Όσο πιο γρήγορα καταρρεύσει αυτό το κράτος, τόσο πιο γρήγορα θα σωθεί ο Ελληνισμός. Η περίπτωση των Σπαρτιατών είναι μια απόδειξη για το πώς λειτουργεί η ελληνική δικαιοσύνη Ποτέ στην ιστορία δεν έχει υπάρξει τέτοια κατηγορία… εξαπάτηση εκλογικού σώματος… όχι δεν εξαπατήθηκαν οι εκλογείς… πιάστηκε στον ύπνο η κυβέρνηση που δεν ήθελε τον Κασιδιάρη στα πόδια της και έτσι κατασκεύασε μια ιστο... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/oso-pio-grigora-katarreysei-ayto-to-kratos-toso-pio-grigora-tha-sothei-o-ellinismos-i-periptosi-ton-spartiaton-einai-mia-apodeixi-gia-to-pos-leitoyrgei-i-elliniki-dikaiosyni/

Κένυα: Τραγωδία με πέντε νεκρούς από την κατάρρευση εξαώροφου κτιρίου - Ανάμεσά τους δύο παιδιά

Κένυα: Τραγωδία με πέντε νεκρούς από την κατάρρευση εξαώροφου κτιρίου – Ανάμεσά τους δύο παιδιά

Το κτίριο στην Κένυα ήταν υπό κατασκευή. Τουλάχιστον πέντε άνθρωποι – εκ των οποίων δύο παιδιά – έχασαν σήμερα (26/9) τη ζωή τους μετά την κατάρρευση εξαώροφου κτιρίου στην πόλη Κιάμπου, κοντά στο Ναϊρόμπι, όπως ανακοίνωσαν οι αρχές της Κένυας. Το υπό κατασκευή κτίριο κατέρρευσε το πρωί της Δευτέρας. «Χάσαμε πέντε ανθρώπους», ανέφερε σε ανάρτησή του στο Twitter ο κυβερνήτης Κιμάνι Γουαματάνγκι,…

View On WordPress

Τρίτη 23/1/24.           (21.38μ.μ.)

" Μαμά είσαι ο ήρωας μου"

Μιλούσα σήμερα με τη μητέρα μου στο τηλέφωνο και κάποια στιγμή μου είπε "σε φοβούνται οι άντρες αγάπη μου γιατί είσαι ανεξάρτητη, πατάς στα πόδια σου, δεν χρειάζεσαι να στηριχτείς σε κάποιον για να τα βγάλεις πέρα. Γι αυτό δυσκολεύεσαι να βρεις κάποιον σταθερό στα μέτρα σου" 

Αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Δηλαδή κάθισα εγώ όλα αυτά τα χρόνια και δούλεψα με τον εαυτό μου, πάλεψα τους δαίμονες μου, για να φοβούνται να με πλησιάσουν οι άντρες; Ε λοιπόν αν όντως έτσι είναι, αν όντως το ότι είμαι ανεξάρτητη απ' τα 21 μου, είναι αυτό που με κάνει να μένω πάντα μόνη, τότε καλύτερα να είμαι μόνη μου. Από πότε το να είναι δυναμική μια γυναίκα και να πατάει στα πόδια της έγινε "μειονέκτημα"; Αν πρέπει να δείχνω αδύναμη και αβοήθητη για να με θέλει κάποιος, για να με "προστατέψει" , τότε δεν το θέλω. Θέλω έναν άνθρωπο δίπλα μου που θα με δει και θα με αγαπήσει γι αυτό που είμαι. Δεν θέλω κάποιον που θα πρέπει να νιώθει ανωτερος από μένα για να είναι καλά. Αυτοί είναι οι πραγματικά αδύναμοι άνθρωποι. Αυτοί που νιώθουν την ανάγκη να "επιβληθούν" για να νιώσουν δυνατοί, ικανοί. Αυτοί είναι που μέσα τους κρύβουν τις μεγαλύτερες ανασφάλειες. 

