Zorgeloos wandelen met je hond?

Zorgeloos wandelen met je hond?

Lijkt het je niet leuk om ontspannen met je hond te wandelen? Het is de droom van elke baas. Maar in de praktijk is het lang niet altijd eenvoudig en het geval. Logisch, je moet een hond de tijd geven te wennen aan wandelen zonder te trekken. Dat vraagt in veel gevallen dus om een hondentraining bij de plaatselijke hondenschool of thuis met een persoonlijke hondentrainer. Je gaat tijdens de…

View On WordPress

De balans vinden tussen beweging en overbelasting is zo moeilijk voor mij

Het is langs lijn 36, te Veltem-Beisem, dat we deze unieke knapperd tegenkomen. TSP heeft deze loc voorzien van de New Look livrei. In dit fris jasje mag dit oudje nog dienen, hier als P-trein 7303 Hasselt - Brussel. Op de achtergrond zien we een toestel van Lufthansa uit Munchen dat bezig is met de final approach.

Pitbull op paddensafari,

Hallo hier Kato weer,

ik mocht vanmorgen weer even rennen, moet toch ook mijn energie kwijt. Naast de fiets dus wat ik heerlijk vindt en dan luister ik extra goed naar die Snor want ik wil niet tussen de spaken komen. We gingen een lang rustig weggetje af tot bij een karrenspoor. Daar parkeerde we de “stalen ros” met batterij en hond aandrijving.

Mijn loopriem werd verwisseld voor het lange touw, vindt ik geweldig want dan kan ik lekker rommelen en snuffelen. Die Snor noemt dit het “Paddenpad” , nou heb gelukkig geen pad gesnoven want dat is me een vieze lucht. Maar wel lekker door het gras en bagger gestruind. Op de terugweg mocht ik weer naast de stalenros, dus flink op dreef vandaag. Heb na thuiskomst dan ook heerlijk geslapen na een uitgebreide schoonmaak en borstelbeurt. Tot de volgende keer maar weer.

Kato 🐕 lees onder mijn foto verder🫢

Nu ik “Snor” dus even……

Zo als vaker neem ik ons zachtaardige, lieftallige hondje mee voor een namiddagrondje.

Mevrouw vond het nodig om na de sanitaire stop, een stok mee te nemen, geen probleem. Dan komen we vaak collega honden met aanhang tegen en dat gaat eigenlijk altijd goed. Maar vanmiddag stond ik even paff wat dit dametje flikte!

Een bevriende hond pakte het stuk hout, wat zij net even losliet. Dat had hij niet moeten doen en ze beet hem gelijk in z’n nek en liet niet meer los. Wat een “pitbull gedrag” zeg! Daar hou ik niet van, dus gelijk in het nekvel gepakt en los gemaand. Alles liep gelukkig goed af, maar dat moet ze niet meer flikken. Anders wordt het alleen de korte lijn en geen hout meer sjouwen als er andere honden in de buurt zijn. Pffffff

dit is bijna mijn ideale avond. extreem lange nieuwsuitzending, politici aan de lijn, xander vd wulp, volgende ministerraad begint rond nieuwsuur tijd

Alphonse Léon Duchesne en Emile Kemper – De gestalte van een vader

“Geen poëzie der herinneringen, geen jubelende toon. [–] Natuurlijk geen enkel plezier in het schrijven van deze onderneming”, lees ik in 'De plek'* van Annie Ernaux. Het is een soort portret van haar vader, Alphonse Léon Duchesne. 'Roman' staat nadrukkelijk op het titelblad. Zoals vaak in haar werk onderbreekt ze de lijn van het verhaal met een commentaar, een kleine beschouwing, een lichte waarschuwing. In het portret van de vader legt ze uit waarom ze bepaalde uitdrukkingen van bij haar thuis cursiveert: ”Niet om de lezer op een dubbelzinnigheid opmerkzaam te maken en hem het plezier te verschaffen van een gevoel van saamhorigheid dat ik in iedere vorm, weemoed, deernis of hoon, afwijs.” Ernaux is hard in haar zachtheid.

Vanuit de meest nederige komaf schopte Alphonse het tot een 'petit bourgeois'. Daar horen kleine dromen bij en grote teleurstellingen. Natuurlijk moest ik denken aan mijn vader die heel goed was in dromen. Voor hem gold dat alles wat het leven hem in het gezicht smeet hij met een zekere gelatenheid onderging. Ik heb er lang over gedaan die gelatenheid als iets bewonderenswaardigs te zien.

Emile werd geboren als zoon van een ongetrouwde vrouw, die op haar beurt het eerste kind was van een Javaanse vrouw en een Belgische huursoldaat. Emiles vader is naamloos in de geschiedenis verdwenen, net als zijn Javaanse grootmoeder. Van haar is slechts haar onechte naam 'Anna' bekend. Zijn moeder trouwt met een autoritaire man die dat vaderloze kind echt. Hij was niet langer een 'Van Kelegom', maar werd een 'Kemper.' Ik draag die naam nu als een terzijde van Ernaux.

Haar vader bracht het van allerarmste landarbeider tot eigenaar van een volkscafé met een kleine kruidenierswinkel, dat hij samen met zijn vrouw dreef. Mijn vader maakte vanaf zijn volwassenheid eerder de omgekeerde beweging. Was hij in Indië ploegleider van de locomotiefwerkplaats in Bandoeng, een baan waar hij eer in legde en vond, eenmaal in Nederland werd hij verplicht omgeschoold tot bankwerker en sleepte hij zich door bijna twintig jaren arbeid heen. De laatste paar jaar voor zijn pensionering wist hij amper vol te houden. Voor Alphonse was de moestuin deels zijn vluchtplek maar ook zijn kleinburgerlijke trots en verbeten plicht. Emile kreeg pas na zijn pensionering een moestuin. Die werd voor hem de plek om weg te dromen naar een voorbij en verlangd leven.

