#το τελευταίο βράδυ | Explore Tumblr Posts and Blogs

h-xwra-twn-grammatwn · 2 months

Text

Φοβόταν την πόλη άδεια γιατί την γνώρισε γεμάτη Ήθελε να βλέπει τα στενά να ασφυκτιούν από ζωή, τα πάρκα να γεμίζουν παιδικές φωνές και το κέντρο της πόλης να κατακλείζουν οι εκδηλώσεις Φοβόταν την πόλη άδεια γιατί την γνώρισε γεμάτη Το ίδιο ίσχυε και με τους αγαπημένους του ανθρώπους… Οι αρχειοθετημένες συζητήσεις τον πονάνε Γιατί τον έμαθαν από παιδί πως οι παρελθοντικοί χρόνοι χρειάζονται αύξηση Μα δεν μιλούσαν για γραμματική… Αύξηση της αντοχής στον ψυχικό πόνο κάθε φορά που εσκεμμένα έπεφτε στο μάτι του εκείνο το γράμμα...Το τελευταίο… Του ‘χαν μάθει πως το τέλος σημαίνει σκοπός, μα κανένα σκοπό δεν βρήκε να αιτιολογήσει τον κυνισμό σε όσα μάτια γνώρισε την ελπίδα. Διάολε πόσο ήθελε να την κοιτάξει μια τελευταία φορά για να νιώσει όπως τότε Τότε που το μαντήλι γύρω απ' το λαιμό της δεν υπήρχε για να κρύβει τις πληγές Τότε που κάθε της χαμόγελο δεν το αλλοίωνε, το βάρος της ύπαρξης της Τότε που η πρώτη της έννοια κάθε πρωί ήταν να πάρει τηλέφωνο για να μοιραστεί όλα ‘κείνα που ονειρεύτηκε το προηγούμενο βράδυ... Ξύπνια… Φοβόταν την πόλη άδεια γιατί η πόλη άδεια σήμαινε πως τα άτομα που αγαπά δεν βρίσκονται πλέον εκεί ή ακόμη χειρότερα αν βρίσκονται, ο ίδιος είναι απών…

#antikoinwnikos #η-χώρα-των-γραμμάτων #η χώρα των γραμμάτων #hxwratwngrammatwn #η χωρα των γραμματων #h-xwra-twn-grammatwn #h xwra twn grammatwn #η-χωρα-των-γραμματων

13 notes · View notes

nofuckinlabels · 21 days

Text

Κατι πιο προσωπικό for a change

Στην έκτη δημοτικού εκδήλωσα για πρώτη φορά επιληψία

θυμάμαι ότι έγινε στο σχολείο

θυμάμαι οτι είχα αφαιρέσεις καιρο που δεν καταλάβαινα αλλα θυμάμαι επισης τα παιδιά στην τάξη μου να με κοροϊδεύουν για αυτές.

Για αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα ανυπαρξίας

Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες

Πήγα στο σχολείο και ένιωθα πολύ κουρασμένη

Το τελευταίο που θυμάμαι είναι να κάθομαι σε εκείνη την γωνία με τα παιχνίδια στην άκρη της τάξης

Δεν Θυμαμαι να χάνω τις αισθήσεις μου

Ακόμα και τώρα οι περιγραφές είναι ξένες

Θυμάμαι μια θολή σχεδόν κάλπικη εικόνα του φορείου με το οποίο με πήγαν στο ιατρείο

Μετά θυμάμαι να ξυπνάω σε ένα από τα κρεβάτια του σχολείου και να μου λένε πως ο μπαμπάς μου έρχεται να με πάρει

Τα παιδιά είχαν ηδη βγάλει φήμες οτι είχα πεθάνει

Για καιρό έλεγαν οτι ήταν η πιο σοκαριστική στιγμή της ζωής μου

Εγώ την προκάλεσα όμως δεν την θυμόμουν

Δεν ήταν και δεν είναι κομμάτι μου

Θυμάμαι τον μπαμπά μου να με πηγαίνει στο νοσοκομείο

Να μου κάνουν εξετάσεις και την μαμα μου να έρχεται κλαίγοντας στο νοσοκομείο

Ήταν απαρηγόρητη

Δεν ήμουν μικρή αλλά ήξερα ότι όλα θα είναι καλά

Η πρώτη διάγνωση ήταν καρκίνος

Τότε εγω είπα στην γιατρό

Όχι δεν είναι

Ήμουν σίγουρη

Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου

Πάντα είχα ένα αστέρι μέσα μου

Τελικά οι εξετάσεις έδειξαν ότι έχω επιληψία

Απλά χωρίς ευαισθησία στο φως

Έμεινα μια μέρα στο νοσοκομείο και δεν κοιμήθηκα καθόλου εκείνο το βράδυ επειδή έπρεπε να πάω για εγκεφαλογραφημα το πρωί

