David Bowie's Ziggy-tijden

1971: het begin: 1972: de opkomst 1973: de superster 1974: het slotstuk

View On WordPress

Het jaar van boek&babbel 2.0

Als mijn boek de grootste gebeurtenis van 2023 was, dan komt de nieuwe boek&babbel zeker op de tweede plaats. Ontdek hier wat ik allemaal nog voor jullie in petto heb.

Als mijn boek de grootste gebeurtenis van 2023 was, dan komt mijn sprong met boek&babbel zeker op de tweede plaats. Hoe lang heb ik niet getwijfeld om mijn activiteiten uit te breiden en van schrijven en lezen mijn (bij)beroep te maken. Maar voilà, daar zijn we dan: freelance tekstschrijver en leesbezieler. Continue reading Untitled

View On WordPress

Want als je een hoedje op zet, kun je zien wie je maar wilt. Dat is de boodschap die de jonge toeschouwertjes krijgen tijdens de voorstelling van Tobias en de toverspiegel. Het stuk is een compleet Bestse productie en wordt 23 augustus opgevoerd in het Joe Mann Natuurtheater.

André van Duin in het televisieprogramma Een avondje teevee met André 1969

André van Duin, artiestennaam van Adrianus Marinus (Adri) Kyvon (Rotterdam, 20 februari 1947) is een Nederlandse komiek, revueartiest, zanger, acteur, regisseur, presentator, tekstschrijver en programmamaker. Het Algemeen Dagblad noemde hem in 2017 'ruim een halve eeuw Nederlands grootste volkskomiek'.

Al vanaf het begin van zijn carrière nam Van Duin singles op. De tamme boerenzoon (1974), Willempie (1976), 'k Heb hele grote bloemkoole (1979), Nederland, die heeft de bal (1980), Er staat een paard in de gang (1981), Als je huilt / Bim bam (1982), Als de zon schijnt (1983), De heidezangers (1983), Pizzalied (1993) en De balletjes van de koningin (2009) behoren tot zijn grootste hits.

André van Duin werd in 1947 geboren in de Watergeusstraat in Rotterdam-West als Adrianus Marinus Kloot.[3] Zijn vader werkte als magazijnbediende bij de Rotterdamsche Droogdok Maatschappij. Van Duin zag daar als kleine jongen op personeelsfeesten optredens van onder anderen Johnny Kraaykamp en Rita Corita. Hierop bekwaamde hij zich in het imiteren van bekende Nederlanders. Op de lagere school viel Van Duin niet alleen op vanwege zijn rode haar, maar ook door deze imitaties en zijn gevoel voor humor. Hij werd al snel de ster van elk klassenfeest.

Na de lagere school ging Van Duin naar de ambachtsschool voor een opleiding als machinebankwerker. Zijn grote interesse bleef echter het parodiëren van artiesten, al waren zijn leerkrachten vaak niet blij met de momenten die Van Duin koos voor zijn imitaties.

Hij typte in september 1962 een open sollicitatiebrief aan de toenmalige chefs lichte muziek van de verschillende omroepen. Deze ondertekende hij met zijn artiestennaam, André van Duin, want hij vreesde met zijn echte achternaam niet serieus te worden genomen.[4] Hij werd afgewezen, maar bleef het proberen. Intussen vond hij werk als jongste bediende bij een Rotterdams verzekeringskantoor. In 1964 hadden zijn brieven succes. Hij mocht een aantal optredens verzorgen voor het radioprogramma Minjon. Van Duin was toen 16 jaar.

