#bess fran
Text
Enterprise incels Geordi and Broccoli should just date each other.
Broccoli enters the holodeck expecting Three Musketeers but walks in on Geordi on the beach with a picnic basket, patting the spot on the blanket next to him.
"Cast off your inhibitions and embrace love, truth, joy... and me"
3 notes
·
View notes
Photo
EL DIARIO MONTAÑÉS
2 notes
·
View notes
Note
🥇🥇🥇x 908
SEND 🥇 IF YOU LIKE MY PORTRAYAL
oddly specific number, but im down with it. Thank you so much Care, love you bby <3
1 note
·
View note
Note
Do any of the characters have nicknames?
Bess' real name is Elisabeth, but she always go by her nickname, and one can choose to shorten the Physician's name to a nickname if they befriend her; otherwise, I'm not completely sure about current ones.
Aubrey was called Bree as a child and teen, but people don't call him that anymore. Roswhen was called 'Rose' when they were younger, and probably still gets called that from time to time.
Even though I oftentimes call Francesco Fran, I don't know what he would think about that - 'begrudging,' amused acceptance, probably.
14 notes
·
View notes
Text
het oude Luxor Theater, De Buren van Grand Hotel Centraal aan de Kruiskade. (sinds 1917)
Het oude Luxor behoort met zijn circa 900 stoelen tot de categorie ‘middelgrote theaterzalen'. Het biedt een podium aan cabaret, theaterconcerten, kleinere musicalproducties, toneel-, jeugd- & familievoorstellingen.
Op 22 december 1917 openden ondernemers Theo Goeman en Carel van Zwanenburg het (oude) Luxor Theater aan de Kruiskade. Daarmee was het theater het 17de bioscooptheater in de Maasstad. Met 1180 stoelen is het dan de grootste bioscoopzaal van Nederland.[1] Luxor werd ontworpen door architect P. Vermaas. Binnen 10 jaar kwam het theater in de handen van het Duitse Universal Film AG. De nieuwe eigenaren verbouwden grondig: een balkon met 500 stoelen, een nieuwe bredere gevel met kenmerkende lichttoren en grote letters met Luxor Palast.[1] Tijdens de oorlog bleven er tot 1944 filmvertoningen plaatsvinden. Het is een van de weinige gebouwen die ongeschonden bleven bij het bombardement op Rotterdam. Kort na de bevrijding werd het gebouw enigszins opgeknapt en werden er naast films ook regelmatig variété- en toneelvoorstellingen gespeeld. In de jaren 50 en begin jaren 60 ziet het Luxor grote namen en producties: de eerste onemanshow van Toon Hermans, Édith Piaf, Porgy and Bess, My Fair Lady en Heerlijk duurt het langst.[1]
In 1972 begon weer een grondige verbouwing onder leiding van Carel Witz.[1] Bijna alleen de buitenkant blijft staan: geen balkon meer, maar daarvoor in de plaats een sterk oplopende vloer met een laagliggende toneelvloer, waardoor het zicht op het podium sterk verbeterde. Toch begon niet lang daarna voorzichtig de behoefte te komen aan een groter en beter theater; de foyers zijn te krap, de toiletten te schaars en de technische outillage beperkt. Bovendien vertoont het gebouw langzaam maar zeker ook bouwtechnische gebreken.
Sinds 2001 bestonden er plannen om op de plaats van het oude Luxor een nieuw middelgroot theater te bouwen. Wegens geldgebrek dat voortvloeide uit de economische crisis werd echter besloten het bestaande theatergebouw te restaureren. Deze zeven maanden durende restauratie en uitbreiding, naar het ontwerp van de in Antwerpen gevestigde architecte Aude de Broissia, werd eind 2014 afgerond.
De gemeente Rotterdam schreef een ontwerpwedstrijd uit voor de bouw van het nieuwe Luxor Theater op de Wilhelminapier op de Kop van Zuid. In april van 1996 werd de architect Peter Wilson uitgeroepen tot winnaar. De van oorsprong Australische architect, omschreef zijn ontwerp als 'slank, mooi en elegant'. De combinatie van sober en warm sprak de jury zeer aan. In september 1998 ging de eerste paal de grond in, theatraal aangekleed door Hans Kombrink (toenmalig Wethouder Kunstzaken) en Freek de Jonge; het startsein voor het bouwproces. In september 2000 werd het hoogste punt bereikt.
De allereerste voorstelling, een concert door Mathilde Santing, vond plaats op 25 februari 2001. Youp van 't Hek presenteerde op 24 april het eerste exemplaar van een boek over het Nieuwe Luxor Theater dat werd geschreven door Haagsche Courant-journalist Frans Happel. Op zaterdag 28 april was de officiële opening, met de premièrevoorstelling van City van het kleinkunstduo Mini & Maxi. Hierbij was ook (toen nog) koningin Beatrix aanwezig. Daarmee was Rotterdam een groot amusementstheater (met 1527 stoelen) rijker. In het nieuwe theater zijn veelal langere series voorstellingen van grootschalige producties in de genres musical & muziektheater, show & variété, cabaret, theaterconcerten, jeugd & familie, opera en dans te zien.
Het gebouw heeft naast een opvallende architectuur ook een bijzondere belettering in en op het gebouw. Speciaal voor Luxor Theater is een lettertype ontworpen als onderdeel van de corporate identity. Dit letterfont past in elke ruimte waar men een boodschap kwijt wil (One Fits All). Het letterfont heet LUXOR.
Foto en Informatie komt van Wikipedia
1 note
·
View note
Text
2063 Chatsworth House
Chatsworth House es una gran mansión británica de tipo country house (palacio rural similar a las villas italianas y chateaux franceses) que entraña extraordinaria importancia histórica y artística. Domina una formidable propiedad de 40 hectáreas de jardines, prados y bosques en el condado inglés de Derbyshire, a unos cinco kilómetros del pueblo de Bakewell. Junto con otra mansión vecina de estilo Tudor (Haddon Hall), Chatsworth es el puntal turístico y económico de esta pequeña localidad de 4000 habitantes ya que recibe anualmente más de 300.000 visitas. Ofrece cada año múltiples actividades como recorridos guiados, clases didácticas para niños, ferias populares y actuaciones de teatro y música, y además explota comercialmente sus atractivos alquilando espacios para actos privados y gestionando diversos restaurantes, cafeterías y tiendas que venden souvenirs y productos locales.
