Tumgik
#paco vidarte
big-takeshi · 1 year
Text
El puto pueblo español es homófobo hasta las cachas y eso no se arregla con leyes ni con el carné por puntos. Tenemos menos derechos que nadie, y los peor defendidos, luego la ética de donde nacen esos derechos, la ética democrática occidental de la progresía, no puede ser la nuestra.
Paco Vidarte.
1 note · View note
miguelouso · 2 years
Text
"Una leve turbulencia acaba convirtiéndose en un torbellino, un leve temblor se expande hasta provocar un terremoto, una grieta minúscula echa abajo un edificio de prejuicios, una suave inclinación genera una catástrofe ideológica, la más inocua heterodoxia arruina un dogma."
Paco Vidarte.
0 notes
marionto · 3 years
Text
Tumblr media
2 notes · View notes
archivopietro · 3 years
Photo
Tumblr media
#ArchivoPIETRO
0 notes
screw0a0screw · 7 years
Photo
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
Paco Vidarte, Ética Marica. Editorial Egales.
1 note · View note
deleuzeguattari · 4 years
Text
Nick Land, una bomba que viene del futuro a desestabilizar el presente: Colapso.
Igual que la Ética marica de Paco Vidarte este ensayo de Nick Land es un dispositivo que detiene la corriente y que, a su vez, produce que algo se ponga en marcha de nuevo. Es un interruptor. Una ficción-teórica que viene del futuro para abrir el presente en varias partes; a producir líneas de fuga dentro de la monotonía de la no-diferencia, de la pura disimilitud. Nick Land afronta esta performance como una perfecta máquina de guerra. No viene a crear Nuevas Tablas, viene a destruir todo a su paso para que se produzca el punto de tracción, de fuga, dentro del cuerpo social, que genere la posibilidad de futuro: «No se trata de construir el futuro sino de desmantelar el pasado».  Las sugerencias de esta ficción-teórica nos empujan a reactivar el movimiento de la máquina de guerra; que se ponga en marcha, que escape de «las soluciones platónico-fascistas impuestas desde arriba para joder todo». Una consigna anti-academicista, anti-idealista, anti-ideología y anti-Estado.  Nick Land va destrozando todo a su paso, corrompiendo todo. Planteando un antihumanismo y un posthumanismo: «El hombre es algo que debe ser superado: un problema». Nos incita a establecer «qué puede un cuerpo» bajo las circunstancias de superación de la máquina con respecto al humano. Nos indica que el único camino es la hibridación cyborg, el devenir hombre-máquina. La superación del dualismo natural/artificial. El cuerpo social también debe ser profanado a través del nacimiento de una «cultura caliente»: Disolver la sociedad, adaptarse, innovar, que destruya y recicle las «culturas frías».  Harto ya de las soluciones sin solución de la «socialdemocracia» keynesista (fascismo, cultura tecnócrata-corporativista), de la traición del «marxismo occidental», el cual se rehegelianizó configurando y desfigurando a la Crítica de la Economía Política en una especie de monoteología estatista de la economía y aliándose contra la desregularización con el fascismo, lo cual produjo, como consecuencia, que la izquierda contemporánea se hundiera más y más en un conservadurismo nacional que asfixia su capacidad de generar cambios (mutación especulativa), de devenir «cultura caliente». Perpetúa la familia, la comunidad, la nación, en fin, produce una “cultura fría”; harto de todo esto Nick Land sigue a Deleuze y Guattari (El anti-Edipo) en una propuesta: acelerar el proceso capitalista, acelerar el colapso, es la única forma de antiautoritarismo convergente. Es una propuesta radical que se enfila contra las «soluciones» cobardes de los «socialdemócratas».  El futuro postcapitalista está en la inmanencia de la materia, en la inmanencia del mismo capitalismo. «Nada humano consigue escapar del futuro próximo».  Hay que acelerar, hay que ir a toda velocidad, más y más rápido, «el futuro como virtualidad es accesible ahora». No es esperanza, no es aspiración, no es una profecía la que nos propone Land, es una ingeniería de guerra, una ingeniería de comunicación, es una bomba que libera la constricción al interior del desarrollo lineal. Es una infección que, como buena infección, va a cuidar de su anfitrión para destrozarlo. El interruptor se ha activado y la máquina de guerra comenzó a operar, ¿te dejarás infectar? 
