Geert van Istendael ontpopt zich als taalpurist

bron beeld: demorgen.be Ergens tussen het Nederlands en het Vlaams woont schrijver, journalist, dichter en vertaler Geert van Istendael (1947). Van Istendael is een alleskunner. Hij dicht, presenteert bij de omroep, schrijft essays en vertaalt werk van onder meer Bertolt Brecht en William Butler Yeats; schrijft daarnaast ook nog eens romans en ontvangt in 2009 een eredoctoraat aan de Open…

View On WordPress

Veel reizigers gaan met de bus in verband met een defect aan de metro, 8 november 1976. Op de achtergrond het Stationspostkantoor.

Uit het Vrije Volk van 9 november 1976:

Rotterdam heeft gisteren door eendrachtige samenwerking de moeilijkheden, veroorzaakt door de metro-storing, uitstekend opgevangen. Oe RET verdient een compliment voor de snelle wijze waarop ze, mede door de spontane behulpzaamheid van het personeel, kans zag in korte tijd een groot aantal bussen op de weg te brengen. De verkeerspolitie voor de wijze waarop ze al die bussen door de stad wist te loodsen en het publiek voor de sportieve wijze waarop ze de moeilijkheden heeft opgenomen.

De storing en met name het feit dat er voorlopig nog enige beperkingen zullen gelden, tonen wel aan dat de metro op een gevoelig punt erg kwetsbaar is. Wie weet welk een groot technisch karwei het maken van de metro is, mag toch ook verwachten dat het rijden van een metro minder afhankelijk is van een storing in een transformator-station. De vraag rijst of het niet mogelijk is dat er in noodgevallen op een ander station wordt overgeschakeld

De fotograaf is Lex de Herder en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt via delpher.nl uit het Vrije Volk van 9 november 1976.

2021

Na 160 jaar keerde afgelopen week een zandstenen ornament (een fries) van een grote haard van het oude Wijnhuis in Zutphen terug op zijn plek. Bij de nieuwbouw van het Wijnhuis in 1863 werd een monumentale oude haard gesloopt en de onderdelen werden bewaard: een rijkversierd fries met stadswapen en teksten binnen een cartouche. De haard was het pronkstuk van Zutphens belangrijkste herberg, waar het toenmalige stadsbestuur veel bijeen kwam en waar men belangrijke gasten ontving. Het was bovendien ook een waag waar handelsgoederen werden gekeurd. Zutphen had er twintig jaar oorlogsellende opzitten toen prins Maurits de stad in 1591 veroverde en aan Staatse (Nederlandse) zijde bracht. Veel gebouwen, waaronder het Wijnhuis, waren ernstig in verval geraakt. Het stadsbestuur gaf opdracht tot een renovatie. Blijkbaar maakte de haard er deel van uit want het rechter cartouche draagt het jaartal 1593. Propaganda Links en recht van het stadswapen staan twee Latijnse teksten. Links: concordia res parvae crescunt, en rechts: discordia maximae dilabuntur. Vrij vertaald betekent het ‘door eendracht wordt het kleine sterk’ en ‘door tweedracht wordt het grote zwak’. Dit slaat op de eendrachtige samenwerking van de provincies van de piepjonge Nederlandse Republiek tegen het machtige Spanje. Het werd de lijfspreuk van de Nederlandse Republiek. Zutphen maakte er vanaf 1591 deel van uit en zo stond de renovatie van het Wijnhuis in het teken van de propaganda van het nieuwe Staatgezinde stadsbestuur. Oude zandsteen - Foto: Maarten de Graad Links staat verder: ANNO DNI (anno domini: in het jaar des heren) en rechts het jaartal 1593. De steen kwam, met de overige onderdelen van de haard, na omzwervingen in de collectie van het Stedelijk Museum Zutphen. De andere onderdelen (consoles) overleefden de museumbrand van 1945 niet. Het fries wel en het kwam in het naoorlogse museum te hangen. Fries weer terug in het stadsbeeld Na de herhuisvesting van Musea Zutphen in 2016 was er geen plaats meer voor het stuk in de vaste opstelling. Dat gold voor meer historische bouwfragmenten en gevelstenen. Vorig jaar is besloten om een deel van de stenen weer een plek te geven in het stadsbeeld waar de stenen vandaan komen, mits die gebouwen of plekken nog bestaan. Wethouder Sjoerd Wannet: “De binnenstad is al het decor en gezicht van ons erfgoed. Met het terugplaatsen van dit fries maken wij dat decor nog rijker en dat in de juiste historische context.” Het haardfries van het Wijnhuis is de afgelopen maanden gerestaureerd (het was in drie stukken gebroken) en opgehangen tegen de Wijnhuistoren in Het Clockhuys. Dat is de ruimte waar de torengidsen van het Gilde bezoekers ontvangen en waar het verhaal over de toren en de klokken van het carillon wordt verteld. Aan die ruimte zijn dus weer een stuk historie en een verhaal toegevoegd. De Wijnhuistoren is tot en met de eerste week van januari gratis te klimmen op donderdag tot en met zondag om 13.00, 14.00, 15.00 en 16.00 uur en daarna in de wintermaanden op zaterdag en zondag.

