iets over schrijven en eenzaamheid

je hoeft niet te schrijven voor een ander, zegt mijn partner. als je niet wil publiceren, of delen, doe het niet dan. je bent het niemand verplicht, ook jezelf niet.

het is geen antwoord op wat ik vroeg, waarom het weg is, waarom ik het niet meer doe: iets delen, iets afmaken dat bedoeld is om gelezen te worden. waarom ik zolang niet gedacht heb: ik wil een dichter zijn, en dat dat betekende: ik wil een publiek.

hoe scherp ik me herinner die keer dat iemand onder een gedicht over mijn moeder, dat ik schreef toen ik zestien was, zei: ik weet niet of ik dit mooi vind, het is zo echt. 

je praat meer, zegt mijn partner, over waar je eerder over schreef. wat, de zee? vraag ik. hen lacht. ja, de zee, maar vooral over rouw. ik heb het gevoel dat je meer open bent. is een publiek willen niet gewoon gehoord willen worden?

ik denk erover na, en ik denk dat ik de eenzaamheid nooit zo begrepen heb: als een behoefte om gehoord te worden. dat de eenzaamheid zat in dit besef dat ik altijd iets moet uitleggen, over vroeger, dat de zwarte gaten er telkens zijn, maar je ze niet kan opbrengen in gesprekken. dat de eenzaamheid zat in het aantal vrienden op een hand kunnen tellen waarbij ik niet altijd het gevoel had dat ik iemand had bedacht om te kunnen zijn, dat ze luisterden naar het personage dat ik speelde. dat de eenzaamheid alle verzonnen verhalen waren, hoeveel ik loog tegen iedereen. dat de eenzaamheid was: zo hard willen verdwijnen, en niet begrijpen hoe anderen zo hun best doen om er te zijn, iemand te zijn.

de rouwgroep die ik bezocht, was het kantelpunt. of misschien is het beter worden, de depressie die lichter werd, misschien is het beide en ging het samen. misschien is het ouder zijn, geen zestien of twintig, en weten dat veel mensen van mijn leeftijd inmiddels iemand verloren hebben en de zwarte gaten in hun leven herkennen en ingewikkelde relaties met hun familie hebben, en begrijpen dat niet alle ouders goed zijn, of fout, dat ze ook mensen zijn die maar wat proberen. 

in de rouwgroep zei ik hardop: ik mis haar. mijn herinneringen aan haar zijn verstrengeld met de zee. dit was niet mooi, of poëtisch, of een metafoor, het was daar, de rouw, mijn herinneringen, slordig, lelijk, direct. en niemand veegde het weg of probeerde het over te schilderden.

ik lees het gedicht over mijn moeder terug en ik denk dat het geen goed gedicht is. alleen ik herken wel de blik, want dat was ik, toen ik zestien was. dit was mijn onbegrip, de woede die ik niet kon uitdrukken, maar waar ik wel over wilde schreeuwen. ik denk dat: dit is zo echt, ik weet niet of ik het mooi vind,  precies de reacties was die ik wilde.

de keuken in het gedicht was niet mooi, mijn moeder was niet mooi, mijn woede niet, en niets ervan begreep ik. ik was zestien en ik probeerde iemand te worden en ik probeerde te rouwen, en ik probeerde mijn moeder bij elkaar te houden, en ik wilde verdwijnen, en ik wist dat ik niets hiervan hardop kon zeggen. ik ben dit allemaal kwijt, nu. ik zal de keuken nooit meer zien, mijn woede is kleiner, en zachter, en nauwelijks meer woede, ik rouw, en ik ben geen zestien meer, ik kan er voor mijn moeder zijn zonder dat dit betekent dat er niemand voor mij is, dat ik er niet voor mezelf ben.

je hoeft niet te schrijven voor een ander, zegt mijn partner, je mag sommige dingen voor jezelf bewaren. alleen is het niet van mij, denk ik. de rouw, en de zee, en de liefde, en huizen waar je niet naar terug kan keren, het is al van iedereen, en misschien is het daarom cliché, saai, en misschien is het verdrietig, en misschien is het mooi, of juist niet, het is in elk geval niet eenzaam. ik denk dat het me niet zoveel meer uitmaakt, of iemand me dit vertelt.

wat ik wil bewaren is het moment dat ik ernaar keek, de houding die het aanneemt als het op mijn vensterbank plaatsneemt en zich gedraagt alsof het thuis is.

of misschien wil ik niets bewaren, wil ik er alleen naar kijken, het bestuderen, als een filosoof, totdat ik het begrijp, totdat ik hardop kan vertellen of het blonk.

Ik ben k a p o t

Ze hadden geen Siepie meer bij mijn Hema 😭

Weet iemand van m’n Nederlandse mutuals hoe je het best een baan kan zoeken

Plastic

Voor dat plastic een materiaal was, was het een woord. Een adjectief. Ik kwam het overlangs tegen in Dracula, geschreven vele jaren voor de massaproductie van kunststoffen die we vandaag kennen. "Plastic" in de originele tekst. Plastiek, oftewel plastisch, in het Nederlands. Het betekende buigbaar. Kneedbaar. Veranderbaar. Het laat zich in nieuwe vormen gieten. Zoals de plastische chirurg een mensengezicht in een nieuwe vorm kan boetseren als klei, althans de naam van het vak pretendeert dat de operaties zo elegant verlopen. Het woord werd ook gebruikt voor vele kunsten. Om al de mogelijke vormen te beschrijven die kunstenaars met zachte hand de wereld in konden brengen. Voor al de mogelijkheden te beschrijven die een creatieve geest kon zien een dode klomp materie. Zelfs het karakter van mensen kon als plastisch beschreven worden. Soepel. Flexibel. Adaptief. Reactief. Misschien was het wel een compliment om een persoon plastisch te noemen. Het wou dan zeggen dat je elke vorm kon vullen. Elke uitdaging aan kon. Kon leren, kon veranderen. Buigen, maar nooit breken. Het was een woord. Een idee. Een droom. En dan werd het echt. Een revolutie van nieuwe, goedkope kunststoffen die duizend en één problemen konden oplossen. Plastic! Een Engelse verbastering van een bekend woord. Eten kon niet meer slecht worden dankzij luchtdichte verpakkingen. Nieuwe containers, doosjes, potjes in hard plastiek om dingen in te bewaren. Zelfs veel van ons gereedschap en onze machines werden plastic, of kregen plastic onderdelen. Het was de ultieme stof; Dé dode materie waaruit creatieve geesten alle mogelijkheden konden maken. Waarmee ze eindelijk konden tonen waartoe ze echt in staat waren. En toen gingen wij, de creatieve geesten, aan het werk. En alle mooie dingen die we maakten, maakten we om weg te gooien. Om ze te verzamelen in hopen en hopen van stinkende creaties. Rommel dat we opstapelden in bergen tot ze schaduwen wierpen in grote valleien waarin de minder gelukkigen rond scharrelden op zoek naar restjes van onze luxe, in halfgare landen ver ver weg. En als het daar niet kon geraken, lieten we het achter aan de kant van de weg. Weggegooid, of gewaaid, tot in de donkerste delen van de meest ongerepte bossen. En in de vijvers en de tuinen en diep onder de grond. Waar dan ook; want wat maakt het ook uit waar we het achterlaten? Het eindigt toch allemaal op dezelfde plek: de zeeën. Daar drijven ze mee met de stroming in kleine microscopische stukjes, of zelfs in grote flarden. Waar ze gegeten worden door vissen en ander leven dat er in stikt en er aan lijdt tot wij die zieke dieren weer opvissen, koken en op ons bord leggen en dan is de cyclus rond. Dan eten wij onze creaties weer op in kleine onverteerbare, oncomposteerbare schilfertjes. Tot ons lichaam er vol van zit. Onze maag, onze darmen, kleine stukjes plastic die vast blijven plakken aan onze beenderen, in onze hersenen en onze longen. Infestaties tot in het diepste van onze teelballen zodat ook de volgende generatie kan geboren worden in een wereld van plastic. Waar het plastic vloeit uit de rivieren, regent uit de lucht en zelfs gretig gedronken wordt door onze kinderen rechtstreek uit de moedersborst. In elke bodem, elk dier, elke plant en elke adem. Zodat de hypothetische archeologen duizenden jaren in de toekomst zeker zullen weten waaraan ze onze bodemlaag kunnen herkennen. Zodat zij weten waar ze die smeerlappen kunnen terugvinden, moesten ze zich daar nog mee willen bezig houden terwijl wij verder flessenwater zuipen in de hel. Om terug te blikken op ons plastische tijdperk, en ons te vervloeken voor onze onvergeeflijke schepping. Die verschrikkelijke incarnatie van een wondermooi woord.

31 maart

Ik rij die vroege ochtend door de lege straten van Los Angeles richting LAX.

Op zoek naar een tankstation waar ik nog kan betalen met een van mijn kredietkaarten die elders dienst weigert omdat ik ergens iets teveel contactless probeerde te betalen.

Ik zie er tegenop weer een klantenservice te moeten bellen om mijn kaart te deblokkeren.

Los van de grote problemen van de wereld, merk ik overal een attitudeverschuiving.

Niemand geeft nog een reet om een tevreden klant.

We worden allen opgelicht door bedrijven die enkel budget over hebben om je te binden als klant en je dan op allerlei manieren geld af ronselen voor diensten die niet naar behoren functioneren.

Bedrijven zitten meer in met hoe ze overkomen op social media dan met het correct verlonen en behandelen van hun werknemers, of een correcte dienstverlening.

Ze rekenen er op dat een individu niet veel kan doen en laten je verdwalen in procedures, invullen van documenten en telefooncentrales waar je telkens bij een doorverwijzing even weer alles mag uitleggen aan de volgende persoon waarvan je voelt dat die daar ook tegen hun goesting zit, voor een mager loontje en een ingeprent bedrijfsmotto waarvan iedereen weet dat het nep is.

We blijven het slikken.

We zijn een nepmaatschappij geworden, waar iedereen wel doet dat het anders is, of dat we anders moeten worden, maar er wijzigt niets aan de dingen.

We zijn selectief verontwaardigt, melden ons ongenoegen over de klimaatopwarming in een tweet op een smartphone gemaakt met materialen uit oorlogsgebieden, verstuurd in driedubbele plasticverpakking geïmporteerd per vliegtuig.

Of reageren op de woke-medemens via hetzelfde twitter, om diezelfde klimaatopwarming te ontkennen. Omdat je alles kan zeggen vanuit je luie zetel zonder gevolg.

En we weten dat we allen stilletjes opgelicht worden door de bedrijven achter die sociale media die van ons het product gemaakt hebben.

We kennen de trukendoos. We kennen het spel.

Woorden worden semantisch geïnfiltreerd, zodat de betekenis verknipt, en zelfs omgedraaid wordt.

