#maar ook eng hoor
Text
Het gevoel.
10-5-24
Ik was gisteren met J aan het lopen door de stad. Pratend over onze exen. Altijd fijn.
J gaf in dit gesprek aan dat elke keer als hij zijn ex ziet, hij vlinders in zijn buik voelt. Hier schrok ik best wel van, want dit is niet iets wat ik heb.
Als ik hem zie dan heb ik geen vlinders. En nu ik hier bewust van ben, voel ik mij schijt benauwd en dit vind ik best wel eng. Het maakt me oprecht best wel emotioneel.
Ja ik voel dat ik van hem hou en dat ik nog steeds een toekomst samen zie. Ik voel ook dat ik me nog erg tot hem aangetrokken voel, want hij is gewoon tering knap. Maar dus geen “vlinders in mijn buik” gevoel.
Is dat raar? Want wat hoor je eigenlijk te voelen na zo’n lange tijd? Wat is dat "vlinders in je buik" gevoel eigenlijk?
Mensen zeggen dat je na een x aantal jaar, van verliefd naar houden van gaat en dat liefde dan een commitment is en dat je samen moet werken om de spark levend te houden. Maar raak je de vlinders dan ook kwijt?
Hoe lang ben ik die vlinders nu eigenlijk al kwijt? Want ja, ik ben ze al eerder verloren door verwaarlozing.
Ik had mij al heel lang niet meer “verliefd” gevoeld, tenminste niet met de vlinders in mijn buik. Ik heb altijd veel houden van gevoeld. Een gevoel van een toekomst samen hebben en willen. Een gevoel van; ik wil elke dag weer voor jou kiezen.
Tot dat ik midden/eind 2023 opeens weer echte verliefde gevoelens kreeg. Alsof ik compleet opnieuw voor die jongen viel. Iets wat ik al 4 jaar niet gevoeld had. Ik kreeg opeens de vlinders weer terug in mijn buik?!
Maar waar de fuck zijn die vlinders nu bij mij en waarom voel ik ze niet meer?
Komt het omdat ik hem niet meer herken als de jongen waar ik bijna 8 jaar wat mee heb gehad? Hem niet meer herken als de jongen waar ik verliefd op ben geworden? Want ik voel nog steeds het willen van een toekomst met hem, maar het voelt ook voor mij alsof hij nu een compleet ander persoon is.
Wij hebben zo'n goede basis. Er is het "houden van", het elkaar aantrekkelijk vinden, het beste willen voor elkaar, veel om elkaar geven. Een basis waar wij echt nog wel (weer) in zouden kunnen groeien.
Want nogmaals; na zo veel jaar worden dingen normaal, ken je elkaar door en door en is het niet meer zo bijzonder als in het begin. Dan is er alleen maar houden van en de commitment die je met elkaar aan gaat.
Ik wil kiezen om elke dag wakker te worden naast hem en hij is "het gevoel" kwijt. Is hij dan ook op zoek naar het “vlinders in je buik” gevoel? Wat voelt hij dan precies niet meer?
1 note
·
View note
Text
Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking
De HEERE is lankmoedig, doch van grote kracht, en Hij houdt de schuldige geenszins onschuldig. Nahum 1:3
Verder lezen: Nehemia 9:9-31
Heb je ooit het schouwspel gadegeslagen in de hof van Eden toen de val plaatsvond? God had Adam gedreigd dat als hij zou zondigen, hij dan zeker zou sterven. Adam zondigde. Maakte God er haast mee om hem te veroordelen? Het wordt lieflijk uitgedrukt: 'De Heers God wandelde in de hof in de koelte van de dag.' (Eng. vert.) Misschien was die vrucht in de vroege ochtend geplukt, misschien tegen het middaguur, maar God had geen haast om te veroordelen. Hij wachtte totdat de zon bijna onder was en kwam in de koelte van de dag. En zoals een oude uitlegger het heel mooi gezegd heeft: toen Hij kwam, kwam Hij niet op vleugels van wraak, maar 'Hij wandelde in de hof in de koelte van de dag.' Hij had geen haast om te doden. Het is alsof ik Hem zie zoals Hij Zich toen aan Adam vertoonde, in die heerlijke dagen toen God met de mens wandelde. Ik denk dat ik de wonderlijke Verschijning zie waarachter de Ongeziene Zich verborg. Ik zie de Gedaante zo langzaam tussen de bomen wandelen - als het goed is om zo'n beeld op te roepen - en op Zijn borst slaan en tranen vergieten dat Hij de mens zou moeten veroordelen. Uiteindelijk hoor ik Zijn bedroefde stem: 'Adam, waar zijt gij? Waar heb je jezelf in gestort, arme Adam? Je hebt jezelf uit Mijn gunst laten vallen. Je hebt jezelf in naaktheid en in vrees gestort, want je verbergt jezelf. Adam, waar zljt gij ? Ik heb medelijden met je. Je dacht als God te zijn. Voordat Ik je veroordeel, zal Ik je één blijk van medelijden geven. Adam, waar zijt gij?' Ja, de Heere was traag tot toorn, traag om het vonnis te vellen, ook al was het gebod overtreden was en werd de bedreiging daarom noodzakelijkerwijs van kracht.
Ter overdenking
Er zijn goede en slechte manieren om uit Gods schijnbare traagheid voordeel te trekken (2 Pet. 3:3, 4 en 9).
Preek nr. 137
0 notes
Text
SCHOONMOEDERS?
Wie kent ze niet, schoonmoeders.
De meeste mensen hebben het vaak altijd zo druk met hun schoonmoeder.
Er zijn er maar wat veel die hun schoonmoeder wel achter het behang willen plakken of niet door één deur kunnen met hun schoonmoeder.
De klik ontbreekt dan zeg maar.
Oftewel je ligt elkaar niet zo.
Je hebt bijvoorbeeld schoonmoeders die het maar niet kunnen laten om tactloze cq nare opmerkingen naar het hoofd van hun schoondochter te slingeren.
Maar je hebt ook schoonmoeders en dat zijn gewoon norse zuurpruimen van zichzelf waarbij een opmerking altijd gewoon nogal lomp uit den bek komt, en dan zeggen ze gewoon dat ze die nare opmerking niet zo bedoelen en dat jij het verkeerd opvat, nou en in dat geval bent u uit geluld want bewijs dan maar eens dat zo'n nare opmerking echt wel degelijk naar bedoeld wordt.
Dan wordt het een welles nietes debat wat heel lang kan gaan duren omdat schoonmoeder blijft volhouden dat er niks mee bedoeld wordt en jij wordt afgestempeld als een achterdochtig wezen die overal wat achter zoekt.
Jaja schoonmoeders kunnen de meest vreemde uitspraken doen tegen een schoondochter en zie dan maar als schoondochter altijd maar weer netjes te blijven voor de lieve vrede.
Want per slot van rekening moet je toch maar weer met de kerst met zijn allen gezellig aan één tafel schuiven.
Of met moeder dag met een doos bonbons aan komen zetten en bij zulk soort gelegenheden daar kan men geen scheve gezichten bij gebruiken.
Maar gelukkig is dit alles niet van toepassing voor mij, want ik heb geen schoonmoeder zoals hierboven is beschreven.
Ik heb gelukkig een leuke lieve schoonmoeder waar niks mis mee is.
En daarom vind ik al die onaardige schoonmoeder moppen helemaal niet leuk, en heb ik besloten om het eens om te draaien.
Want schoonvader moppen daar hoor je nooit eens iets over.
Ze verzinnen alleen maar moppen over vervelende nare enge schoonmoeders en niet over schoonvaders.
En dan nu bij deze even voor de gein met de nadruk op voor de gein een aantal schoonvader moppen.
Speciaal voor alle leuke lieve schoonmoeders draaien we de handel eens een keertje lekker om, lekker puh.
Schoonvaders trek het u niet aan, want er wordt niks mee bedoeld, het ligt er maar net aan hoe je het opvat.
*Zit ik gisteravond in een restaurant met m'n man en m'n schoonvader te eten.
Op een gegeven moment snijdt m'n schoonvader een stuk vlees af, prikt het aan zijn vork en houdt het voor zich.
Dan vraagt hij: 'Is dit nou rundvlees of varkensvlees ?
Waarop ik vroeg: 'Welke kant van de vork bedoelt u?'
* De schoonvader van Truus is onlangs overleden.
Op de begrafenis vraagt haar vriendin Bep :
'Wat had je schoonvader ?'
Waarop Truus antwoordt :'Een grote villa'.
Bep zegt :'Nee nee, wat mankeerde hij?'