Esta mansión es famosa por sus asombrosos tesoros artísticos, que incluyen la colección privada de dibujos antiguos más valiosa del mundo, con ejemplos de Leonardo, Rafael, Tiziano, Parmigianino, Durero, Brueghel, Van Dyck y Rubens. Cuenta así mismo con pinturas de Rembrandt, Frans Hals, Poussin, Murillo, Canaletto, Gainsborough y Lucian Freud, estatuas de Canova y un gran acervo documental y de artes decorativas (objetos orientales, cerámicas, tapices...). Desde 1549 el edificio y sus terrenos circundantes pertenecen al linaje Cavendish, que ostenta el título de duques de Devonshire.
El edificio fue temporalmente, entre 1995 y 1996, uno de los bienes de la Lista Indicativa de Reino Unido.
Los orígenes de Chatsworth se remontan al siglo XI: el manuscrito Domesday Book (conservado en los Archivos Nacionales del Reino Unido en Kew, Londres) menciona la existencia de una casa en este lugar. En aquella época era una propiedad real bajo protección de William de Peverel.
En 1549 la parcela fue adquirida por un tesorero de Enrique VIII, William Cavendish, quien siguió los consejos de su esposa Bess de Hardwick para mudarse aquí desde su residencia en Suffolk. Iniciaron en 1553 la construcción de una nueva casa a orillas del río Derwent, y aunque Cavendish falleció cuatro años después, su viuda prosiguió las obras y las terminó en la década siguiente. De planta rectangular y con un patio central, la mansión medía 50 x 60 metros y su fachada se realzaba con cuatro torretas.
Bess de Hardwick contrajo nuevas nupcias con George Talbot, VI conde de Shrewsbury, noble que en 1568 fue encargado de custodiar a María Estuardo tras su abdicación del trono de Escocia, razón por la cual la ex-reina residió varias veces en Chatsworth. Bess falleció en 1608 y la propiedad pasó a su segundo hijo, William Cavendish, quien fue nombrado conde de Devonshire. Este título pasaría a ser ducado décadas después, y sus actuales titulares siguen siendo propietarios de Chatsworth House.
A finales del siglo XVII el cuarto duque fue apartado de la corte de Jaime II por cuestiones políticas, y se retiró a Chatsworth. Para engrandecer su residencia habitual, emprendió en 1687 una ambiciosa reforma; inicialmente pensó en remodelar solo la fachada sur, pero luego decidió modificar también la orientada al oeste. El resultado fue un edificio con aspecto de templo romano, con pilastras jónicas y un frontón, que influiría en la arquitectura barroca del país. Tanto la mansión como las escalinatas que descienden a los jardines serían nuevamente remodeladas en el siglo XIX.
Como dato singular, la mansión tiene sus ventanales de madera cubiertos de oro. Esta ornamentación, que parece un derroche, se justifica a día de hoy porque el baño de oro es muy resistente a las inclemencias del tiempo, de modo que si una capa de pintura hay que renovarla cada seis años, las de oro resisten treinta.
El siguiente gran promotor de la actual riqueza de Chatsworth sería el sexto duque de Devonshire: heredó el título en 1811 junto con seis grandes conjuntos patrimoniales que sumaban 810 kilómetros cuadrados de terreno en Inglaterra e Irlanda. La explotación de tantas tierras proporcionaba al nuevo duque colosales ingresos, con los que costeó múltiples retoques en la casa, si bien decidió mantener intactos sus elementos principales a pesar de que estaba obsoleta para el gusto de la época; por aquellos años la reina Victoria consideraba inhabitable Hampton Court, un palacio muy similar. Entre los cambios que el sexto duque sí introdujo destaca una gran ampliación de planta alargada hacia el lado norte, en un austero estilo neoclásico, destinada mayormente al personal de servicio y terminada en su extremo con un belvedere (torre-mirador). El duque también sumó nuevos corredores o pasillos en los ángulos del patio principal, que permitían acceder a otras alas del bloque sin tener que salir a la intemperie. Gran bibliófilo, construyó además una biblioteca a dos alturas con una balconada de madera. Le gustaba el mármol, que empleó para embellecer diversos interiores con sofisticadas chimeneas. Ya en esos años los jardines gozaban de gran renombre; inicialmente conformados en parterres geométricos al modo de Versalles, habían ido adoptando el llamado estilo inglés, de una medida informalidad, gracias en parte a reformas de Capability Brown, quien llegó a desviar el río Derwent y plantar cientos de árboles en la colina posterior para dar a la mansión un entorno grandioso.
En los tiempos del antiguo régimen los miembros de la nobleza dedicaban no poco de su tiempo a la vida social, la cual requería organizar lujosas fiestas, cacerías y demás diversiones para las cuales las mansiones debían contar con infraestructura apropiada: múltiples salones, jardines, caballerizas... El énfasis dado al protocolo y a la ostentación era tal, que los palacios de la alta aristocracia eran sometidos a carísimas reformas en previsión de una visita de la Familia Real que no siempre se hacía realidad. Sí en Chatsworth: en 1843, los reyes Victoria y Alberto acudieron a contemplar en los jardines un alarde de fuentes iluminadas; acto al que también acudió el Duque de Wellington. Ya tiempo antes, siendo una princesa de trece años, Victoria disfrutó en Chatsworth de su primera cena formal como adulta.
A principios del siglo XX los duques de Devonshire sufrieron una tremenda crisis económica; al morir el octavo duque en 1908 afloraron deudas por medio millón de libras, cifra entonces enorme. El declive venía de muchos años atrás, ya que la actividad agrícola (fuente principal de ingresos) atravesaba una depresión desde la década de 1870, y además el sexto duque había acumulado deudas por sus gustos extravagantes. En 1912 la familia tuvo que vender valiosos libros e impresos (incluyendo varios de Shakespeare) a la Huntington Library de California, después en los años de la I Guerra Mundial se desprendió de terrenos en Somerset, Sussex y Derbyshire, y finalmente en 1920 vendió a unos promotores su residencia londinense, Devonshire House, que ocupaba 12.000 metros cuadrados en la zona de Piccadilly; fue demolida, si bien gran parte de su contenido se trajo a Chatsworth.
También en 1920 los duques tuvieron que derribar el gigantesco invernadero que tenían en el jardín porque no podían costear su mantenimiento: requería el trabajo de diez operarios y las plantas se habían helado por falta de carbón para el sistema de calefacción, que consumía anualmente 300 toneladas. Hasta su desaparición, este invernadero fue considerado el más grande del mundo y acudían a verlo curiosos de varios países. Albergaba una recreación de selva tropical con árboles de gran porte y con un estanque de nenúfares gigantes, y también se plantaron aquí algunos ejemplares de plátano, bautizados como Cavendish en honor de los duques; denominación vigente aún hoy.