#Dutch 11.mar.23 Gedachte van 11 maart 2023 Alleen een jong iemand met goede eigenschappen kan een goede leider worden. Ter voorbereiding op leiderschap moet je maatschappelijke dienstverlening doen. Iedereen zou zich moeten realiseren dat het eigen geluk nauw verbonden is met het geluk van de maatschappij als geheel. Ouders en leerkrachten behoren zo’n houding in de leerlingen aan te kweken. Ondanks alles wat de mens in de fysieke wereld heeft bereikt, in hoeverre heeft hij zijn menselijke kwaliteiten kunnen ontwikkelen? Dit is de vraag waar de wereld zich nu voor gesteld ziet. Als mensen de oude geschiedenis van Bharat (India) zouden bestuderen, dan gingen ze beseffen hoeveel belang de ouden hechtten aan waarheid. Er kunnen verschillen zijn op individueel niveau, maar als het om nationale belangen gaat, moeten deze verschillen vergeten worden en dient iedereen eendrachtig te handelen. Dit was de houding van Dharmaja ten opzichte van zijn Kaurava neven. Dharmaja zei dat de vijf Pandava broers weliswaar tegen de honderd Kaurava’s stonden opgesteld, maar: ‘Als het land in gevaar is, zijn wij met 105 tegen de rest. Het is onze plicht om het land te beschermen.’ - Sathya Sai Baba, 22 november 1993 © Vertaling Sathya Sai International Organisation – Nederland Ontwikkel tijdens je studie nederigheid en respect en leer je op een voorbeeldige wijze te gedragen. - Baba #sathyasai #saibhakta #sathyasaibaba #saibaba https://www.instagram.com/p/Cpqj1_ou7UW/?igshid=NGJjMDIxMWI=

Martine Tanghe: “Ik heb altijd gedacht: wat ik denk, is bijkomstig.”

Dit stuk verscheen op zaterdag 20 augustus in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

Vanaf september gaat ex-nieuwsanker Martine Tanghe (66) op theatertournee met Morris: een muzikale vertelling naar een tekst van Bart Moeyaert. Tot het zover is, schudt ze de laatste restjes Journaal-heimwee van zich af. "Het lukt me steeds beter om af en toe niks te doen."

"Sommige gps'en beginnen te flippen als ze mijn adres moeten vinden", zegt Martine Tanghe wanneer ik haar vanuit mijn auto bel. "Niks van aantrekken, dapper verder rijden. Het is het allerlaatste huis. Er staat een bord 'doodlopende weg'." 

Nog voor ik in de verleiding kan komen om in die laatste zin een metafoor te zien voor mijn journalistieke carrière, bereik ik zonder verdere problemen residentie Tanghe: een fraaie, maar eenvoudig gebleven gezinswoning op de top van een prachtige Hagelandse heuvel. 

In de tuin flankeren blauwe stoelen een ronde tafel en houden twee bomen zonder mopperen een hangmat vast. In de weide wat verderop dolt een ram met een paar ooien en improviseren zomerzotte vogels een kwettersymfonie. Als ik het woord 'idyllisch' niet gebruik, is dat alleen maar omdat de toeristische dienst van Brugge er al lang elke vorm van leven heeft uitgezogen. 

We nemen plaats op het terras, vanwaar we een zicht hebben op mooie herinneringen. "Zie je die stal daar? Daar woonde de ezel die ik voor mijn veertigste verjaardag cadeau kreeg van mijn man (de in 2019 overleden oud-VRT-journalist Jos Van Hemelrijck, red.). 'Er is hier plaats voor nóg een ezel', zei hij. Jos had een apart gevoel voor humor."

Een glimlach, een zucht, een stilte. Dan: "Het heeft lang geduurd voor ik de moed had om de spullen van Jos op te ruimen. Laat staan om ons huis op te knappen. Maar vorig jaar ben ik er aan begonnen. Dit huis is bijna honderd jaar oud. Het kan wel wat klusliefde gebruiken."