In datzelfde jaar organiseerde de AVRO de talentenjacht Nieuwe Oogst. Van Duin meldde zich meteen aan. Hij doorliep de voorrondes met gemak. Op 24 juni 1964 won hij de finale: hij kreeg een bokaal en een optreden in de Zaterdagavondshow van Willy en Willeke Alberti. Zo brak hij definitief door als Van Duin. Twee weken later, op 8 augustus 1964, vormde zijn bandparodie het voorprogramma van het legendarische optreden van de Rolling Stones in het Kurhaus. Hierna kreeg hij veel aanbiedingen. Van Duin zocht en kreeg daarom managers: Theo Rekkers en Huug Kok, oftewel De Spelbrekers. Al snel richtten ze André van Duin Producties op. In 1966 werd bij Koninklijk besluit een vertaling van zijn oorspronkelijke achternaam officieel veranderd in Kyvon,

Vanaf 1969 trad Van Duin op als gast in onder meer de Rudi Carell Show, de Mounties en Oebele. Ook toerde hij door de Nederlandse Antillen en Suriname. In 1969 stond hij tevens voor het eerst professioneel in het theater, als onderdeel van de Snip-en-Snaprevue. Zijn aandeel was de toen al bekende, ruim tien minuten durende act, van gekkebekkentrekker bij lollig aan elkaar gemonteerde uitspraken.

In 1970 ging een lang gekoesterde wens van Van Duin in vervulling. Onder leiding van Joop van den Ende Theaterproducties bracht hij een eigen revue: 'n Lach in de ruimte. De revue trok twee jaar door Nederland. Sidekicks waren Frans van Dusschoten en Ria Valk. Er zou een reeks van revues volgen. Corrie van Gorp en Van Dusschoten waren daarin zijn belangrijkste medespelers.

In 2004 vierde Van Duin zijn 40-jarig artiestenjubileum. Naar aanleiding hiervan ging hij na lange tijd weer het land in met een nieuwe theatershow. Deze werd zo succesvol dat hij een tweede show maakte. In 2011 ging de show Ja hoor... daar is ie weer! in première. Van Duin deed deze samen met Ron Brandsteder en Anne-Marie Jung.

Met een jarenlange carrière als grappenmaker op zak heeft hij zich op latere leeftijd opnieuw uitgevonden als acteur. In 2015 maakte Van Duin in de rol van Willie zijn debuut als acteur in een toneelstuk. Het was voor het eerst dat hij een serieuze toneelrol op zich nam en zich niet kon verstoppen achter een typetje. Samen met Kees Hulst speelde hij een variétéduo in het komische toneelstuk The Sunshine Boys dat over twee komieken ging die, na jaren ruzie, nog één keer proberen om samen op te treden.

Vanaf 1967 was Van Duin regelmatig te zien op de Nederlandse televisie. In 1969 maakte Van Duin onder regie van Guus Verstraete jr. vijf televisieshows voor de AVRO met de titel Een avondje teevee met André. In 1972 vertolkte hij de rol van Toon Bulthuis in de televisieserie Het meisje met de blauwe hoed naar het boek van Johan Fabricius.

In 1973 ontstond het radioprogramma de Dik voor Mekaar Show, dat in de jaren 70 en 80 erg populair was. Van 1977 tot 1979 ontstond daaruit een televisiereeks van de Dik Voormekaar Show.

In 1978 en 1979 presenteerde hij het TROS programma Te land, ter zee en in de lucht. Hij beperkte zich niet tot presenteren, maar gedroeg zich tijdens het programma ook als komiek. Tijdens een muzikaal intermezzo van Luv' ging hij bijvoorbeeld tussen de meiden staan en als typetje meedansen en -zingen. Verder maakte hij zich onsterfelijk als commentator. René Stokvis had namelijk het idee dat ze, behalve Van Duin, eigenlijk nog een tweede presentator moesten hebben die de voice-over deed. De TROS zette een leeg hokje op het terrein en in dat hokje zat ene meneer Vreugdevol, die zogenaamd commentaar gaf in gezelschap van tuinman Pol in de Grond, eveneens een typetje van Van Duin ("M'n gras, me gras!" als er een auto in de berm belandde).[6] Op geheel eigen wijze begeleidde Van Duin de deelnemers met komisch commentaar. In de aftitelingen van 1979 stond dit typetje vermeld met 'commentaar: de heer Vreugdevol'.

