de collecties zelf: literatuur, geschiedenis, kunst, natuur, architectuur, filosofie en nog veel meer. Ze beschrijft verschillende intrigerende verzamelaars. Als student kunstgeschiedenis liep Inge vier jaar tussen allerlei verzamelingen rond. Niet alleen de collecties bestudeerde zij, ook de evolutie van het verzamelen. Want door de tijd veranderden de verzamelaars en werd er verschillend naar het samenstellen van een collectie gekeken. Een verzameling is nooit af, vindt Inge Misschaert, haar boek is dan ook even oneindig. Het is een legering van bontgekleurde en gepassioneerde verhalen zonder volledig te willen zijn.

De uitgave is een verzameling verzamelaars en verzamelingen, een collectie om inzage te krijgen in deze bijzondere menselijke eigenschap. Maar is niet compleet, zoals veelal elke verzameling niet compleet is. Altijd zijn er weer andere inzichten, nieuwe verhalen, verschillende samenstellingen. Zo zoals er altijd uitbreiding is van een verzameling, de verzamelaar op zoek blijft naar een zo compleet mogelijk bezit. Op jacht gaat op beurzen, speurt op markten, doolt in kasten en dozen. Op zoek naar precies die kop en schotel. Mogelijk is daar net dat nog ontbrekende schilderij van die kunstenaar te vinden.

Misschaert citeert in haar boek de Nederlandse dichter en acteur Ramsey Nasr: “Reizen zonder te hoeven bewegen is de drijfveer van veel verzamelaars.” Nasr is een verzamelaar pur sang, zoals er vele in het boek genoemd worden. En hij heeft het bij het rechte eind, want met jou verzameling kun jij onderweg zijn in je hoofd. Je hoeft er je stoel niet voor uit te komen en toch beleef je de meest indringende avonturen. Want ieder onderdeel, elk element in die verzameling heeft een eigen verhaal. Het verhaal van zichzelf, maar ook de herinnering aan waar de vindplaats was en hoe het in de verzameling terecht is gekomen. De meeste verzamelaars zijn geen fijnproevers maar veelvraten, ze willen alles bezitten in het thema of van de maker zonder daarbij kieskeurig te zijn. Want schrijft Misschaert “diep menselijke gevoelens zijn met het verzamelen verbonden: trots, hebberigheid, bezitsdrang, aantrekkingskracht, liefde, verliefdheid, drift, jaloezie, afgunst, koesterdrang. (…) De collectie is voor hen sterk levend en neem een belangrijk deel van hun leven in beslag, of is minstens sluimerend op de achtergrond aanwezig.”

De uitgave “Verzameld!” is een onmisbaar naslagwerk voor de verzamelaar. Om hun passie bevestigt te zien door die andere verzamelaars genoemd in het boek. Verwantschap te voelen met die verzamelaars. Zich te herkennen in de verhalen van Misschaert. In de hoop en in de wanhoop, die op het gebied van verzamelen universeel is. Voortdurend is de verzamelaar alert op een nieuwe vondst, het veroorzaakt stress en geeft problemen bij het behouden en beheren. Ik zie mezelf terug in de teksten, begrijp de achtergronden. Ieder ander zal dat naar mijn menig ook doen, want zijn wij niet allen verzamelaars?

VERZAMELD! Gepassioneerde verzamelaars door de eeuwen heen. Inge Misschaert. Uitgeversmaatschappij Walburg Pers, 2023.

We are the A-TEAM

We should always be on the same page no matter what.

This says it all about us… WE ARE THE A-TEAM!

Breng uw weg naar de HEERE; vertrouw ook op hem; en Hij zal het tot stand brengen.

Psalm 37:5

I would like to tell you a story but I can only express it through movies (I am good with movies as you always say!!!).

Jonathan Roumie – de acteur die Jezus speelt in de succesvolle tv-serie The Chosen, gebaseerd op de Evangeliën – besefte dit in mei 2018. Roumie woonde al acht jaar in een grote stad, was bijna blut, had net genoeg te eten. voor vandaag, en had geen werk in zicht. Omdat hij niet wist hoe hij het zou redden, stortte de acteur zijn hart uit en gaf hij zijn carrière over aan God. “Ik [bad] letterlijk de woorden: 'Ik geef me over. Ik geef me over.' Later die dag vond hij vier cheques in de post en drie maanden later werd hij gecast voor de rol van Jezus in The Chosen. Roumie ontdekte dat God degenen zal helpen die op Hem vertrouwen.