Ήμουν τόσο ήρεμη

Μου κόλλησαν αμέτρητα καλώδια στο κεφάλι και μου ζήτησαν να κοιμηθώ

Αυτό το έκανα σχεδόν κάθε μήνα για αρκετό καιρό

Μέχρι να σταθεροποιηθεί η δοσολογία των φαρμάκων μου

Είναι κάτι που θα έχω σε όλη μου την ζωή

Είναι κάτι που μπορεί να με σκοτώσει

Ανά πάσα στιγμή

Και όμως για εμένα δεν θα σημαίνει τίποτα

Είναι μια κατάρα που κουβαλάει οποίος επιλέξει να με αγαπήσει

Όχι εγώ

Με τρομάζει αυτή η σκέψη

Μπορώ να προκαλέσω τόσο πόνο και για εμένα να φαντάζει ολότελα ξένο

Όταν με κοιτάω δεν βλέπω λιποθυμίες με σπασμούς

Ίσως γιατί ποτέ δεν χρειάστηκε να με δω σε αυτή την κατάσταση

Ίσως γιατί εγώ Βυθίζομαι στην ανυπαρξία για την οποία όλοι διψάμε

Και αφήνω τους άλλους να θρηνήσουν για την λύτρωση

12 notes · View notes

solmeister13 · 2 years

Text

R.I.P. to a real one...

ή αλλιώς αντίο asks, ήταν τέλειο όσο κράτησε, εκτός απ' το τέλος που δεν ήταν.

Είχα πει στον εαυτό μου πως ενώ το θέλω καιρό τώρα, για λόγους συμβολισμού και ψυχαναγκασμού, θα κλείσω τα asks πρώτη Σεπτεμβρίου και η μέρα αυτή αισίως ξημέρωσε.

Δε θέλω να είμαι overly dramatic, αλλά είμαι αυτός που είμαι και δε θα μπορούσα να το κάνω σιωπηλά.

Οι λόγοι είναι πολλοί, αλλά συνειδητοποίησα πως αυτό που έκανε τα asks τόσο διασκεδαστικά, αλλά και thought provoking παλιά, ήταν η δική μου ενασχόληση με το Tumblr. Με το να είμαι πιο ενεργός, άνοιγα περισσότερες συζητήσεις, είχα πιο άμεση συμμετοχή και η κουβέντα είχε χώρο και χρόνο να εμβαθύνει, μιας και απαντούσα πολύ πιο άμεσα και ο καθένας μπορούσε να κάνει chime in και να πει τη δική του άποψη δημιουργώντας μια ευχάριστη συζήτηση μεταξύ όλων μας.

Έχω αποδεχτεί όμως πως τόσο η δική μου μουσική πορεία, όσο και της Marseaux που τη διαχειρίζομαι με την ίδια φροντίδα, δε θα μου επιτρέψουν ξανά να έχω τον ίδιο ελεύθερο χρόνο να συμμετέχω με τον τρόπο που συμμετείχα και δε σας κρύβω πως ενώ με στεναχωρεί σε ένα βαθμό, νιώθω πραγματικά τυχερός που ο χρόνος μου πλέον είναι αφοσιωμένος εξ ολοκλήρου στην τέχνη· όσοι είστε εδώ από παλιά ξέρετε πως αυτός ήταν ανέκαθεν ο στόχος.

Τον τελευταίο καιρό παρήκμασε το inbox μου, διότι η δική μου ταμπλερική αδράνεια, οδήγησε στο φαινόμενο του "κουτιού παραπόνων" μιας και στην απουσία των συζητήσεων, το ask πολύς κόσμος το θυμόταν μόνο όταν ήθελε να μου πει κάτι που τον πείραξε και συνειδητοποίησα πως δε μου κάνει καλό το να μπαίνω μια φορά τη βδομάδα να διαβάζω την αφιλτράριστη σκέψη κάποιου που συχνά περιείχε μαλακίες, γιατί μη έχοντας το χρόνο να απαντήσω, απλά ξενέρωνα.

Παρατήρησα επίσης πως τον καιρό που ήμουν πολύ ενεργός, ήταν επειδή είχα πολύ συχνότερα κυκλοφορίες να συζητήσουμε και ήταν ακόμα όλα πολύ πιο πειραματικά, μιας και έφτιαχνα έναν τελείως δικό μου ήχο, χωρίς να σκαμπάζω απόλυτα, οπότε το feedback με βοηθούσε άμεσα. Πλέον νομίζω έχετε καταλάβει πως έχοντας περισσότερη εμπειρία και έχοντας τον πήχη πιο ψηλά, παίρνω το χρόνο μου πριν κυκλοφορήσω κάτι. Κάπου εδώ να πω πως κρατάω ανοιχτό το ενδεχόμενο να ανοίγω τα asks στα πλαίσια κάποιου release για μία βδομάδα ας πούμε, ώστε να μπορώ να κατανέμω λίγο χρόνο στο να είμαι ενεργός και να κουβεντιάζουμε. Έχοντας μπει στο τριπάκι να γράψω την ανθολογία με τα εμπνευσμένα απ' το ΤΛΣΚ διηγήματα, θα ήθελα σίγουρα να ακούσω πως σας φάνηκαν.

