.

Ik dacht dat het iets beter ging, maar ik voel me zo slecht de laatste dagen, zo moe. Ik kan niet nog eens crashen zoals ik vorig jaar crashte. Ik ben net stapjes aan het zetten om terug beetjes te functioneren. Ik ben bang. En ik wil wenen gewoon omdat ik zo moe ben.

Ook vandaag weer te laat uit bed, dus voor ik ging douchen eerst de supplementen ingenomen. Vanochtend wil ik een smoothie maken zoals in 1 van de recepten staat. Wat een gedoe zeg. Alles zakte naar beneden dus de blender had niks te blenden. Wat water erbij, veel schudden, nog wat water erbij en toen had ik na zo’n 20 min mijn groene smoothie. Man man, wat is dit een smerig goedje 🤢 Ik heb het opgedronken, met moeite, en in de tussentijd kon ik alleen maar aan gemalen kikker denken.

Vandaag hebben we niks op het programma staan, lekker zo’n rustdag. Ik kreeg net van Eveline door dat komend Oud en Nieuw bij Kim in Noorwegen wordt gevierd, dat zou wel super leuk zijn als dat gaat lukken!

Op het moment dat ik normaal gesproken moet lunchen heb ik mijn tussendoortje gegeten, een gekookt eitje.

Om 14 uur neem ik dan mijn supplementen weer en dan kan ik om 14.20 lunchen.

De lunch bestaat uit frittata met spinazie, tomaatjes, paprika en een beetje gesnipperde ui. Dit smaakt prima, dus de frittata houden we erin.

Het is prima vol te houden zo. Wat ik wel merk is dat ik constant met eten bezig ben. Hoe laat moet ik eten, wat moet ik eten, oh jee tijd voor de supplementen want ik moet daarna nog 20 min wachten met eten. 6x eten op een dag is veel. Nu ben ik alweer aan het bedenken hoe ik het morgen ga doen als ik op het werk ben. Dan is het toch allemaal iets minder makkelijk om alles klaar te maken. Kortom constant met eten bezig en dat is nieuw want normaal gesproken ben ik daar nooit zo mee bezig. Ik propte het gewoon in mijn mond zonder erbij na te denken 😅

Ik snap wel dat het belangrijk is deze reset week. Bewust worden van wat je eet en zoveel mogelijk afvalstoffen uit je systeem zien te krijgen.

Voor vanavond staat er een volkoren wrap met heel veel groenten en 100 gr kip op het menu. Voor Marcel maak ik er 2 en smeer ik er aan de binnenkant nog wat heksen kaas op. Dit smaakt weer prima, ook Marcel vindt het lekker.

Ik heb net nog boodschappen gedaan voor morgen. Naar werk neem ik yoghurt, maaltijdsalade, sojabonen en een kiwi mee, en voor de avond maar weer rijst met groenten en kip. Voor Marcel heb ik een maaltijd pakket van zag gekocht daar kan hij dan de komende 2 dagen van eten.

Zo nog even lekker een bakje koffie. En wat later op de avond nog een kiwi. Ik mag ook nog wat zuivel maar dat past er net als gisteren niet meer bij. Ook nog even 10 min op de loopband en dan lekker tv kijken tot het tijd is om naar bed te gaan.

Mwah. Dat is het gevoel op het moment. Ik heb zo goed als geen vakantiegevoel deze vakantie. Twee weken zijn om en ik ben moe, leeg en verdrietig.

Ik krijg het ook niet uitgelegd. Gisteren stond ik te strijken en overviel het me. Dat ik altijd wel met zorgen bezig ben. Altijd is een te groot woord, dat kan niet maar wel heel vaak. Dat ik in twee weken vakantietijd twee keer kort iets ontspannends heb gedaan. Met handicap. Lunchen en schoolspullen halen met jongste liefje. De handicap? Mijn noodgebit. Zonder kleef valt het uit. Met kleef is het nog kokhalzen dus de firma stophoest moet mee in de tas en ik doe een uur of 3 met een rol. Het werkt laxerend en dat is ook handig. Na die lunch werd het wel duidelijk dat ik niet echt mee op pad kan. In plaats van donderdag naar zee heb ik de voordeur geverfd en het huis gepoetst. Ik wil voor de liefjes geen last zijn. Zo voel ik me wel. Ik zie als een berg op tegen sociaal gedoe. Praten maakt de werking van de kleefpasta niet beter en met stophoest in de bek is het lastig praten, ik wil nog wel eens kwijlen.

Wat dit met me doet. Het maakt me onzeker. Het liefst kruip ik tandeloos in bed en blijf ik weg van iedereen. Eten in gezelschap vind ik kut. Ik kan niks kauwen zonder tanden dus snijd het heel klein en slik alles in ene door. Met tanden in eten doe ik af en toe maar ik vind twee keer plakken op een dag meer dan genoeg en m'n tandvlees is er geïrriteerd door. Ik dus ook.

Ik mis ons ma nu. Het luisterend oor en zij begreep me. Nu voel ik me onbegrepen. Ik mis mezelf, ik mis eten, ik mis een borrel met vriendinnen. Ik zie foto's van vakantie, dagjes weg. Mijn enige uitjes de afgelopen maanden waren een feestje, een uitvaart en ziekenhuisbezoeken. Oja, protheticus. En de tuin. Daar zit ik nu ook. Ook daar zit ik mezelf in de weg want ik ben moe. Weinig kunnen eten betekent ook minder energie. Ik eet al vanaf half oktober bagger. Ik krijg niet veel werk verzet en het voelt op het moment ook als werk. Alles voelt als werk. Ik zucht er veel bij.

Zo ben ik niet. Ik word normaal gesproken blij van de tuin maar nu vaak niet. Dan ga ik maar weer even zitten om bij te komen. Effe uitrusten.

Ik ben mezelf kwijt. Ik vraag me ook af of het nog wel goed komt. Of de nieuwe tanden gaan helpen. Of ik dan niet meer hoef te kokhalzen maar wat als dat wel zo is. Mijn lief tandeloos kussen. Ik vind het verschrikkelijk. Naar mezelf kijken helemaal. Overal rimpels rond mijn mond door het slechte noodgebit en het vaak zonder tanden in rondlopen. Thuis doe ik de krengen uit. Even geen stophoest.

En nu. Ik ben met onenigheid weg gegaan thuis. Na discussie vertrokken op het verzoek van oudste liefje. Ze had gelijk. We kwamen even niets verder omdat we niet naar elkaar luisterden. Daarom vermijd ik discussies liever. Je schiet er niks mee op.

Het komt er meestal op neer dat ik het laat rusten en ergens de modus van gewoon doorgaan weer vind. Niet klagen maar dragen.

Ik heb dus een werkvakantie. Poetsen, boodschappen doen, verven en tuinen. Met soms een uitstap van maximaal 3 uur aaneengesloten. Als ze me maandag over een week vragen hoe mijn vakantie was weet ik niet goed wat te zeggen. Geen reis, geen dagjes naar zee, geen ontspannen Karin. Ik ga maar liegen denk ik. Dat ik een fijne vakantie heb gehad. Deels waar want ik ben een beetje meer bij met klussen. Dat is dan weer fijn. De tuin ziet er ook best netjes uit en ik heb al best wat geoogst. Ook fijn. Courgettes in diepvries, ook fijn. En de rest van het gezin heeft leuke dingen gedaan, van lezen tot naar zee. Van zwemmen tot met vrienden op stap. Van muziek maken tot films kijken.

Volgende week start ik met de kast van jongste liefje verven. Van de nood maar een deugd maken. Lief en zij gaan vier dagen kamperen. Ik hoop dat ik het oudste liefje een beetje naar haar zin kan maken.