Truus antwoord :'Een appartement aan de zee!'
'Maar nee', zegt Bep, 'hoe is je schoonvader gestorven?'
'Hij is met de frietketel van de trap gevallen.'
'Amaai', zegt Bep 'en wat heb je dan gedaan?'
'Boterhammen gegeten'
* Een bediende vroeg aan zijn chef: "Ik wil graag naar de begrafenis van mijn schoonvader."
Chef: "Ja, wie wil dat niet graag."
* Ik ga op safari met mijn man en mijn schoonvader. En op een dag hoor ik 's morgens mijn man gillen:
"Kom snel, d'r staat een leeuw bij mijn vaders tent! Doe iets!" Ik zeg tegen hem:
"Wacht even; ik wil wel eens zien hoe die leeuw zich hieruit redt."
* Mijn man heeft de spijker, die hij in de muur wilde slaan, krom geslagen.
Hij roept mij en zegt;"haal die tang eens uit de keuken!".
Waarop ik naar de keuken roep:"Schoonpapa..., je zoon wil je spreken!"
* Je schoonvader rijdt met je fiets en hij maakt een zware val.
Er ligt overal bloed en je vraagt: ben je dood?
Hij antwoord niet en je springt in de lucht en staat te juichen.
Een man heeft het allemaal gezien en hij zegt: waarom sta je zo te juichen?
Antwoord ik: mijn fiets is ongedeerd.
* Ik kwam laatst me schoonvader tegen op de fiets ,hij zei dat hij naar de graafplaats ging ,dus vroeg ik ''wie brengt dan je fiets terug ?
* Er staat een vrouw op het Muntplein in Amsterdam. Als er een tram aankomt, geeft ze een kus op de voorruit en gooit een bos bloemen naar binnen.
Lijn 26 komt voorbij: kus op de voorruit en een bos bloemen naar binnen.
Lijn 25 komt voorbij: kus op de voorruit en een bos bloemen naar binnen.
Lijn 16 komt voorbij: kus op de voorruit en een bos bloemen naar binnen.
Een man aan de overkant staat dat zo eens aan te kijken.
Op een gegeven moment loopt hij naar de vrouw en vraagt: "Wat doet u nou toch steeds?"
Zegt de vrouw: "Gisteren is mijn schoonvader hier aangereden door een tram, maar ik weet niet welke bestuurder 't geweest is."
* Wat is het voordeel van een Japanse echtgenoot?
Dat je schoonvader in Tokio woont.
* Wat is het verschil tussen een sigaar en een nare schoonvader?
Bij een sigaar zijn de eerste trekken de beste en bij de schoonvader de laatste ...
* Wat moet je doen als je je schoonvader ziet springen? Nog een keer schieten.
* Wat moet je doen als je schoonvader zigzaggend door de tuin loopt?
Blijven schieten.
* Wat moet je doen als je schoonvader een epileptische aanval in bad krijgt...?
Snel de vuile was erbij gooien!
* Wat is de overeenkomst tussen je schoonvader en een paddenstoel?
Als je de verkeerde treft ga je eraan kapot.
* Wat moet je doen als je schoonvader tegen het raampje aan tikt?
1)Op centrifugeren zetten
2)De oven nog iets hoger zetten
* Enkele manieren om uw schoonvader aan te geven dat hij vrij ongelegen komt:
Ken ik u ergens van? Oh, sorry, ik had u niet herkend met glimlach."
"Komt u binnen! Bent u te voet of hebt u de bezem genomen?"
"Welkom, welkom! Pak twee stoelen en ga zitten."
"Ach, u bent het. Ze vertelden op het weerbericht al dat de winter voor de
deur stond, maar dit is overdreven."
"En, is er niemand anders bij u? Een ongeluk komt toch nooit alleen?"
"Drinkt u iets? Een Molotovcocktail?"
"Ach, wat staat u nu in de regen aan de deurbel te bellen.
Ga maar gauw naar huis, u wordt zeiknat!
"Carnaval is voorbij hoor! Zet nu dat masker maar af.
"Alstublieft, hier is een bon voor gratis euthanasie, prettige dag verder!
* Waarom was Eva de gelukkigste mens op aarde?
Ze had geen schoonvader...
* Mijn schoonvader is net een mooi schilderij: ik moet hem alleen nog ophangen...
* Wat moet je doen als het hoofd van je schoonvader uit het zand steekt?
Nog een kruiwagen zand erop gooien!
* Weet je waarom je geen bigamie moet plegen???????
Wel dan heb je TWEE schoonvaders!!!!!
Truus loopt door de supermarkt.
Dan ziet ze haar vriendin Bep met een hele rode kop keihard rennen.
“Doe eens rustig”, zegt Truus tegen Bep.
“Maar mijn schoonvader wil van het balkon afspringen”, zegt Bep.
“Maar dat is toch mooi”, antwoordt Truus.
“Ja, zegt Bep, maar de balkondeur is nog dicht.”
* Zit ik thuis, komt er opeens mijn buurvrouw aanlopen en schreeuwt, help,,help,,
Ik vraag haar wat er is en ze zegt, mijn schoonvader wil uit het raam springen,
ik zeg nou laat hem mooi springen,
maar ze zegt dat is het hem juist.
Ik kan het raam niet open krijgen.
* Wat is het verschil tussen je schoonvader en een batterij ?
Aan een batterij zit ook een positieve kant.
* Wat heb je als je schoonvader tot zijn nek in het beton zit?
Te weinig Beton
* Mijn schoonvader is gek van alles wat elektrisch is ,dus ik geef hem voor zijn verjaardag een elektrische stoel, wil dat kreng er niet op zitten.
* De schoonvader van Truus belt aan om mee te gaan naar het carnavalsfeest van de kinderen.
Truus doet open kijkt verbaasd naar haar schoonvader en zegt...het is de bedoeling dat alleen de kinderen verkleed gaan hoor, waarom heeft u toch een feestneus opgezet?
Oh wacht nou zie ik het...het is geen feestneus, het is uw eigen neus.
Zo en dan ga ik nu douchen in onze nieuwe douche.
#blog #blogger #bloggen # lezen #humor #kortverhaal
0 notes
Text
16 februari 2023 10:10
Telkens wanneer ik op deze plek terugkom, is er een lange tijd verstreken en is er veel veranderd in mijn leven. Dit keer niet alleen veel veranderingen, maar ook gróte veranderingen, die me allemaal heel goed hebben gedaan. Zo zijn J en ik naar Rotterdam verhuisd, wat de allerbeste keuze óóit was. Ik ben GEK op deze stad: het gevoel van vrijheid en rust wat deze stad me geeft, alle (culturele) activiteiten die deze stad te bieden heeft, ons heeeerlijke huis aan het water, de aardige mensen en gewoon het feit dat dit écht een stad-stad is, vol hoge gebouwen met veel lampjes, reusachtige billboards en overal water en schepen. Na 8 maanden op en neer te hebben gereisd naar mijn oude stad en NL, voelde ik me zo miserabel dat ik besloot om daar te stoppen en hier op zoek te gaan naar een nieuwe baan. Met fantastisch resultaat, want ik heb nog nooit ergens zo op mijn plek gezeten als hier. Middenin de filmindustrie, met waanzinnig leuke collega’s en de mooiste kansen ooit. Ik voel me gewaardeerd, gehoord en kan mijn creativiteit ook vol in mijn werk kwijt. Ánder megagroot nieuws is dat J en ik gaan trouwen!!! Heel erg onverwacht en ik had eerlijk gezegd ook nooit gedacht dat dit zou gebeuren, maar hij heeft me afgelopen december in ons boshuisje in Maarn heel romantisch ten huwelijk gevraagd. Zeer waarschijnlijk gaat het dit jaar in september gebeuren, op één van de leukste plekken van de stad: een oud rood vuurtorenschip dat stil in de haven ligt. Echt een heerlijke plek om samen een fenomenaal feest te geven. Ik heb de jurk al in huis (gewoon lekker cheap van ASOS) en bestel binnenkort bij een kleine business nog een handgemaakte flowercrown. Ik heb er helemaal zin in en kan niet wáchten tot ik ook officieel bij J hoor. En dan het laatste grote nieuws en iets waarvan ik tot voor kort nooit had gedacht dat dit zou gebeuren: we hebben sinds september vorig jaar een auto en I loooove rijden. Tuurlijk vind ik het soms nog spannend en is het soms nog een beetje eng, maar ik heb tijdens de draaidagen in Spanje pas echt goed leren rijden en daar ging alles gewoon door, je had geen tijd om te panikeren of te lang na te denken. Een chaotisch verhaal vol veel goed nieuws. Ik moet dan ook zeggen dat ik momenteel erg goed in mijn vel zit en dat ik deze tijd in Rotterdam nu al als mijn favoriete jaren ga herinneren.