Μου τη δίνει επίσης ακραία που το tumblr περνάει σε μια νοοτροπία τύπου facebook και instagram, όπου γίνονται κινήσεις για να σε πείσουν να χορηγήσεις το post σου για να το δει κόσμος. Εγώ το εκτιμούσα ως πλατφόρμα, επειδή έδινε μια αμεσότητα στην επικοινωνία μεταξύ μας. Άμα είναι να μας ζητάει λύτρα για να πούμε δυο κουβέντες, να πάει να γαμηθεί κι αυτό.

Αυτά τα ανούσια απ' το μέτωπο λοιπόν. Σας ευχαριστώ πολύ αν το διαβάσατε όλο και παρακάτω ακολουθεί μια σειρά από spoils που ξέρω πως θέλετε και γαμώτο, σας αξίζουν.

16 Σεπτεμβρίου: Live στη Θεσσαλονίκη (Ανοιχτό Θέατρο Ευκαρπίας) Solmeister & Marseaux με μπάντα (δωρεάν είσοδος)

23 Σεπτεμβρίου: Live στην Αθήνα Solmeister & Marseaux με μπάντα στο Burger Fest (εισιτήρια)

Φθινόπωρο: "Alles Klar" solo δίσκος από Geo RVSD με συμμετοχές από όλα σας τα αλάνια.

Φθινόπωρο: "Τα Λέμε στην Κόλαση: 13 Μικρές Τραγωδίες" νέο βιβλίο με διηγήματα εμπνευσμένα απ' τα τραγούδια του ΤΛΣΚ.

13 Ιανουαρίου: "SOLMEISTER 1S D3AD" solo δίσκος απ' το αλάνι σας. Πάλι νέο era, πάλι νέος ήχος, πάλι νέο outfit, ίδιος γαμημένος πόνος.

ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ.

Υ. Γ. Σ' αγαπώ [ντε]

Υ. Γ. (2) Επειδή παραμένω ο γλύκας που αγαπήσατε και ακόμα κι όταν πρέπει να το κάνω, δε μου αρέσει να σας στεναχωρώ, απόψε το βράδυ στις 12 νέο tumblr exclusive που το ζητούσατε καιρό...

#solmeister #asks #cknd #tlsk #sxisma

337 notes · View notes

psychotiko-epeisodio · 11 months

Text

Αγαπημένε μου,

Ήρθε η στιγμή αυτή που φοβόμουν,από την πρώτη μέρα που ήρθες στην ζωή μου.Ηρθε η στιγμή αυτή που μου λες αντίο, και χρειάζεται να σου πω και εγώ,χωρίς όμως να το έχω επιλέξει.

Είναι αρκετά άβολο αυτές τις μέρες ξέρεις,το ότι χρειάζεται να σκεφτώ αν μπορώ να σε πάρω τηλέφωνο η όχι.Το ότι γυρνάω από την δουλειά,και ξέρω πως δεν περιμένεις λίγο πιο κάτω να με πάρεις για να φύγουμε μαζί.

Ακόμη χειρότερο είναι το πρωί,που ανοίγω τα μάτια μου και δεν κοιμάσαι δίπλα μου,η που κάνω μονάχα έναν καφέ ...

Άλλαξε όλη η καθημερινότητα μου και πονάει.Γαμωτο,πονάει πολύ να μην μπορώ να έρθω να σου τα πω.Εσενα,που κάποτε στα έλεγα όλα,εσένα που κάποτε αποκαλούσα σπίτι μου.

Οφείλω να σου πω,το πόσο υπέροχος φαινοσουν στα μάτια μου.Το πόσο θαύμαζα τον τρόπο που στέκεσαι απέναντι στην ζωή ότι και αν αυτή σου φέρνει.Οφειλω να σου πω,ότι μαζί σου, όπου και αν ήμουν,περνούσα υπέροχα,ότι γελούσα μέσα από την ψυχή μου και τέλος ότι ερωτεύτηκα κάθε λεπτομέρεια πάνω σου,που εσύ ο ίδιος δεν είχες ιδέα.

Και τώρα φτάσαμε στο σημείο που χρειάζεται να μιλήσω με αλήθεια.Ο έρωτας είναι ένα πανέμορφο συναίσθημα,όμως σου δένει τα μάτια κατά κάποιον τρόπο.Σε κάνει να μην βλέπεις,να εστιάζεις μόνο στα καλά και ας είναι πολύ μικρά σε σχέση με όλα τα άσχημα που μπορεί να συμβαίνουν.

Έτσι έγινε και εδώ λοιπόν.Οσα σου είπα,ναι είναι αλήθεια.Σε λάτρεψα μέσα από την καρδιά μου,περίμενα πως και πως να ρθει το βράδυ να ξεκουραστώ στην αγκαλιά σου.Αυτη η αγκαλιά όμως αν ανοίξω τα μάτια μου και δω,δεν ήταν ποτέ εκεί.Οσο εγώ σου χάριζα απλόχερα τα πιο όμορφα συναισθήματα που μπορεί να υπήρχαν μέσα μου, εσύ τα έπαιρνες και τα πέρασες στα σκουπίδια κάνοντας με να νομίζω πως ποτέ δεν είναι αρκετά .

