“Islands of the Fighting Dutchman,” Kingston Whig-Standard. January 27, 1942. Page 11. --- These are the Dutch East Indies, resource-laden cluster of islands stretching one-eighth of the way around the globe at the equator. Their forces are countering with stiff assault made by the Japanese forces seeking the riches and the strategic position offered by control of the islands.

Nederlands-Indië, 1940

Het licht van de geschiedenis

In de voorstelling 'Elkaars andere', geschreven en gespeeld door Froukje Reitsema en mij, citeer ik op een moment uit 'Revolusi' van David Van Reybrouck. In dat boek schetst hij de geschiedenis van de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd, vooral die van na de capitulatie van Japan. Nadat ik heel kort de voorgeschiedenis van onze onvermijdelijke reis naar Nederland schets, zeg ik: ”Elk leven, hoe onopvallend ook, weerkaatst het licht van de geschiedenis.” Daarna zeg ik dat die grote geschiedenis hun in een zucht naar de andere kant van de wereld blies.

Dinsdag speelden we in Marsum, een dorp vlakbij Leeuwarden. Een halve eeuw geleden was ik er voor het laatst. Het publiek bestond uit zo'n zestig vrouwen op leeftijd. Zoals altijd zag ik aan de gezichten hoezeer al die vrouwen werden meegenomen door ons verhaal. Na elke voorstelling ontstaat een gesprek over de inhoud, soms met de zaal, soms met individuele bezoekers. Dan wordt weer duidelijk hoe de grote geschiedenis ook in de kleinste levens wordt weerspiegeld.

Een vrouw komt naar mij toe en vertelt dat haar vader tijdens de Politionele Acties als soldaat naar Indië werd gestuurd. Zijn hele leven zweeg hij over wat hij daar had meegemaakt. De enige met wie hij erover kon praten was haar zoon, die als soldaat in Bosnië vocht. Maar toen Ponke Princen in het nieuws kwam, werd haar vader opeens openlijk woedend. Princen was zo'n beetje de eerste en een van de zeer weinige soldaten die de oorlogsmisdaden van het Nederlandse leger daar aan de kaak stelde. Veteranen hielden hem voor een verrader. Een van de officieren die zulke misdaden beging en daarvoor nooit werd berecht was kapitein Raymond Westerling. Hij gaf leiding aan legereenheden die zich hadden gespecialiseerd in contra-guerilla. Door zijn wrede en meedogenloze optreden stierven duizenden Indonesiërs, soldaten en burgers, meestal met medeweten van de legerleiding en dus de Nederlandse Staat.

De vrouw wees naar buiten en zei: 'In die straat daar woonde Westerling'. En de vrouw naast haar vertelde dat de zoon van Westerling in haar poesiealbum had geschreven. 'Je kunt een kind niet de daden van de vader aanrekenen', zei ik. Begin jaren zestig financierde de Nederlandse staat de zangstudie van Westerling aan het Amsterdams conservatorium, inclusief zijn reiskosten vanuit Marsum en zijn verblijf in Amsterdam! Hoe zwijg-geld omgezet werd in zang-geld. Na zijn debuut in Tosca van Puccini in 1958 schreef Vrij Nederland dat hij met meer succes een mes hanteert dan zijn keel. Het is een tragikomedie van de wrangste soort.

Het licht van de geschiedenis reikt ver. Dat licht kan je verblinden of als maanlicht in de nacht zijn, als vals licht, als een knipperend waarschuwingslicht achter je. Maar soms is het als het neutrale licht van een doodgewone dag dat al wat geweest of gaande is absorbeert. Nu is er het harde licht van oorlogen en dreigende oorlogen, voor ons, voor nu, nog ver genoeg weg.

