#een vrouw? wat dat nou betekende? | Explore Tumblr Posts and Blogs

girlfrangipane · 1 year

Text

Figaro’s dood

november.

gisteravond bespraken we wanneer we het kleine hondje laten inslapen.

papa wil er niet bij zijn, hij vindt het akelig

ik vraag me af of genetische eigenschappen naar boven drijven bij confrontaties met rauwe emoties

ik legde uit dat ik erbij wil zijn, niet omdat ik het echt wil

maar om een objectieve houding aan te nemen, uit interesse

te zien hoe zoiets nou gaat

het leven kunstmatig wegnemen

ik neem mijn camera mee

ik stel me een grauwe kille hal voor met groene wachtstoeltjes op ijzeren stangen tegen de muur

een beetje zoals de wachtruimte bij het station

ik hoop dat er bomen zijn, dat er een soort moment is om het diertje de natuur in te wensen

later.

ik heb nog niet beseft dat het gaat gebeuren

ik heb wel overwogen om het vast te leggen, er iets over te schrijven, er een filmpje van te maken of zo

met het idee het te delen

waarom weet ik niet: het idee intrigeert me

later.

het is een gek fenomeen

het is niet zo dat de “functie” van het diertje niet meer werkt en ze daarom moet stoppen met leven,

het is niet zo dat mijn ouders “moe” zijn van de intense verzorging -

het is misschien omdat we het diertje voelen lijden

wat is lijden?

mam zei gisteren dat ze die vraag met pap heeft besproken

hoe bepaal je wat lijden is voor een ander?

voor een dier?

dat niet kan praten

het deed me denken aan het tehuis waar ik tien jaar geleden drie keer heb gewerkt.

het leek wel een baantje op de kinderboerderij

mensen zaten erbij als bejaarde huisdieren: werden verzorgd

kregen te eten, werden verschoond, naar bed gebracht

ik begon te kokhalzen toen ik de nagels van een chique oude dame moest knippen

de dagverantwoordelijke zei: dit is echt geen baan voor jou.

ze konden niet meer op een verstandelijke manier communiceren

een vrouw zat in de hoek van de kamer zazaza te roepen

een man blokkeerde de deuren met stoelen uit de eetkamer

een vrouw pakte mijn arm hard vast en huilde zo tussen de afwas en de legpuzzel in

soms lachten de medewerkers de bewoners uit

maar vaker spraken ze ze streng toe, zoals ik wel met figaro deed toen ze een puppy was

Joop, laat die stoelen staan!

Els, niet weglopen!

Marie, eten! Nu.

de familieleden van deze mensen waren druk

kwamen om de beurt eens per week langs

een keer zat ik in een dossier te kijken van de patiënt die mij het meest intrigeerde, de zaza-vrouw

want ze was nog maar in de vijftig, en zat bij de rest van het stelletje bejaarden, bijna alsof ze een grap uithaalde, hun satirisch imiteerde

maar ze was het minst beweeglijk van al

haar leven bevond zich tussen bed, eettafel en zitstoel in de hoek bij het raam.

ze moest begeleid worden bij het lopen

we smeerden haar brood met margarine en ‘stof’ (dat was het enige betekenisvolle woord dat ze kende en het betekende: gestampte muisjes), sneden dat in stukjes, en stopten het tussen haar lippen. Soms, als ze niet kauwde, moesten we haar onderkaak een zetje geven.

zaza leek niet per se gelukkig, ze was altijd neutraal. Heel af en toe glimlachte ze uit het niets, maar ze zei geen woord.

ik vond een papier in haar dossier dat ze zelf had geschreven, toen ze nog een mevrouw bij zinnen was

ze wist dat ze de ziekte van Pique had, en dat ze binnen korte tijd de weg kwijt zou zijn.

ik werd koud toen ik het einde van de brief las.

Op zakelijke toon deelde ze de lezer mee dat ze een euthanasietraject wilde ingaan vanaf het moment dat ze zelf haar brood niet meer kon smeren.

Dat was voor haar het teken dat ze zichzelf niet meer in leven kon houden, en het meest natuurlijke signaal om het levenseinde in te luiden.

Het document was plechtig ondertekend door haarzelf, nog helder van geest, en door haar kinderen opgestuurd naar het tehuis, aan het voorblad van het dossier te zien.

Maar dit was de vrouw die wij stof voerden, wiens kaken wij indrukten als de reset-knop van een computer.

Voordat ik dit verder kon onderzoeken, kwam de verantwoordelijke binnen.

Wat ben jij aan het doen? Dat mag jij helemaal niet lezen!

Ik kroop gauw terug naar mijn mand.

wat is lijden?

Figarootje slaapt of staat op. Als ze opstaat, wil ze plassen en moeten we haar gauw wegtillen uit de keuken, de gang door, naar buiten.

we stoppen kleine hapjes eten in haar bekkie, duwen het snuitje in de waterbak zodat ze drinkt.

als ze zelf wat loopt, zijn dat oneindige rondjes op het grasveld of langzame stapjes in de keuken, gevolgd door kopstootjes tegen de keukenkasten en stoelpoten.

Ze ziet niks, ze hoort niks.

gisteravond zat ik bij d’r en iedereen was weg uit de keuken

ze sliep zo rustig, zo vredig

en ik dacht, ik kan nu mijn hand voor het snuitje houden

haar adem wegnemen

dan hoeft ze niet in de handen van een anonieme dokter weg te kwijnen

zo’n onschuldig klein diertje

diep te ademen

we hebben gebeld.

maandag gaat het gebeuren.

Nog drie dagen met dit kleintje

ze zal in de kliniek blijven achteraf, ze hebben er een koelkast zei pap

ik dacht even: hoe koud zal ze het hebben in een koelkast

maar dat voelt ze dan natuurlijk niet meer

een keer per week halen ze alle kadavers op

mijn kleine fikkie wordt een kadavertje

het is gek dat we het verdriet van huisdierverlies op onszelf projecteren

ik was 13 toen ik het diertje kreeg

en ik zette altijd die muziek op toen ze een puppy was

zodat ze klassieke muziek zou meemaken, ergens zou dat goed voor d’r zijn wist ik

ik vertelde haar verhaaltjes

ik heb haar gezworen dat ze de enige was die mij begreep

gewoon door haar koppie tegen mijn arm en borst te duwen

door mijn aandacht te vragen

ik heb altijd het gevoel gehad dat de dieren mij niet zo leuk vonden als dat ze mijn zus of papa vonden.

ze leefden altijd op bij hen; minder bij mij.

Niet dat ik het kwetsend of zielig vond voor mezelf, maar ik vroeg me wel vaak af waarom.

misschien was ik te serieus, kwam mijn zorgzame energie meer over als storend dan de speelse aandacht van mijn zus of de kalme aanwezigheid van papa.

Het is gek dat we het gedrag van dieren op onszelf projecteren

we hebben het uitgesteld.

Fikkie leefde weer zo op omdat ze ons had gezien, kwispelde zelfs

we konden haar in alle vrolijkheid niet zomaar.. het leven ontnemen

ik vertrek morgen, heb afscheid genomen voor de zekerheid..

december.

Vandaag gaat het echt gebeuren.

Raar.

De laatste weken waren rustig, emotioneel, ik was druk op werk en met mijn film.

Vorige week donderdag belde mam om te zeggen dat ze de kliniek toch gebeld hadden, want het hondje weet niet meer waar ze is, plast nu gemiddeld 4x per uur.

Ik kan niet naar Nederland als het gebeurt.

Dit weekend zocht ik afleiding: surfskaten, raclette, spelletjes. Veel slaap.

Soms dacht ik er even aan maar dan vond ik weer een andere activiteit.

Gisteren werd het sterker, kreeg ik af en toe hartzeer en hoopte ik dat dinsdag nog heel lang zou duren.

Gisteravond had ik nergens zin in.

T nam me mee naar Wolf, een food market. Toen we ernaartoe liepen zei ik dat als ikzelf in mijn bed plas en niet meer weet als wie en waar ik me bevind, misschien gelukkiger ben dan ik ooit zal zijn.

Misschien is bewustzijn niet alles.

Als je je leven leefde zonder bewustzijn, is het dan minder waard?

En als iemand voor mij bepaalt of ik het waard ben om in leven te zijn of niet… Dat het game over is terwijl ik misschien middenin het spelletje zit.

Is dat lullig genoeg om te zeggen dat die beslissing ethisch onverantwoord is?

Maar ze zal vrij zijn van het lijden, zei T. Dat zegt hij vaker.

Ik denk: wie zegt dat ze lijdt?

De mevrouw die mijn arm pakte en huilde: zou zij opeens een moment van besef, van lijden hebben gehad? Betekent bewustzijn dan niet juist lijden?

Figaro heeft geen fysieke pijn. Ze is misschien in de war. Constant. Ze loopt tegen kastjes, benen en muren. Maar heeft ze mentale, emotionele of geestelijke pijn?

Wie kan het zeggen?

Misschien is de vraag dus niet of ze lijdt of niet - de vraag is meer: waarom nu.

Nu wel en niet over twee jaar, bijvoorbeeld.

De vraag is altijd, waarom nu. Of waarom nu niet. Nu is altijd de optie die je hebt. En van daaruit bouw je voort: wat heb ik wel, wat heb ik niet, om deze “nu” mee te vullen?

(Nu is eigenlijk een leuk woord. Het klinkt bijna universeel, Japans of Fins of Spaans. Nu is naakt. (Frans.))

Waarom nu Figaro de dood inspuiten en niet over twee jaar?

Omdat ‘nu’ misschien nog een soort van fijn moment voor haar is en we een erger ‘lijden’ kunnen voorkomen?

Omdat het steeds ongezelliger gaat worden: eerst de koude winter in de schuur, steeds meer fysieke ongemakkelijkheden.

Maar we leven allemaal naar onze dood toe. Elke dag is ouder worden en ongemakkelijkheden proberen verslaan.

Is er dan op een gegeven moment een breekpunt? Dat je denkt: het werd allemaal sterker en beter en gaver en ik was altijd veerkrachtig, maar vanaf nu wordt het zwakker en slechter en duffer en ga ik een keer opgeven.

Ik was elf en had genoeg van jaren celloles.

Mama gaf me Méditation van Mischa Maisky, een CD met cellomuziek, zodat ik zou doorgaan met spelen.

Ze zei: geef het zes weken, dan mag je stoppen. En hier heb je een CD.

Ik luisterde elke avond op mijn CD-spelertje om haar een plezier te doen.

Na een tijdje was ik weer vergeten dat ik had willen stoppen. Nu, achttien jaar later, heb ik eelt op mijn vingers van liefde voor dat instrument.

er is zo’n filosoof, een nederlander, die zegt dat geluk ons leidt. dat alles wat we doen draait om geluk te (her)vinden. ik zou zijn werk moeten lezen voordat ik oordeel, maar het klinkt zo saai, zo gemakkelijk

betekent het dat agressie, pijn en geweld slechts middelen zijn om ons naar het geluk te brengen?

ik vraag me af of een vrouwelijke filosoof dezelfde conclusie zou trekken. is ons oordeel, met onze maandelijkse fysieke ongemakken, niet representatiever dan dat van meneer geluk -

zouden alle vrouwen aan het begin van hun cyclus denken ‘o laat dit gauw over zijn’ of zijn er ook een paar als ik, die gelukkig zijn met buikkramp en duizeligheid: omdat het systeem functioneert?

is het de transformatie zelf die doet leven, die bonheur en malheur maken wat ze zijn

kunnen we daarom blij zijn met negativiteit, met aftakeling, met oud-zijn

ik was bij de plastisch chirurg om een plekje weg te halen op het aangezicht.

hij zei: ik zou ook een botoxje doen, dat haalt net even die twee voorhoofdrimpels weg.

ik was 29 jaar en wel benieuwd.

niet naar de botox, maar naar het mensbeeld door de ogen van deze man.

zijn jonge vrouwelijke collega had nauwelijks expressie in het gezicht.

misschien wordt zij het liefst statisch en onbeweeglijk als een foto, dacht ik, en niet dynamisch als een film

wat dat betreft leidt botox je sneller naar de dodelijke stille toekomst dan naar het jonge actieve verleden:

wij verworden immers allemaal een foto op iemands nachtkastje, een momentopname, een herinnering, een vlaagje geur, een blik. een zweempje persoon, niet meer, en mettertijd nog minder.

figaro staat in een lijstje op mijn oude slaapkamer. ze zit guitig op het gras en kijkt nieuwsgierig naar de persoon achter de camera.

een vastgelegde expressie, die ik plaats naast de nog levendige herinnering van een warrig mager scharminkeltje dat blind en doof door de keuken strompelt, en van wie ik net zoveel hield.

ze leeft tot ze met mij de vergetelheid intuimelt.

0 notes

keesdp · 2 years

Photo

DE DETAILS

Zoals ik al dacht, willen veel mensen alles weten over de treinrit op de Mont Blanc. Dat snap ik best, maar dat moet je dan maar even Googlen. Waar ik het over wil hebben is over punt 3 in de opsomming. Eigenlijk niet iets waar je met de familie over praat. Die willen het eigenlijk niet weten, maar die hoeven het niet te lezen als ze dat niet willen. Dus als je geen rooie oortjes wil; stop met lezen.