Και έδινα,έδινα,έδινα .Ερχονταν βράδια που έκλαιγα στο μαξιλάρι δίπλα σου και εσύ έκανες πως δεν με ακούς.Που μες τον ύπνο μου,σου χαϊδευα την πλάτη και τραβιοσουν.Που σε έψαχνα παντού,που φοβόμουν,που άρχισα να πιστεύω ότι δεν είμαι αρκετή.

Τις όμορφες μέρες που ζούσαμε αντικατεστησαν οι φωνές και οι προσβολές,που αν θυμηθώ καλά υπήρχαν πάντα και έκλεινα τα αυτιά μου.

Δεν είχα το θάρρος να φύγω.Προτιμουσα να κάτσω εκεί να προσπαθώ, παρά να ζήσω μια ζωή χωρίς εσένα.Ωσπου ήρθε η στιγμή,που τα πήρες όλα,δεν είχα να σου δώσω τίποτα άλλο,και τότε έφυγες μονος σου.

��αρέθηκα να τους ακούω να μου λένε πως φταίω.Ακομη πιο πολύ βαρέθηκα να το ακούω από εσένα.Πιστευα σε εμάς για αυτό και έκανα υπομονή.Μου έδινες λόγους να κάνω υπομονή.Δεν φταίω που έριξα τις άμυνες μου για εσένα,φταις εσύ που τις καταπατησες.

Αλλά δεν έχει ουσία πια.Εφυγες,και με πονάει αυτό,αλλά ξέρω πως ήταν αυτό που χρειαζομουν.Και όσο θυμό και αν νιώθω αυτή τη στιγμή για εσένα,να ξέρεις ότι θα ��ε συνγχωρησω.Χωρις όμως αυτό να σημαίνει πως θα βρεις την πόρτα ανοιχτή.

Γιατί θα γυρίσεις .Το ξέρεις και εσύ ότι θα γυρίσεις.Αλλα αφού προτιμάς να με αφήσεις μόνη μου,παρά να αναλάβεις την ευθύνη αυτή που έχουν οι ανθρώπινες σχέσεις,μην τολμήσεις και μου ξαναχτυπησεις αυτή την πόρτα.

έτσι λοιπόν, αυτό είναι το τελευταίο γράμμα που σου γράφω.Χωρις να σβήσω τίποτα,χωρίς να κρύψω τίποτα, ελπίζω μια μέρα να πέσει στα χέρια σου για να καταλάβεις πόσο σημαντικός ήσουν για εμένα και τι ήμουν διατεθημενη να κάνω.

Καλό σου βράδυ,και να θυμάσαι,σε αγαπησα πολύ.

#greek quotes #aesthetic #greek posts #greek texts #greek tumblr #γρεεκ ποστς #γρεεκ ταμπλρ #γρεεκ τεξτ #greek rap #greek rp

17 notes · View notes

athhenaa · 1 year

Text

Φεβρουάριος, 2023

Θυμάσαι πως ξεκίνησε το μεταξύ μας;

Με λίγα βλέμματα. Έναν αγώνα που κάπως τυχαία κάτσαμε μαζί για να τον δούμε και ένα σάββατο βράδυ σε ένα μαγαζί. Καθόσουν τόσο ήρεμος κρατώντας ένα τσιγάρο όπως κάνεις πάντα. Ήξερα πως δεν έπρεπε, μα σου έπιασα την κουβέντα. Σε ρώτησα με λιγοστή αυτοπεποίθηση που ήσουν χαμένος όλη τη βδομάδα, κι αντί να μου απαντήσεις με τράβηξες απ’ τη μέση και με ρώτησες αν μου ‘λειψες. Και ειρωνικά σου απάντησα πολύ. Είχα στηριχτεί στο τραπέζι σου για να πιω το ποτό μου ώσπου με τράβηξες για να χορέψουμε. Θα έλεγα πως τότε ξεκίνησαν όλα αλλά είναι ψέματα. Απλά τότε ήταν μια αφορμή να στηριχτώ. Γιατί ήταν αυτό το δυνατό σου μα συνάμα ειρωνικό βλέμμα. Η ελάχιστη απόσταση μεταξύ μας. Ήξερα πόσο λάθος ήταν, και τότε σε απομάκρυνα με δυσκολία. Κι εσύ πηγές να φύγεις μα τελευταία στιγμή σε κράτησα. Γιατί; Δεν ξέρω γιατί. Μετά σε είδα αγκαλιά με άλλη και έπεισα τον εαυτό μου πως δεν με ένοιαζε.

Μετά από αυτή τη νύχτα όλα έγιναν πιο έντονα. Τόσες επίμονες ματιές και τόσα δήθεν τυχαία αγγίγματα. Να μου ‘χεις πάρει το μυαλό και να μην ξέρω γιατί, να προσπαθώ να ξεφύγω.