Per 1988 presenteerde Van Duin voor de TROS het programma Animal Crackers, dat in 1989 Wegtrekkers & Animal Crackers ging heten. Hierin werden filmpjes van dierentuindieren door hem van grappige voice-overs voorzien. Als Jaap Aap deed hij hetzelfde met beelden uit de actualiteit. Het bekendst hieruit was De minuut van Ruud, waarin hij de stem insprak van Ruud Lubbers. Hij sloot altijd af met de uitspraak: "Tuut tuut tuut, de groetjes van Ruud." Vanaf 1990 gaat Wegtrekkers & Animal Crackers over naar RTL 4, met in eerste instantie de titel Jaap Aap's Mediamangel.

Van 1990 tot 2000 speelde Van Duin samen met Ron Brandsteder de door Caroline Tensen gepresenteerde RTL 4 quiz Wie ben ik?

De Dik Voormekaar Show, in 2009 geschreven en gepresenteerd door André van Duin en Ferry de Groot, keerde dat jaar in 12 afleveringen terug op televisie bij de TROS. Bij Nederland 1 op de zaterdagavond verving Van Duin een jaar later Paul de Leeuw, die in deze zendtijd X de Leeuw had gepresenteerd door Van Duin op z'n best. Dit was een compilatieprogramma met oud en nieuw materiaal van de komiek Van Duin.[7] In 2013 startte een nieuwe serie Animal Crackers. In 2014 maakte Van Duin, samen met de TROS, zestien afleveringen van 50 jaar Van Duin. Hierin bezocht het typetje Jan Wijdbeens (André van Duin) een speciale gast met wie hij (als zichzelf in een dubbelrol of met een bekende Nederlander) leuke of dierbare herinneringen deelt. Samen kijken ze terug naar de leukste scènes uit Van Duins artiestenoeuvre en een breed scala aan optredens. Het weekblad Donald Duck wijdde een speciale editie aan de komiek, vanwege zijn vijftigjarig artiestenjubileum. Dit vierde Van Duin in het Beatrix Theater te Utrecht met een speciaal gala, dat AVROTROS een paar weken later op televisie uitzond.

In 2016 nam hij de presentatie van het programma Heel Holland Bakt over van Martine Bijl, na haar hersenbloeding in 2015.

In 2017 en 2019 speelde Van Duin in de dramaserie Het geheime dagboek van Hendrik Groen van Omroep MAX. In deze dramaserie, gebaseerd op het boek Pogingen iets van het leven te maken van de Nederlandse schrijver Hendrik Groen speelde hij met onder anderen Kees Hulst en Olga Zuiderhoek een hoofdrol.

In 2018 keerde Van Duin met Animal Crackers tijdelijk terug in de slotminuut van het praatprogramma Tijd voor MAX. Daarnaast kwam hij met het programma De Nieuwe Lekkerbek, waarin naar vernieuwende snacks werd gezocht, op televisie.

Samen met Janny van der Heijden, met wie van Duin al samenwerkte in het televisieprogramma Heel Holland bakt, verkent hij, vooral vanaf het water, delen van Nederland. De eerste uitzending van Denkend aan Holland, bij omroep MAX op NPO1, was op 5 augustus 2019. Dit programma was in de zomers van 2020 en 2021 eveneens op televisie te zien. De Elfstedentocht legden zij samen al varend in vijf afleveringen in januari 2022 af.

Foto en informatie komen van wikipedia.