Port La Nouvelle, een breed strand, waar op de grens van hard naar zacht zand campers en auto's geparkeerd staan. Wij zetten onze camper neer met de schuifdeur naar de zee. We dekken de ramen af voor de zon, zetten de stoelen buiten en hangen de 10 liter douchezak aan de luifel in de zon, zodat we na het zoutwaterbad even af kunnen spoelen en haren wassen. In mijn geval alle drie. Achter ons komt een vrij nieuwe Adria buscamper met Italiaans kenteken staan. De vrouw zit achter het stuur en de man met cowboyhoed niet. Logisch. Ze waren al een paar keer langs gereden had ik gezien en ik heb ze vriendelijk gegroet. Misschien komen ze daarom bij ons staan. Luigi en Gabriëlla zijn tientallen jaren jonger dan wij. Wat het eerste opvalt aan Luigi is zijn lengte, of liever het tekort aan lengte. Hij is kleiner dan Yvonne. Het formaat van zijn edele delen compenseren dat echter ruimschoots. Hij doet me denken aan een acteur uit een Beierse pornofilm. Hij heeft hetzelfde accent en zijn slurf zou een olifant niet misstaan. Bij Gabriëlla is alles groot, daar wil ik het bij laten. Het is weer behoorlijk warm en het zeewater is heerlijk, dus wij gaan steeds even zwemmen in de kalme zee en douchen bij de camper. Het voordeel van een naturistenstrand. Wij verbazen ons dat zij niet buiten zitten en niet gaan zwemmen. Wanneer we onder de douche staan, komen ze even buurten. Ze bewonderen de kaart van Europa op de zijkant van de auto en vertellen waar zij geweest zijn en vragen waar wij gaan of geweest zijn. Luigi spreekt Engels als in een slechte film, Gabriëlla kan goed Engels en vertaald het meeste voor Luigi, die zegt 7 talen te spreken. I am not stupidde. Ze nodigen ons uit een biertje te drinken bij hun. I have fresh beer from the frigje. Cold beer from the fridge, vertaald Gabriëlla. We pakken een paar handdoeken om op te zitten en schuiven voorzichtig in hun camper aan. Luigi zit op een twee persoons bankje en gebaart Yvonne naast hem. Yvonne zit op een bil, want het is toch ongemakkelijk in zo´n kleine ruimte. Ik zit half op de omgedraaide bijrijders stoel en Gabriëlla schuift langzaam voor mij langs op de omgedraaide chauffeursstoel. Luigi is heel druk en praat met zijn handen als een echte Italiaan, ofschoon hij eigenlijk Marrokaan blijkt te zijn. Hoe ze aan geld komen weet ik niet, want werken doen ze niet meer. Zij schijnt van goede komaf te zijn, haar familie heeft grote landhuizen begrijp ik. Ik denk mafia. Zij draaien de ene joint na de andere, maar met de schuifdeur en het raam open hebben wij er geen last van. Spreek jij een beetje Italiaans? vraagt hij aan mij. Un poco, zeg ik, Ajuto. Gabriëlla komt tot leven. Ajuto hihi that is funny, ajuto hihi, ajuto hihihi. Yvonne vraagt wat dat betekend. Help, zeggen Gabriëlla en ik tegelijk. Ze lacht niet uitbundig, er beweegt bijna niets aan haar, maar ze herhaalt het nog een paar keer. Luigi is het allemaal ontgaan. hij verteld wat hij allemaal gebruikt heeft in Amsterdam en gooit een flesje om op de tafel. Ik weet niet of het wat uitmaakt als een joint draait met in bier gedrenkte shag. Het gesprek komt op welke campings en naturistenstranden wij en zij geweest zijn. Zij komen net van Le Ran du Gabrier. Ik heb verhalen gehoord over deze swingerscamping. Op Cap d'Agde zijn ze ook geweest. Nou wij ook, dus wij weten wat daar allemaal gebeurt. Luigi verteld over hun ervaringen over 12 mannen en 1 vrouw in Club Cinema. Hier grijpt Gabriëlla in. Nee het waren 9 mannen en 3 vrouwen, alsof dat het beter maakt. Wij houden ons op de vlakte. Wij zijn tenslotte zeventigers, van ons wordt niet verwacht dat wij daarmee bezig zijn, denk ik. Luigi zegt tegen Yvonne You are to swingkers hé. Yvonne vraagt aan mij wat zegt ie? Of wij ook swingers zijn, zeg ik. Gabriëlla kijkt mij vanuit haar ooghoeken verwachtingsvol aan. Nee, oh nee, zegt Yvonne. Ik ga weer zwemmen zeg ik. Ik ga mee, zegt Yvonne en weg zijn we. Als we weer uit zee komen, zijn ze aan het inpakken. Ze komen nog gedag zeggen voor Gabriëlla weer achter het stuur kruipt. Yvonne geeft ze met gestrekte arm een hand, ik volg haar voorbeeld. Luigi blijft nog lang zwaaien tot ze aan de horizon verdwenen zijn. We zullen nu nooit weten hoe het geweest zou zijn met ze, en dat knaagt toch een beetje aan me.

1 note · View note

gonniegroenlandsblog · 2 years

Text

licht aan of uit?

Wat mij opviel in Den Bosch was dat heel veel mooie klassieke panden, met van die smalle hoge ramen tegenwoordig van die gordijnen hebben, dat je denkt, wat gebeurt daar nou?Zeker als je savonds in het donker door de stad loopt, valt er van alles te zien. Er staat bijvoorbeeld een vrouw in een verlichte kamer, en wat is zij eigenlijk aan het doen. Is het bijvoorbeeld de bedoeling dat ik naar binnen kijk. Dat vraag ik mij zelf wel vaker af. Want sommige mensen doen de gordijnen savonds wel dicht, en sommige niet. En waarom wel of waarom niet? En wat valt er dan precies te zien. Nou, bijvoorbeeld de inrichting van je huis. Is het bijvoorbeeld heel luxe ingericht huis? Of is het gewoon een tering zooi? Kijk je TV? Ben je aan het koken met je vrouw? Op zich best wel iets, waar je over na kunt denken. Het is bijna een soort van social media momentje. Kijk dorpsgenoten, savonds vind ik het leuk om voetbal te kijken in mijn joggingsbroek Tegenwoordig heb je ook allerlei kleuren licht. Sommige ruimtes van bijvoorbeeld winkels zijn snachts blauw verlicht, of juist rood. Of de etalage is verlicht met spotjes. Soms brand er ook boven licht. Is dat dan een appartement?Als er rood licht brand, dan is daar een hoer. Dus dat is altijd al een duidelijk signaal geweest. Want wat betekend blauw licht eigenlijk? En wat bedoel je precies als je licht aan is en de gordijnen open. Betekend het tegenwoordig eigenlijk iets als je licht brand en je gordijnen dicht zijn? Ik bedoel, dat betekend normaal gesproken zoiets als, ik ben thuis. Maar tegenwoordig heb ik daar ook andere gedachtes bij, gek genoeg. Misschien is het ook afhankelijk van de locatie van het verlichte raam. Is het bijvoorbeeld boven een cafe? Dan is daar natuurlijk iets mee, toch?Of wonen daar gewoon studenten? Er hangen wel rode gordijnen! Toch heb ik het idee dat daar niets wordt gedaan met betaalde seks. Hoe kan dat eigenlijk?Nou, als ik eerlijk ben, is dat gewoon iets wat er altijd al was. Het ziet er zo normaal uit. Het is gewoon echt zo’n huis, waar van die luxe vloerse rode gordijnen horen te hangen. Wat anders? En dan nog een paar kratten bier op het franse balkon en een doos Catan in de vensterbank. Dat is wel duidelijk. Of toch niet? Zijn de tijden veranderd?Maar als ik gewoon bij ons in het dorp rond loop, ja dan zoek ik eigenlijk nergens wat achter. Maar hey, toch een blauw verlichte keuken met gordijnen open. Dus hier is het ook aan de hand! Nou… zullen wij er dan maar gewoon iets grappigs van maken.Ik denk dat ik een discobal in mijn huis ga ophangen. Welke ruimte vind ik daar leuk voor?De keuken? De toilet misschien? De camper? Of toch gewoon de slaapkamer? Disco lichten in mijn woonkamer lijkt me wel wat. En dan gooi ik de ramen open en zet ik keiharde muziek op? Ja, dat is een leuke boodschap! Komen er dan mensen op mijn feestje?Of misschien iets in de tuin. Ja, dat lijkt me leuk. Ik heb in de winter vaak een verlichte kerstboom in de tuin. En bij de voordeur kandelaars met brandende kaarsen er in. Dat vind ik gezellig staan. Daarmee zeg ik eigenlijk ook zoiets als, je bent welkom.Dat doen ze toch ook in het hoge noorden? En wees nou eerlijk, dat is toch eigenlijk genoeg?Of vind ik het ook leuk leuk om af en toe de gordijnen open te houden… bijvoorbeeld als ik leuke vrienden op visite heb?Ja, ik denk dat ik dat ook leuk vind om te delen.

1 note · View note

marjanbrouwers · 3 years

Text

Schrijven is schrappen: de chip van Julius

Schrijven is schrappen. Kill your darlings. Dat gezegde geldt voor schrijvers, maar ook voor filmmakers. Zelf vind ik het erg leuk om na een film op YouTube te kijken naar scenes die na het filmen zijn geschrapt. Sterker nog, ik heb alle ‘extended editions’ van The Lord of the Rings-trilogie meerdere malen bekeken. Maar hoe zit het met de geschrapte delen uit Leegland? Deleted scene 1: de chip van Julius.

In de allereerste versie van Leegland, dat ik in 2015 nog Het Verlaten Land noemde, komt een scène voor die ik pas eind 2019 heb geschrapt. Met spijt in het hart, want het was een spannend stuk. Toch moest het eruit: ik leg hieronder uit waarom.

Gevaar!

Het volgende fragment komt uit het einde van een hoofdstuk, waarin het perspectief bij Senna ligt. De situatie: Senna en Julius hebben zich verstopt in een boerderij, maar hun achtervolgers zijn opeens vlakbij en ze moeten opnieuw vluchten.

Senna bleef staan om nog een keer goed te luisteren. De stemmen werden luider. Het leek wel of ze wisten waar ze waren. Ze sloeg haar hand voor haar mond en greep Julius bij zijn arm.

‘Je hebt een tag!’ zei ze. ‘Daarom zijn ze hier. Ze zijn jou op het spoor.’

Ze greep zijn linkerarm en liet haar vingertoppen over zijn huid glijden. Meteen vond ze een bobbel aan de binnenkant van zijn elleboog. ‘Gevonden.’

Ze haalde het vleesmes uit haar binnenzak. Zelfs in de schemering zag ze dat Julius verbleekte. ‘Nu even flink zijn,’ zei ze en stak toe.

Na deze cliffhanger begint het volgende hoofdstuk vanuit het perspectief van Julius.

Julius snakte naar adem, propte een vuist in zijn mond en beet de knokkels rauw. Alles om het maar niet uit gillen van de raspende pijn die zijn arm teisterde. Vlijmscherp schoot de pijn van zijn elleboog naar zijn schouder en weer terug, als een bliksemflits die nergens in kon slaan. Als hij iets in zijn maag had gehad, was hij gaan braken.

‘Zo, klaar alweer,’ zei het soldatenmeisje, zoals hij haar was gaan noemen. Ze liet de chip zien die ze uit zijn elleboog had gesneden en smeet het bebloede, verraderlijke ding in de struiken. ‘Dat viel mee toch?’

Weg met die chip

Geweldig stukje, vond meelezer Saskia Maaskant, maar ze wees erop dat ik mezelf in de problemen had gebracht. Ik had namelijk bedacht dat deze chip niet alleen soldaten liet zien waar een ontsnapte gevangen was. Eenmaal buiten bereik zou de chip een gif activeren waardoor de gevangene onmiddellijk zou sterven. Leuk bedacht, maar ja, later in het verhaal kwam die chip niet meer van pas. Sterker nog, die chip kwam niet meer terug en dat maakte het vervolg onwaarschijnlijk. En dus gaf ik Saskia gelijk en gooide ik de hele scène eruit. Jammer, maar helaas. Het betekende dat de volgende scène ook niet mocht blijven.

Op haar teken ging Julius op zijn hurken zitten en wachtte op wat er komen ging. Nu hoorde hij ook iets. Stemmen die onverstaanbare kreten uitsloegen. Kermden zelfs.

‘Het klinkt of ze pijn hebben,’ fluisterde hij. ‘Dat zijn geen soldaten.’

Senna knikte. ‘Dat zijn vluchtelingen als wij. Met een tag die nu buiten het bereik is van de bewakers.’

‘Dat is toch goed?’

‘Nee, ik ben bang van niet. Als jij je tag nog had gehad dan zou je nu ook op de grond liggen te creperen.’ Ze keek even naar hem om. ‘Wist je dat niet? Tags hebben twee functies: opsporing en zelfvernietiging.’

Ze hoefde al niets meer te zeggen, hij kon zich al een voorstelling maken van wat er gebeurde. ‘Kunnen we niets voor ze doen?’

‘Nee, niet als ze tags dragen. Kom, we gaan even kijken. Misschien hebben ze eten bij zich.’

Senna stond al helemaal in de overlevingsstand, realiseerde Julius zich. Overleven geen koste van alles. Hij haastte zich achter haar aan.

Plotseling stonden ze op een open plek in het bos. In het midden lagen drie gestalten op de zandgrond. Een lag stil, de andere twee kronkelden en kermden.

‘Nog even,’ zei Senna. ‘Het kan niet lang meer duren.’

Zoveel egoïsme werd Julius te veel. Hij rende de open plek over en viel op zijn knieën bij de twee nog levende vluchtelingen. Hij herkende een vrouw die tegelijk met hem op de trein was gezet. Haar ogen puilden uit hun kassen en er stond schuim op haar mond. Nog een keer trok ze haar rug hol en toen was ze weg. Haar hoofd viel opzij. De man naast haar hield het nog iets langer vol, maar ook hij was ten dode opgeschreven.

Julius pakte de hand van de vrouw en keek op naar Senna, die naast hem was komen staan. ‘Ze zijn gewoon dood, Senna. Hoe kan dit?’

Hoewel hij deze mensen niet kende, sneed het verdriet over hun dood door zijn ziel. Ze hadden samen verder kunnen gaan, iets nieuws opbouwen. Dit was zo zinloos.

‘De geheime politie gebruikt al langer van dit soort tags,’ zei ze. ‘Zo kunnen ze gevangen eronder: ze kunnen je er mee opsporen en als het je lukt om weg te komen is dit wat er gebeurt.’

‘Verschrikkelijk,’ zuchtte Julius. Hij woelde met een hand door zijn scheef geknipte haardos. ‘Dus ik had er ook zo bij kunnen liggen.’

Senna knikte. Zag hij nou een trillend ooglid, een zweem van medelijden?

‘Wat doen we nu? Begraven?’

‘Ben je besodemieterd?’ Geroutineerd fouilleerde ze de lijken. ‘Kijk, hier hebben we tenminste wat aan.’ Ze liet hem een doosje pillen zien en een fles water. ‘Kom, we gaan verder. Ik hoor de rivier. We moeten vlakbij zijn.’

Schrappen met pijn in mijn hart

Deze twee scènes zijn nog maar een paar voorbeelden van lappen tekst die ik ooit schreef, maar die ik moest schrappen. Soms met pijn in het hart. Soms vanwege de keuzes die ik had gemaakt. Of omdat ik vond dat een fragment niets toevoegde of juist te veel weg gaf. Gelukkig heb ik alles bewaard en kan ik af en toe op deze website zo’n afgekeurde parel met jullie delen. Binnenkort een scène die ik pas in de zomer van 2020 schrapte omdat ik niet goed had opgelet waar Meppel lag ten opzichte van Hoogeveen.

