#polana | Explore Tumblr Posts and Blogs

nazuri · 2 years

Text

So i am currently losing my mind over a book

No it's not a good book or anything it's just this one sentence that destroyed my faith in the author but that after a bit of context

So there is this polish author Katarzyna Michalak (i will call her Kasia) who is an absolute scribbler meaning that this woman can put out like five books a year

So Kasia is an absolute disaster of an author with not so big but not small audience and we can assume most of them are bored middle age women

There are two of her series that I'm familiar with and just to tell you they are an absolute gem in terms of destroying expectations

That is the Sunny trilogy and Year in Raspberry series (keep in mind I did my best to translate that but it may as well be wrong)

For the Raspberry one i know about the first book of the series from a video on YT and it's just so funny when you think of it

So Ewa the main character is just this woman who has like three months to get a book out because of a deal she made with her friend (and that is whole other thing we don't talk about because I think he later becomes love interest or sth idk) and that is basically the plot I might be wrong but well...

And the funniest part of the whole book is a character of a famous author in the book's universe who occasionally shows up from nowhere and helps the MC and drops some prophecies and I am not joking on this one and if you tried to guess that author happens to be no one else but our Kasia

Yes that woman basically did a self-insert into her own book as this omnipotent all-knowing person that sometimes helps the MC and it's hilarious and that is while ignoring how hilariously badly the book is written

So for the Sunny series actually it was my friend who read it but she was basically sending us every other page because it was so funny

In the Sunny series we explore the story of Patrycja (Pati) who has a dream and wants to make it happen and stuff (the MC "dream" in pretty much every book of this author is a little white house somewhere in the forest or a field or some place like that and a guy and that's about it) (this particular MC is also fun fact a witch particularly a dreamer who's dreams come true and stuff and it's all just Kasia's view in this so its pretty much all wrong but still)

So we see her story and stuff and at one point our dear Pati decides to write a book...

I don't think you can guess what the book was about

So the book that you are reading is called Poczekajka (no idea how to translate that) and our main character decides to write Poczekajka as her story just change the names

So the character in the book is basically writing the book you are reading...

Interesting right?

Well it gets better

You see if you do some looking you will find an actual music video from Kasia made specifically for Poczekajka that she herself is starring in

So what does our MC do?

She makes a music video and uses the exact same song that is in the irl video because Kasia put the words in the book

So you see just how weird it all is right?

Like this woman does so much self-insert in her book I don't know what is real anymore

But that was just the context for my pressing issue that doesn't let me sleep at night

You see i am currently reading one of her book on my own because we made it a thing in our friend group and I chose one titled Leśna Polana which translates into Forest Clearing or some shit idk

So in this we actually have three main female characters and three brothers that I assume will become love interest and so around chapter 6 one of the younger twin brothers (Patryk) comes across a women jumping out if a window to escape her abusive partner so he calls up his twin (Marcin who btw was at the moment meeting the other female character) to help him get her to the house of the third female character (who was once engaged to their older brother but they don't know it was her yet I told you her books are wierd) and through the whole chapter the jump out the window girl never once mentions her name to the men helping her (name's Julia btw)

And after they get her to her friend's house Marcin talks about the girl he met at the club and that he didn't ask her for a name and Patryk says somethin and Marcin is like "and you asked your Julia?"

And that one sentence destroyed my week

Because what fucking prophet is he that he fucking got that name especially since literally two chapter later they say that they don't know her name and I'm like bitch what

So you may think what if it's Romeo and Juliet reference

Well my friends came to similar conclusion but I don't have any faith in this author so I took matters in my own hands

I went and wrote sugar coated message in Instagram which she doesn't apparently read and if I say sugar-coated I mean it because I didn't believe in any of the words I wrote but I know if you criticize her even a little bit you can get banned or some shit and it just needed to be done for me to get noticed

So I know she won't read the Instagram message so I went through her website and there was that guest book corner where people wrote to her and she usually responded in like a day or so

And so I took my chances and asked about that one line that wrecked my mind

And what does she say

Yes Marcin meant the Julia he just met that hasn't introduced herself that he met for the first time in his life and I just

I am not even disappointed or anything because frankly I couldn't expect anything else but I wanted to believe that she knows what she writes but no

She just randomly plays Apollo shooting people with the gift of prophecy and it's just so bizarre it actually makes it a fun experience and I can't get over that fact