A pesar de las estrecheces económicas, los Cavendish mantuvieron una vida de comodidades al modo señorial: el personal doméstico ascendía a 38 empleados, y se ofrecían banquetes a decenas de invitados con exquisiteces importadas, como sopa de tortuga. En aquella época, cada tortuga traída del Caribe costaba más dinero que el salario anual de una sirvienta.
La Segunda Guerra Mundial trastornó el funcionamiento de casi todas las grandes mansiones inglesas, de las que algunas, por orden gubernativa, fueron usadas como acuartelamiento para las tropas y resultaron muy dañadas. Por suerte el décimo duque eludió que tal medida se aplicase en Chatsworth: ofreció la mansión para albergar a las alumnas de un colegio femenino de Gales, Penrhos College. El contenido más valioso de la casa se empaquetó y desalojó en once días, y las niñas se instalaron en los salones. Algunos de ellos se habilitaron como dormitorios colectivos, y la mala ventilación causó moho detrás de los cuadros. Chatsworth tuvo este peculiar uso durante seis años, y no sería reocupada por los Cavendish hasta la década de los 50.
Durante la primera mitad del siglo XX los duques mantuvieron una intensa vida social y mundana, trabando amistad con celebridades de Estados Unidos, tanto VIPs de la política como figuras del espectáculo. Conocieron a un joven Fred Astaire y a su hermana Adele cuando actuaban como bailarines en Londres. Ella se casó con un hijo de los duques en 1932 y dejó de actuar; pero en poco tiempo enviudó y regresó a su país.
En 1944, los duques emparentaron con la familia Kennedy: Kathleen, hermana del futuro presidente de Estados Unidos, se casó con el primogénito del décimo duque. Pero por desgracia el matrimonio falleció en pocos años: él en acto de combate en Bélgica, y ella en un accidente aéreo en 1948. Sus cuerpos fueron sepultados en Chatsworth, y en 1963 el ya presidente J. F. Kennedy acudió de incógnito a visitar la tumba de su hermana.
Los duques de Devonshire vivirían otro revés más prolongado a partir de 1950. El décimo duque murió inesperadamente sin cerrar la transmisión de sus bienes, que por ello quedaron sujetos al pago de un 80% por impuestos de herencia. El volumen de dinero a pagar ascendía a 7 millones de libras (equivalentes a unos 172 millones actuales). Algunos asesores consideraron que la situación no tenía solución y que Chatsworth House debía donarse al Estado a modo de museo, pero el nuevo duque lo evitó: vendió amplias parcelas de terreno, cedió otra mansión (Hardwick Hall) al Tesoro británico (que la dejó en manos del National Trust) y también se desprendió de algunas importantes obras de arte. La liquidación de la deuda se prolongó siete años, durante los cuales la suma creció aún más por los intereses.
En 1981 los duques crearon un charitable trust (organismo similar a una fundación sin ánimo de lucro) que asegurase la pervivencia de la casa y su entorno. Este trust, mediante un acuerdo a 99 años, controla la gestión del conjunto pagando a los Cavendish un alquiler anual de un millón de libras, si bien la familia reintegra una cifra al trust por residir en una parte de la casa. La propiedad está abierta al turismo con un enfoque moderno: organiza múltiples actividades (ferias, conciertos, funciones de teatro), cuenta con varios restaurantes y cafeterías en edificios anexos, alberga banquetes nupciales y demás celebraciones privadas, y comercializa una amplia gama de productos como libros, souvenirs, objetos decorativos y comestibles de la región. Gracias a la exención de impuestos que favorece al trust, todos los beneficios obtenidos revierten en la conservación del conjunto.
En 2010 se culminó un plan de rehabilitación de cinco años que costó 14 millones de libras, y el mantenimiento ordinario absorbe cuatro millones anuales, por lo cual la familia se ha visto obligada a vender algunas obras de arte y antigüedades para reunir dinero. En 2010 el duque subastó bienes de relevancia menor (entre ellos, un coche Humber de 1915) recaudando casi 6,5 millones de libras. Pero entre las piezas vendidas en las últimas décadas se cuentan también valiosísimos dibujos. Dado que son sensibles a la luz y permanecen archivados, los duques entienden que su venta no altera la integridad decorativa de la mansión. Entre las piezas más preciadas que han abandonado la colección, se cuenta el célebre Liber veritatis de Claudio de Lorena (adquirido por el Museo Británico en 1957) y un boceto de Rafael, Cabeza de apóstol, subastado en diciembre de 2012 y que marcó un récord mundial (36 millones de euros). También se vendió en 2010 (tras un debate en la prensa) un bajorrelieve en bronce de Pierino da Vinci, sobrino de Leonardo; no se pudo reunir dinero para retenerlo en el país, y el gobierno tuvo que autorizar su exportación y venta al Museo Liechtenstein de Viena.
El conjunto, además de la mansión principal, cuenta con dos edificios exentos de época isabelina (uno de ellos, una torre de cacerías), establos y un puente sobre el río levantados en el siglo XVIII, e invernaderos de vidrio del siglo XIX. Singular es una fuente de agua cuyo surtidor alcanza 90 metros de altura; se construyó en honor del zar Nicolás I de Rusia, que iba a visitar Chatsworth en 1844 pero no llegó a hacerlo. Posteriormente se sumaron unas turbinas a esta instalación para obtener electricidad de la energía hidráulica, y en 1988 se modernizaron, de modo que la fuerza del agua produce actualmente casi un tercio de la luz necesaria en la mansión.
Chatsworth ha sido empleado como locación de diversas películas de época, como Orgullo y prejuicio (2005) y La duquesa (2008), ambas protagonizadas por Keira Knightley. La segunda de estas películas se centra precisamente en Georgiana Cavendish, una antepasada de los actuales propietarios de la mansión. Otro filme de renombre rodado parcialmente aquí fue El hombre lobo (2010), con Benicio del Toro y Anthony Hopkins.
0 notes
Text
Some quick thing to go with that last 'give five headcanons' post last night. A glimpse of the aftermath of the shit that started it all.
~~
As mothers of young children all, the sound of a commotion did not necessarily draw their full attention under normal circumstances. After all, between the ages of three and seven was prime running around and causing a ruckus time, especially their spawn. But a commotion directly after Dalia’d gone off to check on them? Because they had gone all too quiet? And such a loud one?
It had taken only moments for the others to follow after her, some even forgetting their hats in their rush. It was only a short distance to the lot in which the children played during their meetings, far enough for the youngest to feel bold but near enough to hear their shouts and Pearl’s barking laugh. Nobody was laughing there, and the women skidded to a halt as they watched a great squid creature flee through an alleyway that should have been far too small for it. Dalia was watching it go, snarl on her face and shovel clutched in her hands.