Βρεθήκαμε ξανά έξω, σε κοινή παρέα. Πλέον ελεύθερη, να κάνω ο,τι ήθελα σε κοίταγα έντονα. Έκανα τα πάνδεινα για να σου τραβήξω έστω και λίγο την προσοχή μα εσύ, ξαφνικά, σταμάτησες να μου δίνεις σημασία. Και πίστεψα πως το να σε κάνω κάπως να ζηλέψεις ήταν λύση. Ήμουν στα χέρια κάποιου άλλου, μα αυτός δεν ήσουν εσύ. Και συνέχισα. Συνέχισα να προσπαθώ να με πείσω πως δεν είσαι αυτός που μου έχει κάνει άνω κάτω τη ζωή και έστρεψα τα συναισθήματα μου σε εκείνον. Σε κάποιον που δεν άξιζε ούτε λίγο την θέση που τον έβαλα εξαιτίας σου.

Στην τελική καταλήξαμε ξανά στο ίδιο μπαρ, σε ένα παραδίπλα τραπέζι. Καθόλου νηφάλια, με τα χέρια σου στη μέση μου και το κεφάλι μου στηριγμένο στον ώμο σου. Έπινα για να ξεχάσω ότι είσαι εκεί δίπλα μου. Έπινα για να ξεχάσω πόσο πολύ σε ήθελα. Γιατί τι ελπίδες μου είχες αφήσει, μου λες; Δεν είχαμε πει πολλά πιο πριν, μα έστω κι αυτά ήταν αρκετά.

Ριγμένη στο πάτωμα του μπάνιου, έλεγα ποσο πολύ σε ήθελα σε γνωστούς μας. Έτοιμη να ξεσπάσω. Αλλά ανάγκασα τον εαυτό μου να σηκωθεί με ο,τι δύναμη μου είχε απομείνει και να βγω έξω.

Κι ενώ απλά ήθελα να πιω κι άλλο, δε μ’ άφησες, με τράβηξες πάνω σου. Άρχισες να με κουνάς στον ρυθμό κι εγώ άρχισα να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Σ’ αγκάλιασα όμως, γιατί ποιος θα μπορούσε να σου αντισταθεί γαμωτο;

Ακολούθησα τον ρυθμό μαζί σου. Ώσπου γύρισες και με κοίταξες, και σε κοίταξα κι εγώ. Και με πλησίασες. Και πλέον αυτό που το μέσα μου ζητούσε τόσο πολύ, γινότανε. Με φίλαγες. Και δεν ήθελα με τίποτα να σ’ αφήσω. Δεν σκεφτόμουν κανέναν εκείνη τη στιγμή παραμόνο εσένα και κανένα κακό που ήξερα πως θα προκαλέσω παραμόνο αυτό στον εαυτό μου. Αφέθηκα ελεύθερη. Η ώρα πέρασε, έπρεπε να φύγεις. Μου έδωσες ένα τελευταίο φιλί και πέρασες την πόρτα της εξόδου.

Μετά από ο,τι συνέβη μεταξύ μας το βράδυ αυτό, τα πάντα έγιναν πιο δύσκολα. Ο ύπνος δεν με έπαιρνε εύκολα και ξύπναγα συνεχώς τα βράδια. Η ανάσα μου στέρευε, τα πνευμόνια μου με έκαιγαν. Οι μπουκιές δεν κατέβαιναν. Το σώμα μου δεν ηρεμούσε. Πνιγόμουν. Κι ο μόνος που πίστευα πως μπορούσε να με σώσει ήσουν εσύ.

Ξέσπασα μπροστά σου. Έκλαψα και σε άφησα να με δεις έτσι. Κι εσύ έμεινες εκεί μαζί μου. Δε με άφησες λεπτό. Με κράτησες, με αγκάλιασες. Οριακά πίστεψα ότι ανησύχησες.

Ο καιρός πέρασε. Η κατάσταση μεταξύ μας ήταν ακόμα περίπλοκη. Περίπλοκη μα έντονη. Οι ματιές μας έκαιγαν, τα αγγίγματα μας επίσης. Έκαιγαν σαν τσιγάρο. Σαν αυτό, που κάναμε μαζί σε μια σχολική ώρα, που συνοδεύτηκε από έναν χαζό τσακωμό μα και ένα τόσο όμορφο φιλί.

Στο επόμενο μεθύσι μου ήσουν πάλι εκεί. Βασικά, που δεν ήσουν; Είτε ήσουν όντως παρόν εκεί, είτε όχι, υπήρχες παντού. Η σκέψη σου με ακολουθούσε και δε με άφηνε να ησυχάσω δευτερόλεπτο. Δεν είχα δικιά μου ζωή πλέον. Τα πάντα περιστρεφόντουσαν γύρω σου. Έπινα και φώναζα το όνομα σου. Έπινα κι ήλπιζα να ήσουν εκεί. Έκανα οτιδήποτε που θα μπορούσε να κάνει το μυαλό μου να ηρεμήσει μα τίποτα δεν έπιανε.