In plaats van jaloers te zijn op en zich zorgen te maken over degenen “die slecht zijn” (Psalm 37:1), nodigt de psalmist ons uit om alles aan God over te geven. Als we onze dagelijkse activiteiten op Hem concentreren, ‘op [Hem] vertrouwen en goed doen’, ‘behagen scheppen in [Hem]’ (vv. 3-4) en al onze verlangens, problemen, angsten en de dagelijkse problemen aan Hem overgeven. gebeurtenissen in ons leven zal God ons leiden en vrede geven (vv. 5-6). Als gelovigen in Jezus is het essentieel dat we Hem laten bepalen hoe ons leven eruit moet zien.

And I do too. So let's CHANGE that Shall we?

Laten we ons overgeven en op God vertrouwen. Als wij dat doen, zal Hij actie ondernemen en doen wat nodig en het beste is.

Communication is really important for us to stay and grow, learning from each other every single day.

Kleed jezelf aan / Gooi alles weg / Neem een besluit / Doe als het moet / Alles opnieuw

Kzou alles moeten opschrijven, schrijven hoe heel deze situatie mij doet voelen. Hoe de afgelopen week 1 van de zwaarste was in m'n leven. Hoe m'n mama mij een mes in m'n rug heeft gestoken. Hoe m'n papa uit het niets plots heel kwetsbaar was wat dan weer zorgde voor heling. Hoe ik afscheid heb moeten nemen van jou. Hoe in dezelfde ruimte de persoon was die mij het meest beschadigd heeft voor altijd. Hoe ik de dagen heb overleefd. Hij m'n psycholoog de afspraak moest afzeggen en ik opnieuw, met alles verder alleen moest omgaan. Hoe ik trauma reacties heb gehad waarin ik mezelf op tijd heb kunnen uithalen. Hoeveel tranen ik heb gelaten om zoveel verschillende redenen. Hoeveel vermoeidheid ik nog steeds heb van de dagen, weken, maanden. Hoe over 2 dagen m'n opleiding start en ik eigenlijk gewoon terug in m'n bed wil kruipen bij die gedachte alleen al. Hoe ik het mis dat iemand mij zegt dat ik goed bezig ben. Dat iedereen je sterkte wenst maar daarna hoor je er niets meer van. Dat je nu weg bent en het leven gewoon verder draait alsof we niet net iemand speciaal zijn verloren op deze wereld, in dit universum. Dat mijn hart zoveel pijn doet van alles wat er is gebeurd. Hoe ik het beu ben dat m'n trauma eeuwig blijft aanslepen en ik er doorheen wil zoals een sneltrein, dan gefrustreerd geraak wanneer ik elke keer de boodschap krijg dat Traumaverwerking niet vlug kan gebeuren. Hoe ik intussen m'n eigen seksualiteit verder ontdek, zonder schaamte voor de 1ste keer ooit. Hoe ik het zelfs leuk vind en ik eindelijk een beetje voel dat ik toch een "normaal" leven ga kunnen hebben. Dat ik hoop heb gekregen dat ik op een dag echt een relatie ga kunnen hebben zonder de angsten rond seksuele intimiteit en deze goed en veilig zullen voelen. Maar hoe ik dan nu weer in de struggle ben geraakt dat ik hiermee verder wil exploreren maar dat ik weet dat het te vroeg is. Dus nu een frustratie heb van ik wil wel maar ik kan nog niet. Hoe ik ook gewoon weer nieuwe mensen in m'n leven wil. Mensen met wie ik connecties kan maken, waarmee ik mij verbonden kan voelen. Een vriendschap op een manier die ik zelden heb gehad. Hoe ik veel te veel nadenk of ik wel goed bezig ben terwijl ik weet dat er geen handleiding is. En dat alles wat ik doe, momenteel genoeg is met de kennis die ik heb. En dat ik er uiteindelijk wel zal geraken. Want dat doe ik elke dag meer en meer. Hoe ik eindelijk zelf opmerk hoe hard ik ben veranderd, op een goede manier tegenover een paar maanden geleden. En toch betrap ik mezelf elke dag opnieuw dat ik het beter moet doen terwijl het op dit moment wel juist goed genoeg is. Ik wil zoveel. Ik geraak zo gefrustreerd hoe lang het allemaal duurt. Tegelijkertijd ga ik elke dag verder vooruit. Groei ik elke dag een beetje meer. Maar het is zo vermoeiend. Zo vermoeiend om te groeien, te herstellen, te helen. Ik wil eigenlijk gewoon huilen, iemand die mij een knuffel geeft, zegt dat het goed komt. Het voor eventjes niet alleen moet dragen. Ik wil vooruit, ik ga vooruit. ik moet milder zijn voor mezelf. Maar ik kan soms zo koppig zijn. Maar het helpt mij wel om dan weer vast te houden in alle kleine dingen die voor mij grote betekenissen kunnen hebben. Dus morgen wanneer ik weer wakker ben, drink ik koffie op mijn terras. Neem ik een diepe ademhaling, en fluister ik "het komt goed".