Dialogue intérieur

“Zo, beste vriendjes van de Nederlandse taal! Laten we eens aan deze nieuwe week beginnen. Het weekend hangt ongetwijfeld nog in jullie lijf en toch gaan we al wat nadenken. Jarno, steek jij je gsm even weg? Dan kunnen we erin vliegen.” Maandag. Het eerste lesuur. Iedereen heeft zich er ooit doorgesleurd. Niemand heeft er essentiële levenservaringen aan overgehouden. Behalve dan de vervelende referentie-ervaring dat er weinig pijnlijkers bestaat dan maandagochtendlessen. En wat stinkt hier toch zo?

Er zit nog een mandarijn in mijn rugzak. Al bijna twee maanden, denk ik. Dat realiseer ik me vlak nadat de leerkracht mij heeft aangemaand om mijn gsm weg te stoppen. De geur die opstijgt uit mijn tas doet me even kokhalzen. Het is een geur die ik al een paar dagen in een mildere vorm heb opgepikt, maar die ik steeds aan andere bronnen toeschreef. Had Hasan zich weer niet gewassen? Was dit de mondgeur van Mira, het meisje dat er verder onberispelijk uitzag? Die lijfgeur van Aziaten, waar ik weleens over had horen spreken, rook die zo? Nu schaam ik me voor mijn enigszins racistische vooronderstelling, bij de ontdekking dat ik met een stomme mandarijn zelf de oorzaak van de geurhinder blijk te zijn.

“We hebben ondertussen al best wat taalbeschouwing besproken. Ik hoop dat jullie tegen het mondelinge examen nog voldoende weten op te rakelen over onze lessen rond argumentatieleer, Griekse en Latijnse woorddelen en de verschillende tekststructuren. Literatuur kan er altijd nog wel bij, lijkt mij. Daarom heb ik vandaag een les voorzien over twee interessante fenomenen uit de internationale literatuurgeschiedenis. Ik wil het vandaag met jullie namelijk hebben over de stream of consciousness aan de ene kant en over de écriture automatique aan de andere kant. Is er iemand die al een van deze beide begrippen kent?” Natuurlijk niet. ‘t Is Nederlands, zot. Dat is al moeilijk genoeg. Wat komt gij nu met Engelse en Franse termen doen? Vertel gewoon nog wat over die gezellige Guido, die gij en uw collega’s van Nederlands altijd noemen. Dan kan ik nog slapen.

Mijn zusje Halime heeft niet geslapen. Ik dus ook niet. Mijn vader ook niet en eigenlijk is dat waarom Halime en ik niet geslapen hebben. Mijn zusje is drie, dus het kan ook gewoon een slechte nacht geweest zijn, maar mijn vader was weer boos op alles en iedereen. Hij sloeg op de tafel, was luid naar de televisie en stampte veel en hard met zijn voeten op de grond. De slaapkamer van mijn zusje en mij is direct boven de televisie. Papa is boos omdat de mannen op tv niet doen wat hij wil. Zo krijgt hij geen geld. Er was wel geld, want papa en mama hebben alletwee een job, maar omdat papa niet alleen zijn eigen geld aan de televisie geeft, maar ook het geld van mama gebruikte, is mama naar een ander appartement verhuisd. Volgende week slaap ik weer bij mama. Daar slaap ik beter. Ik weet nu al dat ik dan weer goede toetsen zal maken.

“Deze manier van schrijven kan je altijd en overal. Je hebt alleen een potlood of een balpen en een stuk papier nodig. Dan zet je de punt op het blad en begin je te noteren. Of je zet je vingers op een toetsenbord, dat kan natuurlijk ook. En hier komt het leukste van alles: je mag alles schrijven! Niets is verkeerd! Alles wat in je opkomt mag op het witte vlak terechtkomen, er zijn geen foute woorden of zinnen. Spring je in het midden van een zin naar een ander idee? Geen probleem! Wil je ineens in het Turks beginnen te schrijven? Doe gerust … AYSE. - Wakker worden, meid, we gaan gewoon door, hé! - Of heb je geen zin om een woord af te maken? Dan begin je toch gewoon met een ander woord! Alles mag in de écriture automatique! Weet iemand trouwens waar Noor uithangt? Is die onderweg of blijft ze weer thuis?” Zou die van Nederlands al doorhebben dat ik er niet ben? Of geeft hij zoals altijd gewoon zijn les, zonder aan de afwezigen te denken? Zou er zelfs iemand mijn afwezigheid opmerken? Denkt er wel iemand aan mij, op dit moment?

Daar rijdt de trein van 8.39u. Ik heb hem net gemist. Op een dag lig ik tussen spoor en wiel. Het klinkt dramatisch en zo bedoel ik het ook. Op dat moment zal mijn grootste wens ingewilligd worden: er niet meer zijn. Niet zijn. Geen pijn. Mijn hoofd is zo vol. En ik ben bang. Van alles. Van iedereen. En als ik dat aan iemand wil uitleggen, dan stop ik al, nog voordat ik ben begonnen. Ik wéét gewoon dat niemand mij zal begrijpen. Ik heb ze trouwens allemaal al gezien: de knikkende hoofden, de wegdromende ogen, de opgehaalde schouders, de van medelijden omlaag krullende mondhoeken. Nooit ben ik al klaar met mijn verhaal en altijd zijn zij toch al klaar met hun oordeel. Ik heb er schijt aan. Nochtans heb ik vorige week tegen die gast van Nederlands gezegd dat ik geen tof weekend zou hebben. Ik vind het wel spijtig dat ik net zijn les mis. Hij heeft een paar maanden verteld dat hij ook heeft geworsteld, dat hij ook diep heeft gezeten. Als hij tijd zou hebben, dan zou ik graag eens wat langer met hem spreken. Maar hij is altijd direct weg en dan nog: hij blijft een leerkracht. Daar kan je …

“Kan iemand eens een bericht naar Noor sturen? Jarno? Neem die gsm er maar weer even bij. Stuur dat die van Nederlands vraagt of ze het weekend heeft overleefd. En zeg maar dat ze mij er zelf over mag vertellen als ze hier voor tien uur is. Is ’t verzonden? Wilt ge dan maken dat die gsm weer weg is? Nee, mopje, Jarno. Bedankt om te sturen. Geef de factuur maar aan ‘t secretariaat. Bon, waar waren we? Ah juist! Stream of consciousness!”

Fuck, een bericht. Van Jarno. Al een geluk dat hij stuurt en niet tegen me spreekt: die gast stinkt! Huh? Die van Nederlands vraagt naar mij. Hm. Goed dan, vandaag krijgt hij nog. Maar morgen spring ik. Tenzij hij me be

21, 2-2-2023

Ik heb me in tijden niet zo ongeloofelijk zwaarmoedig gevoeld, dat ik spontaan het schrijven terug vind. Ik zeg de verkeerde dingen en sla de verkeerde toon aan om vervolgens dat alles te ontkennen maar wel bang ben dat m’n huisgenoten me nu nog minder mogen. Ik ben nog altijd te impulsief in conversatie, waardoor ik mijn vader machteloos zie proberen om te gaan met de dingen die hij ook niet begrijpen kan of oplossen. Je zou maar een dochter hebben. Ik geef geld uit alsof ik niet van plan ben een toekomst te gaan hebben. Ik wil een grap maken over hoe ik niet weet of ik het eind van deze maand ga halen, en dan niet zo zeer financieel - maar dat zijn geen leuke grappen om te maken, en de waarheid is, ik red me wel. Ik red mezelf altijd. Ik weet inmiddels best dat door middel van samenwerken en verbinden en je open stellen je meer bereikt, dat dat is waar het leven begint. Maar ik weet ook dat te veel misplaatste liefde, hoop, verwachtingen, vertrouwen, geduld en vergiffenis ertoe hebben geleid dat er enkel bedden geen levens werden gedeeld en misschien verklaart dat waarom ik al kankerend vannochtend in m’n eentje een hele tafel inclusief tafelblad (in 2 keer lopen) vanuit de woonkamer de schuur in heb gesleurd omdat m’n huisgenoten dat nog altijd niet hadden gedaan en ik dat blijkbaar niet op een normale manier kon vragen. Dan deed ik het zelf maar. 

