Sevgili ebeveynler,

Çocuğun ağlıyor. Duymuyor musun? Gece yarısı o çığlıkları duymuyor musun? Şu acıyı görmüyor musun? Yüzlerinde, hareketlerinde, derilerinde çok açık bir şekilde işaretlenmişti. Açıkça belirtmediler mi? Çocuğunuzun yaptığı her şeyden dolayı hayal kırıklığı içinde orada duruyorsunuz.

Elinden gelenin en iyisini yaptığını düşündün değil mi? Belki bizim de duygularımız olduğunu hiç düşündünüz mü? Rüyalar mı? Hırslar mı? Belki de dinlemeyi öğrenmelisin. Çığlıklarımızı duymak için. Çünkü biz sadece senin mutlu olmanı istiyoruz. Sadece gurur duymanızı istiyoruz. Sadece anlamanızı istiyoruz.

Senin çocuğun

Çocuklarınızı değil kendinizi eğitin,onlar zaten size benzeyecek..

İsterse doğrumuş, büyütmüş olsun. Hiçkimsenin bir kız çocuğunu intahar düşüncesiyle baş başa bırakma hakkı yoktur. Doğurmakla beslemekle anne baba olunmuyor. Her türlü fiziksel pisikolojik şiddeti uygulayıp üstüne " ben seni dokuz ay karnımda taşıdım" deyip haklı çıkmak annelik değildir.

İnsanlar , çocuklarını prens ve prensesler olarak yetiştirmekte bir sorun görmediler ancak dünya, masal vakitlerini çoktan tamamlamıştı.

Merhaba!

Yazma serüvenime uzun zaman önce ara verdiğimde tekrar yazmak için bir türlü motivasyon bulamamıştım. Yazmak istediğimde ya ilgimi çeken bir konu bulamıyor ya da yazma denemelerim sonucunda oldukça depresif yazılar çıkıyordu ortaya. O yazıların bir kısmı dönüştürülmek üzere saklandı, bir kısmı yırtılıp atıldı. Bir de fark ettim ki hayatınızın merkezine bir minik insan girince hep O’nu yazmak istiyormuşsunuz. Zaten yazmak için bir çocuktan daha büyük bir motivasyon kaynağı olabilir mi hiç? Neyse lafı daha fazla uzatmayarak son dönemde yaşadığım aydınlanmadan bahsetmek istiyorum. Hepimizin hayatında şu an mücadele ettiği pek çok durum var ve işler istediğimiz gibi gitmediğinde, hayaller ve gerçekler çatıştığında çok yoğun kaygı ve öfke hissedebiliyoruz. Bu hayal kırıklığı temas ettiğimiz her şeye resmen siniyor. Bir noktadaki olumsuzluk kanserli bir hücre gibi yayılıyor. Neden soruları bir taraftan beynimizi kemirirken, destek bulamamak ruhumuzu kemiriyor. Hangisi daha kötü hala bilemiyorum.

Tüm bu karmaşadan kurtulmanın yolu benim için cevabın ne olduğuna bakmaksızın neden sorusuna yanıt bulmak oldu. Doğru ya da yanlış, iyi ya da kötü demeden alıp kabul ettiğim yanıtlar belirsizlikten çok daha cazip geldi. Şimdi huzur hakim bir süredir ruhumda. Daha dingin ve rahatım. Sorunların çözümünü değil de adını bilmenin sakinliği bu. Tabii bir de ‘hallederiz-olduğu kadar’ diyebilmenin. Hayatınız rayından çıkmış bir tren gibi hızla sizi sürüklerken, çözümsüz hissettiğiniz onlarca an varken, çok zor olsa da olabilecek en iyi ihtimalleri görmeniz gerekiyor. Durmanın ve düşünmenin imkansız göründüğü anlarda durup bir çocuğun yüzüne bakın. O yüz ‘olduğu gibi’ sevilmeyi en çok hak eden çünkü. Özellikle ebeveynlik serüveninizde aradığınız cevapları o yüzde bulacaksınız. Cevaplarınızı ararken bol şans!

Hayatta sizi en cok yıpratan şey aile olacaktır. Ne sahte dostlar, ne sahte sevgiler. Sizi yıpratan sizi anlamayan, üstünüze gelen, jiletle bakmanızı sağlayan, boş banyo zeminine miğdenizi çıkartmanızı sağlayacak ebeveynler olacak. Kural budur. Sizi herzaman karanlık bir şehrin karanlık bir odasında bir mum ışığı bile olmayan dört duvar arasına mahküm eden hep onlar olacaktır. Bir çiçek tohumu ektiysen büyütmesini bileceksin. Suyunu verecek, güneşine kavuşturacaksın. Eğerki sen o ektiğin çiçek tohumuyla başta ilgilenip ufak filizlenince herşeyden mahrum bırakırsan, suyunu fazla versende ölecektir, hiç su vermezsende ölecektir. Fazla güneşe atarsan o çiçeği kuruyacaktır, dört duvar arasına mahkum edersen o çiçek ne bir daha sana görünür nede ölür gider. Sen o çiçeğe bakmayı bilmezsen ölüp gidecek anne. Sen o çiçeği atarsan bütün olayların içine o çiçek ölecektir baba. Beni duyuyor musunuz? Ordamısınız? Tek başıma mıyım burada? Gercekten bunu okuyan birileri varmı orada? Beni anlayabiliyor musunuz..?