There wasn’t a second thought as to whether she had that side of the situation under control, freeing the rest to rush to their children, huddled at a safe distance and openly distressed. Talking of new friends and how mean Dalia was, babbling nonsense of dying out and saving humanity. Little Jose was crying, sending Teresa’s hackles up even further than they already were. It was only once they had assured themselves that nobody was injured- spooked, upset, but not hurt- that any care was paid to the actual issue at hand.
Settling her little girl on her hip, Máire turned her attention to Dalia, stood there with her hand fisted protectively in the back of her boy’s collar, weapon still in hand.
“A shovel, Dal,” she asked, almost bemused, her accent coming through thick.
“Almost surprised she didn’t go at that thing with her bare hands,” Bess muttered, a hand on Pearl’s shoulder like she may vanish.
“Things are less uppity if you hit them with a shovel,” Dalia said. “They learn quicker.” They all nodded at this truth, hoping the children were soaking it in. Hopefully they wouldn’t have to follow in their footsteps, but just in case, it was good to know.
“What was that,” Fran asked. She was the only one without a hand on a child, but she’d placed herself firmly between the twins and the alleyway.
“Not a clue,” Bess said, “but I think we should keep a closer watch on the kids from now on.” An uproar of disagreement came from the children, but the women all nodded.
“Whatever it was,” Máire said, “I’m having Father Slane pray over Erin, just in case. I’d suggest the lot of you do the similar.” Dalia snorted.
“Oh, our rabbi would love that.” Shaking her head, she urged her boy back towards the house. “Come along, ladies. We should probably be discussing this inside…”
#fanfic#i may have taken the opportunity to change the name i gave kev's great-great-grandma because i wasn't really happy with it
1 note
·
View note
Text
Common Nicknames in English
This chart shows the nicknames for common given names. You need to be careful, however. Do not call someone by their nickname, unless that is what they tell you to do! Also, the 'nickname' below is sometimes the person's real name. If you call a person "Jack," that does not always mean that his real name is "John"; his parents might have given him the name "Jack" when he was born!
Also, names ending in "y" or "ie" are often used by children, but they use the shorter, more "adult" version of the nickname when they grow up.
Once you have studied these, try the The Nickname Game! (When there are several nicknames, only the first one is used in the same.)
Male
Albert Al
Andrew Andy
Anthony Tony
Arthur Art, Arty
Bernard Bernie, Bern
Charles Charlie, Chuck
Christopher Chris
Daniel Dan, Danny
Donald Don
Edward Ed, Eddie
Eugene Gene
Francis Frank, Fran
Frederick Fred, Freddy
Henry Hank
Irving Irv
James Jim, Jimmy
Joseph Joe
John Jack, Jacky
Lawrence Larry
Leonard Leo
Nathan Nat, Nate
Nicholas Nick
Patrick Pat
Peter Pete
Raymond Ray
Richard Dick, Rick
Robert Bob, Bobby, Rob
Ronald Ron, Ronny
Russell Russ
Samuel Sam, Sammy
Stephan Steve
Stuart Stu
Theodore Ted, Teddy
Thomas Tom, Thom, Tommy
Timothy Tim, Timmy
Walter Walt, Wally
William Bill, Billy, Will, Willy
Female
Amanda Mandy
Catherine Cathy. Cath
Christine Chris, Chrissy
Cynthia Cindy, Cynth
Deborah Deb, Debbie
Elizabeth Betty, Beth, Liz, Bess
Florence Flo
Frances Fran, Francie
Janet Jan
Katherine Kathy, Kate
Janice Jan
Nancy Nan
Pamela Pam
Patricia Pat
Roberta Bobbie
Sophia Sophie
Susan Sue, Suzie
Teresa Terry
Valerie Val
Veronica Ronnie
Yvonne Vonna
0 notes
Text
sassbot 9000
696 notes
·
View notes
Note
If you receive this, you make somebody happy! Go on (or not) and send this to ten of your followers who makes you happy or somebody you think needs cheering up. If you get one back, even better! ♡
DAT MY BESS FRAN SHE A RL BAD BITCH <3 <3 <3 <3
1 note
·
View note
Text
HO HO, YOGI BEAR! SYRACUSE 6-0!
HO HO, YOGI BEAR! SYRACUSE 6-0! - https://keywestlou.com/ho-ho-yogi-bear-syracuse-6-0/Ho Ho, Yogi Bear! Syracuse continues its undefeated run! Six and O! Defeated North Carolina State yesterday 24-9. A tough game. A tough opponent. Next week Clemson. Even tougher. Presently 7-0. Yesterday's game played at Syracuse. Sold out! Fifty thousand! My good friends Tom and Fran Dixson missed the game. Vacationing in Siberia. Return Thursday. Many of this year's candidates are sickos. Mike Itkis is a "liberal independent" candidate opposing Democrat Rep. Jerry Nadler in New York's 12th Congressional District. Itkis supports liberal positions such as abortion rights, gun control, and equal economic opportunity for all. He is also "pro-sex" in every regard. To evidence he is a hardened supporter of sex positivity, Itkis released a 13 minute video on the adult video website Pornhub. Itkis - a registered Democrat - starred in the movie with porn star Nicole Sage. He commented: "One of the most meaningful experiences of my life." Sounds like it would be. Itkis claims he is an "introvert." He just came out of the "introvert closet." Washington Post columnist Eugene Robinson wrote in an article yesterday: "The 2022 midterms are the most important of my lifetime." For all of us! Bess Levin did it again. Labeled Trump's reaction to this week's January 6 Committee hearing: "Trump reacts to the January 6 Committee subpoena like a guy who knows the walls are closing in.....It's not a great day to be Donald Trump and even he seems to know it." Suppose stone crabs or spiny lobsters disappeared from Keys waters this season. None to fish. None to capture. None to sell. Alaska is experiencing a somewhat similar situation this season. Except it is for real and not supposedly. Alaska cancelled its snow crab season for the first time this year. Officials are perplexed. The Alaska Department of Fish and Game cancelled the entire 2022-2023 season. One billion stone crabs disappeared. Next year a question mark. Presently, thousands of fishermen and others involved directly and indirectly with the Alaskan snow crabs are out of work. No one knows why the snow crabs have disappeared. A major investigation is underway. I will be out and about tonight. A great evening planned. Meeting Jean Thornton at the Chart Room at 6. A drink or two. Then stone crabs somewhere. Enjoy your Sunday!
0 notes
Text
Maaike Cafmeyer: ‘Ik ben afgemaakt op een moment dat ik me enorm kwetsbaar opstelde.’
Dit stuk verscheen op 3 september in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.