Ernaux schrijft “Maar ik heb naar de gestalte van mijn vader gezocht in de manier waarop mensen in wachtkamers gaan zitten en zich vervelen, hun kinderen roepen en op perrons afscheid van elkaar nemen. In anonieme wezens die ik toevallig tegenkwam en die zonder het te weten, de tekenen van kracht of vernedering vertoonden, heb ik de vergeten werkelijkheid van zijn situatie teruggevonden.” Dat te lezen voelt als een opdracht om zonder teveel poëzie van de herinnering de gestalte van mijn vader tevoorschijn te halen. Deze vos is een heel kleine poging zijn kracht en vernedering te schetsen.

* 'De plek' | Annie Ernaux | vertaling Edu Borger | Uitgeverij de Arbeiderspers | 2023 | oorspronkelijke uitgave 1983

9-7 Market Rasen

In het dorpje Newtown vond ik al snel een pub met in grote letters restaurant op de gevel. Binnen was het een heksenketel, getatoeëerde mannen en vrouwen die in een haveloze uitgewoonde ruimte met pints in hun handen door elkaar stonden te schreeuwen en te lachen. Achter een soort gefortificeerde bar met een loket waar je kon bestellen, stond een frêle blond meisje. Ik loei door het gat: do you do meals? Ontkennend hoofdgeschud. Een met inkt bewerkt hoofd naast me, riep iets over fish and chips en Indians. Hij riep nog meer maar door zijn accent en de herrie om me heen, ontging me de strekking. Kijk, een Indiaas restaurant leek me wel wat. Ik stak mijn hand op als bedankje en groet en ging op zoek naar de Indiër.

Dat werd een grote fles Kingfisher bier, shaslicks vooraf en lamscurry. Daarna terug naar de tent voor een diepe slaap. Om half twaalf werd ik wakker, het hoosde werkelijk.

Ik heb natuurlijk geen enkele haast, maar toch ben ik om 6 uur echt wel wakker. Ik fiets terug naar de Humber, naar Faxfleet en vandaar uit naar de brug bij Hull. Als ik me ergens sta te oriënteren, komt er een hond blaffend op me af. Ja sorry, zegt een vrouw, hij kan niet tegen wielen. Nou lijn hem dan aan, denk ik, net als al die andere baasjes doen. Ik fiets stapvoets weg en de hond zet woest blaffend de achtervolging in, achterna gezeten zijn baasje die aldoor roept, come here now, what is this. Een andere vrouw levert er vanuit haar scootmobiel weer commentaar bij. Haha, such a small dog chasing a big bicycle!

Het laatste stuk naar de brug gaat langs het water, dat begint bij het Riverside Café in North Ferriby, dat tot mijn verrassing om half tien op de zondagochtend al open is. Twee cappuccino's en een fruit scone.

De brug zelf is een makkie, met aan twee zijden een breed fiets- en voetpad en prachtig uitzicht over de Humber.

Het weer is best fijn voor zo’n zongevoelig typje als ik, het is bewolkt met af en toe een flauw zonnetje. Boven zee hangen de buien en verderop landinwaarts is de henel blauw.

In het tuincentrum Deepdale, dat zichzelf cyclists cafe noemt, stap ik af om wat te eten. Bij binnenkomst is er net als op Schiphol een afzetting van paaltjes met lint. Na even wachten komt er een meisje dat me doorlaat. Verbaasd kijk ik om me heen in een ruimte met wel 20 tafels, waarvan er twee bezet zijn. Ik bestel op hoed geluk een sausage and bacon bap. Dat is dus een plat wit broodje met het genoemde beleg.

Daarna begint tot mijn verdriet de zon steeds feller te schijnen en de onweersvliegjes verschijnen ook weer. Ik heb van die fietshandschoentjes met open bovenkanten en mijn handen worden daar steeds roder, ondanks de dikke lagen factor 50, die ik er op smeer.

Het wordt zwaar weken deze middag, de klimmen worden steeds langer en steiler en het wordt steeds heter. Er is zelfs een paar kilometer nauwelijks waarneembaar pad, ik begin enorm te twijfelen, maar mijn tsjechische app projecteert me toch echt bovenop de route. Aan het eind van al dat klimmen, als ik nog tien kilometer te gaan heb, wordt ik beloond. Ik sta aan de rand van een plateau en voor mij strekt zich tientallen kilometers laagland uit. De laatste kilometers sjees ik naar beneden.

Als ik tegen half vijf bij de camping aankom, blijk ik verkeerd te zitten. Er is een enorm terrein waar honderden auto’s en paardentrailers geparkeerd staan. Er is ook een kampeerterrein, maar er is niemand bij de receptie en ook geen briefje met een telefoonnummer. Dus ik bel het nummer van de website. Alleen de verbinding is zo waardeloos dat ik niet kan verstaan wat die man zegt. Na eindeloos heen en weer bellen, lukt het wel. Ik zit verkeerd zegt hij, zijn camping is 500 meter verderop. En inderdaad, daar is de camping die ik verwachtte. En als ik dan gedoucht heb en de natte spullen uitgehangen, begint het te regenen.