Wat?   Portret van Cornelis Bosman (1913), Portret van Geertje Bosman-de Groot, Portret van Max Liebermann (1904), Portret van prof. dr. Jacobus Cornelis Kapteyn (1918), Portret van prof. dr. Johan Hendrik Caspar Kern (1909) en Portret van Amsir (1922) door Jan Veth

Waar?   Tentoonstelling Het oog van Jan Veth in Dordrechts Museum, Dordrecht

Wanneer?   26 maart 2023

In 1888 trouwden Jan Veth en Anna Dirks en vestigen zich in Bussum. Zijn richting als kunstenaar werd steeds duidelijker: “Ik wil na heel veel gescharrel eens niets anders dan portretten schilderen.” Naast portretten in opdracht schilderde hij ook de boerenbevolking in het Gooi. Veth groeide uit tot een belangrijk kunstenaar die iedereen kende en portretteerde die ‘er toe deed’: professoren, mensen uit de culturele wereld, succesvolle zakenlui. Twee prachtige werken zijn de portretten van Cornelis Bosman, ondernemer uit Alkmaar en zijn vrouw Geertje Bosman-de Groot. Deze werken tonen aan dat Veth zich de vermaning van zijn oude leermeester Allebé om goed waar te nemen danig ter harte had genomen.

Plotseling zie ik tussen de portretten een bekend gezicht. In 2018 bezocht ik Villa Liebermann aan de Wannsee, het voormalige woonhuis van de Duitse impressionist Max Liebermann. Een jaar later zag ik in het Wallraf-Richartz Museum in Keulen een zelfportret van deze schilder en ook toen ik in 2021 het Marie Tak van Poortvlietmuseum in Domburg bezocht, hing daar een getekend zelfportret. Nu ik hier in het museum in Dordrecht rondloop, herken ik het hoofd van Liebermann dan ook onmiddellijk. Veth en Liebermann blijken goed bevriend te zijn geweest en elkaar regelmatig geholpen te hebben.

Vanaf de jaren tachtig werd Veth een veelgevraagd schilder van professorenportretten. De portretten verschillen onderling sterk in stijl: van formeel in toga tot informeel en ontspannen. In 1906 ontving Jan Veth een eredoctoraat van de Universiteit van Amsterdam en mocht hij zichzelf ook ‘professor’ noemen. Later werd hij benoemd hoogleraar aan de Rijksacademie.

In september 1921 maakten Anna en Jan een reis naar Nederlands Indië, waar op dat moment hun dochter en schoonzoon woonden. Ook daar kon hij het werken niet laten. Hij schilderde de Borobudur en tekende portretten van de inheemse bevolking. De Javaanse jongen Amsir werd een van zijn modellen.

Fokker Flight! I originally thought about drawing the Zeppelin-Staaken R.VI Deutsche Imperial plane from the great war (WW1), but since I am Nederlands I thought lets instead pick a Nederlandse Bomber Plane instead. Originally I couldn't find a nice bomber plane that wasn't involved with the KNIL, The Nederlands-Indië army, but the Fokker T.IX (9) was an exception since when the plane never got a military mission. The Fokker T.IX never got repaired, after being damaged in testing, because of the Nazi invasion of Netherlands Proper in 1939. I do love red sunsets because they remind me of my vacation days in Galicia Spain.

Groepsfoto van Kanakse vrouwen in nationale klederdracht te paard - 

Fotograaf: jhr. mr. Govert J. van Tets

Uit de serie: 'Bootreis van Govert J. van Tets in 1892-1893 naar Nederlands-Indië, Vietnam, China, Japan, U.S.A. en Hawaii'

Cultuur: Polynesisch

Herkomst: Polynesië / Hawaii 1893

Inventarisnummer: RV-A109-1-98

Tropenmuseum

Recensie : Prins Hendrik der Nederlanden 1820 - 1879

Recensie : Prins Hendrik der Nederlanden 1820 – 1879

Prins Hendrik der Nederlanden 1820 – 1879Een levensschets / door W.J. Hofdijk ; met een inl. van J.J. Bouman, 1968 Prins Hendrik der Nederlanden 1820 – 1879, is een van de weinige boeken die zijn verschenen van Prins Hendrik, die ook wel de zeevaarder werd genoemd. Prins Hendrik de derde zoon van koning Willem II der Nederlanden en Anna Paulowna. Hij is de enige Oranje die Nederlands-Indië, het…

