Geert van Istendael ontpopt zich als taalpurist

bron beeld: demorgen.be Ergens tussen het Nederlands en het Vlaams woont schrijver, journalist, dichter en vertaler Geert van Istendael (1947). Van Istendael is een alleskunner. Hij dicht, presenteert bij de omroep, schrijft essays en vertaalt werk van onder meer Bertolt Brecht en William Butler Yeats; schrijft daarnaast ook nog eens romans en ontvangt in 2009 een eredoctoraat aan de Open…

View On WordPress

negen

hoe te leven met het leven

dat maar eens beleefbaar is

met een lijf dat levenslang

maar niet levens meegaat

levensechte woorden

mijn levendig gedachten

beleven nu het leven

met nooit gebrek

aan levenslust

149 stop hou op

149 stop hou op

besteed geen aandacht meer aan mijik ben ten dode opgeschrevenik voel me eindeloos en vrijen heb god opgegeven ik zal niet zeggen wat je doetik zal je niet verradenik weet niet zoals jij wat goedis en het kwade ik ben er nog dat is genoegen misschien ook nog morgenvroegmaar dan is het voorbij wees stil zoals ik je graag kengeef mij geen god maar laat mij vrijlaat mij zijn wie ik ben ate…

View On WordPress

Leven en dood

vandaag een niet zo heel leuk onderwerp, maar wel interresant. Namelijk leven en de dood. Ik ga hier veder op in doormiddel van een kunstwerk te gebruiken, want hoe kan je dit zien in een kunstwerk?

Het kunstwerk hierboven van Anne Dekking-van Haeften (de zielevogel krijgt de vrijheid 1962) is een goed voorbeeld van leven en de dood. Het beeld is een naakte man die zich opricht om de vogel in zijn hand de vrijheid te geven. Het opvallendste is de sokkel waar het beeld opstaat, namelijk een soort van doodskist. Het verhaal wat ik denk dat erbij hoort is een man die erg lijdt, reikt zich naar de dood, waar hij vrijheid heeft en geen pijn meer voelt (de vogel, die staat ook vaak voor de vrede). Het beeld vind ik erg mooi en een goed voorbeeld. 

Isabel den Heijer 4V1

'ben je er nog of besta je alleen op papier'.... geen enkele andere zin treft mij zo

Willem Jeths schrijft Eerste Symfonie

Amsterdam, 2 april 2013 – In opdracht van de omroepserie ZaterdagMatinee componeerde Willem Jeths zijn Eerste Symfonie. Deze wordt op 13 april a.s. in première gebracht door het Radio Filharmonisch Orkest onder leiding van Edo de Waart. Jeths baseerde zijn symfonie op twee eerdere orkestwerken, Scale, Le tombeau de Mahler en Metanoia, die als tweeluik het middendeel vormen van de vierdelige…

View On WordPress

De jongen en de reiger

The Boy and the Heron Semi-autobiografische fantasierijke epos van Miyazaki Mahito, een jongen die de dood van zijn moeder probeert te verwerken, stapt in een wereld die bewoond wordt door zowel de levenden als de doden. In deze wereld vervaagt de dood en herrijst het leven in een nieuwe gedaante. Het semi-autobiografische fantasierijke epos The Boy and the Heron is Hayao Miyazaki’s eerste…

View On WordPress

altijd als oomf iets wacht

November 01, 2023

Ik snap het dus echt niet meer. Waar is mijn slachtofferhulp. Mishandeld, aangerand, gestalkt en dan moet ik meer dan drie jaar zeuren om therapie, zeuren is het omdat ik anders niks geen hulp krijg.

Oscar van den Boogaard licht doodsangst toe

bron beeld: mubi.com Meer dan een minnaar is de roman van schrijver Oscar van den Boogaard (1964) die ik las en waardoor ik overrompeld werd. Een drama voltrekt zich in twee families, elkaars buren, tijdens de afvaart van het schip de Herald of Free Enterprise in het Belgische Zeebrugge (1987). Het is een roman vol bespiegelingen over karakters, hun relaties en (nieuw) leven en dood. Achteloos…

View On WordPress

Het leven: een zinloze of zinvolle bezigheid?

