#weer een jaar verder. | Explore Tumblr Posts and Blogs

homoerotisch · 6 months

Text

De monsterzege van de PVV is slecht nieuws voor Nederland

Dit is het dagelijkse commentaar van NRC. Het bevat meningen, interpretaties en keuzes. Ze worden geschreven door een groep redacteuren, geselecteerd door de hoofdredacteur. In de commentaren laat NRC zien waar het voor staat. Commentaren bieden de lezer een handvat, een invalshoek, het is ‘eerste hulp’ bij het nieuws van de dag.

Zelden heeft een verkiezingsuitslag Nederland meer verdeeld dan de monsterzege van de Partij voor de Vrijheid (PVV) van Geert Wilders woensdag. Uitzinnig gejuich over de eigen winst bij PVV (37 zetels), die met vooruitziende blik voor het eerst in jaren een eigen uitslagenavond had georganiseerd. Maar ook bij nieuwkomers Nieuw Sociaal Contract van Pieter Omtzigt (twintig zetels) en de BoerBurgerBeweging van Caroline van de Plas (zeven zetels). De keerzijde waren de ontzetting, het verdriet en het ongeloof bij onder meer GroenLinks-PvdA (25 zetels), D66 (negen zetels) en ChristenUnie (drie zetels).

Die ontzetting betreft niet zozeer de ‘Geert Milders’, het welhaast sympathieke katten knuffelende broertje van Wilders dat met een ogenschijnlijke redelijkheid de afgelopen weken handig gebruik maakte van de hem geboden ruimte in de campagne. Nee, de schrik betreft vooral de échte PVV, die al bijna twintig jaar lang consequent een politiek voorstaat van anti-Europa, het rigoureus schrappen van klimaatmaatregelen, bezuinigingen op cultuur en bovenal: van het uitsluiten van bevolkingsgroepen op basis van geloof en afkomst. Dat is en blijft ronduit ongrondwettelijk en verwerpelijk.

De opkomst van de PVV, en ook van NSC, mag geen verrassing heten. De winst van de twee is een rechtstreeks gevolg van jarenlange uitholling van de ideologische politiek. Burgers vertrouwen de overheid niet meer en dat is mede te danken aan dertien jaar politiek pragmatisme zonder oog voor de samenleving van Mark Rutte. Veelzeggend was wat dat betreft zijn weigering woensdag om commentaar te leveren op de verkiezingsuitslag.

Maar het is niet alleen Rutte die de kiezer boos en teleurgesteld verder weg heeft gejaagd uit het politieke midden. Ook coalitiegenoten CDA, D66 en ChristenUnie speelden het spel van politiek opportunisme jarenlang mee. Ferme beloftes over een nieuwe bestuurscultuur, waarmee D66 de vorige verkiezingen inging en won, verdwenen bijvoorbeeld al snel in de prullenbak. Zo bezien is het verklaarbaar dat de oude coalitie gezamenlijk bijna veertig zetels inleverde. Een ongekende afstraffing.

Wat Wilders ook in de kaart heeft gespeeld is de onwil of de angst om de zegeningen en de noodzaak van internationale samenwerking te benoemen. Kiezers, zo is blijkbaar de analyse, willen geen sterker Europa, hebben niets met internationale samenwerking en sluiten liever de ogen voor geweld dat burgers wordt aangedaan in oorlogsgebieden. Door om electorale redenen af te zien van een hard inhoudelijk debat hierover, en deels zelfs mee te gaan in de analyse dat de problemen in de zorg, op de woningmarkt en in de bestaanszekerheid mede veroorzaakt zijn door migratie, speelde progressief Nederland de conservatieve partijen met hun valse nostalgische nationalisme onbedoeld in de kaart.

Het verst hierin ging de VVD, die na het vertrek van Rutte hoopte met een nieuw gezicht en een onversneden rechts geluid door te kunnen als grootste machtspartij. Al in de staart van de campagne kon worden vastgesteld dat het geflirt van lijsttrekker Dilan Yesilgöz met de PVV en het spelen met vuur door het centraal zetten van het thema migratie in de campagne, in het gezicht van voorheen de liberalen was ontploft. Kiezers zijn niet gek, en diegenen die daadwerkelijk tegen migratie en tegen Europa zijn, wendden zich massaal tot de partij die dat onderwerp al bijna twintig jaar succesvol weet uit te buiten: de PVV. De VVD maakte Wilders, die onder Rutte jarenlang gedwongen aan de zijlijn stond, weer politiek relevant door hem de ruimte te bieden mee te gaan regeren en de campagne-agenda cadeau te doen.

Nu de stemmen geteld zijn begint de traditionele fase van de coalitievorming. Om meerdere redenen zal die ingewikkeld worden. Los van de vier ‘grote’ partijen (in volgorde PVV, GroenLinks-PvdA, VVD en NSC), is er nauwelijks een partij met enig gewicht te vinden in de Kamer. De versplintering is niet afgenomen, nog altijd zijn er vijftien partijen die volgende week hun opwachting maken in de blauwe Kamerbankjes.

Wilders is nu eerst aan zet, hij zal moeten proberen partijen te overtuigen met hem samen te werken. Een half uur na het sluiten van de stembussen zei Wilders al dat hij premier voor alle Nederlanders wil zijn en geen besluiten te zullen nemen die tegen de grondwet ingaan. Dat is een gotspe: de rechtsstaat is geen knopje dat je situatieafhankelijk aan of uit kunt zetten.

Wilders zei ook dat het nodig was om over schaduwen heen te springen, en dat gold wat hem betreft voor zowel de PVV als voor andere partijen. NSC en BBB toonden zich woensdag beide bereid in elk geval te gaan praten met Wilders. Het land moet bestuurd worden, zegt Omtzigt. Dat klinkt uiterst verantwoordelijk, maar toch niet tegen elke prijs. Juist van NSC mag verwacht worden dat de bescherming van de rechtsstaat een ononderhandelbaar punt zal zijn. Of de VVD bereid is onder Wilders te dienen blijft voorlopig ongewis. Yesilgöz durfde na de voor haar dramatische uitslag die beslissing niet op eigen houtje te nemen, zij wil eerst de fractie horen. Ter linkerzijde van de VVD is er nul bereidheid om met de PVV in zee te gaan. Als de traditie overeind blijft dat de grootste partij ook daadwerkelijk gaat regeren, wacht Nederland dus een radicaal rechtse coalitie.

Per saldo is de winst van de PVV slecht nieuws voor Nederland. Een partij die willens en wetens tweederangs burgers creëert op basis van afkomst of religie, die Nederland weg wil halen uit de Europese Unie, die de hulp aan Oekraïne direct wil stopzetten, die de pijlers van de democratie aanvalt („nep-parlement”, „D66-rechters”), die de persvrijheid niet serieus neemt („Journalisten zijn - uitzonderingen daargelaten - gewoon tuig van de richel”). Een partij ook die intern geen democratie of inspraak duldt, die openlijk aanschurkt tegen Vladimir Poetin, die nauwelijks economische plannen noch ervaren mensen heeft om Nederland door de onzekere toekomst te loodsen. Om nog maar te zwijgen over de rol die Nederland internationaal kan spelen. Of beter: niet meer kan spelen. Sommige schaduwen zijn te groot om overheen te springen.

Al deze bezwaren tegen de PVV doen niets af aan de legitieme keuze van ruim twee miljoen kiezers, die met hun stem aangeven genoeg te hebben van de manier waarop er de afgelopen dertien jaar politiek is bedreven. Hun signaal is helder, begrijpelijk ook en daar moet naar geluisterd worden. Niet alleen door Wilders, maar door alle partijen. Het stemt wel treurig en zorgelijk dat Nederland het zo ver heeft laten komen.

#politics

4 notes · View notes

euroadventure · 1 year

Text

Espot - Sant Maurici d'Espot - Martinet

Vrijdag 28 april

Het zonnetje schijnt! Na mijn ontbijt rij ik terug naar beneden, naar het dorpje. Ik parkeer mijn auto en loop naar de shuttle taxi's. Ik had gisteren afgesproken dat ik om 9 uur daar zou zijn. Wanneer ik aankom is het nog 'tranquilo' want we vertrekken pas als het busje vol is, wordt mij verteld. Prima, dan ga ik eerst een cafe con leche drinken bij de lokale bar op de hoek.

Tegen half tien kan ik toch gaan, onderweg bij een camping pikken we nog mensen op vertelt de chauffeur. Het blijkt een jong Nederlands gezin uit Eindhoven te zijn. We raken gelijk gezellig aan de praat. Ger, Yvon en hun drie kinderen Floris, Vilein en Valerie (ik hoop dat ik het goed onthouden heb 😉) gaan net als ik de route rond het meer 'Sant Maurici d'Espot' wandelen. Extra respect voor hun, omdat hun jongste dochter 4 jaar oud is en Yvon zwanger is 🙌🏻.

