(via Bipolaire stoornis: Een verkeerde diagnose voor NPD)

De rustelozen

Les Intranquilles Indringend drama, Les Intranquilles, van Joachim Lafosse (À Perdre La Raison) dat je levensecht laat ervaren hoe het is om samen te leven met een geliefde met een bipolaire stoornis. Ondanks het feit dat hij bipolair is, probeert Damien het leven met Leila en hun zoontje vast te houden. Lafosse laat op indringende en authentieke wijze zien wat de impact van een mentale ziekte…

View On WordPress

Om recht te doen aan die complexiteit, hebben we méér woorden nodig. De Amerikaanse psycholoog en neurowetenschapper Lisa Feldman Barrett (een van de meest geciteerde onderzoekers in haar werkveld) ontdekte dat mensen met een grote emotionele woordenschat mentaal gezonder zijn. In het boek How Emotions Are Made (2017) laat Feldman Barrett zien hoe taal onze emotionele ervaring vormt. Als je naast ‘angstig’ ook gevoelens als ‘zenuwachtig’, ‘verlegen’ en ‘opgewonden’ kunt herkennen en benoemen, ervaar je minder angst. Een groter vocabulaire stelt je in staat meer variatie te ervaren en verschillende verhalen over je ervaring te onderzoeken. Dat maakt mentaal flexibel.

De mentale gezondheidscrisis, zou je kunnen zeggen, is mede een taalcrisis. Door de alomtegenwoordigheid van therapietaal op platforms als TikTok, in combinatie met lange wachtlijsten voor echte therapie, verschraalt de woordenschat waarmee jongeren zichzelf kunnen begrijpen. Dat werkt mentale inflexibiliteit in de hand. In het ergste geval verandert overhaaste zelfdiagnose mentaal ongemak in een specifieke, door TikTok geïnspireerde stoornis.

Autismeweek dag 3, 1 april

Bijna 99% van de bevolking heeft deze psychiatrische diagnose: ASS

Er wordt niet of nauwelijks over gepraat en zeker niet op het werk maar het bestaat: allisme spectrum stoornis (ASS).

ASS komt voor bij ongeveer 98,5% van de bevolking en het is niet te genezen.

Mensen met ASS spreken bijna altijd in code.

Ze zeggen het ene maar bedoelen iets (heel) anders. Ze spreken vaak erg onzuiver of wollig.

Ze gebruiken veel lichaamstaal naast hun woorden maar laten dit niet aansluiten.

Ze hebben sterke voorkeuren voor bijv. begroetingsrituelen en verbeteren anderen zonder meer ter plekke.

Ze kunnen heftig reageren als je je niet houdt aan hun onuitgesproken, complexe verwachtingen.

Ze vertonen heel weinig tot geen zelfreflectie als het gaat om het eigen gedrag.

Veel vragen waarop ze geen antwoord willen. “Hoe gaat het met je?”

Of ze willen dat je liegt. “Ben ik aangekomen?”

Ze staren anderen veelvuldig in de ogen, ook als de ander dat pijn doet.

Welke kleding waar en wanneer acceptabel is kan van meer dan tien factoren afhangen.

Ze bergen soms zomaar boeken en DVD’s ongeordend op!

Ze doen vaak onlogische uitspraken, zoals dat hun hond de beste hond ter wereld is.

Allisme is het tegenovergestelde van autisme, net zoals je allochtonen en autochtonen hebt. Net zoals autisme geen ziekte is, is allisme dat ook niet. De gevolgen voor de maatschappij zijn echter groot. Het is tijd voor een uitgebreide en grondige serie trainingen in sociale vaardigheden. Dan komt het misschien nog goed.

Deze bijdrage schrijf ik in het kader van de Autismeweek 2024. Ik haal geld op voor het Autisme Fonds. Met een gift steun je het prachtige werk dat nog te doen is: informatie en advies geven, onderzoek doen, gespreksgroepen voor autistische mensen én hun naasten, werken aan een inclusieve maatschappij en heel wat meer.

Geloof jij dat insluiten beter is dan uitsluiten?

Geef wat je wil én kan missen.

For my Dutch followers, please sign this petition to stop ABA "treatment" in The Netherlands.

