Şu dünya bazılarına,cümlenin sonuna konan virgül kadar değer veriyor.

İnancını kaybetmiş ruhumun aşk olan tarafı...

Ben o evi zamanında terk etmediğim için ,biz o evin enkazının altında kaldık.Ve biz değil evsiz kalpsiz de kaldık.

Onun sevgisi ölüm gibiydi.Ben ölümden korkmuyordum ama o,beni öldürmekten korkuyordu.

Kimisi gülüşüyle saklar acısını,kimisi gücüyle.Ama bazısı vardır,işte onların güçleri,gülüşleridir.

Uykumuzu kaçıran,anılarımız mı,yoksa hatalarımız mı?

Belki yolumuzu kaybettiğimizi sandığımız an,doğru yolu bulmuşuzdur.

Işığa giden yol karanlıktan geçiyordu.Ama kız karanlıktan korkuyordu.

Kendini gör,gücünü hatırla,savaş.

Kalp acı çektiğinde mi büyürdü insan,yoksa insan büyüyünce mi acı çekerdi kalp?

"Sandık...

Mutlu günler gelir sandık."

İnsan kalbi ayna gibidir.Kırılmış bir kalbe direkt tutunursanız eliniz kesilir.Ama onu birleştirip sonra tutunursanız hak ettiğinizi size verir.Bir aynaya ne gösterirsen o da sana aynısı nı gösterir.

Karanlık oluyor diye gözünü kırpmayan kızı,karanlığa mahkûm ettiniz...

"Sevdiğim bir kitap karakteri gibi davrandığımı söylediler,ama o karakteri neden sevdiğimi bilmediler."

"Acımı içime gömdüm,artık benden de büyük..."