Bij het startpunt lopen zij de Ratera ronde van west naar oost en ik net andersom. Ook plak ik er nog een stukje aan vast. Ik loop nog door naar de 'Refugi d'Amitges'.

Er is inmiddels wat sluierbewolking, maar toch voel ik het zonnetje toch ook goed branden. Al snel loop ik in mijn t-shirt verder.

Ik start bij het grote meer en het uitzicht is al erg mooi in het ochtendlicht.

Ik word het bos in gestuurd richting 'Cascade Ratera', een mooie waterval maar ik had er misschien iets meer van verwacht...of misschien ben ik al wat verzadigd door alle watervallen die ik in mijn leven heb gezien 😂.

Na de waterval loop ik vooral omhoog en kom ik bij het meer 'Estany de Ratera' uit wat er prachtig bij ligt, zeker wanneer de zon nog even goed doorkomt. Mijn eerste stop, even wat drinken en eten, voor ik weer verder wandel.

Het meer laat ik achter me en ik sla af richting de berghut.

Voor ik daar ben passeer ik wederom een meer 'Estany de les Obagues de Ratera' (meren vervelen daarentegen nooit 😊) ook hier geniet ik weer volop!

Ik ben hier totaal alleen, samen met een eend 🦆 die hier in het meer ronddobbert.

Heerlijk...ook hier even een korte break 😊.

Ik tik de 2440m aan voor ik uiteindelijk uitkom bij de berghut.

Naast de berghut blijkt er nog een groot meer te liggen 'Estany Gran d'Amitges'. Dit meer is nog bijna geheel bevroren. Hier hou ik mijn lunchpauze en blijf hier zeker een half uur rondhangen.

Ik daal weer af naar de Ratera route en wanneer ik net weer op de route ben, kom ik het Nederlandse gezin weer tegen. Tot nu toe heeft de jongste nog alles zelf gelopen en ze vertelt het met veel trots. Ook vertellen ze mij dat er straks nog een lastig stuk komt door sneeuw en water van een kleine waterval. Ik ben benieuwd!

Ik loop verder en heb nog een prachtig uitzicht over het grote meer 'Sant Maurici d'Espot'.

En dan kom ook ik bij de waterval en het stuk sneeuw. Het lukt mij vrij aardig om het stuk te passeren, maar ik heb dan ook wandelstokken. Ook ik zak een keer diep weg in de sneeuw...hoe hebben ze dit gedaan met de kids? Wauw, nogmaals respect!

Uiteindelijk ben ik tegen 15uur weer bij de shuttle standplaats, waar ook de Nederlanders inmiddels aan komen lopen. De jongste, maar ook de andere kinderen hebben alles zelfstandig gewandeld, superknap!

We moeten nog even wachten op de shuttle en kletsen nog wat bij. Wat blijkt...Ger, Yvon en de kinderen komen haast elke zomer naar Zoutelande toe, zo ook komende zomer. Hoe toevallig is dat nu weer?! Wie weet komen we elkaar dan nog tegen deze zomer 😎.

We nemen afscheid en ik reis vandaag weer verder. Ik sla nog wat te drinken in voor ik doorrijd. Ik rij richting een plaatsje vlak voor het dorpje Estana. Morgenochtend kan ik, mits het mooi weer blijft, daar nog een simpele wandeling maken. Onderweg weer prachtige vergezichten!

In La Seu d'Urgell waar ik vorig jaar nog op een camperplaats heb gestaan stop ik voor grote inkopen te doen. Ik blijf er nu niet, maar rij nog een twintig minuten verder tot het dorpje Martinet waar ik vanacht wel blijf staan. Ik kan nog tot half 11 prima buiten zitten zonder jas, overdag was de temperatuur in het dal inmiddels opgelopen tot 27,5 graden...

7 notes · View notes

gewoonkarin · 6 months

Text

Morgen is het alweer vijf jaar geleden dat je ons verliet. Alleen de laatste adem uitgeblazen. Dat is het enige waar ik nog moeite mee heb. Dat wij er niet bij waren. Je was inmiddels al wel gewend aan veel alleen maar het liefst niet alleen. Daarom blijft dat hangen denk ik. Het idee dat ik iets met mijn voorgevoel had moeten doen.

Verder is het goed zo want weer samen met ons ma. Je was het liefst bij haar in de buurt. Dat was te merken als ze weg was voor een vergadering of andere afspraak. Wachten tot ze weer thuis kwam. Napraten. Bezorgd als het laat werd. De mobieltjes kwamen later pas.

Vijf jaar alweer. Ik stond vanochtend bij jullie tuintje, even opruimen. Bijna wekelijks kom ik daar. Het gevoel dat ik grommes zou krijgen als de tuin een bende is heb ik niet meer, ik ga erheen om even bij jullie te zijn. Het verzakte kunstwerk hadden mijn lief en ik alweer recht gezet en daarom zit het er nu weer uit zoals het hoort. Iets meer grond zichtbaar zou ons pa meer waarderen maar ons ma dan weer niet. Gulden middenweg, je ziet wat grond. Vooral eromheen.

Ik kan ze nog steeds missen, die twee. Gewoon om even te vertellen over onze liefjes, over de dagelijkse dingen. Niet groots en meeslepend maar juist het kleine. Dingen die me raken, zorgen uitspreken. Koetjes en kalfjes. Mauwen over dieje van d’n dieje.

Van het Waspikse krijg ik weinig meer mee. Niet dat dat erg is maar het hoorde bij ons thuis. Soort heimwee denk ik.

Heimwee naar even kind zijn.

6 notes · View notes

medewerkers · 8 months

Text

Badge Tumblr-abonnee: Toon je loyaliteit met Pizazz

Veel gebruikers hebben gevraagd om een manier om Tumblr te steunen in de vorm van regelmatige donaties. En dit is precies dat, met uiteraard een beetje onze eigen draai. Stel je voor. Een badge die glanzender en glanzender wordt hoe langer je Tumblr blijft steunen.

Dit is de badge Tumblr-abonnee. Als onderdeel van een verschuiving naar een meer gebruikersgestuurd bedrijfsmodel, is dit een nieuw, automatisch vernieuwbaar abonnement waarmee je je loyaliteit aan Tumblr in stijl kunt tonen.

Hoe werkt het:

De badge Tumblr-abonnee is een speciale badge die werkt als een abonnementsdienst voor terugkerende donaties. Als supporter krijg je een speciaal ontworpen badge op basis van hoelang je Tumblr al op deze manier steunt. Je abonneebadge zal evolueren van Staal naar Koper, Goud, Platinum en uiteindelijk Olievlek. Hoe langer je ons steunt, hoe meer van deze badges je bij elke mijlpaal verzamelt. Je kunt ze naar eigen keuze op een van je blogs weergeven.

Er zijn twee abonnementen, maandelijks en jaarlijks:

Maandelijks: begin bij Staal en doorloop de verschillende badges bij elke mijlpaal om uiteindelijk de felbegeerde Olievlek te bereiken.

Jaarlijks: begin bij Platinum (het is alsof je een jaar vooruit bent gesprongen… jij valsspeler met de tijd). Je gaat bij de volgende betaalmijlpaal na een jaar meteen door naar Olievlek.

Prijzen:

Tumblr-abonnee maandelijks: $ 2,99

Tumblr-abonnee 3 maanden: $ 7,99 ($ 1 korting)

Tumblr-abonnee 6 maanden: $ 15,99 ($ 2 korting)

Tumblr-abonnee jaarlijks: $ 29,99 (15% korting)

Meer informatie:

Dit maand- of jaarabonnement wordt telkens automatisch verlengd, tenzij je het opzegt.

Als je je abonnement opzegt of als een betaling mislukt, behoud je je huidige badge, maar zal deze niet meer worden weergegeven tenzij/totdat je je abonnement opnieuw start. Als/Wanneer je dat doet, ga je weer verder vanaf het badgeniveau waarop je gebleven was toen je je abonnement beëindigde.

Dit wordt momenteel in het Engels uitgerold voor mobiel en web. In de komende weken zullen we dit ook in andere talen uitrollen.

