Dünyanın en iyisi değilsin ki, olsan da fark etmez; ölümsüz değilsin. Hepimiz biraz eksiğiz. Kimden ne kadar eksiğiz ya da neye ne kadar geç kaldık hayatta belli değil. Belli olan şeyse hepimiz oyalanıyoruz. Ölmeden önce o - yalanı - arıyoruz. Hayat bildiğin kaset; Başa sarıyoruz, sona gelince saklanıyoruz.
Oyalanırken bu hayatta kitapların kahveni soğutması ve kendi cümlelerini cebine koyman dileğiyle.
Bir tek bana mı zaman çok hızlı geçmiş gibi geliyor? Karantina günlerimiz, eski ramazanlar, maske takmadan çıkmadığımız günler, sokağa çıkma yasaklarında polislerden kacmamız, uzaktan eğitim... o zamanlar bir an önce bitsin diyorduk ama şimdi-en azından bana göre- özlediğimi hissediyorum. O zamanlar küçük ve mutlu olduğumu hatırlıyorum, büyümek istemiyorum.. yakın bir zamanda hayatım belkide tamamen değişime uğrayacak, ortamım değişecek, okulum değişecek, arkadaşlarım değişecek... benim gibi olan milyonlarca arkadaşım var biliyorum ve bu korkuyu sadece benim yaşadığımı düşünmüyorum.. ve bundan çok korkuyorum ve şimdiden özlüyorum...
Her gülen insan mutlu mudur? Her ağlayan insan üzgün?
Hiç çekinmeden, hıçkırığını tutmadan en son ne zaman ağladın? Ben düşünüyorumda uzun zaman olmuş.. Farkında olmadan kendimizi ne kadar sindirmiş, ne kadar ötelemişiz. Başkaları kırılmasın diye saç uçlarımıza kadar kırıldığımız şu zamanlarda, “senin her zaman yanındayız” diyen dostlarımız nerede?
2 ay arkadaş kaldın hatta sevgilisi bile olmak istiyordun şimdi seni umursamayan bir kardeşin daha oldu haklı istemediği kişiyle konuştun haklıydı şimdi affet desende affetmez çünkü sen onu 1 hafta dinlemedin onun uğruna hala canını verirsin ama onun umrumda olmaz affet bee…