View On WordPress

Three Jacksons in 1957. Van links naar rechts: Piet van Gorp, Harry van der Velde, Piet Koopmans

The Three Jacksons was een bekend Nederlands accordeontrio. Vanaf de oprichting in 1940 bestond de groep uit de beroepsmuzikanten Harry van der Velde (tevens de zakelijk leider) (1908-1977), Piet van Gorp (1915-2008) en Piet Koopmans (1917-1971). Na het overlijden van laatstgenoemde maakte Jaap Valkhoff (1910-1992) tot de opheffing in 1977 deel uit van het trio. De naam The Three Jacksons was gekozen vanwege hun bewondering voor bokser Joe Jackson. De naam Jackson sprak in die tijd namelijk tot de verbeelding van een groot publiek.

De Rotterdamse accordeongroep trad altijd op in fantasie-marine-uniformen. Hun speciaal in Italië gemaakte Galanti-accordeons hadden in de balg de kleuren rood, wit en blauw van de Nederlandse vlag (rond 1969 werden het Accordiola-accordeons). Zij speelden meestal medleys van de bekendste nummers van het moment. Ieder had zijn vaste positie in het trio. Zo speelde Piet Koopmans de improvisaties, Piet van Gorp hield zich aan de strikte melodie en Harry van der Velde zette daar in nauw samenspel met zijn collega’s harmonisch-ritmische akkoorden tegenaan. Ze speelden verschillende soorten muziek: draaiorgel-imitaties en internationale en Hollandse hits verwerkt in de bekende Three Jacksons medleys. Op het repertoire stonden ook operette- en opera-melodieën.

Na de Tweede Wereldoorlog kregen The Three Jacksons al snel aanbiedingen om in het buitenland op te treden. In 1947 vertrokken zij naar Nederlands-Indië voor optredens voor de Nederlandse militairen. In de jaren 1950 speelden zij in België, Frankrijk, Italië, Noorwegen en Duitsland. In de jaren 1960-1970 traden zij op voor Hollandse clubs in Canada, Amerika, Australië en Nieuw-Zeeland.

Het trio speelde in vele programma's van de radio-omroepen zoals De bonte dinsdagavondtrein en Herman Emmink op zondag. Ook bij de Nederlandse televisie en de Duitse zenders traden zij regelmatig op.

The Three Jacksons traden op met onder anderen Willy en Willeke Alberti, Tonny Eyk, Jan Blaaser, Fred Kaps, The Kilima Hawaiians, Caterina Valente, Anneke Grönloh, Tom Manders, Annie de Reuver, Mieke Telkamp, de Zangeres Zonder Naam, Trio Los Paraguayos en Rudi Carrell. In 1962 stonden ze drie maanden in het Circus Theater in Scheveningen in de Rudi Carrell Show met onder meer Rob de Nijs & The Lords, het acrobatenduo The Crocksons (later Bassie en Adriaan) en De Mounties. Voor liefdadigheidsinstellingen traden zij vaak belangeloos op.