ABA is mishandling. Geen uitzonderingen, geen discussie. #ABAKapErmee #autismeconversie Verbied conversietherapie van ABA voor autisme

Visuele stoornissen: meer dan alleen je ogen

Dit keer wil ik het graag hebben over visuele stoornissen. Nu denk je misschien gelijk aan problemen met je ogen, maar wist je dat visuele stoornissen ook kunnen optreden door schade in je brein? Dit komt vaak voor bij mensen met Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH). Helaas hebben veel artsen hier weinig kennis over, waardoor mensen vaak worden weggestuurd omdat de oogarts niets kan vinden. Gelukkig bestaan er gespecialiseerde centra zoals Koninklijke Visio die wel begrijpen wat er aan de hand is.

Laat me je eerst iets over mezelf vertellen. Als je mij persoonlijk kent, weet je dat ik altijd met een camera in mijn hand rondliep, op zoek naar prachtige plekken in de natuur om te fotograferen. Fotografie was mijn grote passie, totdat ik in 2019 een terugval kreeg.

In 2017 kreeg ik de diagnose Multiple Sclerose (MS), een chronische ziekte die ontstekingen veroorzaakt in het centrale zenuwstelsel, met name in de hersenen en het ruggenmerg. In 2019 kreeg ik een heftige terugval die mijn visuele vermogen opnieuw aantastte, maar dit keer in ernstige mate. Ik moest afscheid nemen van mijn leven als fotograaf.

Deze terugval veroorzaakte verschillende visuele stoornissen die helaas niet omkeerbaar zijn. Om je een idee te geven, hier zijn enkele van mijn visuele beperkingen:

Vonken/sterren Ruis Swirls Schaduwbeeld Nabeelden Vertraagd beeld Verminderde contrastgevoeligheid Gezichtsveldstoornis Stoornis in visuele verwerking Verminderde visuele aandacht Stoornis in visuele selectie Visuele ruimtelijke stoornis Stoornis in visuele waarneming Stoornis in visuele vormherkenning Stoornis in visueel schakelen Exoforie in oogstand Verstoorde volgbewegingen van de ogen (zowel horizontaal als verticaal)

Je ziet dus dat mijn problemen niet worden veroorzaakt door mijn ogen zelf, maar door mijn beschadigde brein. In de wereld van MS is hier nog weinig over bekend, maar het kan zeker iedereen overkomen die een terugval krijgt.

Wanneer je visuele wereld verandert, komt er een rouwproces bij kijken. Je moet afscheid nemen van het oude vertrouwde en tegelijkertijd de nieuwe "jij" verwelkomen en omarmen. Telkens wanneer ik moet toegeven dat ik iets niet kan zien, voel ik een vlaag van verdriet in mijn achterhoofd opkomen. Het is iets onverdraaglijks dat ik meestal voor mezelf houd, omdat ik anderen er niet mee wil belasten.

Opeens is mijn gezichtsvermogen onvoorspelbaar geworden. Ik moet leren leven met blijvende schade en niemand kan me garanderen dat de MS niet nog een keer toeslaat op visueel gebied.

Gelukkig ben ik terechtgekomen bij Koninklijke Visio, een gespecialiseerd centrum dat zich richt op visuele stoornissen. Wat een wereld van verschil! De expertise die zij hebben, zul je niet snel vinden in het ziekenhuis.

Mijn eigen neurologe zei zelfs: "Wat zij doen is ongelooflijk werk, dat gaat me boven de pet. Het is zoiets unieks en tegelijkertijd heel complex."

Ik heb bij Visio een Licht Verrichtingsonderzoek (LVO) laten doen, ook wel bekend als een "Lichtlab-onderzoek". Het doel van dit onderzoek is om een veiliger en fijner thuis te creëren met behulp van de juiste verlichting en contrast. Dit onderzoek vond plaats in een "Lichtbeleving Ruimte", die was ingericht als een thuisomgeving. Daar heb ik verschillende soorten verlichting uitgeprobeerd.

Het verlichtingsonderzoek was intens en duurde twee uur, maar het was de moeite waard. Tijdens het onderzoek moest ik aangeven welke objecten ik kon zien, of ik me prettig voelde, of ik veilig kon rondlopen en hoe het licht op mij van invloed was. Er zijn zoveel verschillende soorten verlichting en belichtingsmogelijkheden dat het onderzoek lang duurt. Dus als je eraan begint, moet je goed uitgerust zijn. Het is namelijk belangrijk dat je de test voltooit. Als dat niet lukt, mag je de test niet nog een keer in dezelfde ruimte doen en moet je het op een andere locatie proberen. Na afloop van het onderzoek krijg je advies over wat er nodig is om jouw huis zo prettig mogelijk te maken.