Afstand: moet ik nog narekenen, ik denk circa 80 kilometer

Tijd: 8 uur

ONTWIKKELING VAN HET LANDSCHAP VAN DE DUIN- EN BOLLENSTREEK 1

Zandwinning in de Bollenstreek is in onze streek een belangrijk onderwerp. De Bollenstreek is een gebied dat in Nederland bekend staat om zijn prachtige bloemenvelden. De veroorzaker hiervan is echter de zandwinning.

Zandwinning is een proces waarbij zand en grind worden gewonnen uit de ondergrond. Het wordt gebruikt voor het maken van stenen, beton en asfalt. In de Bollenstreek is zandwinning al jarenlang een belangrijke bron van inkomsten in eerste instantie voor de landeigenaren en later voor de gemeenten. Er zijn verschillende zandwinningsbedrijven in de regio actief.

Het zandwinningproces heeft echter ook een negatieve invloed op de omgeving. De komst van de zandwinning heeft geleid tot een verminderde waterkwaliteit, verminderde biodiversiteit en een verminderde luchtkwaliteit. Ook  is het de oorzaak van een toename van de hoeveelheid stof in de lucht.

Om de negatieve effecten van zandwinning te verminderen, is er door de overheid een aantal maatregelen genomen. Zo zijn er regels ingesteld voor het winnen van zand, zoals het beperken van de hoeveelheid zand dat per jaar gewonnen mag worden. Er is ook een maximale diepte ingesteld waarop de bedrijven mogen boren.

Om de omgeving te beschermen, is er ook een aantal natuurgebieden aangewezen waar zandwinning verboden is. Deze gebieden zijn belangrijk voor de natuur en het behoud van biodiversiteit.

Hoewel de overheid maatregelen heeft genomen om de negatieve effecten van zandwinning te verminderen, blijft het een belangrijk onderwerp in de Bollenstreek. Er zijn veel mensen die tegen zandwinning zijn, maar er zijn ook mensen die het zien als een noodzakelijk kwaad om de lokale economie te ondersteunen. Het is belangrijk dat er een evenwicht wordt gevonden tussen de behoeften van de lokale bevolking en het behoud van de natuur.

  Het zanderijenlandschap van de Bollenstreek wordt gekenmerkt door een patroon van rechte zandsloten en wegen met lintbebouwing erlangs. Op veel plaatsen is het contrast tussen de on-afgegraven duinen en de lager gelegen bollenvelden nog goed te zien.

Voormalige duinwegen, zoals de Veenenburgerlaan en Loosterweg tussen Hillegom en Lisse, liggen enkele meters boven de bollenvelden. Als bescherming tegen de zeewind werden de bollenpercelen omzoomd met ligusterhagen en meidoornhagen. Tussen de bedden met bloembollen werden beukenhagen geplant.

Opvallende elementen van deze landschappen zijn nog in het landschap aanwezig, zoals het contrast tussen duinen en zanderijen, bloembollenvelden, lange zichtlijnen, een patroon van hooggelegen wegen en zandsloten, weteringen, de trekvaart tussen Leiden en Haarlem, lintbebouwing, buitenplaatsen, een ridderhofstad, watertorens, bollenschuren met een bijzondere architectuur, duinrellen, oude beken en beukenhagen.

Samen vormen deze elementen een karakteristiek landschap dat op veel plaatsen nog gaaf aanwezig is.

De Duin- en Bollenstreek is cultuurhistorisch bijzonder vanwege de verschillende landschappen: 1. De strandvlakten: oude stranden, tussen twee oude duinenrijen 2. De oude duinen of strandwallen: restanten van de duinen van vroegere kusten 3. De zanderijen: afgegraven oude duinen, meestal voor de bollenteelt 4. De nieuwe duinen of jonge duinen: de hoge duinen langs de kust 5. Het mondingsgebied van de Rijn 6. De plassen- en veenweidengebieden, die achter de oudste duinenrij liggen 7. De droogmakerijen, van delen van de Kagerplassen.

De ontwikkeling van deze landschappen gedurende duizenden jaren is zichtbaar in onderstaande principeschets: een dwarsdoorsnede van west naar oost van de Duin- en Bollenstreek. Tijdens de laatste ijstijd lag de Noordzee droog. Toen het klimaat warmer werd, smolt het ijs en liep de Noordzee vol. De kust en de duinen schoven daardoor steeds verder landinwaarts, tot uiteindelijk de lijn Sassenheim - Lisse - Hillegom. Die plaatsen liggen nu op de oudste kustduinen, van 3800 v.Chr. Achter de duinen was het water zoet en ontstonden moerassen. Daarin zonken dode planten en bouwden een dikke veenlaag op, met daarin meren, zoals de Kagerplassen (7). In die tijd brak ook de Rijn vanuit Utrecht door het veen en de duinen naar zee (5).

De Rijn en de Maas voerden zand aan, dat voor de kust uitgroeide tot grote strandvlakten (1). Op die stranden waaiden weer duinen op, als een nieuwe kust. Zo ontstonden steeds nieuwe strandvlakten met daarop duinen, tot de kust ongeveer op zijn huidige plek lag, in 1800 v.Chr. Deze duinen worden tegenwoordig de Oude Duinen of strandwallen genoemd (2). Ze waren niet hoog, slechts enkele meters. Het grootste deel van de Bollenstreek bestaat daardoor uit lange duinenrijen van zuid naar noord, met daartussen strandvlakten.