Maandag 18 maart onthulde rabbijn Spiero samen met wethouder Albert Haar en leerlingen van IKC ’t Oelebröd een informatiebord bij de Joodse begraafplaats in Ruinen. Informatiebord De Joodse begraafplaats in Ruinen is één van de weinige tastbare herinneringen aan de verdwenen Joodse bevolkingsgroep van Ruinen. Gemeente De Wolden heeft het initiatief genomen om deze plek te voorzien van een informatiebord. Hierdoor is de begraafplaats ook beter vindbaar geworden. Samen met de eigenaar van de begraafplaats, het Nederlandse Israëlitisch kerkgenootschap (NIK), is het toegangshek hersteld, is de begraafplaats opgeknapt en is er rondom een hekwerk geplaatst. Naast rabbijn Shmuel Spiero, Coen Abram van het NIK, vertegenwoordigers van de Mariakerk in Ruinen, de historische vereniging Ruinen, dorpsbelang Rune, de vereniging Joods herdenkingsmonument Ruinen en Meppel en de Drentse tekstschrijver Frans Westenbrink woonden ook 26 leerlingen van groep 8 van basisschool IKC ’t Oelebröd uit Ruinen de plechtigheid bij. Niet onverschillig zijn Rabbijn Spiero beantwoordde vragen van de leerlingen. Vervolgens las Frans Westenbrink, die als kind tegenover het kerkhof woonde en er als kind zelf wel speelde, zijn indrukwekkende tekst “Brammegie” voor. Wethouder Albert Haar noemde in zijn toespraak dat deze tekst over “Brammegie” ons leert dat we verschillend mogen denken, praten en geloven maar dat we elkaar moeten blijven respecteren en onverschilligheid of uitsluiting niet mogen toelaten. Wethouder Haar waardeerde de aanwezigheid van de leerlingen van ’t Oelebröd bijzonder. “Het is goed om zo samen deze begraafplaats in ere te herstellen en met het bord dat we zojuist onthuld hebben bezoekers over de begraafplaats te informeren. Heel mooi dat onze jeugd hier ook zo betrokken bij is.”

THE MAUREENS TOVERT EEN GLIMLACH OP IEDERS GEZICHT

Op het moment dat ik de cd in de speler schuif schijnt de zon mijn kamer binnen. Ja, werkelijk. Het is voorjaar. Niet de meteorologische lente, maar muzikaal breekt de zon door het grijze wolkendek. Het is begin maart. Het album "Everyone smiles" van The Maureens is net anderhalve maand uit. Bij het ontluiken van de eerste sneeuwklokjes was deze er. Maar de muziek brengt nu al de zomer dichterbij. Met de aanstekelijke gitaarpop sla ik de lente makkelijk over. Wanneer ik de hoes bekijk kan ik een glimlach niet onderdrukken. Dat grappige rode figuurtje op die metalen raamuitzetter zet een vraagteken. Waar kijk ik naar. Is het een gimmick, een beeldgrap? De sound op de schijf is minder mysterieus.

De min of meer gedateerd klinkende klanken die uit mijn boksen komen zijn echter meer dan op de plek in het hedendaagse muzieklandschap. De bandleden hebben als het ware de stoffige muziek opgepoetst en er de eigen opgeruimde sound tegenaan gezet. De songs liggen prettig in het gehoor. Na enkele keren luisteren zing ik in elk geval de refreinen en neurie zo met de muziek mee. “The Maureens are the perfect soundtrack for a late summer night, though the band gives you that feeling just as easily on a sunday afternoon in February. Guitar pop inspired by the greats of the golden 60s and 70s; songs you hum along to after one listen!”, lees ik ergens op het internet. Ik had de sound van The Maureens niet beter kunnen omschrijven.

De gitaarpop klinkt gelikt, maar heeft niet die geschaafde samenzang van The Beach Boys of Crosby, Stills and Nash. Het laat schijnbaar nog weleens een steekje vallen, maar het steekt daarentegen wel goed genaaid en gebonden in elkaar. Dat er eens een naadje los zit maakt de stijl juist heel wel te beluisteren. Niet alles hoeft zo perfect, het streven daarnaar kan alleen maar de ondergang van een dergelijke band betekenen. Waar die jaren 60 bands in dit genre als The Mama’s and The Papa’s en The Byrds nog transparante muziek maakten, dat jong oogde en nieuw klonk voor die tijd, is de muziek in handen van The Maureens volwassen geworden. Natuurlijk is daar de manier van opnemen in de studio mede debet aan.