Uit mijn testresultaten bleek dat ik een soort "Maankind" ben (ik ben geboren bij volle maan, misschien heeft dat er iets mee te maken). Ik voel me namelijk het prettigst bij maanlicht, dat ongeveer 5 lux is. Ter vergelijking: daglicht is ongeveer 15.000 lux, zonlicht is 100.000 lux en een bewolkte dag is ongeveer 1.000 lux. Ik kan dus heel weinig licht verdragen, wat het lastig maakt om naar buiten te gaan. Hoe meer licht, hoe meer problemen ik ervaar.

Mijn appartement is echter heel licht, met een woonkamer en dakterras op het zuiden. In de zomer kan het hier binnen wel 34 graden worden en op mijn dakterras zelfs tot 50 graden. Het advies voor mij was om multifilms op de ramen aan de binnenkant te plaatsen en screens aan de buitenkant. De multifilms filteren het daglicht en verminderen de scherpte, speciaal afgestemd op mijn persoonlijke situatie. Dit zorgt voor meer rust. De screens aan de buitenkant helpen vooral omde warmte buiten te houden.

Met de resultaten van beide onderzoeken krijg ik een verslag waarmee ik naar de WMO (Wet maatschappelijke ondersteuning) kan stappen. Ik moet er wel eerlijk bij zeggen dat niet alle gemeenten even flexibel zijn als het gaat om het verstrekken van de benodigde aanpassingen. Het kan soms een uitdaging zijn om de juiste ondersteuning te krijgen.

Als ik één advies zou kunnen geven aan mensen die visuele klachten hebben maar waarbij de oogarts niets kan vinden, is het om niet op te geven. Vraag je neuroloog, huisarts of revalidatiearts om een doorverwijzing naar een expertisecentrum zoals Koninklijke Visio of Bartiméus. Deze centra zijn gespecialiseerd in visuele stoornissen en hebben de kennis en ervaring om jou verder te helpen.

Visuele stoornissen kunnen een grote impact hebben op je leven, maar het is belangrijk om te blijven zoeken naar oplossingen en ondersteuning. Het is een proces van acceptatie en aanpassing, waarbij je afscheid neemt van het oude en leert om de nieuwe "jij" te omarmen. Het is niet altijd makkelijk, maar met de juiste hulp en steun kun je jouw weg vinden in deze nieuwe realiteit.

Dus, mocht je ooit te maken krijgen met visuele stoornissen, onthoud dan dat je niet alleen bent en dat er experts zijn die je kunnen helpen. Blijf positief en geef niet op. Samen kunnen we leren omgaan met onze visuele uitdagingen en genieten van het leven, zelfs als de wereld er soms wat anders uitziet dan voorheen.

Liefs Jojo,

I am really excited to present some shots from the new short film

D.I.S - "Dissociative Identiteits Stoornis"

Directed By Flyn Daenen, Lenny Callens & Niels Tanghe

With Willem De Schryver (in the role of  Felix/Arthur)

https://www.youtube.com/watch?v=SVtXxcDTwc4

You have demonstrated once again that you are able to move us with your expressions and your eyes and with few words. I am truly proud of your talent and capacity for emotion.

Today was an unexpected but beautiful gift.

Thank you with all my heart.

Relatine

Harde grond tot een kleine jongen van de kleine toren viel met zijn hoofd op harde grond. Zijn mama was gestorven. Sindsdien liggen er kiezeltjes, makkelijk te onderhouden zoals zand dat niet is en nu, hoor ik, hebben ze een graspleintje. Met kippen hoor ik, en basketbalpalen met ongerafelde netten. Kleine jongen, Alles gaat makkelijker worden voor jou, je gaat beter doen. Voor een kind weet een volwassene die het nog nooit gezien heeft dat wat mama niet weten kan, want mama houdt van mij, en voor een mama weet een volwassene die ze nog nooit gezien heeft helemaal niets, want ze houdt van mij. Ik ging dus de middenweg nemen: niet Grieks-Latijn maar ook niet de technische school. Ik ga de middenweg volhouden, al was het maar om een punt te maken. En dan werd het mijn beslissing.