Ze oogt wat brozer dan ik verwacht had. Minder statig. Pas nu dringt tot me door dat de vrouw die jarenlang de epipheta 'leading leady van de VRT-nieuwsdienst' en 'journalistiek monument' moest torsen ook maar een mens van vlees en bloed is. Mythevorming: weersta er als romanticus maar eens aan.   Omdat het onfatsoenlijk is om mensen op lankmoedige zomerdagen een bandopnemer onder de neus te schuiven, heb ik een presentje meegebracht: De Dagen, het boek waarin wijlen Bernard Dewulf 'het ongrijpbare van de tijd poogt vast te leggen'. "Eén van de vele mooie mensen die ons recent ontvallen zijn", zegt Tanghe zachtjes terwijl ze haar ogen over de auteursfoto op de achterflap laat glijden.

Een paar tellen later huppelen onze gedachten eendrachtig naar Stijn De Paepe, de betreurde huisdichter van deze krant. Martine Tanghe stuurde hem een paar maanden voor zijn dood een berichtje. Uit de e-mailuitwisseling die daarop volgde, bleek dat Tanghe en De Paepe niet alleen een grenzeloze liefde voor taal met elkaar gemeen hadden: de mama van Stijn De Paepe heet Martine, de jongste zoon van Martine Tanghe heet Stijn. Je kan over het toeval veel zeggen, maar niet dat het geen aandacht heeft voor details.

Voorleesoma Mijn verzoek om een gesprek - de derde uitnodiging in vijf jaar tijd - was op de gebruikelijke weigerachtigheid onthaald. "Ik praat niet graag over mezelf, over wat ik denk en voel. Wie ben ik dat ik de mensen daarmee lastig moet vallen?" Er is een reden waarom interviews met Martine Tanghe nog zeldzamer zijn dan metalzangers met een falsetstem. 

Maar vanaf 4 september gaat ze op tournee als verteller van Morris, een muzikale theaterproductie. En voor Morris wil ze wél even uit de luwte komen. Dat is ze verschuldigd aan de mensen die de productie hun talent schonken, vindt ze. Bart Moeyaert, die het verhaal schreef; Koen Brandt, die de muziek componeerde; Koenraad Hofman, die haar bij het project betrok, en de muzikanten van het Oxalys Ensemble, met wie ze straks het podium zal delen.

Morris wordt, afhankelijk van de bron, aangekondigd als een intiem vertelconcert of een muzikaal toneelstuk. Ik vraag welke van die twee vlaggen het best de lading dekt. "Morris is zeker geen toneelstuk. Het is een muzikale vertelling: ik lees voor, Oxalys speelt muziek. Eigenlijk ben ik als verteller één van de instrumenten. Net zoals Stefaan Degandt, die een paar jaar geleden samen met Oxalys Peter En De Wolf tot leven bracht. Morris is officieel een verhaal voor kinderen, maar zal - zoals alles wat Bart Moeyaert schrijft - ook volwassenen bekoren. Het is echt een familievoorstelling." 

Verhalen voorlezen doet ze al een hele tijd: vroeger als mama van Clara, Jan Bos en Stijn, vandaag als oma van Max, Johanna en Merel. Maar met het voorlezen van verhalen aan mensen die ze nooit fruitpap gaf, heeft ze minder ervaring. "Een paar weken geleden las ik in de kleuterklas van Max Een Zee Van Liefde van Pieter Gaudesaboos voor. Verder heb ik eigenlijk nog nooit voor een publiek voorgelezen. Tenzij je mijn ankerjaren meetelt, natuurlijk. Wat ik al die jaren in Het Journaal deed, is per slot van rekening ook een soort van vertellen. Zij het dan voor grote mensen." 

"Wat ik fijn vind, is dat de kinderen aan wie ik Morris straks ga voorlezen, mij van haar noch pluim kennen. Voor hen ben ik niet 'die mevrouw van de televisie', maar 'die mevrouw die hen een verhaal gaat vertellen.' Dat vind ik een rustgevende gedachte."

Niet rijk, wel blij Morris is het ontroerende relaas van een jongen die een tijdje bij zijn oma woont. Om de haverklap moet hij op een berg gaan zoeken naar Houdini, de ontsnapgrage hond van zijn oma. Wanneer hij tijdens de zoveelste zoektocht naar het dier ondergesneeuwd raakt, weet hij even niet hoe hij weer thuis moet geraken. Tot er uit het niets een lotgenoot verschijnt: een jongen die 'een beetje op een wild dier lijkt' en vergezeld wordt door een reusachtige ram. 

"Morris gaat voor mij over vriendschap", zegt Martine Tanghe. "Of beter: over de mogelijkheid van een vriendschap. Want het is niet zeker of Morris en die brutale jongen die eten vreten noemt wel vrienden kunnen worden. Daarvoor lijken ze op het eerste gezicht te veel van elkaar te verschillen."