Woorden worden leeg.

Beelden worden nep.

Teksten automatisch gegenereerd.

Niets is echt nog van betekenis.

Ik ben op zoek naar een tankstation en ik lijk de zorgen van de wereld in mijn hoofd te dragen. De immense verontwaardiging, die rest als echtheid.

Straks het vliegtuig op. Hopelijk.

Een paar weken geleden sprak ik ´s nachts nog online met een kennis in Niger. Over de wereld. Over hoe zij diep teleurgesteld is in de mensheid, na trachten iets goeds te doen, als coördinerende verpleger.

Na Congo heb ik het geloof in de mensheid verloren, schreef ze me.

Het is circulair. De gedachten. De stille wanhoop die we allen voelen.

En daar sta ik dan ´s nachts moederziel alleen aan een tankstation, in LA, op zoek naar een luchtpomp ook, omdat mijn auto aangeeft dat de linkerband iets te leeg staat. En dan komt er zo een geblindeerde gangsta auto met subwoovers, midden in die nacht heel traag de parking opgereden en blijft minutenlang roerloos staan aan een pomp. De deuren ongeopend. De muziek blijft daveren.

En ik denk fuck-it. Straks eindig ik nog hier. Gewoon omdat ik probeer te vermijden verder opgelicht te worden door een autoverhuurbedrijf. Die wel ergens weer een verborgen kost zal toevoegen.

En ik denk, ja, ik moet niet klagen, want veel andere mensen kunnen niet reizen zoals ik nu doe. En ja, sommigen zullen me op hun cancellijstje zetten omdat ik op reis ben met het vliegtuig.

En ik denk fuck it.

Ik rij door.

Geef de auto af aan een slecht betaalde bediende uit een uitgebuite minderheid.

Sleep mijn bagage door de douane, door de luchthaven om daar te wachten aan de gate in de rij, als een kudde.

It's all fucked.

Die dag vlieg ik nog als het terug licht is over mijn verblijf voor deze maand. In een draai over de oceaan en dan de besneeuwde bergen landinwaarts. Door de woestijn en vlaktes met orkanen.

En daar, net over de Grote Meren land ik in Canadaland.

Ik ben een uur in Canadaland. Waar ik even op een scherm na het scannen van mijn paspoort moet aanduiden met hoeveel mensen ik hier ben.

Ik druk op 1, in de war of ik mezelf moet meetellen, maar er staat nergens 0.

Ik krijg een print-out mee, met een grote vette 1 op, die ik drie meter verder moet afgeven aan een vrouw die mijn paspoort nakijkt en me wellicht dus natelt.

Ik zie het buiten sneeuwen. Terwijl het binnen 40 graden lijkt.

Ik pleeg een plasje.

Schuif in een netjes gevormde rij tussen aardige mensen met een grappig Frans accent in het vliegtuig en stap op, naar Belgenland.

Ondertussen chat ik in messenger met een vriendin, die een paar uur eerder met datzelfde vliegtuig uit Brussel kwam. Maar ze is al door, naar haar kinderen in Quebec. Ze geeft als tip door voor kip te kiezen straks. De rest is niet te vreten.

Het vliegtuig taxiet op een verwarmde piste en krijgt voor het vertrekt nog een wellness stoombad.

De reis verloopt verder nog heel turbulent over de andere oceaan.

Brussel begroet me met ontnuchtering.

Voor ik het weet ben ik weer het digitale scanpoortje door. Duik ik in de Louis Delhaize voor een koffiekoek en worstenbroodje en wacht ik op een trein die eens niet te laat is en ook niet afgeschaft.

In Mechelen volgt nog een survival-parcours met mijn onhandige bagage op twee maal drie-fase-trappen.

Om dan op de trein opgevangen te worden door een groepje goedlachse Afrikanen.

Ik ben thuis. Denk ik.

1 april

En ik leef nog.

Alles hebben (huis werk vriend auto leven alles) en u toch niet goed voelen - pas op: ik ben werkelijk enorm dankbaar en blij met alles wat ik heb. Enkel niet met mezelf

Frustrerend

Zeker als het van de omgeving verwacht wordt - dat uw leven een ideaalplaatje is van velen - maar is dat wel wat ik wil

Doe niet stom of idioot

Heb niks te klagen

Negeer je gevoel

Zo gemakkelijk beïnvloedbaar, had ik wel zelf gekozen? Hoe weet ik dat? Goede keuze gemaakt? Weet het niet

Soms willen dat er iets ergs zou gebeuren, dan pas ben ik zeker dat er reden is tot klagen. Dat het mag en geloofbaar is, dat het logisch is. Nu is't maar zever

Maar het is fucking vermoeiend om een strijd met jezelf aan te gaan elke dag, om te leven met de gemeenste versie van jezelf (mijn ambetanterik), om jezelf niets te willen gunnen, om te denken dat je niets mag verdienen omdat je denkt dat 't in je schoot geworpen is, om niet te weten wat je wil en er zo hard naar op zoek bent, om je gelukkig te moéten voelen want je hebt alles, heel erg enorm verschrikkelijk veel doen alsof alles oké is want anderen hebben het erger en jij hebt alles, alles verdringen en veel eten, eetbuien, verschrikkelijk, schuldig voelen, boos worden, verdriet en angst, lelijke striemen, eigen schuld, niet klagen, alles is oké, doe normaal, je hebt geen reden, ja maar toch wel want ik voel dingen, neenee eet maar veel dan gaat het even weg dat is goed en zou ik dan misschien daarna niets meer eten of eens proberen overgeven? Dan ben je beter want dat werkt bij velen om snel af te vallen ah maar neen da's (ook) een eetstoornis en niet gezond dus dan maar veel klagen en niets doen want je weet niet wat er is en wat je wil en waar te beginnen en wat te doen want je denkt vooral aan wat de ander denkt dat jij moet doen en wat die ander wil (horen). Enorm alleen voelen in een wereld met veel anderen, tussen gelach van je vrienden en vriendinnen, gevoel dat mensen je vermijden want je hebt alles en zij niet. Denken dat mensen het jou verwijten. Denken en voelen - wat is wat? Wat is zeker, wat is echt? Wat jij denkt dat een ander denkt is geen waarheid - voor mij wel

Het is vermoeiend en niet gezond

Maar alles

Is

Ok

Ik heb alles, toch?

(En dit neerschrijven en afvragen of ik dit niet verzin/overdrijf)

Lake Aqua

[gedicht dat ik schreef voor de avond "Virtueel Lichaam" in Perdu, op 03/06/2022. Het gaat over een vriendschap met een half-virtueel meisje op een oud forum dat inmiddels al lang offline is & alleen nog in fragmenten terug te vinden is via de WayBackMachine. Leek me gepast om op mijn verwaarloosde maar niettemin nog steeds hardnekkig bestaande blog te posten! xoxo]

1.

Ze verschijnt in stukjes:

een pagina op de Waybackmachine, een versteend velletje pixels ik kan er niet door prikken of er overheen glijden naar elders de kapotte links zijn lange dunne wondes, iets bloedt glitchend dood en de vloeistof stagneert

het oude web is nog niet helemaal gemetaboliseerd, het ligt submerged onder dit vervloekte landschap, onder de gladde platformen

maar hier en daar steekt er een stomp rottende code boven het gepolijste oppervlak.

Ik zoek tunnels tussen de flarden die zij achterliet

contextloze vegen taal over het scherm gesmeerd, kapotte afbeeldingsbestanden de grijze leegte waar ooit haar avatar stond, nu een slap regeltje code dat nergens meer op aansluit, nergens naar verwijst een gebroken amulet waaruit alle magie is weggevloeid

haar gefragmenteerde lichaam is amorf en heeft geen duidelijke grenzen

stukjes verschijnen, glinsterend, uit het niets zinken meteen weer weg in algoritmische moerassen.

In oude legendes, Arthurverhalen, Egyptische mythes moest het lichaam van de gewonde koning geheeld worden zijn verminkte lichaamsdelen samengesprokkeld om het dorre land weer vruchtbaar te maken.

Ik zoek haar al een decennium in de brokstukken maar er is geen magisch ritueel ik heb geen spreuk, geen balsem om de gebroken code te lijmen

2.

Ik leerde haar kennen in 2006. Ik was 14 en in mijn dagboek schreef ik dingen als, “het erge is dat het allemaal waar is”, “ik denk zelfs dat er geen ‘ik’ is, alleen een samenraapsel omhulsels”, “morgen is de laatste dag van mijn leven, dat toch nog een beetje als een minderwaardige vorm van een leven beschouwd kan worden”, of “fuck fuck fuck shit klote kut shit shit shit shit shit FUCK FUCK FUUUUCK ik wil dood ik wil dood dood dood doder dan dood waarom ik waarom ik?!!?!?!?!?!?!?!” Online kon ik iemand anders zijn. Ik bracht mijn uren door op een forum, inmiddels al tien jaar offline, waar we fanfiction schreven over het computerspel The Sims 2. Mijn eigen gebruikersnaam ben ik vergeten, maar de hare herinner ik me haarscherp, en iedere interactie met haar staat in mijn geheugen gegrift. Ze woonde in Engeland en postte over hoe ze flesjes Bacardi Breezer en Smirnoff Ice ging verstoppen onder de struiken in het park om er later met haar vrienden stiekem dronken te worden, over hoe ze ’s nachts high en huilend met een gebroken hart door de straten zwierf, hoe ze op 12 centimeter hoge stiletto’s naar optredens van Kasabian ging. Ze schreef verhalen over alcohol, drugs, seks en depressie, en haar favoriete film was Trainspotting. Dat ik verder weinig over haar wist, verhinderde me niet om die paar sliertjes digitale informatie uit te rekken als kauwgomdraden, er een semi-fictief tapijt van te weven dat mijn virtuele en belichaamde levens overbrugde, aan elkaar plakte. In mijn headcanon, in de fanfic-versie van mijn eigen bestaan, werd ze een belangrijk personage, deel van mijn spirituele inner circle. De virtuele sporen die ze achterliet beïnvloedden me op tastbare manieren: de muziek waar ik naar luisterde, de boeken die ik las, de levensstijl waar ik naar aspireerde, de manieren waarop ik mijn emoties plaatste en benoemde, maar ook esthetiseerde en romantiseerde. Tot vandaag ben ik ervan overtuigd dat de momenten waarop we elkaar kruisten in de nu lang vervlogen datawolken van een obscuur forum een onmogelijk te kwantificeren, maar niettemin onmiskenbare impact hadden op wie ik later geworden ben. Niet zozeer de “echte” persoon die ze was, met een vorm en een massa, die op bepaalde punten in de tijd op bepaalde locaties een bepaald volume aan ruimte innam, maar het omhulsel dat ik in de loop der tijd weefde rond haar digitale manifestatie, een kleed van projecties en emoties en verlangens, tot de materiële kern uiteindelijk irrelevant werd, oploste, wegsijpelde…

3.