Trouwens, deze fragmenten komen dus uit mijn allereerste, ongecorrigeerde versie van Leegland. Ongepolijst, recht uit het hart geschreven. Ik merk bij het herlezen van die versie meteen dat het verhaal toen al potentie had. Ben nog steeds blij dat ik heb doorgezet!

1 note · View note

wieisdemol2022 · 4 years

Text

Opdracht 1 Steen Rijk

Waarschijnlijk de opdracht met de meeste verborgen hints tot nu toe, opdracht 1, speelt zich af in de Orciavallei Pienza. Rik legt uit “Goedemiddag allemaal. Jullie gaan zo in twee teams een wandeling maken over een kronkelige weg. Jullie beginnen een paar km uit elkaar en jullie lopen naar elkaar toe. Aan de start van de wandeling kunnen jullie een aantal stenen meenemen. Die stenen zijn niks waard, maar onderweg kun je ze omruilen voor waardevolle exemplaren. Om geld te verdienen, moeten jullie elkaar binnen drie kwartier ontmoeten bij een punt waar de waarde van de stenen vermenigvuldigd wordt. Als jullie elkaar ergens anders ontmoeten, of helemaal niet, dan verdienen jullie niets. Jullie kunnen meer dan €2.000 verdienen. Maak twee teams”.

Even voor de vormgeving, zie het plaatje hieronder hoe het speelveld er (gereconstrueerd) uit had moeten zien. Vergeef mijn beste paint-skills, ik werk hier aan 😊 Er worden dus twee teams gevormd op basis van “kracht”. Drie sterke mannen en Ellie aan de ene kant, en de vrouwen met Tygo en Jeroen aan de andere kant. We bespreken de opdracht aan de hand van de twee groepen.

Groep 1 (Jeroen, Nadja, Nikki, Tygo en Peggy) verdeelt zich twee – twee – een en opvallend hier is dat Nikki in een rechte lijn op het enkele mandje afloopt. Alsof dit haar ingenomen positie is die ze veilig wilt stellen. Een ander gek momentje bij deze groep is dat de dames, Peggy en Nadja de stenen niet omhoog krijgen. Op zichzelf misschien niet gek, wel dat de heren dan niet zeggen van joh dan doen we 1 man bij 1 vrouw, maar vooral dat Tygo meteen al voorstelt wat stenen eruit te gooien (niet bij Nikki in het mandje maar gewoon eruit), Jeroen spreekt dit tegen.

Dan nog een gek moment uit deze groep die ik toch even apart wil bespreken. “Oh dit worden de langste 2 km uit mijn leven”, een uitspraak door Nikki vooraf aan de opdracht. En ik lees heel veel hints online dat dit DE hint is naar Nikki, want hoe weet ze dat het 2 km is? Heeft ze voorkennis? Dat zou natuurlijk kunnen.. maar een meer logischere verklaring is dat de kandidaten altijd nog een extra briefing krijgen nadat de uitleg voor ons als kijkers is opgenomen (dit is bekend gemaakt door de regisseur). Het kan zijn dat ze daar ook te horen hebben gekregen dat het parcours 2 km is. Daarnaast is Nikki niet de enige die een opmerking maakt over de afstand, ook Tygo geeft aan dat ze “op z’n minst een kilometer moeten lopen”.

Dan heeft het al een kleine 10 minuten geduurd voordat deze groep eindelijk onderweg is. En het eerste paaltje wordt al voorbij gelopen door Peggy en Nadja (en dat terwijl Nadja achteruit loopt en dus eerder het paaltje had moeten zien, maar ze ligt er al uit, dus sluit de tunnel). Hoeveel ze precies omgewisseld hebben is niet compleet duidelijk maar daar kom ik straks nog op terug. Jeroen dringt in ieder geval aan om meer in te ruilen, Peggy en Nikki spreken dit tegen omdat er ergens een punt komt waar je meer in kan wisselen, anti-mol? Ja, maar dan moet je daar niet langslopen…. Bij de tweede paal met €5 probeert Jeroen opnieuw meer te ruilen, dit wordt door de hele groep verworpen.

Hadden ze het maar wel gedaan, want de groep, alle vijf (!), lopen langs de €25 gouden blokken. Ook wordt er geweigerd bij de 1.5x te stoppen en dan besluiten de mannen dat ze het niet meer aankunnen en onder toeziend oog van Nikki gooien ze wat stenen uit de mand. Kijk.. dit kan je natuurlijk zien als molactie, maar de mol weet al dat ze langs de inruilpunten zijn gelopen, hij (in dit geval) kan dan makkelijk denken van joh ik gooi wat stenen eruit en maak het mezelf wat comfortabeler. Aan de andere kant waren ze wel echt de hele tijd al aan het zeuren en was het misschien ook wel te zwaar. Wat denken jullie?

Groep 2 (Ellie, Patrick, Horace en Ron) verdelen zich twee bij twee aan de stokken met hun mandje met stenen en beginnen gestaag te lopen. Het enige wat je tot nu toe op ze aan kan merken is dat Ron hem niet recht kan houden. Kan dit een molstreek zijn? Kom ik zo op terug… Wat geen mollenstreek is is Ellie. Ze komen namelijk aardig snel het eerste ruilbordje tegen. 5 stenen = 2 silver, dus 5 stenen = €10,-. Ze besluiten allemaal vijf stenen in te ruilen en dus €60 binnen te harken. Ellie geeft hier heel slim aan dat ze misschien hogere bedragen nog tegen komen en dus niet alles hier moeten omwisselen, iets wat de mol natuurlijk niet wilt.

Groep 2 komt ook al snel het tweede paaltje met €5 tegen, Ellie wil wat ruilen, de rest van de groep wil op weg naar iets meer geld. En dit wordt hun al snel beloont bij het paaltje van €25, de gouden stenen, waarbij 5 stenen = 1 goud. Ellie is het weer die “hebberig” wordt misschien en denkt aan een platina of diamanten steen met nóg meer waarde. Horace wil in ieder geval 5 stenen de mand inruilen en zo €100 binnenhalen. Bij de stenen betrappen we Ellie op een andere anti-mol actie die ik niet goed in een screenshot kan vastleggen maar zich rond 12:21 in de aflevering afspeelt. Ze kijkt namelijk even achter alle stenen van het hoopje, waarschijnlijk op zoek naar nog een troef (want Ellie heeft al een joker gevonden). Een mol heeft dit natuurlijk niet nodig en zou dit niet doen. Bij het vermenigvuldig punt vraagt Patrick zich af wat ze nou eigenlijk binnen hebben gehaald, €160 geeft Horace aan. Dat vind Patrick te weinig en dus besluit de groep maar door te lopen.

Beide groepen komen elkaar tegen bij de 0.5x en eerlijk is eerlijk, ze hadden het ook niet verder kunnen redden want ze hadden nog 2 minuten op de klok. De mol zou waarschijnlijk dus willen rekken in het groepje van Peggy en co want dan weet je dat je die 1.75 sowieso niet gaat redden, maar ook het tempo hoger krijgen zodat je niet per ongeluk bij de 1.5x stopt. De 0.5 staat natuurlijk wel heel handig gepositioneerd. Afijn, €160 van groep 1 + €35 van groep 2 maakt een eindbedrag van €195,- en dat word gehalveerd en afgerond door Rik naar €100. Wisselgeld in vergelijking met wat ze konden verdienen en totaal de moeite van het dragen van de stenen niet waard natuurlijk.

Wat opvalt is het bedrag van groep 1 €35,- met stenen van €5 moet eigenlijk niet nodig zijn. Want kijk maar op bovenstaand bordje, je kan ze per 2 stenen pakken, dus in principe per €10,- Zouden er dan stenen uitgegooid zijn? Dat kan.. maar met al een lage opbrengst zou ik het tricky van de mol vinden, en wat is dan €5,- voor waarschijnlijk de verdenking van die hele groep? Via het forum van widm.nl kwam ik onderstaande foto’s tegen van de molloot en die heeft de stenen voor en na het omwisselen gepakt en telt maar 7 stenen minder, dit komt overeen met €35,- en betekend dat ofwel de groep niet kan tellen, of iemand gewoon vergeten is nog een steen mee te pakken, al dan niet bewust. Maar zoals ik al aangaf.. wat is €5,-? Wat vinden jullie hiervan?

Is jullie nog iets anders opgevallen deze opdracht/aflevering? Laat het ons weten!

1 note · View note

danishadeboer-blog · 5 years

Text

LGBT+

LGBT+ of zoals we het in Nederland noemen: LHBT+ LGBT+ staat voor Lesbian, Gay, Bisexual, Transgender, etc. In het Nederlands is het Lesbisch, Homo, Biseksueel en Transgender. Maar wat houden deze namen nou allemaal in?

LGBT+ LGBT+ is de afkorting van LGBTTTQQIAA. Hier volgen de benamingen voor de letters; De L staat voor Lesbian - Lesbisch (Meisje die op zelfde geslacht valt.) De G staat voor Gay - Homo (Jongen die op zelfde geslacht valt.) De B staat voor Bisexual - Biseksueel (Een persoon die op zowel jongens als meisjes valt.) De T staat voor Transgender - Transgender (Iemand die zich zowel man als vrouw voelt en wisselt tussen de twee geslachten.) De T staat voor Two-spirit - Twee-gedachtes (Iemand die zich zowel een jongen als meisje voelt.) De T staat voor Transsexual - Transseksueel (iemand die in het verkeerde lichaam is geboren.) De Q staat voor Queer - Homo’s/dragqueens (Dit wordt ook wel gezien als een soort parapluutje voor alle benamingen.) De Q staat voor Questioning - Niet-zeker (Deze persoon is niet zeker over zijn/haar seksualiteit.) De I staat voor Intersex - Geen label (Iemand die niet als man of vrouw gelabeld wilt worden.) De A staat voor Ally - Vriend van LGBT+ (Deze persoon is vaak Hetero maar steunt en toont respect voor de LGBT+.) De A staat voor Asexual - A-seksueel (Iemand die geen tot weinig seksuele gevoelens heeft.) En zo zijn er eigenlijk nog veel meer termen.

Labels Er zijn best veel ‘labels’ tegenwoordig. Je hebt er nog meer dan dat er hierboven beschreven staan. Maar waarom zijn al die ‘labels’ er en waarom doen veel mensen na al die jaren nog steeds als of het een of ander taboe is?

De hoeveelheid labels maakt het misschien wat overweldigend en verwarrend. Het duurt vaak even voordat je er weet wat bijvoorbeeld het verschil is tussen Biseksueel en Panseksueel. Vaak zijn er namelijk verschillende definities voor bijna de zelfde namen. Maar waarom zijn er zo veel nodig? Een van de belangrijkste argumenten is dat het belangrijk is dat er een woord is voor hoe jij je precies voelt. Wanneer er een woord bestaat voor jouw gevoelens betekent dit automatisch dat jij niet de enigste bent die je zo voelt. Je bent dus niet de enigste en voor veel mensen maakt dat een groot verschil. Wanneer er een woord is voor jouw gevoel kun je ook veel makkelijker aan informatie komen over jouw gevoel. Maar voor sommige mensen is een label hebben ook deel van hun indentiteit: met een label kun je ook een deel van je indentiteit benoemen.

Voor iedereen is een ‘label’ natuurlijk anders. Het kan ook zo zijn dat jij het niet perse nodig vind om jezelf een label te geven. Maar je jezelf wel een label geeft voor je- omgeving. Het kan het makkelijker maken om uit te leggen hoe jij je voelt, maar dit wil niet zeggen dat jij je precies zo voelt, misschien voel je je misschien maar een deel zo. Hoe dan ook is het je eigen keuze of je een ‘label’ gebruikt of dat je dit juist niet doet.

Wat zijn dingen die je niet aan een LGBT+ persoon moet vragen/zeggen maar toch doet?

De bijbel: heel veel mensen beginnen vaak over het geloof als je uitkomt als LGBT+. Dit omdat ze vaak zelf gelovig zijn en het volgens hun van de bijbel niet mag.

Maak er geen grappen over: heel vaak maken mensen er een grapje over als ze iemand zien die LGBT+ is.

‘Waarom hebben wij geen vlag dan’: Fun fact: die is er wel.

‘Waarom hebben wij geen hetero dag?’

‘Wij hebben toch ook geen pride?’

Het verhaal van een transgender Ik wist dat ik geen meisje/vrouw was zo’n 4 jaar geleden. Ik was toen ongeveer 13/14. Het moment dat dat gevoel begon weet ik niet precies meer. Het moment van twijfel aan mijn gender, als je dat zo noemt, kwam merendeels door posts op Tumblr en Instagram. Daar stond dan een soort uitleg in over verschillende genderidentiteiten en daar herkende ik mezelf in terug. Ik heb dit een tijd weggestopt omdat ik me niet kon voorstellen om een jongen te zijn, in de manier van ‘dat is niet mogelijk’ en ‘ik ben zo niet gemaakt’. Ik ben gelovig opgevoed en mijn ouders hebben dan denk ik, zonder dat ik het vaak door had, ook wel dingen ontweken en mij dingen als een soort taboe laten zien. Het gedeelte van homo, lesbisch of bi zijn was dan best raar in hun ogen, het maakte hen dan ongemakkelijk. Ik snapte daar eigenlijk niks van, want wat moet het probleem zijn? Maar zij bleven er gewoon een beetje simpel in dat het eigenlijk niet de normaalste zaak was. Hetzelfde is dan ook met transgender zijn. Na een jaar twijfelen, identificeerde ik eerst als genderfluid. Dat houd in dat je wisselt tussen je een man, vrouw, beide, en geen gender voelen. Ik dacht ‘dit is niet iets waar voor ik uit de kast hoef te komen, dit is iets wat ik gewoon kan zijn zonder dat het een probleem veroorzaakt’ En dat was ook allemaal prima, ik had die periode ook nergens last van. Maar later werd het gevoel van het mannelijker eruit zien, klinken en zo aangesproken worden, steeds groter. Zo’n 1,5 jaar later kwam ik uit de kast naar mijn vriendin. Zij was de enige die hiervan wist, tot ik een half jaar later het aan andere vrienden vertelde. Hun reactie was gewoon positief en ze waren er om me te steunen, ik had me eigenlijk niks beter kunnen wensen op dat moment.

