2 χρόνια πριν όλα ήταν διαφορετικά.
Ίσως λίγο πιο σκοτεινά.
Ίσως λίγο πιο καραθληπτικα.
Τότε θυμάμαι να λέω στον εαυτό μου "αντέχεις".
Να μου το φωνάζω μέσα στο κεφάλι μου προσπαθώντας να ισορροπησω το σκοτάδι με το φως.
Ήμουν εγώ εναντίον εμένα.
"Ολα θα πάνε καλά"
"Αντέχεις".
"Μπορείς".
"Μην αφήνεις τις σκέψεις να σε καταστρέψουν".
Και ήταν και εκείνες οι στιγμές που όντως τις άφηνα και όντως με κατέστρεφαν.
Υπήρχαν μέρες που ήθελα να τα παρατήσω τελείως.
Ισως νόμιζα πως δεν έχει μείνει άλλη ελπίδα.
Είχα γράψει πολλές φορές εκείνο το ριμαδιασμενο γράμμα.
Ένα χαρτί που μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια δεν έφτασε ποτέ στους παραλήπτες.
Ένα χαρτί που έκρυβε πόνο, μα και τόσο αγάπη προς αυτούς που θα το λάμβαναν.
Ένα χαρτί που τώρα λογικά θα είναι κάπου χιλιο τσαλακωμενο σε κανένα συρτάρι πίσω στο πατρικό.
Κάπου ασφαλές.
Θυμάμαι τον εαυτό μου να μου λέω χαρακτηριστικά "τι προσπαθείς; είσαι άχρηστη."
"Δεν αξίζεις"
Και οι σκέψεις γίνονταν όλο και πιο έντονες κι'ολο πιο επώδυνες.
Και ποιος δεν έχει κρύψει τον πόνο του πίσω από ένα μόνιμο χαμόγελο;
Τι κλόουν που είναι οι άνθρωποι.
Και εγώ είμαι μια από αυτούς.
Και σε όποιον προσπαθούσα να μιλήσω;
Κάνεις δεν με έπαιρνε στα σοβαρά.
Ή μάλλον με έπαιρναν οπότε τους έπιανε
Ετσι έμαθα με τον χρόνο να βασταω στα δικά μου πόδια.
Να μην στηρίζομαι σε κανέναν.
Δύσκολα ανοιγομαι.
Ίσως γιατί φοβάμαι.
Και πως να ανοιχτείς στις μέρες μας;
Ποιον μπορείς στα αλήθεια να εμπιστευτείς;
Και αν αναρωτιεστε τελικά τι έγινε με "εγω εναντίον εμένα", μάλλον τελικά έδειξα την δύναμη μου.
Γιατί ίσως επιτέλους μπορώ να φωνάξω πως ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ.
Γιατί πείσμωσα.
Γιατί ριζωσα την ελπίδα μέσα μου.
Γιατί πολέμησα εναντίον των σκέψεων μου.
Και κατάφερα να βγω από την λουπα.
Γιατί ξέρω πως αξίζω.
Αξίζω την ζωή.
Χωρίς όμως αυτόν τον αγώνα, δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα.
Τώρα ξέρω πως θέλω να ζήσω στο έπακρο και ό,τι γίνει.
Γιατί τι είναι η ζωή χωρίς πόνο;
Χωρίς δυσκολίες, λίγο σκοτάδι ή λίγα δάκρυα;
Έτσι μαθαίνουμε να είμαστε δυνατοί.
Ωστόσο, κάνεις δεν νιώθει οκέι όλη την ώρα.
Ειναι ανθρώπινο.
Σημασία έχει να ξανά σηκώνεσαι με το κεφάλι ψηλά.
Γιατί μπορείς.
Μπορείς να τα καταφέρεις.
Αρκεί να το προσπαθήσεις.
Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
//Υ.Γ: μην πάψεις ποτέ να ελπίζεις.//
_ig: @feggaroneira
16 notes
·
View notes
Δύσκολα φεύγουν τα συναισθήματα.
Πρόσεξε όμως μην χάσεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτά.
Μην τυχόν και γίνεις έρμαιο των συναισθημάτων σου.
Γιατί από εκεί όπως απορρέει η χαρά απορρέει και η θλίψη.
Και η θλίψη σου μετά από τα συναισθήματα που δεν θα έχουν βρει διέξοδο θα είναι μεγάλη και θα σε παρασύρει.
Σε σκέψεις,σε ψεύτικες ελπίδες μήπως αναζοπυρωθεί αυτό που έχασες και σε σενάρια ατελείωτα.
Για αυτό μην γίνεσαι το θύμα των συναισθημάτων σου.
Μην σε κρατάει τίποτα.
Και ποτέ μην συμβιβαστείς με τίποτα λιγότερο χάρη σε αυτά.