Vanaf zondagavond doet Maaike Cafmeyer (49) in de Eén-reeks Chantal weer waar ze zo goed in is: u doen hikken van het het lachen. Ondertussen balsemt ze de wonden die het proces-De Pauw heeft geslagen. "Ik heb eindelijk mijn veerkracht teruggevonden."
In de categorie 'weetjes waarmee u doodlopende gesprekken kan reanimeren': Maaike Cafmeyer maakte haar acteerdebuut als Mike Cafmeyer. In 2000 was dat, in de Theater Malpertuis-versie van Samuel Becketts Wachten Op Godot. De erven Beckett hadden contractueel bepaald dat de personages van het stuk under no circumstances door vrouwen vertolkt mochten worden. Vier personages, vier mannen: zo had vader Beckett het gewild. Maar de Vlaamse regisseur van Wachten Op Godot, wijlen Sam Bogaerts, had lak aan de gendervoorkeuren van Beckett: er was bijna een halve eeuw verstreken sinds Godot voor het eerst was opgevoerd, hoog tijd om de cast een oestrogeeninjectie te geven, vond hij. Hij gaf de pas afgestudeerde Maaike Cafmeyer de rol van Lucky, veranderde haar naam zonder toestemming van een genderpsycholoog in Mike Cafmeyer, tekende op haar persfoto een treiterig snorretje en ging ervoor.
"Veertig voorstellingen lang is dat goed gegaan", vertelt Maaike Cafmeyer. "Tot een recensent van De Volkskrant een stuk schreef met de titel 'Wachten op Godot, mét actrice'. Toen was het om zeep. De erven Beckett huurden een advocaat in die moest komen vaststellen dat Lucky wel degelijk gespeeld werd door een jonge actrice in een minirok. Niet veel later kreeg Malpertuis te horen dat het voor elke Godot-voorstelling waarin ik nog zou aantreden een belachelijk hoge dwangsom zou moeten betalen. Exit Mike Cafmeyer, dus. Mijn carrière als man was al voorbij nog voor ze goed en wel begonnen was."
Ze veinst teleurstelling, ik zeg dat ze zich in Godot maar een baard had moeten laten aanmeten, zoals Cecilia Bartoli in Ariodante. "Dan had ik er voor mijn eerste rol uitgezien als Conchita Wurst", lacht ze. "Ik weet niet of dat anno 2000 zo'n goeie carrièremove was geweest."
We kennen elkaar amper tien minuten, maar de verbale aftastingsronde lijkt al achter de rug. Cafmeyer ziet er nog relaxter uit dan een halftijds werkende yoga-instructrice die zichzelf bij wijze van stresspreventie een hotstonemassage cadeau heeft gedaan. De voorbije weken bracht ze door in Languedoc-Roussilion, vlakbij Montpellier, waar ze samen met echtgenoot Frans en dochters Martha en Bess in het vakantiehuis van haar overleden grootvader logeerde. En dat heeft mooie herinneringen doen opborrelen.
"Mijn grootvader was een fenomenaal figuur. Hij was bakker, maar wou eigenlijk acteur worden: na zijn uren in de bakkerij volgde hij les aan het conservatorium in Gent. Op een gegeven moment heeft hij zijn bakkersmuts aan de haak gehangen en geprobeerd om professioneel acteur te worden. Dat is hem niet gelukt - wat hij als acteur verdiende, volstond lang niet om zijn acht kinderen te onderhouden - maar hij heeft wel in verschillende voorstellingen geacteerd. Ik heb nog altijd een foto van hem als Oedipus, zijn lievelingspersonage."
"Nadat hij onder ogen had gezien dat hij niet de nieuwe Julien Schoenaerts ging worden, koos hij voor een job als leraar dictie. In zijn vrije tijd blies hij het amateurtoneel van Torhout nieuw leven in. Hij heeft veel mensen, waaronder mij, de liefde voor toneel en literatuur bijgebracht. Mijn opa is gestorven in 1995, maar heeft mij nog net naar het conservatorium zien vertrekken. Voor hij zijn laatste adem uitblies, zei hij: 'Gij gaat deftig moeten leren klappen, want anders gaat dat echt niet lukken met u." (lacht)
Deftig klappen doet Maaike Cafmeyer zevenentwintig jaar later nog altijd niet: in Chantal, de spin-off van Eigen Kweek die vanaf zondag op Eén te zien is, geeft ze in volmaakt West-Vlaams opnieuw gestalte aan politie-agente Chantal Vantomme. Alleen is Vantomme dit keer geen personage in de periferie meer, maar de onbetwiste heldin. Ik vraag wat scenarist Mathias Sercu ervan overtuigde dat hij op de frêle schouders van Chantal Vantomme een hele reeks kon neerpoten.
"Mathias hield van het je-m'en-foutisme van Chantal: ze heeft schijt aan wat anderen denken en is ongevoelig voor sociale druk. Dat schept scenariotechnisch veel mogelijkheden, natuurlijk. Eigenlijk is Chantal mijn volmaakte tegenpool. Ik ben empathisch en wil het anderen naar de zin maken. Daar heeft Chantal allemaal geen last van." (lacht)
Chantal gaat over een vrouw die in een mannenwereld terechtkomt - het wijkcommissariaat van het fictieve dorpje Loveringem - en daar moet opboksen tegen patriarchale machtsverhoudingen. Het is moeilijk om in die premisse geen overeenkomsten te zien met een zaak waarin negen vrouwen de strijd aanbinden tegen een machtige regisseur met een grensoverschrijdende persoonlijkheid.
"Mm. Dat zie ik toch anders. Chantal Vantomme belandt in een politiecommissariaat waar al tweehonderd jaar niks meer veranderd is. 'Vanaf nu ben ik hier de baas', zegt ze. Waarop alle mannelijke politie-agenten het hoofd schudden en zeggen: 'Dat zal niet waar zijn.' Chantal gaat dus over veranderende tijden, niet over toxische relaties. Het onderwerp van de reeks is niet 'mannen versus vrouwen', maar wél: mensen die toenadering zoeken tot elkaar. Die elkaar proberen te begrijpen, die tot een modus vivendi trachten te komen. Het is fijn dat Chantal door een man geschreven is. Dat zal ons hopelijk al dat vermoeidende wij-zij-gedoe besparen. Mathias zal niet zo gauw een feministisch zeikwijf genoemd worden." (lacht)
In het persbericht wordt Chantal aangekondigd als een reeks 'met een serieuze Westhoek af'. Het was tijd om uw innerlijke comédienne nog eens aan te spreken?