Het licht lijkt iets kwaadaardigs in zich te dragen een nauwelijks verborgen dreiging in het hart van dit witte stralen

het schroeit de vorm weg waarin ze zich lange tijd heeft getoond dwingt de opacity slider van haar huid omlaag

op weg naar het nulpunt slinkt ze tot een vloeibaar netwerk van inputs, outputs, flows vochtig weefsel van organische vlokjes code

redundant, verouderd, in onbruik kapotte splinters afgedankte programmeertaal afgebrokkeld van de algoritmische architectuur

en naar de bodem gezonken

geen geboorte maar accumulatie sedimentatie

een doelloos, richtingloos samenklonteren

4.

De straling werkt niet altijd op dezelfde manier operaties variëren afhankelijk van parameters die voor haar en voor mij zorgvuldig verborgen blijven

soms brandt het licht niet haar zichtbaarheid weg maar haar textuur, de plooitjes, poriën traangoten, de lijntjes in haar lippen

haar knokkels smelten weg in een egaal oppervlak haar lokken klonteren samen tot een klomp glad en bouncy maar ondeelbaar

overal om haar heen wordt alles digitaal, ik maak het zo

zandvlaktes zonder korrels

donzige wolken perfect gelijkmatig verdeeld over de onveranderlijk strakblauwe hemel

een compositie zo volmaakt, zo instant rustgevend dat ze zich afvraagt welke formule aan de basis ligt de vormen, tinten, percentages van transparantie gedistribueerd volgens welke onzichtbare matrix

dagenlang zat ze in de schaduw van een boom, de bladeren star en onbeweeglijk tot ze besefte dat in al die tijd de wolken geen centimeter, geen millimeter verschoven waren

pas toen ze dit zag kreeg ze toegang tot een nieuwe laag, ze vond werktuigen om iets ongedaan te maken

voegde ze toe aan haar inventaris door ze in haar lichaam op te bergen, onder haar huid maar er was geen bloed, niets dat brak of scheurde

5.

Obsessie? Ik bijt me vast in dingen omdat ik iets wil aantreffen in hun kern, geen waarheid of betekenis maar een glanzend, lichtgevend zaadje dat ik kan inslikken en dat mij zal veranderen van binnenuit, een transformatie die vervolgens zal uitdijen, zich als een welwillende olievlek zal verspreiden over de wereld om me heen. Is het werkelijk zij die ik zoek, op deze trieste kapotte pagina’s, in dit barre land aangevreten door linkrot? Of projecteer ik op haar ook iets anders, een vroegere incarnatie van het internet, een weerbarstiger landschap dat nog nauwelijks was gekoloniseerd door sociale mediaconglomeraten, waar we nog niet waren vastgeklemd in de mysterieuze wurggrepen van gesofisticeerde algoritmes? Een landschap waarin ik haar kon construeren uit snippers code, realiteit, fictie? Een kruispunt van paden, in de nacht, het artificiële licht van een volle maan…

6.

Op het ter ziele gegane forum werd er een collectieve role-playing-scène geschreven die zich afspeelde op een locatie die Lake Aqua heette en dit is nu

waar we elkaar alsnog kunnen treffen, misschien, ook al is het inmiddels zo laat geworden.

Lake Aqua ligt op de bodem van het internet, waar zich alles zich verzamelt dat geen binnenkant meer heeft waaraan tekens blijven plakken

alles dat door flinterdunne barstjes in de gladde uren valt

wanneer het begint te glitchen

een zwembad staat in brand, de dag klontert samen, een stervormige wonde schittert in het scherm

in de grond verschijnt een groot rechthoekig gat waardoor de blauwe hemel zichtbaar is de randen tonen hoe flinterdun de laag is waarop iedereen zich nietsvermoedend voortbeweegt een vlak zonder substantie

wanneer er door de gaten in de code iets zieks naar binnen sijpelt dat een zorgvuldig geconstrueerde realiteit aanvreet haar doet wegrotten als een ongrijpbare, immateriële schimmel

niets gaat dood, het wordt gewoon gecomprimeerd, schudt metadata en diepte af

spoelt aan op deze oever, in het donkere schuim

de paden rond Lake Aqua zijn niet rechtlijnig we leggen nieuwe plooien in het digitale weefsel, vouwen het anders dan voorheen brengen punten in tijd en ruimte die ver van elkaar verwijderd leken in direct verband met elkaar ze zegt, “deze manipulatie is magie”

’s nachts koelt het af, een duistere luchtstroom doet onze health points snel dalen

nu het overal om ons heen ijskoud brandt, rivieren veranderen in asfaltmeren

alles flikkert is instabiel

in de struiken glinsteren roze flesjes Eristoff Pink nee Bacardi Breezer Cranberry nee molotov cocktails

we grijpen onze wapens en het bloedt niet wanneer ze deel worden van ons

we kijken naar omhoog, de gladde hemel waar alles met zichzelf samenvalt klamme wilde nachtmerries geherformatteerd tot gerasterde kwantificeerbare dromen

maar hier, beneden, in de duisternis is alles wat flikkert op het oppervlak van Lake Aqua vaag en ambigu, uit focus

en ik weet niet of de beelden herinneringen zijn fantasieën zonder oorsprong of iets collectiefs een sediment van schilfers code uit de pels van de geschiedenis gedwarreld

onze reflecties verstrengelen zich baren miljarden kopieën worden lichaam

gebroken en gebarsten gesprokkeld en gelijmd wirwar van duizend syntaxen die in elkaars structuren zijn binnengeglipt

ze zegt “je kan blijven puzzelen

maar er is alleen de wonde ze gutst pixels alleen het barre land maar er bloeien roze flesjes wapens dit lichaam is een heterogeen uitdijend inventaris en het rafelt maar het bloedt niet”

het water valt uiteen in bits

we duiken

De 7 grootste zomerkapsels van 2022

Van onderhoudsarme kleurtechnieken tot Y2K-accessoires, hier is wat dit jaar enorm gaat worden in haar en waarom.

Nieuw jaar, nieuwe jij… nieuw haar? Nou ja, misschien, dat wil zeggen, als je een beetje inspiratie had om erachter te komen wat je precies moet doen met je ho-hum-locks. Je look opfrissen voor dit jaar is echter gemakkelijker dan je denkt, en dat komt omdat zoveel van de grootste haartrends die uit salons komen, debuteren op de catwalks en gespot worden op je favoriete beroemdheden en influencers beslist zacht, vrij laag- onderhoud, en alles over werken met - in plaats van tegen - je natuurlijke kleur en textuur.

Natuurlijk is er een beetje durf en drama voor degenen die het willen (glazig haar en golvende ranken, ik kijk naar jou!) , Jennifer Aniston).

Klaar om erachter te komen hoe het volgende jaar eruit zal zien voor haartrends? Dan ben je hier aan het juiste adres. Vier verschillende haarprofessionals wogen op de heetste kleur-, knip- en stylingtrends die er op dit moment zijn. Ze onthulden ook een paar van hun heldenproducten voor het bereiken van een aantal van deze looks thuis en morsten de thee over precies wat je je stylist zou moeten vragen als je voorop wilt lopen als het op je haar aankomt.

Neem nu de tijd om door deze lijst te bladeren. Op die manier weet je precies wat je wilt voor je haar voor 2022, of je nu in de salon zit of een paar nieuwe accessoires koopt.

Paddestoel Bruine Haarkleur

De inspiratie achter de zwoele, neutrale middenbruine tint die dit jaar overal zal zijn, is misschien niet wat je verwacht: een paddenstoel. Ja, een paddenstoel - denk aan de dop van een portobello-paddenstoel - en het is veel mooier dan het klinkt.

"Dit jaar is een paddenstoelbruin waar alle natuurlijke brunettes om zouden moeten vragen, als je dingen wilt opfleuren", zegt Katerina Proko, meesterstylist en mede-eigenaar van Arisa Salon. In plaats van warme karameltinten, heeft deze trend aardse, koelere tinten op een asachtige basis, zegt Proko, aangebracht op je haar met traditionele highlights, balayage of babylights.

Ondanks de naam kunnen blondines ook meedoen aan de trend, zonder hun lichtheid volledig te verliezen. "Als je blond bent en op zoek bent naar iets anders, maar niet helemaal toegewijd bent om donkerder te zijn, vraag dan om een ​​toner om je haar te versterken op zoek naar meer beige, bruine tinten", zegt Proko. "Hierdoor krijg je het gevoel alsof je gloeit, zelfs als je de zon al een tijdje niet hebt gezien."

Throwback broodjes

Van Carrie Fisher's kaneel-achtige spiralen als Star Wars' Princess Leia tot Audrey Hepburn's chique knot in Breakfast at Tiffany's, er is gewoon iets met een broodje. Sterker nog, Tara Simich, oprichter van Mermade Hair, denkt dat 2022 het jaar van de knot is. "Buns zijn de MVP van haartrends", zegt ze. "Ze zijn praktisch, wat betekent dat je je haar uit je gezicht kunt houden terwijl je met vrienden op de dansvloer staat, of er super verfijnd uitziet tijdens je volgende Zoom-vergadering."

Simich ziet inspo van twee throwback-periodes die de grote heropleving van broodjes vandaag voeden. Ten eerste zijn het de jaren 2000, het decennium dat bekend staat om zijn slanke, stekelige broodjes met een middengedeelte. Dan is er de iets elegantere knot met romantische, losse golvende ranken die het gezicht omlijsten. Je kunt Netflix - en Shonda Rhimes - daarvoor bedanken. "Bridgeton seizoen 2 zal ook een beetje een Georgische sfeer inspireren met opsteekkapsels door te experimenteren met zwaaien met de voorste delen", zegt Simich.

Het goede nieuws hier is dat de meeste haarlengtes en texturen een soort knot kunnen laten werken. "Kortharige zussen kunnen ook een halve knoop maken als je moeite hebt om je hele manen in een knot te krijgen", zegt Simich. Voor je beste knot ooit heb je alleen wat haarspelden, elastiekjes en misschien een Mermade PRO Waver nodig als je de golvende route wilt gaan met je zijstukken à la Lady Daphne.

Gelaagde snitten uit de jaren 90

Herinner je je "De Rachel" nog? Welnu, Proko zegt dat schokkerige gelaagde snitten geïnspireerd door Jennifer Aniston's beroemde Friends do top of mind zijn voor 2022. Wil je meedoen aan deze trend?

"Je volgende kapsel, je moet vragen om korte hoeken rond je gezicht en lange lagen over de hele rug", zegt ze. “Als je het in model brengt, ziet het er veerkrachtig en fris uit, zelfs als je het aan de lucht laat drogen. Het heeft nog steeds iets zachts en moois, vooral voor de meiden die hun haar niet graag föhnen.”