So yeah sometimes even a bad author can bring you fun no matter how awful they are at what they're doing

#bad authors #rant #reading #losing my mind over it #its like 11 pm my time and i am sooooo sleepy #but the rant is more important #books #polish books #bad books #her books are only in polish but she once made an attempt at translating the main thought of one of her books and lets just say it was bad #the quote that was right according to her was #let this book will save even one woman one child #and she was hating on people telling her the correct version because she lived in Australia for some time so she knows how to english #and like girl no #stop it #the rumor has it she moved to Australia to run from hate she was getting for taking the quantity bedore quality but not sure how true it is #Katarzyna Michalak #Poczekajka #Rok w Poziomce #Leśna Polana #Kasia i lied in every word of that message #and i do not regret #you didn't disappoint

1 note · View note

kasja93 · 1 year

Text

Moja historia czyli:

ED nie ma wieku ani rozmiaru!

Part II. Z deszczu pod rynnę czyli z BED do ANY.

Nie wiem dokładnie kiedy to się stało bo stopniowo przechodziłam z BED w Anę… Jak wcześniej nie patrzyłam na składy, kalorie czy indeks glikemiczny tak zaczęłam sprawdzać WSZYSTKO! Maniakalne przeliczanie kalorii. Łapałam się za głowę, gdy dowiadywałam się o kaloryczności produktów spożywczych. A jak podliczałam ile ma bułka poznańska z masłem, wędliną i żółtym serem polana ketchupem i majonezem robiło mi się słabo. Robiło? Ha! Robi mi się słabo cały czas na tą myśl! Pojawiły się pierwsze fear foody. Pieczywo, tłuszcze, wędliny, kiełbasy, słodkości, Wege produkty (większość ma wyższe kaloryczności bądź podobne, niż ich mięsne odpowiedniki). Lista jest długa. Oczywiście zaczęło się niewinnie. Tego jeść nie będę, tego również… To zaczęło się już podczas wychodzenia z BED.

Zrezygnowałam najpierw z żółtego sera (pozdrawiam siebie z przeszłości, która potrafiła zjeść od tak paczkę bądź dwie bo była „głodna”). Potem masła/margaryny. Poniżej pieczywo tradycyjne zamieniam na chrupkie. W ciągu miesiąca miałam go już dość i w ogóle z niego zrezygnowałam. Na wafle ryżowe też nie mogę patrzeć. Cholerny „styropian” - nigdy go nie lubiłam. A skoro pieczywo odpadło to poleciał żółty ser, wszelkie serki do smarowania czy wędliny.

Napoje? Kiedyś soki wchodziły na dzień dobry i dowidzenia. W końcu dawka witamin co nie? Nie pamiętam kiedy ostatnio piłam sok. To same kalorie, sam cukier. Jak witaminki to w postaci supli bądź świeżych owoców i warzyw.

Alkohol? Wypiłam kieliszek od wódki wina w sylwestra… nie mam na niego ochoty. Pozdrawiam każdego kto przychodzi w odwiedziny i w prezencie daje mi wino bądź inny alkohol. Mam kilkanaście butelek, które zbierają kurz.

Waga nie od razu zaczęła spadać. Dostałam rozpiskę co mogę a czego nie mogę oraz ile kalorii muszę jeść minimum. 1800 to dużo czy mało? Zależy. Gdy zaczęłam liczyć ile jadam to było mało… Gdy zabrałam się do sprawdzania kalorii produktów czy gotowców w sklepach okazywało się, że wcale nie tak dużo… Ciągłe myślenie o kaloriach. Przeliczanie tego… Planowanie na kilka dni przed spotkaniem towarzyskim, że będę jeść mniej, aby zrównało się z tym co zjem w gościach… Napady.

Zaczął się strach przed jedzeniem. Bo jak zacznę to nie będę mogła przestać. Lepiej nic nie jeść tak jest bezpieczniej, prawda? I zaczęło się omijanie posiłków. Unikanie jedzenia. Jak widzę Mcdonald czy inne KFC jadąc samochodem to zmieniam pas na możliwie najdalszy. Bo jak wejdę to nie skończy się na czymś małym, na czymś najmniej kalorycznym. Zamówię dużo i zjem to… A później będę biegać po mieszkaniu jak tygrys w klatce próbując spalić te kalorie.