Stoornis, verstrooid, concentratie, afwijking, focus, beperkt: mijn infantiele sekstheorie. Elke dag twee porties, drie exemplaren in totaal. De eerste was in de ochtend met een tas koude Nesquick, net voor de boterham met smeerboter en choco die ik enkel kokhalzend binnenkreeg. Eén en nog één die in twee werd gesplitst in een doorzichtig blauw doosje. En dan nog eens, voor de middag. En nog twee keer, voor mijn broertje. Knap Knap, Knap Knap. Je legde het in het midden en deed het doosje dicht en Knap, twee halfjes met wit poederig overblijfsel errond. Ik dipte er mijn pinkje in en proefde wat ik later chemisch zal noemen. Eerste dip amfetamine eerder nostalgisch dan euforisch.

Vroeg op school, maar niet vroeg genoeg om in aanmerking te komen voor de ochtendopvang. Eenzaam want ik kon er binnenkijken en dat deed ik ook vaak. Het maakte niet uit welk seizoen, de speelplaats was altijd onvergeeflijk koud maar aan het raam van de opvang was het gelukkig net iets warmer. Soms zwaaiden juffen met blote klotsende armen. Na een tijdje stond ik op en keek rond of ik al iemand herkende doorheen wat altijd een dikke mist moest zijn waaruit schaterende zestienjarigen opdoemden, angstaanjagend, en dan Eva’s speeksel, lippen sneller dan de duizend verhalen die nergens heen gingen. Ze had een soort obsessie met mij die ik nooit begrepen heb, mijn allervroegste liefje uit de mist, vroeger op school dan ze hoefde want haar zwijgende jongen kon toch niet alleen zijn? Correct, ook al moet ik ergens in de eenzaamheid gedijen zodat ik kan wemelen in mama’s ziek medelijden, verpakt in onvervulde, onuitgesproken en onvervulbare Eindcompetenties. Witte ronde pilletjes met letters erop en een gleufje in het midden zodat ik efficiënt in twee breek. Knap en het ergste dat kan gebeuren is dat ik er geraak, dat beloofde land van honing en verenigde relatine en macht. Het punt is niet maakbaar.

Bericht uit het beschermde huis (13)

(20 mei 2014)

Laatst las ik op een internetforum dat je een psychische stoornis misschien kunt verhelpen als je de oorzaak van de beperking kent. Nu zou ik mijn manisch-depressieve stoornis niet meteen een insnoering willen noemen. Daarvoor doe ik er te vaak mijn voordeel mee. Bijvoorbeeld als ik mild-manische pieken heb en barstend van de energie het ene stuk na het andere schrijf.

Overigens verdient echt manisch worden geen aanbeveling. Dan schreef ik graag indringende e-mails van pakweg 2000 woorden, die ik helaas ook verstuurde. Wat niet altijd even goed viel bij de geadresseerde.

Maar de vraag was of ik mijn stoornis verhelp als ik de oorzaak van de beperking ken. Ik dacht het niet. (Manische) depressie zit in mijn familie, net als verslavingszucht. Ik ben dus genetisch gepredestineerd. En een veldslag tegen mijn DNA lijkt me zinloos.

Veel belangrijker is om op latere leeftijd, als de stoornissen zich uiten, je zo snel mogelijk te verzoenen met de diagnose, en die als integraal onderdeel van de persoonlijkheid te zien. Dat druist in tegen de onder psychiaters gangbare opvatting dat je de stoornis hebt, maar dat je de stoornis niet bent.

Dat is maar ten dele waar. Stoornis en persoonlijkheid gaan vaak al in de jeugdjaren een ingewikkeld chemisch huwelijk aan. Ik zie dat ook bij andere bipolairen. Als ze depressief zijn zie je hun ware gezicht, maar als ze manisch worden ook. En psychotisch ontdekken ze naar verluidt een alternatieve waarheid over zichzelf en de kosmos. Ik tenminste wel, maar ik kan me vergissen.