Hallo hier ben ik weer, Kato dus. Je weet wel dat hondje met een (vervolg) verhaal. Vandaag weer nieuwe ervaringen opgedaan, eerst even langs m’n oude huis gewandeld, fijn maar ik heb daar niets behalve m’n buren Cora en Peter(leuk stel maar ze hebben al een hond)😉.

Toen langs een drukke weg met van rijdende tenten. Langs een ijzerfabriek en allemaal van die gekke prikkarretjes, heftrucks noemt mijn baas ze. Toen weer over die grasdijk langs die lange plas water.

Beetje jammer maar ik met m’n kortere pootjes loop achter een betonnen muur, zie dus geen flikker wat er achter gebeurd. Klojo! Komen we eindelijk bij een soort brug, kan ik van alles zien, word ik naar beneden geleid.

Wat denk je? Word ik in “ de boot genomen” letterlijk. Gelukkig was die ouwe zak met die rode jurk niet aanwezig, maar wel de vriendelijke hulppiet die de machinist is. Maar wat trilt die ijzeren boot zeg, niet normaal. Gelukkig mocht ik op de houten vloer staan bij de verwarming.

Aardig ventje trouwens die kapitein, de baas kreeg een “ bakkie”. Ik dus mee varen, kreeg er wel het heen en weer van, maar was toch wel leuk. Hierna weer naar huis gelukkig, had het wel weer even gehad, als zeven ben moet je af en toe even tukken.

Na het eten(van de baas) kwamen er ineens twee hele grote donker geklede mensachtige binnen, schrok me de kolere, heb ze ook even flink gewaarschuwd al hielp dat geen zier. Toen van ellende maar op de bank gesprongen dicht bij de baas. Maar dat mag dan weer niet, moest terug op mijn nivo.

Ze probeerde mij te kalmeren maar vertrouwde het niet. Gelukkig gingen ze al snel weer weg, eindelijk rust………..dacht ik. Mooi niet, gingen we weer naar boven. Teringherrie maken met een of andere jankmachine. Geeft niet, ik vertrouw er op dat het veilig is, wil stoer worden, ben lekker niet gevlucht. Gewoon onder de tafel blijven liggen.

Uiteindelijk werd het tijd voor onze wandeling en na een tijdje kwam het vrouwtje ook weer thuis. Die was moe want ze was wezen feesten en wij mochten niet eens mee. Rotstreek, een week geleden had ik dat niet gedurfd, maar met de Snor aan de lijn durf ik steeds meer.

Ga nu nog even plassen buiten en schrijven we morgen weer verder. Ben benieuwd wat er morgen weer gaat gebeuren. Slaap lekker.

Kato🐕

4.28 Contradiction Life

4.28 Contradiction Life Poem by Emilia Sameyn 16/11/2023 (NEDERLANDS BENEDEN)

Warning: Slacking, Joblessness, Depression?

He has a Master's Degree, Yet no Work Nothing must be Done, yet He has no Time

Awake during Day, yet can't Sleep at Night He's a NonConformist, yet Doesn't Party All Night and Day

He's Open-Minded, yet Never took Drgs. He wants Love, but not a Relation He's NonMonogamous, yet Never had Sx

He has Friends, yet feels Lonely He goes Outside, but never meets People He loves Nature but gets Lost in the City

There has Never been so much Food Yet he never Eats He wants to be Useful but Unable to Do It

Surviving has Never been this Easy Yet he Struggles to Survive

He Wishes to Live yet Longs for Death He Lives a Simple Life, yet He's so Complex Neither Man nor Woman

He likes Kids, but Doesn't want Any Loves his Family and Friends But never visits Them

Never been so Connected, Never been so Lonely

They Promised it would Stay there Forever Only to take it Away

He says he is Normal, yet this Crazy World Calls him Utterly Insane

Normal people Turn Out to be Weirdos And Weirdo's Turn Out to be Squares

Life is so Little, Yet so Big They promised it Would be Easy and Simple But all is Hard and Complex It's a Contradiction, A Contradiction Life

---------------------------

---------------------------

4.28 Contradictie Leven Gedicht van Emilia Sameyn 16/11/2023

Waarschuwing: Slacking, Werkloosheid, Depressie?