Ik weet niet zo goed wat ik later wil worden maar dat komt ook omdat ik weet dat het niets uit maakt. Misschien is het gewoon goed om door the motions te gaan, gewoon die studie af maken. Wat ik en de rest van de wereld daarvan vind of daarvan gaat maken is even niet belangrijk. Elk. Moment. Van. Reflectie. Leidt. Tot. Stilstand. En ik wil eigenlijk vooral verder, niet meer te horen krijgen dat ik te jong ben om mee te zijn, om het te begrijpen, om serieus genomen te worden. Ik wil weten dat het kan, liefde, de blik van je eigen kind als het niet durft. Ik denk dat ik het daarvoor doe, the motions. En voor de versie van mezelf die ik dan ben.

Ik verbaas me soms over hoe diep trauma kan gaan zitten en dat je dat pas beseft als het na vijf jaar ineens terug komt. Maar vervormd, het zijn de ideeën die je bang maken, niet de letterlijke gebeurtenis. Ik heb nog altijd irrationele angst bij hele normale dingen. Ik weet niet of de praatafspraak van volgende week daarin iets kan veranderen, maar wel dat daarheen gaan valt onder het proberen.

“Proberen”, misschien is dat wel mijn favoriete woord. Een ondergewaardeerd woord. Sommige vinden proberen niet goed genoeg, te ondermijnend, voorzichtig, veilig. Ik vind het dapper. Ik vind het mooi dat we het als mensen altijd nog kunnen proberen, iets. Ondanks dat we het spannend vinden, niet weten hoe of er geen fuck meer van geloven, proberen.

Soms denk ik aan hoe lang ik vind dat het leven al duurt en derhalve nog zal duren. Ik ben een maand te vroeg geboren en mijn moeder grapte dat ik altijd ongeduldig ben gebleven. Misschien is dat anders voor mensen die weinig last hebben van zichzelf, fysiek dan wel mentaal - maar als we de boedhisten moeten geloven hoort leiden nou eenmaal bij het leven. 

Nu dat ik filosofie als tweede studie ben gaan doen, drie vakken daarin heb gevolgd, besef ik me eigenlijk vooral wat de Westerse filosofie niet kan en de Oosterse wel. Niet dat ik je alles kan vertellen over Daoïsme, maar wel dat het analyseren van interpretaties van interpretaties van woorden in specifieke contexten weinig concrete antwoorden zal bieden. En misschien heeft het als we het over ethiek hebben, dan meer zin om aan je vrienden te vragen wat zij zouden doen, of is ethiek wel het besef dat wat je ook doet, zij je niet zullen afschrijven. 

Ogulin - Krk (eiland)

Donderdag 23 en vrijdag 24 juni

Vanmorgen maak ik mij weer klaar voor vertrek. Een Duits stel, Marco en Manuela, hebben mij gisteravond gevraagd of ik met hen mee wil naar de hier vlakbij gelegen berg 'Klek'. Toevallig kwam een dag eerder te sprake dat ik nog een wandeling naar deze berg wilde ondernemen en dat zij hier mogelijk ook naartoe wilden gaan. Dus gaan we deze ochtend gezamenlijk op pad, gezellig!

Maar voor ik ga heb ik eerst nog een belafspraak staan met een collega die net met zwangerschapsverlof gaat wanneer ik terugkom. Ik wil nog helemaal niet met mijn terugkeer bezig zijn, de tijd gaat immers al veel te snel, maar ik begrijp haar zorg voor een goede overdracht terzijnertijd ook wel enigzins. We hebben een goed gesprek en afgesproken dat ik niet eerder terugkom, (dat was de eigenlijke vraag, maar gaat zoiezo niet omdat er nog een vriendin en familie langskomt in augustus), maar dat het vast goed gaat komen. Daarmee wil ik nu het denken aan mijn werk nog even uitstellen, zodat ik me nu juist vooral op mijn roadtrip kan blijven richten 💪🏻😀.

Het is rond tien uur wanneer ik met Marco, Manuele en hun hond Nellie bij het beginpunt van onze wandeling naar de top van berg Kelk aankomen. Het blijkt dat Manuela ongeveer anderhalf à twee jaar geleden een nieuwe hardklep heeft gekregen. Dit betekent dat haar wandeltempo behoorlijk laag ligt, wat logisch is natuurlijk. Ik merk alleen dat ik zelf het afgelopen jaar een behoorlijk tempo heb ontwikkelt. Toevallig zeiden vorige week een Kroaat en een Française die ik tegenkwam in de bergen dat ik wel topfit moest zijn, omdat ik zo gemakkelijk liep...tja, dat zou eigenlijk best kunnen na al die kilometers die ik inmiddels heb gemaakt 😉.

Het is vanmorgen even aanpassen en ik moet eerlijk zeggen dat dit prima is, lekker rustig aan. Ik heb vandaag behalve het weer verder rijden naar de kust geen grootse plannen meer.

Na een uur komen we bij een uitzichtpunt en niet veel later bij de berghut.  Vanaf hier kunnen we nog verder omhoog, maar na een paar honderd meter geeft Manuela het toch op. Het laatste stuk wordt steeds steiler en zouden we nog via wat klim- en klauterwerk langs touwen moeten afleggen. Prima, we draaien om, eten onderweg bij de berghut nog een boterham om tegen half twee weer volledig afgedaald te zijn.

We nemen afscheid, zij gaan richting het zuiden en ik naar de kust, naar het eiland Krk. Na ruim een uur rijden neem ik even een pauze bij een benzinestation langs de weg (met goede koffie 🤪). Wanneer ik uitstap overvalt de warmte mij.  Vanmorgen was het bewolkt waar wij wandelden en dus 'gewoon lekker' wandelweer. Nu geeft de thermometer al weer 31 graden aan. Bij aankomst op de camping is het kwik gestegen tot 34 graden en geen zuchtje wind 🥵. Pfff, ik ben gewoon niet gemaakt voor deze van temperaturen vrees ik.

Na mijzelf geïnstalleerd te hebben wil ik mijzelf inchecken bij de receptie. Ik sta bovenop de heuvel met prachtig uitzicht op zee, maar de receptie zit vier terrassen lager gestationeerd 🙈...

Onderweg naar beneden zie ik een meisje van begin twintig leunend tegen haar camper. Het lijkt niet goed te gaan met haar. Ze heeft moeten spugen, is duizelig en voelt zich enorm slecht. Het lijkt in eerste instantie een zonnesteek, maar later blijkt een zware migraine aanval. Een vriendin waarmee ze is, is in paniek en ook het meisje zelf huilt continu. Ik probeer ze te helpen en overleg met de receptioniste wat we kunnen doen. Uiteindelijk komt er een Nederlandse mevrouw ook even kijken of ze kan helpen. Het meisje wilt niet naar de huisartsenpost, op dat moment nog niet wetende dat het migraine is, en blijft een tijdje onder een koude douche zitten, maar wel continu aan het overgeven. Tja we kunnen haar niet dwingen natuurlijk. Uiteindelijk geeft ze aan dat ze dit soort aanvallen ook heeft gehad toen ze klein was, waardoor er bij mij een lichtje gaat branden. Wanneer ik haar vraag of dat misschien een migraine aanval was, reageert ze daar op met een 'ja'. Dat betekent in ieder geval dat ze niet perse acuut naar de huisartsenpost hoeft. Na een tijdje wordt ze op bed gelegd en valt ze vrij snel in slaap.  Morgen gaan ze om medicatie die ze na al die jaren niet eerder meer nodig heeft gehad. Gelukkig gaat het weer beter met haar en ook haar vriendin is weer gekalmeerd.