Achter iedere nieuwe duinenrij werd het water in de oude strandvlakte zoet en ook daar werd in een moeras veen gevormd. Daarna gingen de duinen stuiven en legde een laag zand over het veen. Maar soms stroomde vanuit de Rijn het rivier- of zeewater de strandvlaktes in en legde daar een laag klei neer. De strandvlakten bestaan dus uit lagen veen, klei en zand. Vele eeuwen later, rond het jaar 1000, spoelden opeens grote hoeveelheden zand aan op het strand. Door de wind werd dit over de oude duinen geblazen, tot enorme zandmassa's van soms tientallen meters hoog. Dit worden de Nieuwe Duinen genoemd (4).

Op de Oude Duinen groeiden bomen die van droge voeten hielden, zoals eiken en beuken. Dit werd Holt (hout) genoemd, wat waarschijnlijk de oorsprong is van de naam Holland (Holtland). De duinen waren hoog, dus droog, met onvruchtbaar zand en waren daarom weinig geschikt voor landbouw. Ze werden door de adel gebruikt om in te jagen en er werden varkens geweid die de eikels aten. De lage delen van de oude duinen, waar het grondwater niet diep lag, waren nog wel bruikbaar en werden Geesten genoemd. In de vochtige strandvlakten groeiden lage moerasbomen, zoals wilgen en elzen. Dit werden wouden genoemd. De vochtige strandvlakten waterden via kreken naar de Rijn in het zuiden. Deze vruchtbare grond werd in cultuur gebracht door de kreken recht te graven tot wateringen, zodat het water sneller werd afgevoerd. Het droge zand van de oude duinen was geschikt voor lange wegen van noord naar zuid. Die ontstonden waar de grond het meest vlak was: op de grens van duinen en strandvlakten, één aan de oostzijde en één aan de westzijde.

25-4-2023

De busschauffeur is de beste essayist Even een trigger warning, lieve lezers. U stapt momenteel een essay in. Of eigenlijk stapt u in een busje, een Mercedes-dieselbusje dat over de smalle kronkeldijken van het eiland Goeree-Overflakkee kachelt. We hebben geen flauw idee waar we heen gaan, we dragen geen gordels. Dat hoeft allemaal niet in een essay. Het is het meest ongebonden genre, daarom ben ik er zo gek op.

Ik zeg het er maar bij. Want ik was zelf nauwelijks ingestapt, of ik las op mijn telefoon dat mensen tegenwoordig doodsbenauwd zijn voor essays. Jongeren denken bij ‘essay’ aan een oersaaie schoolopdracht. Alleen het woord zelf al roept ‘traumatische gevoelens op’, aldus een verslag op een website van de boekensector. Daarom overweegt de Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek om het Boekenweekessay voortaan anders te noemen. Er moet een ander ‘label’ komen.

Enfin, alle essayisten boos. Welk nieuw label, dat is nog niet bekend. Zelf zou ik Boekenweekpamflet voorstellen. Een pamflet is een simpel stuk proza waarin staat hoe het zit, zodat de lezer kan stoppen met denken. Naar pamfletten is momenteel veel vraag.

Een essay daarentegen is een roadtrip over kronkelwegen waarbij je moet helpen kaartlezen terwijl je bijna uit de bocht vliegt. Dus ik snap de angst. Als essayist ben ik sowieso bang voor ‘essay’: zet het woord op de omslag van een boek en niemand koopt het. Dus laat ik het woord maar weg. Zonde, want het essay verdient juist volop propaganda.

Essay betekent: alles mag. Van de sierlijke woede van James Baldwin via het verdwaalplezier van Rebecca Solnit tot de sublieme Ikjes die Michel de Montaigne schreef en die even makkelijk over oorlog, katten of seks gingen.

Dus inderdaad: dan is er iets goed mis als de jeugd het genre associeert met de plichtmatige woordenbrij die je evengoed aan ChatGPT kunt uitbesteden. Iets mis met het moderne fabrieksonderwijs, bedoel ik, met het culturele klimaat. Niet met het woord.

Een essay is juist dat wat aan robotschrijven ontsnapt. Essay is Frans voor probeersel of proef, scheikundigen gebruiken het woord ook, gespeld als assay; een biochemische test. Essayeren is nieuwe al dan niet chemische verbindingen maken.

Een essay is iets nieuwsgierigs dat in je gezicht kan ontploffen.

Zoals ons busritje over Goeree-Overflakkee kan mislukken. Achter de voorruit zit een A4’tje geplakt met ‘buurtbus lijn 735’. De chauffeur komt uit Ooltgensplaat, heeft lang blond haar, draagt een marinejas met gouden manchetten. Met zijn chelsea boots drukt hij het gaspedaal in.

We brommen langs blote winterakkers waar de uien, bieten en spruiten nog niet zijn ingezaaid. Net het Amerikaanse heartland: veel christenen, veel dorpen zonder buurtsuper, veel jongeren aan de amfetaminen. Volop vloekende vlaggen.

Ik ken de chauffeur als Frank/Janine, de jurkdragende zanger en gitarist van Ongeregeld, een Rotterdamse countryband die vrolijke liedjes maakt over verschoppelingen. Frank/Janine is alle hokjes ontstegen. Geen computer kan ons tochtje nabootsen.

Dat we hier rijden, zit zo. Eind jaren negentig zag men marktwerking als oplossing voor alle problemen die we nog niet hadden. Zoals staatsbusbedrijven. Die moesten weg, mensen zouden schrikken van het woord ‘bus’. Dus kregen bussen voortaan nieuwe labels: Qbuzz, Arriva, Connexxion, et cetera.

Connexxion betekent verbinding, maar die verbinding valt steeds vaker weg, vandaar die twee kruisjes. Dit jaar zette Connexxion wat x’jes door lijndiensten op het eiland, om kosten te besparen.