0 notes
Note
Moet jij huilen als je iets spannend vindt? Ik heb dat heel erg en weet niet hoe ik ermee om moet gaan. Ik heb dit bij grote veranderingen, boze mensen/ruzie, grote beslissingen. Als jij dit ook hebt en tips hebt, hoor ik het graag.
hoi lieve anoniem, wat vervelend dat je het zo lastig vindt dat je moet huilen als je iets heel spannend vindt. ja, ik huil ook vaak bij de situaties die je noemt, ik denk tegenwoordig minder vaak dan vroeger. vrijwel nooit tegenover andere mensen, though. en bij boze mensen specifiek heb ik eerder een shut-downreactie, ik ben absoluut niet graag in de buurt van mensen die boos zijn. ik ben dan meer bezig met mezelf van diegene verwijderen, zowel mentaal als fysiek.
als ik het goed begrijp, weet je niet hoe je moet omgaan met dat je moet huilen als je iets heel spannend vindt?
vind jij het vervelend als iemand moet huilen als ze iets heel spannend vinden? kinderen doen het vaak, neem je het hen kwalijk? en stel het is iemand van jouw leeftijd en (emotionele) ontwikkeling, neem je het hen kwalijk? ik denk niet dat degenen die huilen omdat ze veel spanning in hun lijf voelen raar zijn of aanstellers of zwak. ik denk niet dat het voor hen voelt alsof ze een keuze hebben.
ik weet niet precies wat jij voelt en denkt wanneer je het lastig vindt om te dealen met het huilen, maar waarom neem je het jezelf kwalijk als je dat bij een ander niet zou doen? het is niet erg dat dat bij jou gebeurt. en als je omgeving je het gevoel geeft dat het erg is, kan je een aantal dingen doen: de situatie accepteren, de situatie proberen te veranderen (door je omgeving bijvoorbeeld aan te spreken), of jezelf verwijderen van de situatie.
maar ik weet ook wel dat huilen echt vermoeiend is. het is niet erg is als je huilt om spannende gebeurtenissen, maar ik gun je meer rust en kalmte. diep ademhalen via mijn buik werkt goed bij mij. je focussen op je zintuigen werkt bij mij, wat hoor ik, wat voel ik, wat ruik ik. probeer als het ware een spotlight op de spanning in je lijf te plaatsen en wees er niet bang voor. probeer te omarmen dat je je zo voelt, dat je zo reageert op spanning. dat is verschrikkelijk eng, maar by far, de meest effectieve manier om die spanning om te zetten naar een minder zwaar gevoel. het moment dat je volledig accepteert dat je die spanning zo intens voelt en zelf misschien met begrip, liefde en vertedering naar dat gevoel kunt kijken, zal die spanning minder worden.
dit klinkt echt superzweverig allemaal, excuus haha. het helpt natuurlijk ook om erover te praten met degenen die je vertrouwt. en af en toe is het ook fijn om bezig te zijn met iets anders zodat je gedachtes niet teruggaan naar de situatie die je spannend vindt (maar waar je niks aan kan doen op dat moment).
uiteindelijk kunnen al je gevoelens een leidraad zijn die je iets vertellen. zowel dat je iets spannend vindt als dat je erom moet huilen verdienen je begrip. ik moet denken aan het gedicht van rumi, “the guest house”:
This being human is a guest house.
Every morning a new arrival.
A joy, a depression, a meanness
Some momentary awareness comes
As an unexpected visitor.
Welcome and entertain them all!
Even if they're a crowd of sorrows,
Who violently sweep your house
empty of its furniture,
still, treat each guest honorably.
He may be clearing you out
For some new delight.
The dark thought, the shame, the malice,
Meet them at the door laughing,
And invite them in.
Be grateful for whoever comes,
Because each has been sent
As a guide from beyond.
#vragen#ik hoop dat ik je een beetje heb kunnen helpen#je zou ook boeken van jan geurtz en/of eckhart tolle kunnen checken#die hebben mij enorm geholpen met in het nu zijn en mezelf liefhebben
0 notes
Text
Intens
Als je als man zijnde jarenlang sexloos bent maar wel een partner hebt, dan ben je al gauw geneigd naar je zelf te behelpen. Of dat een juiste beslissing is, laat ik in het midden. Voor mij (ons) bleek dat dus niet echt een juiste beslissing te zijn. Je gevoel gaat achteruit, de intensiteit gaat weg, en ik weet niet wat nog meer.
Na de eerste keer met mijn lieftallige toekomstige vrouw ( ja ik noem haar al mijn toekomstige vrouw, is vandaag ook zijdelings voorbij gekomen. We zijn het erover eens dat we eerst gaan samen wonen en dan mag ik haar een aanzoek doen, terwijl we beiden van mening waren, trouwen is onnodig) dat ik wel intens genoot, maar niet het gewenste eindeffect had, was voor beiden best wel frustrerend. Voor haar omdat zij dacht dat het aan haar lag en voor mij omdat het maar niet lukte.
De keer daarna gaf ik eerlijk toe dat ik op het gebied van “seks” al jaren droog stond en dus zlef maar aan de slag was gegaan. Zij opgelucht want het lag dus niet aan haar, maar wel gelijk van dan gaan wij er samen wat aan doen. Maar voor mij als man was het een pijnlijke openbaring. Ook al vind ik eerlijk zijn tegen elkaar belangrijker. Na goed onderzoek bleek dus dat wat ik al die jaren gedaan had niet goed was, dus… afblijven.
Ik kan je zeggen dat is afkicken, maar het werpt wel zijn vruchten af, zoals vandaag.
Vandaag waren we naar het beruchte “toekan” hotel , wat puur toeval was, maar dat doet er niet toe. Ik met de zenuwen in mijn lijf om haar een romantische dag te bezorgen, of in ieder geval een romantische entree. Zij heeft laten door schemeren dat ze romantiek heel erg mist. Dus ik in de weer met rozenblaadjes en waxinelichtjes . ( 1 tip geen rozenblaadjes op het bed) die missie was geslaagd. Die blik die ik van haar kreeg maakte gelijk al dat deze dag voor mij niet meer stuk kon gaan.
In de loop van de dag kwam ons stukje van 50 tinten fucked up voorbij. Nee niet tot in het extreme, we zijn aan het kijken wat onze grenzen zijn. Ik zeg heel bewust onze en niet die van mij of haar. Als je zoiets begint moet je beiden grenzen hebben die je niet overschrijdt. Ik heb ooit eens in een Dom-rush gezeten en verloor de controle over mezelf, waarbij mijn sub ook nog eens in haar rush zat en we ver over de grenzen heen waren gegaan. Is naderhand voor beiden echt gee fijne periode geweest, dus dat nooit meer. Maar ik dwaal af.
Met waar wij mee bezig waren bracht ik haar zo een intensiteit, dat dat voor al een wereld geschenk was. Een werelds genot. Maar…. Nadat zij helemaal was bijgekomen was zij dus anders van mening. Zij vind dat ik het zelfde genot verdien als wat ik haar geef. En ik kan je zeggen dat is moeilijk. Moeilijk te accepteren. Maar als je 50 tinten kent, dan weet je ook dat je kan veranderen. Door de handelingen die ik had gedaan ( te stoppen met “doe het zelf”) gebeurde er rare dingen die ik nog niet kende. Het gevoel, de gevoeligheid. Dat was gewoon echt eng. Dat was een grens die ik alleen niet durfde over te gaan. Dus…. Niet het juiste eind effect. Maar Damn wat een intens gevoel gaf ze mij. Echt een wereld wonder op 2 benen. Als ik in de Griekse goden zou geloven dan is zij echt wel een godin in hart en nieren. Je zou dan denken van oke een andere dag beter. Maar nee, nog wat tegen elkaar aan gelegen in elkaars armen, in slaap gevallen. En dan… ja hoor mevrouw had haar zinnen gezet op nog een poging. Ik kan je zeggen ik weet niet wat er precies gebeurde, maar zij onderging een metamorfose. In 1 keer werd zij een Dominante dame met een wilde blik die je gewoon geen nee durfde te verkopen. Als ze had gezegd ga op je hoofd staan, dan had ik dat nog gedaan ook. Maar goed ik weet niet hoe, maar zij kreeg het toch voor elkaar om het gewenste effect te krijgen. En echt… is met geen pen te beschrijven wat een gevoel. 5 uur later voel ik het nog. Mijn lichaam is helemaal op, mijn hoofd tolt aan alle kanten, mijn hart is overspoeld met verliefdheid, mijn handen trillen nog. Van binnen gloei ik aan alle kanten. Ik kan alleen maar zeggen dank je wel. Dank je wel dat je de tijd en geduld hebt, dank je wel dat je de moeite neemt, eigenlijk weet jij het zelf wel, mijn Liefste.