De rest van de avond probeer ik zo rustig mogelijk aan te doen. Geen gekke dingen, en een koude douche zodat ik ook zo min mogelijk last heb van de hitte. Vanacht slaap ik met mij deur volledig open om nog een beetje verkoeling te verkrijgen.

De volgende ochtend staat er gelukkig een klein beetje wind en is het iets bewolkt waardoor de dag niet al te warm begint.

Vandaag ga ik fietsen, dan creër ik vanzelf een lekker windje 😉. Via het centrum van het plaatsje Punat rijd ik uiteindelijk richting het strand van Baška. Onderweg pak ik een verkeerde afslag en kom ik plots uit bij een naturistencamping 😂. Oepsie...ik keer weer om en vervolg mijn weg. Wel had ik hier een mooi uitzicht op de kust.

Het is soms behoorlijk steil en dus best pittig met de warmte die inmiddels weer is teruggekeerd 🥵. Onderweg wordt ik al toeterend ingehaald door de Nederlandse mensen die naast mij stonden op de camping. Ik doe natuurlijk heel stoer alsof ik totaal niet moe ben 😉.

Ik ga niet helemaal naar het strand van Baške. De weg naar beneden is supersteil en het is er enorm druk.

Ik maak onderweg wel een paar mooie foto's. Dit gebied lijkt erg op het de eiland Rab waar ik eerder deze week ben geweest. 

Wanneer ik terugrijd pak ik nog een terrasje in het centrum van Punat en haal ik nog enkele boodschappen. Halverwege de middag ben ik weer terug op de camping en doe ik het het rustig aan. Ik pak er weer eens een boek bij, iets wat ik nog te zijn weinig doe.

Maar lang duurt mijn rust niet. De Duitse buren komen ook weer terug en voor ik het weet zit ik gezellig met hen aan de schnaps die ik na een nipje toch teruggeef (ik vind het gewoon echt niet lekker). We kletsen nog de rest van de middag en avond over van alles en nog wat. De vrouw heeft een paar jaar in Nederland gewoont en kan redelijk goed Nederlands. Haar man, van oorsprong Kroaat, doet ook zijn best om zich in het gesprek te mengen 😂. Het was een onverwacht gezellige avond bij de buurtjes!

Werk zoeken op wielen

Ik had dus toen ik ziek werd net een nieuwe baan. Echt een hartstikke leuke ook. Hele andere sector dan ik een diploma voor heb, maar echt een goede keus. Alleen was het een baan waar ik de hele dag voor moest staan en lopen. Dat wordt toch stukken lastiger als je wielen hebt.

Dus deze week liep mijn contract af, heb ik mijn uniform en portofoon ingeleverd en een bos bloemen gekregen van mijn lieve en ondersteunende teammanager.

Ik ben mijn ex-werkgever in het algemeen en de manager in kwestie in het bijzonder ontzettend dankbaar voor hoe ze me gesteund en begeleid hebben toen ik ineens ziek werd. Dat hebben ze echt heel goed gedaan en ik neem het ze absoluut niet kwalijk dat ze me niet aan konden houden. Maar het was geen verrassing dat mijn contract niet werd verlengd, dus ik wist al een tijdje dat ik zonder werk zou komen te zitten.

En ik ben heel blij met het (uitgeklede maar functionele) sociale stelsel dat we in Nederland hebben, maar als ik er geen gebruik van hoef te maken, doe ik dat liever niet. Dus de afgelopen maanden heb ik me een slag in de rondte gesolliciteerd.

Perspectief pluspunt? Wie mij kent, weet: ik geloof sterk in de kracht en kennis van geleefde ervaring. Ik geloof dat dat meetelt, dat het een deel van je rugzak is zoals de kennis van je diploma dat ook is. En als ik dat niet al deed, dan hebben mijn lieve rolstoelgebruikende vrienden (jullie weten wie jullie zijn!) dat er wel bij me ingestampt: dat mijn perspectief anders is en dat dat voor een bedrijf óók een voordeel is. Naast mijn eigen niet al te bescheiden hoeveelheid kennis, intelligentie en vaardigheden heb ik tegenwoordig ook meer inzicht in een wereld en doelgroep die veel gezonde mensen niet hebben. Ik ben dus eigenlijk een voordeel.

Dat heb ik mezelf de afgelopen maanden regelmatig in de spiegel moeten vertellen om de moed erin te houden. Want allemensen, wat is solliciteren als gehandicapt mens ontmoedigend.

Hallo, ik ben: gehandicapt Het begint al bij de brief. Zet je daarin dat je gehandicapt bent? Moeilijk. Ik snap de mensen goed die het niet doen. Je weet dat je het risico loopt direct onderop de stapel terecht te komen. Zelf heb ik het wél gedaan, vanwege wat ik hierboven schrijf en omdat ik het eerlijk vind. Wel heb ik er in elke brief een zinvolle draai aan geprobeerd te geven. Dat het iets zegt over mijn vermogen me aan te passen, dat het een perspectief is dat ik kan vertegenwoordigen binnen het bedrijf, zoiets.

Mijn handicap is onderdeel van wie ik ben en hoe ik functioneer en dat mogen ze weten. Als ze me daarom niet willen, heb ik liever dat dat meteen duidelijk is. Maar ik wil óók geen "excuus rolstoeltruus" zijn, dus ik wilde wel in de brief al laten zien dat ik een aanwinst ben, ook (juist!) mét mijn wielen.

Daarnaast is het in praktische zin het vermelden waard: ik moet wel het gebouw binnen kunnen waar ik zou gaan werken. Een kantoor op driehoog achter met kruip-door-sluip-door-trappetjes is geen geschikte werkplek voor mij. Daar kom ik dan liever niet tijdens het gesprek pas achter, dus noem ik de rolstoel even.

'Kun je hier wel komen?' Ik heb dus een heleboel brieven verstuurd en een aanzienlijk aantal afwijzingen ontvangen. De reden was vaak niet heel duidelijk. Ik kan me voorstellen dat de rolstoel bij een deel ervan een rol (haha) heeft gespeeld. Maar heel vaak zal "beter gekwalificeerde kandidaten" ook gewoon dát hebben betekend. En dat is niet erg. Op sommige plekken mocht ik gelukkig wél op gesprek komen.

Maar sjezus, wat waren dat vaak eigenlijk nare gesprekken. In een paar gevallen waren ze alsnog verbaasd over mijn rolstoel, die ik twee keer expliciet in de brief had benoemd en die op de foto op mijn cv stond. In één gesprek is me vier keer gevraagd of ik écht in staat was om op kantoor te komen. Het kantoor waar we op dat moment een gesprek zaten te voeren (was wel grappig geweest als ik dan 'nee' had gezegd, net als wanneer iemand je vraagt 'kon je het vinden?' als je ergens al bent). Ging dat echt wel lukken? Kon ik dat echt? Maar wist ik dat wel zeker?

Voor mijn gevoel heb ik in veel van die gesprekken niet gesolliciteerd naar de functie uit de vacature, maar naar de functie 'gezond mens'. Het ging vaak niet, of maar heel kort, over mijn vaardigheden, mijn talenten, mijn leerpunten en mijn doelen. Een groot deel van de tijd ging het over mijn lichaam en mijn gezondheid. Het voelde alsof ik langs een meetlat lag waar ik altijd een paar centimeter tekort kwam. En in het gesprek ging het dan vooral over hoe ík ervoor kon zorgen dat zíj zo min mogelijk last hadden van mijn gebrek.