"Ik denk dat kinderen Morris een hele leuke, dappere jongen gaan vinden. Hij vindt altijd opnieuw de moed om het hondje van zijn oma te gaan zoeken, zelfs als het vriest. En zijn belevenissen op de berg zijn ongemeen spannend: behalve een vervaarlijke ram en een hevige sneeuwstorm, moet hij ook nog een angstaanjagende man trotseren."

"Volwassenen zullen dan weer gecharmeerd worden door de schoonheid van de taal in Morris. Door de rake zinnen en de filosofische gedachten die in het verhaal verweven zijn. Op een gegeven moment zegt Morris over zijn oma: 'Ze naaide lappendekens. Die verkocht ze. Rijk werd je er niet van, maar wel blijer.' Ik moest glimlachen toen ik dat las. Ik dacht meteen: die zinnen moet ik parafraseren voor mijn kleinkinderen. 'Omi heeft 42 jaar voor de VRT gewerkt. Rijk werd ze er niet van, maar wel blijer.'" (lacht) 

Op 4 september vertelt ze Morris voor het eerst, in de Bijloke in Gent. Heeft ze Bart Moeyaert, zelf een geoefend verteller, al om regie-aanwijzingen gevraagd? "Dat ga ik tijdens de repetities zeker nog doen. Maar eigenlijk is Morris een verhaal dat zichzelf voorleest. De tekst van Bart heeft een prachtig ritme, zijn leestekens zijn op zich al regie-aanwijzingen."

Ze vult twee glazen met citroenwater en looft de stilistische kwaliteiten van Moeyaert. "Bart is een meester in het schrijven van eenvoudige, maar treffende zinnen. 'Van sommige namen krijg je brede schouders', laat hij Morris zeggen. Dat is niet alleen mooi geformuleerd, het is ook wáár. Mijn kleinzoon heet Max: dat is een naam waar je inderdaad zelfvertrouwen aan ontleent. En zo strooit Bart bij monde van de kleine Morris nog wel meer wijsheden in het rond."

Trakteren haar eigen kleinkinderen haar weleens op filosofisch getinte uitspraken? "Johanna is vier. Een paar maanden geleden zei ze plots: 'Omi. Eerst corona. En nu oorlog. Slecht, hè?" Waarna ze vrolijk weghuppelde." (lacht) 

In het najaar wordt Morris ook een boek, met illustraties van Sebastiaan Van Doninck. Zal ze Johanna, Max en Merel het verhaal voorlezen zoals Bart Moeyaert het bedoeld heeft? Of geeft ze de verhalen die ze haar kleinkinderen vertelt soms zelf bedachte wendingen? "Nee, mijn fantasie is niet groot genoeg om verhaallijnen te improviseren. Laat staan om volledige fabels te verzinnen. Gelukkig hoeft dat ook niet: er zijn al genoeg goeie boeken geschreven." Leeftijdloze verhalen Begin dit jaar was Martine Tanghe juryvoorzitter van de Boon literatuurprijs, afdeling kinder- en jeugdboeken. Aan Pieter Gaudesaboos, auteur en illustrator van Een Zee Van Liefde, mocht ze een cheque overhandigen van vijftigduizend euro. Dat is geen cent minder dan het bedrag dat Marieke Lucas Rijneveld, de winnaar in de volwassenencategorie, mocht opstrijken voor Mijn Lieve Gunsteling. Eindelijk een literaire prijs die komaf maakt met de chronische onderschatting van de auteurs van kinderboeken, zeg ik.

"Ja, en dat maakt me erg blij. Kinder- en jeugdliteratuur is even belangrijk als literatuur voor volwassenen. Het is in je kindertijd dat je een liefde voor taal en boeken ontwikkelt. Dat je ontdekt hoe heerlijk het kan zijn om de wereld door andermans ogen te bekijken, en daar telkens een beetje groter, slimmer en sterker van te worden."

"Veel mensen denken over jeugdliteratuur: ach, het is maar voor kinderen. Maar het is zeker niet gemakkelijker om een uitgepuurd kinderboek te schrijven dan een turf voor volwassenen. Ook verhalen voor kleine kinderen kunnen grote literatuur zijn."

In haar juryrapport noemde ze Een Zee Van Liefde 'een boek om een leven lang te koesteren.' Staat er op kinderboeken dan geen vervaldatum? "Een Zee Van Liefde is, net als Morris, een verhaal voor alle leeftijden. Het gaat over het ontdekken van de liefde. En er staan inzichten in waar ook volwassenen wat aan hebben. De wereld nog eens door de nieuwsgierige ogen van kinderen bekijken, kan erg verhelderend zijn." 