-Τζένη
47 notes
·
View notes
"Μάνα τα κατάφερα.. Είμαι ακόμα εδώ. Πέρασαν χρόνια μέχρι να αποδεχτώ τον πόνο που με κυρίευε, μέχρι να αποδεχτώ πως η ζωή είναι άδικη και επίπονη αλλά παράλληλα τόσο όμορφη και γλυκιά. Πάλεψα με "δαίμονες", τις ίδιες μου τις σκέψεις. Παλεψα με τον ίδιο μου τον εαυτό. Προσπάθησα να σωθω μαμά. Προσπάθησα να νιώσω ξανά. Θυμάμαι που μου έλεγες από μικρό παιδί πως η ευτυχία βρίσκεται μέσα μας αρκεί να έχουμε τον χρόνο και την διάθεση να την ανακαλύψουμε. Θυμάμαι πως μου έλεγες πως η πραγματική ευτυχία κρύβεται στα απλα, στις στιγμές. "Να αγαπάς τον εαυτό σου", "να σε φροντίζεις και να σε προσέχεις", "η ζωή είναι μικρή για να φοβάσαι να ρισκάρεις", "Ζήσε". Σε ευχαριστώ μαμά. Σε ευχαριστώ για την αγάπη και την αφοσίωση σου. Σε ευχαριστώ που ήσουν στο πλευρό μου χωρίς να με εγκαταληψεις ποτέ πραγματικά. Σε ευχαριστώ που με βοήθησες να βρω διέξοδο από το λαβύρινθο του μυαλου μου. Πολλές φορές έπεσα, χτύπησα, πονεσα μα εσύ ήσουν δίπλα μου να με ξανά σηκώσεις. Τα παράτησα, εσκυψα το κεφάλι και ξέρω πως σε απογοητεύσα. Συγγνώμη. Μα είμαι ακόμα εδώ. Είμαι πιο δυνατή από ποτέ. Είμαι εδώ μαμά και προσπαθώ να συλλέξω τα κομμάτια μου και να τα ενώσω όπως μου έμαθες να κάνω όμως ακόμα πονάω... Γιατί πονάω μαμά; Πονάω πολύ μα είμαι δυνατή και θα τα καταφέρω σωστά; Έμαθα στην ζωή να παλευω για τα όνειρα μου, τους στόχους μου, να μαθαίνω από τα λάθη μου. Μάνα τα κατάφερα. Είμαι ακόμα εδώ και παλεύω καθημερινά. Μάνα είμαι ακόμα εδώ αναζητώντας την πραγματική ευτυχία και κοιτάζοντας τα αστέρια που φωτίζουν όμορφα τον ουρανό. Κοιτάζω εσένα και χαμογελώ. Σ αγαπώ μαμά. Σε βλέπω από εδώ κάτω. Ελπίζω να σαι καλά και να προσέχεις. "
8 notes
·
View notes
Καλησπέρα σας,
Θέλω να πω τα εξής. Σήμερα περπατώντας το πρωί με τζιν και το μεσημέρι με φούστα δέχθηκα και στις δύο περιπτώσεις αρκετά σχόλια, κάποια ευγενικά , κάποια αδιάφορα και κάποια αγενέστατα,ένα εκ των οποίων ήταν "Κλα κλα κλα (δήθεν ήχος βημάτων αλόγου) Άλογοοο, να σε καβαλήσω να δεις (και ακολούθησε ηχος απο μαστίγιο, αυτό τέλος πάντων που χτυπούν τα άλογα προς συμμόρφωση)". Και μισόζωος και μισάνθρωπος. Από την μεριά μου και για να μην δουλευόμαστε θα πω πως ούτε κατά διάνοια δεν ντύνομαι πάντα υπερβολικά σεμνά αλλά ούτε και υπερβολικά πρόστυχα. Φοράω ό,τι μου αρέσει και επίσης δεν ειμαι από τις κοπέλες που σκυλιάζουν με το οποιοδήποτε κομπλιμέντο ,μάλιστα σε κάτι ευγενικό πολύ συχνά θα πω και ένα γρήγορο ευχαριστώ, ανθρώπινο είναι. Θέλω , λοιπόν,απλά να κάνω ένα παράπονο για την αγένεια και την χυδαιότητα του συγκεκριμένου κοπλιμέντου.. και να αποθαρρύνω τα άτομα , αγόρια και κορίτσια - γιατί υπάρχουν και χυδαία κορίτσια που αντικειμενικοποιουν και τα αγόρια...και ξαφνικά μια ολόκληρη προσωπικότητα συνοψίζεται σε έναν κώλο, έναν πούτσο, μια καυλόφατσα, έναν μούναρο- να εκφράζονται τόσο ωμά για έναν άλλον άνθρωπο. Οι άνθρωποι έχουν αισθήματα και αξιοπρέπεια. Μία φούστα είναι απλά μία φούστα και όχι σεξουαλική έκκληση και δεν πρέπει να λαμβάνεται ως τέτοια.
90 notes
·
View notes