Ik heb het de laatste jaren ook moeilijk gehad met open zijn over mijn gevoelens en wat er allemaal in m’n hoofd afspeelt. Ik heb daarom ook bijna een jaar gewacht met het te vertellen aan mijn ouders. Ik was zo bang voor hun reactie en ik wilde dat niks zou gaan veranderen. Dat bouwde zo erg op dat ik zenuwachtiger werd met de dag, en tegelijk wilde ik zo snel mogelijk een verwijsbrief krijgen om verder te gaan in mijn transitie. Het- heeft me best veel moeite gekost. De grootste motivatie, of push, kwam door een vriend van me, die ook in hetzelfde traject zit, en mijn studiecoach op dat moment. Ik kon en kan goed over alles praten en dat had me toen ook een zet gegeven om die stap te nemen.

Ik was die dag echt zo zo bang om het te vertellen. Mijn moeder had me ooit eerder gezegd dat ik ook gewoon mijn gedachtes kon opschrijven ipv vertellen als dat makkelijker zou gaan, dus dat had ik toen ook gedaan. Ik schreef op dat ik me niet comfortabel voel in mijn lichaam, dat ik mezelf niet zie als het geslacht waarmee ik geboren ben. Ik vertelde waar ik me niet op m’n gemak bij voelde en dat ik graag verder wil gaan in de weg naar wie ik echt ben en wil zijn.

Mijn moeder vertelde me de volgende dag dat ze er wel mee naar de huisarts wilde en daar voor een verwijsbrief naar wilde vragen. Ze zei me ook dat het niet al te makkelijk licht bij haar en bij m’n vader, dat het zwaar is om er in 1x op in te gaan. En dat snapte ik ook. Het licht ook gevoelig aan de kant van het geloof, dat snapte ik ook. Dit bouwde en bouwt bij mij een soort muur, dat ik het geloof en mijn familie aan een andere kant zet dan waar ik zelf sta. Mijn moeder wil ook niet dat ik operaties aan ga voor mijn 18e, want dat zou voelen alsof het haar schuld is.

We zijn dus later ook naar de huisarts gegaan, hebben een verwijsbrief gekregen en op dit moment wacht ik nog steeds op een uitnodiging voor een gesprek bij het ziekenhuis. De wachtlijst is dan ook meer dan 200 dagen. Ik vind het gewoon jammer dat ze er zelf niet verder op in is gegaan na 5 maanden.

Al met al, het is nog steeds ongemakkelijk voor mij. Ik ben te bang om over dit onderwerp te praten. Omdat het hun zwaar ligt, omdat ik nooit praat over mijn gevoelen en ik niet weet hoe ik dat kan doen, en omdat ik me schaam voor wie ik ben. Zelfvertrouwen en kracht komt niet van hun kant. Dat is zelfs pijnlijk om te typen eigenlijk. Ik vertrouw hun en ik hou ook van ze, maar de steun in het zijn wie ik ben, komt van vrienden. Ik ben ook erg dankbaar voor hun hoe ze me hebben geholpen en hoe ze me nog steeds verder motiveren om te blijven wie ik ben en niet te stoppen met het vooruit kijken naar hoe mooi het allemaal kan worden.

Pride

Om de goede naam van Amsterdam als homo-uitgaanscentrum hoog te houden werd in 1996 voor de eerste keer de Amsterdam Pride gehouden. Dit was bedacht door Gay Business Amsterdam (GBA). Anders dan Gay Pride Parades in de wereld, was die in Amsterdam niet bedoeld als demonstratie of protest, maar puur als feest om de vrijheid en diversiteit te vieren. Het evenement heette om die reden "Amsterdam Pride", maar als snel werd het door de burgers"de Gay Pride" genoemd.

Ter onderscheiding van andere grote steden werd voor de Amsterdam Pride gekozen voor een parade van boten over de grachten, in plaats van de gebruikelijke optochten met versierde wagens. Het idee voor een gay-parade komt voor in het bidbook uit 1992, waarmee mensen de Gay Games van 1998 naar Amsterdam wilde halen. De GBA vond dat dit een parade door de grachten moest worden en voor de Amsterdam Pride werd het al twee jaar eerder uitgevoerd.

De acceptatie in de wet van Nederland 1811 - homoseksualiteit is legaal in Nederland 1983 - anti-discriminatiewetten in Nederland 2001 - huwelijk en adoptie voor homoseksuele koppels legaal in Nederland; eerste land ter wereld waar dit kan

Waarom doen mensen er nog steeds raar/moeilijk over? Mensen kunnen verschillende redenen hebben om homoseksualiteit niet te accepteren. Bijvoorbeeld omdat het in de bijbel staat dat het niet mag. Of omdat ze het onnatuurlijk/vies vinden. Deze mensen noem je homofoob/homofobisch. Dit betekent letterlijk ‘Angst voor homo’s’ In Nederland en België komt homofobie weinig voor, vergeleken met andere landen. Maar dat betekend niet dat het er niet is. Maar er is er zo’n 92% van de Nederlanders en 87% van de Belgen die vind dat homo’s mogen leven zoals ze willen.

#stage #artikel #lgbt #made in 2018 #made by me #school #cibap #leerjaar2 #niveau 4

1 note · View note

a-missyewi-universe-blog · 5 years

Text

F1 en vrouwen

Ik woon nog niet zo lang waar ik nu woon en langzaam leer ik de mensen hier kennen. Zij moeten mij ook nog leren kennen en dat zorgt er wel eens voor dat zij verbaast over mij zijn. Zo komt de buurvrouw koffie drinken, nestelt zich op een stoel aan de tafel en als ik haar een kop koffie geef gaat zij los. Die klote formule een, als een idioot staart hij naar het beeld en als ik hem even vraag wat hout te halen dan luisterd hij niet eens, nou dat heb ik hem gelijk even duidelijk gemaakt. Mannen...en zij kijkt mij aan met een blik van , ja toch. Dat meen je echt serieus , vraag ik haar. Zij ziet aan mijn gezicht dat ik het meen. Nu is het haar tijd om mij verbaast aan te kijken, ja het is toch zo, zegt zij nog. Heel droog zeg ik, was je aan het doodvriezen dan ? Was gisteren toch prachtig weer. Nu raakt zij helemaal in de war, nee natuurlijk niet, maar ik ben toch veel belangrijker dan dat stomme formule een. Ik bedenk mij of ik dit gesprek aan wil gaan, haar gezicht is vol vraagtekens dus ok ik ga het gesprek aan. Ik geef aan dat de formule een twee uurtjes duurt, twee uurtjes waarin hij zijn tijd wil. En ja het is drie dagen achter elkaar als je de kwalificaties meerekend maar het is zijn passie. Dus waarom zou je iemand zijn passie afnemen, dat brengt alleen maar onrust en ontevredenheid. Ik vertel haar dat mijn ex-man net zo was maar dat ik bewust had gekozen in die uren iets voor mezelf te vinden. Voor mij was dat fotograferen. Ja roept zij, en wat moet ik dan doen ? De kinderen zijn er ook nog en ik moet alles alleen doen, Ik zucht en overdenk nog eens of ik het verder wil uitleggen, maar ok, nog een poging dan. Heb jij weleens meegekeken . vraag ik haar ? Weet je wat de spanning aan het racen is ? Zij schiet in de lach, auto's die rondjes rijden, nou wauw wat spannend. Ik zucht weer, ik heb dat wel gedaan, ik ben erbij gaan zitten en heb mij serieus laten uitleggen wat het inhoud en weet je wat, hij was zo vol van alles dat het er voor mij niet eens toe deed of ik het leuk wilde vinden maar dat hij het super vond om het mij uit te leggen. En heel eerlijk, ik weet nu wat het inhoud en ik vind formule een ook leuk, zal niet drie dagen kijken maar nu heb ik vaker de neiging om tussendoor erbij te gaan zitten of ergens vanuit te roepen, wie rijd er voor. De sfeer is totaal anders geworden. Zij valt stil en ik zie haar denken, ergens in de wirwar van het vrouwelijk brein zie ik een lichtpunt opsteken. Eigenlijk heb je wel gelijk, zegt zij. Zo had ik er nog niet over nagedacht. Ik geef nog aan dat mijn huwelijk kapot is dus dat ik waarschijnlijk de laatste ben die haar advies mag geven maar dat ik graag wil meegeven wat er kan gebeuren als mensen niet meer naar elkaar luisteren of begrip hebben dat ieder zijn ding heeft. Hoevaak hoor ik vriendinnen niet klagen over sport en mannen en elke keer vraag ik mij af waarom zij geen enkele moeite nemen om het of te begrijpen of minstens te respecteren. Kijk nou eens naar iemand die iets met passie doet, met wat dan ook. Kijk eens goed naar iemand , zijn gezichtsuitdrukking, zijn humeur, zijn hele zijn. Je zult zien dat je iemand ziet die op dat moment gelukkig is, waarom zou je dat in vredesnaam kapot willen maken omdat jij op dat moment in jouw ogen niet het belangrijkste bent, zou het niet andersom moeten zijn. Is liefde niet dat je zo van iemand houd dat je diegene op de eerste plek zet en diegene gelukkig laat zijn. Dat zou je geen rotgevoel moeten geven, het moet je een heerlijk gevoel geven dat je partner geniet. Wij hoeven niet altijd op de voorgrond te staan, het is heel wijs soms een stapje terug te nemen en de ander voorop te stellen. Ook als dit betekend dat je even iets minder belangrijk bent. Maar weet je wat, doordat je dat doet zul je na dat moment dubbel belangrijk zijn. Houden van is geven en nemen. Mijn buurvrouw is nog even blijven hangen, ik zag dat zij druk aan het denken was en ik hoop dat er zij wat mee doet. Ik zie steeds vaker huwelijken kapot gaan en hier merk ik ook hoeveel mensen ongelukkig in hun relatie zitten. Het is zo jammer, vaak zijn het maar hele kleine dingen. Maar zoals gezegd, wie ben ik om iemand iets te zeggen, ik ben een gescheiden vrouw.

#mannen #vrouwen #f1 #relatie

5 notes · View notes

grootspraak · 3 years

Text

Woke kostuumdrama’s

Bettine (1955)

Mijn romantische puberhart heeft me nooit helemaal verlaten. Ik ben dus dol op Brits kostuumdrama, met als absolute favoriet alle verfilmingen van Jane Austens roman Pride and Prejudice. Ik verheugde me dan ook op het kijken naar de serie Sanditon, gebaseerd op haar gelijknamige onvoltooid gebleven roman (nog te zien via uitzending gemist). Maar het was nogal een teleurstelling. De karakters waren in de verte gemodelleerd naar die van Pride and Prejudice maar totaal clichématig uitgewerkt: een innemende maar onbezonnen flapuit als heldin, maatschappelijk een treetje of wat lager dan de knappe, zwijgzame en rijke held, die zich door een relationele teleurstelling in het verleden afstandelijk opstelt, en als bijfiguren onder andere een botte, manipulerende hertogin à la Lady Catherine de Bourgh in P&P, intriganten die op haar erfenis uit zijn, ridicule, zelfingenomen mannen die zich als huwelijkskandidaat aandienen met giechelende wichten als vrouwelijk tegenhanger, enzovoort. De aankleding was vlekkeloos, zoals het Brits kostuumdrama betaamt, maar de personages gedragen zich nou niet overeenkomstig. Jonge vrouwen rennen soms over straat, en de omgang tussen verschillende klassen – werklui tegenover hogere middenklasse en adel tegenover hogere middenklassse – is bepaald onrealistisch. De secondaire verhaallijn vertelt hoe een investeerder een onaanzienlijk badplaatsje op de kaart probeert te zetten als modieus resort voor de Londense high society en hoe dat steeds maar niet lukt. Die achtergrond van het liefdesverhaal is natuurlijk te danken aan de overgeleverde beginhoofdstukken van Jane Austens roman.

Eén aspect waar ik me aanvankelijk aan stoorde, blijkt eveneens uit haar koker te komen. Op de meeste foto’s die voor de PR gebruikt werden was een elegant gezelschap op het strand te zien met prominent in beeld een jonge ‘vrouw van kleur’. Zij was een rijke erfgename uit Brits West-Indië die de hoofdrol in de nevenintrige had. Het kwam op mij allemaal nogal gedwongen over, alsof onze 21e-eeuwse idealen over diversiteit werden geprojecteerd op de vroege 19e eeuw. Maar toen ik Sanditon erop nasloeg, bleek het wel degelijk door Jane Austen zelf bedacht te zijn. Puntje voor de tv-serie. Maar dat neemt niet weg dat er een geur van politieke correctheid bleef hangen om een serie die verder maar een slap aftreksel is van de geestige, slim verpakte maatschappijkritiek van Austens romans. Het enige verrassende was het onverwachte unhappy end. Maar dat zal zeker ingegeven zijn door de wens nog een tweede seizoen te kunnen maken.

Hoe anders ligt dat bij de Netflix hit Bridgerton, gebaseerd op Amerikaanse romantische pulpboeken. Hier een super happy end (sorry voor de spoiler) en een historische aankleding die er nét naast zit. De dames dragen jurken in zuurstokkleuren die pijn doen aan je ogen – dat het om bespottelijke sociale upstarts gaat, maakt die misser niet aannemelijker, want ze zijn klant bij dezelfde naaister die de rijke en adellijke buren aan de overkant kleedt. De kritiek op het sociale systeem dat van het balseizoen een openlijke huwelijksmarkt maakt en meisjes in een rol dwingt die onafhankelijke geesten knevelt, ligt er duimendik bovenop. Een Boeketreeks boekje zou zich voor zulke clichés nog schamen.

Maar wat dan weer haaks op het cliché staat – helaas wel érg haaks – is het gegeven dat een aantal van de lords en ladies die als figurant de bal- en dinerzalen decoreren, mensen van kleur zijn. Ja zelfs de Engelse koningin en enkele hofdames en kamerlingen zijn bepaald geen witte Europeanen. En dat zonder dat er door de personages ook maar één woord aan gewijd wordt en zonder dat er enige vorm van onderscheid gemaakt wordt. Surrealisme ten top. Ergens halverwege de serie wordt er in één dialoog gerefereerd aan wat het pure bestaan van deze koningin voor ‘onze mensen’ betekend heeft.