Foto en Informatie komen van wikipedia

Joop Geerlings – Bella Vista

Jannie belde, ze had wat voor me. Een week later lag het in de keuken, een boek. Niet zo maar een boek, maar een boek geschreven door een voorvader. Joop was een oom van mijn moeder. Toen mijn moeder geboren werd, was hij nog in Diepenheim. Niet veel later werd hij als dienstplichtig militair naar Nederlands-Indië gestuurd in het kader van de politionele acties. Hij keerde nooit meer terug naar…

View On WordPress

Vandaag is de Canon van Rotterdam gepresenteerd op de Montessori Mavo in Rotterdam Noord door wethouder Faouzi Achbar (Welzijn, Samenleven, Sport en Digitale inclusie). De Canon van Rotterdam sluit aan bij de landelijke geschiedenis in de Canon van Nederland, maar vertelt het verhaal van de stad.   In 2020 is de motie 'Canon van Rotterdam' van Ruud van der Velden (Partij voor de Dieren)  aangenomen. Deze motie riep op tot het in het leven roepen van een werkgroep bestaande uit alle relevante actoren die het verhaal van de stad kennen en kunnen vertellen, met als doel het opstellen van een Canon van Rotterdam. Werkgroep De werkgroep, bestaande uit Archeologie (BOOR), bureau Monumenten en Cultuurhistorie, Stadsarchief Rotterdam en Museum Rotterdam heeft zich hierover gebogen en is tot een Rotterdamse Canon gekomen die aansluit bij de Canon van Nederland (lijst van personen, werken, gebeurtenissen die als belangrijk worden beschouwd). De Rotterdamse vensters (onderwerpen) zijn in veel gevallen een vrije vertaling van de landelijke onderwerpen. De verschillende onderwerpen zijn getoetst bij deskundigen uit de geschiedwetenschap, historische verenigingen, erfgoedinstellingen én aan docenten uit het primair en voortgezet onderwijs. De Canon is bedoeld voor het Rotterdamse onderwijs: bovenbouw van het primair onderwijs en de onderbouw van het voortgezet onderwijs. Wethouder Achbar: 'Met de Rotterdamse Canon kunnen docenten de Nederlandse geschiedenis tastbaar maken aan de hand van Rotterdamse voorbeelden. Migratie als thema is daarvan een belangrijk onderdeel. En leerlingen kunnen op deze manier leren hoe Rotterdam heeft bijgedragen aan de landelijke geschiedenis.' Canon van Rotterdam Bij de invulling van de Canon van Rotterdam is gekozen voor onderwerpen die in het verlengde liggen van de landelijke canonvensters, maar ook een verhaal over de stad vertellen. Zo staat tegenover jager-verzamelaar Trijntje in de Canon van Nederland, in de Rotterdamse versie een venster over de prehistorische pijlpunten die ooit op de Maasvlakte zijn gevonden. Op dezelfde manier besteedt de Canon van Rotterdam aandacht aan het koloniale verleden. Het landelijke venster over slavernij heeft hier zijn tegenhanger in een verhaal over het achttiende-eeuwse slavenschip Willem & Carolina. En waar de landelijke Canon de onafhankelijkheidsoorlog van Indonesië centraal stelt, richt de Rotterdamse Canon de blik op de Lloydkade, de plek waar mensen aankwamen uit voormalig Nederlands-Indië. Meer migratie in Rotterdamse versie Waar beide Canons van elkaar verschillen is dat in de Rotterdamse versie meer plaats is ingeruimd voor het thema migratie. Het thema migratie speelt door de eeuwen heen een belangrijke rol in Rotterdam. Dat heeft zich onder meer vertaald in vensters over Zuid-Nederlanders die zich in de Tachtigjarige Oorlog in Rotterdam vestigden, maar ook in een venster over de Chinese gemeenschap op Katendrecht. Verder is er uiteraard aandacht voor iconen zoals Erasmus, Deelder en de Euromast. Daarmee is het een mix geworden van bekende én minder bekende personen, plekken, gebeurtenissen, voorwerpen en immaterieel erfgoed die een rol hebben gespeeld of spelen in de geschiedenis van de stad. Op de website www.canonvannederland.nl kun je een aantal stads- en regiocanons vinden en vanaf nu ook de Rotterdamse Canon: https://www.canonvannederland.nl/nl/page/292589/canon-van-rotterdam Beheer van de Canon Het beheer van de Canon van Rotterdam is belegd bij Stadsarchief Rotterdam. Het stadsarchief zal in overleg met de andere deelnemende erfgoedpartners en het onderwijs het gebruik monitoren en de Canon zo nodig op onderdelen aanpassen. De toepasbaarheid in het onderwijs is daarbij leidend.