Dat is het voor nu. We hopen dat jullie net zo veel plezier beleven aan deze nieuwe badge als wij aan het bedenken ervan, zodat we kunnen doorgaan met het maken van vreemde kleine tchotchkes voor jullie om van te genieten. Blijf lekker gek, Tumblr <3

#functies #tumblr badges

4 notes · View notes

regioonlineofficial · 11 months

Text

Het urnenveld Boshoverheide is de grootste urnenveldsite in Noordwest Europa. Er liggen naar schatting 3100 grafheuvels die komen uit de Bronstijd 4500 jaar geleden. Toch kennen veel mensen het urnenveldcomplex niet. Om het urnenveld bij een groter publiek bekend te maken, heeft de gemeente Weert samen met Grenspark Kempen~Broek een subsidie van €125.000,- aangevraagd bij Interreg VI Vlaanderen – Nederland. De Provincie Limburg stelt €207.450,- beschikbaar. Samenwerking met de regio De subsidieaanvraag voor het urnenveld Boshoverheide is onderdeel van een grotere aanvraag voor de Limburgse grensstreek van Weert tot Maastricht. Hiermee haalt de grensregio zo’n 1,5 miljoen Europese middelen binnen voor verschillende projecten in het gebied. Geschiedenis urnenveld zichtbaar maken Met de binnengehaalde subsidies willen de gemeente en Grenspark Kempen~Broek het complex beter toegankelijk maken en meer van de geschiedenis laten zien. In het plan worden onder andere de parkeerplaats heringericht en informatie voorzieningen geplaatst. Denk hierbij aan informatieborden en een reconstructie van een grafheuvel, zodat bezoekers kunnen zien hoe deze zijn opgebouwd. Wethouder Recreatie en Toerisme Martijn van den Heuvel: “Het urnenveld is een van de best bewaarde geheimen in onze gemeente. Door dit project ontsluiten we dit geheim voor een groter publiek.” Educatieprogramma Om het verhaal voor een breed publiek kenbaar te maken, wordt een informatie- en educatieprogramma uitgewerkt. Hiervoor wordt samen met Natuur- en Milieucentrum IJzeren Man en Museum W een pakket ontwikkeld. Daarnaast wordt er gewerkt aan een Suske en Wiske strip, waarin het verhaal van het urnenveld op een originele manier verteld kan worden. Wethouder Cultuurhistorie & Erfgoed Suzanne Winters: “We willen mensen meenemen in de geschiedenis van deze bijzondere plek. Door verhalen te delen en zichtbaar te maken wat er onder de grond ligt, komt deze plek weer tot leven.” Vervolg van het traject De gemeente wil in totaal zo’n €400.000,- euro investeren in het gebied. Nu de verkregen subsidies concreet zijn, wordt gewerkt aan het verkrijgen van de gemeentelijke cofinanciering. Voor de verdere uitwerking en realisatie van het project gaat de gemeente samenwerken met Grenspark Kempen~Broek, Museum W, Stadsgidsen, Natuur- en Milieucentrum de IJzeren Man, belangenorganisaties en ondernemers in de omgeving. Omdat het urnenveld een beschermd Rijksmonument is en in Natura2000 gebied ligt, zijn er verschillende vergunningen van Defensie en de Rijksdienst voor Cultureel Erfgoed nodig. Deze procedures nemen enige tijd in beslag. Het streven is om de vernieuwde site in het voorjaar van 2025 feestelijk te kunnen openen.

3 notes · View notes

jurjenkvanderhoek · 9 months

Text

REPRISE GIORGIO MORANDI IN MUSEUM BELVÉDÈRE

Zaterdag 24 februari 2018 zwaaiden de deuren van Museum Belvédère voor het publiek open bij de tentoonstelling Giorgio Morandi | Bologna. Na deze eerste dag zouden de bezoekers in grote aantallen het museum weten te vinden. Want iedereen wilde het intieme werk van deze befaamde Italiaanse kunstenaar met eigen ogen zien. Belvédère beleefde in het jaar van Culturele Hoofdstad Leeuwarden een hoogtepunt in de reeks van haar activiteiten. Een lang gekoesterde wens ging ermee in vervulling. Namelijk om het werk van Morandi in Nederland te tonen. In de namiddag van de vrijdag voorafgaand aan die 24e februari was de tentoonstelling na een lange voorbereidingstijd en een complete herinrichting van de oostvleugel al officieel geopend. En had conservator Han Steenbruggen niet onder stoelen of banken gestoken hoe blij hij was, dat zijn museum het voor elkaar had gekregen dat na jaren de werken van deze kunstenaar weer in ruime mate in Nederland getoond werden. En dat voor een relatief klein museum als Belvédère is.

Hoewel Museum Belvédère zich in eerste instantie vooral concentreert op het werk van Friese beeldende kunstenaars en geestverwanten op het Nederlandstalig kunstterrein, wil Steenbruggen bij zijn aanstelling als directeur in 2008 de blik verruimen. Deze nauwe visie knelt op den duur, hij wil deze verbreden zonder van de koers af te wijken. Eerstens gaat Steenbruggen de collectie herschikken. Hij wisselt daarna tentoonstellingen met regionale oriëntatie af met exposities waarin de verbanden en ook contrasten met kunst van verder kunnen worden uitgediept. En dan sluit het werk van onder meer Giorgio Morandi uitstekend aan op die ambitie. Want de meeste van de kunstenaars die zich verbonden voelen met Museum Belvédère blijken een bijzondere binding met de Italiaanse meester van het stilleven te hebben.

De kleine hoofdpresentatie Giorgio Morandi | Nederland wordt daarom aangevuld met werk van kunstenaars die verwantschap voelden en voelen met Morandi. Uit deze tentoongestelde werken valt op te maken dat de schilderijen van de Italiaan op de juiste plek zijn in Museum Belvédère. Want het zijn overwegend kunstenaars uit de collectie van dit museum die in hun werk eenzelfde stille balans zoeken. De kunstenaars van hier voelen met Morandi een collectieve zwakte verstilling, eenvoud en intimiteit in het werk aan te brengen. Eenzelfde behoefte de zuivere waarneming te spiegelen aan binnenwerelden, schrijft Han Steenbruggen in zijn voorwoord tot een bescheiden catalogus. Dit boekwerk verscheen bij de kleine tentoonstelling van een negental werken uit Nederlandse collecties. Want na een groter overzicht in 2018 doet Belvédère het na 5 jaar nog eens letterlijk dunnetjes over.

In de catalogus wordt de complete Nederlandse collectie getoond. Op zaal hangen negen van de totale elf, daar er twee op dit moment voor Belvédère niet beschikbaar zijn. Met Giorgio Morandi | Bologna had het museum een topper in handen. De tentoonstelling in 2018 werd druk bezocht ondanks de soms tropische temperaturen van dat oververhitte jaar. Het publiek zocht de koelte van de museumzaal, hoewel deze in de warme tinten van Italië waren geverfd. Na afloop van deze tentoonstelling bleef door schenking een uitgeleend schilderij in de collectie van Museum Belvédère achter. Dit schilderij vormt de aanleiding en is nu het middelpunt van deze kleine serie uit het omvangrijke oeuvre van Morandi. In het boek belicht Steenbruggen nog de aanwezigheid van zijn werk bij eerdere tentoonstellingen in Nederland. Hij plaatst de schilder in de kunstgeschiedenis. Morandi bleef zijn gehele leven vrijwel op dezelfde plek wonen. Sporadisch verbreedde hij zijn gezichtsveld. Door deze teruggetrokken manier van leven kon hij in afzondering zijn kunst tot bloei laten komen. In de betrekkelijke afzondering en ver van de rumoerige kunstcentra ontwikkelde hij de eigen wijze van uitdrukken.

Hoe kan het dat de kleine schilderijen waarop vazen, potten en blikken zijn afgebeeld in een behoudend en ingehouden kleurschakering zoveel internationale aandacht krijgen. Waar de vonk overslaat in de kunst zal nooit omschreven zijn. Op welk moment het werk communiceert met de kijker is een mysterieus gegeven, bovenaards bijna. Bij Morandi is het de eenvoud en de zuiverheid die de doorslag geven. Het componeren van het stilleven. De attributen staan stijf tegen elkaar aan alsof deze steun zoeken en vinden. Er zijn nauwelijks restvormen te ontdekken omdat de schilder daarvoor geen ruimte geeft. Hoewel er voldoende leven in de penseelvoering is, iedere verfaanzet en elk uitsmeren is zichtbaar, heerst er een onwereldse stilte in het onderwerp. Dezelfde onderdelen worden wel verschillend gerangschikt of vanuit een ander standpunt bekeken. Zo lijken composities op elkaar maar hebben telkens een andere uitstraling.

“Je moet voorbij de potjes en bekertjes kijken” lees ik ergens in de catalogus. Dan raak je geboeid door de kleuren, de gepenseelde verfstructuren, ritmen en verhoudingen. Dan is het stilleven geen samenraapsel van potjes en vaasjes, maar is het een spel van vormen en kleuren. Dan zie je door de werkelijkheid een abstract gevoel. Die emotie die andere kunstenaars welke zich weten te vinden in het werk van Morandi ook willen overbrengen op de beschouwer. Nietszeggende voorwerpen krijgen in tere schakeringen van rose, violet en blauw op doek een nieuw leven. Eenvoudig en onopvallend, vertrouwelijk en intiem. “Het naast-elkaar wordt bij-elkaar”, schrijft Vitale Bloch in 1950 – welke beschouwing in de catalogus is herdrukt, “de hogere mathematiek is, zoals in alle echte kunst poëzie geworden.” De potjes zijn de woorden in het gedicht. Stijlfiguren die op hun tenen de jambe dansen. Het zijn geen dode dingen meer, de objecten zijn gaan leven. Stil staan ze nog in gelid, maar ze kunnen zich zo uit het keurslijf wringen om een eigen weg te gaan. Aldus gaat dat stel ik me voor wanneer de lichten doven, de deuren sluiten en het stil en leeg is op zaal. Dan komen de potjes en bekertjes los en rekken zich uit, om overdag weer lenig op de plaats rust te kunnen staan.