Nu bestaat er over Queen Charlotte inderdaad een theorie dat ze afstamde van een 13e-eeuwse Portugese vorst en diens Moorse minnares, en op veel officiële portretten zou je inderdaad Afrikaanse trekken kunnen ontwaren. Maar dat er rond 1800 dan tegelijk zoveel zwarte edellieden rondliepen in Londen, inclusief de woest aantrekkelijke held... Moet ik deze ingreep als wensdenken interpreteren? Geschiedenis met een knipoog? Een Amerikaans woke versie van Brits kostuumdrama? Een politiek correct sprookje? De dromerige sfeer van een sprookje wordt geïroniseerd doordat de alomtegenwoordige lentebloesem altijd overdadig bloeit en er dus geen tijd lijkt te bestaan. Misschien moeten we de diversiteitsingreep die een voortdurende vervreemding teweegbrengt in hetzelfde ironische licht zien.

Wat het kijkplezier nog een beetje redt is de overduidelijke chemie tussen de twee hoofdrolspelers en de zwier waarmee geacteerd wordt. Hoewel het eruit ziet als een ongelooflijke dure productie, is het tweede seizoen al aangekondigd. Dat wordt toch weer kijken natuurlijk.

0 notes

yasminaaboutaleb · 4 years

Text

‘Ik val buiten de norm’

Vogue | oktober 2019 | foto: Benny Stroets

Ze is altijd de eerste in alles, acteur en theatermaker Romana Vrede. Sinds ze de Theo d’Or - de belangrijkste toneelprijs van het land - won zijn al haar dagen gevuld. Een gesprek over aandacht, kwetsbaarheid en billen afvegen. ‘Ik ben altijd al anders geweest. Ik heb het maar geaccepteerd en omarmd.’

In de woonkamer van de Rotterdamse acteur en theatermaker Romana Vrede staat Barbapapa op. Haar 16-jarige zoon Charlie heeft zich voor de tv geïnstalleerd en wil niets anders dan naar de tekenfilm kijken. “Voor nu vind ik dat wel even goed, dan kunnen wij rustig praten,” zegt Vrede. Maar als ze vervolgens een pak koekjes uit de kast trekt voor bij de thee, veroorzaakt dat de nodige opwinding bij Charlie, die autisme heeft en zwakbegaafd is. “Wiiiii”, zegt-ie en wijst naar het pak. Hij wil óók een koekje.

Tijdens het interview zorgt Charlie constant voor vrolijke achtergrondgeluiden, omdat hij zo meeleeft met de tekenfilm. Charlie ziet eruit als een jongeman van 25 jaar, maar heeft het IQ van een kind van 20 maanden. Praten kan hij niet. Een paar keer loopt hij met grote passen naar Romana omdat er een boterham gesmeerd moet worden, een peertje gegeten of een broek verschoond. Het is hoe een gemiddelde dag van Romana eruitziet als ze niet aan het repeteren of draaien is, of op het toneel staat.

Maar straks komt de oppas, ze moet vanavond draaien, vertelt Romana, die middenin de opnames van de speelfilm I don’t wanna dance zit. Ze heeft een joggingbroek en een hemdje aan. Lekker makkelijk, over een paar uur zit ze toch weer in de make-up. Haar vlechten, die ze tijdelijk heeft laten zetten voor haar rol in de film, zitten samengebonden in een hoge knot op haar hoofd. “Maar na het draaien gaan de vlechten er weer af, hoor,” zegt Romana, die normaal gesproken een superkorte coupe heeft.

Dat korte kapsel nam ze twintig jaar geleden nadat ze aan de toneelschool in Arnhem was afgestudeerd. Dat had een paar redenen: “Ten eerste omdat Charlie als kleuter mijn haarvlechten gebruikte als lianen. Dat was op een gegeven moment vermoeiend. Ten tweede omdat ik merkte dat ze in de theater- en filmwereld niet zo goed weten hoe ze om moeten gaan met black hair. Door het kort te houden, kon ik altijd een pruik opzetten. En kort haar kan alles zijn: edgy, maar ook superclassy. De derde reden was dat ik mezelf wilde strippen van alles wat feminien was, niet veel sieraden of make-up of mooi haar. Nu ik lang haar heb, loop ik op de markt en dan zie ik weer mannen kijken van: hé, wat loopt daar. Je wordt mooi omdat je lippenstift draagt, omdat je lang haar hebt. Maar ik wil zien wie ik ben als ik gestript ben van alles wat buitenkant is.”

Door dat korte haar werd je ook weleens aangesproken als man.

“Non-stop.”

Hoe vond je dat?

“Nou ja, vooral hoe mensen vervolgens hun excuses aanboden, vond ik erg. Zo van: ‘O, sorry, ik dacht dat je een man was!’ Omdat ik kort haar heb denken ze dat ik sowieso een man ben, en als ze erachter komen dat dat niet zo is, dan ben ik mislukt als vrouw. Dan val je buiten de norm.”

Waarom had je geen zin in dat hele vrouwelijke?

“Het voelde constant opgetut, niet natuurlijk. Voor mij althans niet. Ik zeg niet dat mensen in jurkjes en lippenstift en oorbellen niet natuurlijk zijn, maar voor mij voelde het als iets wat ik aantrek, een masker dat ik opzet om vervolgens mooi gevonden te worden. Terwijl ik vind dat mijn schoonheid veel dieper ligt dan dat. Ik vind mezelf ook echt bloedmooi met kort haar. Daarom wil ik het straks weer kort. Misschien dat ik het daarna wel een beetje laat groeien, omdat ik de film- en theaterwereld een boodschap wil geven: deal with it. Dit is mijn haar, en als je wil dat mijn personage anders is, moeten we met mijn haar doen. Het is tijd dat er meer kennis komt komen over zwart haar en hoe je daar mee omgaat. Net als over make-up. Toen ik 20 jaar geleden als acteurbegon, werd altijd aan mij gevraagd of ik mijn eigen foundation mee wilde nemen, want mijn kleur hadden ze niet. Nu gebeurt dat gelukkig niet meer.”

De norm bevragen en alles wat wel en niet normaal is ter discussie stellen, is typisch Romana. Dat doet ze als acteur in de voorstellingen die ze maakt bij het Nationale Theater – door haar gekscherend de Bijenkorf van de toneelwereld genoemd. (Daarvoor was ze onder andere verbonden aan het Onafhankelijke Toneel en maakte ze de voorstelling Who’s afraid of Charlie Stevens over haar zoon.) Ze won in 2017 de belangrijkste toneelprijs van Nederland, de Theo d’Or, voor haar rol in Race bij het Nationale Theater. De onderscheiding betekende haar doorbraak bij het grote publiek. Media noemden het een mijlpaal in de Nederlandse theatergeschiedenis, omdat ze de eerste zwarte vrouw was die de prijs won. En sindsdien is Romana een graag geziene gast, onder meer bij de televisieprogramma’s De Wereld Draait Door (DWDD) en Zomergasten. Ze heeft het drukker dan ooit; alle dagen dat ze niet in het theater staat worden opgevuld met het schrijven van een boek en verschillende rollen in films en series. “Alleen omdat ik nu bekend ben, hoor,” relativeert ze, “de filmwereld is nog minder divers dan de theaterwereld. Maar gelukkig voor hen ben ik ook goed in mijn werk.”

Je hebt eens gezegd: toen ik die theaterprijs won, werd ik van acteur ineens die zwarte acteur. Waarom voelde dat zo?

“Door de media-aandacht. Ik kom nu denk ik in het Guinness Book of Records omdat ik de eerste zwarte vrouw ben die hem heeft gewonnen, want in de media ging het daar de hele tijd over. Mark Rietman (collega-acteur bij het Nationale Theater, red.) zei: ‘Ik denk dat negen van de tien mensen nog nooit van de Theo D’or hadden gehoord totdat jij hem won.’.”

Je was ineens een soort Obama van de toneelwereld, zei je.

“Ja, hij was ook de eerste. Maar ik ben natuurlijk geen Obama. Weet je, het is de eerste stap, het is hoe je ergens binnenkomt, hoe je aandacht krijgt. Vervolgens ligt het eraan wat je met die aandacht doet. Bijvoorbeeld onze Rotterdamse burgemeester, of de president, of ik, om mezelf maar in een heel bescheiden rijtje te plaatsen, haha. Dit moet je niet opschrijven hoor, dat is een absurd rijtje! Maar goed, toen ik al die uitnodigingen kreeg van de media dacht ik: prima, dan ga ik bij DWDD zitten omdat ik dan anderhalve minuut op die kruk over dingen kan praten die ik belangrijk vind. Over racisme, autisme, seksisme. En over dingen die ik mooi vind, of spannend. Zo bereik ik toch een miljoenenpubliek, in het theater moet ik daar tien jaar voor spelen.”

Vond je het storend, die nadruk op je kleur?

‘Ja, heel. Ik werd er angstig van. Ik hou van de aandacht, maar ik ben ook een echte Rotterdammer: eerst doen, dan pas praten. Ik woon niet voor niets in Rotterdam-Zuid. Ik functioneer het beste vanuit een soort underdogpositie, of dat heb ik mezelf aangeleerd. Studeren, onderzoeken, luisteren, kijken, als ik een rol voorbereid. Daarna de première en dan pas de reacties. Maar nu krijg je tijdens de eerste try-outs al dat mensen zo gaan zitten kijken: hmm, dat is Romana Vrede. Daar word ik heel zenuwachtig van. Dan ik denk: laat me eerst even werken. Ik wil beoordeeld worden op mijn werk.’

Was alle aandacht ook niet fijn?

‘Nee, sinds die hel begon, heb ik een management dat alle verzoeken doet. Anders ga ik eraan onderdoor. Het is zo veel. En ik heb Charlie die me met beiden benen op de grond houd. Ik bedoel: ik heb vaak drie uur voor de première nog billen staan vegen. That keeps you grounded, trust me.”

Als kind groeide de Rotterdamse acteur op in een witte omgeving in Rotterdam-Zuid. Haar familie was een van de weinige Surinaamse families in de buurt. Thuis was ze het enige kind dat altijd druk en aanwezig was. Maar ook later was ze in alles altijd de eerste of de enige; van al haar vrienden was ze de eerste die een kind kreeg, de enige die een kind kreeg met een beperking en ze was eerste zwarte studente op een toneelschool. En dan date ze momenteel ook nog een zwangere vrouw. “Echt iets voor mij, ik moet altijd weer opvallen!” Romana lacht, en dan weer serieus: “Ik ben altijd al een beetje anders geweest. Ik heb het maar geaccepteerd en omarmd.”

Dat maakt je ook speciaal.

“Opvallen is fijn, maar aan de andere kant het is ook fucking eenzaam. Niemand weet hoe het is om een kind te hebben met autisme en om queer te zijn en zwart, en daar gevierd om te worden. Daarin ben ik een soort frontsoldaat.”

Wat is de grootste misvatting over jou?

“Mensen denken altijd dat ik outgoing en happy ben, want als ze me zien dan geef ik veel energie. Dan is er geen moment van rust. Terwijl ik eigenlijk introvert ben. Ik ben iemand die de telefoon niet opneemt als iemand belt of als iemand appt. Dat ga ik liever uit de weg. Ik heb het nu heel erg druk, en dat is natuurlijk ook heerlijk weet je, begrijp me goed, maar het is niet waar ik op draai, niet wat me energie geeft. Ik denk dat mensen niet doorhebben dat ik iedere dag nadenk over wanneer ik eindelijk weer een dag vrij heb. Een paar dagen geleden was ik op de set en toen kwam de opnameleider naar me toe en die vroeg: ‘Gaat het?’ Ik moest toen bijna huilen omdat hij de eerste was die dat aan me had gevraagd sinds we aan het draaien waren. Mensen denken van mij altijd dat ik sterk ben, dat ik alles onder controle heb. Niemand zal aan mij vragen: zal ik je helpen met dragen? Ze gaan er vanuit dat ik het wel kan. Ik kan superkwetsbaar zijn terwijl ik alle ballen hooghoud, maar dat wordt vaak niet als zodanig gezien.”

Romana loopt naar de televisie, ze vindt dat Charlie wel genoeg Barbapapa heeft gekeken. “Ga maar naar je kamer, even lekker muziek luisteren.” Ze geeft haar zoon een kus, en Charlie loopt braaf richting de trap. Het contact Charlie is niet altijd zo eenvoudig geweest. “Toen hij nog heel klein was dacht ik eerst: ik kan dit niet, ik wil het niet. Ik had geen contact met hem, tenminste niet zoals ik dat wilde. Daar gaat die voorstelling over. Ik probeerde contact te maken vanuit wat normaal is. Een baby zegt dan op een gegeven moment ‘mama’, en die wil bij je zijn. Maar Charlie was zo niet. We waren een keer in een speeltuin en toen wilde hij liever met een vreemde man mee en niet met mij, ik denk omdat die man een beetje op zijn vader leek. Ik voelde me compleet afgewezen en niet erkend als moeder door mijn eigen kind.” En ook later was het moeilijk. Tot twee jaar geleden had Charlie twee tot drie keer per week een agressieve bui. Wie dan in de buurt was kon een klap verwachten. “Dan moest ik me verstoppen op het toilet omdat hij helemaal losging. Ik heb toen ook een slot gemaakt op zijn speelkamer zodat ik hem daar dan even kon opsluiten.”

Romana werkt momenteel aan een boek over haar leven met Charlie. De werktitel: De nobele autist. Het is haar tweede project over Charlie, het eerste was de voorstelling over hem die afgelopen seizoen in reprise ging. In de zomer stond ze ermee op theaterfestival Oerol en Charlie was gewoon mee. “Hij is gek op het strand. Mensen denken altijd dat autistische kinderen niet flexibel zijn, maar dat is helemaal niet waar. Hij is flexibeler dan ik of de meeste kinderen. Veel kinderen zijn van die zeikerds: ‘ik wil dat niet, ik vind dat niet leuk.’ Hij heeft dat helemaal niet, hij is heel meegaand. Als ik vanavond zou verhuizen en zou zeggen we wonen nu in Groningen, dan zou hij dat prima vinden.”

Romana heeft meestal genoeg aan een enkele beweging of geluid van Charlie. Maar hij verrast haar nog steeds weleens. Het feit dat-ie de afgelopen dagen ineens per se bij zijn moeder in bed wilde slapen, bijvoorbeeld. Ze denkt dat het kleutergedrag is, een fase. “Zijn ontwikkeling niet eenlijnig. In sommige dingen is hij echt een 2-jarige. Maar emotioneel lijkt hij soms 80, wijs en heel zorgzaam. Als ik druk doe, dan zegt hij dat ik naast hem moet komen zitten en dan doet hij een arm om me heen: heel even naar Barbapapa kijken, dat is goed voor je. En als je iets aan Charlie vraagt zal hij nooit nee zeggen. Hij altijd bereid om je te helpen, iets te dragen of iets voor je te pakken. Dat vind ik bijna goddelijk, bijna heilig, een soort Ghandhigedrag.”