Ik hou heel erg veel van jou, met heel mijn hart en ziel
1 note
·
View note
Text
Het zal toch niet?
Gisteren werd Salman Rushdie gefileerd als een stuk zalm. Een 24-jarige idioot dacht: ‘Ik zal ‘m!’
Vorige week kocht ik in Deventer voor slechts een euro De Duivelsverzen van de auteur. Zou mijn aanschaf van dat boek de ultieme druppel zijn geweest voor die lunatic? Dat hij toevallig die dag ook in Deventer was, mij dat boek zag kopen en denken: ‘En noe ‘s ‘t mooi ‘ewest! Woar is die keerl!’
Best een eng idee.
Ik hoop het niet.
Straks heb ik de CIA aan de deur staan;
‘Ja ja, Slot. Ie komt maar mooi ‘s eff’n met.’
(Waarom iedereen mijn dialect spreekt weet ik ook niet.)
Ik zou wel meer ontspannen met die zonnebrillen meegaan in hun geblindeerde SUV;
‘Moi jonks. Ik goa eerst eem douchen, en dan kuw’w wel eem wieter keuvel’n….koffie?’
Terwijl de agenten beneden van hun Lidl koffie drinken zorg ik voor frisse oksels en een Nivea bilspleet. Met mijn mooiste overhemd en mijn meest republikeinse kapsel stap ik in hun SUV.
Ik krijg een blinddoek om. Na een sprakeloze rit van twee uur stappen we uit.
Ik hoor de zee.
Mijn blinddoek wordt afgedaan. Ik sta onder een sterrenhemel. Voordat mijn ogen zijn gewend aan de straatverlichting zegt een agent achter me: ‘Blijf hier staan.’
De SUV rijdt weg.
Ik sta op een leeg parkeerterrein, omringd door duinen. Ik hoor alleen het zachte ruisen van de zomerwind, krekels en de branding vanachter de duinen.
Voor mijn gevoel sta ik een kwartier te wachten. Achter me hoor ik een auto. Ik draai me om en zie een bruine Golf -zo’n oude- het parkeerterrein op rijden. Hij stopt op dezelfde plek waar de SUV eerst stond.
De 24-jarige dader stapt uit.
‘Slot?’
‘Ja?’
‘Denk jij dat er dames zijn geweest die met jou naar bed wilden, die voor de grap zeiden: “Ik ga op Slot”?’
‘Euh…ja…?’
‘Ah, dat dacht ik al. Dat wilde ik even weten.’
De dader stapt in en rijdt weer weg.
Ik wacht nog een kwartier, rook achthonderd peuken en word kotsmisselijk.
Godsamme wat een kutdag!
De volgende dag dineerde ik met zalm en rösti.
0 notes
Note
Ik volg je nog niet zo lang dus toen ik net “tokkies” dacht ik echt 👀🤨🤨. Niet verwacht dat ik dat woord hier op tumblr zou lezen😂😂😂
Hahhaa. Ja maar geen andere woorden voor en is ook bijna niet te vertalen in het Engels. Dus ik dacht ik eindig zo. Ook al begrijpt 1% het misschien Haha.
Wel echt heel eng hoor. Maak me wel een beetje zorgen om Zandvoort 😅
1 note
·
View note
Text
Gisteren huilde ik een hele therapiesessie door. Het is niet alsof ik nooit huil in therapie, maar dan vooral als het gaat over weggaanpaniek of heel kort en verstopt over iets dat toch net raakt. Ik heb in therapie nog nooit zo diep in mijn verdriet gezeten. Mijn therapeut zegt dat het oké is, dat ik het goed doe, dat het verdriet ook weleens gezien mag worden, dat ik mij ook weleens gedragen mag voelen in de plaats van werkend om het weg te stoppen. Gisteren huilde ik een therapiesessie lang en gebruikte ik zes zakdoeken en trilde en weende en snotterde ik terwijl ik vastgehouden werd, terwijl er niet weggegaan werd, terwijl alles zacht bleef, traag bleef, terwijl het mocht.
#het was intens en pijnlijk#het is nu ook nog wel pijnlijk#en moeilijk te integreren en te verwerken#maar het was ook niet-alleen het was veilig en gedragen en gesteund en oprecht#persoonlijk#celine in therapie#ik weet niet of ik me al ooit zo niet-alleen heb gevoeld in verdriet#maar ook eng hoor#maar ook wel de allerbeste therapeut#nu doet alles hoofdpijn en ga ik waarschijnlijk niet kunnen werken vandaag en misschien zelfs amper uit bed geraken#alles is moeilijk vandaag#maar ja#jeweetwel: meet yourself where you're at#en nu is dat met pijn en achtergebleven emoties en in bed#en dan zorg ik dat ik boven op mijn kamertje strakjes rustig alleen iets kan eten#en dan zorg ik dat ik strakjes heel comfortabele kleren vind#en misschien een fijne film om te kijken#en werken kan morgen ook wel weer
8 notes
·
View notes
Text
LANG LEVE DE MIDDELBARE SCHOOL / CAMPING
Toen ik op de middelbare school kwam was dat best een beetje eng, omdat ik in mijn ééntje als enige naar die school ging en verder niemand kon daar.
Ik weet nog goed dat ik s'morgens met knikkende knieen daarheen ging na gewuifd door ma.
Ik zat in de klas keek om me heen en inderdaad ik kon echt niemand.
Naast mij zat een grietje die een beetje arrogant over kwam, een week later waren we dikke vriendinnen en dat zijn we nu nog steeds.
Met haar en nog een paar andere leuke meiden uit de klas was het altijd feest.
Ik moet bekennen dat ik er met de pet naar gegooid heb op school, ik maakte nooit huiswerk en ging alleen naar school om te keten met die meiden.
Als ik thuis kwam en mijn vader vroeg of ik huiswerk had zei ik altijd dat ik dat niet had en wimpelde het onderwerp huiswerk af en lulde eroverheen over wat anders.
Tijdens een ouderavond kwam het onderwerp huiswerk natuurlijk ter sprake omdat mijn ouders vroegen aan de leraar "krijgen ze hier nooit huiswerk"??
Waarop de leraar antwoordde...ja natuurlijk wel, altijd.
Daarna kreeg ik natuurlijk een preek van mijn ouders en ook nog eens van de leraren.
Maar ik kon me er totaal niet druk om maken, ik had het veel te druk met plezier maken met die meiden en huiswerk maken daar had ik geen zin in.
Nu ik achteraf eraan terug denk besef ik wat voor een rotjong ik op school voor de leraren ben geweest.
Ik had schijt aan alles, luisterde totaal niet naar wat er verteld werd en lulde en lachte overal dwars doorheen.
Tot ik op een gegeven moment de klas bij bepaalde lessen niet meer in mocht en maar op de gang moest gaan zitten met mijn zooitje.
Zo hadden we ook een leraar van kennis der natuur en daar hadden we helemaal lak aan met zijn allen.
Hele partijen strafwerk kreeg ik van die man wat ik nooit maakte.
En als hij erom vroeg waar het strafwerk was wat ik gemaakt had dan zei ik dat ik dat op zijn bureau had gelegd en dat ik er niks aan kon doen dat hij het kwijt was.
Ik weet nog goed dat er een keer een bij in de klas rondvloog.
Iedereen gillen, ik pakte mijn boek en terwijl die bij op het raam ging zitten sloeg ik hem dood.
Die leraar werd helemaal gek omdat ik die bij had vermoord.
Ja riep hij naar me...200 keer "ik mag geen bij dood slaan, wel bewusteloos" Ik hoor het hem nog zeggen.
Die man verzon altijd van die rare strafregels daar deed ik niet aan mee.
Koken was onze favoriete bezigheid, we hadden een juf die we niet echt leuk vonden en maakten er altijd een zooitje van.
(mandarijnen tegen het plafond gooien was ook altijd leuk)
Je zat met zijn tweeen in een keukentje en meestal kookte je iets voor een cijfer.
Je was verplicht om het op te eten en je mocht niks weggooien.
Maar aangezien ik geen spinazie lust spoelde ik dat snel door de gootsteen terwijl ik dacht dat de juf het niet zag.