Beroemdheidsstylist en Mane Addicts-maker Sienree Du is het daarmee eens en voegt eraan toe dat je stylist altijd rekening moet houden met de gezichtsvorm bij het knippen van gezichtskaderlagen. Du houdt ook van de verscheidenheid aan stylingopties die een gelaagde snit biedt en zegt dat lagen kunnen werken voor iedereen met medium tot dik haar. "Gooi wat losse golven in om de scheiding in het kapsel te behouden, of geef je haar een mooie veerkrachtige uitbarsting", zegt ze.

De Bob

"Bobs staan ​​ook op het punt om weer te gebeuren", zegt Proko. Denk aan de gemiddelde lengte voor deze snit, vergelijkbaar met de chique "lob", een afkorting voor langere bob, die een paar jaar geleden in de kapperswereld verscheen. Deze keer zegt Proko echter dat de sneden een beetje botter zijn voor extra voordeel.

"Je zou iets boven de schouder en onder de kin moeten vragen", zegt ze. "Dit kan bij iedereen worden gedaan, van fijn tot dik haar."

Hoogtepunten van het geldstuk

Hoogtepunten van geldstukken klinken misschien duur, maar deze kleurtechniek geeft je echt waar voor je geld en kan een geweldige manier zijn om je gezicht goedkoop op te fleuren en op te fleuren. Dat komt omdat deze techniek alleen inhoudt dat de strengen die het dichtst bij je gezicht liggen afsterven, wat betekent dat je minder tijd in de stoel doorbrengt voor degenen die van een probleemloze salonervaring houden. Nog beter, geldstukken werken over het algemeen met alle haarkleuren en kapsels, van zachte golven tot vlechten, met uitzondering van kortgeknipte of pixie-cuts.

Je kunt brutaler en steviger gaan met je geldstukken als je dat wilt - foto roze of blauwe strengen naast je natuurlijke kleur. Dat gezegd hebbende, geven veel mensen de voorkeur aan een meer ingetogen versie van deze trend, waarbij je je houdt aan tinten die dichter bij je basis staan, wat Sahin in zijn salon heeft gezien.

"Mijn klanten willen er natuurlijk uitzien", zegt hij. “Ze houden niet van grote, dikke highlights. Ze willen een zachtere uitstraling - een stuk geld rond het gezicht."

Precies goed haar

Voor 2022 is het omarmen van je natuurlijke haartextuur - in plaats van het te veranderen - eindelijk * officieel * een beweging, en het wordt hoog tijd.

"De grootste kapseltrend die langzaam zijn weg naar hier heeft gevonden, en nu is het hier voor iedereen, is om je haar niet te overdrijven of te overdrijven", zegt Proko. “Laat je haar zich uiten; laat het krullen, laat het zacht en ongedaan blijven alsof het je niets kan schelen.

Het resultaat hier? Ga zo nu en dan weg van je föhn, stijltang of krultang om je haar de kans te geven te ademen en het beste uit jezelf te halen. Vraag je kapper om aanbevelingen of onderzoek naar producten die jouw haar uniek maken in plaats van wissen.

Haarcontouren

Als je niet all-in wilt gaan en je wilt binden aan een gelaagde look of een stompe, halflange bob, kun je je gezicht nog steeds omlijsten met een trendy kleurtechniek die haarcontouren wordt genoemd. Net zoals je een contourstick en markeerstift zou gebruiken om je jukbeenderen en kaaklijn te beitelen, maakt haarcontouring gebruik van strategisch geplaatste highlights en lowlights om je gezicht een sunkissed, meer sculpturaal uiterlijk te geven.

Met deze behandeling kan een verscheidenheid aan looks en tinten worden bereikt, maar het coolste is dat je, net als contouren met make-up, de illusie kunt creëren van een breder of meer langwerpig gezicht, afhankelijk van welke tonen je waar plaatst.

"Voor haarkleur en haarcontouren hangt het af van de gezichtsvorm, huidskleuren, haartextuur en het soort stijl van de klant - zakelijk, zakelijk, high fashion, edge, dagelijks gebruik", zegt haarstylist Yuksel Sahin, eigenaar van Yuksel Sahin Kapsalon.

Het is het beste om uw stylist te raadplegen om te zien wat uw doelen zijn om te bepalen hoe de contouren moeten worden geverfd. "Sommige mensen doen zeer fijne, multi-tonale highlights en lowlights, zodat wanneer hun wortels beginnen uit te groeien, ze op natuurlijke wijze opgaan", zegt Sahin.

Strakke en glazige stijlen

Misschien heb je gehoord van de glazige huidtrend, die afkomstig is van K-beauty en in feite gelijk staat aan een huid die zo glad en poreus is dat deze in feite reflecterend is. Stel je diezelfde, bijna nat uitziende helderheid voor - alleen op je haar - of het nu naar achteren is getrokken in een paardenstaart of knot of naar beneden wordt gelaten, speld recht en glad. "Het is gewoon zo'n tijdloze en romantische look en ziet er nog steeds chic uit", zegt Du.

Volgens Du werkt deze stijl voor de meeste haartypes; zelfs krullerige, meer getextureerde lokken kunnen met het juiste product wat gladheid aan de kruin van het hoofd vertonen. Du raadt Color Wow Mist-ical Shine Spray aan om die superglanzende, glasachtige afwerking te krijgen. "Als je geen dikte hebt aan je uiteinden, gooi dan een clip-in-extensie in voor wat volheid", zegt Du. "Maak het af met een stijltang en wat glansspray."

Y2K-accessoires

Jumbo-klauwclips, grote satijnen scrunchies en fuzzy bucket hats - als het gaat om haaraccessoires, zijn de jaren 2000 terug en beter dan ooit. Proko houdt ervan hoe weinig je hoeft te doen met deze old-school Y2K-stukken om je kapsel op te fleuren, of je nu een zacht knotje of een paardenstaart draagt. Het zijn ook ongelooflijk gebruiksvriendelijke en geweldige oplossingen voor het opfleuren van haar op de tweede of derde dag, wanneer je misschien probeert af te leiden van vettige wortels of veel vliegjes of kroezen. Vooral de bucket hat, zegt Proko, is een eenmalige stylingoplossing wanneer je snel de deur uit moet en "je je cool zou kunnen voelen zonder zelfs maar te proberen."

Als je haar te kort is voor klauwen en scrunchies, maak je dan geen zorgen. Je kunt in plaats daarvan altijd een stapel vlinderclips uit de late jaren 90 / vroege jaren 2000 proberen. Wat je ook kiest, deze Y2K-accessoires zijn allemaal aan de kleine kant, gemakkelijk in een tas te stoppen en kunnen zelfs worden gebruikt zonder in een spiegel te kijken.

Je natuurlijke wortels omarmen

De grootste kleurtrend voor 2022 is misschien wel teruggaan naar je natuurlijke wortels en je echte haarkleur door laten schijnen. "Het is universeel vleiend en supergemakkelijk te onderhouden door naar je colorist te gaan om de glans te versterken door een glans aan te brengen", zegt Du. "Dit werkt met alle haartypes."

Als je aarzelt om au naturale te gaan met je kleur, wijst Du naar Hailey Bieber als een voorbeeld van iemand die deze doorleefde look nu moeiteloos rockt. Ze heeft nog steeds honingblonde punten, maar haar natuurlijke bruine wortels vervagen mooi in de rest van haar tint, bijna als een verloop.

Hoe is het nu met: Saskia en Serge?

In dit nieuwe item ga ik op zoek naar artiesten die ooit in de Top 40 hebben gestaan of andere belangrijke dingen voor Nederland hebben gedaan. En ik moet eerlijk zeggen dat ik positief verbaasd was over wat ik allemaal van Saskia & Serge tegenkwam! Ik kende ze alleen maar van ‘De Kleine dingen’ en ‘Zomer in Zeeland’. Maar leest u gerust mee over dit illustere duo!

Ze treden na 50 jaar nog steeds op zo las ik op hun website! Het programma duurt 2 maal 40 minuten, met een pauze van ± 20 minuten.Tot 150 personen wordt de eigen geluids- en lichtinstallatie gebruikt, zodat er geen extra kosten bij komen. Het Duo zingt veel bekende liedjes, zowel meezingers, mooie, oude en nieuwe hits.  Ook "Zomer in Zeeland" is er natuurlijk bij. Een gevarieerd programma met veel interactie met het publiek.

Bij de Loosdrechtse talentenjacht 'Cabaret der Onbekenden' van organisator Max van Praag, won het duo Trudy & Ruud in 1967 de eerste prijs voor het beste Nederlandstalige lied. In 1969 ging het duo verder onder de naam Saskia & Serge. Hun repertoire bestond uit simpele en onschuldige teksten over de natuur, de liefde en het leven.

 Spinnewiel

In 1969 trouwden Saskia & Serge. In 1970 deden Saskia & Serge mee aan de Nederlandse voorronden van het Eurovisiesongfestival. Met het nummer Spinnewiel werd het duo tweede; de single belandde in de Tipparade. Op het eind van datzelfde jaar verscheen hun debuutalbum, waarop duidelijk invloeden te horen waren van Bob Dylan en het Israëlische duo Esther & Abi Ofarim.

Van de Stichting Conamus ontving het duo de Zilveren Harp. In 1971 werd de single Zomer in Zeeland (op de melodie van Try to remember) een bescheiden hit. Dit nummer zou later uitgroeien tot een klassieker in het repertoire van het duo. Met het nummer Tijd...., geschreven door Joop Stokkermans en Gerrit den Braber, traden Saskia & Serge op in het Eurovisiesongfestival en bereikten ze de zesde plaats. Hun tweede album, Liedjes van alle tijden, verscheen, maar dit werd geen groot succes.

In 1973 brachten ze drie albums uit (Er bloeit een bloem, Portret en Expres voor U). Ook hiermee braken zij nog steeds niet door bij het grote publiek.

In 1974 verscheen het album Verzoekprogramma, in 1975 gevolgd door het album 5 Jaar Saskia & Serge. Hierna stopte het duo met hun Nederlandstalig repertoire en ging het verder met country & western.

 Nashville

In 1976 verscheen het eerste country-album, We'll give you everything. Het titelnummer werd uitgebracht en bereikte in april de top tien. De opvolgende single, Don't tell me stories haalde in augustus de top tien van de Nationale Hitparade. De nieuwe stijl van Saskia & Serge werd ook buiten Nederland gewaardeerd. Als eerste Nederlandse artiesten mochten Saskia & Serge optreden in de beroemde club Grand Ole Opry in de Amerikaanse stad  Nashville. Naar aanleiding van dit optreden werd in Nashville het studioalbum In Nashville, U.S.A. opgenomen dat zowel in Nederland als (in een iets gewijzigde samenstelling) in de Verenigde Staten werd uitgebracht. De single Jambalaya werd een hit in de Verenigde Staten.