Σε μια σχέση πρέπει να είστε ίσοι. Και δεν εννοώ αυτό το φεμινιστικό φαινόμενο που κυκλοφορεί παντού ότι πρέπει να είμαστε ίδιοι. Μιλάω για ζευγάρια. Είτε είναι άντρας με άντρα, γυναίκα με γυναίκα, άντρας με γυναίκα και ού το καθεξής. Σε μια σχέση θα υπάρξουν στιγμές που και ο ένας θα πρέπει να είναι το στήριγμα του άλλου και αντίστροφα. Εγώ προστατεύω εσένα εσύ προστατεύεις εμένα κι έτσι φυλάσσουμε το εμείς. Όταν εσύ θα με χρειάζεσαι σε μια δυσκολη στιγμή θα είμαι εκεί να σε σηκώνω οπότε πέφτεις και όταν σε χρειάζομαι εγώ θα είσαι εκεί να με βγάζεις απ' το σκοτάδι μου. Θα χαίρομαι με τη χαρά σου κι εσύ με τη δική μου. Θα σε φροντίζω θα με φροντίζεις κι έτσι η σχέση αυτή θα γίνει άθραυστη. 

Δεν καταλαβαίνουν πλέον οι άνθρωποι πως το να έχεις ένα δυναμική ανεξάρτητο άτομο δίπλα σου είναι κάθε άλλο παρά μειονέκτημα. 

Κι έτσι γυρναω και λέω στη μητέρα μου "αν είναι έτσι μαμά μου δεν το θέλω. Συγγνώμη αν αυτό σε στεναχωρεί αλλά εγώ τον άνθρωπο που έφτασες αίμα για να μεγαλωσεις με αρχές δεν θα τον αλλοιώσω για κανέναν άνθρωπο." 

Εγώ μεγάλωσα σε ένα σπίτι που η μητέρα μου έπαιζε και τους δύο ρόλους των γονέων. Η μητέρα μου είναι απ' τους πιο δυνατούς ανθρώπους στον πλανήτη και ας μην το συνειδητοποιεί. Έζησε απώλεια, κατάκριση από συγγενείς και φίλους. Εζησε μοναξ��ά, πόνο. Αλλά δεν έπιασε ποτέ πάτο. Η μαμα μου κατάφερε με έναν μισθό να μεγαλώσει 2 παιδιά, να τα σπουδάσει, να αγοράσει δικό της αμάξι, να αγοράσει δικό της σπίτι, να ξαναπαντρευτεί και να φέρει στον κόσμο άλλο ένα υπέροχο πλάσμα. Η μαμά μου είναι ήρωας. Δεν παραπονέθηκε ποτέ της κι ας είχε τη ντουλάπα της άδεια για 15-20 χρόνια για να μη λείψει τίποτα απο μας. Είναι μια γυναίκα που θα έμενε με 5-10€ στην τσέπη μέχρι το τέλος του μήνα για να μη στερηθούμε τίποτα. Η γυναίκα αυτή μεγάλωσε σε ξενιτιά μόνη της, δεν ήξερε παρέες, δεν ήξερε τη γλώσσα, μέχρι που μεγάλωσε αρκετά για να έρθει μονη της πίσω στην Ελλάδα, να ζει με λιγότερα απ' τα βασικά, χωρίς στήριξη από μάνα. Η γυναίκα αυτή γνώρισα τον έρωτα της ζωής της και ο θεός, αν υπάρχει Θεός, δεν της έδωσε δικαίωση. Της τον πήρε μέσα απ' τα χέρια με τον πιο άδικο τρόπο. Έζησε αρρώστιες, νοσοκομεία, ώρες ολόκληρες καθισμένες σε μια καρέκλα, δίπλα στον άνθρωπο που αγαπούσε ακόμα κι αν ήξερε πως θα τον έχανε. Η γυναίκα αυτή έμεινε στην ηλικία των 33 με 2 μικρά παιδιά πίσω και είχε τα κοτσια να παλέψει για μας αντί να καταρρεύσει. Όλοι της λέγανε ότι πάει έμεινε χήρα. Κρίμα τόσο μικρή να μείνει μόνη. Η γυναίκα αυτή δεν άφησε κανέναν να μας φερθεί με λυπηση. Έχτισε την πιο όμορφη οικογένεια για μας και τα πιο όμορφα παιδικά χρόνια. Ένας άνθρωπος 32 χρόνων κατάφερε να επιδιώξει πράγματα που άλλοι ούτε στα 40-50 δεν καταφέρνουν . Αυτη η γυναίκα έζησε τα πάνδεινα και ακόμα μετά από τόσα χρόνια είναι με το χαμόγελο στα χείλη. Αυτόν τον άνθρωπο θαυμάζω εγώ. Αυτη είναι πραγματική ήρωας για μένα. Αυτή η γυναίκα με μεγάλωσε και με έκανε δυνατή. Η μητέρα μου. 

Αν αυτό λοιπόν με κάνει λιγότερο ελκυστική στους άντρες, ας είναι. Έμενα η μητέρα μου με μεγάλωσε για να στέκομαι στα πόδια μου. Και αυτό θα κάνω. 