"Ja. Ik word de laatste tijd iets te vaak naar mijn zin in een politieke, of in ieder geval feministische hoek geduwd. Maar ik ben ben niet activistisch, ik ben niksistisch. Ik wil de mensen gewoon nog eens doen lachen. Ze hebben dat nodig. En ik ook. (lacht) Ik las dat onze kunstscholen nog nooit zoveel leerlingen hebben gehad. Dat geeft aan dat we meer dan ooit behoefte hebben aan schoonheid en troost."
Chantal bevestigt wat ook Bevergem, Eigen Kweek en Nonkels al overtuigend demonstreerden: West-Vlaams is op tv het nieuwe Antwerps geworden.
"Daar lijkt het op, ja. Tot de kijkers ook het West-Vlaams beu zullen zijn en het de beurt is aan het Limburgs. (lacht) Ik hou van series waarin dialect gesproken wordt: ik vind ze doorgaans waarachtiger. Mijn man is een Nederlander. Als hij Vlaamse acteurs algemeen Nederlands hoort praten, zegt hij altijd: 'Schei toch uit. Op café praten jullie heel anders.'"
Ella Leyers sprak vorige week in Humo over 'de cirque rond acteren': de castings, de vroege calls, het vele wachten, ... Ze zei: 'Ik kijk met ontzag naar collega's die vijftig of zestig zijn en nog steeds met diezelfde energie en passie naar een set rijden.' U bént bijna vijftig: trekt ú nog met dezelfde energie naar een set?
"Ja. En daar moet ik niet eens mijn best voor doen. Ik acteer enorm graag. Al besef ik dat ik in een luxepositie zit: ik kan uitsluitend projecten kiezen die iets voor me betekenen. Vroeger speelde ik soms louter om brood op de plank te krijgen. Vandaag kan ik aanbie-dingen divagewijs afslaan. (lacht) Maar ik ga nog altijd naar castings. En ik word nog altijd afgewezen. Zelfs voor de rol van Chantal in Eigen Kweek ben ik vier keer terug moeten gaan. Pas toen ik de regisseur op het hart drukte dat hij mij gerust een ander kapsel en een ander gat mocht geven - dat hij mij met andere woorden lelijk mocht maken - was hij overtuigd."
Zondagavond wordt de eerste aflevering van Chantal uitgezonden. Dat u de hoofdrol speelt in een zondagavondreeks: betekent dat nog iets voor een actrice met uw staat van dienst?
"Ik ben daar best trots op, ja. Maar het belangrijkste voor mij is dat ik nog altijd acteer. Dat ik mijn job niet heb opgegeven. De afgelopen jaren heb ik vaak gedacht: het hoeft niet meer voor mij. Ik heb ernstig overwogen om een job in de hulpverlening te zoeken. Maar ik heb op tijd beseft dat ik té graag speel. Vandaag ben ik blij dat ik mijn acteercarrière niet heb weggegooid."
U wou wellicht ook niet stoppen met acteren, maar ontsnappen aan de openbaarheid.
"Eigenlijk wel, ja. Ik ben publiekelijk afgemaakt op een moment dat ik mij enorm kwetsbaar opstelde. Ik heb mails gekregen van mensen die mij iets wilden aandoen. Iedereen zei: 'Laat je niet doen, Maaike. Blijven spelen.' Maar dat is natuurlijk gemakkelijk gezegd als je het niet zelf moet doen."
De sfeer slaat om. Hoewel de Antwerpse zomeravond nog altijd even mooi is, neemt de bewolking in het hoofd van Maaike Cafmeyer toe. Ze vertelt hoe diep ze de voorbije jaren heeft gezeten. Hoe wanhoop een tijdlang haar dagelijkse compagnon is geweest. En hoe ze er nog altijd een dagtaak aan heeft om de brokstukken van haar hart weer aan elkaar te lijmen.
Voor wie het om redenen die niemand zal begrijpen gemist heeft: in het stalkingproces tegen televisiemaker Bart De Pauw was Maaike Cafmeyer één van de negen vrouwen die zich burgerlijke partij hadden gesteld. De Pauw werd door de rechtbank van Mechelen veroordeeld tot een celstraf van zes maanden met uitstel, Cafmeyer door een deel van de publieke opinie tot het slikken van een eindeloze stroom van verwensingen.
"Ik ben vernederd, bedreigd en uitgelachen. Ik ben weggezet als een op geld beluste aandachtshoer of een hoer tout court. Ik ben met woorden mishandeld, verkracht en vermoord. Mijn man en dochters zijn door het slijk gehaald. Je hebt geen idee wat dat allemaal doet met een mens. Geshamed worden op het internet kan je echt breken. Er zijn mensen die daardoor uit het leven stappen. En ik kan niet zeggen dat ik dat volkomen onbegrijpelijk vind."
(na een stilte:) "Gelukkig heb ik op een gegeven moment mijn veerkracht terug-gevonden. En heb ik beslist: ik zal hier niét aan ten onder gaan. (slaat met de handen op tafel) Niet, niet, niet. (na een nieuwe stilte:) Blijkbaar heb ik een ingebouwd verdedigingsmechanisme tegen vernedering. Als jong meisje deed ik ooit mee aan een welsprekendheidstornooi. De presentator van dienst zeikte mij op het podium keihard af. Hij zei dat je aan elk woord dat ik uitsprak, kon horen waar ik vandaan kwam. Mijn oom, die in de zaal zat, was verbouwereerd. Maar tegelijk glunderde hij ook: hij zag dat ik me door de beledigingen van de presentator niet uit mijn lood liet slaan. Ook toen al had ik kennelijk iets van: 'Mij krijg je niet kapot, vriend.'"
Wat maakt het negeren van trollen zo moeilijk? Hun mails zijn vaak manifest krankzinnig. Helpt dat niet om er met een laconiek schouderophalen op te reageren?
"Ik kan een trolbericht in eerste instantie best wel relativeren. Zeker als ik me de auteur van zo'n bericht voorstel als een vieze man met rotte tanden, plakvingers en een belachelijk dikke bril. (lachje) Maar na een tijdje komen de vragen. Hoe ben jij aan mijn e-mailadres geraakt? Hoe ben jij iets te weten gekomen waar alleen mijn intimi van op de hoogte zijn? Waarom kan de politie niet achterhalen wie jij bent? En beetje bij beetje word je toch bang. Dreigmails zijn sluipmoordenaars: ze banen zich langzaam maar zeker een weg naar je hart, waar ze steevast schade aanrichten. Een paar weken geleden gaf ik een interview aan De Standaard. Onmiddellijk waren de raven en de ratten weer van de partij. Frans heeft op de sociale media een aantal posts gelezen. Toen ik hem wit zag wegtrekken, heb ik beslist: ik lees niks meer. (na een stilte) Gelukkig hoor ik dat er steeds meer corrigerende reacties van andere mensen komen. Dat de stille menigte steeds minder stil is. Dat doet deugd."