Mijn vriendin stond op de uitkijk en ik spoelde vlug die spinazie weg, opeens werd er op mijn rug geklopt en werd er gevraagd waar ik mee bezig was.
Betrapt door de juf, die er daarna voor zorgde dat ik spinazie van een ander moest eten.
We hadden zo'n weegschaaltje en alles moest precies afgewogen worden.
Daar deden wij niet aan en we mikten maar op goed geluk van alles in de pan.
Tomatensoep zou er gemaakt worden voor een cijfer, dan moest je met een dienblad in de rij gaan staan bij de juf, die zou proeven wat je gemaakt had en dan kreeg je een cijfer.
Mijn vriendin en ik hadden het zo druk met kletsen zodat we heel die soep vergeten waren die stond op het gas en het gas stond veel te hoog.
Ik haalde het deksel van de pan keek erin en wist niet wat ik zag.
Er was geen soep meer over alleen een harde kleverige grote klont.
En daar moesten we mee in de rij gaan staan voor een cijfer.
Ik veegde de klont bij elkaar uit de pan en deponeerde het op het soep bord, en ging met dat bord gewoon in de rij staan.
Iedereen lag in een deuk over onze soep.
Toen wij aan de beurt waren en de juf keek naar onze soep riep ze met grote ongelovige ogen..."wat is dááát"???
Tomatensoep juf...zei ik ernstig.
Jullie hebben lef riep ze, ga naar je plaats en eet het op.
Juf...riep ik nog, wat voor cijfer hebben we nou???
Daar kregen we niet eens antwoord op, en later hoorden we dat het een 1 was.
Alles wat wij maakten mislukte door ons geouwehoer en geflauwekul.
De pannenkoeken waren zo stijf als een bord.
De Haagse bluf moesten we toen het klaar was ondersteboven houden.
Zo riep de juf, nu is het genoeg geklopt en dan houden we nu allemaal onze Haagse bluf ondersteboven en je zal zien dat het in het schaaltje blijft zitten.
Nah dat bleef inderdaad bij iedereen zitten alleen niet bij ons.
Het droop eruit en kwakte op de grond.
Hup weer een 1 verdiend.
Meestal gingen we tijdens de pauze bij de benzine pomp allerlei snoep inslaan zoals roze koeken en kitkat en chips.
En dat namen we dan mee de klas in en terwijl er iets in de pan op het vuur stond zaten mijn vriendin en ik gebukt achter het keukentje te vreten.
Dat ging altijd goed tot de keer dat we allebei onze waffel helemaal vol hadden en opeens een paar voeten naast ons zagen staan.
Ik keek omhoog en keek in het kwaaie gezicht van de juf.
Wat zitten jullie hier nou weer te doen?? Riep ze kwaad.
Ga staan en spuug onmiddellijk uit wat je daar hebt.
Ik ging staan spuugde het in de gootsteen en spoelde het door.
Maar mijn vriendin weigerde dat en zei dat ze het wel even door zou slikken.
Dat vond de juf geen goed idee en zette haar meteen de klas uit.
Na 5 minuten kreeg ik een idee en stak mijn vinger omhoog.
Ze vroeg wat er was en ik zei dat ik naar de wc moest.
Ja dat zal wel zei ze, ik geloof er niks van, jij gaat de gang op om met die vriendin van je te klieren.
Nee juf echt ik doe het bijna in mijn broek zei ik, en trok een zo serieus mogelijk gezicht.
Nou vooruit zei de juf, ik geef je 1 minuut en dan ben je weer terug.
Ik kwam niet meer bij en ging de gang op, ik riep mijn vriendin en zei tegen haar...ik kom je halen je mag weer naar binnen van de juf.
Mijn vriendin liep niks vermoedend de klas in en ik erachteraan
De juf kreeg zowat een rolling en riep met rooie kop...heb ik jou naar binnen geroepen????
Nee maar Lesley zei dat ik weer naar binnen mocht van u.
Het volgende moment zaten we met zijn tweeen bij de directeur.
Bij zo goed als ieder vak werden we uit elkaar gehouden, ik helemaal voorin met mijn tafel en stoel bij de leraar boven op zijn lip.
En mijn vriendin helemaal achterin.
Dus ik zat altijd met mijn rug naar haar toe.
Daar had ik ook weer wat op gevonden, ik ging gewoon achterste voren zitten en communiceerde met haar via gebarentaal, of we gooiden geschreven briefjes heen en weer de klas door.
Dat deed ik natuurlijk alleen als de leraar met zijn rug naar me toe iets op het bord aan het schrijven was.
Want verder kreeg ik daar de kans niet voor omdat hij anders meteen schreeuwde dat ik voor me moest kijken.
Waar wij ons begaven het was altijd bal.
Wij hadden een stacaravan op de beekse bergen daar mocht mijn vriendin ook vaak in het weekend of in de vakantie mee naartoe.
Naast ons stond een caravan die altijd verhuurd werd aan verschillende mensen.
Op een keer kwamen er mensen uit Groningen met twee zonen van onze leeftijd.
Ze zouden voor 3 weken blijven maar waren na 1 week al naar huis gevlucht.
Wij waren een keer Tilburg in gegaan en toen we terug op de camping kwamen werden we opgewacht door mijn woeste moeder.
Zo...zei mijn ma, jullie hebben het voor elkaar hoor.
Wat hebben we voor elkaar vroeg ik onnozel.
Nou de buren van hiernaast die zijn naar huis vertrokken, ik kreeg vanmiddag een kwaaie buurman op bezoek.
Hoezo??? vroeg ik onschuldig.
Omdat jullie die familie hebben weggetreiterd, daarom.
Die man zei tegen me...mevrouw ik wil even zeggen dat wij voor 3 weken zouden blijven maar we gaan vandaag naar huis want we worden gek van uw dochters (haha hij dacht dat we zussen waren).
Ma boos, resultaat, mijn vriendin mocht voorlopig niet meer mee.
Hierzo nouja, riep ik tegen mijn moeder, die lui kunnen ook nergens tegen.
Vind je het gek zei mijn ma met die stomme geintjes van jullie.
Hun caravan bekogelen met dennen appels midden in de nacht.
Ik moet toegeven dat het inderdaad zo was dat wij vrij vervelend waren.
De buren zaten buiten koffie te drinken en wij gooiden met badminton elke keer expres de shuttle richting hun.
Ik presteerde het om hem zelfs een keer bij die vent rechtstreeks in zijn kop koffie te meppen.
Toen ik mijn shuttle terug ging halen sloeg ik de shuttle terug naar mijn vriendin maar ik stond dichterbij die vent dan ik dacht en sloeg mijn racket boven op zijn kop.
En daarna trokken we de haringen van het windscherm eruit, waarachter hun koffie zaten te drinken en het hele zooitje omviel bovenop hun.
Hun boos... en wij??? wij kwamen niet meer bij van het lachen.
#blog #blogger #bloggen #lezen #humor #kortverhaal
0 notes
Photo
Drie steden, wie heeft de grootste?
Via Como, dat in het zuiden van het Comomeer ligt, gaan we richting Milaan. In een industriewijk ten noorden van het centrum vinden we een bewaakte camperplaats. Het is een groot terrein waar busjes, campers en vrachtauto's zijn ondergebracht. Aan de verste kant is een strook voor campers die hier willen overnachten met elektriciteit, wifi en in een container bij de ingang is een wc, en een doucheruimte gemaakt. Het kost 30 euro per 24 uur, maar er is dan wel continu bewaking aanwezig bij de slagboom. Naar het centrum van Milaan is het 9 km fietsen.
Soms fiets je op de stoep, dan weer een 1-richting straat het maakt niet uit, een fietser mag alles. Een scooterrijder daarentegen, denkt dat hij alles mag. Soms zien we er een op straat liggen met wat voertuigen er omheen met zwaailichten.
We passeren een enorm gebouw, zo groot als een paleis en zien op de plattegrond dat er ook nog een enorm park achter ligt. Het grote hek staat open op deze zondagmorgen en we fietsen naar binnen. Ik denk dat ik een kaartje moet kopen bij de informatie in de linkervleugel, maar dat is alleen nodig als je een rondleiding wil met een gids of een audiotour.
Het blijkt een begraafplaats te zijn, alleen beroemde Milanezen en families die veel geld hebben vinden hier hun laatste rustplaats. In de vleugels van het paleis liggen op drie verdiepingen prachtige grafstenen met veel beeldhouwkunst. In de centrale koepel ligt centraal een beroemde Italiaanse schrijver Alessandro Manzoni met in een hoek een beroemde verslaggever. Dat is wat ik lees op de tekstbordjes. Achter het gebouw in het park staan de mooiste beeldhouwwerken en Mausolea van beroemde architecten in alle denkbare vormen en materialen. Niet een lijkt op elkaar. We brengen hier een paar uur door. Ik bewonderend en Yvonne fotograferend.