2 notes · View notes
hiagomendess · 4 years
Text
Em todas as minorias tem sempre uma maioria de idiotas
Paco Vidarte. Ética bixa
5 notes · View notes
praza-teatro · 4 years
Text
CONVERSA CON… DAVIDE GONZÁLEZ,  a raíz de MICROSPECTIVAS DUN MARICA MILLENNIAL. Por Iván Fernández
Tumblr media
A proposta de conversar con Davide González (Mos, 1991) xorde logo de ver as Microspectivas dun marica millennial coa que Incendiaria prendeulle lume a unhas das xornadas de despedida da sala Ingrávida no Porriño. Fascinado pola súa fera honestidade e a luz da purpurina, precisaba saber máis da orixe do primeiro espectáculo galego coa palabra maricano seu título e do home que a (re)presenta.
Tumblr media
Como foi o teu primeiro contacto co teatro? Comecei no 2010. Eu estudara música no Conservatorio e, no bacharelato, un profesor de latín díxonos a unha compañeira e a min (que sempre saíamos voluntarios onde había oportunidade de facer algo creativo) que abrira a ESAD e que fixéramos as probas e alí fomos, fixémolas e chuculú! entramos. Así que o meu primeiro contacto con teatro foi na Escola e foi unha marabilla. Eu estaba acostumado a tocar o saxo, nunha orquestra, e estaba acostumado ao espectáculo… pero dependía dun instrumento. Entón, decatarme de que o meu propio instrumento é o meu corpo, foi unha marabilla. E cando descubriches iso? Pois no primeiro ano xa, con movemento expresivo, expresións corporais… despois, con clases de voz, descubrir que hai mogollón de posibilidades que non sabías que estaban aí, e crer no que de repente vas atopando. Vaste dando conta de que tes un instrumento marabilloso, que é o teu propio corpo. É este descubrimento o que máis te levas da túa estadía na Escola, ou hai algo máis? Da Escola lévome… Pois mira, lévome o ter coñecido a Vanesa (Sotelo). Diso temos que falar! Como a coñeciches? Eu chameina para o proxecto final de estudos. Eu traballaba con Bea Campos contando contos, e ela traballara no proxecto final de carreira de Vanesa, que se chamaba Kamouraska, e esa foi a primeira peza que eu vin cando entrei na Escola. Entón, cando chegamos a cuarto curso, buscando textos, apareceu o texto de Vanesa, Memoria do incendio (XIII Premio Josep Robrenyo de textos teatrais) e eu pedinlle a Bea se me podía pasar o teléfono de Vanesa, e chameina. Quedaras impresionado polo traballo. Si, a min o de Kamouraskagustárame mogollón. E fixemos a montaxe de Memoria do incendio, con ela como directora. Pero o máis bonito foi o grupo que se formou aí. Ese grupo era xa Incendiaria? Non, pero de aí nace. Por que, Incendiaria? Que é o que está ardendo? Penso que estamos un pouco buscando incendiar coas propostas, que poidan remover, incendiar ao espectador ou espectadora que as ve e espertar algo neles. Claro, mirando cara ao espectáculo de Microspectivas…, dende logo aí hai lume. Hai algo que arde no escenario, cando menos moitos clixés. De onde parte esta peza para ti?Parten da memoria e da infancia… Non te me poñas serio…Non, non, o certo é que parten de aí. Eu tiven unha relación con dúas persoas, que se chaman Martín e Luís. Un día empezamos a falar da infancia e de como había fotografías nosas con posturas, maneiras de estar e de habitar o mundo, que de repente eramos conscientes de que as reprimiramos ao longo dos anos… por supervivencia. A raíz de aí eu empecei a ter máis contactos coa teoría queer, co movemento LGTBI… con ser consciente de quen son eu, como habito o mundo e a que lugar pertenzo, no sentido de coñecer a historia do meu colectivo. Foi unha procura de referentes, de decatarme de que non se ensina nada disto nas escolas… De decatarme de que a min me faltan referentes do meu propio colectivo. Dende aí, tirar de e asumir a memoria, de cando eu era pequeno, de que pasaba, de cal foi o meu contexto, das situacións que eu tiven