De opnametechniek is in die 60 jaren vooruit gegaan en bij geschaafd. Daarom klinkt de klassieke westcoast nu modern en hedendaags. In het spel laat het oude tijden herleven, vooral voor de oude knarren die hun roots als luisteraar en muziekliefhebber vinden in die woelige jaren 60 van de vorige eeuw. Toen schijnbaar alles anders moest en niets houdbaar leek. The Maureens hebben net als hun illustere voorgangers in deze muziekstijl softrock en folkrock gecombineerd met country & western waar overheen strakke vocale harmonieën zijn gezet. Melancholische zang in de meeste songs. Lekker in het gehoor liggend, pakkend in sound en tekst. De jaren 60 klinken er waarlijk in door. Niet alleen die van de Amerikaanse westkust, maar ook van het Engelse Liverpool. Nog voor de beat zich ging toeleggen op het experiment. Gewoon het authentieke geluid van welhaast aan de wortels van de popmuziek. Ongecompliceerd.

The Maureens brengt een compacte, weinig volgespeelde en gezongen stijl met korte en puntig door surfpop en jaren zestig garagerock beïnvloede nummers, met wel melancholieke teksten over vroeger. Met de jeugd en jeugdherinneringen als thema en rode draad. Maar dat wil niet zeggen dat het zwaarmoedig wordt, de band probeert altijd een hoopgevende, positieve draai aan de teksten te geven. De songs zijn autobiografisch, de tekstschrijver diept uit zijn eigen verleden en zet dat vrolijk in het heden. Natuurlijk speelt de liefde een rol, het is een vast gegeven, maar het zijn allesbehalve afgezaagde liefdesliedjes van 13 in een dozijn. Er is wel smart en treurnis, maar ergens raadt het mij aan de slechte dingen te bewaren voor een regenachtige dag.’ Always look at the bright side of life’, schijnt ook de lijfspreuk van The Maureens te zijn.

In de instrumentatie ondersteunt de basgitaar treffend de gitaren. Waar de slag de solo bijstaat. De sologitaar soleert niet om de virtuositeit in het spel te laten horen, maar neemt in de instrumentale gedeelten de zang over. Zingt de melodie. Zo zijn er gezongen woorden en woordloze teksten. De drums onderwijl zetten een duidelijk ritme dat de maat houdt. Strak en stevig, zonder veel opsmuk en tromgeroffel. Niemand in de band treedt op de voorgrond, niemand hoeft uit te blinken. Alle vier hebben ze evenveel inbreng. Natuurlijk komt de zang het meest sterk naar voren, anders zou deze wegzakken in het behang van geluid.

De songs zitten degelijk in elkaar en zijn creatief dichtgetimmerd. Hoewel het uitstekende dansmuziek is hebben de songs zeker een diepere laag, een contemplatieve achtergrond. Mag The Maureens een Nederlandse band zijn, met wortels in Utrecht, het heeft een Amerikaanse sound. Het is zo open en transparant als de bands van de westcoast. Geen overproductie wat de speelsheid van de muziek tot een hoger niveau brengt. The Maureens hadden ook uitstekend uit San Francisco naar hier overgewaaid kunnen zijn. Maar eigenlijk is het wereldse muziek, overal op de plek waar de zee is en een strand aan de kust, een stralende zon en een cocktail binnen handbereik. Overigens zullen ze deze sfeer uitstekend in de binnenlanden van Afrika kunnen brengen, of op de toendras in Rusland. Het is niet de omgeving die de sfeer maakt, maar de muziek die de streek kleurt.

De band heeft met 'Everyone Smiles' een uitstekend werk verricht. Met deze muziek op de koptelefoon of door de oortjes zal het iedere luisteraar een glimlach rond de mond tonen. Wat zal het een vrolijke sfeer geven in trein, bus en langs de winkelstraat. Het brengt de zonnige westcoast naar het klagende lage land. Optimisme geeft waar de pessimisten welhaast de leiding nemen. Laat The Maureens los in de Kamer en de sfeer zal meteen omslaan. Laat het de huisband zijn in het torentje. De herkenningstune van het land. Volgend jaar op het Eurovisie in Utrecht wanneer Joost dit jaar het festival wint? Het zal wat mij betreft maar zo kunnen. Een Nederlandse band met een professioneel Amerikaans geluid. Hoe werelds wil je het hebben.