"Nederlands-Indië werd in 1924 lid van de FIFA, maar Indonesië pas in 1952

Indonesië komt momenteel uit op de Azië Cup. De voorganger Nederlands-Indië sloot zich honderd jaar geleden aan bij de FIFA."

EYE excursie

Voor de excursie zijn wij met media naar EYE filmmuseum en EYE collectiecentrum gegaan. Met het filmmuseum was ik al bekend en kom ik daar ook met enige regelmaat, dus had ik zelf niet verwacht verrast te worden door deze excursie. Aangekomen bij EYE collectiecentrum werden wij opgedeeld in groepen en kregen wij een rondleiding op verschillende locaties in de archieven. Het was heel mooi om te zien hoeveel passie de mensen hadden voor film en het archief, dat werkt aanstekelijk en houd je geboeid om zo door de geschiedenis van film te gaan. 

Wij begonnen bij het begin van film, twee afbeeldingen op een rond papier met touw die je tussen de vingers moest draaien, de twee afbeeldingen wisselden elkaar snel af waardoor er een afbeelding ontstaat, een van de eerste animaties. Verder in het archief kwamen we een foto tegen met hetzelfde mechanisme maar nog veel ouder, 12000 tot 17000 jaar geleden. Waanzinnig om te zien hoe de mens al zo lang visueel speelt met de wereld, hoe film en het medium zich heeft ontwikkeld. 

Zo kregen wij nog meer verschillende apparaten te zien. Draai carrousellen die meerdere bewegingen tonen en de eerste vorm van film zijn, afbeeldingen waar licht achter geprojecteerd werd, grote filmcamera's die je door de tijd steeds kleiner en verfijnder werden.

Wat ik ook heel interessant vond, was film als weerspiegeling van de wereld, archieven zijn het geheugen van de samenleving. Wat wel of niet wordt vertoond, vertelt over de keuzes en gedachtegoed van die tijdsperiode. Een film over een prei en aardappel die helemaal werd kapot gekookt, dat geeft een inkijkje in de keuken van toen.  

Zo werd er ook verteld over propagandafilms gemaakt door Nederland over Nederlands-Indië die werd getoond als modern gedeelte van Nederland. Koloniale propaganda om mensen te verleiden om daar te komen werken aan de ontwikkelingen van de koloniën. Film die zich bewust is van eigen perspectief, waar strategie achter zit, film vertelt over die specifieke tijdgeest waarin die in is gemaakt.

EYE collectiecentrum ziet zijn eigen rol als eerst natuurlijk als het bewaren en conserveren van het filmmateriaal maar een hedendaagse ontwikkeling is ook het (digitaal) toegankelijk maken van deze archieven voor het grote publiek. Door deze oude films toegang te geven tot de samenleving, plaats je de tijdgeest van de film ook in een hedendaags perspectief. Zo ontstaat er een nieuw dialoog tussen film en kijker, hoe kijken wij er nu naar, hoe ervaren wij dit, dit reflecteert onze samenleving nu. Het is in deze rol waar mij het werkveld media het meest interesseert, het bestaat in de ruimte tussen het oude en het nu, en vind daar een nieuw verhaal. Creatie is niet alleen het creëren wat nog niet bestaat, maar ook in het hervinden van inzichten in wat er al was.