Αγαπημένε μου,

Δεν περίμενα ποτέ να σου το πω αυτό,όμως σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για όλες τις στιγμές που μου χάρισες,μα ιδίως για τα μαθήματα που μου διδαξες όσο καιρό βρισκοσουν στο πλάι μου.

Μου έμαθες καλύτερα από ότι θα μπορούσε να το κάνει οποιαδήποτε άλλος,πως δεν πρέπει να περιμένω τίποτα από κανέναν και πως πρέπει -ειναι αναγκαίο για την ακρίβεια,να μάθω να με αγαπώ , περισσότερο από ότι συνηθίζω να αγαπώ τους άλλους και αυτο ήταν σκληρό αλλά ταυτόχρονα λυτρωτικό να το μαθαίνω από εσένα.

Με έκανες και γελούσα κάποιες στιγμές, και να χαίρομαι κάποιες άλλες.Μα δεν θέλω να εστιάσω εκεί,γιατί ήταν λίγες.Το βασικότερο ήταν ότι τεσταρα τις αντοχές μου δίπλα σου,και με καμαρωσα για τον τρόπο που μπορώ και ερωτεύομαι,αγαπάω,δίνω και δίνομαι κάτι που εσύ από την μεριάς σου μου έδειξες ότι δεν είναι κάτι που μπορούν να κάνουν οι πάντες.Και αυτή είναι υπέροχη συνειδητοποίηση.Χαιρομαι που δεν είμαι σαν εσένα,χαίρομαι που μπορώ να διατηρώ τα όμορφα μου συναισθήματα ασφαλή,χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα πληγώνονται γιατί αυτό είναι η συνέπεια της αγάπης.Εχει πόνο.

Αλλα όταν συμβαίνει η αγάπη από μόνη της ,είναι πράγμα εκπληκτικό,είναι κινητήριος δύναμη και λόγος να έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση γνωρίζοντας ότι έχω να προσφέρω πολύ όμορφα πράγματα σε έναν άνθρωπο.

Αυτο που ανακάλυψα, αργότερα βέβαια,ήταν ότι χρειάζεται να έχω και την διάκριση καμιά φορά να καταλαβαίνω πού και σε ποιον θα την προσφέρω.

Περισσότερο από όλα αυτά όμως,σε ευχαριστώ που έφυγες πρώτος εσύ από την ζωή μου ,γιατί εγώ τότε δεν θα είχα το θάρρος να το κάνω.Δεν είχα την οπτική που έχω σήμερα για την κατάσταση, και ήδη είχα χάσει παντελώς τον εαυτό μου προσπαθοντας να σε βρω.Οσο και αν με πόνεσε η βάναυση αποχώρηση σου ,άλλο τόσο συνειδητοποιώ ότι αν δεν είχαν συμβεί έτσι τα πράγματα,ακόμη θα ήμουν προσκολλημένη σε ένα αδιέξοδο:Το δικό μας.

Έτσι ,το μεγαλύτερο και τελευταίο μάθημα που απλόχερα μου έμαθες ήταν ότι τα πάντα περνάνε.Ακομη και τα τόσο μεγάλα συναισθήματα,τα πιο επώδυνα,εκείνα που πιστεύεις πως ο κόσμος θα καταρρεύσει αν τυχών τα βιώσεις, έχουν την τάση να εξασθενούν.Ετσι συνέβη και με εσένα.Το παραμύθι τελείωσε και κατάλαβα ότι ποτέ δεν ήσουν ο άνθρωπος που πίστευα.Σε είχα εξιδανικεύσει.Ειχε τρομερό πόνο όταν το καταλαβα , μα σήμερα με ανακουφίζει να ξέρω πως δεν έχασα τίποτα γιατί στην τελική,δεν υπήρχε ποτέ τίποτα να διακινδυνεύσω.

«Μη φοβάστε, δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος

να καταρρεύσει η κοινωνία από υπερβολικό αλτρουισμό».