Ben je door Charlie de acteur geworden die je nu bent?

“Zeker. Op een praktische manier, door pauzes te laten vallen in mijn spel, dat vind ik altijd spannend. Ook absurde overgangen, die heeft hij ook. Het is wat Polonius over Hamlet zei: ‘though this be madness, yet there is method in it’. Maar wat belangrijker is: door hem kan ik me veel beter verplaatsen in andere mensen, en dus ook in mijn personages. Als ik iets niet snap, dan moet ik het verder onderzoeken in plaats van denken: hè, dat is raar. Hij heeft me geleerd meer vragen te stellen, begrip te hebben en opener te zijn. Als we allemaal net iets meer als Charlie zouden zijn, dan zou het een stuk mooier zijn.”

#interviews #artikelen

0 notes

antongecensureerd · 6 years

Photo

I love Renate

In Nederland zijn de éénogen en de gekwetsten koning. Het ene moment wordt gekaapt door boze lange tenen negertjes, dan eist de roze gemeenschap weer zijn ''moment of hystery'' op en dan zijn het weer de booslims die lopen te stampvoeten. Eén ding staat vast. Ze worden keer op keer gesteund door de intellectuele grote steden kabouters. Met raad en daad en met een zwak voor de zwakkeren. Wat er zwak is aan donkere mensen, LHBTI+-ers en moslims is mij een raadsel. Afgelopen week was het weer bal. Nadat bij DWDD een bekende Belg zichzelf presenteerde als bekende Belgische vlogen de ohhh ahhh oehhh's ons weer om de oren. Matthijs zat met een hard plassertje. Je zag hem glunderen dat Vlaanderens mooiste DWDD had gekozen als podium. Matthijs, Bo, Bo's begeleider en Evi ''Traantje'' Hanssen pakten hun Neil Armstrong momentje. De coming-out betekende ''a small step for a man, one giant leap for mankind”. Bo blij, zijn vrouw blij, zijn kinderen blij, iedereen blij. Het is maar dat jullie het weten. Hoe meer mensen uit de kast komen hoe meer ze bij BNNVARA beginnen te steigeren. DWDD is sensatiejournalistiek voor hoger opgeleiden. Het deugvolk kwam superlatieven tekort en de man, sorry, de vrouw werd als held op het schild gehesen. Empathie is het toverwoord ter linkerzijde van onze kapot-gesocialiseerde samenleving. Niks geen empathie voor gewone simpele andersdenkenden, maar alleen empathie voor de ziek, zwak en misselijken. Mensen die niets met die gendergekte hebben zijn namelijk slecht en deugen niet. Alsof iedereen een staande ovatie moet geven voor iemand die de ene dag als man en de andere dag als vrouw op televisie verschijnt. Sorry, maar ik weiger eraan mee te doen.

Waar de gewone mens topsporters, artiesten en celebrities volkomen onnodig een heldenstatus toebedeelt worden bij het intellectuele deugvolk vooral mensen met een kleine of grote afwijking heilig, zalig en halal verklaard. Ik heb geen enkel idee waar die totale hysterie bij de BV Fatsoensrakkerij vandaan komt. Volgens mij is het een virus. Ik voel me vooral gezegend dat ik nooit besmet ben geraakt met dat virus. Met name de gendergekte wordt omarmd door het politiek correctivisme. Bij iedere coming-out zitten ze te slikken en pinken ze een traantje weg. Vooral als er camera's draaien. Eigenlijk alleen maar als er camera's draaien. Dat noemen ze in tv land een Natasja Froger momentje. Het uit de kast springen van Bo, voorheen Boudewijn, was niets meer dan een vorm van volkstheater. Als ik dit zie moet ik altijd aan mijn lieve moedertje denken. Wat ben ik blij dat zij deze poppenkast niet meer hoeft mee te maken. Haar vaste uitspraak was de laatste jaren steevast als er weer een nieuwe hype de kop opstak ''de wereld is een rotzooitje''. Nou, lieverd, het wordt inderdaad steeds meer een rotzooitje. Mijn moeder, geboren in 1929, was een ruimdenkende vrouw. De ome Cor van mijn vaders kant was homoseksueel. Laat ik het zo zeggen : ome Cor had het homo zijn uitgevonden en naar een hoger plan getild. Ome Cor was haar beste vriend. Moeders hield van ome Cor en ome Cor hield van mijn moeder.

Daags na de coming-out van Bo was Voetbal Inside op de televisie. De heren van VI zouden de heren van VI niet zijn om daar nog een klein beetje aandacht aan te besteden. Want laten we eerlijk zijn : het is natuurlijk nog steeds niet normaal dat mannen als vrouw verder willen en vice versa. Misschien dat de BV Fatsoensrakkerij er zo over denkt, maar er zijn nog steeds miljoenen, zo niet miljarden, mensen die het een vorm van poppenkast vinden waar ze niets mee te maken willen hebben. Ik ben één van hen. Doe wat je wilt, maar val mij er niet mee lastig. Ik laat me niets door mijn strot proppen. Als DWDD daar aandacht aan wil besteden is dat hun goed recht, maar als een ander programma daar op kleedkamer-achtige wijze de draak mee wil steken is dat ook hun goed recht. Verkleedpartijen zijn van alle tijden. Vroeger lagen hele families in een deuk om tante Snip en tante Snap. Hilarisch toch. Jörgen Raymann als Tante Es, Jandino als Judeska, Richard Groenendijk als Jopie Parlevliet en Paul de Leeuw als Annie de Rooij trekken volle zalen en geen haan die er naar kraait. Toen er een filmpje over het internet ging waarin keeper Stefan Postma keihard anaal werd genomen door zijn toenmalige vriendinnetje met een voorbind dildo hoorden we niemand uit de deughoek roepen dat het de normaalste zaak van de wereld was. Dat was een beetje pervers en vies in hun hypocriete ogen. Het is ook niet mijn kopje thee, maar ik ken kerels die het bleodgeil vinden. Ik heb nieuws voor deugend Nederland. Er zijn nog steeds heel veel mensen die seks tussen 2 mannen vies vinden en die walgen van kerels in een jurk. Of het goedvolk dat nou leuk vindt of niet. En daar gaat Bo geen verandering in brengen.

1 note · View note

nodramasinbahamas · 4 years

Text

NIEUWJAARSAVOND 2019-2020

In haar beste Duits probeerde Babs uit te leggen dat ze écht niet voor het feest de apres-ski bar in wilde, alleen maar een goede vriend even gedag wilde zeggen en een gelukkig nieuwjaar wilde wensen, zonder daar 20 euro voor neer te moeten leggen. “Mijn vrienden wachten buiten op me,” zei ze bijna smekend terwijl ze naar haar vrienden wees. De vrouw achter de kassa glimlachte, ze moest wel snel zijn. Babs stapte de bar in en de apres-ski muziek slokte haar weer op. Ze had Alex door de ramen al achter de bar gespot, en probeerde daar nu te komen door wat elleboogjes uit te delen aan alle toeristen die dronken het nieuwe jaar in waren gegaan. Niet dat zij niet al wat aardig alcohol achter de kiezen had, anders had ze waarschijnlijk ook niet gezegd wat ze nu tegen Alex zei: “Alex ik mis je. Als vriend. Ik wil gewoon weer met je afspreken, als vriend.” Hij had haar een knuffel gegeven en ze wilde dat ze zo de hele avond kon blijven staan. Ze miste hem echt. De tranen die ze de eerste weken hier in Oostenrijk over haar wangen had laten rollen vanwege hem was waarschijnlijk genoeg geweest om een zwembad mee te vullen, maar ze had zich erover heen kunnen zetten. Het mocht ook wel na 3 maanden met een vertrapt hart rond gelopen te hebben.

“Amai, ja da snap ik wel,” van dat Belgische accent kreeg Babs weke knieën. “Het is alleen wanneer jij werkt, ben ik vrij en wanneer jij vrij bent moet ik werken.” “Ja, dat weet ik, maar echt, laat weten wanneer je een avondje vrij bent, oké?” Een man met lange haren die ook achter de bar stond schreeuwde iets naar Alex. Ze wist wat het betekende - niet lullen maar werken. Babs gaf Alex een zoen op z’n wang, “gelukkig nieuwjaar he, Lex?” waarna ze naar buiten liep. De geur van vuurwerk kwam haar weer tegemoet, het waaide zachtjes. Hier en daar knalden er nog wat vuurpijlen in de lucht en waarvan het licht werd weerkaatst door de sneeuw op de bergen die het dorpje omringden. Het leek alsof alle knopen in haar borst uit elkaar waren gehaald en ze werd over genomen door totale rust en kalmte. Geluk. Ze blies langzaam haar adem uit en een wolkje lucht werd zichtbaar. Ze zag Louis bij de rest van haar huisgenoten staan een stukje verderop en liep ernaartoe. “Hoe was het?” vroeg Louis. “Prima,” antwoordde ze nadat ze hem een zoen had gegeven. “Laten we verder naar de tering gaan,” toen Louis haar een flesje bier gaf. Ze liepen naar hun favoriete après-ski bar waar ze de volgende dag niets meer van wist en ook niet meer wist hoe laat ze nou uiteindelijk in bed was beland.

#liefdagboek #schrijfsels

0 notes

flobewarengeweest · 4 years

Text

Harry Mulisch - archibald strohalm

‘De ure des doods slaat op het laatste uur van de mens, het tijdstip waarop hij sterft. De symbolen van de dood, bijvoorbeeld de dode vogels die archibald strohalm ziet, begeleiden hem als een soort slaginstrumenten (cymbalen) naar zijn vernietiging.’

wat mij zo is bij gebleven van het boek is de kleinschallige herkenning in de worsteling van de schrijver, om leven of dood, vol met mythen en symboliek (-opzoeken)

Frets - sterF

blz. 62 Geen sprake van dat hij om 5 uur een deksel op dat gat in zijn innerlijk kon zetten; en ook ’s morgens bruiste het daar lang voor kantoortijd doorheen. Hij had nauwelijks tijd om te eten: niet de blocnote lag naast zijn bord, het bord stond naast zijn blocnote. Ook zijn slapen was werken: dromen verdrongen elkaar, vaak schreeuwde hij om hulp, en ontwaakte soms rechtop staand in zijn kamer. En allengs werd het hem duidelijk, dat het weleens een zaak op leven en dood kon gaan worden, de beteugeling van die ideeeninvasie.

Blz 80 Wat moet hij tegen haar zeggen? Angst voor het gesprek overvalt hem plotseling, en hij begint langzamer te lopen. Hij ziet haar tenminste niet, dat geeft moed. Bij een gesprek onder vier ogen zou het het afleggen, zonder twijfel, op het ogenblik tenminste nog. Bij een telefoongesprek doen de ogen niet mee, daarom is het zo onwezenlijk, zo bloedeloos en moedgevend.

Blz. 82 ‘Toen ik een jaar of zeven was, gingen we vaak samen naar hem toe. Hij woonde in een klein huisje op de een of andere bollenkwekerij. Daar vertelde hij ons van alle over planten en de proeven, die hij er mee deed. Op een keer nam hij ons mee naar een schuurtje, en in een donkere hoek rilde hij een omgekeerde kist op, die daar stond. Er stonden een paar bloempotten onder, waaruit allerlei spookachtige planten kwamen: lange en slappe, geligwitte stengelslierten, die over de potranden hingen en op de bodem door elkaar krioelden. Ik weet nog goed wat Vogelzang zei toen hij er met de kist in zijn hand naar stond te kijken. Hij zei: “Hoe vinden jullie dat, die aanfluiting? Is dat nou niet een aanfluiting van een plant?” Ja, zo zei hij het woordelijk: een aanfluiting. Ik weet het, omdat ik dat woord toen voor het eerst hoorde.’

‘Ja mij staat ook nog zo iets bij. Wat is daarmee?’

‘Toen vertelde hij ons, dat die planten in het donker waren gegroeid, nooit licht hadden gezien. Alle planten werden dan zo. Daarna haalde hij van buiten een kleine, groene en frisse plant en zei, dat dat dezelfde was, dat hij ze gelijk had gezaaid; we konden daaraan dus zien, dat licht de groei niet bevordert, maar juist belemmert. Met een stokje tekende hij een stengel in het gruis op de vloer en legde ons uit, dat je dat ook daaraan kunt zien dat een stengel zich naar de zon toe buigt, omdat de groei aan de schaduwkant van de stengel groter is dan aan de lichtkant. “Zo zie je,” zei hij, “dat he groeit naar wat je in je groei remt. Dat is net zoiets als met een vlinder, die in een vlam vliegt. Maar,” zei hij, “het is helemaal niet de bedoeling dat een plant zo lang mogelijk wordt. Want als zij in het donker groeit, wordt zij wel lang, maar ook bloedeloos, zonder chlorofyl, wit, en zonder het houtweefsel dat haar overeind moet houden. En waarom wordt zij eigenlijk zo lang? Omdat zij licht zoekt, remmend licht, zij zoekt overal licht om weer groen te worden. Maar dat vinden deze natuurlijk niet, want kijk, ik zet de kist er weer overheen.” Toen Vogelzang dat deed, begon hij te lachen. Jij begon te huilen , Jutje. Hij vertelde ons ook nog, dat de verduistering etoilementheette, en ook dat het ik nooit vergeten…’

Het is stil

‘Jutje?’

‘Ja, Archibald?’

‘Ik ben geëtioleerd…’

Blz. 85 Er was een schaduw van bevrediging in de vingertop, die aanhoudend riep om vervulling aan takjes, brokjes metaal, steentjes, die hij van de grond opraapte. Het was een paring van muggenlust met de materie, die, zo meende hij, op een of andere manier in verband stond met zijn abramische ervaring in de nieuwjaarsnacht, waarover te denken werd gestraft met duizelingen. Ook met zijn rechtervoet was hij vaan genoeg genoodzaakt om deze dwangmagie te bedrijven: keien, boomwortels en stoepranden kwamen hiervoor in aanmerking: hij moest ze voelen op de plaats waar de grote teen uit de voetool kwam.