In 1978 had het duo met de single Battle of Sally Ann een klein hitje. Hierna vonden Saskia & Serge het tijd voor de volgende muzikale verandering. In 1980 verscheen de single Mama he's a soldier now in het middle of the road-genre en werd hun grootste hit ooit die in de destijds drie hitlijsten op Hilversum 3 de 6e positie bereikte in zowel de Nederlandse Top 40 als de TROS Top 50 en de 9e positie in de Nationale Hitparade. Het duo ging verder in dit genre op hun volgende album, Something special uit 1981.

 Nieuwe hits

In 1984 keerden Saskia & Serge terug naar de country. De medley The country disco train werd een hitje (nummer 14 - febr. '84), maar de single I know (sept. '84) kwam door distributieproblemen niet verder dan de Tipparade. In 1984 werd ook het verzamelalbum Greatest Hits uitgebracht. In 1985 verscheen het album The ring of love en in 1986 The best from the West.

Na enkele jaren niets van zich te hebben laten horen, keerden Saskia & Serge in 1992 terug met de nummers Als je zachtjes zegt 'Ik hou van jou' en Alles wat ik doe (dat doe ik voor jou). In 1993 verscheen de tweede cd-versie van The best from the West.

In 1998 verschenen twee albums, Sterker dan ooit en Baby I'll give you everything. De eerstgenoemde bevat Nederlandstalige uitvoeringen van bekende countrynummers. Deze uitvoeringen zijn onder meer bewerkt door Leo Driessen en Astrid Nijgh. Ook bevat de cd een medley van nummers van The Carpenters.

In 2000, het jaar van het dertigjarig jubileum van Saskia & Serge, verscheen het album In de wolken met de gelijknamige single. In 2001 verscheen de opvolger, Vlinders. In 2004 kreeg het duo een Koninklijke Onderscheiding.

Op 15 december 2008 verscheen het 15e studioalbum van het duo, getiteld Mooie liedjes. Op dit album staan voornamelijk eigen bewerkingen van klassiekers, zoals Willeke Alberti's Telkens weer, Wim Sonnevelds Het dorp en Conny Vandenbos' Een roosje, m'n roosje.

Maar het duo treedt nog steeds op en dat graag voor senioren!

(Door Dick van As/ Fotobron: Libelle TV)

Gezien

My Secret Love

Episode 05

Tim & Mai

We beginnen met een terugblik naar een gesprek die zij hadden in de middelbare school. Mai verteld Tim dat hij hem leuk vind en dat hij meer dan vrienden wil zijn.

Tim wil vrienden blijven, omdat vriendjes uit elkaar kunnen gaan en hij voor altijd zijn leven met Mai wil delen. Hij acht het veiliger als ze vrienden blijven.

Bomb & Bear

Ze blijven niet lang in het donker dat Bomb de fan is waar Bear naar op zoek was. Maar Bomb freaks out, omdat hij bang is dat Bear teleur gesteld is.

Mek & Kim

Mek is niet blij met de interacties tussen Kim en Tim en doet iets wat niet slim is. Dit had heel fout af kunnen lopen. Mek geeft toe dat hij het gedaan heeft, maar wanneer hij zegt dat hij dit gedaan heeft, omdat hij niet wil dat anderen om Kim heen cirkelen verteld Kim hem dat hij hem niet als excuus moet gebruiken.

En al heeft hij daar zeker gelijk in, vind ik wel dat hij wat ruw was toen hij Mek vertelde dat hij waardeloos is.

Park & Lee

Park denkt dat hij Lee betrapt wanneer hij bij hen thuis arriveert. Hij duwt de man weg bij Lee en rend weg.

Arme jonge. Ik denk zelf nog steeds niet dat Lee scheef loopt, maar ik ben wel benieuwd naar waarom Park het idee heeft dat Lee vreemd zou gaan. Voelt hij ergens onzeker over hun relatie?

Lee die geen flauw benul heeft van wat er aan de hand is, probeert contact te hebben. Maar Park neemt niet op en de komende dagen mijd hij hem.

The Eclipse

Episode 04

Er is een verschil tussen Akk en de docenten van deze school. Als president van de studentenraad is hij streng voor zijn medestudenten uit plichtsbesef maar vooral ook vanuit zorg dragen naar de studenten toe. Het is geen pestkop die dronken is van de 'macht' die hem is toegediend als president zijnde. Anders dan de docenten die er alles aan doen om gehoorzaamt te worden. Want dat zijn duidelijk wel pestkoppen aan hun methodes van gareel houden te zien.

Ayan is duidelijk nog in rouw. Ik weet niet meer hou lang het geleden is dat Dika overleden is, maar het is duidelijk dat hij er nog steeds moeite mee heeft.

Er is nog geen vertrouwensband tussen hem en Akk, maar blijkbaar vertrouwt hij hem genoeg om tegen hem aan te leunen als hij, moe en emotioneel van de manier waarop de docenten hem behandelen, tijd voor zichzelf nodig heeft. Hij vraagt Akk of hij hem net zo hard zou behandelen als de docenten, maar die vraag is duidelijk rethorisch.

Omdat Khan met Akk meeging met het bespieden, komt hij er achter dat Thua met iets zit. Hij voelt zich schuldig dat hij dit, anders dan Ayan, niet gezien heeft

Gezien het feit dat Thua blijkbaar iemand is die dingen voor zichzelf houd om anderen niet tot last te zijn, verbaast me dat niets. Dingen met anderen delen is lastig. Te meer met mensen die je na staan. Als daarbij ook nog komt dat het je karakter is om jezelf op de laatste plaats te zetten, dan zal het al helemaal niet zo snel gebeuren.

Love in the Air

Episode 03: I like Rain, and I'm not talking about the weather

Rain, sweety. Hem 1x te pakken krijgen is niet hetzelfde als hem elke dag zien.

Rain en Sky stellen een plan aanval op en de eerste stap is elke dag voor de neus van Phayu verschijnen. Rain heeft er de volste vertrouwen in en wil al aan de volgende stap denken. Maar uiteraard gaat dat niet makkelijk worden.

Rain gaat te veel op in het veroveren van zijn doel en mist daarom een deadline.

Aan het gedrag van Phayu te zien is ie al gevallen en is dit meer een methode om Rain voor hem te laten vallen. Vraag is alleen hoe goed Phayu zichzelf kent. Weet hij al dat Rain een blijver gaat zijn of heeft hij onbewust een vermoeden.

Gelezen

Forbidden Colours

Pagina's 304 t/m 356

Begonnen

Ik heb geen enkele trailer gezien of de synopsis gelezen voordat ik aan de serie begon. Dit is dan ook een blinde reactie.

Vice Versa

Tayla ruilt van universe en lichaam op het moment dat hij vanwege een been kramp op het punt staat te verdrinken. Hij heeft het leven van ene Tess overgenomen die, zo blijkt, geen gelukkig leven heeft.

Hij komt vrij snel er achter dat hij niet de enige is die van wereld geruild heeft. Om terug te gaan, moet hij een zogezegde portkey vinden. Deze portkey is een persoon die net als hij van lichaam is gewisseld en die een verband met hem heeft.

De wereld waarin hij nu verblijft heeft enkele verschillen. Zo is het homohuwelijk legaal, hebben ze geen bedrukt papier maar wordt alles op een licht transparant kunststof geprint en is wijn goedkoper dan bier.

Tijdens zijn zoektocht naar een oud klasgenoot, waarvan hij een vermoeden heeft dat hij de sleutel terug is, komt hij in een bar terecht. In de scene waarin Pakorn de bar/club inloopt wordt een achtergrond muziek gebruikte die verdomd bekend voorkomt. Het is het deuntje die ze in de reclame voor AirUp gebruiken. 😂

Maar Pakorn loopt van hem weg en ik vraag me af wat er tussen hen gebeurt is. Want op de foto in het jaarboek, leken ze close te zijn.

Bij terugkomst wacht de ouderen broer op Tess om hem streng toe te spreken. In het gesprek tussen hen vraagt Thanin hem of hij op zijn minst bij hun vader's bedrijf langs te gaan. Tess/Tayla stemt in. Misschien omdat hij hoopte Pakorn tegen te komen?

En andere vraag die opkwam toen Talay de vergader kamer inliep, was of Tess nooit langs wilde komen omdat hij bang was Tun tegen te komen. Al zal de rede misschien meer te maken hebben met de spanning tussen Tess en zijn vader.

190822

De schaamte heeft zich nu als een deken rond me gekruld. Samen zitten we in deze kamer, op zoek naar een uitweg. De verpleegster zei dat dit één van de krachtigste emoties is die ik kan voelen, omdat het verandering betekent. Ik wil nooit meer zijn wie ik was. Vanuit die gedachte ga ik verder. Ik leg de gedachten aan jou naast me neer, steek ze als het ware in een doos. Voor iedere persoon is er een doos. Voor mijn vriendinnen die boos zijn, ontzet, gekwetst, en radeloos. De mensen die me wilden helpen maar niet meer kunnen, op een muur botsten, op mijn ziekte stoten tot ze er zo ver van weg kaatsten dat ik ze kwijt raakte. Ik hou van hen, en ik weet niet hoe ik dit ooit goed kan maken, maar wanneer ik er klaar voor ben, zal ik het met alles in mijn macht proberen. In mijn hoofd draait het vaak- bijna altijd eigenlijk- om jou. Maar het gaat niet om jou. Het is veel groter dan dat, en er is veel meer. Ik was al ziek voordat ik verliefd op je werd, ik was zonder jou ook de weg al kwijt. Misschien kon ik daarom niet genoeg van je houden, omdat het altijd over mij ging. Toch heb ik geprobeerd om er te zijn, misschien geloof je het niet, maar het waren de kleine dingen. Als ik je haren streelde, mijn nagels over je schedel wreef en mijn neus naar je nek bracht. Als ik naar je keek, en je vroeg ‘wat?’ en ik niet kon antwoorden, omdat ik niet durfde vertellen wat ik voelde, want jezus wat voelde ik veel als ik naar je keek. Ik had het moeten vertellen, ik had het niet voor mezelf mogen houden. Als je het ooit nog wil horen, kan dat, maar ik weet dat je er geen oren naar hebt, je hoeft het me niet te zeggen, ik weet dat je nu doof en blind voor me wil zijn, en daar leg ik me bij neer.

Vaak vraag ik me af hoe het in godsnaam zo ver is kunnen komen, maar dat helpt me niet vooruit. Wat me vooruit helpt is zoeken wie ik ben, wat ik graag doe, wat me rustig maakt. Want ik ben alles kwijt. Ik zie mezelf niet in de spiegel staan, ik weet niet wie ik zie, maar ik weet dat ik haar wil vermijden, dat ik van haar walg, en dat ik alles aan haar wil veranderen. Misschien knip ik mijn haren af, verf ze, misschien lees ik de bijbel wel, misschien doe ik mijn kleren in een andere volgorde aan. Ik zal ergens startten. Ik zal uitvissen wie ik wil zijn, en ik zal haar worden.