Toen Wim Helsen haar drie jaar geleden tien minuten Winteruur cadeau deed, las ze ook een kinderversje voor: Lijmen van Joke van Leeuwen. Was de lichtvoetige schrijfstijl van kinderboeken tijdens haar ankerjaren een welkom tegengewicht voor de zwaarmoedigheid waarmee ze beroepshalve geconfronteerd werd?

"Literatuur tout court was een welkom tegengewicht. Voor de gruwel in de wereld, de botheid van de mensen, de negativiteit, het gezeur, ... Ik las meestal 's avonds, na het werk: dan ontvluchtte ik de realiteit en stapte ik in de wereld van de verbeelding. Ik heb altijd liever fictie dan non-fictie gelezen. Ik vind het fijn om me onder te dompelen in verzonnen levens."

Als kind mocht ze in de bibliotheek maximaal vijf boeken per week lenen. Maar die volstonden lang niet om haar letterhonger te stillen. "Meestal had ik mijn boeken al uit op de dag dat ik ze was gaan halen. Dan moest ik de hele week wachten tot ik er vijf nieuwe mocht lenen."

"Bij ons thuis waren er geen boeken: mijn ouders waren arbeiders die maar tot hun veertiende naar school zijn gegaan. Waar mijn appetijt naar boeken vandaan komt, is dan ook een raadsel. Kan je met een liefde voor taal geboren worden?"

Als je met een wijnvlek op de wereld kan komen, dan ook met een taalhart, zeg ik.

"Wel, zo'n hart heb ik dan. (lacht) De jongste tijd herlees ik zelfs romans die ik tijdens mijn studies Germaanse filologie moest lezen. Boerenpsalm van Felix Timmermans, bijvoorbeeld. Ik herlas het nadat Bart Van Loo in De Afspraak zo enthousiast was over de heruitgave van het boek. En momenteel ben ik alles van Willem Elschot opnieuw aan het lezen. Chronologisch, zo ben ik wel." (lacht)

Maakt het haar droevig dat jongeren liever Tiktokken dan lezen? De helft van de Vlaamse vijftienjarigen vindt lezen tijdverlies, blijkt uit onderzoek. "Ik vind dat onthutsend, ja. De leesvaardigheid van onze scholieren gaat dramatisch achteruit. Met alle gevolgen vandien: universiteitsprofessoren beweren dat veel studenten een schrale woordenschat hebben en nauwelijks nog een goede, samenhangende tekst kunnen schrijven. Dat is toch triest?" 

"In de middelbare school moesten we vroeger één uur per week verplicht lezen. Voor sommigen was dat een beproeving, maar ik vond het geweldig. Lezen is zó plezierig. Het verheugt mij dat de Vlaamse regering middelen heeft vrijgemaakt voor het Leesoffensief: een initiatief dat tot doel heeft om Vlaanderen opnieuw aan het lezen te krijgen. Het project is vorige zomer goedgekeurd, maar daarna heb ik er niks meer over vernomen. Wellicht is het ondergesneeuwd door andere problemen, zoals de gevolgen van de corona-ellende en het leerkrachtentekort. Maar ik hoop vurig dat het binnenkort weer uit de lade of mailbox wordt gehaald." Half verdwijnen "Kom, we gaan eens dag zeggen tegen mijn ram. Ik hoor aan zijn geblaat dat hij aandacht nodig heeft." 

We lopen naar de weide, waar de ram ons al opwacht aan de omheining. Zijn baasje trekt wat gras uit de grond en stopt het liefdevol in zijn bek. Terwijl ik in gedachten een oneerbiedige vergelijking maak tussen de kauwende muil van de ram en de scheve mond van André van Duin, zegt Martine Tanghe: "Ik sta hier soms minutenlang niks te doen. Behalve kijken, zwijgen en mijmeren."

Terug op het terras besluit ze dat ook wij wat versnaperingen verdiend hebben. Ze duikt in de keuken en komt terug met een assortiment hapjes en twee glazen witte wijn. We toasten op het weerbericht voor morgen (geen wolkje binnen oogbereik, hangmattempe-raturen tot 's avonds laat) en op het verkwikkende buitenleven, dat natuurlijke medicijn tegen allerlei vormen van sores. 

"Ik ben een buitenmens geworden. Vandaag is het warm, maar ook als het koud is of regent, leef ik grotendeels buiten. In de frisse lucht kom ik makkelijker tot rust. Een mens is niet gemaakt om binnen te zitten." 

Terwijl de zon zich stilaan richting einder begeeft, zeg ik dat ik in Morris een zin las die me aan haar deed denken: 'Als je zwijgt, verdwijn je half.' Drukt die zin de reden uit waarom ze zo weinig interviews geeft? Wil ze half verdwijnen? Aan de ogen van de buitenwereld ontsnappen? 