Denken in mogelijkheden Spoiler alert: ik heb toch een nieuwe baan gevonden. Het gesprek was de enige uitzondering op wat ik hierboven beschrijf. Bij mijn nieuwe werkgever was de insteek hoe ze mij het beste konden ondersteunen zodat ik alles uit mezelf kan halen wat erin zit. Wat ik wel en niet kon, wat ik aan aanpassingen nodig had om mijn mogelijkheden te kunnen benutten.

En verrassing: spontaan konden we het ook over de inhoud van de functie hebben. Want zij hadden vertrouwen in mijn eigen inschatting van mijn kunnen. Omdat ik, you know, een volwassen vrouw ben met een goed ontwikkeld beoordelingsvermogen en bovendien ervaringsdeskundig rondom leven met dit lichaam. Zij geloofden mij als ik zei dat ik iets wel of niet kon. En dus was er ruimte om te praten over het werk. Waardoor ze nóg zekerder wisten dat ik een goede match voor het bedrijf ben, en ze me een dag na het gesprek belden om me een baan aan te bieden.

(mijn -inmiddels- nieuwe manager was trouwens ontzettend verbaasd dat andere bedrijven er zo ingewikkeld over deden. 'Huh, maar solliciteerde je dan op een heel ander soort banen dan deze? Nee? Nou ja. Daar hoef je toch niet voor te kunnen lopen?' Ik ben nu al fan van haar.)

Een schitterend gebrek Iedereen heeft een rugzak. Daar zitten vaardigheden in en kennis, ervaringen, dingen die je wel en niet goed kunt, dingen waar je wel en geen last van hebt. Ik denk dat mijn rugzak me inderdaad ongeschikt maakt voor sommige soorten werk, net als die van jou dat doet. Maar ik denk dat ik ook een heleboel te bieden heb, niet ondanks mijn handicap, maar dankzij. Ik kan, weet, zie en begrijp dingen die jij niet snapt. Ik ben een aanwinst. Ik ben een weelde. En dat veel bedrijven dat anders zien, is vooral hun verlies.

Maar dit is heel makkelijk gezegd met de geruststellende inkomenszekerheid van een nieuwe baan. Volgens cijfers van het UWV leeft een kwart van de mensen met een handicap in armoede en zijn ze zo'n twee keer vaker werkloos dan gezonde mensen. En ik had zomaar een van die mensen kunnen worden zonder dit ene bedrijf dat bereid was verder te denken dan hun neus lang is.

Vijftal jonge wielrenners naar Frans-Guyana, veteraan oneens met uitsluiting

De Surinaamse Wielren Unie (SWU) neemt op uitnodiging van haar Franse bondgenoot dit weekeind (23 en 24 september) met vijf wielrijders deel aan de Grand Prix Cycliste de l'Ouest. Kenrick Sahadeo, Jorryn Simson, Dimitri Madamsir, Xavi Wadilie en Jaïr Nortan zijn uitgekozen voor deze ontmoeting in het buurland. Volgens SWU-voorzitter Earl van Wilgen behoort deze jonge groep tot de beschikbare top. Het bestuurslid zegt dat het weliswaar niet gaat om een nationale selectie en dat in feite elke renner die in Suriname fietst, mag worden meegenomen. Er is echter voor het vijftal gekozen met het oog op deelname aan de Caribische Wielrenkampioenschappen van 14-15 oktober in Guadeloupe. Sahadeo, Simson en Madamsir zullen Suriname tijdens het regionaal evenement vertegenwoordigen. Van Wilgen verduidelijkt dat de ontmoeting in Frans-Guyana als doelstelling heeft het trio wedstrijdritme te geven. Wadilie en Nortan zullen dit weekeind meer ervaring opdoen. “Wij verwachten dat de geselecteerde renners voor de Caribische kampioenschappen zich gaan tonen en strijden, want ze hebben de tegenstand nodig”, aldus van Wilgen. Op 18 september maakte de wielerorganisatie op haar facebookpagina de samenwerking met Oposport bekend. Het partnerschap heeft als doel een crowdfundingcampagne op te starten, zodat bovengenoemd drietal naar de Caribische wielrenkampioenschappen worden afgevaardigd. Naar zeggen van de SWU-topman trainen de wielrenners, maar was er geen specifieke oefening in aanloop naar deze ontmoeting. “Wij hebben de uitnodiging ook pas gehad”, zegt hij. De Fransen gaven aan zich vereerd te voelen met de participatie van Suriname, zodat het evenement een internationale dimensie krijgt. "De deelname van Suriname is voor ons belangrijk op het gebied van grensoverschrijdende samenwerking en sport", luidt een deel van de brief. Het is de bedoeling dat de Fransen gedurende het verblijf van de Surinaamse wielrenners de lokale kosten (verblijf en voeding) op zich nemen. Vismale oneens met uitsluiting Bij het samenstellen van de delegatie heeft veteraan Ruben Vismale zijn misnoegen uitgesproken waarom hij niet mee mocht doen met de trip. “Earl (SWU-voorzitter) heeft me gewoon openlijk gezegd dat hij bang is dat ik als veteraan als beste ga eindigen en dat is niet bevorderlijk voor de jeugd of de sport.” De 55-jarige wielrijder, die volgend week een jaartje mag bijtellen, meent ondanks zijn leeftijd nog in goede vorm te verkeren. Hij bewijst dat trouwens tijdens de lokale ontmoetingen, alwaar hij als master (veteraan) overall regelmatig in de top 5 eindigt. Vismale verwijst ook naar de recentste ontmoeting op 13 augustus in Frans-Guyana. Hij finishte toen als tweede beste Surinamer achter Jorryn Simson. Hij erkent weliswaar dat we de jeugd een kans te moeten geven, “maar ik kan er ook niets aan doen. Moet ik mijn niveau gaan droppen”, vraagt hij retorisch. “Dit is mijn gave. Ik train hard en behoor bij de top. Het is misschien niet leuk voor de jongeren als ik als beste zou eindigen, want dat is laatst bijna ook gebeurt.” De veteraan wijst zijn jongere concurrenten terecht: “dan moeten zij harder gaan trainen.” Visje benadrukt dat hij een strijder is en gaat om te strijden. “Het maakt niet uit waar ik eindig, maar ik ga tot het uiterste om zo hoog mogelijk te eindigen en dat zonder om mijn landgenoot dwars te zitten.” Recentelijk raakte zijn fiets defect. Met behulp van een nieuwe sponsor kwam de routinier aan een ander rijwiel. “Men heeft ook geïnvesteerd in mij, dus ik wil fietsen”, aldus de gretige routinier. SWU richt zich op toekomst Van Wilgen bevestigt bovenstaande situatie, maar vindt het niet relevant. “Hij heeft zijn tijd internationaal gehad en moet jongeren de kans geven”, oordeelt de SWU-preses. Het bestuurslid wijst naar de opkomst van de jongelui, die moeten overnemen. De voorman benadrukt niets te vrezen, maar vindt het niet goed voor de organisatie dat iemand van 55 jaar “je moet vertegenwoordigen. Wij moeten snappen dat je hierdoor alleen laat zien dat je geen aanwas hebt. Er zijn nu goede jeugdige wielrijders, waarvan een groot deel 22 jaar en jonger is. De jongeren moeten gewoon presteren en hun ding doen. Ik kan me niet druk maken om iemand van 55 jaar. Geen enkel andere sport zal dat toestaan. Ik denk dat de persoon in kwestie het moet begrijpen.” Volgens van Wilgen mag Vismale in Suriname “zijn ding doen.” Read the full article

Ontnuchtering

Het is september en ik schrijf deze nieuwe blog een tijd na de feiten.

