Hep sorarlardı bana, ''Neden hep yalnızsın ve arkadaşın yok?'' diye, sürekli aynı cevabı verirdim : '' Çünkü yalnız olmayı seviyorum'' . Onlara diyemedim '' yalnız olmayı sevmiyorum'' diye bağırmak istedim, '' BEN YALNIZLIKTAN NEFRET EDİYORUM VE SÜREKLİ KONUŞTUĞUM BİR ARKADAŞIMIN OLMASINI İSTERDİM. REALDEDE OLUR SANALDADA OLUR FARK ETMEZ. AMA HERKES BENİ TANIMADAN ÖN YARGILARLA DAVRANDILAR, HAKKIMDA SAHTE SÖYLENTİLER ÇIKARTTILAR VE KİMSE BENİ ANLAMADI'' demek istedim. Yüksek sesle bağırmak istedim ama yapamadım. Çünkü sonuçta hiç bir türlü beni anlıyamıyorlardı. Zaten anlamıyacaklardı da. İnsanlara ne anlatırsan hakkında onları bilerler. Mesela, ben size ''çok güzel bir hayatım var ve çok arkadaşım var'' desem öyle düşünürsünüz değil mi? Ama yine de beni tanıyamazsınız. Çok istedim beni anlayan birilerinin olmasını, ama kimse anlamadı. Ben de kitaplara ve müziklere sığındım. Özellikle Beyza Alkoç'un kitaplarını okurdum sürekli. Bazen kitapta bazı kısımlar vardır ya hani sizi anlatır, o kısımları okudukça sanki o kitap beni anlıyor gibi hissediyordum. Sizi hiç mutlu eden bir şeyler var mı? Benim var. Kitaplar ve müzik. Bu ikisi benim için çok önemli bir yere sahip. Neden mi? Beni tek anlayan şeyler onlar çünkü.. Keşke benim yaşadıklarımın aynısını yaşayan bir insanda olsa ve onunla arkadaş olup sürekli takılsak. Normal bir insan istemiyorum, beni anlayan bir insanı istiyorum. Neden mi? Çünkü insanın acısını sadece o acıyı çeken anlar.
Çanakkale savaşına katılmayı bekleyen 🇹🇷Müslüman Türk askeri 🇹🇷 İstanbul 1915🇹🇷 Allah onlardan razı olsun #çanakkale #canakkalezaferi #müslümantürkordusu #türksilahlıkuvvetleri #seyitonbaşı #türkiye #discoverturkey #photography📷 #çanakkaleboğazı #istanbul #ordu #keşfeteyiz #keşfettreni #kesfetgelenlertakipetsin❤️👈 #nusretmayıngemisi #kınalıhasan (Çanakkale Savaşları Tarih Müzesi Kültür Parkı Minyatür Gelibolu) https://www.instagram.com/p/CkGp1zxIPwx/?igshid=NGJjMDIxMWI=
Hiç saçma bir nedenden dayak yediniz mi? Ben yedim. 5 yaşındaydım ve susamıştım, suyun kapağını açmayı bilmiyordum ve bu yüzden annemden yardım istemiştim. Annemde ''Utanıyorum senden, senin yaşındaki tüm çocuklar suyun kapağını açmayı biliyor bi tek sen bilmiyorsun. Ben senin yaşındayken suyun kapağını açabiliyordum. Cidden utanç kaynağısın'' diyerek saat 4'e kadar oklavayla dövmeye başlamıştı. Sonra bana '' Bugün balkonda uyuyacaksın'' diyerek balkona kitledi beni. Ne kadar yalvarsamda umursamadı. O gün kış ayındaydık ve o yılın en soğuk günüydü. O gün öğrendim soğuk havanın nasıl bir şey olduğunu. O gün benim en son ağladığım gündü, bir daha ağlıyamadım. O gün ilk defa uyuyamadım sabaha kadar. Ve ertesi gün balkonda olduğumu unuttu ve hiç gelmedi. Toplam 3 hafta boyunca balkonda kaldım ben. Ve üstümdeki kıyafet kısa kolluydu. O soğuk havayı hiç unutamıyorum.