Met Han Steenbruggen te spreken zijn het die kleine, pretentieloze vaasjes, flesjes en potjes die de eerste blik vangen en de schilderijen hun intimiteit en zo herkenbare menselijke onschuld verlenen. “De artistieke uitwerking (…) tilt het beeld vervolgens naar een emotioneel niveau, maakt dat het beeld appelleert aan alles wat in ons leven breekbaar is en gekoesterd wil worden. Voorstelling en uitwerking liggen in Morandi’s werk in elkaars verlengde, verhouden zich tot elkaar als maat en melodie.”

Giorgio Morandi | Nederland. Schilderijen van Giorgio Morandi in Nederlandse collecties. Catalogus bij tentoonstelling in Museum Belvédère, 2023.

#Museum Belvédère #Giorgio Morandi #natura morte #tentoonstelling #boekbespreking #kunst #schilderijen

3 notes · View notes

maccappelle · 1 year

Text

youtube

The Promised Land

I've done my best to live the right way I get up every morning and go to work each day But your eyes go blind and your blood runs cold Sometimes I feel so weak I just want to explode

De tekst van Bruce sprak jarenlang boekendelen voor mij in de jaren dat ik werkte op een werkplek waar ik mezelf niet op mijn plek voelde. Ik vervloekte iedere ochtend dat ik er op de fiets naartoe moest, en de toekomst leek uitzichtloos te zijn. Ik had geen idee hoe het verder moest met mijn leven en voelde mezelf diep ongelukkig van binnen. Hoe moest ik dit leven blijven volhouden als ik mezelf totaal niet gemotiveerd voelde om hier iets van geluk uit te halen? Ik hield het ook niet lang meer vol. In juni 2013 blokkeerde alles in mij en kon ik alleen maar huilen. Mijn huisarts was duidelijk toen ik bij hem verscheen. Een zware depressie en suïcidale gedachten zorgden voor een zware burn-out. Ik werd ziekgemeld, en er zou een lange hobbelige weg volgen waarbij ik het gevoel had dat ik een strijd moest voeren met mijn werkgever en instanties die mij terug wilde plaatsen naar die werkplek waar ik zo ongelukkig van werd. Na een lange strijd hoefde ik uiteindelijk niet meer terug, maar dat kostte veel energie, depressieve en suïcidale gedachten, en veel uithoudingsvermogen.

Eén ding in die periode werkte als één grote shot aan anti-depressiva. Het concert van Bruce Springsteen in het Goffertpark in Nijmegen. Uitgerekend die avond speelde hij het album 'Darksness In The Edge Of Town' helemaal integraal live. Het album waaruit ik zoveel moed en herkenning haalde en wat ik zo vaak draaide nadat ik weer na een slopende werkdag thuis kwam om ergens iets van energie uit te kunnen halen. Ik voelde mezelf begrepen door de teksten van Bruce. Zijn muziek sleepte mij er doorheen.

Tien jaar later sta ik weer bij een concert van Bruce in Amsterdam. Ik sta bijna vooraan het podium. In die tien jaar is mijn leven compleet veranderd. Ik ben via een lange omweg uiteindelijk op een werkplek terecht gekomen waar ik mezelf wel op mijn plek voel. Ik heb een stabiele en fijne relatie met een lieve vriendin en heb een vaste structuur gevonden voor een gelukkig leven.

Uitgerekend wanneer Bruce en The E Street Band het nummer 'The Promised Land' spelen komt hij onze kant van het podium op. Ik zing enthousiast mee met het nummer waaruit in 10 jaar daarvoor zoveel steun haalde in die moeilijke periode. Opeens staat Bruce heel dichtbij, en terwijl ik met hem mee zing kijkt hij mij recht in de ogen aan, en wijst hij naar mij. Voor hem waarschijnlijk een dagelijkse routine tijdens ieder concert van hem, maar die blik betekend voor mij zoveel meer. Terwijl Bruce mij aankijkt realiseer ik mezelf dat ik 10 jaar nadat ik zo depressief en suïcidaal was er toch nog steeds ben. En het gaat goed met mij. Ik heb het overleefd en sta sterk in mijn schoenen. Terwijl Bruce zingt 'If I could take one moment into my hands, Mister I ain't a boy, no I'm a man, And I believe in a promised land', gaat er een combinatie door mijn lichaam van emotie, kippenvel en opluchting dat ik er toch nog steeds ben. 'It ain't no sin to be glad you're alive' zoals Bruce later op de avond nog zou zingen in 'Badlands'. Dank, Boss!

#maccappelle #column #Bruce Springsteen #Youtube

3 notes · View notes

kimberblog · 1 year

Text

2022 in review!

Wat een gek idee, dat ik dit al zo lang doe. Dus net als in 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019, 2020 én 2021, hier het lijstje voor 2022.

1: What did you do in 2022 that you’d never done before?

Mijn eerste keren dit jaar zijn voornamelijk op (politiek) werkvlak geweest. Ik stelde me verkiesbaar voor GroenLinks Haarlemmermeer, voerde campagne, ging daarvoor in debat en de straat op, werd zelfs met voorkeursstemmen verkozen en dus trots raadslid vanaf maart 2022. Ik werd daarvoor ingewerkt, vond een nieuwe balans tussen thuis, werk, en raadswerk, en hield in mei de speech die bij de algemene beschouwingen werd gehouden namens GroenLinks. Ik liet me landelijk inwerken, las me in op stukken, en kon in september/oktober toch ook wel goed aangeven waar mijn grenzen lagen. Aan het eind van dit jaar zijn we een drukke, maar goed functionerende fractie, en heb ik me het Sociaal Domein eigen gemaakt. Net voor het reces voerde ik het debat over de Brede Welvaart.

Bij werk in Haarlem werkte ik aan de Verrijkte Schooldag. Ik werkte 4 collega’s in op het thema onderwijs en ging per september minder werken om permanent meer tijd aan mijn raadswerk te kunnen besteden.

Thuis maakten we de overgang mee van een nieuwsgierige dreumes naar een eigenwijze tweejarige, die lekker begon te praten. Dat komt met nieuwe uitdagingen, maar ook met heel veel meer plezier. De manier waarop mijn zoontje leert en associaties maakt, maakt me elke dag weer blij. We maakten voor het eerst de reis naar de Middellandse Zee per auto en kregen eind november 2 dakkapellen op zolder geplaatst, waar we momenteel nog hard voor aan het klussen zijn.

2: Did you keep your new year’s resolutions, and will you make more for next year?

Het goede voornemen was: Vind je onderwerp in de politiek en ga daarvoor. Let fysiek ook een beetje op jezelf, je zit beter in je vel als je goed slaapt en wat sport.

Het eerste gedeelte is goed gelukt, het tweede gedeelte komt en gaat bij vlagen. Vooral de rugpijn is een goede indicatie of ik teveel heb stilgezeten/te gestresseerd ben.

Het nieuwe voornemen wordt: Maak tijd voor jezelf en blijf nee zeggen daarvoor. Niemand heeft er wat aan als jij omvalt.

3: Did anyone close to you give birth?

Er zijn 3 vriendinnen bevallen, en eentje staat eind januari uitgerekend. Mijn schoonzusje is in mei uitgerekend, heel veel zin om tante te worden.

4: Did anyone close to you die?

Nee.

5: What countries did you visit?

Frankrijk voor de vakantie en Duitsland voor het shoppen. Wel nog weg geweest met de Club8 in de Achterhoek, en met mijn ouders in Zeeland. en met de vriendengroep naar het altijd exotische Centerparcs Flevoland.

6: What would you like to have in 2023 that you lacked in 2022?

Iets meer overzicht. Het raadswerk was een black box waar ik in sprong. Nu ik wat beter dat ritme te pakken heb, zou het fijn zijn als niet elke week voelt alsof ik een marathon ren waarvan de finish op de vrijdag ligt.

7: What dates from 2022 will remain etched upon your memory?

4 maart: Sportdebat, waar ik echt heel goed uit de verf kwam

16 maart: gemeenteraadsverkiezingen, compleet met een verkiezingsuitslagavond en een dagje erna in de sauna voor mezelf om bij te komen.

30 maart: geïnaugureerd tot raadslid

Eind mei- begin juni: grote vakantie naar de Languedoc

30 juni: maidenspeech tijdens de voorjaarsnota

Zomer: veel in de achterhoek

November: midweek naar Zeeland met ouders

30 november: dakkapellen worden geplaatst.