"Ja. Ik vind mezelf niet belangrijk. Toen ik klein was, verlangden mijn ouders maar één ding van mij: dat ik mijn best zou doen. Wel, dat heb ik gedaan. En dat doe ik nog steeds. Meer valt er over mij niet te vertellen. Is het belangrijk om te weten wat mijn lievelingsrestaurant is? Of wat ik over de huiszoekingen bij Donald Trump denk? Neen, toch?"

Ik vraag of ze zelf weleens interviews leest. En of het haar al overkomen is dat ze het best interessant vond om te vernemen hoe de geïnterviewde naar de wereld kijkt. "Maar natuurlijk. Meerdere keren zelfs. Alleen waren die geïnterviewden stuk voor stuk mensen die iets te vertellen hadden. Ik, daarentegen, heb niks te vertellen."

Ik proest bijna mijn wijn uit, zeg dat ze zichzelf schromelijk tekort doet en leg onbehouwen een verband met haar bescheiden komaf. Vindt ze zichzelf niet interessant omdat ze zich wijsmaakt dat ze maar een doodgewone Martine uit een doodgewoon arbeidersgezin is? "Misschien heeft mijn terughoudendheid wel met mijn afkomst te maken, ja. Ik heb altijd gedacht: wat ik denk, is bijkomstig, ik ben maar een stipje in het heelal. Af en toe vragen mensen mij om een lezing te geven. Maar ik ben echt de laatste om vanachter een pupiter allerlei meningen op mensen af te vuren. Laat mij maar op de achtergrond blijven. Alleen al bij de gedachte dat dit gesprek straks in de krant zal staan, slaat de schrik mij om het hart. Als ik jou was, zou ik snel over iets anders beginnen, want zo meteen bedenk ik me nog." (lacht)

Winnie de Poeh Over haar pensionering, inmiddels anderhalf jaar geleden, mag een misverstand de wereld uit geholpen worden: ze heeft er, in tegenstelling tot wat hier en daar te lezen was, niet zélf voor gekozen om met pensioen te gaan. Vijfenzestigjarige VRT-medewerkers worden verplicht om te stoppen met werken. Ook al zijn sommigen onder hen nog zo gretig als een Engelse volbloed die voor het eerst de renbaan van Ascot in het vizier krijgt. 

Maar er is ook goed nieuws: Martine Tanghe is het voorbije anderhalf jaar niét in een zwart gat getuimeld. "De eerste maanden heb ik mijn werk echt gemist. Het gebeurde geregeld dat ik naar Het Journaal zat te kijken en dacht: ik wou dat ík daar zat. Maar dat is ondertussen verleden tijd. Ik heb mijn werk losgelaten. En dat is al bij al gemakkelijker gegaan dan ik gedacht had. De dagen vliegen voorbij. Ik breng veel tijd door met mijn kinderen en kleinkinderen, ik werk met plezier in de tuin, ik ga straks met Morris op tournee, ik heb me nog geen seconde verveeld."

"Alleen met het woord pensioen heb ik het nog moeilijk. Op officiële documenten moet ik nu het vakje 'gepensioneerde' aanvinken. Dat bevalt me niet. (lacht) Al kan het nóg erger. Onlangs moest ik op een document het hokje 'niet actief' aankruisen. Dát was pas een aantasting van mijn waardigheid. Ik ben verdorie nog nooit zo actief geweest als nu." (lacht)

Toch wil ze ook de edele kunst van het niksen onder de knie krijgen. "Als ik overdag even ga zitten, denk ik meteen: ik moet nog dweilen. Of: er ligt nog een hoop strijk. Van die plichtsbewustheid wil ik mezelf verlossen." 

"Toen ik in de Boon-jury zat, las ik De Eik Was Hier van Bibi Dumon Tak. Nog zo'n filosofisch kinderboek. Het hoofdpersonage is een eik die zich afvraagt waarom bewegen hoger aangeschreven staat dan stilstaan. Dat boek is voor mij een les geweest. Altijd maar bezig zijn, altijd maar mijn best doen: moet dat wel? Ik wil af en toe ook niks kunnen doen. Zónder het gevoel te hebben dat ik lui ben. Gelukkig begint me dat steeds beter te lukken."

De zon trekt zich geeuwend achter de horizon terug, zowel interviewer als geïnterviewde gaan in schemermodus. 

"Ik heb het afgeleerd om mijn dagen ver vooruit te plannen. Dat heeft geen zin, want het leven komt soms heel verrassend uit de hoek. Tegenwoordig haal ik mijn levensmotto bij Winnie de Poeh. Winnie vroeg ooit aan Piglet: 'What day is it?' 'It's today", antwoordde Piglet. Waarop Winnie zei: "That's my favourite day." Dat dialoogje verwoordt perfect hoe ik in het leven sta. Ik ben blij met vandaag. Wat morgen brengt, zien we wel weer."