Hij heeft een MasterDiploma, maar Geen Werk Er Moet niets Gedaan zijn, maar hij heeft Geen Tijd

Overdag Wakker, maar 's Nachts niet kunnen Slapen Hij is een Non-Conformist, maar Feest niet De hele Nacht en Dag

Hij is Ruimdenkend, maar heeft nooit Drgs gebruikt Hij wil Liefde, maar geen Relatie Hij is Niet Monogaam, maar heeft nooit Sks gehad

Hij heeft Vrienden, maar voelt zich Eenzaam Hij gaat naar Buiten, maar ontmoet nooit Mensen Hij houdt van de Natuur, maar verdwaalt in de Stad

Er is nog nooit zoveel Eten geweest Toch Eet hij nooit Hij wil Nuttig zijn, maar kan niets Doen

Overleven was nog Nooit zo Eenvoudig Toch Worstelt hij te Leven

Hij wil Bestaan, maar Verlangt naar Dood Hij leidt een Simpel Leven, maar toch is hij Complex Noch Man noch Vrouw

Hij ziet graag Kinderen, maar Wil er Geen Houdt van Familie en Vrienden Maar Bezoekt ze Nooit

Nog nooit zo Verbonden, Nog nooit zo Eenzaam

Ze beloofden dat Het daar voor Altijd zou blijven Alleen maar om het Weg te halen

Hij zegt dat hij Normaal is, maar toch noemt deze Zotte Wereld Hem Volkomen Krankzinnig

Normale mensen blijken Weirdos te zijn En Weirdo's blijken Saai en Normaal te zijn

Het leven is zo Klein en toch zo Groot Ze beloofden dat het Simpel en Eenvoudig zou zijn Maar alles is Moeilijk en Complex Het is Tegenstrijdig, Een Tegenstrijdig Leven

Lichtjes

Soms laat ik de wereld even los. Zwevend door tijd en ruimte zie ik ons. We worden kleiner en kleiner en kleiner. Tot we slechts een klein lichtpuntje zijn in de duisternis. Maar we zijn niet alleen. Ik merk duizenden lichtpuntjes als vuurvliegjes in een moeras die erop wijzen dat we niet uniek zijn, behalve dan in onze plaats en ons moment. Ergens verdwijnt één van die lichtjes. Ik kan me enkel inbeelden wat daar is gebeurd. Een vuur gedoofd door verstikking of gebrek aan brandstof? Even later begint mijn… ons lichtje te flikkeren. Ik panikeer en begin te vallen… en te vallen… en te vallen… tot plots… BAM! Ik lig plat op de grond met het enige comfort dat ik niet verder kan vallen. Het lijkt dat ik daar wel een eeuwigheid lig. Ik denk nog dat ik er met de blauwe plekken van afkom. Maar nee, wanneer ik probeer op te staan voel ik gebroken botten in mijn benen, in mijn armen, in mijn borstkas. Gescheurde spieren in mijn nek, mijn buik en eveneens in mijn borstkas. Ik blijf liggen. Ik blijf liggen. Ik blijf liggen. Eenzaam en alleen. De open wonden veranderen in littekens. De gebroken botten worden weer heel. Ik heb slechts twee zekerheden. Ik zal nooit meer dezelfde zijn en ik zal ooit weer moeten rechtstaan of ik crepeer hier in een donkere kamer van onze makelij. Tot mijn eigen verbazing sta ik weer recht, maar alles doet pijn. Even later heb ik de donkere kamer verlaten en zit ik op een veilige plek, nog steeds alleen, maar veilig. Mankend kijk ik naar mezelf. Mijn kleren zitten vol gaten. Je afwezigheid gaat rechtstreeks door mij heen… Als een draad door een naald. Ik lap mijn kleren op met mijn eigen naald en een draad in jouw kleur. Ziedaar: een mankende lappenpop. Ik doe een harnas aan zodat ik niet meer kan wegzweven. Elke paar meter die ik afleg moet ik mij op een ander punt vasthaken. Dan, wanneer ik weer even vooruit ben en een aanhaakpunt heb gevonden, was ik plots niet meer alleen. Ik kijk op… en zie… iemand met een harnas. Mijn voeten lieten de wereld weer los maar voordat ik kon wegzweven hoorde ik: klik!. Jij haakte je aan mij vast en samen zweefden we weg. deze keer had de lucht een nieuw lichtje.