Toen zijn Frank/Janine en een stel andere vrijwilligers zelf maar een busdienst tussen de dorpen begonnen. Achter ons zitten twee mbo-scholieren, blij dat ze niet 19 kilometer naar school hoeven te fietsen.

Frank/Janine reed hier eerder rond als maaltijdbezorger: dagelijks eten langsbrengen bij eenzame ouderen, praatje maken. Tot de ‘zorgmoloch’ dat te duur vond. Tegelijk met de bus verdween de maaltijdbezorging. Nu kiepert een commercieel bedrijf eens per week een partij magnetronmaaltijden voor de deur van eenzame mensen. Ping, klaar.

We rijden langs een wegkwijnend zwemparadijs en een bedreigd ziekenhuis. Rotterdam ligt een half uur hiervandaan. Ook in de grote glimstad schrapt men trouwens driftig in bus en metro. Heel Holland krimpt op eendere wijze.

De gemarginaliseerde essayist en de gekrenkte boer en al die mensen die eenzaam hun magnetronmaaltijden verorberen, ze delen het lot: het land van losse schroeven. En ik droom van een samenleving waarin schrijvers even boos zijn over het verdwijnen van een buslijn als om het woord essay.

Intussen is de buschauffeur hier de beste essayist: in een verschraald land legt hij verbindingen die er eerder niet waren.

nu ik hier in isolatie zit, in het nauw gedreven door bovenhand, wil ik je vertellen over mijn dag- hoe ik deze vier muren zag, en ze steeds weer telde

er is een deur die ik niet openen mag, gemiddeld 64,5 tegels geteld en geprobeerd een lijn bloed van het bed af te krassen

hoe weinig kan in een uur passen? Jij bent in de wereld en je staat, gaat, spreekt tegen mensen die ik niet ken, je leidt een leven waar ik niet ben

je zal vandaag alweer honderd muren hebben gezien, en een trein of tien. en god wie weet hoe vaak je lachte, en stem verhief en weer verzachtte

hoe lang moet ik nog wachten? 

Milieuorganisaties roepen op tot herziening plannen voor de luchtvaart

In 2019 zette het vorige kabinet in de Luchtvaartnota 2020-2050 uiteen wat haar plannen waren voor de luchtvaart. Nu drie jaar later heeft Nederland te kampen met een stevige stikstofcrisis, levert de klimaatcrisis wereldwijd enorme schade op en heeft Schiphol grote problemen. Het kabinet kan niet anders dan haar plannen voor de luchtvaart grondig herzien. Daarom overhandigen milieuorganisaties vandaag aan directeur-generaal Luchtvaart (I&W), Ruth Clabbers, een actieagenda. ‘Zorg voor een balans tussen bescherming van klimaat, natuur, gezondheid en de economie. Schiphol kan simpelweg niet langer de plek zijn waar heel Europa overstapt’, aldus Natuur & Milieu, Greenpeace, Milieudefensie en Natuur- en Milieufederatie Noord-Holland. Het stikstofprobleem werd de afgelopen twee jaar steeds urgenter, terwijl Schiphol nog altijd geen natuurvergunning heeft. Vanwege juridisch onhoudbare problemen rondom geluidsoverlast, werd dit voorjaar aangekondigd dat het aantal vluchten van en naar Schiphol eind 2023 voor vijf jaar gemaximeerd wordt op 440.000. Ook werd duidelijk dat de arbeidsomstandigheden voor een deel van de werknemers op de luchthaven onder de maat zijn. Daarnaast neemt de CO2-uitstoot en de luchtverontreiniging van (ultra)fijnstof van de luchtvaart na de tijdelijke coronadip weer sterk toe. Het is maatschappelijk en ecologisch onhoudbaar om het luchtvaartbeleid op deze manier voort te zetten, stellen de milieuorganisaties. Uitzonderingspositie ‘Met onze agenda dragen wij oplossingen aan waarmee de luchtvaart opereert binnen de grenzen van het klimaat en onze leefomgeving én voorziet in de vliegbehoefte van de inwoners van Nederland én de economie. De luchtvaart moet meer en sneller verduurzamen, voor het klimaat, de natuur en iedereen die in de omgeving van luchthavens woont, werkt en leeft’, licht directeur van Natuur & Milieu Marjolein Demmers toe. ‘De luchtvaart in haar huidige vorm, met zelfs groeiplannen, past totaal niet in de huidige werkelijkheid. Het is schadelijk en oneerlijk dat de sector uitgezonderd is van maatregelen om binnen de anderhalve graden opwarming te blijven, en bovendien ook nog vele belastingvoordelen geniet die voor andere sectoren niet gelden.’   CO2-plafond In de actieagenda stellen de organisaties aan de hand van zeven thema's 22 acties voor. Een belangrijke maatregel is een snelle invoering van het CO2-plafond. Dit plafond is onderdeel van het regeerakkoord, maar het is vooralsnog niet ingevoerd. Het plafond zou voor de zomer van 2023 in de wet moeten worden vastgelegd, waarbij de hoogte in lijn moet zijn met de klimaatdoelen van Parijs. Alleen dan komt de verduurzaming van de luchtvaart op gang. De organisaties vrezen echter voor een te traag proces. Overstapfunctie Het kabinet heeft zich in het verleden steeds als doel gesteld om de huidige overstapfunctie van Schiphol te beschermen. Een grote vergissing, zo stellen de milieuorganisaties. Juist door die ‘hub-functie’ heeft Nederland verreweg de grootste luchthaven van Europa in verhouding tot het aantal inwoners. Met alle gevolgen van dien voor omwonenden, het klimaat en natuur. Het kabinet moet juist heel kritisch kijken naar de omvang van deze hub-functie. Daar zit de oorzaak van het probleem. Tegen dumpprijzen worden reizigers naar Schiphol gelokt om over te stappen op lange afstandsvluchten. Zo’n verre vlucht bevat gemiddeld zeventig procent overstappers. Daarmee is de balans volledig zoek geraakt. Overhandiging en debat  De overhandiging vindt plaats in Den Haag. Daarbij gaan Ruth Clabbers (directeur-generaal luchtvaart bij I&W), Marjolein Demmers (directeur Natuur & Milieu), Eric Pels (econoom luchtvaart & transport VU Amsterdam), Richard Emmerink (directeur strategie en airport planning Schiphol) en Matt Poelmans (Bewoners Omgeving Schiphol) met elkaar in debat. Bron: Natuur & Milieu Read the full article