8: What was your biggest achievement of the year?

Mijn grenzen goed kunnen bewaken. Lol uit het moederschap kunnen halen. Raadslid worden en mijn weg hierin vinden. De Verrijkte Schooldag in Haarlem implementeren.

9: What was your biggest failure?

Te vaak toch mijn geduld verliezen, of soms te lang mezelf wegcijferen/met een probleem blijven hangen.

10: Did you suffer illness or injury?

We hebben beiden corona gehad, en vooral in het eerste gedeelte van het jaar weer veel last van griepjes en virussen vanuit de kinderopvang. Verder veel last gehad van rugpijn, hier oefeningen voor gehad, maar het beste medicijn is eigenlijk niet teveel zitten, maar gewoon te bewegen. Ik denk daarnaast dat een burn-out her en der op de loer lag/ligt.

11: What was the best thing you bought?

Ik ben heel blij met de vele soorten wijn die we hebben ingeslagen op onze vakantie. Verder bleek het speelgoedkeukentje voor mijn zoons verjaardag een schot in de roos, hij speelt er dagelijks mee. Ook heel blij met de tuinset, die ik na lang zeuren eindelijk in de tuin heb staan en waar we deze zomer heerlijk op hebben kunnen luieren.

Het grootste en duurste zijn de twee dakkapellen die we hebben gekocht, maar aangezien we de binnenkant nog aan het aftimmeren zijn, is het voorlopig even wachten tot we daar kunnen gaan werken en blij mee kunnen zijn.

Iets wat ik ook op tweewekelijkse basis “koop” zijn de uren van Nadia, onze schoonmaakster. Ik denk dat ik stiekem daarmee mezelf zo ontlast, dat ik daar het meest blij mee ben.

12: Whose behaviour merited celebration?

Mijn vader, die voor de oorlog in Oekraïne een inzamelingsactie startte bij de kerk.

13: Whose behaviour made you appalled?

Ik heb minder geduld gekregen voor mensen die (haast opzettelijk) niet goed communiceren met elkaar, of geen keuzes (durven te) maken, en daardoor dan ook een keuze maken. Verder ook wel de lelijke kanten van de politiek gezien afgelopen jaar.

14: Where did most of your money go?

In de dakkapellen, duidelijk met stip op 1.

15: What did you get really, really, really excited about?

De nieuwe mijlpalen van Bram, met onder andere het lekker veel praten, zingen, springen en de eerste keren op het potje.

De nieuwe CD Midnights, van Taylor Swift.

Toen we hoorden dat we oom en tante zouden worden!

16: What song will always remind you of 2022?

De hele CD van Midnights.

17: Compared to this time last year, are you: (a) happier or sadder? (b) thinner or fatter? c.) richer or poorer?

Ik denk dat op alle drie de vlakken het antwoord “hetzelfde” is. Misschien iets rijker, maar dat ligt eraan of je aflossen op de hypotheek ziet als rijker worden.

18: What do you wish you’d done more of?

Achteraf had ik meer vakantie willen hebben en meer vrije tijd voor mezelf. Daarnaast merk ik dat ik ook meer reflectiemomenten had moeten inplannen, omdat ik dan minder in de waan van de dag was blijven hangen.

19: What do you wish you’d done less of?

Me druk maken om kleine zaken, of dingen die niet te veranderen zijn. Ook was het misschien beter geweest om niet te verwachten dat anderen precies hetzelfde denken over zaken als ik, daardoor laat ik me soms nog te vaak verrassen.

20: How did you spend Christmas?

Met kerstavond zijn we voor het eerst naar de peuterviering gegaan, waarbij er flink werd gedanst door Bram. Daarna met broer en moeder en gezin gegeten, en toen weer met moeder en broer terug naar de kerk. Eerste kerstdag rustig gepuzzeld en gegeten bij mijn ouders (Beef Wellington gemaakt) en tweede kerstdag naar de Achterhoek. Gegeten in Winterswijk, waar we hoorden dat we tante en oom werden van een neefje.

21: Did you fall in love in 2022?

Nee, ik werd soms wel ineens heel emotioneel omdat ik mijn leven heel fijn vind.

22: What was your favourite TV program?

Even Tot Hier werd ons nieuwe favo programma afgelopen najaar, daarvoor veel de Avondshow met Arjen Lubach gekeken. Ik was verder onder de indruk van Sander en de Kloof, over kansenongelijkheid, en Pak de Macht en keek met veel plezier naar The Office, het Sinterklaasjournaal en het laatste seizoen van Brooklyn 99.

3: Do you hate anyone now that you didn’t hate this time last year?

Ik hoef een aantal mensen niet bij mij aan tafel te hebben. Maar haat gaat me wat te ver. Zou willen dat we wat meer elkaars taal spraken, maar dat lukt nog niet.

24: What was the best book you read?

33 boeken gelezen tot nu toe, waarvan ik er nog in 2 bezig ben. Daarnaast ben ik bij een boekenclub gegaan, wat erg leuk is! Je leest eens iets wat je zelf nooit gekozen zou hebben, en waar je dan ook nog eens een mening over moet geven. Erg verrassend. Zo was De stilte van de witte stad een thriller/misdaad roman die ik zelf nooit had gelezen, maar waar ik met een goede stok achter de deur van de boekenclub, heel erg van bleek te genieten.

Geen boeken die er echt heel erg uitspringen, maar eervolle vermeldingen dit jaar: de 7 vinkjes, Daar waar de rivierkreeften zingen, All the Young Dudes, Dit doet even pijn, Wat wij zagen en Een schitterend gebrek.

25: What was your greatest musical discovery?

Er zit wederom niets nieuws tussen, ik ben en blijf een swiftie. Dus de nieuwe CD Midnights werd grijs gedraaid, en de tourdata voor Europa houden we naarstig in de gaten voor 2023. De podcasts Damn Honey en Dear Hank and John zijn daarnaast blijvertjes.

26: What did you want and get?

Een raadszetel, extra ondersteuning op het werk, promotie op het werk.

27: What did you want and not get?

Extra ondersteuning voor de fractie, overzichtelijkheid.

28: What was your favourite film of this year?

Raadswerk gaat duidelijk ten koste van TV- en filmtijd, ik heb maar 13 films gezien dit jaar, waarvan de meesten de afgelopen paar weken. Van die selectie van de afgelopen paar weken kan ik vooral concluderen dat ik niet van slechte kerstfilms houd.

Wel vond ik Black Klansman grappig, eerder dit jaar. En afgelopen week Knives Out en eindelijk Back to the Future voor het eerst gezien.

29: What one thing made your year immeasurably more satisfying?

Mijn zoontje zien opgroeien en de wereld op zijn manier laten ontdekken. De vrijdagen zijn algauw heilig bij mij geworden: Na alle hectiek van de week, ben ik op die dag zoveel mogelijk vrij om met hem te chillen en huishoudelijke zaken op te pakken.

30: How would you describe your personal fashion concept in 2022?

De gemeenteraad voelde in het begin toch wel als een fashionshow, maar na 2 jaar corona herontdek ik m’n kast en de combinaties daarin weer een beetje.

31: What kept you sane?

Slapen en plannen/lijstjes maken.

32: Which celebrity/public figure did you fancy the most?

Pieter Derks en de lange gast van Even tot Hier vind ik beiden hele sterke opiniemakers.

33: What political issue stirred you the most?

De oorlog in Oekraïne, en het afbrokkelen van onze rechtstaat. En op de achtergrond de immer aanwezige klimaatcrisis (o.a. in de vorm van Extinction-Rebellion acties op Schiphol) en sociale ongelijkheid.

34: Who did you miss?

Ik miste af en toe vrienden en familie om me heen, maar had dan ook vaak niet de fut om gezelligheid op te zoeken. De afweging van uit je (corona)bubbel komen en soms er ook juist weer naar terug te verlangen, vond ik soms wat moeilijk.

Verder miste ik soms mn schoonbroer en schoonzus die aan de andere kant van het land wonen, en waar we voorheen nog wel eens spontaan bij aanwaaiden in Haarlem.

35: Tell us a valuable life lesson you learned in 2022.

Je kunt het niet allemaal plannen, maar het scheelt wel als je het in grote lijnen doet.

36: Quote a song lyric that sums up your year.

“Sweet like honey Karma is a cat, purring in my lap ‘cause it loves me, flexing like a god-damn acrobat, me and Karma vibe like that”

8 notes · View notes

healing-daisy · 11 months

Text

Het jaar is een chaos. Na te hebben besloten om in april samen met iemand naar parijs te reizen kwam ik er achter dat ik liever alleen was, ben ik ver weggerend van alles wat ik niet wilde hebben in dit leven. Ik beschuldig de mooie mannen in leren jassen en gelakte haren er ook nog steeds van.