Έχουν περάσει κάποιες εβδομάδες από την τελευταία φορά που με έκανες να νιώσω πως ίσως, έστω και ελάχιστα θα μπορούσα να σημαίνω κάτι για σένα. Γιατί κάτι είχε αλλάξει στον τρόπο που με κράταγες. Στον τρόπο που με φίλαγες. Ή έστω έτσι νόμιζα. Ήταν όλα πιο όμορφα. Όλα πιο γλυκά. Σαν εκείνο το φιλί που είχες αφήσει στο κεφάλι μου. Η πλάτη μου ήταν κολλημένη στο στήθος σου και τα χέρια σου ήταν γύρω μου. Και ήταν σαν όνειρο που είχα ξαναζήσει. Μα πια, έτσι σε βλέπω μόνο στον ύπνο μου, κι εσύ αποφάσισες να ξυπνήσεις, και να με βγάλεις κι εμένα από αυτόν τον λήθαργο που είχα μπει.

Κι αν μπορούσα να σου πω ότι είσαι ο,τι πιο όμορφο είχα δει ποτέ μου εκείνη τη στιγμή, θα στο ούρλιαζα. Μόλις είχες ντυθεί, και κάπνιζες απ’ τα τσιγάρα μου. Μόνο εσύ μπορούσες, ή και μπορείς ακόμα να με κάνεις να νιώθω έτσι. Γιατί κάθε φορά που είμαι μαζί σου νιώθω γυμνή, είτε με γδύνεις είτε όχι. Οπότε, αν θα μπορούσα να ευχηθώ κάτι, είναι να γύρναγα πίσω σε εκείνη τη νύχτα, και να σε κρατήσω λίγο ακόμα απ’ το χέρι. Να σε νιώσω άλλη μια φορά. Μόνο μια.

Γιατί μετά από αυτό, όλα σταμάτησαν. Κάθε μας επαφή, κάθε κοινό συναίσθημα, κάθε συνήθεια που είχα μαζί σου. Κόπηκε. Κι έμεινα μόνη. Μόνη με κάθε τι που με έκανες ποτέ μου να νιώσω. Μόνη με την κατάρα να είμαι ερωτευμένη μαζί σου και να μην μπορώ να κάνω τίποτα γι’ αυτό παραμόνο να περιμένω για ένα σου σημάδι.

Και σε μισώ γι’ αυτό. Σε μισώ για το πόσο άσχημα με χρησιμοποίησες και για την κατάσταση που με έχεις βάλει. Για το κακό που με έχεις κάνει να προκαλέσω στους γύρω μου αλλά πάνω απ’ όλα στον ίδιο μου τον εαυτό.

Μα περισσότερο μισώ εμένα. Γιατί στην τελική εγώ σ’ άφησα. Εγώ σ’ άφησα να με κάνεις ο,τι θέλεις, εγώ σ’ άφησα να μου κάνεις κακό. Εγώ.

Απρίλιος, 2023

Υ.Γ. Αυτό είναι το αντίο, κάθε λέξη που δε μπόρεσα ποτέ να σου πω όσες εύκαιρες και να ‘χα. Με αυτό εδώ, σε αφήνω πίσω, με την ελπίδα ότι θα σε βγάλω απ’ τη ζωή μου οριστικά και ο,τι ένιωσα ποτέ μου για σένα. Κάθε γέλιο και δάκρυ. Όλα μένουν πίσω στον καιρό που πέθαινα για σένα και ‘συ δεν έδινες δεκάρα. Δε σ’ αγαπώ, μα δε σε μισώ. Όσο και να θέλω δε σε μισώ. Μα δεν αντέχω άλλο αυτή την κατάσταση, οπότε εδώ τελειώνουν όλα. Σ’ ευχαριστώ που με έμαθες πόσο μπορεί κάποιος να με κάνει να μισήσω τον εαυτό μου και σ’ ευχαριστώ που με έκανες να μην ξανά αφήσω κάποιον να μου συμπεριφερθεί έτσι. Αυτά από μένα. Δε σου λέω να προσεχείς και εύχομαι κάποια να σου φερθεί όπως μου φέρθηκες εσύ. Γιατί ήσουν ο πρώτος άνθρωπος που με έκανε να νιώθω τα πόδια μου αδύναμα όταν ��ε φίλαγες μα και να κλάψω έτσι. Αντίο.

20 notes · View notes

groovalos · 2 months

Text

Είναι το μέρος,αυτό το μέρος που γέλασες,που έκλαψες,που φώναξες .Το μέρος που ερωτεύτηκες,που πληγώθηκες .Το μέρος που έβγαλες καλοκαίρια και χειμώνες,με μαγιό και με παλτό.Εκεί που γνώρισες ανθρώπους ,που δέθηκες μαζί τους ,εκεί που πέρασες καλά,εκεί που μεθυσες ,εκεί που έπαιξες κρυφτό στις 3 το ξημέρωμα.Εκεινο το μέρος που έχει ακούσει τις πιο βαθιές συζητήσεις και τα πιο χαζά αστεία.Εκεινο το μέρος που νοιωθεις ασφάλεια.Εκεινο το μέρος που όσος καιρός κι αν περάσει ,πάντα εκεί θα καταλήγεις κατά κάποιον τρόπο.Για κάθε τελευταίο βράδυ του Αυγούστου .Για κάθε γνωριμία και αποχαιρετησμο που έγινε εκεί. Είναι το μέρος που χορεύεις ως την αυγή .Ειναι η Ικαρια μου

#ikaria

3 notes · View notes

daimewdis · 2 years

Text

Τρόμαξε η ψυχολόγος μου όταν είδε στα μάτια μου το κενό.