Everyone Smiles. The Maureens. Meritorio Records, 2024.

Willeke Alberti laat albumfeestje Gordon schieten.

Tot tranen geroerd is Willeke Alberti door haar goede vriend Gordon. De zanger heeft haar grote hit Telkens weer in een nieuw jasje gestoken, en dat roept bij de grand dame van het Nederlandse lied, die er een gitzwart jaar heeft opzitten, veel emoties op. De zangeres liet Gordons albumpresentatie, dinsdagavond, aan zich voorbijgaan. „Ik heb hem gebeld, en hij begreep het.”

Voor het oog van zijn fans, familie en vrienden nam Gordon acht jaar geleden groots en ’definitief’ afscheid van zijn muzikale carrière. Inmiddels weten we beter en is de rasentertainer met een nieuwe plaat teruggekeerd bij zijn ’oude liefde’. Ook zijn goede vriendin Willeke Alberti was er destijds in het Amsterdamse Concertgebouw bij. „Daar zag ik een man die mij zeer dierbaar is”, herinnert de zangeres zich. „Hij heeft fouten gemaakt, net als zoveel mensen. Maar iedereen verdient een tweede, en in het geval van Gordon een derde of zelfs een vierde kans. Ik blijf onvoorwaardelijk van hem houden, met zijn gevoel voor humor.”

Zijn televisiecarrière, die vorig jaar bij SBS6 als een nachtkaars uitging, laat Gordon nu even voor wat het is. Dinsdagavond vond in intieme setting zijn albumpresentatie plaats. De grote afwezige: Willeke Alberti. „Ik heb Gordon meerdere keren verteld hoe mooi ik zijn nieuwe album vind. Alleen, ik vind dat op zo’n presentatie alles om hém moet draaien. Daarom had ik besloten niet te gaan, en dat heb ik hem laten weten. Gelukkig begrijpt hij dat ook. Dit vak is alles voor mij, maar op dit moment even niet. Ik wil niet weer overal de stralende Willeke zijn. Dat kan alleen als ik ergens ben waar ik mij helemaal op mijn gemak voel.”

Midden in de nacht

Een van de tien nummers die Gordon opnam voor zijn coveralbum is Telkens weer, de klassieker die in 1975 voor Willeke werd geschreven toen zij de hoofdrol speelde in de film Rooie Sien. De zangeres was compleet overvallen toen Gordon haar afgelopen najaar, mídden in de nacht, verraste met een telefoontje. „Hij had net in de studio dat lied opgenomen. Mijn dochter was toen nog niet overleden. Het raakte mij ontzettend. Ik heb nog nooit iemand dat nummer zo mooi horen zingen.”

Voor Willeke gaat 2023 de boeken in als het jaar waarin ze in korte tijd haar dochter Daniëlle en broer Tonny verloor. De nieuwe muziek van haar goede vriend brengt dan ook een gevoel van weemoed met zich mee. „Ik kan amper praten. De hele dag, vanaf ’s morgens vroeg, heb ik naar de nieuwe liedjes van Gordon zitten luisteren. Het verdriet van de afgelopen periode komt naar boven. Maar mijn leven is geen drama, absoluut niet. Veel mensen maken dit mee. Ik heb de leeftijd om dat te kunnen zeggen. Mijn lieve familie, waar ik zo veel van houd, is er om mij te steunen.”

Gay-oma

De band tussen Gordon en Willeke ontstond in de jaren tachtig op een bijzondere manier. „Hij werkte destijds met mijn dierbare tekstschrijver Peter van Asten, met hem had Gordon de twijfels over zijn geaardheid gedeeld. Toen zei Peter: ’Ga maar naar Willeke’. Ik ben nou eenmaal de gay-moeder, inmiddels gay-oma van Nederland. Ik heb hem vervolgens gezegd dat hij moest leven zoals hij is. Dat heb ik, op mijn beurt, geleerd van mijn grote voorbeeld Johnny Jordaan.”