Als u de grenzen van uw empathisch vermogen maximaal oprekt, begrijpt u dan wat uw belagers bezielt?
"Ik denk dat ze vinden dat wij, de vrouwen die zich in het proces-De Pauw burgerlijke partij hebben gesteld, hen iets hebben afgepakt. Te weten: hun beeld van Bart De Pauw als ideale schoonzoon en sympathieke televisiemaker. Ze hebben het gevoel dat wij hen mordicus van hun geloof willen doen vallen en ze verzetten zich daartegen. Tot op zekere hoogte kan ik daar nog begrip voor opbrengen. Ook wij, de vrouwen, hebben in het verleden met tegenzin ons beeld van Bart moeten bijstellen. Ook wij vonden het ontredderend om te moeten vaststellen dat hij twee gezichten heeft. Maar dat betekent niet dat hij niet op zijn gedrag hoort aangesproken te worden."
Toen u in oktober 2017 aan de preventie-adviseur van de VRT ging melden dat Bart De Pauw zich schuldig had gemaakt aan allerlei vormen van grensoverschrijdend gedrag, ging u ervan uit dat uw aangifte binnenskamers zou worden behandeld. Als u toen had geweten dat De Pauw de zaak zélf publiek zou maken, had u dan ook aangifte gedaan?
"Nee. Ik heb een groot rechtvaardigheidsgevoel, maar ik ben geen masochist."
Bart De Pauw werd veroordeeld tot zes maanden cel met uitstel voor de belaging van vijf vrouwen. U was geen van hen en kreeg van de rechtbank dus niet het statuut van slachtoffer. Was dat een teleurstelling?
"Nee. Ik was vooral opgelucht dat de rechtbank erkende dat Bart ernstige en strafbare fouten heeft begaan. Dat mijn eigen verhaal niet tot een veroordeling heeft geleid, is bijkomstig. Ik wist op voorhand dat de rechtbank in een aantal gevallen, waaronder het mijne, wellicht zou oordelen dat er onvoldoende bewijsmateriaal was. Maar dat wil niet zeggen dat mijn verhaal niet geloofd is. In het vonnis staat zwart op wit: 'Het is niet zo dat we de andere vrouwen ongeloofwaardig vinden. Ze hebben alleen onvoldoende bewijzen voor een veroordeling.'"
'Mijn grootste angst is dat ik mijn verhaal niet verteld krijg', zei u in De Standaard. Wat maakt uw verhaal zo moeilijk om te vertellen?
"Dat het niet eenduidig, maar complex is. Dat ik er ook mijn eigen blindheid een plaats in moet geven. Maar vooral: dat er aan de overkant van de tafel iemand zit die voortdurend zegt: 'Wat niet bewezen kan worden, is niet waar.' Tegen zo'n verregaande schaamteloosheid kan je niet op. De Chinese wijsgeer Mencius zei: 'Schaamteloosheid is de schaamte van wie alle schaamte heeft verloren.' Dat is de nagel op de kop. Liegen is niet alleen: een onjuist verhaal vertellen. Liegen is in dit geval ook: iemand anders de kans ontnemen om wél het juiste verhaal te vertellen."
Wat u wellicht moeilijk uitgelegd krijgt, is dat u zich door Bart De Pauw heeft laten manipuleren. En dat u na zijn grensoverschrijdend gedrag toch altijd met hem bent blijven samenwerken.
"Dat we zolang zijn blijven samenwerken, is volstrekt logisch: ik heb wat er gebeurd is jarenlang verdrongen. Ik wilde er mijn leven niet door laten bepalen, ik wilde sterker zijn dan dat. Maar toen ik in 2017 hoorde dat er wéér een jonge vrouw aan het gedrag van Bart ten onder aan het gaan was, moést ik wel iets doen. Dat heeft niks met rancune te maken, zoals hier en daar beweerd is, maar alles met het feit dat ik mezelf niet meer in de spiegel had kunnen aankijken als ik toen gezwegen had."
Heeft u uw verhaal aan uw intimi verteld gekregen?
"Absoluut. Met de billen bloot. Maar de schaamte die je voelt omdat je moet toegeven dat je onnozel, naïef en ziende blind bent geweest, daar kan je mee dealen. Ik hoop dat mensen die iets gelijkaardigs hebben meegemaakt dat beseffen. Schaamte kan je overwinnen. Het hoeft je leven niet te verwoesten."
In hoeverre heeft u Bess en Martha, uw dochters van respectievelijk tien en twaalf, kunnen uitleggen wat er aan de hand was?
"Dat was ontzettend moeilijk. Ik heb hen uitgelegd dat het niet hun taak was om mijn verdriet weg te nemen. Dat ik er ben om hún verdriet te verzachten, niet omgekeerd. En verder heb ik gezegd: 'Lieve schatten, ik kan jullie ten diepste niet vertellen wat er gebeurd is. Maar als jullie ouder zijn, ga ik dat wél doen.' Dat hebben ze aanvaard."
De verhoopte catharsis na het proces is bij u uitgebleven. U staat naar eigen zeggen nog maar aan het begin van uw verwerkingsproces. Wat heeft u nodig om deze zaak met een min of meer bevrijd gemoed te kunnen klasseren?
"Heel eenvoudig: een oprechte sorry krijgen."
Helaas: het ziet er niet naar uit dat u die ooit gaat krijgen.
"Inderdaad. En daar moeten wij, de slachtoffers, mee leren leven. Maar ook dat zal wel lukken. Wij zijn niet van plan om te blijven treuren. Wij zijn vastberaden om opnieuw gelukkig te worden."
'Risk joy, in the raw wind of the new world', zoals Louise Glück schrijft in Snowdrops, het gedicht dat u zo koestert.
"Risk joy: natúúrlijk. Wat moet je anders? Settle for sadness? Dat is toch geen alternatief? Ik kan niet leven in melancholie. Ik moet geluk kunnen ervaren en andere mensen gelukkig kunnen maken. En ik ben er zeker van dat me dat opnieuw gaat lukken. Ondanks alles hebben de voorbije vijf jaar me sterker gemaakt. Ik zeul niet langer geheimen met me mee, ik ben niet langer iemand die haar mond houdt. Dat is pure winst. Ooit was ik een meisje van de middenweg: een pleaser die in de beste West-Vlaamse traditie iedereen te vriend wilde houden. Want: 'Je weet maar nooit of je elkaar nog gaat tegenkomen.' Vandaag rij ik op het linkerrijvak. Tegen tweehonderd per uur. Dat is beangstigend, maar ook enorm bevrijdend."