Deze zomer maakte ik na mijn verblijf in maart in LA nog enkele reizen naar NYC en terug LA. Ondertussen weer een eerste dag onwennig op het werk. Niet goed wetend of ik hier nog thuishoor. Of wat ik kan doen startend aan een nieuw hoofdstuk van mijn leven.

Ik ben net iets over de vijftig en in België is dat klaarblijkelijk een moment waarop ze je beginnen afschrijven.

In de States blijf je werken tot ver in je tachtiger jaren.

Ik worstel er mee.

Vroeger was ik te jong, nu opeens te oud.

De periode er tussen kan ik misschien vatten als een paar jaar waar ik zelf te druk bezig was me in te zetten voor een opleiding theater. Misschien niet de beste zet van mezelf.

Achteraf beschouwd.

Maar je bent jong, je voelt je jong, en je wil iets maken, iets opbouwen, in iets geloven dat groter is dan jezelf, iets dat betekenis heeft in deze wereld.

Deze week zag ik nog een oproep voor verzuurde meme-ontwerpers voor de neppagina van Terman Heirlinck op instagram. En voor even, dacht ik, misschien moet ik gewoon een verzuurde oudere worden.

Of ik weiger gewoon oud te worden en dien een vraag naar aanpassing van mijn geboortedatum naar iets wat meer bij mijn mentale leeftijd past. - Zou dat gaan, zoiets, net als een naamswijziging ? -

Jonge oude ziel met eeuwige ambitie. Misschien zet ik dat op mijn CV!

Maar jullie zijn hier wellicht voor de verhalen van een reisblog.

Dan zal ik er maar mee beginnen.

NYC...

DE RODDELPERS DOET ZIJN BEST

Eigenaardig eigenlijk, wat een vervelende eigenschap hoe een mens een kick krijgt van ouwehoeren over een ander.

Overal krijgt men er wel mee te maken, de buurt waar je woont, op je werk, je familie.

En waar ik me zo vreselijk aan stoor is dat achterbakse hypocriete gedrag.

Er zijn mensen die het fantastisch vinden om iemand helemaal onderuit te halen en met de grond gelijk te maken, maar als ze je op straat tegen komen dan wordt er wel gewoon verwacht dat je ze dan vriendelijk groet en een praatje maak.

Ja een praatje maken wat gezellig, op een uitgekookte manier iets los zien te peuteren of uithoren zo kan je het ook noemen.

Klein voorbeeld, 1 van de 10 geboden is "heb uw naaste lief en gij zult niet kwaad spreken over een ander"

Nou zul je zeggen dat iemand die 4 keer per week met zijn reet in de kerk zit, op zondag zowat 3 keer per dag en de rest van de week met een uitgestreken vrome smoel in het kerkkoor staat te zingen, daarvan verwacht je niet dat het een roddel teef eerste klas is.

Een goed voorbeeld van een 'schijnheilige" ik denk niet dat de Heer daar zo blij mee is.

Zo'n "schijnheilige" liep er waar ik ooit gewerkt had.

En dan vinden ze het gek dat ik ze negeer en mijn mond niet meer open doe.

Goh raar joh...Lesley zegt niks meer tegen me,

nee inderdaad, heel eenvoudig, Lesley houdt niet zo van achterbakse roddel teven.

En Lesley negeer zulke types en denkt bij zichzelf...krijg het lazerus en de kolere, kus mijn kont,...may you rot in hell !! Met je geouwehoer.

Kijk dat er geroddeld wordt zal mij een zorg zijn, Dat was de gewoonte daar, dan weer over die en dan weer over die, ze halen elkaar maar door de stront ik vind het allemaal best.

Maar zodra het over mij gaat, dan verander de zaak, ik moet dat niet hebben en ben dan niet meer zo leuk

En dan de mensen die te belazert zijn om je op straat te groeten als je ze tegen komt, van die types die alleen gedag zeggen wanneer het hun uitkomt en je voor de rest gewoon voorbij lopen en niks zeggen.

Als er dan wel een keer gegroet wordt dan weet ik al hoe laat het is, of er komt een gezever over de nieuwe spullen die gekocht zijn en waar over gebluft moet worden óf ze moeten met vakantie naar één of ander lux oord en dat moet dan even in geuren en kleuren vermeld worden.

Pfff ik ken het en weet al precies wat er gaat komen wanneer er "hoi" wordt gezegd, heeeel voorspelbaar deze mensen.

Vervolgens wordt er dan weer weken gedaan alsof ze je niet kennen, totdat er weer iets gekocht is om over op te scheppen en ik moet dan maar weer één en al oor zijn en al het gezwam aan horen.

Volgende keer gaat me dit niet gebeuren, ik schei er mee uit om aan dat soort praktijken mee te werken.

De volgende keer als er weer na weken stug doen een verslag komt van een of ander vakantie oord waar men naar toe moet dan kap ik het gesprek meteen af zodra ik het woord vakantie hoor dan grijp ik naar mijn reet kijk verwilderd in het rond en roep dat het reuze gezellig is maar dat ik nu hoog nodig moet schijten, en weg ben ik.

En dan van die mensen die deze tactiek toepassen....zeg wat heb ik nou gehoord?

Ik hoorde van iemand die ik ken, jah ik noem geen namen hoor maar ik hoorde dat.........en dan volgt er op een slimme manier een kruisverhoor, dan proberen ze je uit te horen over iets waar men de klok ietwat een beetje heeft horen luiden maar ze weten niet precies waar de klepel hangt.

En ze willen heel graag koste wat het kost het naadje van de kous precies weten, dus gooien ze je voor het blok zodat sommige mensen die niet zo adrem zijn met een bek vol tanden staan.

Mijn advies luid dan ook, kappen met zulke mensen, en blijf een heel eind uit hun buurt.

Misschien een handige tip om een hoop geouwehoer te voorkomen...

Als men iets van me weten wil, als je je altijd al bepaalde dingen heb afgevraagd over mijn huishouden/huwelijk/en doen en laten......hou eens op met speculeren en het hebben van hersenspinsels en waan ideeén, probeer anderen niet uit te horen maar vertel me face to face met welke brandende vragen je over mij rond loop en wat je heel graag van me zou willen weten.

En misschien, héél misschien krijg je van mij een antwoord.

Maar misschien, héél misschien ook niet....omdat het je geen tering aangaat.

Zeg heeej hoor eens even...de vragen die je over mij hebt wat je heel graag zou willen weten daar geef ik je helaas geen antwoord op, maaaar ik heb wel een hele smeuige andere nieuwe roddel voor je.

Luister en huiver...als je nou hier de hoek om loopt, dan na 40 meter linksaf, 6e straat links, 30 stoeptegels verder de brandpoort in, het 2e steegje rechtsaf, een minuut of 2 rechtdoor, 1e straat rechtsaf, weer de brandpoort aan je linkerhand in, tien stappen rechtdoor, 4 stappen terug, bij volle maan linksaf, rechtdoor tot het bord voor je kop en dan een kwartslag naar links, vervolgens 18e straat heen en weer dat huis met dat raam waardoor je naar buiten kan kijken, kan je het nog volgen?? Nou joh dat huis heej....dat hoorde ik ook weer via via via via via via via via via via via via via via via via via via via via via via via via via via via via via via via via via via via via via via...... daar liggen tientallen lijken in de achtertuin begraven, ze zeggen dat het om een vent gaat dat nogal gefrustreerd is omdat hij vroeger van zijn moeder geen geld kreeg om een map te kopen voor zijn suikerzakjes verzameling.

#blog #blogger #bloggen #lezen #humor #kortverhaal

Waarzegger scene

Al opnieuw is het laat in de lente. Dit betekent een ding voor een klein dorp als Bovenmeer. Een van de meest verenigende evenmenten van het jaar vind deze week plaats. De aankomst van de kermis, dus.