Toen Willekes vader, Willy Alberti, in 1985 overleed, was het Gordon die samen met haar op televisie een medley zong. Sindsdien hebben de twee elkaar helemaal in het hart gesloten. „Hij heeft altijd zo veel respect voor mij en mijn vader gehad. Dat is zo bijzonder.”

Glennis

Op zijn nieuwe plaat heeft Gordon ook een duet opgenomen met Glennis Grace. Naast positieve reacties kreeg de zanger hier ook veel kritiek op. Er zijn namelijk mensen die haar het beruchte Jumbo-incident nog altijd niet hebben vergeven.„Natuurlijk is het niet goed wat ze heeft gedaan”, weet Willeke. „Alleen, iedereen maakt fouten. Ze is wel de beste zangeres van Nederland. Gelukkig gunt Gordon haar dit podium. Al krijgt hij daarvoor nu weer op zijn kop. Daar kan ik niet tegen, kom niet aan mijn mensen!”

#copy #copywriting #copywriter #marketing #marketingdigital #instagram #print #love #art #copywritingtips #follow #content #fashion #like #original #digitalmarketing #photography #yourself #tiktok #empreendedorismo #advertising #drawing #digital #scan #shoes #watch #tekstschrijver #c #m #bhfyp

www.skjbtkshetra.org

SuriPop Christmas: Een nieuwe dimensie voor Surinaamse kerstmuziek

Gedurende de afgelopen vier decennia heeft SuriPop de muzikale erfenis van Suriname verrijkt met meer dan 250 originele nummers, die door jong en oud worden gekoesterd. De kersteditie van SuriPop, SuriPop Christmas, voegt een betekenisvolle dimensie toe aan dit rijke erfgoed. De lancering vond plaats op woensdag 16 november in het Lolo Food Hall, waar de kerstambiance al midden november te ervaren was. Het publiek kreeg een voorproefje van de audiovisuele producties van de nummers. Componisten die eerder de finale van SuriPop hadden bereikt, werden benaderd voor de eerste editie. Voor de volgende edities zal de inschrijving openstaan voor eenieder. De kersteditie zal om het jaar worden georganiseerd, in jaren waarin er geen regulier SuriPop-festival is. Er waren in totaal 22 inzendingen, waaruit zes finalisten zijn gekozen. In juli werden de finale composities aangekondigd door de stichting Bevordering Kunst en Cultuur, de drijvende kracht achter SuriPop. De kerstsongs zullen schitteren tijdens een live finale show op vrijdag 15 december 2023. Het doel van dit nieuwe onderdeel is het vergroten van het repertoire van Surinaamse kerstmuziek, ter versterking van de Surinaamse muziekidentiteit, het positief beïnvloeden van de Surinaamse kerstcultuur en het ontwikkelen van de artistieke uitingen van Surinaamse componisten, tekstschrijvers, vocalisten, muzikanten en ander Surinaams muziektalent. Finalisten van SuriPop Christmas: 1. Josta Vaseur - Pikin Fu Wan Gado 2. Steven Silent - Het is Kerstfeest 3. Roberto Banel - Kon Meki Wi Psa Wan Switi Kresneti 4. Ornyl Malone - Arki Den dyen dyen 5. Humphrey Koulen - Na so' m Wani Fu Syi Kresneti 6. Jennifer Naarden - A moro moy ten Josta Vaseur deelt in een interview met Key News dat haar nummer bruggen wil bouwen tussen Surinamers, waarbij ze benadrukt dat ondanks verschillen in ras en cultuur, we allen kinderen van één God zijn. Humphrey Koulen van de bekende a cappella zangroep Humphrey & Friends wil met zijn lied zijn kerstwens uitdragen en roept op kracht en inspiratie te putten uit de kerstliedjes. Read the full article

Mijn gesprek met Vaselientje alias Joosje Asser.