Na meer dan 30 jaar rond te lopen op deze planeet, is er één ding dat ik geleerd heb & wat overigens als een paal boven water staat…

Oké fair. Er is meer dan dat ene ding natuurlijk, maar het is zo al meer dan chaotisch genoeg in mijn bovenkamer soms, dus one step at a time.

Anyway, The thing is...

IEDEREEN is, one way or the other, op zoek naar exact hetzelfde in deze wereld. Misschien niet op exact dezelfde manier, in dezelfde hoeveelheid of met dezelfde drive maar... Iedereen wil houden van, liefhebben en iedereen wil geliefd worden. Iedereen zoekt liefde. In welke vorm dan ook. Abstract begrip, maar vooral uitermate complex in elk aspect. De ene zal het dan ook makkelijker toegeven dan een ander, maar face it. We zoeken het allemaal. We willen het allemaal. En we hebben het allemaal nodig. Liefde. Zonder aarzeling. Zonder twijfels. Zonder onzekerheden. Zonder wat-als’jes of had-ik-maar’tjes.

Ikzelf vorm alles behalve een uitzondering op die regel. Ik ben er ondertussen achter dat dat zowat hetgeen is waarnaar ik al voor zolang ik me kan herinneren naar op zoek ben geweest en dat het net datgene is dat ik nog steeds wil én het totale concept zich zelfs in een van mijn bovenste lades bevind.

Is het fout dat ik dat wil? Is het fout dat dat exact is wat jij wil? Absoluut niet!

Je hebt dus niet per se ongelijk omdat je zoekende bent, love makes the world go around uiteindelijk, maar de hamvraag is en blijft alsnog; hou je hierdoor, op al deze manieren, ook van jezelf? & Als het antwoord op die vraag nee is, hoe kan je dan de verwachtingen koesteren dat iemand andere het doet? Houden van jou...?! Het is simpel: dat kan niet.

Je kunt niet van iemand anders verwachten dat hij of zij onvoorwaardelijk van je houdt als dat verre van de manier is waarop je van jezelf houdt. Je kunt niet van iemand verwachten dat hij je bij elkaar houdt als je dat niet voor jezelf kunt doen. Neem dus een stapje terug en opteer voor een momentje van zelfreflectie. Stop met proberen iemand voor of voor iemand anders te zijn. Wees die iemand voor jou en alleen jou. Het is oké om af en toe een beetje egoïstisch te zijn.

Truth be told...

Ja, de kans is reeël dat je reeds tig jaar lang een deurmat bent geweest en je bij elke stap de hand van een man hebt vastgehouden om hem koste wat kost toch volwassen te maken. En het enige wat je daarmee bereikte is dat hij nu (ik mompel even een collectief schietgebedje) die volwassene is voor iemand anders. De kans is er dat je vervolgens toen nog eens zoveel jaar hebt doorgebracht in een niet-relatie-relatie met iemand die de hele tijd bezig was met alles behalve de transparante waarheid, met iemand die je veel te vaak als shit behandelde en niet eens inzag wat een vreselijke persoon hij of zij was. Nu doet die iemand potentieel hetzelfde met iemand anders. En waarschijnlijk waren er nog eens zoveel maanden die je daarna doorbracht met de persoon die de definitie van toxic of giftig was.

En nu? Geef je het op?

Wil je nu plots niet meer liefhebben en van gehouden worden? Neen… de nood daartoe hasn’t changed a bit. Het zal altijd iemand anders zijn als je steeds extra ruimte voor die ander maakt en jezelf in een hoekje blijft drijven. Denk je, met alle dingen die zijn gebeurd, niet dat je het verdient om een beetje egoïstisch te zijn? Vind je niet dat je het verdient om een stapje terug te zetten en te beseffen dat jij die ene persoon ALTIJD al bent geweest voor iemand anders maar nooit voor jezelf? Je hebt tot nu toe altijd de behoeften en wensen van anderen boven die van jezelf gesteld en het schroeft je elke keer weer terug of jij schroeft het elke keer weer aan. Lieve schat, verander dat. Sta jezelf niet toe om genaaid te worden. STOP MET JEZELF KLEINER TE MAKEN DAN DAT JE BENT. Realiseer je gewoon even wat je wilt en wat je verdient en maak dat mogelijk. Sta niet toe dat mensen die, eerlijk gezegd, geen fuck betekenen, jouw waarde en wie je bent als persoon bepalen. En al helemaal niet degraderen. Sta niet langer toe dat ze je minder laten voelen dan de hardworking bitch die je bent. Stop gewoon met alles toe te staan. Wees de verandering die je wilt zien.

Tijd voor verandering.

Nu is het tijd om afscheid te nemen van mensen die je naar beneden proberen halen, … Tijd om mensen te zien voor wie ze zijn en hen EN jezelf genoeg te respecteren om het daarbij te laten. Nu is het tijd om - gericht op jezelf - jezelf te verbeteren, voor niemand anders dan voor jezelf, & zo te ontdekken wat je gelukkig maakt om vervolgens te streven naar niets minder dan dat. Want enkel dan, kan iemand anders jou potentieel gelukkig maken.

Babe.

Wees gewoon iemand, maar doe het eerst en vooral voor jezelf. & dan volgt al de rest vanzelf.

Het geschenk van de pad, wiens leven ik mogelijk redde

En opeens werd het zwembad hersteld en heel langzaam gevuld, terwijl de leegte ervan in de afgelopen vier weken zo geruststellend had gewerkt. Dat in de grond verzonken grijsblauw, dat maar wachtte en wachtte, betekende dat het zomerleven nog lang niet zou losbarsten. Het toch absurde concept van een privé-zwembad werd al snel geïllustreerd door de wettelijk verplichte 'plonsdetector', een ding dat verdrinking in privé-zwembaden moet tegengaan. Het reageert echter ook op windvlagen en dus moest met regelmaat 1-2-3-4 ingetoetst worden. En stil was het dan weer. Toen zwom er opeens een kikker (of was het een pad?) in het halvemeter-bad. Gedreven door de geur van water wachtte hem geen koele modderpoel, maar een steriel mensenbad. Hij deed niets anders dan de wanden van het bad volgen, op zoek naar een uitweg, steeds maar weer. Steeds wanhopiger, meende ik. Wat kan ik doen?' dacht ik steeds.

De geest is een fantastisch instrument om dingen gedaan te krijgen. Ik vertrouw er altijd blindelings op dat ideeën vanzelf en bijna altijd onverwacht tevoorschijn komen. Dat is eigenlijk geen verdienste van mij. Het enige dat ik hoef te doen is ontvankelijk zijn. Ah, ja, natuurlijk, een steen en een doek, die in het water hangt, en die als een soort landtong kan dienen! Een steen was gemakkelijk gevonden en een schone theedoek ook. Snel zoog het doek het water op en de kleuren ervan intensiveerden. De geest bleek dus nog een verrassing in petto te hebben, want opeens verscheen er een kleine regenboog, vastgezet door een rotsblok in een ongrijpbare blauwgrijze ruimte. Schoonheid als bij-gift, ofwel serendipiteit.

Twee uur later ging ik kijken. Hij had warempel de doek gevonden. Amechtig hing hij half verscholen in een plooi, zich vastklampend met zijn vier pootjes aan het doek en de wand van het zwembad. Ik moet geduld hebben en hem eerst op adem laten komen, dacht ik en ging naar binnen. 'Toe maar dappere drenkeling, het gaat je lukken', dacht ik later in bed.

Nog voor het ontbijt ging ik kijken, en daar zat hij, boven op de steen. Het was een pad, volgens mij. Waarom was hij niet een paar treden opgesprongen en de paddenwereld ingetrokken? Ik hurkte me om de steen op te pakken, slaakte een gil en schoot in de lach; een natte sok, want de onderste tree stond nu half onder water. Toen zette ik de steen met het beest op de rand, bekeek hem van dichtbij en bedankte hem, omdat hij mij dit verhaal schonk. Hij bleef er nogal koudbloedig onder.

Zilveren armbanden: Stijlvolle Accessoires!

