-Öldürdüm mü çiçeğimi?

-Öldürdün.

-Yaşatamadım mı?

-Yaşatamadın.

Belki de yanlıştı doğrularım

Aşkını, sevgini sorguladım

Yolların kapalıydı zorlamadım

Öldürdüm çiçeğimi, yaşatamadım

sensizliğin dibine vurduğum bir gece çiçeklerimi yaşatamadım ben. küçük bir bankta bir gecenin sabahını göremedim.

öldürdüm çiçeğimi, yaşatamadım

sana biraz kendimi anlatacağım, zafer. gözlerin dolmasın, ellerin titremesin. olur mu? olsun. her aynaya bakışımda bir canavar onun arkasında ise ağlayan küçük bir kız görüyorum. kendi küçüklüğüm. kan revan hâlde yalvarıyor bana, zafer. bir anda ağlamaya başlıyorum. bomboş evde, yapayalnız kaldığım boş koridorlarda hıçkırıklarım yankılanıyor. sesim duyulacak diye korkuyorum. hep susturdular beni, zafer. konuşsam tekrar, kızarlar değil mi? bundan suskunluğum. bundan korkaklığım. elleri tütün kokan, kan kokan bir çocukluk benimkisi. ağlamak isterken ağlayamamak. gülmek isterken sadece kıkırdayabilmek. hep karanlık odalara saklanmak. ben savaşmayı nasıl öğrendim bilmiyorum, zafer. ama öğrendim ya da öğrendim sandım. çok düştüm. hâlâ düşüyorum. düştüğüm yeri yuva belliyorum. yazının bu kısmında başladı ellerim titremeye. ama korkma halledeceğim ben. her şeyi, sırayla halledeceğim. o kandan korkan küçük kız bendim, zafer. sonra yaralarımı sarmayı öğrendim. canımı yakan şeyleri bana iyi gelir sanarak yapmaya başladım. daha çok canım yandı. çocuktum ben, zafer. küçük bir çocuktum. bir gecede büyüttüler beni. büyümek zorunda bıraktılar. elleri kan kokan hangi çocuk çiçekleri sever, zafer? ben sevemedim. toprağıma ekilen tek bir çiçeği bile yaşatamadım. susuz bıraktım. zehir döktüm belki de. zehirdim ben, zafer. öyle dediler. nefes almam bile zararmış. söyleyemedim. nefesimi kesmek için her şeyi yaptım ama hep başarısız oldum, diyemedim. ben yine sustum, zafer. ağladım. geceler boyu, küçük bir çocuk gibi ağladım. karşıdan karşıya geçerken eli bırakılan bir çocuk gibi savunmasız hissettim kendimi. korktum. kimseye sarılamadım, kimseye sığınamadım. hep hallederim sandım. tek başıma hallederim dedim. bak, zafer. gözlerim doldu. ama merak etme, ağlamayacağım. artık o küçük çocuk değilim ben. değiştim. çok değiştim. içimi sevinç değil nefret bürüdü. önümü göremedim. koşa koşa gittiğim sokakta yürürken kalbime saplanan ağrı beni kıvrandırdı acıdan. nefes alamadım, zafer. küçükken oyunlar oynadığım parkta kaç paket bitirdiğimi saymadım bile. sayamadım. yalnız kaldım. dört duvar içersinde yaşadım. yıktılar o duvarları üzerime. boşluklara daldım. çok sigara içtim, zafer. ve bunu ölmek için yaptım. ama hâlâ yaşıyorum. gücü olmayan, yenilmiş birisi gibi görüyorum artık kendimi. konuşmaya bile hâlim yok. satırlarca yazdığıma aldanma, olur mu? bir sigaram kaldı, bugün için. ama içimde binbir acı var. ben bu acıları kaldıramıyorum, zafer. bir sigaram, bir de gazı azalmış çakmağım kaldı. içim nasıl yanıyor, bilmiyorsun. titreyen sesim ile seslenmek istiyorum. birisi gelsin yardıma, uçurum kenarında ölmek istemiyorum ben zafer. o kalan son adımı atmak istemiyorum. ağlamayacağım demiştim ya. ağlıyorum, zafer. saklayamıyorum artık yaşlarımı. süzülüyor her biri birer birer. ben gittikçe eksiliyorum. daha çok şey var, sana anlatacağım. ama nefesim yetmiyor. acım lânetim, nefesime düşman. hoşçakal.

öldürdüm çiçeğimi yaşatamadım

bella hadi bile öldürdüm çiçeğimi yaşatamadım şarkısıyla hikaye atmış... yurtdışına acı pazarlıyoruz resmen

Öldürdüm çiçeğimi, yaşatamadım.

seni yaşatmak için herşeyi yaptım. şiir yazdım, resmini çizdim, izler bıraktım, parfümünü sakladım, resmini astım duvarıma, yanımdaymışsın gibi konuştum seninle. ama biliyor musun noldu? ne seni yaşatabildim, ne de ben yaşayabildim. bunların hepsini yaparken her gün biraz daha öldüm. komik değil mi? ölü birisine ölüyor olduğumu söylemek. şimdi bana 'ölümden bahsetme, görmedin mi ne kadar acı çektim ölerken?' diyecekmişsin gibi hissediyorum. hayır, galiba bunu istiyorum. demen gerek ama yemin ederim benim de canım çok yandı. üstelik yıllardır yanıyor. sen yaşadın bilirsin insan o acıyla ölmek istiyor. yıllardır beni ezen bu şey artık ölmekten beter etti beni. affet beni, yaşatamadım ne seni, ne de kendimi.

"Öldürdüm çiçeğini yaşatamadım."

Öldürdüm çiçegimi yaşatamadım

İçimdeki çocuk öldü, yaşatamadım..

Ben de öldürdüm çiçeğimi yaşatamadım… iyi geceler

öldürdüm çiçeğimi, yaşatamadım...

Yolların kapalıydı, zorlamadım...

Öldürdüm çiçeğimi, yaşatamadım...