Elk jaar gaan Laurens, Pim en ik samen. Dit jaar ben ik daar minder zeker van sinds we naar andere scholen gaan, maar die onzekerheid verdwijnt wanneer Pim belt om te vragen wanneer we afspreken. 12 uur stipt zullen we er zijn.

Eens we er allemaal zijn, sluiten we onze fietsen op naast de kerk. We stappen rond, Pim duid aan wat hem intereseert, en wat hij flauw vindt. In een hoekje ziet tussen de eendjesspellen en de pony's staat er een kleiner tentje, met een bord wat leest "WAARZEGGER". Wanneer Pim mij ziet kijken begint hij te lachen.

"Waarzeggers zijn gewoon oplichters, hoe is het wetenschappelijk mogelijk dat zij de toekomst kunnen zien?" "Ik zei er toch niks over?" beantwoord ik. "Je keer er wat nieuwsgierig naar, laat je niet voor de gek houden."

Laurens is het met hem eens, waarop ik niks zeg. We stappen gewoon verder. Laurens en Pim zien de botsauto's: een essentieel deel van de kermis ervaring.

"Kom daar moeten wwe toch op gaan." zegt Laurens enthusiast.

We haasten ons naar het verkoopraampje, maar eens aangekomen zien we de verkoper zij mond opendoen voor wij de kans krijgen. "Er zij maar 2 auto's beschikbaar deze ronde." zegt hij voor we ons eerste woord uit kunnen krijgen.

Ik denk snel na, Laurens en Pim zouden toch elkaar kiezen dus bespaar ik mezelf de verlegenheid en zeg dat zij 2 wel samen gaan en dat ik me even bezig zal houden.

Ze zien er tegenlijk schuldig en opgelucht uit. Ze nemen de tickets en kiezen elk hun autotjes.

Ik draai me om, niet wetend waar ik eigenlijk naartoe ga wanneer ik het waarzeggers tentje weer onder ogen krijg. Het blijkt nogal goedkoop te zijn, ik heb niks beter te doen, en eigenlijk wil ik wel mijn nieuwschierigheid dimmen met wat valse hoop over wat ze ook zal zeggen. Dus ga ik er naar toe.

Wanneer ik binnenstap krijg in onmiddelijk een sterke parfumgeur gemengt met dat van brandende kaarsen of wierrook. Ik kijk snel rond en voor mij zit een verrassend normale vrouw. Voor een of andere reden was ik onder de indruk dat ze klein en heksachtig zou zijn, maar ze is een normale vrouw.

Ze kijkt even naar me voor ze vraagt of ik in het juiste karretje ben. Waarschijnlijk zie ik er een beetje verward uit. Zwijgend leg ik mijn 4 euro op tafel. Ze kijkt even voor ze gebaart dat ik mag gaan zitten.

"Heb je dit al eerder gedaan?" "Nee.", geef ik toe. "Oke. Dan zal ik je wat begeleiden. Leg je handen maar op tafel, palmen naar boven gewezen, sluit je ogen en begin met gewoon op je adem en bewustzijn te focusen. Je moet je geest helemaal openzetten en verfrissen. Inademen. Uitademen. Mag ik nu beginnen of heb je een beetje meer tijd nodig?" "Doe maar."

Ze streelt mijn handen even. Een keer maar, en heel lichtjes, voor ze zelf haar eerdere bevellen volgt en haar ogen sluit met diepe concentratie.

"Jij hebt problemen, meisje. Je voelt je niet goed in je eigen vel, maar weet waarschijnlijk zelf niet helemaal waarom. Dit is de reden dat je je zo makkelijk laat beïnvloeden."

Niet helemaal fout, tenminste tot nu toe.

"Dit zal zich in jouw toekomst zwaar manifesteren. Ik zie een kleine ruimte, waarvan de lucht vol met wantrouwen hangt. Vier mensen, jezelf inclusief. Een beweging in energie. Een bedrieging."

Ik, Laurens, Pim. Wie is de vierde persoon? Of misschien ik, Jolan, Tesje, en nog een mysterieuze vierde persoon.

"Bloed? Waarom is er bloed? De scene speelt verder. Je bent sterk, je kan die dat jou misdaan hebben achterlaten. Dat is iets wat ik bewonder aan je. Een hele verandering van omgeving en levensstijl. Zou van alles kunnen zijn, maar voor de meeste betekent dit verhuizen. Onzekerheid, maar vooral apathie. Ocharm kindje, wat zal jou nu zo ergeren? Opnieuw een vertrouwdheid, een met veel geschiedenis."

Ze zwijgt even, langer dan verwacht.

"Ben jij een wraakaardig persoon?"

Ik denk even.

"Weet ik niet echt. Ik heb nog niet veel redenen gehad om aan wraak te denken."

Een stilte gaat voorbij.

"Misschien zal je er gewoon een worden. In elk geval, sterke, negatieve, en vooral woede gevoelens, en een daaropvolgende actie. Nogal erg, misschien onverantwoordelijk, misschien te extreem. Misschien is het gewoon wat je wilt, dat zal ik je zelf laten bepalen."

Hierna richten we onze blikken op elkaar.

"Ik weet wel dat dit nu waarschijnlijk heel weinig betekent voor jou, maar je zal het allemaal kunnen plaatsen."

Ik knik snel naar haar, niet wetend of ik het geloof.

"En mag ik er even onprofessioneel aan toevoegen, jij bent een van de meest interessante en verwarrende klanten die ik ooit heb geanalyseerd, en hiermee wens ik je veel geluk."

En dat is het. Het voelde als een eeuwigheid aan, maar het moment ontsnapt me even snel als het begon. Ik bedank haar en ga naar buiten.

Pim en Laurens stappen net de autotjes uit, zwetend en glimlachend.

Dick’s Prikkels: De Wereld Op Zijn Kop

Beste lezers, wees alstublieft op uw hoede want het is morgen 1 april, en 1 april is de dag om de medemens in de maling te nemen! Dit kan positief of negatief gebeuren, maar ik wil jullie vast waarschuwen!

Nieuwe volger: 2500david. Welkom en veel leesplezier, Dick van As

 - Het klinkt als Jurassic Park maar dan in het echt: een gehaktbal gemaakt van mammoet-DNA. Woensdagavond werd de peperdure bal gepresenteerd en was die bij Op1 in de studio. Trekken we binnenkort een broodje mammoetgehaktbal uit de muur? Waarom maken we dan juist een gehaktbal van mammoet? Dat heeft een symbolische betekenis, volgens Korsten. ”Als je het hebt over een dier dat aan den lijve klimaatverandering heeft ondervonden, dan is de mammoet daar een goed voorbeeld van. De gehaktbal wordt gekweekt van het DNA van de mammoet, het proces kost een hoop geld en het duurt lang voordat het bruikbaar wordt. Maar beste lezers, ik kreeg gedurende het item en de uitleg steeds meer een ‘1 april gevoel’ over me heen.

- De gegevens van maximaal 22.000 mensen die mee hebben gedaan aan onderzoek voor de Vrienden van Amstel Live liggen op straat.Dit meldt een woordvoerster van Heineken, dat onderzoek heeft laten uitvoeren door marktonderzoeker Blauw onder bezoekers van het evenement. Het bierconcern heeft bezoekers inmiddels geïnformeerd. Oplichters kunnen namen en contactgegevens gebruiken voor ‘phishing’, waarbij ze zich in e-mails of appjes voordoen als iemand anders om bijvoorbeeld gevoelige informatie of wachtwoorden buit te maken.

- Van zonsopkomst tot zonsondergang niet eten en drinken, maar toch een tentamen moeten leren. Hoe productief ben je als je aan de ramadan doet? TU-student Alihan Uzun (23) weet heel goed wat het is om te vasten tijdens drukke schoolperiodes. 'Ik heb mijn vwo-examens gedaan tijdens het vasten. Morgen heb ik een tentamen, daar moet ik voor leren, maar om aan de ramadan te doen moest ik ook 'studeren', ik ben een week ervoor al gestopt met cafeïne drinken en twee dagen ervoor heb ik alleen maar water gedronken. Dat helpt om gewoon te kunnen functioneren tijdens de ramadan.'