Φερνάντο Πεσσόα,

[13 Ιουνίου 1888 - 30 Νοεμβρίου 1935]

«Η ΕΥΡΩΠΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΟΠΟΣ όπου ο κήπος του Γκαίτε σχεδόν συνορεύει με το Μπούχενβαλντ: όπου το σπίτι του Κορνέιγ βρίσκεται δίπλα στη πλατεία που η Ζαν Ντ’ Αρκ γνώρισε το αποτρόπαιο τέλος της» γράφει ο Τζορτζ Στάινερ με τη σοφία του ανθρώπου που είχε προ πολλού εντρυφήσει στις πιο μύχιες όψεις του ευρωπαϊκού πνεύματος, μιλώντας για τις απόλυτα αντιφατικές όψεις του. Η παιδεία και ο ανθρωπισμός διαμορφώθηκαν στο κέντρο του ευρωπαϊκού πνεύματος ακριβώς για να γνωρίσουν την πλήρη κατακρήμνιση και πάλι στο εσωτερικό του, ύστερα από το Ολοκαύτωμα αλλά και σήμερα, εξαιτίας της ισοπέδωσης που επιφέρει ο άκρατος ωφελιμισμός.

Τις μεγάλες αντιφάσεις του ευρωπαϊκού πνεύματος, που δόξασε την παιδεία και την ποίηση, για να τις ακυρώσει με τον πιο βάρβαρο τρόπο, εξετάζει ο Τζορτζ Στάινερ στη δέκατη διάλεξη Nexus του ομώνυμου περιοδικού και ινστιτούτου που είχε δώσει το 2004 στο Άμστερνταμ και μόλις κυκλοφόρησε σε βιβλίο από τις εκδόσεις Δώμα με τίτλο «Η Ιδέα της Ευρώπης», σε άρτια μετάφραση του Θάνου Σαμαρτζή, θέτοντας παράλληλα το καίριο ερώτημα σε τι ακριβώς συνίσταται και κατά πόσο υπάρχει ακόμα η ιδέα της Ευρώπης.

«Η ευρωπαϊκή ιστορία είναι γεμάτη μακρές πορείες. Οι στρατιώτες του Αλέξανδρου έκαναν πορεία ‒με άλλα λόγια περπάτησαν‒ από την Ελλάδα μέχρι τα σύνορα της Ινδίας και τη λιβυκή έρημο. Η “Ανάβασις” του Ξενοφώντα παραμένει κλασικό έργο της απελπισίας, της εξάντλησης και της αντοχής του πεζικάριου σε μια καταναγκαστική πορεία προς την επιβίωση», αναφέρει ο Στάινερ στην αρχή κιόλας της διάλεξής του, για να τονίσει όχι μόνο την περιπετειώδη και μακρά διάσταση του ταξιδιού του ευρωπαϊκού πνεύματος αλλά κυρίως για να θέσει τις αρχές της ��αυτότητάς του, η οποία είναι ταυτόχρονα αρχαιοελληνική και ιουδαιοχριστιανική.

Όσο για την πορεία της διαμόρφωσης και της αποσύνθεσης του ευρωπαϊκού πνεύματος, αυτή δεν ενέχει μόνο τον χαρακτήρα μιας διαρκούς περιπλάνησης αλλά και την απολυτότητα και τον παραλογισμό ενός αληθινού πάθους που συνοψίζει την ολότητα του ίδιου του βίου. Πρόκειται για το πάθος της διαρκούς αναζήτησης που δεν εγκαταλείπει τον στοχαστή ποτέ.

Ας μην ξεχνάμε ότι ο Στάινερ, όπως αντίστοιχα και ο Χέρμαν Μπροχ, ένας λογοτέχνης που είδε σε βάθος τις αρχές και τη μακρά πορεία της ευρωπαϊκής κυριαρχίας και την αντίστοιχα συντριπτική της πτώση, ήταν ένας μελετητής που ως γνήσιος ρομαντικός δεν έπαψε να αναζητά το απόλυτο, επιμένοντας πως το ευρωπαϊκό οικοδόμημα πρέπει να αναπληρώσει ταυτόχρονα όλες τις αρχές του στην ολότητά τους, αν θέλει ακόμα να ελπίζει. Η αντίστοιχα απόλυτη άρνηση που εξέφραζε το «υπάρχει αφθονία ελπίδας, αλλά όχι για εμάς» του αγαπημένου του Φραντς Κάφκα, όπως και κορυφαίων άλλων λογοτεχνών, απασχολούσε τον Τζορτζ Στάινερ μέχρι τέλος.