Δεν ��ναλαμβάνει την ευθύνη όταν της είπα πως έχω αναλύσει τον θάνατο.

Όλοι θα πεθάνουμε μιά μέρα, μα το να ζω έτσι είναι άρρωστο.

Δεν θέλω να ζω μία ζωή στην άβυσσο.

Δεν θέλω να με δω νεκρό, μα κάθε βράδυ είναι λες και αυτοκτονώ.

Έχω απορρίψει την αγωγή του ψυχιάτρου 2 φορές τον τελευταίο καιρό.

Την 3 πήγα εκεί, και του είπα δώσε μου λύσεις, όχι ένα ακόμη φάρμακο.

Και η τροφή μου απ’ τσιγάρο μου ‘χει γίνει πλέον άνοστο.

Ζυγίζω λίγο πιο κάτω από 60 κιλά.

Και ο οργανισμός μου αντέχει παρόλα αυτά.

Ψ/Ω Υ-292

-Δαιμεώδης

59 notes · View notes

gamhse-ta · 2 years

Text

Το τελευταίο μας βράδυ μαζί, θαυμάζαμε παρέα την πανσέληνο, αγκαλιά. Τώρα, κάθε Ιούλιο, όταν βλέπω την πανσέληνο θα νιώθω το άγγιγμα σου, τη γεύση σου, την ζεστασιά σου. Και θα κατηγορώ τα άστρα που δεν έγραφαν για μας.

Με έκανες να ξαναγράψω. Και τι κατάλαβες; Αλληλοσυμπληρωνόμαστε; Ίσως. Αλλά ίσως δεν μάθουμε ποτέ.

Απομακρυνθήκαμε για να μην ερωτευτούμε. Για πες μου, πέτυχε; Αν ναι, τότε γιατί οι φωτογραφίες μας είναι το πιο πολύτιμο απόκτημα μου; Κι όταν τρέμαμε ο ένας στο άγγιγμα του άλλου, τι το βαφτίζαμε; Κι όταν το βλέμμα σου κλείδωνε με το δικό μου από την απέναντι πλευρά του δρόμου; Κι όταν μου χάιδευες τα μαλλιά τα βράδια που κοιμόμασταν αγκαλιά; Τι ήταν όλα τα λόγια που είπαμε;

Το τελευταίο μας βράδυ μαζί, θαυμάζαμε παρέα την πανσέληνο, αγκαλιά. Και την επόμενη φορά που θα ειδωθούμε, θα είμαστε δύο απλοί γνωστοί. Και θα κάνουμε πως δεν κοιταχτήκαμε ποτέ με εκείνον τον τρόπο που μου έκοβε την ανάσα. Γιατί αυτό αποφασίσαμε. Και θα κατηγορώ το σύμπαν, που δεν ήμασταν γραμμένοι στα κατάστιχα του.

139 notes · View notes

niwthw-kenh · 2 years

Text

Μα στʼ αλήθεια πόσο πολύ μοιάζεις με τον Αύγουστο..

Εσύ κι αυτός μωρό μου, έννοιες ταυτόσημες

Έρχεσαι και φεύγεις βιαστικά,

Μετράς αντίστροφα ώσπου το πρώτο μελτέμι να εμφανιστεί

Μέχρι σύννεφα να σε κατακλείσουν και να ʼχεις τις κλειστές σου πάλι

Μα ακόμα σε βλέπω στο βάθος..

Τα μάγουλα σου βαμμένα ροδοκόκκινα,

τα μάτια σου ντυμένα με χρυσάφι καθώς το καλοκαιρινό δείλι παραδίνεται στην μορφή σου

Ο ήλιος τρεμοσβήνει όπως η φωτιά

που άναψαμε το βράδυ εκείνο

-μα πως να την αναζωπυρώσω αγάπη μου αφού έκανες τα πάντα για να σβήσει;-

Και αυτή η αλμύρα απτό τελευταίο μας φιλί να καίει τα χείλη μου ακόμα

Μα πιο πολύ από εκείνο

που δεν θα μου ξαναδώσεις.

Τα όνειρα μου ακόμα ξεβράζουν σε εκείνη την ερημική ακτή

Γιαυτό κάθε φορά που έχει κύμα πονάω,

Και όλα τα βήματα πίσω με γυρνούν

Μα τα πόδια μου βουλιάζουν μέσα στην καυτή αμμουδιά

Ώσπου να φτάσω θα με έχουν προλάβει τα πρωτοβρόχια

Δεν θα σε προλάβω...

Τούτα τα ʼγραψα σε χρόνο παροντικό

Μα τίποτα από όλα αυτά δεν φαντάζει πια κοντά

Τα ʼγραψα για να πνίξω με μια ψευδαίσθηση τον χρόνο

Για να μη θυμάμαι ότι από τον κάθε Αύγουστο που αφήσαμε πίσω,

Ότι από τον κάθε Αύγουστο που μοιάζεις

Πως δεν μου χάρισες

Ούτε έναν.