que cambiar ou modificar para encaixar ou para evitar ser ridiculizada. O que queriamos era poñelos enriba da mesa e pensar que hai que facer algo con iso. Nesa procura, que referentes atopaches, significativos para ti? Se non me equivoco, un dos primeiros foi Roberta Marrero, co seu libro We Can Be Heroes, no que precisamente ela fala da súa infancia e fai retratos dos seus referentes. Despois, Paco Vidarte, con Ética marica, no que falaba de que quería que ese libro fose coma un interruptor. Logo, Sylvia (Rivera), Marsha (P. Johnson), descubrir quen eran. Todo o mundo do vogueing, a subcultura norteamericana doball roome das familias… Sobre todo porque levaba tempo dándolle voltas ao tema da maternidade. Da maternidade. Si. Despois de facer a Memoria do incendiocon Vanesa no 2014, quixemos seguir mantendo un grupo de traballo. Claro, porque definides a Incendiaria como unha “plataforma artística”, que é isto? Si, unha plataforma na que as persoas que formamos parte daquel primeiro proxecto, puideran ter cabida para presentar proxectos propios. Por iso pensamos en plataforma, aínda que agora non sei se segue sendo plataforma ou máis compañía. Xa, iso tamén evoluciona. Si. Entón, quixemos seguir mantendo o contacto, e facer un laboratorio. Estivemos un ano investigando maneiras de abordar o personaxe dende o corpo, a voz… investigando sobre as accións, a duración das accións, o seu significado en escena… e fixemos unha proposta, que se chamaba Contramateria, centrado no traballo dos tempos e das accións. Que presentamos alí, en petitcomité. Que interesante. Parece que, a parte das escolas, non hai espazos onde poder facer este tipo de investigacións. Si. E nese laboratorio, eu comecei a desenvolver unha fixación coa maternidade. Coincidiu cun momento no que saíra unha nova no que un home transexual quedara embarazado. Despois topei co cabaliño de mar, no que é o macho o que dá a luz. Tamén a figura de Lilith, como a “primeira muller”. Ou as familias dos ball rooms, nas que calquera pode ser “nai”. E esas cousas, aparecen un pouquiño, de novo, nas Microspectivas. E no local? Atopaches referentes máis cercanos? Non, o certo é que non. Si que había xente que eu podía considerar, entón, como referentes. No mundo da verbena? Si. Homes, que subían ao escenario vestidos de mulleres. Pero era para facer rir. Dende o meu punto de vista de agora, non os podo considerar como referentes. Sen embargo, nas Microspectivas… hai moita verbena. Igual non impregna a súa filosofía, pero si outros aspectos. Si, claro. É que eu comecei na verbena aos 14 anos, foi moito tempo. Xusto a deixei cando comecei na Escola. É curioso. Eu saio das Microspectivas… cunha sensación de liberdade. É como volver a saír do armario, dalgunha maneira. Unha sensación de reconciliación con vivencias… obviamente alleas, porque son túas, pero que dalgún xeito as facedes comúns, para todo o público. Eu tamén, cando remato a función, sinto que estou nun lugar que me encanta. Cando comezamos o proceso, Vanesa e máis eu falabamos moito, de moitas cousas, de cómo poder trasladar todo isto que pasaba por aquí (tócase no peito) e que non fose fachenda. Ter esas conversas axudou a que os puntos propios puideran ser tamén comúns. Eu penso, poñendo algo meu, que ten que ver coa dignidade coa que falades das cousas. Ti falas da túa verdade e falo dun xeito digno, respectado polo resto do equipo. E iso é unha liberación para ti, que se comunica como unha liberación para nós (xs espectadorxs). Si que é certo que ao longo deste ano, e ao longo do proceso de creación, ao ser consciente de moitas cousas, de súpeto comecei a estar máis seguro de min mesmo: de como estou, de como habito, de como son, de como fago. Canto tempo foi esa elaboración? Pois mira, comezamos o ano pasado, nas Residencias Paraíso. O que