Even later kwam ik in brighton terecht waar een leven zonder gitaar niet bestond. Ik proefde weer wat van hoe het ook al weer allemaal kon wezen, en rees terug naar een land waar ik mij misplaatst begon te voelen en streelde nog één laatste keer de haren van een vreemdeling doch warme bekende, wat nog nooit zo onbevredigend was.

Nu de zomer is aangebroken is er ook iemand bij waarvan ik diens reden van het betreden van mijn leven nog aan het achterhalen ben. Elke stap die me hier naartoe heeft geleid had een reden, dus vermoed ik dat het nu geen ander verhaal zal wezen. Ik hoor eens in de week wat er allemaal mogelijk is. Ze vertelt mij over haar dromen en maximaliseert de capaciteit van de wereld door haar woorden.

Ik rijd maar verder, ik ren maar door, met een kloppend hart en een dichter in mijn oor. Want ik behoor tot iets dat hier niet is, en zal er achterkomen waar het zich dan wél bevindt.

#personal

2 notes · View notes

pedaalridder · 11 months

Text

8 juni Via die Lange

Het was een wirwar aan wegen toen ik Wernigerode uitfietste bij de eerste rit van een lang weekend. In het lagere deel van het stadje ging het langs flats bestaande uit zogenaamde 'Plattenbau' nog uit de DDR-tijd, maar wel mooi opgeknapt en al stijgende langs de villa's uit 'Kaiserzeiten'. Hoe hoger ik kwam hoe rustiger het werd. Asfalt ging over in gruis. Zachtjes regende het voor even bij een berg met de mooie naam: Armeleuteberg. Na een lange tijd hoorde ik opeens weer het geluid van gemotoriseerd verkeer, het was een vreemde ervaring. Al snel was het weer gravelen geblazen, af en toe kwam ik nog een fietser tegen en wandelaars, maar naar een tijd niemand meer. Het gravelweggetje blijkt 'Die Lange‘ te heten, en was al in de 10de eeuw de doorgangsroute van koningen en keizers door de Harz. Als ik in het plaatsje Benneckenstein kom is er net een rally van Nederlandse Opel Kadett bestuurders gaande. Ééntje heeft de leeftijd van ver na de laatste productiedatum van de Kadett. Van Friedrichsbrunn naar Thale heb ik bij een behoorlijke afdaling een prachtig uitzicht op de omgeving. Zo'n decor waarbij je je afvraagt of je er echt fietst. Zo mooi!

In het dal kom ik door Heimburg door de Wilhelm-Pieck-Straße…tegenwoordig een zeldzaamheid, ten tijde van de arbeiders- en boerenstaat was dit wel anders. Wilhelm Pieck was de eerste en enige president die de DDR gehad heeft. Een Stalinist van het eerste uur. En net zoals de rechtsextremitisten waar de Nazi's uit voortkwamen, was hij als lid van de communisten in de jaren '20 tegen de Weimarrepublik, want hoe dan ook ze waren tegen de democratie. Op één dag word ik weer getuige van de onderhoudende Duitse geschiedenis, want eerder op de dag kwam ik langs de Walther-Rathenau-Straße, de beroemde joodse minister van Buitenlandse zaken van de Weimarrepublik die vermoord werd. Wiens vader oprichter was van AEG. Een man die zich ingezet heeft voor de democratie. De laatste km‘s gaan gepaard met zwarte wolken, enig onweer en regen, hetgeen de pret niet mocht drukken bij deze prachtige rit.

9 juni Rondom Halberstadt

Verleden jaar vertrok ik vandaag naar Parijs, dat was geweldig, maar bij thuiskomst moest ik echt afkicken. Toen maakte ik meteen aanstalten om naar Rome te fietsen, alleen al om zoiets te plannen is een genoegen. Je bent zwerver of je bent het niet. Vandaag zworf ik door stadjes en dorpjes die lijken het wel lang in een doornroosjeslaap waren en nu eindelijk wakker zijn geschud. De dom van Halberstadt is van verre uit de heuvels tussen de klaprozen al te zien, dan daarna kom ik in Harsleben zowaar door een Strasse des DSF, straat van de Duits Sowjetische Freund/Vriendschap! In Ballenstedt bevindt zich een mooi slot met een park. Het is gesticht door vorst Friedrich von Anstalt. Wonen in een voormalig residentiestadje bleek begin vorige eeuw een aantrekkingskracht te hebben op pensionado‘s en goede burgerij, waardoor er heden ten dage nog veel villa‘s aan te treffen zijn. Het is bovendien de wieg van deze deelstaat Sachsen-ANHALT.

10 juni Graveltour in de Harz

Na eerst een DHL pakket met (vuile) was weggebracht te hebben kon ik starten met een nieuwe onderneming. Bij de begraafplaats verliet ik Wernigerode en de straat die daarbij langzaam omhoog ging heet opmerkelijk genoeg Himmelpforte, maar dat bleek toch op het klooster te slaan dat daar ooit stond. Een paar km verder is een monnikenhut, ooit een trefpunt van passerende geestelijken in de Harz. Hoe verder ik klim, uiteindelijk tot 721 meter hoe minder fraai de omgeving er uitziet, als figurant in een griezelfilm waan ik me, alleen maar kale bomen, het is een verschrikking om te zien. Bij een koel boshuis rust ik lekker uit, het is zaterdag dus ook drukker met vele waaghalzen op de fiets, ik met één tibiaplateaufractuur (in 2010) teveel kijk wel uit en ga lopen als de weg naar beneden alleen maar keien kent. Aan de andere kant is de verscheidenheid aan soorten gravel hier dan ook wel weer mooi. Dicht bij de Eckertalsperre zag ik ze opeens de Streifen…(dikke betonplaten) daar waar ooit het ijzeren gordijn stond en Europa verdeelde. Je kon tot 1990 hier absoluut niet komen, daar het zwaar bewaakt militair gebied was. Het stuwmeer is trouwens aangelegd door krijgsgevangenen in de Tweede Wereldoorlog. Het was vooral van belang voor de drinkwatervoorziening omdat door de komst van de Volkswagenfabrieken in Wolfsburg de bevolking direct ten noorden van de Harz enorm was toegenomen. Voorbij het meer is het heerlijk dalen naar Ilsenburg. Daar tracteer ik mezelf bij een Italiaan op de pasta della cassa, en na zo‘n rit ging het er wel in. Tot aan Wernigerode is het nog een klein stukje. Goed mogelijk dat ik er opweg van Enschede naar Berlijn in juni 2012 ook gefietst heb.

11 juni Van Seesen naar Stadtoldendorf in Niedersachsen

In het voorland van de Harz fiets ik graag, dus dat stond vandaag als slot van dit fietsweekend uiteraard op het programma. Het werd een warme finish met volop zon en een graad of 30. Toch anders dan in mijn planning. Regelmatig had ik gevoel als een slak te rijden. In Wenzen ging ik eens uitblazen en dat deden anderen hier ook tenminste op de Egerländer Musik af te gaan dat een eindje verderop klonk.

Nog een paar flinke klimmen en ik arriveerde in Stadtoldendorf. Het stadje lag op apegapen alleen bij de 'Italiaan' heerste iets bedrijvigheid, ik bestelde er een ijs. De andere gasten, allen aan het accent te horen van Italiaanse orgine waren aan het roddelen over een dorpsgek die iedereen die hem passeerde altijd drie Zwiebeln (uien) aanbood, schijnbaar neemt niemand ze aan als het altijd drie zijn.

2 notes · View notes

devosopmaandag · 7 months

Text

Gelokt in het symbolische deel van het bestaan

Eerst was er hoe dan ook de man van vlees en bloed, die echt heeft bestaan. Lange tijd was hij voor mij slechts die mooie man van dat wonderbaarlijke tv-optreden, dertig jaar geleden. Toen volgde in 2019 een documentaire die zijn contouren weer helderder maakte. Ik schreef een vos over hem. Vervolgens begon ik aan de onlangs verschenen biografie* van de man. De laatste paar hoofdstukken gaan over een roman die de man aan het eind van zijn leven had geschreven over een personage dat wel erg op hemzelf leek. Ergens in dat spiegelpaleis moest ik hem toch echt tegenkomen. Die man was Anil Ramdas.** Nadat ik gisterochtend de door Karin Amatmoekrim uitstekend geschreven biografie uitlas, kon ik niet anders dan vaststellen dat Anil Ramdas een briljante man was en een tragisch mens. Mijn hart reikt uit naar wie hij eens was.

Beginnen aan een biografie en weten dat de hoofdpersoon zelfmoord zal plegen, kleurt het lezen. De hoogtepunten stralen er des te meer door, de bewondering groeit juist voor zijn volhardende trouw aan zichzelf en aan zijn geloof in de Westerse beschaving. Dat geloof zou in de jaren '90 en '10 aan het wankelen gebracht worden door drank en ontheemding en door het veranderde politieke en maatschappelijke klimaat van Nederland. Langzaam maar zeker voel je het noodlot naderbij kruipen.

