"Kitaplarla yaşadım, kitaplarla huzuru buldum. Kitaptaki insanı sokaktaki insandan daha çok sevdim"

~Merhum Cemil Meriç~

Türk gencini mahveden 4 şey;

1-Aile baskısı

2-Sınavlar/ödevler

3-parasızlık

4-Yanlış kişiye aşık olmak

çok mu yorgunsun

Evet, yani bir süredir emin olduğum tek şey yorgun olduğum sadece yorgun olduğumu biliyorum ve ilk defa hissettiğim bir şeyden böylesine eminim :)

Bence gayet güzel olmuss dinleyin dinlettirinn

Bazı sıkıntılardan dolayı diğer dijital platformlara yüklenirken bir takım problemler ortaya çıktı. SADECE YOUTUBE'DA YAYINDA (şimdilik)

Her evde acının gizlice yaşandığı bir oda vardır.

Bu zamana kadar hep korktum yalnızlıktan. Alışamadım içimdeki boşluğa, alışamadım hayatımın bu sessizliğine. Ben hiç bir zaman yalnız değildim bundan bir sene öncesine kadar. Hayat bir yılda öyle değişmişti ki hayatımdaki insanlar ve bulunduğum konum, her şey çok değişmişti. Kabullenemedim, bu böyle olamaz dedim. "Ben daha önce hiç böyle hissetmedim ki, nasıl başa çıkacağım? Ben yapamam" dedim. Eski anılarım zihnimi zehirli bir sarmaşık gibi sardı aylarca, gözlerim buğulandı yaşlarımla aylarca. Her gece döküldü göz yaşlarım, her zaman sorguladım durumumu. Buraya nasıl geldim, ben mi hata yaptım diye çok düşündüm. O anki o çaresizlikle kendimi o kadar berbat hissettim ki hayatıma birilerini almaya çalıştım. Eh, o halimle geçmişi unutmak adına hayatıma aldığım insanlarda bir öncekilerden farksız çıkmadı. Bir süre kaldılar ve onlarda sonra gitti. Zaten hayatıma girmeyi pek istemediler galiba, ben aldım onları çaresizlikle. Sonra bir kaç ay sonra kabullendim yalnızlığımı, çünkü hayatımdan çıkması ile o bir zamanlar çok sevdiğim insan, içime bir rahatlık geldi. Sanki, sanki o bana zarar veriyordu, aklımı bulandırıyor ve gözümü kapatıyordu. Beni yara bandı olarak kullanıyor, ihtiyacı olmadığında bir köşeye atıp görmezden geliyordu. Gururumu, onurumu bir kenara bırakıp, ona defalarca kez yazdığım zamanları hatırlamak, bana sadece kendime kızmamı sağladı. O an anladım ki bazıları gitmeli, o gitmiyorsa sen gitmelisin. Bazen gidilmesine izin vermek gerekir, bazen gitmek gerekir. Bazen çok sevdiğimiz insanlar bize zarar verir, onlar her ne kadar değer verirsek verelim anlamazlar bundan. Onlar bizi sevmezler, sevemezler. Doğru kişi değildir onlar. Her fırsatta,gitmeyi bir yol olarak görenler ne doğru kişidir nede verilen sevgiyi ve değeri hak edecek kişidir. Bazen doğru kişiyi beklerken yalnız kalmak, onları beklerken hayatımıza rastgele insanları alıp kalbimizin daha da kırılmasından yada onların doğru kişi olduğuna inanıp hayal kırıklığına uğramaktan çok daha sağlıklıdır. Bazen, yalnızlık gereklidir. Bazen, yalnızlık en iyi seçenektir...

ben buraya ait değilim hissi çok korkunç ortamda oturuyosun herkes bi şeylerden konuşuyo sohbet ediyo aniden içinde ben buraya ait değilim hissi oluşuyo

Daha haftanın ilk günü ama ben çoktan haftanın ortasına gelmişiz gibi hissediyorum. Daha pazartesi gününden çarşamba akşamında gibi hissediyorum. İlk gün bu kadar yordu ve yetti bana. Hafta sonuna kadar nasıl dört gün daha bekleyeceğim...

Bazılarını hayatınızdan çıkarmak, hayatınızda olupta görmezden gelmesinden, verdiğiniz değeri vermemesinden ve kırıcı davranmasından çok daha iyidir.

Bazı davranışların bana özel olmadığını fark edince çok üzülüyorum.

Bir zamanlar sabah kalktığımda para alacağım akrabalarım, birlikte şeker toplayacağım kuzenlerim ve arkadaşlarım,yiyecek bir ton şekerim,hevesle giyeceğim elbiselerim için heyecanım vardı. Şimdiyse evimden uzakta,dini İslam olmayan bir ülkede, bayramı kendi evimizden uzağa taşıyamıyoruz...

Eskiyi özlüyorum...Dertsiz tasasız günler ve masum bir ben...

Hayat siyah beyaz sayfaların içinde saklı renkleri bulmaktır

Ağlamın çare olmadığını biliyorsun, ağlamaktan başka çare olmadığını da.

“Bazen insanlar iyileşmek istemez çünkü içlerindeki acı, sevdiklerinin son hatırasıdır..”

Bazen gitmek gerekir,bazen gidilmesine izin vermek gerekir...

Tüm kitabın içinden sadece tek bir cümleye takılıp kalmak gibiydi her şey.