Αλλά, πάλι, δεν ήταν ο Φλομπέρ εκείνος που έκανε την κεντρική του ηρωίδα, τη μαντάμ Μποβαρί, να καταρρεύσει όταν συνειδητοποίησε την απουσία κάθε αξίας, και τελικά να αυτοκτονήσει όταν βίωσε το κενό που υπήρχε στην άδεια από νόημα πορεία της ζωής της;

Το ότι η απελπισία, όπως και η μοναξιά, είναι καίριο χαρακτηριστικό των σκεπτόμενων ανθρώπων είναι κάτι που τονίζει ο Στάινερ επανειλημμένα σε μνημειώδη δοκίμιά του, όπως τα «Αρχεία της Εδέμ» (από τα «Αξόδευτα Πάθη», μτφρ. Κατερίνα Σχινά, Νεφέλη), αν και το ότι όλοι οι σπουδαίοι στοχαστές αποσύρονταν στη μοναξιά τους (ο Μοντένι στον πύργο του, ο Κίργκεγκορ στο δωμάτιό του, ο Νίτσε στις περιπλανήσεις του) δεν σημαίνει ότι δεν είχαν ανάγκη την κοινωνική βάση ενός κοινού οράματος για να διαπρέψουν.

Αυτό είναι εν τέλει για τον Στάινερ συνώνυμο με την κοινή μοίρα που συναντά κανείς στις αρχές του αρχαιοελληνικού και εβραϊκού πνεύματος, γι’ αυτό και οι θαμώνες της αρχαίας αγοράς τελικά μετεξελίχθηκαν στους θαμώνες των σύγχρονων καφενείων. Η συνύπαρξη των ανθρώπων είναι το απόγειο της σύγχρονης διυποκειμενικότητας, της αλήθειας της πόλης, μια θέση την οποία κάλλιστα θα ασπαζόταν ένας άλλος καίριος μελετητής του σύγχρονου ευρωπαϊκού πνεύματος και λάτρης των καφενείων, ο Κλαούντιο Μάγκρις.

Είναι, μάλιστα, ο τελευταίος που θα συμφωνούσε, επίσης, με τον Στάινερ στο ότι είναι δύσκολο να ξανασκεφτεί κανείς το ευρωπαϊκό πνεύμα μετά το Ολοκαύτωμα, κάτι που επεσήμαναν με καίριο τρόπο τόσο οι εκπρόσωποι της Σχολή της Φρανκφούρτης όσο και ο ποιητής Πάουλ Τσέλαν. Πολύ εύστοχα ο Στάινερ υπενθυμίζει ότι, μη μπορώντας να αντέξει το βάρος αυτού του ερωτήματος, ο Τσέλαν προβαίνει τελικά στο απονενοημένο διάβημα, επιλέγοντας ωστόσο ένα συγκεκριμένο σημείο του Σηκουάνα, που δοξάστηκε στη σπουδαία μπαλάντα του Απολινέρ, για να αυτοκτονήσει, ξέροντας ότι το τελετουργικό είναι η απόλυτα δοξαστική πράξη που δίνει νόημα ακόμα και στον ίδιο τον θάνατο.

Είναι αυτή η μεταφορική δύναμη εν τέλει που απαντά στο καίριο ερώτημα το οποίο θέτει εκ νέου ο Στάινερ στη διάλεξή του για την Ευρώπη, λίγα χρόνια πριν από τον δικό του θάνατο: «Ποιο είναι το νόημα; Τι να προσθέσει οποιοσδήποτε από εμάς στα μεγαλεία του ευρωπαϊκού παρελθόντος;”».

Επομένως, στο ερώτημα κατά πόσο επήλθε το τέλος του ευρωπαϊκού πνεύματος ο Στάινερ απαντά όχι ανατρέχοντας σε ιστορικά δεδομένα, αφού αυτά είναι περασμένα και νεκρά, αλλά θέτοντας εκ νέου τα αξιώματα που έχει αναδείξει η ίδια η Ευρώπη και οφείλει να οριοθετήσει ξανά στο σωστό τους εύρος: ορίζοντας το καφενείο σε ανθρώπινη κλίμακα, αναδεικνύοντας τις πόλεις ως σημεία αναφοράς κάθε περιπλανώμενου που αναζητά το παρελθόν και την παράδοσή τους, δίνοντας όνομα σε κτίρια και πλατείες, εξελίσσοντας την αρχαιοελληνική και ιουδαιοχριστιανική παράδοση και σκέψη και, τέλος, εκφράζοντας την αγωνία για την κοινή της μοίρα, έστω και ως αναπόφευκτο τέλος που ο Χέγκελ διέγνωσε ως δειλινό που έριχνε τη σκιά του στην ιδέα και στην ουσία της Ευρώπης ακόμα και τις ώρες του μεσημεριού.