Schuldig artefact

Hoeveel geschiedenis kun je aan? Ik kan me niet herinneren ooit zo ondergedompeld te zijn in mijn eigen geschiedenis, of liever die van mijn ouders, als in de afgelopen jaren. Het ene boek volgde het andere, tv-documentaires volgden elkaar op. Twee weken geleden zag ik in de nieuwste film over de Indonesische onafhankelijkheid en de rol van Nederland: 'Indië verloren'*. Het was een maandagmiddag en de kleine zaal zat behoorlijk vol. Veel grijs en wit, maar nu ook zwart en tinten bruin in het publiek. 105 minuten lang was daar weer dat bad van oude beelden, nieuwe beelden, oude feiten, nieuwe feiten. De ondertitel is politiek geladen: 'Selling a Colonial War'. Ik was na afloop verstild geraakt.

Wat mij zelfs aangeslagen maakte was schaamte, plaatsvervangende schaamte voor het berekenende, de starheid, maar vooral de schaamteloze arrogantie van de Nederlandse overheid. Dat alles was opnieuw zo confronterend dat het bijna onbevattelijk werd. En ergens in een uithoek van mijn denken besef ik ook nog eens dat wij mensen zeventig jaar later heus niet hoogstaander wezens zijn geworden.

En alsof dat alles nog niet genoeg is, zag ik gisteren 'De grote Indonesië tentoonstelling' in de Nieuwe Kerk in Amsterdam. Ik weet niet zeker waarom ik daar naar toe wilde. Het werd deels een ander bad. De tentoonstelling toont de rijkdom van het eilandenrijk, de cultuur, de natuur, de geschiedenis in vogelvlucht, de artefacten, foto's. In de eerste paar zalen wordt nog een loflied gezongen op die cultuur, maar al snel kruipen daar de eerste koloniale beelden en informatie me tegemoet, steeds meer, soms met de zachtheid van een bijna onweerstaanbare nostalgie, maar meer en meer met harde feiten. Ergens aan het eind is er een tableau van oude foto's van slachtingen onder heel gewone mensen. Daar liggen ze in greppels, hun waterkruiken verspreid in de modder, vage contouren op een oude foto, naamloos opgelost in de tijd.

Tegenover het bijna onbevattelijke staat het concrete, het kleine, het ding, het artefact. Op tentoonstellingen kunnen voorwerpen verleiden en bijna spreken. Zo hangt er een prachtig rijk bewerkt danshesje. En dan lees je wat voor object het is: buitgemaakt na een zogenaamde 'puputan' in 1908. Om een oneervolle overgave te voorkomen koos een Balinese vorst met zijn hofhouding voor een rituele zelfmoord. Gekleed in wit en rijk behangen met sieraden schreden mannen, vrouwen en kinderen Nederlandse troepen tegemoet. De eerste zelfdodingen begonnen, vrouwen wierpen spottend hun sieraden naar de soldaten. Toen volgde een salvo van schoten. Honderden Balinezen vonden de dood. Dat met goud geborduurde fluwelen hesje is een zwart gat.

*'Indië verloren – Selling a Political War' | regie: In-So Radstake | 2023 | 105 minuten

De Insulinde herontdekt

Langzamerhand is er geen Nederlander meer die de koloniale werkelijkheid van Nederlands-Indië nog aan den lijve heeft ondervonden. Zelf, geboren in 1951 en zonder directe banden met de Oost – of het zou een Duitse overgrootvader die bij het KNIL vocht moeten zijn – ken ik de koloniale verhoudingen alleen maar van horen zeggen – een vriendje op de Lagere school die er was geboren, een schoonvader…

View On WordPress

Zwemer Sentrum voorbeeld van valse Christene wat lacuts sprinkane preek Soos geprofeteer het hulle aangetrek soos vroue en blapers or die dood.