Blz. 108 Wanneer een meubelmaker een onbruikbaar meubel heeft gemaakt, zal hij in snikken uitbrasten of zijn vrouw kwetsen. Maar daarna zal hij het snertmeubel in ekaar trappen en aan een beter beginnen. Voor archibald strohalm bestonden deze mogelijkheden niet. In zijn geval stond een mislukking niet als een onbruikbaar meubel buiten hem, maar een mislukking in zijn geval betekende juist, dat er niets buiten hem kwam te staan, dat de eieren in hem bleven. Dat wil zeggen: de mens archibald storhalm en zijn mislukte werk waren synoniem, - hij was het zélf; wat gedoemd het mislukte werk, in zijn kwaliteit van mens, te zijn. Zelf was hij het snertmeubel. Opnieuw beginnen zou alleen mogelijk zijn, wanneer hij zichzélf in elkaar trapte.

Blz. 125 ‘Ieder genie heeft altijdgeweten dat hij het was, en als hij eerlijk was, zei hij het. Met aanmatiging of arrogantie heeft die zelfverzekerdheid niets te maken. Iemand is arroganter naarmate hij geen zelfbewustzijn heeft. Een genie kenmerkt zich juist door zijn gemis en arrogantie, behalve misschien als pantsering tegen…’ – god nog aan toe! Wat gebeurd er op de wereld!

Blz. 175

‘Ben je ergens aan bezig, Bronislaw?’

‘Nee!’

‘Wat zeg je dat hartgrondig? Zit je in een impasse?’

‘Noem het zo.’

‘Wat is dit hier?’ Archibald strohalm ha deen der schilderijen genomen, die omgekeerd tegen de muur stonden. Hij zette het op de ezel: een straat, waarvan de huizen, de bomen, de lantarenpalen, de mensen, op de zonderlingste manier krom stonden, verdraaid waren, scheefgetrokken. ‘Kun he vertellen waarom je die vervorming hebt aangebracht?’ Met geweld dwong hij zich tot aandacht.

‘Ja. En daarom is het slecht.’ Onwillig keek de schilder naar het doek. ‘Mijn handen zeggen me, dat de vorm van een bewegend voorwerp steeds hetzelfde blijft; maar mijn ogen, dat het steeds verandert. Ik kan een boek als een kubus zien, maar ook als een rechtoek, en ook als een parallellogram, net van welke kant ik het bekijk. Iedereen is altijd op het getuigenis van de handen afgegaan, maar waarom zouden ze meer de waarheid spreken dan mijn ogen? Ik ben een ogenmens. Toen heb ik een stelletje doeken gemaakt, waarin ik, dus de beschouwer, beweeg.

Blz. 182 Hij zweeg even. Ieder besef van lichamelijkheid was verdwenen in het volmaakte donker. Zelfs contouren waren niet te onderscheiden.

‘Ik ook,’ zei hij. Hij tastte naar de stam en leunde tegen de bast. ‘In die wereld, die jullie in jezelf terugvindt, leeft alles. Alles geeft er betrekking op elkaar, alles doordringt elkaar en is elkaars symbool. Niets kan er uitgenomen worden zonder het geheel te vernietigen. Als ik jouw hart uit je lichaam haal – wat een groot hart zal dat zijn! – dan is je lichaam dood en geen lichaam meer, maar tachtig procent enzovoort; en dan is je hart geen hart meer, maar een rare doedelzak met wijn en een hoop stengels er aan. Ik zie je niet, Boris Bronislaw, maar ik weet dat je er bent. Dat alles bedoel ik met “nog dieper graven”. Als jullie je dan, bedwelmd door de ontbidingsstanks en kotsen van die lijkenwereld, door jullie individuele modderpoelen hebben heen geboord, zie, dan blijkt “dieper graven” plotseling een “hoger stijgen” te zijn en ontmoeten jullie elkaar allemaal. Verdwenen is eindelijk alle individu.

Blz. 187 ‘Wat mankeert er toch aan, rare hond?’ informeerde archibald strohalm herhaaldelijk en bekeek hem onderzoekend. Eenmaal stond hij op en ging naar de keukendeur. ‘Er is natuurlijk ergens een vriendinnetje loops,’ zei hij met kauwende mond en hield de deur naar de tuin open – ‘ga en heb je deel!’ Maar Mozes was hem alleen tot de drempel van de kamer gevolgd, keek om de hoek, keek even ongeintereseerd naar buiten, en trok zich piepend terug.

‘Graag of niet,’ zei archibald strohalm. ‘Ik wil e niets opdrinken. Piep vrijuit, dwaal ongestoord rond. Vrijheid, gelijkheid, broederschap, Mozes. Het is rot weer buiten, nat en schril. We krijgen een vroege winter… Merkwaardig,’ zei hij, terwijl hij verder at, ‘ik praat hardop. Ik praat hardop, Archibald Strohalm. Kom hier, halfmaantje, verdrink en verlos op in de koffie. Ook de suiker doet het met innerlijk geweld. Halfmaantje, heel maantje, ondermaantje, traantje.’

Hij kreeg plezier in zijn stem.

Blz. 200 ‘Hm..’ Victor dacht na. ‘Die cultuur van ons,’ begon hij langzaam, - ‘ik bedoel: die cultuur van ons.. Acht wat,’ zei hij, als kwam hij tot zichzelf. Hij lachte. ‘We hebben ons vergist. We hebben ons gewoon in haar vergist. Vergissen is menselijk. De éen vergist zich in een wijnmerk, de ander in zijn vrouw, en wij allemaal hebben ons in de cultuur vergist. Je hebt weleens, als je met éen oog naar buiten kijkt, dat je een grote vogel in de lucht ziet: maar als je dan je andere oog opendoet, blijkt het een vliegje op de ruit te zijn. DE cultuur is een vliegje op de ruit. Ons andere oog is opengegaan. We dachten dat het een grote vogel was, maar nu blijkt het een vliegje op de ruit. Een vergissing. We hebben maar met één oog gekeken. Uitstekend! Weer wat wijzer geworden.

Blz. 201 ‘Niks bijzonders; ik weet niet waarom ik lach. Dat heb ik wel meer. Soms, als ik hoor dat de een of andere kennis van me dood is, begin ik te lachen. En als ik het zelf aan iemand anders vertel, wat ik graag doe, begin ik ook weer, of ik wil of niet. Misschien komt het uit een soort triomf, dat ik het zelf niet ben, -weet ik veel. Niks bijzonders: er lag een vrouw achterover op straat flauwgevallen ofzo. Een kind stond er bij te huilen. Ik moest ineens lachen, toen ik die vrouw daar op de keien zag liggen. Alles kan soms belachelijk zijn en idioot.’

‘Maar dan,’ ging archibald strohalm met een scherpe stem verder, dan is het plotseling: tik! – en het is belangrijk geworden. Ook-eh… ook die vrouw…’ Hij bleef staan en keek achterom naar de groep mensen. Hij aarzelde en het leek of hij terug wilden gaan.

‘Je hebt wel gelijk,’ zei Victor, die hem verwonder gadesloeg. ‘maar dat tik!Dat ken ik niet.’

‘Wat was het voor vrouw?’ Atchibald strohalm vroeg het of hij er persoonlijk bij betrokken was, alsof het een familielid kon zijn.

‘Een gewone vrouw. Hoezo?’

Archibald strohalm keek nog even op. Dan liep hij verder en schudde zijn hoofd.

‘Niets’ zei hij. Zwijgend keek hij naar de grond. Ineens begon hij te lachen. Hij zag Victor uitgelaten aan en gaf hem een stomp in zijn zij. Met en duim wees hij over zijn schouder nar achteren en wilde iets zeggen, maar hield in, alsof hij zich bedacht. In plaats daarvan gooide hij zijn hoofd in zijn nek en begon hard te lachen. Het was een open, wijde lach, misschien met iets onzekers erin, maar toch blij. Misschien had hij nog nooit blij gelachen. Nu deed hij het. Het leven! Juichte er iets in hem – hij hield van het leven! Tik! Riep hij. Tik!;

‘Ben je getikt?’ vroeg Victor.

~vervolg....

0 notes

wieisdemol2022 · 5 years

Text

Hints aflevering 5

Elke week sporen wij het internet af naar de beste hints en tips van de afgelopen aflevering en proberen wij alle hints te verifiëren. Wij willen jullie opnieuw bedanken voor de ingezonden reacties en feedback, dit wordt enorm gewaardeerd!

Titel

De titel van deze aflevering is ‘Verblindend’. Volgens mijnwoordenboek.nl betekend verblindend ook wel misleiden, verdwazen, of zand in de ogen strooien. Met dat in het achterhoofd hier een lijstje van de mogelijkheden, beginnend met de meest logische verklaring van de titel: · Omdat verblindend ook misleiden betekend lijkt het mij het meest logisch dat de mol zich in deze aflevering niet als mol heeft gedragen. We zien deze aflevering ook bijna een verdubbeling van de pot. Dit wekt dus de indruk dat de mol zijn/haar best heeft gedaan en deze aflevering juist voor geld zorgde, wat verblindend werkt voor de overige kandidaten. Hier vind ik natuurlijk Merel hoofdverdachte, ze brengt verreweg het meeste geld in de pot en heeft er deze aflevering in ieder geval niet voor gezorgd dat de opdrachten mislukte. Maar ook Jamie en Niels kunnen hieraan verbonden worden, deze zijn enorm fanatiek (zijn ze dat niet altijd dan?) en met veel geld dat ook waarschijnlijk weer uit de pot gaat moeten we ook even Sarah de penningmeester in de gaten houden. · Verblind(end) kan ook letterlijk genomen worden, zoals hieronder de still van Merel langs het zwembad die verblind wordt door haar spiegeltje.

· Ook Sinan zegt bij het invullen van de test 2x dat hij blind is. · Sarah wordt op onderstaande still wellicht verblind door de lichtreflectie op haar bril?

· Niels is tijdens de Sleutelhanger opdracht verblind van angst en ziet ook de kokers niet (verblind).

Positie van de mol Wij vinden een handig hulpmiddel om de mol te ontmaskeren om na te denken over de positie die de mol in het spel zou innemen. Als ik de mol was, en mijn taak is het om zo min mogelijk geld in het laatje te brengen en anderen te saboteren zonder ontmaskerd te worden, hoe zou ik dan te werk gaan? En welke kandidaat neemt eenzelfde positie in?

Nu moet ik zeggen dat ik het deze aflevering heel lastig vind omdat er niet heel veel molposities zijn, de posities zijn, met uitzondering van opdracht 2 gelijk, maar ook omdat de titel ‘Verblindend’ naar mijn mening betekend dat de mol zich juist deze opdracht als voorbeeldig kandidaat gedraagt. Maar alsnog gaan we het even bespreken.

Tijdens de Straatbeeld opdracht hebben ze eenzelfde positie, als je zou willen mollen, dan kan je dat het beste doen door tijd te rekken. Natuurlijk is groepje 3 dan opvallend want ze komen als laatste binnen met hun 3 foto’s, Jamie is voornamelijk veel locals aan het aanspreken en dat kost natuurlijk tijd om een heel praatje te maken. Maar ook Rick Paul en Sarah zijn flink tijd aan het rekken, zo vragen ze iedereen die ze tegenkomen om de weg, dat is niet nodig, en brengen ze elk puzzelstukje 1 voor 1 terug naar de puzzelplek, ook dit werkt natuurlijk vertragend. Wat dat betreft zijn die drie dus het meest aan het mollen en Robèrt en Merel absoluut niet.

Tijdens de parkeeropdracht heb je wel verschillende posities, je kan in een auto natuurlijk verkeerd rijden, maar valt op en heb je niet veel aan. Je kan letters op een auto leggen, maar ook hier kan je niet veel fout doen. Je kan communiceren met een porto en hier steken laten liggen, Niels doet dat super kalm en goed en Sarah die loopt daar wel een beetje mee te sukkelen, gooit het op dyslexie, maar hoe moeilijk is het om iets precies door te geven wat je verteld wordt? Want daar ging het bij haar ook fout. Robèrt heb ik niet veel raars zien doen, behalve de Geldla misschien. En Merel die had natuurlijk een belangrijke positie, want die was verantwoordelijk voor het vormen van de woorden. En daar zijn, naar mijn mening, wel wat steken blijven liggen, desalniettemin geld in de pot gebracht, maar had meer kunnen zijn heb ik het gevoel.

Dan de Sleutelhanger opdracht, iedereen had eenzelfde positie, behalve Sinan die deed niet mee. Maar je kan hier natuurlijk alleen mollen door de code verkeerd te hebben, hier zijn Sinan, Merel en Sarah dus niet verdacht maar Jamie en Rick Paul wel.

Wie is de mol niet? Een andere manier om achter de identiteit van de mol te komen is ook om andere kandidaten te elimineren als mol, niet alleen de kandidaten die afvallen, maar ook de kandidaten die zich bewezen hebben in de aflevering meer kandidaat als mol te zijn.

Evi, Nikki, Robèrt, en Evelien waren al genoemd en vorige week heb ik Niels genomineerd. Omwille van het moeten noemen van iemand waarvan ik denk dat hij niet de mol is, nomineer ik deze week Sinan. En waarom Sinan? Want er zijn wel een aantal goede hints naar hem te vinden… Ik denk dat Sinan niet de mol is omdat hij té en veel té passief is. Hij observeert en hij observeert heel duidelijk en is heel rustig en op de achtergrond. En ik denk dat je als mol toch wel een beetje meer de touwtjes in handen wil hebben, want ik heb het gevoel dat hij het soms echt helemaal uit handen geeft en dat wil je als mol juist niet. Of we hebben dit seizoen echt een compleet andere mol dan dat we gewend zijn, of hij is de mol niet. Ik gok op de tweede.

Rode draad Elk jaar proberen we ook een soort rode draad door de afleveringen terug te vinden. In het jaar van Susan Visser waren er bijvoorbeeld veel vissen en vissers te zien. En zo proberen we elk jaar te kijken of er wellicht een terugkerend thema is waar we een hint naar de mol uit kunnen halen.