Όλα αυτά συνιστούν το μυστικό που μοιραζόμαστε όλοι από κοινού, ένα θεμελιώδες αξιακό πλαίσιο αναφοράς που έχει ως κεντρικό περιεχόμενο την κοινή παιδεία και όχι τη στείρα απόκτηση γνώσεων. Η κοινή παιδεία ως κατάκτηση δεν εκλαμβάνεται από τον Στάινερ με την έννοια ενός εκπαιδευτικού μοντέλου στο οποίο καλούμαστε να προστρέξουμε όλοι αλλά ως μια μορφή ιερής μανίας, πέρα από κάθε σκοπό και χρησιμοθηρία, σαν αυτή την πλατωνική μανία που καταλαμβάνει τον ακάματο κυνηγό της γνώσης που ήταν και ο ίδιος.

Επομένως, στο ερώτημα του πώς επαναδιαπραγματευόμαστε την ουσία και το όραμα της Ευρώπης λίγο πριν από το σκότος μιας αυτοκτονικής απανθρωποποίησης η απάντηση είναι ορίζοντας ξανά τις κεντρικές της αξίες και να ξαναβλέποντας την αλήθεια της αρχαιοελληνικής της θεωρίας, δηλαδή τη μη χρησιμοθηρική της σκέψη υπό το φως άπειρων δυνατοτήτων. Αρκεί να δούμε την «ελληνική αντίληψη ως σύνολο και ιδιαίτερα αυτήν τη σοφόκλεια αντίληψη –τον μεγάλο μονόλογο προς τον ήλιο στον “Αίαντα”– που συνδέει στενά το φως με τη ζωή», έγραφε ο Στάινερ χαρακτηριστικά στις «Αντιγόνες» (μτφρ. Πάρις Μπουρλάκις, Καλέντης), για να αντιληφθούμε πως η γνώση δεν είναι κάτι πέρα από τη ζωή αλλά ταυτίζεται μαζί της.

Το να είσαι ζωντανός δεν είναι μονοδιάστατο αλλά «σημαίνει να βλέπεις το φως του ήλιου και να σε βλέπει κι αυτό». Και αυτοί που μιλούν στοχαστικά για τον θάνατο, ακόμα και της ίδιας της Ευρώπης, όπως ο Στάινερ, είναι αυτοί τελικά που βλέπουν πιο έντονα και πιο δυνατά το φως, το οποίο ευτυχώς δεν έχει πάψει να αχνοφέγγει στο βάθος της σκέψης μας.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

Αυτό ηταν, η ελλαδα θα καταρρεύσει, ΠΩΣ

τελειώσαμε σαν χώρα

Μαρεσει η ιδεα οτι ξερεις τα παντα για μενα και ομως ειμαι πολυ δειλη για να σου το πω.

Πολυ δειλη για να σου πω οτι θα ηθελα να εισαι εδω

Θυμαμαι ποσο με εμπιστεύεσαι

Ξερω οτι δεν θα επεμβεις μεχρι να πιστεψεις οτι πραγματικα χρειαζομαι βοηθεια και ειμαι μονη μου

Αυτο δεν θα γινει ομως

Δεν θα αφησω τον εαυτο μου να καταρρεύσει

Οχι

Οι ανθρωποι χρειαζόμαστε υπόσταση

Θελω να ερθεις ομως και να μου πεις οτι ολα θα πανε καλα

Να με παρεις αγκαλια και να θυμηθώ οτι ο κοσμος δεν ειναι ενας επώδυνος λαβύρινθος

Οτι εστω και για λιγο μπορω να κλεισω τα ματια μου και να αφεθώ

Και να κοιμηθω στην αγκαλια σου

Και να με κρατας οπως τοτε και να μου λες οτι πρεπει να ξυπνησω και να σου απανταω οτι νυσταζω

Δεν ειχες την καρδια να με ξυπνησεις

Και λατρευα τοσο εκεινα τα λεπτα ανυπαρξιας

Το μονο που με διχαζε

Ηταν οτι στον υπνο

Δεν μπορουσα να σε παρω μαζι μου

Τα σωματα μας ηταν δεμενα

Ομως ημουν μονη μου μεσα στα ορια του μυαλου μου

Και παλι σε έβρισκα

Η σημερινη μερα ειναι μια αφορμη να δειξουμε την αγαπη μας

Για μενα ομως ειναι η αποδειξη της δολοφονιας της

Εχουμε τοσο καιρο να μιλησουμε

Να μιλησουμε ουσιαστικα

Να σε νιωσω να χαιδευεις τα μαλλια μου

Καποιες φορες μενω να κοιταω τα χερια σου στις φωτογραφιες

Και τα θυμαμαι να χαϊδεύουν απαλα το μαγουλο μου

Δεν μπορω να ειμαι απομακρη

Καθε φορα που μιλάμε προσπαθω να μην σου πω ποσο μικρες ηταν οι μερες πριν λιγο καιρο