Haar allerlaatste Journaal besloot ze met de woorden: 'Het komt allemaal weer goed.' Ik vraag of ze daar anderhalf jaar en één oorlog later nog altijd van overtuigd is. "Ik heb er destijds niet bij gezegd wannéér het allemaal weer goed komt. (lacht) Die uitspraak sloeg natuurlijk op de covidcrisis die toen onze levens beheerste. Maar ook los daarvan sta ik positief in het leven. Ik vind dat de enig leefbare keuze." 

Ik geef haar gelijk, maar voeg er aan toe dat ik er lang niet van overtuigd ben dat de wereld er nog wezenlijk op vooruit gaat. "Het is soms een processie van Echternach, dat klopt. Zoals mijn lieve Johanna al zei: die oorlog, slecht hè? Ik begrijp niet wat er in het hoofd van zo'n Poetin om gaat. Ik vind het verschrikkelijk wat er in Oekraïne gebeurt. Het zal ook daar wel weer goed komen. Maar ik vrees dat het eerst nog slechter zal moeten worden voor het weer beter wordt."

De duisternis valt, de hitte trekt zich langzaam terug. We beschouwen ons gesprek als voltooid en geven het woord aan de Hagelandse fauna. Niks zegt zo mooi 'zomeravond' als het geluid van tsjirpende krekels.

Allegorie met Geluk, het Eendrachtig Huwelijk, de Opvoeding, de Vruchtbaarheid en het Goede Gesternte, Museum of the Netherlands

Ontwerp voor een plafondschildering.

http://hdl.handle.net/10934/RM0001.COLLECT.66928

💧Dutch word list

Ostende, Belgium

💧Tersluik: in a clandestine way

Dit alles gebeurde tersluiks, aangezien het niet als opiniëring overkomt.

💧redevoering:speech

Ik wil mijn redevoering afsluiten met twee opmerkingen.

💧feillos: impeccable

Ik zit alleen in één kamer met jou... omdat je morgen feilloos moet zijn.

💧afstammeling: descendant

M'n afstammeling zal de missie volbrengen.

💧in het belang van: for the sake of

Laten we dus in het belang van de democratie ons opnieuw eendrachtig opstellen.

💧aanmaning: reminder

Na 14 dagen volgt een eerste aanmaning.

eendrachtig

edel is het beeld van ons omarmen edel het pallet van klank en kleur

vergeten de woede die dagenlang duurde vergeten de angst het onevenwicht

wie de kans past grijpe haar aan maar waakzaam aandachtig

hoop helpt als weten zich tegen verwering verweert

Onder Moeders Vleugels | Louisa May Alcott | Family | Audiobook full unabridged | Dutch | 4/24 Content of the video and Sections beginning time (clickable) - Chapters of the audiobook: please see First comments under this video. Vrolijk Amerikaans gezinsverhaal over de vier zusjes March die zo verschillend zijn en toch eendrachtig hun moeder helpen terwijl vader in de oorlog is. Nederlandse vertaling (ietwat gedateerd) van "Little Women". This is a Librivox recording. If you want to volunteer please visit https://librivox.org/ by Priceless Audiobooks

Waar liefde woont

Zie, hoe goed en hoe lieflijk is hetdat broeders ook eensgezind samenwonen. Ps.133:1 Lezen: Psalm 133 Vandaag is het weer zondag. Misschien ga je naar de kerk, misschien kijk je via livestream (misschien wel naar mijn preek), maar wat belangrijk is, is dat we beseffen dat we broeders en zusters zijn, waarvan verwacht wordt dat we eendrachtig zijn, eensgezind. Hoe belangrijk dat is, vertellen…

View On WordPress

Bijna iedere dag muziek: Burt Bacharach

Burt Bacharach (1928-2023) nam de indeling van zijn muziek in de easy listening-categorie niet helemaal serieus. De aanhoudende stroom klassiekers die hij componeerde, meestal in eendrachtige samenwerking met tekstschrijver Hal David, waren rijke muziekstukken met ongebruikelijke ritmes en harmonieën, met verschuivende maatsoorten en ongebruikelijke fraseringen. Ook Frank Sinatra was ervan onder…

View On WordPress

Veel reizigers gaan met de bus in verband met een defect aan de metro, 8 november 1976. Op de achtergrond het Stationspostkantoor.