DE GROOTSTE HAARTRENDS VAN HERFST 2022 BRENGEN HET DRAMA

Na een hete en zweterige zomer kunnen we naar de herfst kijken als een kans om weer meer experimenteel met ons haar te worden zonder bang te hoeven zijn voor de onvermijdelijke vochtigheidsstroom. Met enige afstand van de hitte en (zeer noodzakelijke) zomerse up-dos, luidt het nieuwe seizoen een welkome afwisseling in en meer gelaagde mode en haar in beeld. Alessandra Bruno, een styliste bij de Fekkai Salon in New York City, zegt dat als het gaat om het voelen van herfsthaartrends, ze al een verschuiving in de lucht voelt. Ze heeft gemerkt dat zelfs degenen die de hele zomer van hun lange haar hebben gehouden, zich voorbereiden op een grote verandering. Verwacht te zien, "meer schoudergrazende kapsels met binnenlagen voor beweging en halflange snitten", zegt ze. "Face-framing is nu ook groot", voegt ze eraan toe. Dat kan de vorm aannemen van strategische lagen of zelfs een knal.

Van verfrissende lowlights tot lange, zachte lagen, sommige herfsttrends lijken jaar na jaar terug te komen. De haartrends in de herfst van 2022 lijken echter allemaal extremer te gaan dan je ooit tevoren hebt gedaan. Emily Claire, master colorist bij Rob Peetoom Salon in Williamsburg, zegt dat dit een kans is om een ​​kleur te proberen waar je altijd aan hebt gedacht, maar nooit het lef had om het te proberen. Rood is meestal die kleur op ieders lijst. "Herinner je je het rode haar van Kendall Jenner eerder dit jaar nog?", zegt Claire. 'We gaan er nog veel meer van zien, vooral voor brunettes', zegt ze.

Terwijl de bladeren wegvallen, doen al onze haarremmingen dat ook. Lees verder voor de vijf grootste haartrends voor de herfst van 2022 waardoor je je als een nieuw persoon voelt voor het nieuwe seizoen.

DE VRIENDJE BOB VAN DE JAREN 90

Adriana Papaleo, een meesterstylist bij Rob Peetoom, zegt dat de bob terug is voor de herfst en met een aantal nieuwe variaties. Ze raadt aan: "je kunt korter gaan met een zachte lijn bij de kaak" voor een meer androgyne look uit de jaren 90 "of de lengte naar de schouder laten vallen" om wat lengte te behouden, zegt ze. "De bob is geweldig voor dikker haar, en de veelzijdigheid van styling houdt het altijd interessant", voegt Papaleo toe. Met andere woorden, er is dit najaar een bob voor iedereen en we zouden meer moeiteloos gestyled schouderlang of korter haar (bobbelend) moeten verwachten.

ROMANTISCHE ROOD

Kendall Jenner en Zendaya zijn misschien eerst rood geworden, maar het is duidelijk dat deze kleur nergens heen gaat in de herfst. "Als het weer kouder wordt tijdens de herfst, duiken we altijd terug in warmere tinten", zegt Emily Claire. Ze zegt dat de rode versie van dit seizoen extra weelderig is: "Warmere, rijkere tinten, zoals karamel en warme kastanjebruine tinten worden echt groots."

DE GROTE KOP

Doja Cat heeft net haar hoofd kaalgeschoren en jij ook. Hoewel je misschien niet klaar bent voor zo'n dramatische hak, zegt Alessandra Bruno dat we dit najaar allemaal korter haar zouden moeten overwegen. "Kort haar is leuk en speels, het is veelzijdig en kan minder styling vereisen, afhankelijk van je haartextuur", zegt ze. Immers, "de zomer kan zwaar zijn voor je haar, dus de herfst is de perfecte tijd om een grote knipbeurt te doen en je haar weer in goede conditie te krijgen." Een nieuwe start? Ja graag. Dus overweeg om de leiding van Florence Pugh te volgen en erin te versoepelen met een gelaagde pixie-mul

MYSTERIEUZE BRUNETTEN

Afgelopen winter keerden een aantal beroemde blondines terug naar hun natuurlijke brunette-roots, waaronder Hailey Bieber. Dit patroon, zegt Krystel Cuadra, een colorist bij Fekkai Salon, zal dit seizoen nog eerder beginnen. "Na maanden in de zon willen mensen hun overdreven verlichte en geoxideerde lokken veranderen", zegt ze. "Dit najaar zullen we mensen zien die hun natuurlijke haarkleuren willen omarmen met slechts een paar zorgvuldig geplaatste highlights." Brunettes, dit betekent een beetje dieper gaan of zelfs kiezen voor tone-on-tone lowlights om dimensie toe te voegen. De resulterende kleuren zullen uiteindelijk uniek voor je zijn, of dat nu meer een koele paddenstoel is of een getaande kastanje. Superdimensionale kleur heeft gewoon een vleugje mysterie

BOMBSHELL BANGS

Als je het niet aankan om afstand te doen van al je lengte, waarom zou je dan niet een korte, schokkerige pony zoals Bella Hadid verkennen? Een lange pony zorgt voor maximale impact door de minste hoeveelheid haar te knippen door de aandacht op de ogen te vestigen en je hele look te herkaderen. Door de lagen echter lang te houden, kun je je nieuwe pony altijd opzij borstelen voor extra veelzijdigheid.