 - Prominenten uit de Amerikaanse techwereld, onder wie Elon Musk en Apple-medeoprichter Steve Wozniak, slaan alarm over kunstmatige intelligentie, die zo slim wordt dat het maar de vraag is of de mens haar nog onder controle kan houden. In een open brief pleiten ze voor een pauze van zes maanden in de voorbereiding van nog slimmere systemen dan nu op de markt zijn, om regels en toezicht op kunstmatige intelligentie in stelling te brengen.

 -Bij jonge mensen die een beroerte krijgen, speelt mogelijk kanker een rol bij het ontstaan ervan, stellen onderzoekers van het Radboudumc in Nijmegen. ,,Het is waarschijnlijk dat de kanker al aanwezig was toen de patiënt de beroerte kreeg”, legt hoogleraar neurologie Frank-Erik de Leeuw van de universiteit uit. ,,De diagnose was alleen nog niet gesteld.”

 - De spanning loopt op bij rugbyers in Leidschendam-Voorburg. De kans bestaat dat zij deze zomer een club zonder veld zijn. In afwachting van een definitieve locatie bij Westvliet, konden de spelers terecht op een tijdelijk veld in Leidschendam. Door problemen met vergunningen wordt de verhuizing steeds opnieuw uitgesteld. Nu gaat de tijd echt dringen, want op de tijdelijke locatie worden deze zomer huizen gebouwd. ‘Het is vijf voor twaalf voor ons.’

 - Op het strand van Vlieland heeft een klapmuts, een zeehondensoort die van nature rond de poolstreek voorkomt, maandag een jong gebaard. De klapmuts is een zeehondensoort die op de rode lijst van de IUCN als ‘kwetsbaar’ aangemerkt staat. Zij leven voornamelijk rondom Groenland. Sporadisch komen jonge dieren nog wel eens elders terecht. In Nederland zijn ook verschillende klapmutsen opgevangen, maar in de afgelopen 10 jaar gebeurde dit drie maal. In 2013 kwam een jonge klapmuts in opvang in Pieterburen en in 2014 en 2018 bij A Seal te Stellendam.

- Complotdenker Micha Kat (59) staat dinsdag terecht voor opruiing tot geweld tegen onder meer rechters, de gemeente Bodegraven en het Algemeen Dagblad. Net als bij eerdere zittingen zit Kat schreeuwend in de rechtbank: ,,Dit is een politiek proces!”

 - Ziekenhuispersoneel hoeft volgende maand geen actie meer te voeren. De vakbonden en ziekenhuizen hebben zojuist een akkoord bereikt: zorgpersoneel krijgt er tot vijftien procent salaris bij, ontvangt een hogere reiskostenvergoeding en krijgt het recht om onbereikbaar zijn. Volgens FNV kan de salarisverhoging zelfs oplopen tot twintig procent. Het gaat om een groep zorgmedewerkers in de lagere loonschalen. Doordat er een maandelijks bodembedrag geldt, krijgen zij relatief meer. De NVZ zegt dat 99 procent van het zorgpersoneel een salarisverhoging van 15 procent tegemoet kan zien. Met dit bod ‘kiezen ziekenhuizen voor de medewerkers’. ,,De mensen in de lagere loonschalen profiteren het meest, het personeel in hogere loonschalen het minst”, verklaart woordvoerder Wouter van der Horst.

 - Bepaalde groepen werknemers zouden via hun werkgever vaccinatie tegen de griep aangeboden moeten krijgen. Daarbij gaat het om zorgmedewerkers, maar ook mensen die werken in bijvoorbeeld het onderwijs, het openbaar vervoer en de kinderopvang. Dat schrijft de Gezondheidsraad in een advies aan het kabinet.

 - De politie heeft acht mensen opgepakt - drie in Brussel en vijf in Antwerpen - die ervan verdacht worden een aanslag te willen plegen in België. Dat deelt het federaal parket, vergelijkbaar met het Openbaar Ministerie in Nederland, mee in een persbericht. ,,Er waren voorbereidende handelingen”, zegt Eric Van der Sypt, woordvoerder van het federaal parket. Het doelwit van de aanslag was nog niet bepaald, zo deelt het federaal parket mee. ,,In beide dossiers hadden de verdachten plannen om een aanslag te plegen. Er waren voorbereidende handelingen”, zegt Eric Van der Sypt, de woordvoerder van het federaal parket. ,,Wij nemen het in elk geval in beide dossiers zeer serieus.”

 - De 42-jarige man uit Voorhout die zondag is omgekomen bij een groot auto-ongeluk in Duitsland is Floris van Dam. Veel inwoners in Voorhout kenden het slachtoffer. 'Hij laat twee kinderen achter', vertelt een vrouw op straat in Voorhout. Bij het ongeluk kwamen ook zijn 37-jarige vriendin en twee mannen van 39 en 56 jaar om het leven.

 -  'Het is heel simpel, ik wil mijn kat terug', zegt Kelvin resoluut. Afgelopen zondag ontdekten de Voorburger en zijn vrouw dat hun kat Mia was verdwenen. Na enig speurwerk kwamen ze tot de ontdekking dat het diertje door twee jonge kinderen lijkt te zijn meegenomen.

 -  Stichting Donorkind en een moeder beginnen een rechtszaak tegen een 41-jarige man uit Den Haag die over de hele wereld honderden kinderen heeft verwekt. De stichting en de moeder willen dat de rechter de man verbiedt nog langer donor te zijn. Ties van der Meer van de Stichting Donorkind laat weten dat de donor zich bij klinieken in binnen- en buitenland en op platforms aanbiedt als donor. 'In 2017 meldde de beroepsvereniging van gynaecologen NVOG al dat de donor bij Nederlandse klinieken 102 kinderen had verwekt', zegt Van der Meer. 'Ik ga ervan uit dat hij wereldwijd de verwekker is van meer dan vijfhonderd kinderen.'

 - Oud-president Donald Trump heeft zijn eerste campagnebijeenkomst in de aanloop naar de Amerikaanse presidentsverkiezingen in 2024 aangegrepen om tegen zijn aanklagers te ageren. Tijdens een rally in Waco in de staat Texas noemde hij tijdens een bijna twee uur durende toespraak de onderzoeken die naar hem lopen „iets dat rechtstreeks uit een Stalinistische horrorshow komt.” In New York is een onderzoek gaande naar het zwijggeld dat aan een pornoster is betaald die seks zou hebben gehad met Trump. Die betaling gebeurde kort voor de door Trump gewonnen presidentsverkiezingen in 2016, en mogelijk zijn met het zwijggeld de regels over de financiering van de verkiezingscampagne overtreden. Ook wordt onderzocht of de voormalig president geheime documenten heeft achtergehouden en een complot heeft beraamd om de verkiezingsuitslag van 2020 ongedaan te maken.

 - Wolfgang Porsche (79) wil scheiden van zijn 74-jarige echtgenote Claudia Hübner. De genoemde reden: zijn vrouw kampt met een vorm van dementie en de schatrijke erfgenaam van het auto-imperium kan haar verval niet langer aanzien. Duitse media melden dat Porsche en zijn vrouw al langere tijd niet meer samenleven. Claudia zou in rap tempo achteruit zijn gegaan, zo is ze inmiddels al niet meer in staat zelfstandig te bewegen. Om die reden heeft de voormalig rechter en officier van justitie de gehele dag zorg nodig van vier fulltime verpleegkundigen.

(Door Dick van As)