210123

Zoals we als twee oude bekenden een weg door de avond flirten, lijkt er bijna niks veranderd. Weet je nog hoe ik die allereerste dagen naar je lonkte vanachter tafels bij vrienden, tegels in cafés, met bezwerende puberblikken je aandacht voltrok en me schaamteloos aan je voeten wierp, en zo jou aan de mijne dwong? Ik herinner me het gemak waarmee je te betoveren viel en hoe ik ervan genoot jouw achilleshiel te zijn. Ik herinner me het oneindige rijhuis middenin de drukke stad waar we elkaar terloops op één van de verdiepingen troffen. Gehuld in de schemerlicht dat zo soepel door het donkere gangpad scheen, en we als in een film rond elkaar heen kronkelden van verbazing en verboden pret. Ik herinner me de spanning die door me gierde, de !!!! bij de aanblik van je lippen en hoe ik niet mocht- en uiteindelijk met al mijn macht kon vermijden wat al veel te vaak geëscaleerd was.

Maar nu zit je hier, weer tegenover me achter een donkerhouten tafel, die te groot is voor slechts vier ogen. Je wilt je trui uittrekken maar je T-shirt kruipt mee zo hoog dat je je linkertepel ontbloot en in een fractie valt de zwaartekracht recht naar beneden en duizelt het van begeerte in mijn al zo rusteloze brein. Zonder enige moeite kan ik je zachte, soepele huid onder mijn vingertoppen voelen, je weke tepels in mijn mond proeven en me de aanraking van je zwarte, kroezelige borsthaar verbeelden. Na wat een eeuwigheid lijkt, daalt je T-shirt uiteindelijk op je bovenlijf neer, maar dan verschuift mijn aandacht naar je nu ontblote armen, en de duizeling dwaalt door. Ik volg de baan tot aan je handen, die zich volstrekken in vlezige vingers, je legt ze nu gespreid op tafel, en ik stel me die langwerpige tentakels voor in mij, hoe je ze langzaam, daarna plots krachtig in me laat glijden, ze krult zodat ze me helemaal vervullen, die zalige plek in mijn warme holte vinden en ik kreun- en kreun- en- Shit. Ik moet me herpakken. Je verwijst naar je woning, hier niet ver vandaan, en hoe graag ik ook wil- ik kan me niet overleveren aan deze emotionele geest en het impuls van een onverstandig dierlijk instinct. Ik red me er nooit meer uit, en ik moet wijzer zijn. Meer integer zijn. 

Bij het afscheid nemen druk je je tegen me aan en ik volg, waardoor je geur als een raket bij me naar binnen schiet en alles opnieuw begint. Je greep verslapt maar ik kan mijn vingers die nu om je buik geklemd zijn nog niet loslaten. Ik snuif nog enkele keren diep je aroma in mijn zenuwbaan, als een verslaafde die onrustig zijn lijnen bij elkaar schaaft en naar binnen trekt met het ongeduld van een kleuter. Ik weet dat ik altijd bezeten door je zal blijven zolang je ruikt zoals je ruikt. Hoe moet dit verder?

Vandaag is het oppasdag, Manuel komt. Ik ben toch weer iets te laat gaan slapen dus ik kom er ook weer iets te laat uit. Om 9 uur kom ik naar beneden en zitten opa en Manuel al gezellig op de bank. Snel mijn pillen geslikt, aangekleed en 3 crackers met humus gegeten.

Marcel gaat even naar TICA en in de tussentijd is Manuel bij mij in slaap gevallen. Kennelijk heb ik toch iets te snel gegeten na het innemen van de pillen want ik krijg een enorme brok in mijn keel (en niet omdat ik verdrietig ben) en ik krijg last van mijn buik. Ik moet naar de wc, ik probeer Manuel voorzichtig weg te leggen maar die wordt natuurlijk wakker. 40 min geslapen.

Opa neemt het weer over en in de tussentijd maak ik de butter chicken voor vanavond. Alleen voor Marcel en Koen want dat is te zwaar voor mij.

Als het eten klaar is ga ik naar mam om boodschappen met haar te doen. Na de boodschappen dit programma op haar iPad gezet zodat ze ook alles goed kan volgen.