Als je vriendin je verlaat

als je vriendin je verlaat, je er een wereldrecord van maakt zoveel mogelijk drank achterover te slaan, voorover gebogen staat te pissen tegen een lantaarnpaal je de woorden slurt die tussendoor een club en je huis door de telefoon mij moeten verleiden langs te komen. ik je lief weer ben, hoezeer het je spijt je knipperde met je ogen en was mij kwijt. een tweede kans heb ik je nooit gegeven voor mijn trots en een schoner leven. spijt beweegt mij niet, lief. de lijn is dood, ik heb je niets te vertellen. als je vriendin je verlaat, mij niet bellen.

DE TIJD VERVLIEGT, MAAR STIEN EELSINGH WORDT NIET VERGETEN

Het is zoals Mieke Mulders schrijft in haar biografie van Stien Eelsingh: “Expressionist van Staphorst? Nee.” De kunstenaar is van Zwolle, daar geboren in 1903 met doopnaam Christiana. Pas in de oorlog, 1942, betrekt ze een boerderij op de tweede lijn aan de straatweg in Staphorst. Ze wil beeldend kunstenaar worden, dat weet ze al vroeg in haar leven. In die tijd is dat echter niet gepast voor dames, nog. Hoewel penseel en palet tot het huishoudgereedschap van het gezin Eelsingh behoren hebben haar ouders andere plannen. Haar grootvader en vader zijn huisschilder, dus de verf geurt thuis. Later zal haar vader het tot hoffotograaf schoppen, haar broer neemt dat stokje over. Stien houdt zich ondanks alles echter vastberaden aan haar voornemen. Door een compromis wordt ze dan eerst pianolerares om toegang te krijgen in de betere milieus als net christelijk gereformeerd meisje. Maar ze duikt onder in het culturele leven van Zwolle, speelt in bandjes en ontmoet mensen met vooruitstrevende denkbeelden. Muziek is ontspanning, maar schilderen betekent leven. Uiteindelijk geeft vader toe en zet Stien de schildersezel in een hoekje van zijn fotoatelier. Haar carrière als kunstenaar begint daar.

Mieke Mulders is conservator van Stedelijk Museum Meppel. Mulders is daarnaast kunsthistoricus, de twee functies komen prettig samen in het schrijven van de biografie. Haar museum bezit veel werk van Stien Eelsingh en heeft daarvan een vaste expositie met wisselende samenstelling. De uitgave “Stien Eelsingh, expressionist van Staphorst” verschijnt dan ook ter gelegenheid van deze tentoonstelling bij uitgeverij WBOOKS.

Het werk van de kunstenaar Stien Eelsingh is binnen de gevestigde kunstwereld enigszins in de vergetelheid geraakt. Daarom wil het museum met dit boek en het permanent tonen van haar werk daar verandering in brengen. Staphorst mag dan een voor de buitenwereld afgesloten gemeenschap lijken, Eelsingh heeft het dorp kunstzinnig gezien stevig op de kaart gezet. Haar plek aan de Diek wordt een smeltkroes van kunst en kunstenaars. De Staphorsters zien het eerst met lede ogen aan. Stien wordt door de bevolking als opdringerige buitenstaander gezien en al helemaal de mensen die om haar heen zwermen als bijen rond de koningin. Ze houden de vreemde eend in de bijt nauwlettend in de gaten. Maar door haar sociale vaardigheden wordt Stien binnen korte tijd opgenomen in de gemeenschap. Staphorst zal echter geen kunstenaarsdorp worden zoals bijvoorbeeld Bergen dat wel is. Eelsingh trekt wel veel kunstenaars aan, maar het zal nooit tot een groep komen.

Het boek verhaalt niet alleen over het leven van Stien Eelsingh als mens en kunstenaar, maar geeft ook een inleiding op het expressionisme waarin zij zich thuis voelde. De uitgave kan daarom ook geordend worden onder de noemer kunstgeschiedenis. Niet zo vreemd gezien de opleiding van de schrijver. Het biedt een goede kijk op het feit waarom kunstenaars in een expressionistische stijl gaan werken. In deel 1 van het boek, aanloop naar het expressionisme, wordt gedegen uit de doeken gedaan hoe dat zo is gekomen. Iedere stroming is een antwoord op een voorgaande. Het is een golfbeweging. De jongeren zetten zich af tegen de ouderen. Nieuwe ideeën vegen de klassieke stijlen schoon. Vooral in het interbellum en de jaren daarna rommelt het in de kunst. Men wil niet meer naar de rede werken maar vanuit het gevoel. Dat heeft een lange voorgeschiedenis, die Mulders goed weet te verwoorden. Op zo’n manier dat ze de interesse van de lezer weet vast te houden.