Zaczęłam powoli chudnąć. W końcu zaczęłam cieszyć się z wchodzenia na wagę. Jadłam powoli jak kazała pani doktor. Wcześniej „łykałam wszystko jak kaczka”. Pojawiło się uczucie zmęczenia jedzeniem. Potrafiłam zmęczyć się odgrzewaniem zupy tak bardzo, że koniec końców jej nie zjadałam. Dla mnie jedzenie jest najbardziej męczące ze wszystkich czynności. Najczęściej w połowie posiłku mam już dość. Szybko się najadam. Czasem wystarczy kilka kęsów i już więcej nie chciałam. Jednak stosowałam się do wytyczeń. Ciężko było dobić do tych 1800 zatem dobijałam kalorie za pomocą orzechów. Pssst! To kolejny mój fear food!

Jednak waga stanęła z tendencją do wzrostów. Zaczęłam jeść max 1000 kalorii. Waga zaczęła spadać.

Jak wcześniej cały czas byłam głodna tak przestałam czuć głód praktycznie w ogóle. Czasem wracał ten psychiczny. To przyzwyczajenie by coś zjeść rano choć wcale nie jestem głodna. Ta chęć kupienia czy zjedzenia czegoś „dobrego”. Jedzenia podczas oglądania jakiegoś filmu. Czasem nie jestem wstanie się powstrzymać. Wtedy rzucam się na jedzenie… Żuje i wypluwam… Nie zrozumcie mnie źle! Nie rzucam się na nie z głodu fizycznego tylko psychicznego! Jak faktycznie czuje głód fizyczny (rzadko bo rzadko) to jem! Kto śledź uważnie mojego bloga może zauważył, że coś naszykowałam bądź kupiłam do jedzenia a nigdy więcej się nie pojawiło. To wiecie co się stało z tym jedzeniem.

Nie widzę bym schudła. Tylko rodzina i znajomi to widzą. No i „ubrania nie kłamią” jak to powiedziała mi ostatnio bardzo mądra kobieta. Wiem, że dla większości motylkowej społeczności jestem grubasem. Ale ja cieszę się jak głupia, gdy mogę kupić w głupim Lidlu spodnie czy koszulkę! Bo od wielu wielu lat mogłam sobie o tym pomarzyć! Przepełnia mnie radość! Kilka dni temu przyszły rybaczki z Vinted w rozmiarze 44. Wyjęłam je z paczki i nadszedł czas na przymiarki. Patrze i myśle „No nie ma opcji bym w to weszła… nogawki będą za małe”. A tu co? Weszłam i pasują idealnie! Choć jak patrze w lustro nie widzę zmiany to wiem, że ona jest. Nie mogę się napatrzeć i nadziwić, gdy składam ubrania z suszarki. To są moje ubrania! Te spodnie są takie małe w porównaniu do tych starych!

Mijani ludzie. Wcześniej nie zwracałam zbytnio na nich uwagi. Byli tłem na którym się nie skupiałam. Teraz ciągle widzę osoby „chudsze” bądź „grubsze” ode mnie. Thinspo bądź Fatspo. Nie ma niczego pomiędzy. Ja oczywiście jestem największym Fatspo świata w swoich oczach.

Jak wspomniałam już wcześniej boje się jeść. Boje się nawet mieć jedzenie w domu ze względu na przeszłość. Wspólne jedzenie jest dla mnie koszmarem. Wiem, że się mi przypatrują. Przyjaciele jak i rodzina. Ci pierwsi nie wiedzą o moim ED, ci drudzy już tak. Jak patrze jak ludzie się „opychają” robi mi się niedobrze. A odgłosy jedzenia takie jak mlaskanie, przeżuwanie etc są dla mnie okropne. Wiem, że są normalne, ale czuje się niekomfortowo słysząc je. Łapie się na tym, że liczę kalorie innych. Nie ma dnia by mnie nie pytano czy coś jadłam. Ostatnio odpowiedziałam na takie pytanie „szejka proteinowego na mleku roślinnym” i usłyszałam „to nic nie jadłaś tylko wypiłaś!”. Kalorie to kalorie…