Thuis weer snel een pil erin, 2 pakjes gedaan voor de webshop en daarna lekker 3 crackers met rosbief en nog een bakje met rauwkost. Dan zit ik wel weer even vol.

Om 15.30 een yoghurtje erin en dan is het eten weer bijna klaar voor vandaag 😅

Koen was er rond 17.30 en snel het eten opgewarmd voor de mannen en voor mijzelf weer 400 gr wokgroenten in de pan en een Duits biefstukje. Mijn eiwit pillen vergeten 20 min voor aanvang diner te slikken. Dan toch maar weer tijdens het eten. Dit keer nergens last van. Niet alles opgegeten van mijn groenten want ik zat op een gegeven moment propvol. Cappuccino er achter aan en alles is weer binnen.

Om 20.30 sta ik weer in de keuken om te koken. Voor morgenavond maak ik vast de spinazie schotel voor Marcel en de (klein)kinderen. Voor mijzelf maak ik spinazie-broccoli soep met kikkererwten die ik dan als lunch kan eten. Ik heb morgen best wel de nodige afspraken dus dan is het wel handig om vast voor te koken.

Morgenochtend om 9.50 weer wegen bij de coach. Spannend!

Het leven gebeten

Het is vrijdagavond, ik keek zojuist naar de laatste aflevering van de documentaire-serie 'Indonesia roept'*, waarin historicus Hans Goedkoop de geschiedenis van zijn opa in Nederlands Indië onderzoekt, en zo de laatste stuiptrekkingen van eeuwenlange overheersing door Nederland pijnlijk blootlegt. Die geseling wacht elke voormalige koloniale macht en is onvermijdelijk en noodzakelijk. Zijn in Nederlands Indië geboren opa Rein Van der Langen zou als de hoogste Nederlandse militair van het Koninklijk Nederlands Indische Leger vertrekken uit de republiek Indonesia – een gebroken man. Ik bleef een tijdje stil zitten, was aangeslagen. Meer dan een uur lag ik daarna klaar wakker in bed. Stil was het toen allesbehalve in mijn hoofd. Beelden, flarden van woorden en losse gedachtes tuimelden over elkaar heen.

Er lijkt maar geen einde te komen aan de stroom informatie over de koloniale geschiedenis van Nederland. Het onder ogen zien van drie eeuwen brute en blanke overheersing in de wereld zal lang duren, maar zeker geen drie eeuwen. Daar komt het oude Europa dus genadig mee weg.

De volgende dag komt een achterkleinzoon van mijn moeder hier samen met zijn vriendin Indisch leren koken. Het is zijn initiatief. Zijn overgrootvader, de eerste echtgenoot van mijn moeder, zou vlak na de capitulatie van Japan door jonge Indonesiërs op een avond worden meegenomen en de volgende dag vermoord teruggevonden worden. Mijn moeder was 'kleine oma' voor hem, ik ben zijn oudtante. Hun openheid en hartelijkheid, de kracht die zij tweeën uitstralen, blazen bijna alle flarden van de nacht ervoor weg. Ik geniet ervan hun te leren hoe je gerechten klaar moet maken uit een deels anachronistische keuken. Het is de keuken van mijn moeder, de koloniale keuken. Ook dat is geschiedenis. Toen ik les gaf op de kunstacademie zei ik vaak: 'maar het leven wint altijd'. Daar zit spot, relativering en overgave in. De geschiedenis bijt nu flink van zich af, bijt het heden, bijt het leven.

Twee beelden haal ik uit 'Indonesia roept' hier tevoorschijn. Een oude man, ooit een jonge en onnozele dienstplichtig soldaat, spreekt zijn boosheid uit over een soldaat die twintig jaar later zou vertellen over de gruwelijkheden die het Nederlandse leger beging en daarmee dus zijn maten verraadde. Dan laat hij een foto zien uit zijn trotse album: een groepje Indonesiërs zijn bijeengedreven. Daaronder staat in kinderlijk handschrift: 'de hele buit 23 stuks'. Ik moet slikken en voel een felle steek van weerzin. Het tweede beeld: een oude Indonesische man spreekt in zorgvuldige en indringende woorden over de geschiedenis die hij en Hans Goedkoop hoe dan ook delen. Zijn naam is Goenah Mohamad. Ik weet niet wie hij is. Hij zegt: "We didn't drink the past everyday. There are many things to be done.... Building a future is always precarious....”

* 'Indonesia roept'| achtdelige documentaire-serie | van Hans Goedkoop en regisseur Gerda Jansen | terug te zien op NPO-start