Balık da ağlar,haberi olmaz denizin

Ne yani en sevdiğiniz hayvan balık değil mi?🧡

"Bulutlar zaten yıldızlara intihar ipi takmış ölüler."

"Efendim?"

"Bulutlar, ölü."

"Nereden çıkardın bunu?"

"Tavan benim. Ben karar verdim. Gün boyu ölü varlıkları tavanda sallanıyor işte..."

"Peki... Gri bulutlar?"

"Ölürken pişman olanlar."

"Yağmur?"

"Ölürken pişman olan bulutların ağlaması..."

~ 𝗢̈𝗹𝘂̈𝗺𝗲 𝗙𝛊𝘀𝛊𝗹𝗱𝗮𝘆𝗮𝗻 𝗔𝗱𝗮𝗺~

“Hangi söylediğin yalandı?”

“Usulca gideceğim kısmı... Ben hiçbir zaman senden giderken usulca gitmedim ki. Vazgeçip geri dönmemek için hep koşarak gittim. Ama sana geri dönerken de yavaşça yürüdüm karşılaşalım diye.”

Vade Mecum

"Benimle tanıştığında upuzundu saçları. Sonra kısacık kestirdi. Bir daha hiç uzun görmedim... Sigara içmeyi beceremezdi hiç ama kabul da etməzdi bunu. Hızlı yürüyemez, bir adım gerimde kalırdı. Küçük adımlarla, aramızdaki binlerce kilometrlik mesafeyi kapatmaya çalışırdı. Ne güzeldi o anlarda... Ne ben yavaşlardım ne o koşardı. Sık sık uykumdan uyanıp onu izlerdim. Bilmediğim acılarını da, o sıralarda dinlerdim zaten. Uyurken sayıklayan tiplerdendi. Ama ne zaman avuç içlerim yanağına değse, dünyadaki en güzel gülümsemeyi yüzüne yerleştirip uykusuna rahatça devam ederdi. Sık sık içini çekerek beni izlerdi. Ama bilmezdi ki, içine beni çektiğini... Bilmezdi, o her iç çekişinde benim ona biraz daha çekildiğimi. Bilmezdi hiç, omuzları düştüğünde bile zihnimdeki yansımasının can çekiştiğini... Ağlamayı yasaklasam da, sürekli ağlardı . Ama her ağlayışı, bir sonraki gülümseyişini biraz daha parlatırdı sanki. Ya da günden güne bana öyle gelirdi... Dudaklarının kenarında, güneş ışığı vardı sanki. Yana kıvrılınca, elmacıkkemiklerinde en güzel gün doğumu yaşanırdı. Sakardı. İnatçıydı. Kırılgandı. Bazen küçük bir çocuk gibiydi, bazen yüz yaşında ruhsuz bir kadındı. Bazen sessizdi, bazen avaz avaz bağırırdı. Güçlüydü. Cesurdu. Benim için yaşamayı göze alacak kadar... Acıları pul pul dökülürdü yüzüne, parlardı. Yalanlarıma sürekli inanırdı. Balıktı çünkü o. Ne dersem diyeyim, inanması gereken, aptal bir balıktı. Gitsem bile, geri geldiğimde bana olan öfkesini otuz saniyede unutması gereken, turuncu bir balık... Her otuz saniyede bir bana tekrar tekrar aşık olması, gereken, küçük balık... Ama atladığı bir şey vardı. O balıksa bile, ben okyanustum. Ve okyanusların dalgaları ne kadar uzağa gitse de, mutlaka geri dönerdi.

Okyanustan, aptal balığına mektup...

🤍🥀.

"🌊🐟"

“Kaç kilo kaldın sen balık? Üç mü, üç buçuk mu?”

“Dört.” dedim gülerek. Birkaç adım atıp dövme koltuğuna yatırdı beni.

“Sen dört kilo olsan, üç buçuğu kalbin gelirdi.” dedi yine beni doğru yerden yakalayıp.

“Hâlâ... Çok ağır değil mi?”

“Benimle birlikte, o da eriyor Özgür. Gitgide... Acılarımla birlikte eriyip sana karışıyoruz.”

"Aptal balık okyanusu çok seviyor"

"Okyanus balığı sevmiyor"

"Aptal balık şimdi ağlayacak"

"Okyanus yalan söylüyor"

Zeki biriyim

Sadece

Aptalca şeyler yapmak zevk veriyor.

"Bazen git denmez sadece gidilir... Anlatabiliyor muyum bayım?"

"Kırık bir kıza umut verirseniz ona her istediğinizi yaptırabilirsiniz. Sonunda paramparça olacağını bile bile koşa koşa peşinizden gelecektir. Ayaklarının altına kırık camlar döşeseniz de, kanata kanata ayaklarını, ilk günkü heyecanıyla gelecektir hem de..."

Yanında sürekli üşüdüğüm adam...

Senin kalbinin buz tuttuğu bir evrende ısınmak istemiyorum

çünkü ölmek için çok ölüsün

Seni gördüğüm zaman, dilim neden tutulur?

Seni gördüğüm zaman, güller elimde kurur...

“Daha önceden de söyledim Yosun... Sana karşı kaybetmek, kazanmaya çalıştığım tek oyun. Beni yenebilecek tek kişi sensin. O yüzden lütfen... Sana karşı kaybetmeme yardım et.”

KÇM - 2 (Vade Mecum)