Na tą chwile nie mam zdiagnozowanej Anoreksji. Kryje się z tym przed lekarzami i otwarcie mówię o tym na Tumblr i w gronie rodziny. Chce wierzyć, że gdy osiągnę swój cel będę potrafiła powiedzieć sobie STOP! W końcu nie podobają mi się wychłodzone osoby z niedowagą. Nie chciałabym tak wyglądać…

Mówi się, że w zaburzenia odżywiania wpada się przez brak akceptacji i problemy emocjonalne. U mnie było trochę inaczej. BED tak jakby nabyłam przez złe nawyki odżywiania wdrażane przez rodziców od małego. Chciałam wyzdrowieć dla samej siebie bo w końcu zapasłabym się na śmierć. Jednak z jednej skrajności wpadłam w drugą tłumacząc sobie, że mam tyle zapasu energetycznego na sobie, że mogłabym nie jeść przez 5 miesięcy (serio to obliczyłam). Nie pomagały standardowe teksty typu „ludzie w Auschwitz nie jedli i żyli”, „jak nie mdlejesz i się nie przewracasz to jest dobrze” i tak dalej, i tak dalej…

Ja jednak poza aspektem zdrowotnym (bo moja otyłość zdrowa nie była ani nadal nie jest) akceptowałam siebie. Chodziłam ładnie ubrana, dbałam o higienę i nie oszukujmy się nadal mam wysokie mniemanie o sobie. Poza momentami, gdy depresja mnie dojeżdża jak burą sukę wiem, że jestem zajebista. Chce mieć normalną, książkową wagę dla zdrowia. Śmieszne, że tak myśle jednocześnie się głodząc. Bo nie bójmy się to powiedzieć głośno. Jedzenie poniżej limitu podstawowej przemiany materii organizmu to GŁODZENIE SIĘ! Jednak inaczej nie potrafię… tłumacze sobie, że przez życie prawie 30 lat z BED tak rozwaliło mój organizm, że jedząc więcej, niż PPM tyje… Próbowałam zdrowo. Nie udało się. Mam ED i nie jest to powód do dumy.

Choruje na anoreksję ważąc 98 kg!

Wreszcie to powiedziałam! Mówienie o mojej wadze to mój trigger. Wstydzę się tego ile ważę. Wiem, że po mnie tego nie widać. Mam szeroki rozstaw kości, sporo mięśni (podczas badań w lipcu zeszłego roku wyszło mi, że mam około 46 kg na sobie) i generalnie mam posturę jaką mam. Nie oszukuje się. Nigdy nie będę drobna czy filigranowa. Zawsze będę postawna nawet, gdybym (odpukać w niemalowane) miała niedowagę.

Dla większości ludzi zapewne podkreślone na czerwono słowa są śmieszne. Bo Anorektyczki są zagłodzone, nie są wstanie się poruszać i generalnie mogą grać w The Walking Dead bez charakteryzacji… Dlatego krzywdzące jest to jak we własnym gronie siejemy hejt w stylu „jeśli jesz powyżej X kalorii nie nazywaj się motylkiem”, „jak nie masz niedowagi to jesteś gruby/a” i tak dalej i tak dalej.

Poza kilkoma niemiłymi sytuacjami w większości spotkałam na grupach motylkowych cudownych ludzi! Naprawdę jesteście super! I przykro mi, że razem tkwimy w tym gównie po uszy. Tyle ciepłych słów i wsparcia jak na Tumblr nie widziałam nigdzie indziej. Fakt. Jest tu sporo toksycznego kontentu, ale rozumiem, że nie każdy a wręcz większość tutaj nie akceptuje swojego wyglądu. Sama jednocześnie go akceptuje próbując go zmienić. Bo może się to wydać niektórym niepojęte kocham siebie! Nie oszukuje się. Wiem jak wyglądam i o ile w lustrze nie widzę siebie jaką jestem to waga nie kłamie. Jednak nie nienawidzę siebie. Można powiedzieć, że głodzę się z miłości do siebie… bo chce być zdrowa nie będąc otyła. Śmiech przez łzy co nie? Hipokryzja, aż wylewa się z tego zdania. Jednak tak to widzę.

W następnym poście opisze swoje plany na przyszłość i dodam opinie i swoje przemyślenia odnośnie pojawienia się u mnie zaburzeń odżywiania :)

Ciąg dalszy nastąpi!

#moja historia ed #ed nie ma wieku ani rozmiaru

83 notes · View notes