Yapraklar perişan, dal paramparça Daha çok aldanacağız yaşadıkça Anlasana bu ilk aldanışımız değil

Gerçekten sevemiycek beceremiycek gereksiz insanların benim kıymetli zamanımla ne alıp veremediği var acaba...!

Born to be wild, Raised to be civilized, Dead to be free.

Vahşi olmak için doğmuş, Medeni olmak için yetiştirilmiş, Özgür olmak için ölü.

Değer yanındayken anlaşılır, uzaktayken anlaşılan değer sadece ihtiyaçtır.

Gitme dur daha şimdiden deliler gibi özledim...

İçinde hayat gizleyen karaltılarız hepimiz. Komik olmayan bütün o lüzumsuz fıkralar gibi.

Tesadüflere inanan ben artık her şeyin bir sebebi olduğuna daha çok inanıyorum..

Ağlarken, kimse duymasın diye tuttuğumuz nefeste boğuluyoruz.

Heykellerden daha duygusuz insanlarla karşılaşacaksın.

Doğu ile batı arasındaki fark Türkiye’dir. Hangisinden hangisini çıkarınca geriye Türkiye kalır bilmiyorum; ama aralarındaki mesafe Türkiye kadar, ondan eminim. Ve biz orada yaşıyorduk. Her gün politikacıların televizyonlara çıkıp jeopolitik öneminden söz ettiği bir ülkede… Önceleri çözemezdim ne anlama geldiğini. Meğer jeopolitik önem içi kapkaranlık ve farları faltaşı gibi otobüslerin sırf yol üstünde diye gecenin ortasında mola verdiği kırık dökük bir binanın ada ve parsel numaraları ile yapılan çıkar hesapları demekmiş. 1565 km uzunluğunda koca bir boğaz köprüsü anlamına geliyormuş. Ülkede yaşayanların boğazların içinden geçen dev bir köprü. Çıplak ayağı Doğu’da, ayakkabılı olanı Batı’da ve üzerinden yasadışı ne varsa geçip giden yaşlı bir köprü.

(Hakan Günday - Daha)

Omnes vulnerant ultima necat.

Hepsi yaralar sonuncusu öldürür.

İnsanlar arayarak bulduklarıyla yetinmeyip aramaya devam ettikleri her sefer bir öncekinden daha iyisini bulduklarını anlayacaklardır. Ve hala aramaya devam ederlerse her seferinde daha iyisi, Çoğu zaman bulmanın bu kadar iyi hissettirdiğini zannedebilirler ama iyi hissettiren o değil, İyi hissettiren aramak. Ve yapılabilirse en iyisi ölene kadar aramayı bırakmamak..

Ararken bulduğum en güzel ruh için, deziden

Kafamın içinde sesler sanki sadece onunlayken susuyor. Onun sesi, kafamın içindeki bütün o bağırışları bastırıyor sanki.. Sırf bu yüzden hiç konuşmayan ben, sırf o konuşsun diye onun yanında sürekli konuşup onu da konuşturmaya çalışıyorum. Onun sesi en sevdiğim müziğin melodisinden bile daha güzel. Beynim; kafamı meşgul eden bütün o düşünceler, bütün negatiflikler, bütün kötülüklerden arınıyor sanki o her konuştuğumda. Kurduğu cümlelerde, yaptığı her harekette beni kendinde daha çok kaybettiriyor gibi. Her şeyiyle beni büyülüyor, her ayrıntısıyla beni tekrar solmuş umutlarıma bağlıyor..