We fietsen verder naar het centrale plein met de Duomo, een van de grootste kathedralen van de wereld zeggen ze. Veel militairen hier op het plein. Je wordt niet alleen op je covidpas gecontroleerd, maar ook gescand op wapens als je naar binnen wil. Het naar binnen gaan is niet (meer) gratis. Het kost €5 om de kerk te bezoeken en €20 als je ook op het dak wilt lopen. Ik dacht dat Gods huis altijd toegankelijk is. Nou Corona heeft ook daar een eind aan gemaakt. De sloebers die willen bidden moeten eerst sparen.
De rest van Milaan is een groot feest van herkenning. Alles heb je al eens op tv gezien. Met de auto rijden we als we weer gaan, nog even langs het beroemde San Siro stadion. Aan de overkant van dit stadion, is de Hippodrome. Wat nog indrukwekkender is met al die gebeeldhouwde paarden en prachtige hekken.
We brengen de nacht door op een gratis parkeerplaats ten zuiden van Milaan bij een Mall, We hebben hier alles, we kunnen eten bij de Wiener Wald (schnitzel natuurlijk) en kunnen gelijk boodschappen doen en toiletteren in de morgen. We hebben echter niet gerekend op de plaatselijke etters met motoren een snelle auto's, die dit terrein 'snachts gebruiken om te stunten. Wheelys en Donuts het gegil van banden en de geur van verbrand rubber, houden ons lang uit de slaap. Toch heb ik geen zin om weg te gaan midden in de nacht.
De weg van Milaan naar Bologna is vlak en saai. Net als het weer, dat grauw en regenachtig is. Mij hoor je niet klagen, beter dan de hele dag de zon in je gezicht als je 300km naar het zuiden rijdt. Vanaf Bologna tot Florence merk je dat Toscane een heel andere streek is. Prachtig en heuvelachtig. Ook de zon is weer terug. Genieten weer.
Ik zet de auto op een bewaakt parkeerterrein 8km ten oosten van het centrum. We fietsen de volgende dag langs de rivier naar de oude stad.
Het is druk in de nauwe straatjes met wandelaars, elektrisch step- en segwaygroepen, citybikes, bestelauto's, schoonmakers, elektrische taxi's, scooters, Afrikanen die selfiesticks of namaak horloges verkopen, politieagenten en militairen, lopende groepen met een gids met paraplu of andere stok en korte broek toeristen, mensen met een mondkapje voor en mensen die hem onder de kin dragen. Nou dan kunnen wij er ook wel tussen door fietsen.
Wederom worden we weer verrast door de schoonheid van de gebouwen hier. Voor de prachtige Duomo (dom) staat een hele lange rij. Weliswaar 1 meter uit elkaar, maar toch 3 straten lang. Ze hebben allemaal van te voren een ticket gereserveerd online. Ik kijk stiekem bij de uitgang naar binnen en zie dat het heel groot is, maar de buitenkant is toch veel mooier.
We zetten de fietsen op slot aan een paal op een pleintje en lopen verder. Er is heel wat te zien en het ene gebouw is nog mooier en ouder dan de ander. Mijn schoondochter zou me er heel veel over kunnen vertellen. Die heeft hier gestudeerd en onderzoek gedaan, een boek geschreven en uiteindelijk gepromoveerd op dit onderzoek in de Florentijnse kunstgeschiedenis.
Wij moeten het doen met een stadsplattegrond die ik koop bij een boekenkiosk.
We kunnen toch niet alles zien, dus fietsen we over de brug met uitbouwwinkels weer terug naar de camper.
Op naar Siena. Een universiteitsstad met ook een Duomo, Deze stad is op een heuvel gebouwd, zodat je van een afstand de hele stad kan overzien, maar als je er bent loop je door hele smalle oplopende of afdalende kromme straatjes.
In een voormalig bankgebouw is een tentoonstelling van mijn oude vriend Salvador Dali. Het is een verzameling van een particulier van 93 jaar vertelt de jonge vrouw die etsen verkoopt a 2600 euro. Zij denkt dat wij er wel 1 of 2 willen kopen en nodigt ons uit aan een prachtig bureau tussen de kunstcollectie. Ik help haar snel uit de droom en we laten haar teleurgesteld achter.
We staan op een camping in de omgeving en nemen bus 33 die op de camping stopt en kop keert naar Siena, 10 km naar het oosten. We gaan niet op de fiets dit keer omdat Yvonne het eng vind in de afdalingen. Het voordeel is dat je op de camping instapt en in het centrum uitstapt.
Het nadeel is dat je niet zelf in de hand hebt hoe laat je terug gaat.
Om een uur of drie hebben we wel zo'n beetje alles gezien wat we wilden, en lopen terug naar het busstation. Bus 33 komt net aan en wij vragen de chauffeur of hij terug gaat naar de camping. Bus 3 wijst hij naar de overkant, vertrekt over 2 minuten. Wij naar bus 3 gaat u naar de camping? Vragen wij. Hij knikt bevestigend. Wij mee, zien geen bekende dingen en vragen bij het eindpunt, waar hij een half uur pauze heeft, waar nou camping? Ja daar zijn we langsgekomen, nou rijd straks maar weer mee, dan zal ik zeggen waar je er uit moet. We drinken een biertje bij een barretje en gaan weer mee. Bij een hele andere camping stopt en zegt hij:: hier is het. Nee, dit is een andere. Oh. Nou dan maar weer mee naar het busstation. We zien bus 33 op dezelfde plek staan maar moeten 18 minuten wachten. Als wij op een stenen bankje in de schaduw zitten, komt de chauffeur van bus 3 langs. Oh, jullie moeten bus 33 hebben vertrekt over 18 minuten. Gracie mille roep ik lachend.
1 note
·
View note
Text
Tuinwerk!
woensdag 24 februari 2021
Heerlijk lenteweer en dus staat voornamelijk tuinwerk op het programma.
Bollen van vaste planten in de dambordborder geplant. Andere plantjes komen later. In elk geval zijn de mussen en de putterkes blij met ons gewoel!
Een buur gaat geregeld wandelen met zijn schapen en geiten. Hij loopt met hen gewoon de middenberm af tot het eind van het dorp om daarna weer terug te keren.
Tuinwerk in februari, dat is voornamelijk de siergrassen kortwieken en ook het riet.
Maar niets gaat verloren hoor ... de droge grassen en bladeren van het riet, zijn prima om de kachels mee aan te maken. En de kale rietstengels vlechten we in de omheining. We hopen dat het een beetje helpt in het geruzie tussen onze honden en de buurhond.
De dode pruimenboom net buiten de omheining hebben we ook weggehaald. Althans, dat was de bedoeling. Eerst de kruin in verschillende delen weggezaagd. Best wel een beetje eng, want die zware takken mochten niet op de omheining vallen, maar ok niet in de elektriciteitskabels blijven hangen. Maar de stam gaan we nog een jaartje laten staan, er zitten zoveel gaten in. Dat betekent dat de spechten er nog steeds insecten vinden.
De dennen die schade berokkenden aan de kerk zijn nu weg ..; vreemd gezicht zo. Maar er werden wel nieuwe kleine boompjes aangeplant.
Ook de honden genieteen ervan dat wij bezig zijn in de tuin, dat het mooi weer is en lekker warm ... Maar voor Duña is de tuin weer niet groot genoeg ....
1 note
·
View note
Text
Ik hoor van steeds meer mensen dat ze in quarantaine zitten. Het bijzondere daarvan is dat ze wisselend advies krijgen van de ggd. De één mag na een negatieve test het huis uit, de ander moet als medebewoner tien dagen extra. Protocol geeft het toch duidelijk aan maar de ggd laat mensen verschillende verhalen vertellen. Zo lijkt het althans. Afstand houden in huis gaat best. Niet leuk maar het gaat. Luchten en alles poetsen na gebruik gaat ook. Lastig maar het gaat. Een aparte badkamer is voor de meeste mensen niet standaard. Dat kan een reden zijn om medebewoners langer in quarantaine te laten blijven maar of dat altijd zo verteld wordt vraag ik me af. Na het gluren in dossiers heb ik niet zo'n hoge pet op van de ggd. Dat het kan. Dat zo'n organisatie dat laat gebeuren. Een overheidsinstantie die de avg niet op orde heeft. Hoe moet je dan vertrouwen hebben.