-niwthw kenh

51 notes · View notes

glikozi · 10 months

Text

το τελευταίο βράδυ στο πρώτο μου σπίτι , το δωμάτιό μου φωτίζεται από το φεγγάρι και νομίζω δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερο τέλος

#tha m leipsei afto to dwmatiaki #poli periergo pou den tha ksanazisw edw #idk h metakomisi einai polu periergi #personal diary

13 notes · View notes

dissociate12 · 1 year

Text

Θέλω να πω πως είναι εντάξει, το διαχειρίζομαι και έχει περάσει

Αλλά τον τελευταίο μήνα δεν έχει περάσει βράδυ που να μην ξυπνήσω από εφιάλτη

#my writing #writing #ελληνικά κείμενα #greek posts

7 notes · View notes

absolute-1nsanity · 6 months

Text

Πόσο καλύτερο θα μπορούσε να ήταν το τελευταίο βράδυ μου στο Παρίσι;

#paris #greek #greek post #mine #myvideo #takemeback #parisi #παρισι #greek posts #greek tumblr

5 notes · View notes

kyrioskanenas · 6 months

Text

Παραλογισμοί Vol.4

Πς μικρέ, μ'ακούς;Τι λέει; Είμαι σίγουρος πως θα περίμενες τώρα να σου πω νούμερα, αποτελέσματα, ίσως και το αριθμούς στη ρούλα. Ίσως, και κάτι για να κερδίσεις αυτό τον αγώνα. Δυστυχώς, όχι. Για άλλο ήρθα να σου πω. Για αυτό που νιώθεις, για αυτές τις σκέψεις που σιγά σιγά σε αγκαλιάζουν και φωλιάζουν μέσα σου. Για αυτά που δεν ξέρεις, αν έχουν τρυπώσει και στο μυαλό των δίπλα σου. Ναι, καλά κατάλαβες, για αυτά. Δε θα φύγουν, θα κάτσουν, θα πιουν, θα γιορτάσουν και συ όλο πιο πολύ θα τους δίνεις χώρο. Θα προσπαθείς να τα κατανοήσεις, να τα εξηγήσεις, να τα θεωρητικοποιήσεις, να τα πολιτικοποιήσεις, να τα πολεμήσεις και στο τέλος, αδύναμος, θα τα αφήσεις να καταλάβουν κάθε σπιθαμή χώρου, κάθε κύτταρο στο σώμα σου. Δεν ήρθα να σου πω τη λύση, ούτε το πως να κερδίσεις, ούτε το πως θα λήξει. Αυτή η γάγγραινα ανεβαίνει, κατεβαίνει. Μικραίνει, μεγαλώνει. Αλλά είναι εκεί. Είναι εκεί σαν κατακτητής, να πολεμάει μέχρι να καρφώσει τη σημαία της στο μυαλό σου, στην καρδία σου, σε κάθε ζωτικό όργανο του σώματος σου. Μη φοβάσαι μικρέ. Ούτε ποτέ θα νιώσεις φόβο για αυτό. Τίποτα δε θα νιώσεις. Ένα τεράστιο τίποτα. Απαθής, αμέτοχος και βολικός. Αλλάζεις, προσαρμόζεσαι, όπως ένας απλός μονοκύτταρος οργανισμός. Σαν μικρόβιο, εσύ και αυτή, μαζί, να αντέχετε στο χρόνο.Μικρέ.Μικρέ, ηρέμησε. Πάρε μια βαθιά ανάσα. Όλα καλά θα πάνε, αυτό θα λες. Αυτό θα σκέφτεσαι, και ας μην το πίστεψες ποτέ.Μικρέ, ένα τελευταίο, να βασίζεσαι στους άλλους. Δεν είσαι μόνος. Να το θυμάσαι αυτό. Να το κρατήσεις μέσα σου, σαν φυλακτό. Ακόμα και να σε απογοητεύσουν, ακόμα και αν νιώθεις σαν λύκος της στέπας. Μη Μη. Το ξέρω θα είναι δύσκολο αλλά μη. Καλή Τύχη Υ.Γ1 Θα ρθει ένα ανοιξιάτικο πρωινό να κουρνιάσει στην αγκαλιά σου, ας τον.Ας τον. Αγκάλιασε τον, κράτα τον. Ξέρει. Είναι εκεί για να παλέψει μαζί σου. Είναι εκεί με τα υπέροχα του μάτια για να φωτίσει το δρόμο σε όσα έχουν χαθεί σε αυτό το κρύο και σκοτεινό, αχανές σύμπαν. Υ.Γ2 Τα 35 πλησιάζουν και δεν ξέρω αν πρέπει να τηρήσω την υπόσχεση που δώσαμε εκείνο το βράδυ που καταλάβαμε πως λειτουργεί ο κόσμος. Εκείνο το βράδυ που ανοίξαμε και προσκαλέσαμε το χάος στο σπίτι μας. Ότι και να επιλέξω, μη με μισήσεις αλλά ούτε να με ευγνωμονείς. Ότι και να επιλέξω, να προσέχεις μικρέ και να θυμάσαι δεν έχει νόημα

#κ.κανένας #greek quotes #greek posts

2 notes · View notes