Ποσο γρηγορα ερχόταν η νυχτα και ξεσκέπαζε τις πληγες μου

Σαγαπω

🛑 Ζούμε μέρες που θυμίζουν τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, στις οποίες διαβάζαμε ότι η χρήση ωμής αστυνομικής βίας, η οποία καθιέρωσε τον όρο «μπάτσος», αποτελούσε τον κανόνα ως μέσο καταστολής και κοινωνικής συμμόρφωσης. Απαγορεύσεις διαδηλώσεων, συλλήψεις, αίμα, νεκροί.

Εδώ και μήνες έχει ανοίξει ένας κύκλος ασύμμετρης βίας από την κυβέρνηση Μητσοτάκη με σκοπό να προσελκύσει ένα ακροδεξιό κοινό ψηφοφόρων, που επιζητά τη «ρεβάνς» για τη διάλυση της φασιστικής οργάνωσης που τους εξέφραζε υπό το όνομα «Χρυσή Αυγή».

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το σκηνικό έντασης που έχει στήσει μέσα στα πανεπιστήμια με την εγκαθίδρυση της μοναδικής στον κόσμο πανεπιστημιακής αστυνομίας, και των διμοιριών ΜΑΤ που τη φυλάνε, έναν χρόνο πριν τις εκλογές, όπως δεν είναι καθόλου τυχαία η βίαιη αστυνομική επίθεση την Παρασκευή 16/9 σε 100 άτομα και οι 2 συλλήψεις μέσα στο ΑΠΘ με μοναδική «πρόκληση» το άκουσμα του συνθήματος «Μητσοτάκη κάθαρμα». Όπως δεν ήταν καθόλου τυχαία η επίθεση το βράδυ της ίδιας μέρας με ασφυξιογόνα και κρότου-λάμψης στην συναυλία του Ελευθεριακού Φεστιβάλ Κατειλημμένων Χώρων και Συλλογικοτήτων με 5.000+ άτομα και μόλις δύο εξόδους διαφυγής, στα γρασίδια της Φιλοσοφικής στο Α.Π.Θ. Όπως δεν είναι τυχαίο το αστυνομικό χτύπημα που ακολούθησε την αυθόρμητη πορεία 2.000+ ατόμων στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, καθώς ο κόσμος αποχωρούσε από το ΑΠΘ.

Η λογική τους δείχνει να επικεντρώνεται στο κατασταλτικό δόγμα «δεν επιτρέπεται καν να υπάρχεις».

Αν η συναυλία στο ΑΠΘ δεν είχε δεχτεί τη δολοφονική επίθεση των ΜΑΤ θα είχε πιθανότατα ολοκληρωθεί χωρίς οποιαδήποτε ένταση. Δε θα είχε ακολουθήσει πορεία η οποία μετέφερε το σκηνικό της έντασης στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Με τη σειρά της δε θα είχε καλεστεί πορεία σε Θεσσαλονίκη, Πάτρα και Αθήνα το Σάββατο 17 Σεπτέμβρη. Και κάπως έτσι, ενώ η πορεία ενάντια στην αστυνομική βία στην Αθήνα θα είχε τελειώσει σε 30 με 45 λεπτά, επέλεξαν αντίθετα να της επιτεθούν με τόση βία, γκλομπς, ασφυξιογόνα, κρότου-λάμψης υπό την κάλυψη της αύρας νερού και να προκαλέσουν ένα σκηνικό χάους στο κέντρο της Αθήνας.

Δεν τους ήταν αρκετό το γεγονός ότι είχαν διαλύσει βάναυσα την πορεία ενάντια στην αστυνομική βία, επιτέθηκαν με τον ίδιο απάνθρωπο τρόπο ακόμα και σε όσες και όσους είχαν καταφέρει να φτάσουν πάνω στην πλατεία Ομονοίας. Πάνω στην πλατεία Ομονοίας που δεν κινούνται αμάξια. Έριχναν ασφυξιογόνα ακόμα και δίπλα από ακινητοποιημένα αμάξια που χρησιμοποιούσαν σαν τείχος για να εγκλωβίζουν τον κόσμο. Χτύπαγαν με τα γκλομπς από ψηλά τα κεφάλια ανθρώπων που κατέβαιναν τις σκάλες για να μπουν στο μετρό της Ομόνοιας.