Mijn interview met Joosje Asser over Vaselientje Joosje Asser is de dochter van Eli Asser, tekstschrijver en journalist Joosje’s moeder is Eefje Croiset. Na de bevrijding werd Eli Asser journalist. Hij werkte voor het Haagsch Dagblad en het weekblad Vrij Nederland. Zijn doorbraak als tekstschrijver kwam in 1953 bij de VARA, waarvoor hij de komische radiostrip Mimosa (later Mimoza, MInisterie…

View On WordPress

https://wilmavervoort.nl/goed-nieuws-voor-vaste-gasten-il-gusto-in-best/

Een Italiaans restaurant, dat hoort gewoon in De Boterhoek in Best. Sinds jaar en dag is dat Il Gusto, maar inderdaad, de huidige eigenaar gaat ermee stoppen. Half oktober gaat het nieuwe restaurant open. Ook Italiaans. Ook Il Gusto.

De langspeelplaat 'Bij Arie Valkhoff in de Oase' wordt uitgereikt in de Oase Bar aan de Schilderstraat, 30 mei 1972.

Uit het Vrije Volk van 31 mei 1972 (Van een onzer verslaggevers).

ROTTERDAM —In zijn Oasebar aan de Schilderstraat heeft de Rotterdamse accordeonist, zanger en tekstschrijver Arie Valkhoff gistermiddag zijn derde langspeelplaat ten doop gehouden. 'Bij Arie Valkhoff in de Oase' luidt de simpele titel van de op het Ojee-Treffer-label uitgebrachte zwarte schijf.

De verschijning van zijn nieuwste café-elpee met ruim dertig vlotte meezingers wordt door de Oase-eigenaar dan ook een "weinig wereldschokkende gebeurtenis" genoemd. 'Het is "gewoon een plaat" voor speciale gelegenheden, voor gezellige mensen om gezellig te zijn', aldus Arie Valkhoff.

De opvolger van 'n Avondje in de Oase, de gezelligste plaat van het jaar (Aries eerste) en De vrolijke Oase (Aries tweede elpee) werd met behulp van een dertig koppen tellend meezingpubliek opgenomen in de Budelse studio's van platenmiljonair Johnny Hoes.

Vandaar dat diens dochter Jacomine (ze doet iedereen de groeten van pa) met een niet onaanzienlijke hoeveelheid Limburgse vlaaien ter opluistering van de feestvreugde aanwezig was. Niet alleen om commerciële redenen, zo verklapte zij, maar voornamelijk vanwege "het sexy snoetje van Arie". Hetgeen niet geheel ten onrechte gezegd kan warden, want, zo verklaarde Valkhoff zelf: er staan hier en daar wel een paar pikante liedjes op.

Aan de totstandkoming van de derde Oase-plaat werkten mee: gitarist Denny Dukers, pianist Charles van Rees, basgitarist Bram Schilperoort, accordeonist Jean Kraft, drummer Huub Jansen, de zingende barman Henk Valkhoff (een neef van Arie), idem Wim Knorr, idem Jan van Dijk, de zingende garderobejuffrouw Lenny Andersen, de zingende buurvrouw Janny Lamers, Nelly Wills en de vocalgroup de Saté Snackers, Mary Valkhoff en haar Oasekoor en uiteraard Arie Valkhoff himself. Prijs van deze nieuwste Ojee-elpee: tien gulden.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt uit het Vrije Volk van 31 mei 1972.

BOT speelt KLOEK

ARNHEM – Na vele voorstellingen in het Nederlandse festivalcircuit, tournees door Europa en voorstellingsreeksen op locatie maakt muziektheater BOT op veler verzoek een zaalproductie. Samen met regisseur Moniek Merkx en tekstschrijver Jibbe Willems maakt BOT de voorstelling KLOEK. KLOEK gaat over een universeel thema: moederliefde. De muziektheatervoorstelling zal te zien zijn van 3 maart tot en…

View On WordPress