non sei se te decatas é de que agora es ti o referente. Ah, non creo! Historicamente é o primeiro espectáculo galego que pon a palabra “marica” no seu título. É verdade. Como sería levar esta peza polos colexios, insitutos…? Pois, é unha cousa que nos interesa. De feito, para o día da estrea tiñamos pensado convidar a xente que está na rede de ensino LGTBI, para coñecer o seu punto de vista e saber se sería interesante para levar a colexios. E entón, que acontece agora que ti es referente? Pois se a alguén lle axuda e a alguén lle sirve, marabilloso, porque eu non o tiven. Sería sentirme un pouco “mamá”. Sería bonito. Si. É así, un decide poñer un título, e marca historia. Non o pensara. Cando llo presentei a Vanesa, tiña “retropectivas”, e foi Vanesa a que falou de “microspectivas”, por falar do “micro”. E despois o de “marica” porque a palabra estaba aí, collendo sentido. Descubrín que foi un empoderamento, cando fas propio o que ata entón era un insulto. E “millennial” porque o son. Haha. Que che dá o teatro? Co teatro eu descubrín cal é o meu interese, en que me quero centrar. A concepción da arte do teatro tal e como estamos facendo Vanesa e máis eu. Como habitar a escena dende unha mesma, e como falar dende unha mesma. É onde teño o meu punto, agora mesmo. É algo que me levo, tamén da Escola, grazas ás clases de corpo con Alicia Corral, que nos dicía que quería facer actrices e actores creadores. E eu quedei con iso.
Tumblr media
O certo é que a conversa deu para moito máis: para falar de música e a súa faceta de compositor, de outros espectáculos, de proxectos futuros, da súa chegada ao eido profesional e os primeiros pasos, da familia e da importancia de mostrarse tal e como un é… Mais se cadra, iso quedará para outra Conversa con…
Tumblr media
Fotos de Laura Iturralde.
(Coordinación do blog O GALIÑEIRO: Afonso Becerra de Becerreá)
0 notes
miscelaneatrivial · 4 years
Photo
Tumblr media
SIM. BICHA SIM. A nossa causa é mais que um projeto identitário, é sim, um projeto civilizatório que pela inclusão luta contra o machismo, por exemplo. E olha, incrível pensar em como as pautas da diversidade avançam... Em uma década o Estado brasileiro já reconhece a união homoafetiva, a adoção por casais LGBTQIA+, reconhece o uso do nome social para pessoas trans e recentemente o STF derrubou restrição que nos impedia de doar sangue. SIM. AINDA TEM MUITO A SE CONQUISTAR SIM. Como construir uma sociedade verdadeiramente inclusiva se ainda estamos submetidos aos espaços tradicionais do poder? E esses espaços são, tcharãm, excludentes? O livro que está na foto foi escrito pelo filósofo espanhol Paco Vidarte. Ética Bixa é um tapa na cara, pra todo mundo. Mostra como os privilégios de raça, classe e gênero ainda interferem demais no acesso à cidadania, mesmo com as conquistas que citei antes. SIM. VAI TER BICHA CELEBRANDO SIM. Que o dia de hoje possa reforçar a noção de que a luta LGBTQIA+ é viva. Que será preciso regularmente refletir sobre as conquistas, comemorar os avanços (afinal, ninguém é de ferro) e também reformular as ações, para continuarmos caminhando na direção de uma sociedade realmente justa. #pride #orgulho #lgbt #lgbtqia #conquista #celebração #bias #representatividade #poder #politica #leitura #lei #sociedade https://www.instagram.com/p/CB_HVGRFl_V/?igshid=axn0ojst4hlr
0 notes
big-takeshi · 1 year
Text
Toda ética universal en el fondo es absolutamente particular, es una ética de clase, de pueblo elegido, de heteros, de varones, de una mayoría que pretende imponer una ética particular —por muy mayoritaria que sea— a todo el mundo en su propio beneficio y en perjuicio de las minorías que no pertenezcan a su entorno de poder: la fundación o proclamación de una Ética siempre es una operación de poder, de opresión, de control social.
Paco Vidarte.