"Ben anne olsaydım, pamuk şekerin tadını asla unutturmazdım...."

Eski nesillerden "çocuğumu bir kez bile olsun öpmedim" diyen anne babalar var. Üstüne üstlük bununla övünüyorlar. Sevgisiz bir nesil yetiştirip yeni nesilde sevgiden mahrum bırakılmaya sevk ediyorsunuz, sonra üstüne birde Z kuşağı diye bir şey uydurmuşsunuz. Z kuşağına var ya yeterli sevgiyi, anlayışı ilgiyi verde gör nasıl kuzu gibi oluyor. Şu manit bilmem flört bende doğru bulmuyorum o ayrı. Ama aileden yeterli sevgiyi görmeyen her insan dışarıdan tutunmaya bir dal arıyor. İnsanlık hali olaraktanda insanın kalbi sevgi gördüğü yere akıyor, akılda kalbe eşlik ediyor. Ki en çok aklıma takılan şeyde şu ki anne baba kendinde suç görmezken tüm suçlu çocuk oluyor, çocuğun büyüdüğünde yaptığı iyi ve kötü davranışların arkasında mutlaka anne babadan gördükleri davranış aldıkları ilgi/ilgisizlik oluyor. Travma olarakta yansıyor tüm hayatına. Birini suçlarken o suçuna günahına ne sebep oluyor kim sebep oluyor diyede bir kendimizi sorguya çekelim, yargılayacaksak ilk kendimizi yargılayalım. Bu kadar değil içimdekiler ama net oldu umarım.

Vazgeçmek bazen sahip olduğunuz şeylerin en iyisidir...

How could you hurt a little kid? I can't forget, I can't forgive you. Cause now I'm scared that everyone I love will leave me...

Çocuğu olan herkes anne baba olmuyor(olamıyor) şunu bir anlasak keşke...

İnsanın ilk yetiştirip büyüttüğü kişi kendisi olmazsa felaketi oluyor.

mayıs hüznü

Lütfen çocuklarınızı sevin. İçinizden değil, içten sevin. Hissettire hissettire. Öperek, sarılarak sevin.

Büyüdükleri zaman anılarına daldıklarında çok güzel sevildim, mutlu çocuktum, annemin gözleri parlardı, babam bir sarıldığında derdimi unuturdum desinler.

Bırakın üç kuruş fazla para kazanmanın derdini. Çocuğunuz akşam yemeğini sizinle birlikte yesin. Gerekirse tek çeşit yemek yesin ama ailece yesin. Çocuğunuz sizinle birlikte evinizin salonunda otursun. Gerekirse o telefonuyla oynarken siz televizyon izliyor olun ama aynı ortamda olun. Varlığınız bir olsun.

Çocuğunuz eve geldiğinde yalnızlıkla kalmasın bir başına. Çocuğunuzun gözüne baktığınızda hüznü var mı anlayacak kadar tanıyın. Sesindeki neşeyi alın. Bölüşün her şeyinizi, her anınızı.

Dünyaya getirdiğiniz varlığınızı terk etmeyin vaktiniz varken. Lütfen çocuklarınıza sarılın, onları gözlerinden tanıyın. Bir gün kendilerini boşlukta bulmalarına izin vermeyin. . .

"Aile "

'Aile' herkesin ağzını doldurarak söylediği ama bazıları için , içi boş 4 harf 3 heceden oluşan bir kelimedir...

Bazıları için; Genellikle Aile kavramı denildiğinde akla ilk gelen anne baba ve çocuktan oluşan bağ'dır.

Bazıları için ise; Kalabalıkta yalnız olmaktır. Aile sadece vitrinliktir sadece evin içinde anlaşamazsanız da birbirinizi sevmeseniz de nefrette hissetseniz yine de dışarıya karşı mutlu aile tablosu sunmaktır. Göstermelik aile, tabi aile denirse...

Tabi bazıları için ise aile (herkesin istediği... ) ; Aile denildiğinde huzur, cesaret , mutluluk ve bol sevgi ve daha nicesi hissetmektir . Seni dünyaya getiren ve aranda kan bağı olan insanlarla birlikte kurduğun yuvadır.

Ama bence aile anne babadan oluşan bir şey değil. Aile olmak için kan bağına da gerek yok yâda aile olmak için birden fazla kişiye de gerek yok bazen sadece bir kişi bile aileniz olabilir. En azından sizi gerçekten seven, adam yerine koyan, saygı duyan, fikirlerinizi önemseyen bir kişi olması kadar bence güzel birşey yok. En azından bir kişi...

Ebeveyn olmanın yolculuğunda… Çocukları mutlu eden en iyi davranışlar

Ebeveynlik, hayat boyu süren bir öğrenme sürecidir ve her aşaması kendine özgü zorlukları ve sevinçleri barındırır. Çocuklarınızın mutluluğu ve sağlıklı gelişimi için gösterdiğiniz çaba ve özen, onların hayatları boyunca taşıyacakları değerli bir miras olabilir. Ancak, ebeveynlik her zaman kolay değildir ve çocukları mutlu etmek için doğru adımları atmak bazen belirsizliklerle dolu bir süreç…

View On WordPress