Zilveren armbanden: Stijlvolle Accessoires! Hey​ allemaal! ⁣Ben je op zoek⁢ naar een manier om je outfit een beetje op te ​fleuren? Nou,​ dan heb‌ ik goed nieuws voor je! ‌Vandaag ga ik het hebben ⁢over ‍ zilveren ⁤armbanden, dé stijlvolle accessoires die​ je look ​naar een⁢ heel nieuw niveau tillen. Of je ⁢nu op⁤ zoek ⁢bent naar ⁣een statement piece⁣ of juist iets subtiels, zilveren armbanden zijn de perfecte toevoeging aan je sieradencollectie.​ Dus⁢ ga lekker ‍zitten, ​relax en⁢ laat me je meenemen op een avontuur door de⁣ wereld van prachtige zilveren armbanden!Inhoudsopgave1. "De tijdloze schoonheid‍ van zilveren armbanden: Ontdek de​ stijlvolle accessoires!"2. "Hoe zilveren​ armbanden je outfit naar een hoger niveau tillen: Tips en tricks"3. "Van minimalistisch⁤ tot opvallend: De veelzijdigheid van​ zilveren armbanden"4. "Zilveren armbanden als persoonlijke touch: Jouw unieke stijl laten zien"5. "Een investering in stijl: Waarom zilveren armbanden een must-have zijn in ⁣je​ sieradencollectieVragen ⁢en antwoordenBelangrijkste‍ punten1. "De ⁢tijdloze schoonheid van zilveren armbanden: Ontdek​ de stijlvolle accessoires!"Op zoek naar ​een tijdloos⁣ accessoire dat je outfit compleet maakt? Kijk niet verder​ dan de verleidelijke schoonheid⁣ van zilveren armbanden! Deze stijlvolle accessoires‌ zijn‍ de perfecte toevoeging aan elke look,⁤ of je nu gaat voor ⁤een klassieke⁣ elegantie of een trendy statement. Zilveren armbanden⁣ stralen een tijdloze charme uit en passen ⁤bij elke gelegenheid, van een dag op kantoor tot een avondje uit. Met⁢ zoveel variaties ‍en stijlen om uit te kiezen, ⁢is er een zilveren‍ armband voor⁢ iedereen. Of⁣ je nu houdt van ⁣een subtiel ontwerp met fijne kettingen en delicaat gevormde⁣ bedels, of juist gaat voor een⁢ opvallende⁤ en weelderige‌ armband met ‌ingewikkelde ‍gravures,⁢ er is altijd een zilveren ‍armband ‍die bij jouw ⁢ persoonlijke‌ stijl past. Bovendien kun je zilveren armbanden eenvoudig ​combineren met andere sieraden, waardoor je eindeloos kunt mixen en matchen om jouw ⁣eigen​ unieke look te creëren.2. "Hoe zilveren armbanden je outfit naar een hoger niveau tillen: Tips en tricks"Ben je op zoek ​naar manieren ⁣om je outfit naar een hoger niveau te tillen? Zoek niet ‍verder! Zilveren armbanden ‍zijn de perfecte accessoires‍ om je stijlvolle‌ look compleet te maken. Of je nu een​ casual ⁢jeans en​ T-shirt draagt⁢ ​​of een chique avondjurk, zilveren⁣ armbanden voegen net dat beetje extra glamour toe. Een van de beste dingen aan zilveren armbanden is dat ​ze ‍bijna met⁤ alles te combineren zijn. Of⁣ je ‌nu houdt van minimalistische sieraden of juist van meer gedurfde statement pieces, er⁢ is een ‌zilveren armband ⁣die ​perfect bij jouw stijl past. Probeer ⁢eens⁣ verschillende diktes en⁢ stijlen te mixen en matchen voor een unieke en persoonlijke look. Om je​ outfit ⁣nog meer te laten opvallen, kun je de zilveren armbanden‍ combineren met andere zilveren ⁣accessoires, zoals ringen of‍ oorbellen. Dit creëert een ⁣samenhangende en coole uitstraling. Vergeet ook niet om je ⁤nagels mooi te lakken in ‍een bijpassende kleur,⁤ zodat je zilveren​ sieraden echt kunnen schitteren. Dus ‍waar wacht je ​nog op? Til je‍ outfit naar een⁤ hoger niveau met‌ deze stijlvolle⁤ zilveren armbanden!3. "Van minimalistisch tot⁣ opvallend:‍ De veelzijdigheid van ‌zilveren ⁣armbanden" Van minimalistisch tot opvallend, ⁢zilveren armbanden zijn de perfecte accessoires om elke outfit een stijlvolle‌ touch te geven. Deze veelzijdige sieraden kunnen ‍worden⁣ gedragen bij ⁢elke gelegenheid, ​of het ⁣nu‌ een⁤ chic avondje ‍uit is of⁣ een casual dagje ‍op kantoor. Zilveren armbanden hebben een tijdloze uitstraling ​en passen bij⁣ elke stijl, waardoor ze een must-have zijn in elke ​sieradencollectie. Wat zo ‌geweldig is aan zilveren armbanden, is​ dat ze ⁣verkrijgbaar ⁤zijn in allerlei ontwerpen ⁣en stijlen. Als je van ​een minimalistische look⁤ houdt,‍ kun​ je kiezen voor een eenvoudige zilveren bangle of een dunne schakelarmband.

Voor degenen die op⁤ zoek zijn naar een statement piece, zijn er zilveren armbanden met gedetailleerde gravures, ​prachtige stenen of opvallende ornamenten. Combineer​ een ⁣zilveren armband met⁣ andere zilveren sieraden, zoals een bijpassende ketting of‌ ring, ⁢voor een coördinerende look. Draag meerdere​ zilveren armbanden⁣ samen voor een trendy en gelaagd effect. Experimenteer met het mixen en matchen van zilveren armbanden ​met armbanden ‍van andere metalen voor een moderne en eclectische look. Ongeacht welke stijl je verkiest, zilveren armbanden zijn een tijdloze⁢ keuze die jouw persoonlijkheid en stijl⁤ zullen weerspiegelen. Of je nu gaat voor‍ een ingetogen look of juist wilt opvallen, met zilveren ​armbanden kun‍ je ‌eindeloos experimenteren en je‌ eigen unieke stijl ‍creëren. 4. ⁢"Zilveren armbanden als persoonlijke touch: ⁤Jouw unieke stijl laten zien"Voor degenen die op zoek zijn naar een manier om hun persoonlijke stijl te laten​ zien, zijn zilveren armbanden de perfecte accessoires om toe te voegen aan hun collectie. Deze‍ prachtige juwelen zijn niet alleen stijlvol, maar ook tijdloos. Ze⁣ kunnen elke ⁤outfit ​een extra ‍vleugje elegantie geven en jouw ⁤look naar ‍een hoger niveau tillen. Zilveren armbanden zijn ⁤verkrijgbaar ⁤in ⁣verschillende stijlen en ontwerpen, waardoor je‌ eindeloos kunt⁣ mixen​ en matchen om jouw unieke ⁢look te⁢ creëren. Of⁣ je nu ‌van‌ eenvoudige en minimalistische ontwerpen houdt ‌of ​liever voor een statement piece gaat, er is altijd een⁣ zilveren⁢ armband die bij jouw persoonlijkheid past. Bovendien kun je ze gemakkelijk combineren met andere sieraden, zoals ringen, kettingen ‍en oorbellen, om een complete en ⁤gecoördineerde look te creëren. Met zilveren armbanden kun je echt ⁤jouw individualiteit en ​stijl laten zien. Of je nu op zoek bent naar een‌ subtiel sieraad ​voor dagelijks gebruik of een opvallend​ stuk ​voor een ‍speciale​ gelegenheid, er is altijd⁣ een⁤ zilveren armband die ⁢jouw persoonlijkheid weerspiegelt. Dus‍ waar wacht ‌je‍ nog op?‌ Ga op zoek⁤ naar jouw perfecte zilveren ⁣armband en voeg ‍een ⁢vleugje stijl toe aan jouw outfit!5. "Een investering in ⁣stijl: Waarom zilveren armbanden een must-have zijn in je sieradencollectie Ben je op zoek naar​ een nieuwe toevoeging aan je sieradencollectie? Dan mogen zilveren armbanden zeker ‍niet ontbreken! ⁤Deze stijlvolle accessoires zorgen voor een elegante en verfijnde look, die perfect past bij elke gelegenheid. ‌Of je nu ⁣op zoek bent ‍naar een subtiele toevoeging aan je‌ dagelijkse ⁢outfit of juist‌ een statement piece wilt dragen ‌voor een speciale gelegenheid, zilveren armbanden bieden eindeloze mogelijkheden. Wat maakt zilveren armbanden nu ‌zo speciaal? Allereerst is⁤ zilver een⁢ tijdloos materiaal⁤ dat nooit uit de mode raakt. ⁣Het is een duurzame keuze die lang meegaat en zijn ‍glans ⁣behoudt. Daarnaast zijn zilveren armbanden verkrijgbaar in‍ verschillende stijlen, van minimalistisch en subtiel ⁣tot opvallend en extravagant. Met een zilveren armband ⁢kun je eindeloos combineren ‍en⁤ je⁢ eigen persoonlijke stijl creëren. Of je nu houdt⁤ van een strak design of juist van speelse details, er is altijd een zilveren armband die⁤ bij je past. Vragen en antwoordenQ: Wat zijn​ Zilveren armbanden precies? A: Zilveren⁣ armbanden ‍zijn accessoires gemaakt van ‌het ⁢edele metaal​ zilver. Ze worden vaak⁢ gedragen ⁢om de pols als‌ een stijlvolle toevoeging aan een outfit. Q: ‌Waarom zijn ​zilveren armbanden‍ zo populair? A: Zilveren armbanden zijn populair vanwege hun tijdloze ‍schoonheid en veelzijdigheid. Ze kunnen‌ zowel casual als formeel gedragen ‍worden en passen⁢ bij verschillende stijlen. Q: Welke soorten zilveren armbanden zijn er? A: Er zijn verschillende soorten zilveren ‍armbanden beschikbaar, waaronder‍ schakel- of kettingarmbanden, bangle-armbanden, ⁤bedelarmbanden en cuff-armbanden. ​Elk type⁣ heeft zijn ⁢eigen unieke​ uitstraling. Q: ‌Hoe ‍kan ik mijn zilveren armband het beste onderhouden? A: Om ‍je zilveren

armband mooi te houden, is het ⁤belangrijk ‍om deze regelmatig te poetsen met ​een⁢ zilverpoetsdoek. Bewaar de ⁢armband‍ ook⁢ op een droge en donkere plaats om ⁣oxidatie te voorkomen. Q: Zijn zilveren armbanden geschikt als cadeau? A: Absoluut!⁣ Zilveren armbanden⁤ zijn ⁣een geweldig cadeau-idee voor speciale gelegenheden‌ zoals ⁣verjaardagen, jubilea of feestdagen. Ze worden vaak‍ gezien als‌ een betekenisvol en⁢ elegant geschenk. Q:⁤ Kan ik zilveren armbanden combineren met andere sieraden? A: Absoluut, zilveren armbanden kunnen ‌gemakkelijk gecombineerd worden met andere ⁢sieraden zoals ringen, oorbellen of⁢ kettingen. Het mixen en matchen van verschillende zilveren accessoires kan een leuke en persoonlijke touch aan je outfit geven. Q: Zijn er ook⁤ zilveren armbanden voor mannen? A: Ja, zilveren armbanden​ zijn niet ⁢alleen voor vrouwen, er zijn​ ook stoere en ‍mannelijke ontwerpen beschikbaar​ voor heren. Denk aan brede schakelarmbanden of‌ leren armbanden met zilveren details. Q: Waar kan ik zilveren armbanden kopen? A: Zilveren armbanden zijn tegenwoordig gemakkelijk ‍verkrijgbaar. Je kunt ze vinden bij⁣ juweliers, online sieradenwinkels en zelfs op markten. Zorg ervoor dat je kiest voor een⁢ betrouwbare verkoper met‌ goede klantbeoordelingen. Q: Wat maakt zilveren armbanden zo speciaal? A: Wat zilveren armbanden echt speciaal maakt, is de glans en elegantie die⁢ ze toevoegen aan ‍elke outfit. Ze zijn⁣ tijdloos en kunnen jarenlang ‍meegaan, waardoor ze een waardevolle investering zijn. Q: Welke trends⁣ zijn⁤ er momenteel in de wereld van zilveren armbanden? A:​ Momenteel zijn minimalistische ontwerpen en armbanden met ‍natuurlijke stenen erg in de mode. Ook het gelaagd⁤ dragen van armbanden is populair, waarbij ⁢meerdere zilveren armbanden samen worden gedragen voor een trendy look. Belangrijkste⁣ puntenEn dat ⁤is het, lieve lezers! ⁣We hebben zojuist een diepe duik gemaakt​ in de wereld‌ van zilveren armbanden en wat een ontdekkingstocht was het.⁢ Van eenvoudige, delicate ontwerpen tot opvallende en gedurfde stijlen, deze tijdloze accessoires bieden ​voor elk wat wils. Het dragen⁣ van een zilveren⁢ armband voegt niet alleen ⁢een vleugje stijl ⁢toe aan je outfit,⁢ maar het is ook een manier om je persoonlijkheid te laten stralen. Of je nu⁣ gaat voor een⁤ klassiek zilveren ontwerp, een speelse bedelarmband of⁣ een ⁢armband vol met sprankelende edelstenen, de ‌keuze is eindeloos. Dus waar wacht je nog op? Ga op ⁤zoek naar die perfecte zilveren armband die ⁢past bij jouw unieke stijl en ‌voeg⁣ een ‌vleugje ‍glamour ⁤toe aan je dagelijkse look. Of het​ nu voor een speciale gelegenheid​ is of gewoon ⁤om jezelf te verwennen, een⁤ zilveren armband is altijd een goed idee! Laat je creativiteit de vrije loop ‌en combineer verschillende zilveren armbanden voor een trendy en veelzijdige look. Vergeet niet om ook te ‍experimenteren met andere sieraden, zoals ringen,⁤ oorbellen en halskettingen, om je ⁤outfit compleet te ‌maken. We hopen dat dit artikel je heeft geïnspireerd om op zoek te gaan naar jouw perfecte zilveren​ armband. Vergeet niet om te genieten van het proces en te kiezen⁢ voor een armband waar je echt van houdt. Bedankt ⁤voor het‍ lezen en veel ⁢plezier ⁢met het rocken van jouw nieuwe zilveren accessoire! Tot de volgende keer!