0 notes
joserafaelperozo · 6 years
Photo
Tumblr media
Paco Vidarte
1 note · View note
marionto · 3 years
Text
Tumblr media
Paco Vidarte
1 note · View note
semaflux · 5 years
Photo
Tumblr media
ETICA MARICA
Autoroa : Paco Vidarte
Usuarix: Ra Malazo
0 notes
festivalmixbrasil · 5 years
Photo
Tumblr media
📕 O livro "#ÉticaBixa – Proclamações Libertárias para uma militância #LGBTQ" é lançado no Brasil esta semana. O autor Paco Vidarte, um dos primeiros teóricos espanhóis a pensar a teoria #queer #FicaDica #PensoLogoResisto https://www.instagram.com/festivalmixbrasil/p/Bwo_X4kn3pM/?igshid=bdu0p76sf1hi
0 notes
lucas-queer-and-so · 5 years
Text
Por un Devenir Queer; por y para queers
La primera idea que me lleva a empezar a producir el siguiente texto surge de una charla a la cual asistí dónde un filósofo trataba la bibliografía de Judith Butler, que entre tema y tema dijo algo que no solo tocó una fibra muy interna sino que siguió resonando en mi cabeza, diciendo que de ella había logrado encontrar un “devenir queer heterosexual”. “Alerta intruso” fue lo primero que pensé que aunque luego en frío me dije a mi mismx “es una sensación nada más” ahora reflexiono sobre lo que me estaba diciendo; él como persona producida por el régimen político totalitario heterosexual encontró algo “raro” (de donde fue apropiada la palabra “queer”) que lo hacía sentir lo suficientemente cómodo como para no sólo hablar de ello sino que a su vez para producir un texto en referencia a esta idea.
Que cientos personas escupan sobre la tumba de Monique Wittig antes de que un sujeto intelegible de la matriz heterosexual encuentre su devenir en lo raro, lo puto, lo marica, lo monstruoso, lo tortillera. Que aquel que fue una mera construcción del accionar del dispositivo de sexualidad y de su poder que produce sujetos heterosexuales venga a posicionarse con una misma potencialidad que una travesti, un drag king o una persona no binaria me da el mismo miedo que el policía que golpea a la drag queen en Stonewall; salvando que al rati lo veo venir con su uniforme sexuado y su macana mata-putos mientras que al heterosexual “queer”, al puto-paki casado y con hijos y a la torta presidenta del senado se infiltran en las venas de este cuerpo insurreccionalista y poderoso como los anticuerpos-antirevolucionarios de la biopolítica contemporánea.  
Que me cuelguen del techo de Casa Brandon antes de que me deje llevar por el régimen heterosexual y mi sueño sea producir la familia como el primer aparato de captura. Que mientras más me acerque a Ricky Martín más me aleje de mi devenir queer. Que si en la fila del boliche que funcionaba para nuestras prácticas místicas de masturbacion colectiva entre cuerpas disidentes apareciese un puto-paki-torta le digamos que vuelva a la vereda de enfrente desde donde su camada nos tira agua bendita y agita sus cruces.
Que si accedo algún puesto de poder no se me olvide colarme una tanga, subirme la pollera de tubo hasta el ombligo, pintarme las uñas y los labios, emprolijarme la barba y sacarle brillo a mis mocasines; que aún así vestida de seda esta mona no será objeto sexuado de tu matriz.
Si seguimos aplaudiendo a aquellxs que quieren hacer de lo suyo el instrumento patriarcal más antiguo poca vida por delante nos quedará a quienes queremos reivindicar nuestro derecho a ser un monstruo.