View On WordPress

Ain moal

Eltje Doddema

View On WordPress

3160 Tommy - 2

De herinneringen aan Tommy zijn eindeloos. Ik heb tientallen stukjes over hem geschreven en zou er zo moeiteloos mee door kunnen gaan. Elke schrijver zou een poes moeten hebben, want schrijvers met een poes hebben nooit een schrijvers blok. Als je niks meer weet om over te schrijven kun je altijd nog over de poes schrijven. Tommy was een meester in het kiezen van zijn eigen slaapplaats. Hij lag…

View On WordPress

Het leven is een ruwe zee Je vindt erkenning na de nood Pikt ergens nog een prijsje mee En dan is zij daar, de dood.

View On WordPress

De tuinman en de dood

In januari kocht ik meteen het dagboek* van Derek Jarman, de kunstenaar die in 1994 op 52-jarige leeftijd overleed aan aids. Hij besluit Londen achter zich te laten en begint een leven in een oude visserswoning aan de uiterste rand van Engeland. Langzaam en niet vooropgezet ontstond een tuin die hij bevecht op de plek. 'Moderne natuur' begint op 1 januari 1989. Ik verloor me al snel in het boek. Stormen, maanlicht, zeekool, het vuil dat zich ophoopt langs de zeekant, de in de nacht opgloeiende kerncentrale van Dungeness, nachtelijke eenzaamheid, dappere plantjes, alles vloeit samen in een meeslepend dagboek.

24 februari: “Ik leef in geleende tijd, dus zie ik geen reden waarom het me niet zwaar te moede zou worden.” 31 maart 1989: “Zon een volmaakt witte bol in een krijtachtige hemel, nevel waait in melkachtige sluiers over de Ness, stil, teer-pastelgeel wilgenkatjesbos schittert in het zilverige licht.“ Ik stop met lezen. Ik zou niets liever willen dan doorgaan, maar besluit enkele weken te wachten tot we op 1 april voor twee maanden in Saint Julien le Petit verblijven. Het voelt als het juiste ding om te doen, alsof de inhoud te kostbaar is om zomaar te verspillen.

Hier zijn we nu, in een degelijk huis met uitzicht op het dal van La Maulde. Ik sla het boek weer open. 1 april 1989: “April werd ingeluid met een ongenadige kou die 's nachts omsloeg in een bittere oosterstorm. “ Enkele dagen later is April uit. Ik wil niet aan de maand mei beginnen, onze laatste maand hier. Ik stel het einde van zijn boek en zijn leven voorlopig uit. Het is nu eenmaal geen gewoon dagboek.

Jarman heeft van kinds af aan een grote liefde voor planten, die in zijn kostschooljaren vermorzeld wordt, maar die in Dungeness weer tot bloei komt. Met grote aandacht schrijft hij in zijn dagboek over nederige gewassen, over worstelende plantjes, door de zand gegeselde knoppen van de lissen. Hij haalt poëzie aan en oude botanische beschrijvingen Zo lees ik wat Samuel Pepys in de zeventiende eeuw over salie schrijft: “Saly is in't bysoncer goet voor hooft ende hersens, spoort den sinne en het gehuegen aen, sterkct den zenewe, heelt den gesondheyt der lammen ende beevende litmaeten.” [hulde aan de vertalers!]

Dan vind ik hier in de tuin, naast een kronkelend stroompje een onooglijk plantje dat ik niet ken. Het blijkt de 'goudveil' (chrysosplenium oppositifolium) te zijn, behorende tot de steenbreek-familie. Ik vind op een site de beschrijving van Rembert Dodoens, een zestiende eeuwse arts: De Gulde Steenbreeck groeyt in sommighe broeckachtighe oft poelachtighe, waterachtighe, onderloopende plaetsen van Brabandt ende Vlaenderen en op sandachtighen ende onvruchtbaeren magheren grond. Aerd, Kracht ende Werckinghe Gulde Steenbreeck en wordt nerghens in ghebruyckt; ende wat kracht dat het heeft van eenige sonderlinghe sieckte te ghenesen / is ons noch ter tijdt onbekent.”

Op 1 mei zal ik na deze eerste zin uit het hoofdstuk verder lezen: “Het geluid van een koekoek weerklinkt in het drasland.”

* 'Moderne natuur – Aantekeningen uit een tuin aan de rand van het bestaan'| Derek Jarman | vertaling Henny Corver en Nico Groen | Das Mag Uitgevers | 2024