“Kimin, nasıl bir anısı haline geleceğimizi hiçbirimiz bilemeyiz”

her şey bir unutkanlıktı.

bilge karasu - troya'da ölüm vardı

"sevinçler niye tam olamaz bir türlü?"

Biraz gizemli, biraz şiirli bir şey göster insanlara; unuttukları, gömdükleri duyguları, duyarlıkları, içlikleri biraz kışkırt; ne zamandır geride bıraktıklarına inandıkları bir takım çocukluk korkularını, kaygılarını, çekingenliklerini karıştırıp bulandır; ondan sonra da istediğini yaptır onlara. Açıkça görülecek tutarsızlıklar görülmez, ortaya çıkması istenmeyecek bir takım dolaplar, düzenler, hani biri görüverecek, söyleyecek olsa bile, iftira, karalama, çamur diye yadsınır. Böyle iftiralar eden kara çalıcılar yerden yere vurulur. Öldürülür belki de. Oysa bu adamcağızlar, bir şeylerin ardında bir şeyler görmüş, en azından sezebilmişlerdir. O kadar.

Bilge Karasu, Gece

Karanlık Güvercinler Kasidesi

Claudio Guillen'e

Defnenin dalları arasında geziyor iki karanlık güvercin. Güneşti biri ay öbürü. "Komşucuklar", dedim onlara, "nerede mezarım benim?" "Kuyruğumda", dedi güneş. "Boğazımda", dedi ay. Bense yürüyüp giderken yeryüzünü belime dolamış kardan iki kartal gördüm çıplak bir kızla birlikte. Biri öbürüydü kızsa hiçbiri. "Kartalcıklar", dedim onlara, "nerede mezarım benim?" "Kuyruğumda", dedi güneş. "Boğazımda", dedi ay. Defnenin dalları arasında gördüm iki çıplak güvercin. Biri öbürüydü ikisiyse hiçbiri.

Tuhaf değil mi, kurtarmak istediği şeyi kurtarmak için ne gerekiyorsa yaptığını sanan kişinin, ömrünün sonunda o şeyi boğmakta en büyük payı kendi eliyle getirmiş olduğunu anlaması?

Bilge Karasu

Adamın biri bir deniz balığı tutmuş günün birinde,o kadar sevmiş ki yanında hep kalsın istemiş. Her gün suyunu tazelermiş, denizden kova kova çekip taşıyarak. Bir süre sonra usanmış deniz suyu taşımaktan,musluk suyunu denemiş. Balık biraz tedirgin olmuş ama alışmış sonunda tatlı suya. Gel zaman git zaman adamın içine merak olmuş, tatlı suya alışan balık havaya da alışır mı diye… (Bana sorarsanız, balık ya alıkmış ya da adamı gereğinden çok seviyormuş ki bu da bir çeşit alıklık olabiliyor sırasında. Dönelim gene Ali Poyrazoğlu'nun masalına.) Balık önce boğulayazmış, debelenmiş,sonunda havaya da alışmış. Günlerden bir gün adamın denize gideceği tutmuş. Balığı da yanında.Koymuş onu çakıllığın gölgeli bir köşesine,kendi de denize girmiş. Çocuklar geçiyormuş oradan o ara. Balığı görmüşler. Nasılsa, acımışlar,bu balık karaya vurmuş, yazık, denize atalım, demişler.Adam deliler gibi yüzüp yetişesiye balık boğuluvermiş denizde.

sen yokmuşsun, ben sıkılmışım; öylesine sıkılmışım ki denizi tutuşturmağa kalkıyorum.

İyi ki doğdun Bilge Karasu!

‎” Konuştuklarımız başlangıçta her zamanki gibiydi, birbirimizi kavrıyorduk, ele geçiriyorduk, sonra sonra işin can damarına geldik. Durdum. Benden söz açmıştı, beni bulmaktan. Durdum. Sen zaten arıyordun dedim, bir şeyler arıyordun dedim, onları bulmaya hazırdın dedim, o zaman karşına ben çıktım, hazırdın bulmaya, bende buldun o aradığını, bende görmek istediğin, bulduğun şeyleri bulmaya hazırdın. İpi uzatmıştım, elimdeydi, çekişine göre ya düğümü sağlamlaştıracak ya da çözecekti. Bekliyordum. Başını salladı. Bekliyordum.”

Bilge Karasu – Troya’da Ölüm Vardı

“ses çıkarmamak için yere basmayacak, yerçekimini yok edecek neredeyse... ama keşke biraz ses çıkarsa, yaşadığını bilmenin benim için ne kadar güzel bir şey olduğunu bir anlasa...”

...

Bilge Karasu · Altı Ay Bir Güz

sen beni yaşatabilirsin, diye geçirdim içimden.

başı, gene, evet, dedi.

ama yaşatmak istemiyorsun çünkü sen

başı, evet, ben?.. dedi.

sevildiğini bilmek istersin.

evet.

ama sevildiğinin söylenmesini istemezsin.

beni söylenmemiş bir sevgide, boğabilirsin.

yüzü bir gülümsemede donmuş.

bilge karasu - troya'da ölüm vardı

Bilge Karasu

Uzun sürmüş bir günün akşamı

"Kendimi bir ona göstereceğim, çünkü, bir yerinden yırtılmamış bir gizliliğin de tadı yoktur."

Kaçış Gazeli

Dostum Miguel Perez Ferrero ya

Nice nice yitirdim kendimi denizlerde kulaklarım yeni koparılmış çiçeklerle dolu dilim sevgiyle, sonsuz acıyla dolu. Yitirdim nice nice kendimi denizlerde, yitirdiğim gibi gönlünde birtakım çocukların.

Bir gece olsun yoktur, bir öpücük verildiğinde yüzü silik insanların gülümseyişi duyulmasın, bir kişi olsun yoktur, yeni doğmuş bir çocuğa dokunduğunda atların kımıltısız kafataslarını unutsun.

Çünkü güller arar alınlarda sert bir kemik çevren, insan ellerinin de başka bir anlamı yoktur toprağın altındaki köklere öykünmekten.

Yitirdiğim gibi kendimi gönlünde birtakım çocukların, nice nice yitirdim kendimi denizlerde, suyu bilmezliğimle arayıp duruyorum beni yakıp tüketecek ışıklı bir ölümü.

Sulamith Wulfing