Yaşadıklarım, sürekli tetikte olmayı öğretti bana.

“Bazen vedalar sevgisizlikten değil, çaresizliktendir”

Kilometrelerce mesafeye dayanırım da,

uzak, soğuk mesajlara dayanamam.

Ben çekilmez biri olduğumu kabul ediyorum.

Severken ayrılmak neden? Bu acıyı bile bile çekmek neden? Mutlu olmak bu kadar basitken, onsuz nefes alamamak neden? Hayat işte böyledir nedenlerle doludur. Hayatın nedenleri bitmez. Ama o nedenler bizi bitirir...

Seni sessizken, sadece önemseyenler duyabilir.

Kim sever ki, müzik dinleyen, kitap okuyan, şarkı söylemeyi seven, resim yapan, yağmuru ve geceyi seven, kendi halinde birini? Kim, böyle birini mutlu etmek ister ki?

Anlamlar yitirdim. Sessizliği bildim . Ömrümü heba ettiğimi , kayıp hatıraların arasında ezildiğimi öğrendim . Her anın arkadasında bir sebep aramaya başladığımı sonradan fark ettim . Uzaklaştım yalnız kalmış kalabalıktan . Satırların arasında aramaya başladım kendimi . Bulamadım. Benden tek bir kırıntı bile kalmamış . Öyle heba etmişim kendimi , beni bilmeyenlere . Buna rağmen bekledim . Belki yanımda olurlar diye. Olmadılar. Ben de ses etmedim çünkü sesim yoktu artık . Dilim vardı ama dilsizdim. . Çığlığımı duymayanlara fısıltım ağır gelirdi , biliyorum . Bu sondu . Sona yakın , yaşama uzaktım artık .

"Sessiz değilsin; büyük bir gürültünün içindesin,duymuyorlar."

“Sen düşe kalka bir şekilde büyüyorsun ama o içindeki çocuk hep kapı arkasında ağlıyor”

Günlüğüme hep şöyle yazdım:

"Şimdi ben bu acıları üzgün, bazılarını ağlayarak yazdım ya, bana göre o anlar en kötü anlardı. Lütfen gelecekte gül bunlara. Gül ve ne günler atlatmışım be deyip geç. Çünkü ben bu satırları sen bir daha hatırlayıp üzül diye yazmıyorum. Bu gülüşü nasıl kazandığını hatırla ki daha içten gül diye yazıyorum."

Asla başkalarını yargılamayın çünkü siz yargılanacak duruma düşüyorsunuz.