Η λογική τους είναι θα σου επιτίθεμαι με βία και δε θα έχεις δικαίωμα να διαμαρτυρηθείς, δε θα υπάρχεις στον δημόσιο χώρο. Όμως η εφαρμογή ενός σχεδίου οργανωμένης κρατικής βίας αποκαλύπτει πόσο αδύναμη και ποταπή είναι η ποιότητα των ιδεών, των αξιών και των πολιτικών που επιχειρεί να επιβάλει και σύντομα θα καταρρεύσει. Τίποτα όμως δεν καταρρέει από μόνο του.

Μέσα σε δυο 24ωρα έχω κάνει 18+ ωρες ταξίδι και σε λίγο έχω να πάω δουλειά..ρε το κορμάκι μου θα καταρρεύσει

Η Υγεια στην Ελλάδα εχει πλέον καταρρεύσει

Να βγει και από πάνω επιχείρησε ο ανεκδιήγητος υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης, μετά τη διακοπή των χειρουργείων στα παιδιατρικά νοσοκομεία «Αγλαΐα Κυριακού» και «Αγία Σοφία»! Ο υπουργός που προωθεί την ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ την ώρα που η δημόσια υγεία εξαθλιώνεται και καταρρέει, εμφανίστηκε εκνευρισμένος σε τηλεοπτική εκπομπή και κούνησε το δάχτυλο, υποστηρίζοντας ότι τα συγκεκριμένα […] Η…

View On WordPress

Η Υγεια στην Ελλάδα εχει πλέον καταρρεύσει

Να βγει και από πάνω επιχείρησε ο ανεκδιήγητος υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης, μετά τη διακοπή των χειρουργείων στα παιδιατρικά νοσοκομεία «Αγλαΐα Κυριακού» και «Αγία Σοφία»! Ο υπουργός που προωθεί την ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ την ώρα που η δημόσια υγεία εξαθλιώνεται και καταρρέει, εμφανίστηκε εκνευρισμένος σε τηλεοπτική εκπομπή και κούνησε το δάχτυλο, υποστηρίζοντας ότι τα συγκεκριμένα […] Η…

View On WordPress

Δένδρο έτοιμο να καταρρεύσει σε πολυσύχναστο δρόμο της Λάρισας – Οι ρίζες του ξήλωσαν το πεζοδρόμιο (φωτο)

Μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση έχει δημιουργηθεί λόγω ενός ετοιμόρροπου δένδρου στην οδό Κραννώνος στη Λάρισα. Το δένδρο έχει πάρει κλίση προς τον πολυσύχναστο δρόμο καθώς οι ρίζες του έχουν απλωθεί με αποτέλεσμα να ξηλώσουν το κράσπεδο του πεζοδρομίου. Η κατάσταση κρίνεται επικίνδυνη τόσο για τους διερχόμενους πεζούς από το συγκεκριμένο πεζοδρόμιο, όσο και για τα αυτοκίνητα που διέρχονται της…

View On WordPress

Η Υγεια στην Ελλάδα εχει πλέον καταρρεύσει

Να βγει και από πάνω επιχείρησε ο ανεκδιήγητος υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης, μετά τη διακοπή των χειρουργείων στα παιδιατρικά νοσοκομεία «Αγλαΐα Κυριακού» και «Αγία Σοφία»! Ο υπουργός που προωθεί την ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ την ώρα που η δημόσια υγεία εξαθλιώνεται και καταρρέει, εμφανίστηκε εκνευρισμένος σε τηλεοπτική εκπομπή και κούνησε το δάχτυλο, υποστηρίζοντας ότι τα συγκεκριμένα […] Η…

View On WordPress

Η Υγεια στην Ελλάδα εχει πλέον καταρρεύσει

Να βγει και από πάνω επιχείρησε ο ανεκδιήγητος υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης, μετά τη διακοπή των χειρουργείων στα παιδιατρικά νοσοκομεία «Αγλαΐα Κυριακού» και «Αγία Σοφία»! Ο υπουργός που προωθεί την ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ την ώρα που η δημόσια υγεία εξαθλιώνεται και καταρρέει, εμφανίστηκε εκνευρισμένος σε τηλεοπτική εκπομπή και κούνησε το δάχτυλο, υποστηρίζοντας ότι τα συγκεκριμένα […] Η…

View On WordPress

Το σύστημα υγείας στη Λωρίδα της Γάζας θα καταρρεύσει εντός ωρών, προειδοποιούν οι αρχές https://health.rodos-island.gr/systima-ygeias-sti-lorida-tis-gazas-tha-katarrefsei-entos-oron/