“Niemand deur al die eeue se Christelike sending na Moslems het beter verdien as

Samuel Zwemer die benaming van Apostel vir Islam.” So het die groot sendinghistorikus geskryf,

Kenneth Scott Latourette, in die inleiding tot J. Christy Wilson se biografie van Zwemer,

gepubliseer in 1952

Samuel Marinus Zwemer is gebore op 12 April 1867 in die pastorie van die Gereformeerde Kerk in

Vriesland, Michigan. Sy ouers het uit Nederland na Amerika geïmmigreer, en Samuel was

die dertiende van hulle vyftien kinders. Die Zwemers was ’n hegte gesin, met diepte

godsdienstige oortuigings en morele waardes. Al ses Samuel se susters het skoolonderwysers geword, en

vier van sy broers het die Christelike bediening betree. Een van die broers is in die sending dood

diens in Arabië.

Zwemer het op 9 Maart 1884 sy persoonlike geloof in Jesus Christus bely, en hy het gou aktief geword

in die kampussendinggroep by Hope College, die skool wat hy in Holland, Michigan, bygewoon het. In

1887, Robert Wilder het Hope College besoek as 'n verteenwoordiger van die Student Volunteer Movement,

en Zwemer het gereageer op Wilder se beroep vir sendelinge. Dit was eers jare later dat

Zwemer het verneem dat toe hy nog 'n baba was, sy ma hom aan sendeling opgedra het

diens

Nadat Zwemer sy voorgraadse werk by Hope College voltooi het, is Zwemer na die New Brunswick Seminary

in New Jersey vir teologiese studies. Soos Hope College, was (en word) New Brunswick besit deur

die Hervormde Kerk in Amerika. Terwyl hy by die kweekskool was, het Zwemer saam met twee ander studente, James, aangesluit

Cantine en Philip T. Phelps, en 'n professor in Ou Testament wat 'n sendeling in

Egipte, John G. Lansing, om 'n sending na Moslems te beplan. Die Here het hulle gelei om op Arabië te fokus, die

sentrum van die Moslemwêreld en die moeilikste plek om Christelike sendings uit te voer. In die daaropvolgende jare het Zwemer heen en weer uit Egipte getrek, waar hy by die

Presbiteriaanse Kweekskool, na die Persiese Golf, waar hy met Moslems gepraat en lektuur bevorder het

verspreiding en skryf. Hy het na die Verenigde State gereis, waar hy honderde kere gepraat het

studentegroepe, kerke en sendingkonferensies. Hy het land vir land deur die Noorde gegaan

Afrika, daarna na Suid-Afrika op uitnodiging van die Nederduitse Gereformeerde Kerk van Suid-Afrika,

waar hy in Engels en Nederlands met Christelike gemeentes gepraat het en in Arabies met byeenkomste van

Moslems. Hy het verder na Indonesië gegaan, waar hy Christene in Java en Sumatra uitgedaag het

verhoog hul sendingwerk onder Moslems. Toe was hy in Bagdad vir 'n konferensie met

sendelinge van Arabië, Iran en Irak. Hy het na Indië gegaan, waar hy by konferensies gepraat het

die een kant van die land na die ander. Hy het besoeke aan China gemaak, waar daar miljoene is

Moslems, en in verskeie Chinese stede is hy genooi om in moskees te praat as gevolg van syne

kennis van Arabies en Islam.

'n Tipiese voorbeeld van 'n persoon wat tot Islam bekeer is ma fondamentalmente mai accettato la religione cristiana come fundamentale verità e la madre di Cristo come portatore e sabbiatrice

Soos geprofeteer het hulle aangetrek soos vroue en blapers. Christene wat lacuts sprinkane preek Soos geprofeteer het hulle aangetrek soos vroue en blapers or die dood.

Herdenking slachtoffers voormalig Nederlands-Indië

15 augustus 2023 Kamervoorzitter Vera Bergkamp heeft op dinsdag 15 augustus de jaarlijkse herdenking bijgewoond bij het Indisch Monument in Den Haag. Hier werden de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog in voormalig Nederlands-Indië herdacht. Een dag eerder was de jaarlijkse herdenking in de hal van de Tweede Kamer, waar Bergkamp een toespraak hield. Bij zowel de nationale herdenking op 15…

View On WordPress