Leerdam

Beste vrienden,

Ik ben bang. Bang om creatief te zijn, denk ik. Of misschien ben ik het beu, of uitgeblust, of misschien kan ik het gewoon niet meer. Ik weet het in alle eerlijkheid niet zeker.

Laat het mij even kaderen, ik ben 29 en zoals de meesten van mijn generatie, emotioneel eigenlijk al oud en versleten maar is er geen geld om aan m'n pensioen te beginnen. En ondanks dat ik enorm gelukkig ben, zowel op sociaal als professioneel vlak, lijken mijn alternatieve punkdagen ver achter mij, en dat doet iets met me.

Ik kleed me naar m'n nieuwgevonden stand en zorg voor mijn innerlijk met evenveel zorg. Dat voelt raar want elke keer als ik ergens onrecht zie, steeds wanneer ik de confrontatie aan moet gaan met iets dat regelrecht tegen de naieve principes van mijn 18-jarige zelf in zou gaan, loopt de koffie over de randen van mijn emotionele perculator.

Ik mis het om daar een uitlaatklep voor te hebben. Eentje die voor andere mensen niet meer hoefde te zijn dan entertainment. Zoals hoe ik soms jaren na datum grappen blijf maken, over dingen die zijn wat ze zijn, maar waar ik het 10 jaar geleden niet eens mee was, en nu eigenlijk ook niet.

Ik mis het om te kunnen maken. Eender wat, zolang het mijn binnen via mijn buiten, terug naar de binnen van andere mensen kon brengen, en dat dan ergens in dat proces, de emotie die ik aan een creatie koppel, op de een over andere manier omdraait tegen dat de ontvanger bereikt is. Een beetje zoals een bommenwerper die bij aankomst een vredesduif blijft te zijn.

Ik mis het gevoel van snaren onder mijn vingertoppen, van woorden die als een waterval aan betekenis uit mijn naieve gedachtengang stroomden, tot er bij de gemiddelde psycholoog tsunamialarmen begonnen afgaan, ik mis het om te maken, maar ik wou het te hard maken, en ben daardoor uit het oog verloren, wat dat net voor mij betekende.

En dus ben ik op zoek, nu toch al een klein jaar, naar wat maken voor mij is, en waar het is misgelopen in het graag zien van wat ik kon maken. En in mijn zoektocht kom ik regelmatig dingen tegen die ik gemaakt heb, niet uit liefde voor het maken, maar uit liefde voor het maken, of ja.. Ja hoe dan ook, ik maak nu iets, enkel voor mezelf en ook voor jou als dit voor jou als maker iets losmaakt. Enkel hoop ik dat dit voor mij en voor jou, iets anders losmaakt, waarbij jij het niet hoefde te maken, omdat je je op tijd gerealiseerd hebt dat alles al gemaakt was. Of misschien voelen we ons exact hetzelfde, het is dan ook al even geleden dat ik nog iets gemaakt heb, en zowel ik als het maken, zijn ouder en misschien wijzer.

Ik hoop dat het voelt als bevrijding, vooral voor mijn 18 jarige naieve zelf, in de hoop dat zowel jij als ik als hij, ons goed kunnen voelen over wat we ervan gemaakt hebben.

MEESTERLIJKE MENSELIJKHEID IN DE RUIGHEID VAN MALAGA

“Nog steeds ga ik graag naar Malaga. We verblijven er iedere winter een paar maanden. De sfeer is aan het veranderen, dat wel.” Mariët Meester trekt met levensgenoot Jaap de Ruig graag de grens over de wijde wereld in. Dat is wat zij het liefst doen: rondreizen, onderweg schrijven, fotograferen en tekenen. En als het even kan daarvan leven. Een nomadenbestaan met ‘vrijheid’ in het vaandel. Het beleven van een andere streek wordt genoteerd, de beschrijving is echter geen reisverslag. Beeldend verhaalt Meester over haar verblijf in de voor mij als lezer vreemde omgeving. Uit bestaande taal met gangbare woorden houwt zij als het ware haar vertelling. Met beschrijvende details stelt zij de sfeer van leven en werken vast. Het is alsof ik als derde wiel aan de wagen de dingen uit de eerste hand mee beleef, getuige ben. Meester wijst mij niet op zonnige stranden en de beste restaurants, maar laat mij het dagelijks zijn in de smalle straten zien. De armoedige maar gelukkige omstandigheden van de plaatselijke bevolking waarvan zij op dat moment onderdeel uitmaakt. Want het beeldend schrijven geeft mij een lezend kijken. Ik zie voor mijn ogen het alles gebeuren, als in een film trekt het aan mij voorbij.

Mariët Meester is op zoek naar de waarde van het leven. In armoede worden zij en haar partner als allochtonen opgenomen door de autochtonen. Op zoek naar woonruimte stuurt men het duo in eerste instantie van het kastje naar de muur. De bewoners van Malaga moeten wennen aan deze nieuwkomers. Maar al snel worden ze geïntegreerd in de eigenheid van Andalusië. Hoe dat gaat en op welke manier Mariët en Jaap aansluiten in handel en wandel van hun thuis voor enkele maanden per jaar, beschrijft het boek “De tribune van de armen”. Waar deze titel de herkomst vindt blijkt gaandeweg de uitgave. Het boek heeft een eerste druk in 2017. Deze mij voorliggende heruitgave, de derde druk in 2023, heeft een verklarende ondertitel gekregen, namelijk “Menselijkheid in Malaga”. Want, lees ik in het nawoord bij de nieuwe uitgave, “nog steeds is de menselijkheid het belangrijkste dat mij naar Malaga trekt”. In de vriendelijke, ontspannen manier waarop de mensen elkaar er behandelen ga je als buitenlander vanzelf mee, schrijft Meester. Op je medemens letten in het besef dat het leven voor niemand makkelijk is.

Door haar beschrijvende en verbeeldende manier van vertellen, leer ik al lezende de mensen van de straat kennen. Het echte leven van in dit geval Spanje. Ik bezoek geen hotel of boulevard, maar ga op in kleine winkels en smalle straten. Dat leven dat de toerist niet zoekt, maar wel een land levend maakt. Het verhaal over een voettocht door Andalusië heeft als kern het vrijlaten van een gevangene tijdens een processie met Pasen. Het is een ritueel dat mijns inziens stamt uit het lijdensverhaal van Jezus in de bijbel. Waar moordenaar Barabbas vrij man is en Pilatus de onschuldige Jezus laat kruisigen. Dit religieuze gebruik, dat in deze een meer seculier karakter heeft, wordt in het boek gedetailleerd beschreven. Van voorbereiding tot uitwerking. Ik ben erbij, bij de Semana Santa.

Het boek is niet enkel een beschrijving van de omgeving, een omschrijving van de gebruiken, het heeft tevens autobiografische elementen. De jeugd doorgebracht in gevangenisdorp Veenhuizen schuurt aan de gebeurtenissen rondom de processie in Malaga. De ziekte en het sterven van haar broer krijgen plaats door datzelfde Semana Santa. De heilige week roept emoties op.

Meester en De Ruig trekken rond en proeven van de omgeving. Ezel Sevillana draagt de lasten terwijl Mariët en Jaap zich laven aan de lusten. Om de kosten van hun verblijf te dekken verkoopt Mariët door haar geschreven artikelen en columns aan Nederlandse tijdschriften en maakt Jaap illustraties voor een Spaans blad. Ze moeten wennen aan de omgeving en de gebruiken in deze totaal andere wereld, maar haken aan door meerdere malen terug te komen omdat de plek magnetisch trekt. De verschillende gebruiken en diverse gewoonten worden eerst met verbazing, met afkeer en in bewondering, tegemoet getreden. Ook bij mij valt tijdens het lezen de mond meerdere keren open. Want, ik zie het al voor mijn ogen gebeuren, sta in de rij achter Meester en de Ruig. Vergaap me dus aan het onbeschaafd beschaafde, het alledaags dagelijkse, de ordinaire banaliteit. Die onopvallende doorsnee is door Mariët Meester in een gebeeldhouwde roman gegoten. Maar zonder versieringen, het gewone leven is zonder opsmuk uitgeschreven. Enkel de decoraties die een jaarlijks ritueel kenmerken hebben de pagina’s van de tribune van de armen gehaald.

“Olijfbomen, een weids uitzicht op een stuwmeer. Oleanders in bloei. Een kloof met loodrechte wanden, een trein die zich als een worm door de rotsen bewoog. Vervallen huizen, een vervallen kerk. Amandelbomen, braamstruiken, kruiden, grote gele distels. Wonden op een eucalyptusboom die waren vergroeid tot schaamlipachtige vormen.” (…) “Vanaf de balkons van het sociale complex werden met regelmaat papiertjes en blikjes naar beneden gegooid, en eenmaal zag ik uit een open raam een heel pakket naar buiten zeilen dat neerplofte op het plaveisel: een volle luier.” Wanneer ik me losmaak van de regels en opkijk uit het boek zie ik dat zo voor me; de volle luier die langs mijn raam zeilt, de bloeiende oleanders in mijn voortuin. De film die buiten werd afgedraaid verveelde nooit merkt Meester ergens op. De rolprent waarvan haar boek het script is verveelt niet maar prikkelt juist de fantasie.

De tribune van de armen. Menselijkheid in Malaga. Mariët Meester. Uitgeverij Caprae, 3e druk 2023 (Uitgeverij De Arbeiderspers, 1e druk 2017).