Stien Eelsingh zit in die lijn van de geschiedenis. Maar werkt eerst nog enigszins academisch, losjes naar voorgeschreven regels. Haar bloemschilderijen vinden gretig aftrek. Pas wanneer ze in Staphorst de rust vindt verandert haar stijl. Zijn de portretten in het begin nog realistisch, maar wel al met een bijzonder gevoel voor mimiek en lichaamstaal. De mens is herkenbaar aan zijn of haar uiterlijk. Later probeert ze in haar werk vooral een gevoel op de kijker over te brengen. Een persoonlijke ervaring die ze heeft bij het moment, de mens in gewone doen of juist bij verdriet en in eenzaamheid. Ze spiegelt zich aan vrouwen als de kunstenaars Paula Modersohn-Becker en Käthe Kollwitz. 

Maar wanneer ze dan het klassieke werken loslaat en gaat voor het expressief weergeven van de impressie verandert ook haar stijl. De techniek van het schilderen wordt meer speels. De mensen die ze verbeeldt worden monumentaal neergezet. Houdingen van het lichaam zijn meer belangrijk dan de herkenbaarheid van de mens als individu. Gaandeweg gaan de grimassen lijken op maskers uit verre streken. Daarachter schuilt de persoon, die in expressie tot uiting komt. Grote ogen, een geopende blik, maken de afgebeelde situatie toegankelijk. Later zakken de mensen in en buigen het hoofd. Dan reageert Eelsingh in het werk op haar scheiding. Ze heeft, net als anderen in dit metier een voorkeur voor het afbeelden van paarden. Met hun krachtige uiterlijk raken ze haar gevoel. In haar werken werden gepenseelde vlakken kleur met dikke vegen zwart omrand, als is ze aan het tekenen in olieverf. Eén van de kenmerken van het expressionisme. Met haar schilderijen van de gewone mens in Staphorst, in hun doen en laten – de orde van de dag, opent ze het dorp voor de buitenwereld.

Het boek is rijk gevuld met voorbeelden van haar werk en dat van tijdgenoten. Uiteraard telt het eerste deel van het boek een groot aantal kunstwerken uit de 19e en de 20e eeuw ter illustratie van de aangehaalde geschiedenis. In het oeuvre van Stien Eelsingh wordt een goed inzicht gegeven en daarmee is het boek eigenlijk ook een catalogus. Maar er is meer. Er is meer in het leven van Stien dan enkel de uitoefening van de beeldende kunst. Mulders beschrijft het allemaal, want ze is diepgegaan om de geschiedenis van deze kunstenaar die in het drijfzand van de historie dreigde weg te zakken boven water te krijgen. Haar manier van leven was op een moment meer belangrijk dan het werken als kunstenaar. Ze dreigde een karikatuur van zichzelf te worden, zoals bijvoorbeeld Anton Heijboer en Jopie Huisman dat na haar wel werden. Dit boek komt op het juiste moment. Tijdens haar leven kreeg ze al landelijke erkenning en won ze prijzen. Het zal mooi zijn wanneer die interesse nu bijna 60 jaar na haar dood een nieuwe impuls krijgt. Mieke Mulders heeft de lans gebroken. Stien Eelsingh verdient dit boek.

Stien Eelsingh. Expressionist van Staphorst. Tekst drs. Mieke Mulders. Met een kort voorwoord van Margreet Frankot, dochter van: “de tijd vervliegt”. Verschenen ter gelegenheid van de vaste expositie van werk van Stien Eelsingh in Stedelijk Mueseum Meppel. Uitgave WBOOKS Zwolle, 2021.

https://wbooks.com/winkel/nederland/overijssel/stien-eelsingh-expressionist-van-staphorst/

Hoi Kato hier,

Ik heb vandaag door de sneeuw gesnuffeld, wat een leuke ervaring. Had de lange lijn aan en dan kan ik dus veel luchtjes verkennen. Ik heb de Tiendweg-Oost uit mogen stekkeren waar meestal veel collega honden lopen, maar vandaag was het rustig dus kon ik me heerlijk concentreren op van alles.

Bij elkaar zo'n zes kilometer luchtjes gesnoven, een stuk gezonder denk ik als wat veel mensen allemaal snuiven. Heb ook nog een dode gans gevonden, maar die Snor heeft hem maar laten liggen. Hij heeft al genoeg veren in huis zegt hij. We hebben namelijk nog twee vogels, maar die zijn soms irritant rumoerig. Die ene Fred dus, is flink jaloers op mij als ik met die Snor ligt te kroelen bijvoorbeeld.

Moet eerlijk zeggen dat ik wel eens vlucht voor die schreeuwert, Wilma daar in tegen is veel rustiger. Vanmiddag heeft het vrouwtje mij even begeleid bij m'n plas/poep loopje, was ik wel blij mee. Ze vertelde dat er toch behoorlijk wat lezers mijn blog volgen. Leuk dank jullie. Bij nieuwe ervaringen laat ik het weer opschrijven. Doei.

Kato🐕

Glinsterende A-lijn trouwjurk met lange sleep Je zult verliefd worden op deze glinsterende kanten trouwjurk met glittertule! Het lijfje is versierd met kralen bladkantmotief dat overlapt op speciale glittertule. Een diepgaande V-hals en open V-rug geven deze tijdloze jurk een vleugje sexiness. Ondertussen loopt delicaat kant door in de volumineuze, fantastische rok met lagen tule en een lange sleep voor de ultieme wandeling door het gangpad. Stof: Kant Silhouet: A-lijn Neklijn: V-hals Sleepstijl: Spaghettibandjes € 1.025.00 #romaweddingstyling #photooftheday #india #indianclothes #indiandresses #webshop https://romaweddingstyling.nl/winkel/westerse-bruidskleding/glinsterende-a-lijn-trouwjurk-met-lange-sleep/?feed_id=837078&_unique_id=665da2c465870