Tot nu toe blijven de veranderingen in de leader consistent. Tussen de afleveringen wisselen er shots van opdrachten die geweest zijn voor shots van bewoners van Colombia die puzzelstukken lijken vooruit te slepen in het water. Naar alle waarschijnlijkheid wordt dit de finaleopdracht, maar ik denk dat de hint dan zit in de puzzelstukjes zelf. Hier lijkt iets op te staan, soms zie ik een vinger, soms zie ik een lip, soms helemaal niks bekends, dus wat het moet vormen dat zou ik niet weten, wellicht een portret, wellicht niet :). Wat we wel zien is dat de puzzelstukjes de vorm van een L hebben, en dit werd grappig gekoppeld aan MEER-L of te wel Merel, maar er zijn meerdere L-vormen in de afleveringen te zien, dus er kan een dikke hint richting Merel inzitten.

Wat ook opgevallen was, is dat in ieder geval de afgelopen twee afleveringen beginnen met Rick Paul die de afvallende kandidaat toespreekt. Nu kan dit ter vervanging van het wegvallen van het dagboek van de mol zijn, of überhaupt een hint naar Rick Paul die er wellicht persoonlijk verantwoordelijk voor is dat ze naar huis gaan. Dit gaan we even de komende afleveringen in de gaten houden.

Overige hints · Wanneer je de leader van WIDM enorm vertraagd afspeelt dan zie je vlak voordat de naam van Rick Paul opkomt de M en de L (zie onderstaande stil). Het zou een hint zijn voor de die-hards die dat ook echt vertraagd gaan afspelen, maar wellicht wel een goede hint naar Rick Paul als de mol.

· De eerste opdracht heette voor ons thuis Straatbeeld, maar in de test van deze opdracht wordt die Pittoresk genoemd. Er wordt online afgevraagd of hier wellicht een hint in kan zitten, maar ik denk het niet. Het is tot nu toe nog niet voorgekomen dat er een hint in de opdrachttitels zaten, en het kan zijn dat de redactie later bedacht heeft dat Straatbeeld toch een leukere woordspeling is voor deze opdracht.

· Rick Paul en Sarah werken tijdens de eerste opdracht vertragend door telkens terug te lopen met de gevonden foto’s en iedereen die ze tegenkomen om de weg te vragen, als de mol hier vertragend wil werken dan is dit een goede strategie.

· Tijdens de opdracht komen Sarah en Rick Paul een puzzelstukje van team Jamie, Niels en Sinan tegen en nemen dit mee. Nu wordt er gesuggereerd dat het een molstreek is van Sarah, maar ik zie dit persoonlijk niet. Tenzij ze het zo hadden kunnen spelen dat dat puzzelstukje in zijn geheel kwijt zou raken of het andere team met hun twee stukken zou blijven zoeken tot de tijd om was, zou je hier niet veel fout mee kunnen doen. (want dat team ziet dan toch ook dat het stukje van de ezel af is).

· Team 3, en voornamelijk Jamie maakt zich tijdens de Straatbeeld opdracht verdacht door veel tijd te nemen en te praten met de locals. Maar heel eerlijk snap ik dat ook wel, je kan niet heel bot en kort aankomen en weer weglopen, je moet je wel een beetje beleefd opstellen.

· Sarah zegt in haar biecht op 17:51 “Jullie hebben €1800 verdiend”. Hiermee kan ze bedoelen, jullie, als kandidaten versus mij als de mol. Maar als advocaat van de duivel denk ik dat ze hier Rik quote die dat gezegd heeft.

· In het straatbeeld dat de kandidaten moesten vormen zien we een schim van een, wat lijkt een vrouw, die iets op haar hoofd heeft en iemand die daarachter loopt. Nu is het de vraag of wij hier een hint naar een kandidaat uit kunnen halen. Ik kan het niet. En ik heb online nog niks gevonden dat wel plausibel genoeg is. Wat wel lichtelijk opvallend is, is dat de kandidaatfoto van Sarah in dezelfde straat genomen lijkt te zijn. Misschien dan toch een hint naar haar.

· Voor de uitleg van opdracht 2 stapt Rik uit een auto met het nummer 081. Laat onze vriend Rick Paul nou geboren zijn in het jaar 1981.

· Ik blijf het gek vinden dat Sarah als dyslect zichzelf op de steiger zet om woorden te vormen, en haar betoog dat dit komt omdat ze goed is met een porto en doorgeven is echt ongeloofwaardig. Wellicht dus wel een goede actie van haar om te kunnen mollen met excuus, hoewel het er wel enorm aangedikt wordt op dit moment.

· Ik moet hier ook even een opmerking maken over Merel en Sarah, ze krijgen letterlijk 3x 7 letterwoorden: GESTART, ALLRISK en GORDELS aangereikt en ze doen er absoluut niks mee. In plaats daarvan maken ze 6 letterwoorden en zelfs 5 letterwoorden. Daarnaast laten ze telkens de auto’s eerst uit hun vakje rijden om ze vervolgens weer terug te laten gaan. Ik weet niet of dit in de spelregels was uitgelegd, maar het lijkt me onnodig tijd te kosten.

· Jamie weigert mee te werken aan 5 letterwoorden, dit kan als molstreek gezien worden omdat hij hiermee tijd rekt. Ik zie het echter als een kandidatenactie omdat hij gewoon merkt dat het te weinig geld oplevert.

· Jamie zegt net na de opdracht dat de sleutel op het dak ligt. En ik vind dit een vreemde opmerking. De opmerking ligt in de categorie van een hint die door de mol is uitgesproken om voor ons thuis de puzzel te kunnen oplossen. En dit is geprobeerd met de letters die zijn opgereden en toegevoegd namelijk: GESTART, ALLRISK, GRDLS, FINISHT met 2x een A, een U, een O en 2x een I die zijn toegevoegd. Hiermee is online Jamie Maxim is de mol gemaakt. Ik zelf vind hem niet dicht, want je hebt geen M en je houd andere letters over, zoals de F en T, dus het is niet sluitend. Maar we gaan nog nadenken over wat het nou wel kan beteken, heb jij een idee? Laat het ons dan weten!

· In de laatste opdracht haakt Sinan af, dit kan als molstreek gezien worden, maar ik zie dit zelf niet. Hij geeft eerlijk toe dat hij het met zijn gewicht wel kan, maar een risico loopt, en zelf de keuze heeft gemaakt het niet te doen. Ja het wordt dan lastiger omdat Merel en Sarah twee kokers moeten onthouden, maar ik snap Sinan hier wel en het lijkt me een goed overwogen keuze.

· Ook verdacht tijdens de Sleutelhanger opdracht zijn natuurlijk Jamie en Rick Paul, en in mijn optiek hier voornamelijk Jamie, die er van overtuigd was dat nummer 5 van Niels was, iets wat later fout blijkt te zijn. Of in ieder geval, de uitkomst van de code is fout.

· Niels ziet natuurlijk zelf helemaal geen kokers maar is dit een molstreek? Ik denk het zelf van niet, want als je echt bang bent dan ga je niet de tijd nemen om stil te hangen en met een hand los te laten om in een koker te graaien naar je stokje, dan ga je gewoon naar beneden, zo snel mogelijk.

· Sinan zegt in zijn biecht dat hij €7150 wel een mooi bedrag vond, en dat is natuurlijk een aparte opmerking, het is wel een mooi bedrag, gezien het feit dat ze de pot bijna verdubbeld hebben, maar het lijkt alsof hij zegt dat hij het een mooi bedrag vind om mee te spelen (wellicht volgende week).

· Twee muzikale hints deze week. De eerste over het liedje bij de Sleutelhanger opdracht. Deze is van de King Arthur soundtrack en heet “The story of Mordred”. Morderd is most commonly known as a notorious traitor.. dus een verrader aka de mol. De grootste verrader in de geschiedenis is Judas die Jezus verraadde met een kus. Sinan gaf Merel en Sarah zo’n Judas kus toen hij vertelde dat hij niet mee kon doen.

· Dan was er deze aflevering ook een nummer met de titel “Arrival of the birds”, wellicht een hint naar Merel, natuurlijk een vogelsoort.

· Dan een hele gekke hint. Onderstaande tweet is gemaakt door de officiële WIDM twitter. Hierin promoten ze de MolTalk aflevering van die avond en opeens staat daar random het woordje Jamie. Hoe komt dat daar? En welke toevoeging heeft het? Misschien is dit per ongeluk blijven staan en hebben we hier het antwoord van de mol van 2019.

Is jou nog iets opgevallen deze of vorige aflevering(en)? Laat het ons dan weten!

2 notes · View notes

iemandzoalsik · 5 years

Text

Een pleidooi – door Marloes

Door mijn spieraandoening loop ik al een aantal jaren in het ziekenhuis. Daarnaast was ik zelf, in mijn werkzame leven, kinderverpleegkundige en zo heb ik ook ervaring aan de andere kant. De afgelopen weken was ik er iets vaker dan me lief was, omdat er diverse onderzoeken moesten worden gedaan om erachter te komen wat de zwelling in mijn nek precies was. En voor het eerst zijn we gestuit op een aantal nadelen, en daar wil ik graag wat over kwijt.

De eerste uitslag, die ik een aantal weken geleden kreeg, was niet helemaal duidelijk maar leek niet goed. En alvorens er tot behandeling kon worden over gegaan moesten er dus meer onderzoeken gedaan worden. Logisch. En goed. Maar dat betekende ook dat er meer artsen bij betrokken zouden raken. Goed opletten dus dat alle disciplines ook van elkaar weten wie wat doet. En iedereen werkte echt hard voor me. Alleen, iedere discipline werkt toch ook een beetje voor, of liever gezegd, op zichzelf. Zo had ik in één week twee MRI’s, aangevraagd door verschillende artsen. Twee verschillende, en die twee konden niet samen, vanwege technische MRI-redenen. Oké, dat is dan zo. Dus dat werden twee verschillende dagen, wat in een week best veel was.

Waar ik hoopte de uitslag te krijgen tijdens de afspraak met de oncoloog, blijkt dat nog niet heel vanzelfsprekend. De gewoonte is: de aanvragend arts geeft de uitslag. In principe. Behalve als die met vakantie is bijvoorbeeld. Dan mag een vervanger dat doen. En natuurlijk moet de longarts ook op vakantie (of naar een congres, een bijscholing of wat dan ook) kunnen. Maar, denk ik dan, dan zou in plaats van een andere longarts die ik niet ken en die mij dus ook niet kent, toch ook de oncoloog de uitslag kunnen geven? Poli gebeld, gevraagd. Goede vraag mevrouw. Dank je wel. Maar kan het dan ook? Nou nee, dat doen we eigenlijk nooit. En de afspraak met de vervangende longarts kan helaas pas veel later… sorry.

Dit, en nog een paar op het oog misschien ‘minor issues’ gaven mij veel frustratie en dus ook stress. Gelukkig werkt er op de poli van mijn neuroloog een dijk van een verpleegkundige. Ik heb haar gebeld, het verhaal gedaan. Zij had aan een half woord genoeg, ging aan de slag, zorgde voor één lijn in het geheel en belde mij vervolgens binnen het half uur terug met wat er afgesproken was. Heel erg fijn en goud!!

Iets anders dat we tegenkwamen maar wat toch ook een beetje hiermee te maken heeft is de attitude van mensen. Ik vind dat een beetje een beladen woord, maar wat ik bedoel is de manier waarop je als werknemer van het ziekenhuis de mensen tegemoet treedt. Daar krijg je, als aankomend verpleegkundige, al les over in de opleiding. Andere disciplines zullen daar ongetwijfeld ook het nodige over horen in hun opleiding. En ik ervaar nu aan den lijve aan de andere kant hoe veel het uitmaakt.

Bijvoorbeeld: Als ik een CT-scan heb waar veel van afhangt, dan zijn zowel mijn lief als ik best gespannen. Als daar dan iemand in de deuropening staat die mijn rolstoel vrijwel direct omdraait om me mee te nemen en tegen mijn lief, die nog vragen heeft alleen maar zegt: ‘u mag niet verder dan deze deur maar u kunt mevrouw over twee uur hier weer ophalen’, dan is dat niet fijn. Zachtgezegd. En niet goed voor mijn lief. En dan vind ik dat niet raar, dat het even niet goed gaat met hem… Als ik vervolgens, eenmaal achter die dikke deur, daar in nog geen vijf minuten drie mensen aan mijn bed zie, die allemaal een klein dingetje komen doen, zich niet voorstellen en verder niets zeggen, word ik daar niet rustiger van…

Als je daarentegen, zoals de tweede keer die week, wordt binnengeroepen en degene die dat doet zegt ‘Ah mevrouw De Wit, daar bent u al weer, da’s ook snel na afgelopen dinsdag, hoe gaat het?’ dan komt dat heel anders over. Zo’n MRI is niet echt comfortabel, maar als dat eerlijk wordt gezegd door de verpleegkundige, die vervolgens nog het één en ander suggereert om hem wel zo comfortabel mogelijk te maken en me een warme deken geeft, en muziek mijn oren, dan helpt dat wel goed. En vraag je zelf ook veel gemakkelijker iets. Het zijn volgens mij kleine dingen, maar ik heb dus een paar keer aan den lijve ervaren hoe verschrikkelijk belangrijk dat is.

En misschien vind je mij hypergevoelig wat dat aan gaat. Of dat ik op alle slakken zout leg wellicht. Doordram. Snel in tranen ben. Boeit me even niet want weet je: zo is het even. Dat heeft een reden, daarvoor heb ik deze onderzoeken en ik kan en wil me nu over dat soort dingen niet druk maken. En dat geldt voor mij, maar ook voor mijn lief. En voor die vrouw wiens vader is opgenomen. Voor die meneer die zich bezorgd maakt om zijn kind wat maar zo’n rare kleur heeft. Voor zoveel meer mensen die dagelijks in en uit lopen in een ziekenhuis, met redenen waarnaar we alleen maar kunnen gissen. En als je er werkt spreken heel veel dingen voor zichzelf. Dat weet ik uit ervaring. Maar ik weet nu ook uit ervaring: niet altijd als het om jezelf gaat, of om iemand die je lief is. En al weet je het wel, al ben je zelf arts of verpleegkundige, door stress kan je veel vergeten of niet juist horen.

Dus: onthoud iemands naam en stel je zelf voor. Toon belangstelling, iemand is meer dan een patiënt. Leg dingen uit. Vertel dat je de vraag snapt, waarom het wel of niet kan en kom met een alternatief of iets wat daarop lijkt. Doe dat één keer, en als het moet gewoon nog twee, drie of vier keer.

Het mag overbodig lijken, dit pleidooi. Dat is het misschien ook, maar als dat zo is: alleen maar goed! Want het is ongelofelijk belangrijk, en je kunt er iemands dag mee maken of breken!

Dank je wel!

Marloes

0 notes