Het was zijn overtuiging dat het de taak van de intellectueel was om zijn of haar eigen tijd en wereld voortdurend recht in de ogen te kijken. Wat daar te zien was diende tot op het bot bevraagd en onderzocht te worden. Hij ging nog verder: “alleen degene die zichzelf verloochent kan ooit een intellectueel zijn.”, schrijft hij, een overtuiging die langzaam veranderde van een diep beleden 'geloof' in een bittere kruistocht. Hij maakte zichzelf steeds onmogelijker, door zijn verslaving, door ijdelheid en arrogantie, door zijn ijzeren overtuigingen, door de vaak opgedrongen allochtonenrol. Die grote en ambitieuze roman uit 2011*** over dat personage dat hijzelf was en ook weer niet, die roman zou alles moeten schoon blazen wat troebel was geworden in zijn leven. De wereld zou gaan begrijpen waar het hem altijd om te doen was geweest. Maar de kritieken waren niet mals en de wreedheid van het literaire en intellectuele wereldje maakte hem kleiner en kleiner, tot hij besloot dat het genoeg was geweest. Naast het bad waarin hij zichzelf verdronk lag een novelle van Philip Roth. ' De vernedering' gaat over een toneelspeler die van het ene op het andere moment zijn talent verloor. Het gaf Amatmoekrim een beeld in handen voor een zorgvuldig en gevoelvol nawoord.

De biografie las ik uit, maar nu begin ik dan eindelijk aan Ramdas' eigen woorden: 'De papegaai, de stier en de klimmende bougainvillea'.**** De titel heeft nog alles in zich van een stralend leven dat wacht. In de inleiding schrijft hij dat hij op een dag als kleine jongen voor het eerst in zijn eentje een boek leest. “Deze eerste inwijding in de vertelkunst was zo indringend dat ik nooit meer af zou komen van de verslaving die lezen heet. Ik was gelokt in het symbolische deel van het bestaan, ik was een mens geworden....”

*'In wat voor land leef ik eigenlijk. Anil Ramdas – onmogelijk kosmopoliet'| Karin Amatmoekrim | 2023 | Uitgeverij Prometheus

** Anil Ramdas (1958 – 2012)

*** 'Badal' | Anil Ramdas | 2011 | uitgeverij De Bezige Bij

**** 'De papegaai, de stier en de klimmende bougainvillea' | Anil Ramdas | 2017 | uitgeverij De Bezige Bij

4 notes · View notes

saulsplace · 1 year

Photo

Hoog tijd voor een nieuw economisch paradigma!

Ware rijkdom ligt niet in consumptie, maar in de vervulling die werk kan bieden, betoogde uw auteur in 2015 in een artikel. Tien jaar later kan dit idee misschien vreemd klinken, nu zoveel mensen worstelen met geldzorgen. Naast financiële problemen is er echter nog een ander prangend probleem dat velen kwelt: bij veel banen ontbreekt een zinvolle impact op de wereld. Dit probleem wordt nog urgenter doordat mensen vastzitten in dit soort werk om financiële problemen te vermijden.

In zijn boek Bullshit Jobs (2018) beschreef antropoloog David Graeber (1961–2020) het probleem van het gebrek aan arbeidsvreugde in relatie tot de vervreemding tussen de echte wereld en het arbeidsproces. Onlangs keerde mijn aandacht terug naar dit onderwerp door informatie die ik kreeg van een bevriende ondernemer. Hij is gespecialiseerd in de zorgsector en in wetgeving op en rond de arbeidsmarkt. Hij vertelde me over de situatie in Spanje, waar veel medisch personeel enkel kansen krijgt om deeltijds te werken in de zorg. Daarnaast moeten zij administratieve taken uitvoeren om voldoende inkomen te verdienen. Ondanks hun uitstekende opleiding is het voor velen niet mogelijk om hun roeping uit te voeren, namelijk zorgen voor anderen.

Om de sfeer te proeven beginnen we maar gewoon even met een dialoog tussen de ondernemer en een niet nader te noemen persoon van de vakbond. We zouden verwachten dat de vakbond hoofdzakelijk bezig is om de sfeer op de werkvloer te verbeteren en te zorgen voor bestaanszekerheid voor werknemers. De prioriteiten blijken echter anders te liggen. De ondernemer woonde vele bijeenkomsten bij van de werkgeversbranche en hij zag veranderingen in de ideologische koers. Er werd steeds meer gepreekt over diversiteit, inclusie en intersectionaliteit: steeds was het de vraag of alle ondernemers dat oprecht meenden. Wellicht niet, maar mijn goede vriend zag het en onderging het.

Na lange onderhandelingen tussen werkgevers en vakbonden waren er weliswaar ideologische woke geurvlaggen gevestigd, maar in de kern – wat betreft geldzaken en de balans tussen economische zekerheid en flexibiliteit – zat de zaak nog steeds muurvast. Toen hij zag dat de andere werkgevers begrepen dat zij ondanks hun ideologische kleurverandering niet verder zouden komen, greep hij zijn kans om de waarheid te spreken.

“Nee – ik wil mij niet specifiek richten op transgenders. Hier lig ik niet wakker van. Iedereen die de functie goed kan uitoefenen is welkom. Verder ben ik er simpelweg niet mee bezig.” “Jij wil gewoon geld verdienen!”, snauwde de vakbondspersoon hem toe. “Dat klopt.” antwoordde hij rustig. “Daarom ben ik ondernemer. Ik blijf in mijn rol. Daar ben jij blij mee ook.” “Huh?” “De laatste vijf jaar zaten we in een situatie waarin de werkgevers jullie van de vakbond voortdurend naar de mond praatten. Zogenaamd zouden mijn collega’s zo wakker liggen over inclusiviteit op de werkvloer. Grotendeels onoprecht. Dat voelde je al aan. Jij geloofde ons niet en daar heb je gelijk in. Het ging ten koste van ons onderlinge vertrouwen. Wij als werkgevers willen deugen en zijn bezig de samenleving om te buigen naar jullie utopie. In de hoop jullie vertrouwen te winnen. Vergeefs natuurlijk. Dat werkgevers zo hard meedoen met het bevestigen van jullie ideologie, zou je angst moeten inboezemen. Daarmee stevenen wij af op een communistische heilstaat met bijbehorende planeconomie. Jij verliest daarin uiteindelijk jouw bestaanszekerheid en transgenders idem dito.”

De persoon van de vakbond was met stomheid geslagen en zei nog even niets. De ondernemer ging verder. “Daarom is het heel goed dat ik, als ondernemer, nu naar voren stap en weer hardop zeg: JA, IK WIL GELD VERDIENEN. Dat is een trein die ik aan het rijden breng. Een kapitalistische trein. En het is jouw rol om aan de laatste wagon te hangen en te zeggen: ‘Ondernemer, jij gaat zo snel. Hou rekening met de achterblijvers!’ Dan gaan we daarover een potje armdrukken. Resultaat is een iets minder hard rijdende trein waarin ook de achterblijvers in de wagon deelnemen aan de reis. Zo bouwen we een verdienmodel rond het goede en verbetert het onderlinge vertrouwen. Met al dat deugpronken, al dat ‘woke’, doen werkgevers alsof inkomsten genereren onderaan de ladder staat van prioriteiten. Daarmee liegen we tegen onszelf en tegen de wereld. Logisch dat jullie ons niet vertrouwen.”

De vervreemdende ervaring die doorklinkt in dit gesprek, is een uitmuntende aanleiding om het probleem met de arbeidsmarkt dieper aan te snijden. Bullshit jobs zijn er misschien altijd geweest, maar nu komt het fenomeen steeds meer naar de voorgrond en het raakt steeds meer mensen in hun dagelijks leven. Het hervormen van sectoren die op zich best efficiënt waren, leidt ertoe dat de financiële plussen die dat oplevert, worden omgebogen naar nóg meer bullshit jobs.

Graeber betoogt dat de toename van bullshit jobs samenhangt met de groeiende impact van de financiële sector. Dit verklaart ook waarom essentiële banen steeds meer onnodige taken bevatten. Om dit te begrijpen, gaan we terug naar de opkomst van het industriële kapitalisme. Ondernemers richtten zich toen vooral op de productie van specifieke producten, zoals landbouwmachines of ontbijtgranen. De bedrijfsleiders hadden in cultureel opzicht méér gemeen met de werknemers aan de lopende band dan met professionele investeerders en beursspeculanten. Hoewel ze financiële diensten gebruikten, stonden bedrijfsleiders toch wantrouwend tegenover de financiële sector, wat merkbaar was in de interne organisaties van bedrijven.

Rond 1970 trad er een verandering in, omdat de elites van de financiële sector en die van de managers, overheid en de bureaucratische toplaag, in feite fuseerden. CEO’s begonnen nu heen en weer te springen tussen bedrijven in totaal verschillende branches. De band tussen werkgevers en werknemers werd flexibeler en werknemers voelden zich minder loyaal naar hun bedrijf en werkgever. Om het gedrag van werknemers te monitoren en hun loyaliteit af te dwingen, werden bureaucratische pressiemiddelen ingevoerd.