Ik hoop dat zij in quarantaine niet gillend gek worden. Thuis is fijn maar thuis moeten blijven een ander verhaal. Zeker als je geen klachten hebt. Ik moet naar buiten, elke dag. Anders word ik gek. Maar buiten is dan de achtertuin. Leuk maar daar is niet veel te sjouwen. Ik hoop zo dat corona ons vergeet. Die kans is klein. Iedereen lijkt het te gaan krijgen, de vraag is niet of maar wanneer. Best eng. Want als dan hoe. Heel ziek of milde klachten. Ik ben nogal een hypochonder en voel dan van alles. Met de voeten op de grond en handen in de aarde kom ik weer tot rust en weet ik dat het m'n hoofd is dat onrust stookt.
Ik zou me niet vervelen. Genoeg aan te prullen maar toch. Je weet waar je het voor doet. Voor elkaar. Samen sterk. Twee woorden die ik al heel vaak heb gebruikt. Helaas vooral in pittige tijden waarin samen sterk hard nodig was. Nu moet de hele wereld samen sterk zijn terwijl de verdeeldheid groot is. Van complottheorie tot waanzin. Vrijheid is een kostbaar goed. Zullen we daar samen eens goed voor zorgen door even wat te minderen.
Lijkt me een goed plan. ♥
2 notes
·
View notes
Text
Broodroosters
Ik herinner me nog de eerste dag alleen in mijn nieuwe appartement. Die ochtend zat ik nog half slapend te rommelen in kartonnen dozen op zoek naar een broodrooster. Ik vond hem niet. Misschien had ik nog een doos in mijn wagen laten staan? Slaperige strompelde ik de deur uit, de trap af. Ik hield de reling goed vast om mijn evenwicht te behouden en toen merkte ik iets op.
Op de verdieping die ik passeerde zag ik een deur open staan. Door de open deur zag ik… buiten. Een blauwe lucht gevuld met boomtakken, dorre bladeren die tot over de deurdrempel lagen en ik hoorde zelfs vogels fluiten. Vreemd. Dit was de derde verdieping, midden in de stad. Ik bleef voor de trap staan. Eerst verward, maar steeds meer nieuwsgierig. Uiteindelijk vergat ik de broodrooster, verliet ik de trap en stapte ik tot aan de deur. Nu zag ik meer. Bomen, struiken, bosgrond, modder en een keurig tuinpad dat er doorheen liep. Het was een bos. Er was een heel bos in deze kamer!
Voorzichtig stapte ik door de deur. De mengeling van grind en bladeren kraakte onder mijn schoenen. Ik keek achterom en zag de deuropening midden in een lange witte muur. Langs beide kanten strekte de muur door tot in de verte. Ook in de hoogte strekte het eindeloos door. Een plafond was er niet. Deze kamer was groter aan de binnenkant dan aan de buitenkant. Ik had in heel mijn leven nog nooit zoiets bijzonder gezien. Een heel park in een gebouw!
En het kwam heel goed uit. Toevallig deed ik graag natuurwandelingen en nu was ik blij om te ontdekken dat ik dit in de grote stad niet zou moeten missen. Goedgezind wandelde ik over het pad. Ik zag meesjes wegspringen in de takken. Ook een kikker haastte zich van het pad af. Een eekhoorn keek me verdacht aan vanop de zijkant van een boomstam. Heerlijk. Dan zag ik haar. Ze zat in de verte tegen een boom aan de kant van de weg. Ze droeg een blauwe jurk en was rustig een boek aan het lezen. Misschien woonde ze ook in mijn flat. Ik stapte naar haar toe om dag te zeggen.
Toen ik naderde, keek ze op van haar boek. Ze leek even verward, alsof ze net uit een droom ontwaakte.
“Hallo.” Zei ze. Ze was me voor.
“Hey.” Zei ik, en ik begon me enthousiast voor te stellen.
Ze onderbrak me:
“Wat doe je in mijn appartement?”
“Appartement?” vroeg ik. “Is dit je appartement?”
“Ja.” Zei ze.
Achteraf gezien had ik dat kunnen weten. Dit was dan ook een appartementsgebouw. Op elke verdieping waren er drie appartementen, een stuk trap en niets meer. Ik had dit ook geweten, maar toen ik een bos in een openstaande deur gezien had, had ik er niet bij stil gestaan dat het iemands appartement kon zijn. Want ja, hoe kon dat ook? Hoe zou dat mogelijk zijn?
“De deur stond open.” Zei ik nogal loom.
“Ja de deur staat open.” Zei ze. “Ik heb ze opengezet want ik heb wat mensen uitgenodigd.”
Er was een ongemakkelijke pauze.
“Ik heb jou niet uitgenodigd. Ik ken jou niet.” Zei ze.
“Ik woon hierboven.” Zei ik. “Op nummer twaalf. Sinds… gisteren.”
“Leuk om kennis te maken.” Zei ze. Ze bleef zitten. Er was weer een stilte.
“Sorry.” Zei ik. “Het spijt me. Ik wou je appartement niet binnenlopen.”
“Het is oké.” Zei ze.
“Ik had niet door dat dit iemands appartement was. Het leek op een park dus ik dacht misschien dat het een publieke ruimte was of zo.”
“Het is oké.” Zei ze nog eens. “Het was dom van me om zomaar de deur open te zetten. Ik wist niet dat er nog anderen in het gebouw waren rond deze tijd. Ik had niet op jou gerekend.”
“Ik zag gewoon een bos en ik werd zo nieuwsgierig.” Ratelde ik verder. “Ik moest op ontdekking uit. Ik heb nog nooit zoiets gezien.”
“Het is oké.” Zei ze een derde keer. “Het is leuk om je te leren kennen.”
Er was weer even een stilte. Ik stond daar midden in haar bos/appartement en zij staarde me aan vanop de grond.
“Hoe kan dit?” Vroeg ik dan. “Dit lijkt niet mogelijk. Hoe komt het dat er plaats is voor een bos? Waar gaan al de boomwortels naartoe als er hieronder nog een verdieping is?”
Ik keek de lucht in.
“Mijn appartement hoort hier boven te zijn maar er is enkel lucht. Dit is zoals de kast van Narnia!”
Ik keek haar vragend aan. Ze zag er geamuseerd uit.
“Tovenarij.” Zei ze.
“Tovenarij?” vroeg ik. En dan wachtte ik tot ze zou zeggen wat de échte verklaring was.
“Ja, tovenarij.” Zei ze. Het was de echte verklaring.
Ik staarde haar even aan. Ze gaf me tijd.
“Ben je een tovenaar?” vroeg ik haar dan.
“Nee. Een fee.” Zei ze.
“Hocus pocus?” Zei ik.
“Ja.” Zei ze.
“Of eerder bibbidi-bobbidi-boo.” Zei ik.
Ze lachte. “Ja. Dat.”
Ik lachte ook even, van de absurditeit van het alles.
“Ik wist niet dat feeën echt waren.” Zei ik.
“Dat zijn we wel.” Zei ze.
“Waarom wist ik dat niet? Waarom denkt men dat feeën niet echt zijn?”
“Toen men dacht dat feeën echt waren, gooiden ze ons op de brandstapel.” Zei ze.
“Oei!” Zei ik. “Sorry.”
“Dat is oké.” Zei ze. “Dat was lang geleden. Ik heb het nooit meegemaakt. Ik ben van ’97.”
“Zijn er veel feeën?” vroeg ik.
“Best wel.” Zei ze. “We verstoppen ons niet echt, maar opvallen doen we ook niet. We moeten niet opvallen. We hebben niets van niemand nodig. We kunnen toveren.”
“Cool.”
“Er komen straks wat vriendinnen langs.” Zei ze. “Zij zijn ook feeën. Daarom stond de deur open. Het is heksensabbat zie je.”
“Heksensabbat?”
“Ja.”
“Maar je bent een fee. Geen heks.”
Ze lachte. “Ja het is dan ook feeënsabbat maar als ik dat zeg, weet niemand wat het is. Dus ik zeg heksensabbat. Het is toch min of meer hetzelfde.”
“Aanbidden jullie dan ook de duivel en zo?”
“Aanbidden niet echt. Maar hij is uitgenodigd.”
“Ach zo.”
“Uit beleefdheid. Soms komt hij. Hij is wat oud, maar wel gezellig.”