Para que todo esto no quede implicado como el simple grito de una marica cansada de ver como al calor de los acontecimientos las masas empiezan a perder su motivo de lucha retomo la necesidad de defender aún con más auge las palabras de Monique Wittig en “el pensamiento heterosexual” (1980), donde ella dice: “Si nosotros, las lesbianas y gais, continuamos diciéndonos, concibiéndonos como mujeres, como hombres, contribuimos al mantenimiento de la heterosexualidad”. En pocas palabras, como vamos a poder hacer de nuestra cualidad queer un espacio de lucha que esté fuera de la esfera de poder de inteligibilidad heterosexual si seguimos adoptando las categorías subjetivas creadas por el efecto del dispositivo de sexualidad, es decir si continuamos aceptando como nuestro sujeto político el mismo que adoptaría aquel no queer, en resumen debiendo generando un sujeto por fuera de las categorías hombre-mujer. Debido a ello el seguir reconociendo como metas del colectivo LGBT+ todo aquello que nos lleva a asemejarnos cada día más a lo estipulado para dichos sujetos (hombre-mujer) sería dejar nuestra lucha, nuestra reivindicación a ser lo distinto para empezar a desdibujar nuestras líneas y terminar confundiéndonos en la masa. La autora lo mostraba claramente en las palabras de su ensayo, el régimen totalitario obliga a que hables el lenguaje del mismo para poder entenderte como un sujeto al cual dominar, un sujeto dominante u opresor no tiene la capacidad de ser sin la relación de poder que produce los sujetos oprimidos; “Cuando el Pensamiento Heterosexual piensa a la Homosexualidad, esto no es nada más que la heterosexualidad” y retomando una de sus frases más conocidas dentro del ensayo se produce una poetización del carácter obligatorio del régimen al establecer que “tú-serás-heterosexual-o-no-serás”1​ ​. Esta última frase es donde en lo personal encuentro el motor para seguir adelante la lucha insurreccionalista contra el régimen ya que si el mismo tiene un arma que deberías empezar a visibilizar, si debido a que el poder no mide sus efectos y se empiezan a generar estos individuos que se mantienen fuera de la matriz heterosexual lo correcto es empezar a romper aquello que los mantiene en comunidad resistente y ofrecerles de alguna manera empezar a ser intelegibles. La cuestión reside en que aquellos que reivindicamos la monstruosidad, que somos maricas, tortas, travas y no queremos vivir una vida donde la institución de control creada por el dispositivo de sexualidad más efectiva (el matrimonio) termine siendo la meta de los que quedamos afuera, de lxs que no somos leídxs, de lxs que no tenemos solución. En vez de angustiarse por ello deberíamos salir a la calle a demostrar que podemos vivir fuera de la matriz, que mi relación sexo-afectiva entre tres lesbianas donde la única manifestación sexual es mediante prácticas sadomasoquistas es el espacio que tengo para poder controlar las relaciones de poder. Ni siquiera estamos hablando de las prácticas de “pareja abierta” donde sigue habiendo un jerarquía que luego genera toxicidad, no tengamos pareja, tengamos amigos, tengamos sexo entre amigos, no tengamos familia, seamos comunidad. Dejemos de pretender formar una sociedad donde lo que estamos llamando cultura sigue teniendo una base en “lo natural” ya que significaría cometer metalepsis, es decir le daríamos la cualidad de “efecto” a aquello que es producto, lo natural está tan socio-culturalmente construído como a lo que llamamos cultura y más aún todo está basado en un pensamiento donde lo que rige primero es el par binario sexo producido bajo los sujetos mujer-hombre.  Para cerrar y dejar un poco atrás el tono académico; la sensación que me gustaría que surja de este texto es incomodidad. Mi respuesta política a que un heterosexual se sienta cómodo bajo la categoría queer es hacer todo lo posible porque se arrepienta de su decisión, de ser lo más “marica estupenda”, parafraseando a Paco Vidarte en Ética Marica, que pueda ser y de protegernos del lenguaje heterocapitalista que lo único que quiere es transformar los úteros en máquinas creadoras de sujetos de opresión y hacer de los oprimidos su lucha constante para mantener el régimen, ya que si algo hemos aprendido durante el paso de nuestra historia es que la única manera de mantener un régimen totalitario es buscando un enemigo a quien destruir.
Vengan a destruirnos, vengan a atacarnos, vengan a decirnos que somos lo incorrecto. Nos fascina ser el monstruo que asusta a aquel niño que bajo la cama se esconde en el inconsciente de todo ser dominante. A partir de este momento no lucho como el hombre que fuí, sino como la persona no binaria que soy, la marica antipatriarcal y el trans hormonado que defiende a la lucha contra la violencia cis-témica con palos y piedras.  
Lucas Roda; una marika no binaria estupenda.  
0 notes
hiagomendess · 4 years
Text
Eu quero ser declarada vítima do terrorismo homofóbico e vender meus serviços aos partidos políticos em troca de pensões, dinheiro, influência e minutos na televisão.
Paco Vidarte. Ética bixa.
3 notes · View notes