Een belangrijke gevolgtrekking, die ook aansluit bij de praktijkervaring van de geciteerde ondernemer, is dat menselijke arbeid nu plaatsvindt binnen een systeem dat in theorie kapitalistisch is, maar in de praktijk heel anders functioneert dan wat begrepen en verklaard kan worden vanuit klassieke economische theorieën zoals die van Adam Smith, Karl Marx, Von Hayek en Keynes.

Wellicht vinden we een belangrijke aanwijzing bij de Franse theoreticus Guy Debord. Hij stelde in De spektakelmaatschappij (1967) dat de economie is overgegaan van ‘zijn tot bezit’ op ‘zijn tot schijnen’. Het geproduceerde product, wordt binnen het kapitalistische proces losgelaten en vervangen door representatie van dat product. Oftewel, niet het verwerven van bezit is nu de belangrijkste drijfveer van het kapitalisme, maar de handel in impressies, in sfeerbeelden, in ervaringen en status qua wat anderen van ons vinden. Dit verklaart de extreme aandacht voor marketing en PR, voor ideologische geurvlaggen op het werk. Het verklaart de groteske geldsommen die opgaan aan sociale media en aan CEO’s die net als feodale vorsten willen pronken met hun hofhouding, met hoeveel personeel zij onder zich hebben, los van hoe efficiënt het bedrijf opereert.

Kortom, Marx dacht dat het internationale handelsimperialisme de hoogste en laatste fase van het kapitalisme was, voorafgaand aan de uiteindelijke implosie. Maar er was nog een fase daarná, namelijk de productie en marketing van gebakken lucht. Graeber schiet dus tekort in zijn analyse van ‘bullshit jobs’; we moeten eerder spreken van een ‘bullshit economie’ die de voedingsbodem vormt voor dergelijke banen. In deze economie moeten ondernemers die iets tastbaars willen produceren en een positief resultaat willen bereiken, door bureaucratische en ideologische hoepels springen. Zéker de kleine zelfstandige wordt tot wanhoop gedreven.

Deze vernietigende situatie geldt helaas niet alleen voor multinationals, de overheid en mensen in loondienst. Neem nu een lunchroom-ijssalon in een dorp als Velp. Het is halverwege april en de zomer moet nog beginnen. Toch zit de zaak al vol met vliegen. De eigenaar kan hiertegen weinig doen: het ophangen van plakstrips om de vliegen te vangen is verboden onder het mom van ‘dierenmishandeling’. Als hij toch plakstrips ophangt, kunnen inspecties hem boetes opleggen van honderden euro’s. Dit is totaal ontmoedigend voor de motivatie om iets moois te creëren. Als ondernemer moet je dus ondernemen onder een regime dat eigenlijk niet wil dat jij onderneemt. Je zou dan een akkoordje moeten sluiten met de lokale burgemeester, om dit absurde beleid niet te handhaven in het belang van de gemeenschap die van de lunchroom gebruik wil maken. Helaas zijn er in Nederland geen gekozen burgemeesters en zijn de huidige burgemeesters afhankelijk van het partijkartel en de baantjesmolen. Wat kun je hier nog aan doen?

Jonge kinderen zijn meestal opgewekt wanneer zij ontdekken dat ze voorspelbare resultaten in de wereld kunnen bewerkstelligen. In dat stadium maakt het nog niet uit of wat ze bewerkstelligen ook nuttig is of een gunstig gevolg heeft voor henzelf. Simpelweg iets in gang kunnen zetten, biedt vreugde. Dit ‘plezier van het zijn van de oorzaak’ laat zien hoe essentieel het is, voor het zijn van een volwaardig mens, om een causale impact op de wereld te hebben. Experimenten laten ook zien dat, als het kind eerst plezier heeft in oorzaak-gevolg relaties in gang zetten, en als daarna die gevolgen worden weggelaten, het kind boos en verdrietig wordt en zich volledig van de wereld afsluit.

Hieruit volgt dat het geestelijk zeer schadelijk en ontwrichtend is voor mensen om een baan te hebben waarin iedereen doet alsof je invloed hebt, en alsof die invloed een relevante impact maakt, terwijl dit in werkelijkheid niet zo is. Als bedrijven werknemers gaan betalen voor hun tijd en aanwezigheid, in plaats van voor eenheden zinvol verrichte arbeid, zien we hoe de economie ten prooi valt aan perverse wisselwerkingen. De bullshit economie maakt de werknemer tot een pion in het machtsspel van een ander. Een pion die een verbeelding in stand houdt, een illusie van meer controle, efficiency en merkbekendheid. De arbeidsproductiviteit stijgt al jaren niet meer!

Doordat werk steeds meer onder protocollen wordt gebracht en wordt opgedeeld in compartimenten onder het mom van ‘efficiency’, is de oorspronkelijke betekenis van het begrip ‘zorg’ in dienstverlening aan het vervagen. In een zorgdienst is het normaal zo dat één persoon betaalt voor zorg. Daarbij gaat de ontvanger van het geldbedrag een overeenkomst aan, om ‘aan te voelen’ wat de betaler precies verlangt en verwacht, wat diens wensen zijn. De zorger raakt dus bedreven in het ‘aflezen’ van de emoties en intenties van de ander, terwijl hij die betaalt, dit omgekeerd niet hoeft te doen. Dit fingerspitzengefühl biedt sociale meerwaarde. Het maakt dat mensen die werken in een praktische zorgomgeving, vaak fijn zijn om mee te werken en mee om te gaan. Helaas verdwijnt dit emotionele kapitaal als een gevolg van bureaucratisering en digitalisering.

Voor een bondige samenvatting van wat er de laatste vijftig jaar met het kapitalisme is gebeurd, kijken we naar de Elephant Tea Factory aan de rand van Marseille. Dit was oorspronkelijk een zelfstandig bedrijf, maar werd overgenomen door Unilever, de eigenaar van Lipton, de grootste theeproducent ter wereld. Initieel werd de fabriek met rust gelaten en hadden de werknemers de gewoonte om aan de machines te sleutelen. Dit leidde in de jaren negentig tot verbeteringen die de productiesnelheid met vijftig procent verhoogden en daarmee ook de winsten.

In de jaren vijftig, zestig en zeventig was de consensus in de industriële wereld dat bij verbetering van het productieproces een deel van de hogere winsten terugvloeit naar de werknemers. Echter, vanaf de jaren tachtig gebeurde dit niet meer, doordat bedrijven werden overgenomen door managers die behoren tot een globale elite van beroepsbestuurders. Een medewerker van de theefabriek legde dit uit aan Graeber:

“Kregen wij wat van dat geld? Nee. Werd het teruggeïnvesteerd in de fabriek, voor meer arbeiders en meer machines? Ook niet. In plaats daarvan werden er meer kantoorklerken aangenomen. Toen ik hier begon te werken waren er slechts twee: de baas en zijn personeelschef. Nu zijn er zeven kantoormedewerkers die rondlopen en notities maken terwijl wij werken. Ze praten erover in vergaderingen en schrijven verslagen. Eigenlijk proberen ze hun eigen baan te rechtvaardigen en dat lukt maar niet.”

Doorgaans dient administratief personeel om de efficiëntie te verhogen. Hier had dit geen zin, omdat de arbeiders de efficiëntie van de fabriek eigenstandig al maximaal hadden verhoogd. Toch werden er kantoorklerken neergezet. Dit heeft dus niets met efficiëntie of productiviteit te maken maar alles met de veranderde rolopvatting van corporaties. Nu er geen gangbare praktijk meer is dat verhogingen van arbeidsproductiviteit zich vertalen in meer voordeel voor werknemers, is het hoogst haalbare dat je net genoeg doet om niet ontslagen te worden. Dit is dodelijk voor de arbeidsmoraal en heeft ook tot gevolg dat die taskmasters en box-checkers worden aangenomen om personeel te controleren. Helaas zijn de opbrengsten van de verhoogde productiviteit omgezet in peperdure gebakken lucht.

Wij concluderen dat deelnemen aan het arbeidsproces een vervreemdende ervaring is geworden. Is hier een praktisch advies aan te verbinden? Eigenlijk niet. Het individu kan er geen impact op maken en zal steeds meer worden blootgesteld aan geraffineerde vormen van gaslighting en manipulatieve nudging. Het meest zinvolle is om je zoveel mogelijk aan het arbeidsproces te ontrekken, totdat het weer een aantrekkelijke optie wordt. Dit laatste is evident niet uitsluitend financieel bedoeld.

Steun Sid Lukkassen via BackMe om dit werk mogelijk te blijven maken: https://sidlukkassen.backme.org/ Absoluut aan te raden is het om zijn werk te volgen via Telegram!

3 notes · View notes