Uit het Vrije Volk van 9 november 1976:

Rotterdam heeft gisteren door eendrachtige samenwerking de moeilijkheden, veroorzaakt door de metro-storing, uitstekend opgevangen. Oe RET verdient een compliment voor de snelle wijze waarop ze, mede door de spontane behulpzaamheid van het personeel, kans zag in korte tijd een groot aantal bussen op de weg te brengen. De verkeerspolitie voor de wijze waarop ze al die bussen door de stad wist te loodsen en het publiek voor de sportieve wijze waarop ze de moeilijkheden heeft opgenomen.

De storing en met name het feit dat er voorlopig nog enige beperkingen zullen gelden, tonen wel aan dat de metro op een gevoelig punt erg kwetsbaar is. Wie weet welk een groot technisch karwei het maken van de metro is, mag toch ook verwachten dat het rijden van een metro minder afhankelijk is van een storing in een transformator-station. De vraag rijst of het niet mogelijk is dat er in noodgevallen op een ander station wordt overgeschakeld

De fotograaf is Lex de Herder en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt via delpher.nl uit het Vrije Volk van 9 november 1976.

De grootste NAVO-commandopostoefening ooit in de NAVO, genaamd ‘Steadfast Jupiter 23’ (STJU 23), ging op 9 oktober 2023 van start op het NAVO-hoofdkwartier Joint Force Command Brunssum (JFC Brunssum). Onder de algemene leiding van het in Mons (België) gelegen militair-strategische hoofdkwartier ‘Supreme Headquarters Allied Powers Europe’, zijn bij STJU 23 in totaal 24 multinationale hoofdkwartieren betrokken op strategisch, operationeel en tactisch niveau en meer dan 7.000 militairen en burgerpersoneel uit 17 lidstaten. JFC Brunssum De commandant van JFC Brunssum, generaal Guglielmo Luigi Miglietta, en zijn hoofdkwartier hebben de algehele verantwoordelijkheid over de te oefenen eenheden. Extra militair en civiel personeel van diverse NAVO-lidstaten is naar Brunssum gekomen ter versterking. Elke centimeter NAVO-grondgebied verdedigen Deze oefening demonstreert het vermogen en de bereidheid van de NAVO en JFC Brunssum om elke centimeter van het NAVO-bondgenootschap te verdedigen tegen tegenstanders, die de soevereiniteit van de NAVO-lidstaten en onze kernwaarden in twijfel trekken. Commandooefening Steadfast Jupiter 2023 - Foto: © NAVO ‘Met deze grote oefening trainen we onze vaardigheid om te reageren op elke agressor die de alliantie bedreigt, of dat nu te land, ter zee, in de lucht, in de ruimte of in cyberspace is’, aldus generaal Miglietta. ‘STJU 23 draagt bij aan het verwezenlijken van het NAVO-concept van afschrikking en verdediging, zoals eendrachtig goedgekeurd door alle lidstaten tijdens de recente Top in Vilnius.’ Commandopostoefening Een commandopostoefening is een trainingsmoment voor hoofdkwartieren en NAVO-commando's om hun vermogen om complexe militaire operaties uit te voeren te testen en te ontwikkelen. Tijdens de hele oefening maken alle deelnemers intensief gebruik van computers, die onder andere allerlei gegevens genereren waar vervolgens adequaat op gereageerd dient te worden. Er vinden dus geen daadwerkelijke troepenbewegingen of activiteiten plaats. De oefening loopt tot en met 19 oktober.

Cose che ho scoperto oggi #34

La catena di supermercati DeSPAR non si chiama così perché in tedesco Spar significa risparmio, ma nasce proprio come De Spar, acronimo olandese per "Door Eendrachtig Samenwerken Profiteren Allen Regelmatig" (it.: Dalla cooperazione armoniosa tutti traggono vantaggio in egual modo) ma anche "l'abete", da cui il logo. (grazie ad Astridula!)

Flinke groei voor Spar, vooral in Nederland

23.05.2019

De internationale keten Spar (oorspronkelijk opgericht in Nederland in 1932) doet het zeer goed. Vorig jaar groeide de omzet met 5.5%. In Nederland zelfs met 15.8%, maar dat kwam vooral door een uitbreiding van 100 winkels bij tankstations. De oorspronkelijke naam is DESPAR (een afkorting van Door Eendrachtig Samenwerken Profiteren Allen Regelmatig). Tegenwoordig is het meer De Spar of gewoon Spar, maar ShopperWithAttitude (SWA) kwam wel eens een filiaal tegen in Italië dat wel DESPAR heette.

Lees meer hierover in een artikel van RetailTrends.

Allegorie met Geluk, het Eendrachtig Huwelijk, de Opvoeding, de Vruchtbaarheid en het Goede Gesternte, Museum of the Netherlands

Ontwerp voor een plafondschildering.

http://hdl.handle.net/10934/RM0001.COLLECT.66928