Ik wil stoornissen en verslavingszucht niet op een voetstuk plaatsen. Daarvoor heb ik er te veel last van gehad, en er anderen hinder mee bezorgd. Maar als je het dan toch hebt, kun je er maar beter vrede mee sluiten. En de strijd met meestal zachte en soms harde hand aangaan. Anders ligt het alternatief op de loer: een hekel krijgen aan jezelf of verdrinken in zelfmedelijden en in een recidiverende vrije val terechtkomen van waanzin en verslaving.

Angst en depressie grootste mentale gezondheidsproblemen

Data van de Wereld Gezondheid Organisatie(WHO) toont aan dat 1 op de 7 kinderen tussen 10 en 19 jaar een mentale stoornis hebben. Depressie, angst en gedragsproblemen zijn de lijdende oorzaken van mentale gezondheidsproblemen bij adolescenten(10-19 jaar). Suïcide is hiernaast de vierde belangrijkste doodsoorzaak bij mensen tussen 15 en 29 jaar. Depressie en angst zijn de meest voorkomende problemen als het aankomt op mentale Gezondheid van adolescenten in Suriname. Dit blijkt volgens Nicolas Pron, vertegenwoordiger van de UNICEF, uit een recent onderzoek dat is uitgevoerd door de Surinaamse gezondheidsautoriteiten. Vandaag vond de presentatie van deze doorlichting plaats in de Ballroom van hotel Torarica. De doorlichting moet volgens de vertegenwoordiger resulteren in beter begrip van de elementen die de mentale gezondheid en welzijn van kinderen in Suriname beïnvloeden. De resultaten van het onderzoek geven volgens Pron ook aan hoeveel werk er aan de winkel is. Het onderzoek moet gezondheidsdeskundigen en andere belanghebbenden informeren over de zaken die spelen op het gebied van mentale gezondheid zodat die aangepakt kunnen worden. Met het onderzoek is er ook bewijs vergaard om de effectiviteit van beleid en strategieën die ontwikkeld kunnen worden om de mentale gezondheid te verbeteren zegt de UNICEF-topman. “Mentale gezondheid en psychosociale hulp zijn een prioriteit voor UNICEF.” Pron benadrukt verder dat het algemeen beeld dat bestaat over mentale gezondheid vooral bij kinderen beperkt is. “Dit betekent dat we te weinig weten over hoe kinderen en jonge mensen in verschillende gemeenschappen mentale gezondheid ervaren. Het betekent ook dat we te weinig weten over hoeveel kracht en support verschillende gemeenschappen en culturen kunnen bijdragen aan het welzijn van kinderen en hun families.” Directeur op het ministerie van volksgezondheid, Rakesh Gajadhar Sukul, geeft aan dat met onderzoek er modellen ontwikkeld kunnen worden om de vraagstukken met betrekking tot mentale gezondheid op te lossen. Sukul zegt dat alle aspecten van het onderzoek meegenomen moeten worden in een groot mentaal gezondheidsplan. Read the full article

Verzamellijst voor de categorie zelfliefde

Zelfliefde: Wat het betekent en wat het niet is Zelfliefde is het koesteren en waarderen van jezelf op een diep en compassievol niveau. Het gaat over het erkennen van je eigen waarde, het zorgen voor je eigen welzijn en het stellen van gezonde grenzen. Maar er is nog veel meer te vinden in de categorie zelfliefde. De categorie Zelfliefde omvat artikels voor het cultiveren van een positieve…

View On WordPress

212, 14. Zonder

Een afgesloten afgezonderd gedicht

Dat is mogelijk een spookhuis

In dit gedicht zonder enig geding wil je niet wonen

Gefingeerde zaken zijn puntloos

Een eenzaam gedicht mogelijk

Met autistische vormen

Een stoornis kan ik het niet noemen

Gewoon het is

Soms wil het woord rust en stilte

Gewoon in afzondering

-copyrights Ameen 2024-

Autisme en Zelfbeschadiging: Het Begrijpen van een Complex Verband

Autisme, een neurologische ontwikkelingsstoornis die invloed heeft op sociaal gedrag en communicatie, wordt vaak geassocieerd met unieke uitdagingen. Een van de minder begrepen aspecten van autisme is het verband met zelfbeschadiging. Dit artikel zal zich richten op het informeren van een algemeen publiek over de relatie tussen autisme en zelfbeschadiging. I. Autisme Spectrum Stoornis (ASS) –…

View On WordPress

Autismeweek dag 1, 30 maart

Het beeld van autisme en wat er niet aan klopt

Het beeld dat mensen hebben van ‘een autist’ lijkt vooral op Sheldon Cooper (The Big Bang Theory) en, als ze mijn leeftijd hebben, op Rain Man uit de gelijknamige film. Dit beeld klopt niet.