Hier moest ik even bij nadenken. Ik wist niet dat de duivel gezellig kon zijn. Ik dacht dat hij hoorde eng te zijn. Ze zag me denken en zei:
“De duivel is nog lang zo kwaad niet. Je zou hem nog leuk vinden. De meeste mensen vinden de duivel toch leuk. Daarom dat de kerk hem nooit moest hebben. De duivel leuk vinden was niet echt een probleem maar de duivel leuker vinden van Jezus, dat konden ze niet hebben.”
Ik dacht hier over na, maar zei niets.
“Maak je er niet druk om.” Zei ze dan. “Dat zijn feeëndingen. Die moet je niet snappen.”
Ik knikte. Het was weer even stil. De vogeltjes floten.
“Het is een heel mooi bos.” Zei ik.
“Dank je.” Zei ze.
“Ik zal dan maar… eh… weg gaan en je met rust laten.”
“Oké. Tot nog eens misschien.” Zei ze.
“Ja.”
Ik wandelde weg. Een paar passen verder sprak ze me plots weer aan.
“Zeg heb jij een broodrooster? Die ik zou kunnen lenen?”
Ik draaide me om.
“Ik heb er hier ergens eentje liggen maar… ik weet niet meer waar.” Ze gebaarde naar het bos waar we in stonden.
“Ik heb een broodrooster, ja, maar ik ben ze zelf ook even zoek.” Zei ik. “Met een veel minder goed excuus.”
Ze lachte. “Ach. Als jij hem vindt voor ik de mijne vind, zou ik hem dan eens mogen lenen?”
“Ja hoor.” Zei ik.
“Bedankt.” Zei ze.
“Prettige sabbat nog.”
“Zeker.”
Ik wandelde het bos uit, maar ik zou hier later nog vaak komen.
#schrijfsel#nederlands#vlaams#broodroosters#broodrooster#bos#fee#magie#heksensabbat#toveren#tovenarij#kortverhaal
4 notes
·
View notes
Text
untitled #1
Op het moment dat ik stopte met naar de wc gaan als ik moest, wist ik dat het fout was en dat het allemaal veel erger zou worden als ik niets zou doen. Dat was dus precies wat ik deed. Niets. En alles ging slecht en alles werd met de dag erger. Ik vond het gek. Ik had voor hetere vuren gestaan in mijn eentje dus hoezo kon ik dit niet aan? Compleet uit balans was ik. Compleet.
Ik dwong mezelf tot prioriteiten die niet eens prioriteit waren. Ik vergat mezelf in alles. Ik bestond niet meer. Het was alsof ik helemaal was weggevaagd van de aardbol. Er waren alleen nog maar anderen met een klein stukje van mij in zich. Ik deed alles voor ze en ze deden zo verschrikkelijk weinig terug voor mij. En kap met zeggen dat je niets mag verwachten van anderen. Het is waar hoor, daar niet van, maar ik wil het niet horen. Soms verwachten we dingen. Soms verwacht ik dingen.
En het spijt me dat ik je voeten heb laten bloeden omdat ik vond dat je straf nodig had. Je had geen straf nodig, maar hulp. Die hulp heb je jezelf eindelijk gegeven. Je hebt eindelijk voor jezelf gezorgd en trotser had ik niet kunnen zijn. Jij bent het misschien nog niet, maar ik ben het wel en dat is voldoende voor nu.
Mijn hoofd is rustig nu. Voor het eerst in heel lang is mijn hoofd rustig en het is bijna eng. Het voelt niet alsof mijn hoofd nog steeds van mij is. Mijn hoofd stond gelijk aan chaos, ook als mensen zeiden dat ze mij altijd de stabiele factor in een groep vonden. Chaos staat gelijk aan mij en ik sta gelijk aan chaos. Tot nu. En dat is oke.
- ik
5 notes
·
View notes
Text
Het Masker
Ik draag een masker met me mee. Altijd en op elk moment draag ik hem voor mij uit. Het is zo groot als mijn lichaam en verbergt me voor de wereld. Het is ontstaan uit pijn en verdriet en de grote wens om nooit meer gekwetst te worden. Het masker lijkt alsof het helpt, het is mijn vriend en mijn beveiliging. Hij beschermt mij voor alles wat ik niet wil voelen of zien. Hoe prettig het ook lijkt, het masker heeft een prijs. Het houdt mij gevangen in het verdriet en de eenzaamheid die ik voel. Er komen geen emoties meer binnen die ik niet wil, maar ze komen er ook niet meer uit.
Op een dag word ik wakker en is het masker geen masker meer. Het leeft. Het ademt en denkt en leeft mijn leven voor mij. Er is geen ruimte meer voor mij naast het masker en het vraagt steeds meer van me, en ik hebt geen keus meer of ik het nou wil geven of niet. Het masker wat mij had moeten beschermen is nu het gevaar. Ik wil schreeuwen en vechten om achter het masker vandaan te komen maar het is om mij heen gegroeid. Het is een harde laag net over mijn huid en er komt niks meer doorheen. Alleen en gevangen in mijn bescherming terwijl ik mijn leven niet meer leef, draag ik het masker bij me. Ik kan naar buiten kijken en op een gelukkige dag leef ik in mijn eigen lichaam en maak ik mijn eigen keuzes. Andere dagen ben ik niet meer mezelf en blijft alleen het masker over. Mijn vriend is tegen mij gekeerd en ik besef me nu dat het nooit een vriend is geweest.
Ik verlang naar de wereld die ik zo graag wilde buitensluiten maar het masker zegt dat het te laat is. Door me te verbergen heb ik de macht aan hem gegeven en nu is mijn leven, zijn leven. Om mij klein te houden fluistert hij dat ik hem nodig heb. Ik ben te zacht, te kwetsbaar voor het leven. Hij houdt zoveel voor mij buiten zodat ik veilig kan bestaan. Het voedt me en verdoofd me zodat ik klein en rustig blijf. Ik voel mezelf steeds minder worden terwijl het masker steeds zwaarder voelt. Mijn rug gaat gebukt onder het gewicht en de fluisteringen laten littekens achter waar de woorden gaan.
Waar stopt het masker en begint mijn zelf? Het heeft me bevroren tot diep in mijn hart. Mijn lichaam is niet meer de mijne en ik ben gescheiden van het leven. Ik heb geen kracht meer om het te dragen maar het masker forceert me door te gaan. Blijven lachen, blijven lopen, blijven doen anders ben je niets meer. Waar ben ik gebleven? Ben ik ooit iemand anders dan het masker geweest? Ik leg me neer en laat het masker mij dragen. Ik ben te moe en uitgeput om nog naar mijn eigen stem te luisteren en neem alles van hem aan. Hij beschermt mij en houd me veilig en draagt me door het leven wat ik niet durfde te lijden.
En dan op een dag word ik wakker en zie ik de ravage om me heen. De ongewassen kleren en de rommel die mijn huis versiert. Ik kijk naar de spiegel en een vreemde lijkt terug te staren maar diep in die ogen zie ik mezelf. Ik ben er nog, ergens zwevend in het duister. De zee van gevoelens waarin ik al die tijd ben verdronken begint zich terug te trekken en ik begeef me weer op land. Ik voel de stijfheid van mijn lichaam en merk de mist van gedachten die het masker achter laat. Van binnenuit moet ik vechten. Ik breek door de laag, stukje bij beetje, elke keer een brokje af. Ik hoor mijn eigen stem weer terugkomen en voel de zon weer op mijn huid. Het masker is weer een masker, geen poppenspeler met mijn touwtjes in zijn hand. Ik weet nu waar het masker uit bestaat en wat het met je doet als je het zijn gang laat gaan.
Belofte van bescherming en veiligheid ligt gebroken aan mijn voeten als ik onwennig mijn leven uit probeer. Wie ben ik nu zonder mijn masker? Ik voel me onveilig en angstig zonder de bescherming voor mijn huid. Langzaam probeer ik mijn lichaam opnieuw uit en begin te wennen aan gevoel. De gedachten van het masker liggen nog steeds op de loer en ik heb ze niet altijd in de hand. Ik heb een nieuwe bescherming gevonden. Nu draag ik mijn hart om mij heen, niet als masker maar als mezelf. Het beschermt me tegen valse beloftes en verdoving. Het is eng en soms doet het zelfs pijn om mijn hart zo te dragen, maar het is zoveel lichter dan wat ik had. Nee, ik heb geen bescherming tegen de wereld meer nodig.
Ik ben vrij.
1 note
·
View note
Last Seen Blogs
tiasha-sims
Tiasha
assaultbeararms
Assault Bear Arms
madmelody18
Lucky S. Duck
wu-sisyphus-gang
Wu Sisyphus Gang
largando
Untitled