De echte man op wie Rain Man is gebaseerd heette Kim Peekl en had helemaal geen autisme maar FG-Syndroom. Hij werd 58 jaar. Daar doel ik niet op. Autisme is een spectrum-stoornis. Dat betekent dat we allemaal van elkaar verschillen, een stuk meer dan mensen zonder autisme. Het betekent dus niet dat ‘we allemaal een beetje autistisch zijn’.

Sheldon is vrij duidelijk ‘autistisch gecodeerd’ maar in de serie wordt het nooit duidelijk. Goed, binnen het spectrum komen wel dergelijke jongens voor. Natuurlijk. Vergeet echter de meiden niet. En al die vele anderen die er heel anders uit zien en zich heel anders gedragen. En niet geïnteresseerd zijn in natuurkunde of computers.

Wat is dan het juiste beeld? In de autisme-wereld wordt vaak gezegd dat ‘als je één autist hebt ontmoet dan heb je één autist ontmoet’. Toch zijn er wel algemene kenmerken aan te wijzen. Helaas is dat tot nu toe altijd gedaan door de psychiatrie en daar hebben we de gebruikelijke lijstjes met tekortkomingen aan te danken. Star, overgevoelig, geen wederkerigheid, dingen letterlijk nemen en ga zo maar door. Ik kan zonder probleem elk van die punten ‘omdenken’. Star..? Dat kan ook vasthoudend zijn.

Mensen binnen het autistisch spectrum willen nogal eens weinig oog hebben voor de hiërarchie die wel degelijk bestaat bij Nederlandse bedrijven. “Zou je mee willen gaan naar het spoedoverleg?” Als je dit aan een collega met autisme vraagt, heb je goed kans dat zij ‘nee’ zegt. Dit kun je een gebrek aan sociale vaardigheden noemen maar je had ook duidelijk kunnen zijn.

Mensen hebben de neiging om elkaar letterlijk te nemen als ze elkaar niet begrijpen, bijvoorbeeld als er een stevig cultuurverschil is. Wat dan over blijft is niks anders dan de woorden zelf.. en dan doe je het daarmee. Letterlijk nemen is geen autistisch kenmerk! Het ontstaat omdat mensen een verschillende manier hebben van naar de wereld kijken.

Autisme is in de praktijk vooral een andere manier van met informatie omgaan. Informatie vanuit de zintuigen maar ook gesproken of geschreven informatie en zelfs die uit de eigen gedachten en gevoelens. Dit kan zich op allerlei verschillende manieren uit.

Zonder uitzondering is het zo dat die manier van kijken niet fout is of gehandicapt. Natuurlijk levert het in de praktijk regelmatig ruis op. Dat is niet erg. We hebben allemaal stijlflexibel leren communiceren op het werk. (Anders ben je waarschijnlijk net begonnen. Het komt wel.) Laten we dat dan ook doen. Het is zomaar mogelijk dat een autistische manier van begrijpen beter is of handiger op een bepaald moment.

Ben ik autistisch of heb ik autisme? Ik krijg serieus op m’n vingers getikt door sommige mensen. De meningen hierover kunnen soms best scherp zijn. Ik geef trainingen en workshops aan sociale werkers en beleidsmakers en dan ga ik hier wat dieper op in. Voor nu zou ik zeggen: als je respectloos over mij spreekt dan heb ik niks aan de ‘juiste’ terminologie.

Heb je een collega die open is over autisme? Wil je belangstelling tonen? Vraag dan eens wat autisme betekent voor hem/haar/hen. Luister. Vraag door. Is er iets concreets waarmee jij je collega zou kunnen steunen?

Deze bijdrage schrijf ik in het kader van de Autismeweek 2024. Ik haal geld op voor het Autisme Fonds. Met een gift steun je het prachtige werk dat nog te doen is: informatie en advies geven, onderzoek doen, gespreksgroepen voor autistische mensen én hun naasten, werken aan een inclusieve maatschappij en heel wat meer.

Geloof jij dat insluiten beter is dan uitsluiten?

Geef wat je wil én kan missen.