Volgend jaar wordt ze vijftig: een leeftijd waarop scheurtjes in gewrichtsbanden even gewoon zijn als cokerestjes in Antwerpse neusgaten. Maar vooral: een leeftijd die aanzet tot het maken van bucket lists. Niks zo erg als een hoofd waarin meer herinneringen wonen dan vooruitzichten. Heeft Maaike Cafmeyer haar leven al op de spreekwoordelijke weegschaal gelegd?
"Ja, en eerlijk: ik ben blij dat ik bijna vijftig ben. De bagage die ik de voorbije halve eeuw heb opgedaan, laat me toe om betere keuzes te maken. En ook al zie ik in de spiegel niet langer het meisje dat ik vroeger was, ik heb nog altijd haar onbevangenheid. Haar drang naar nieuwe ervaringen. Als je je niet langer openstelt voor nieuwe avonturen, heb je het leven de facto opgegeven."
"Ik denk dat ik volgend jaar maar eens een groot verjaardagsfeest geef. Dat zeg ik al sinds mijn dertigste, maar het is er nog nooit van gekomen. Mijn vrienden lachen daarmee. 'Wij wachten al twintig jaar op een feest', zeggen ze. (lacht) Maar ik heb het gevoel dat dit een goed moment is om het leven nog eens te vieren. Plus: het is tijd dat mijn dochters nog eens een fuivende mama zien."
Het moederschap is een rol waar ze niet nadrukkelijk naar gehengeld heeft: haar kinderwens was veeleer bescheiden. Maar eenmaal geboren, deden Martha en Bess al haar zorgende instincten ontwaken. "Ik moeder ontzettend graag. Ik stop niet bij 'Dag schat, hoe was je dag?', ik vraag dóór. 'Wat was het leukste moment van je dag?' 'En wat het stomste?' 'Als je je dag een rapportcijfer zou moeten geven, wat zou dat dan zijn?' Ik denk dat mijn dochters mijn nieuwsgierigheid bij momenten kotsbeu zijn. Zoals elke mama ben ik de zaag geworden die ik nooit wilde zijn. (lacht) Dat je je kinderen uit liefde en bezorgdheid de oren van het hoofd zeurt: het is blijkbaar onvermijdelijk."
Columnist Mark Coenen bedacht vorig weekend het woord 'ouderschaam': 'Het gevoel, nee de wetenschap, dat je ouders duffe relieken uit het verleden zijn, die krampachtig proberen om bij te tijd te blijven, daar jammerlijk in mislukken en door hun belachelijk aanstellerige gedrag je eigen leven schier onmogelijk maken.' Zijn Martha en Bess al getroffen door ouderschaam?
(lacht) "Nog net niet, denk ik. Wat niet wegneemt dat het generatiekloofje tussen ons stilaan zichtbaar wordt. Onlangs kondigde Martha aan dat ze met skin care ging beginnen. Ik zei: 'Skin care? Are you fucking kidding me? Je bent twaalf. Je huid zal nooit meer mooier worden dan hij nu is.' Weet je wat ze antwoordde? 'Mama, alsjeblief, niet zo pessimistisch.'" (lacht)
Wat wil u uw dochters prioritair meegeven?
"Dat het waanzinnig belangrijk is om tegen andere mensen te zeggen wat je denkt en voelt. Dat dat zelfs een voorwaarde is om vrij te kunnen zijn. Zelf heb ik mijn emoties decennialang verborgen. Die vertraging wil ik mijn dochters besparen. Al zegt Frans dat dat ijdele hoop is. Dat kinderen zélf beslissen of ze iets oppikken of niet. Ik vrees dat hij gelijk heeft." (glimlacht)
Zijn Frans Grapperhaus en Maaike Cafmeyer na alles wat ze hebben meegemaakt een koppel voor de eeuwigheid?
"Dat weet ik niet. Frans en ik hebben altijd tegen elkaar gezegd: het kan morgen gedaan zijn. Hij is het enige lief aan wie ik nooit onvergankelijke liefde beloofd heb. En toch zijn we al bijna twintig jaar samen. We kunnen dus wel tegen een stootje. Al weten we natuurlijk niet welke beproevingen ons nog te wachten staan. Je maakt als koppel maar beter geen aanspraken op eeuwigheid, denk ik."
Hoe ziet echte liefde eruit?
"Je moet in een relatie de lelijkste versie van jezelf kunnen zijn. Als er daarna nog van je gehouden wordt, is er liefde in het spel. Ook belangrijk: je moet twee verschillende mensen kunnen blijven. Ik heb in mijn leven nog nooit iemand gekend die mij zo vrij laat als Frans. Regelmatig verzekert hij me: 'Ik ga niet altijd akkoord met wat je zegt, maar ik ben bij je'. Dat is ongelooflijk fijn om te horen. En het klopt ook: Frans is fundamenteel bij mij."
'Ik heb bedrogen en ik ben bedrogen', zei u ooit in Humo. Is gehavende liefde sterkere liefde?
"Ik weet niet of het sterkere liefde is. Maar het is wel intensere liefde. En intensiteit is lekker." (lacht)
We praten nog even over de toekomst, en of daar wel of niet naar uitgekeken moet worden. Binnen een dikke week begint in de ondernemingsrechtbank van Brussel het proces waarin Bart De Pauw twaalf miljoen euro eist van de VRT. Hoewel Maaike Cafmeyer in dat proces aanklagende noch verdedigende partij is, weet ze nu al dat ook die rechtszaak van haar mailbox weer even een beerput zal maken. Ik wil haar alvast moed inspreken, maar ze verrast me met een heerlijke ongerijmdheid.
"Voor veel mensen is de gedachte dat het ergste nog moet komen deprimerend. Maar mij maakt die gedachte net gelukkig. Want als het ergste nog moet komen, is het heden goed. En dat besef helpt me om voluit van het moment te genieten."
Een redenering die zó in Wachten Op Godot kan, zeg ik voor ze opnieuw naar Gent rijdt.
0 notes
Text
You can't tell me your best friend is more awesome than mine.
Jk. But seriously, we just spent an hour on the phone because I'm sick and my best friend is driving home from college. And we literally just harmonized (sickly) Eye of the Tiger because we hoped my side of the connection could overcome his crappy connection. We're music trash.
@sabertag105
#best friend things#bess fran#best fran#best friend#and jeebus help us all when we're together#we're still goofballs apart#we're music trash#blasting music#music humor#im music trash
4 notes
·
View notes
Text
A unicorn and a demon walk into a gay bar
@midnavidalia
7 notes
·
View notes
Last Seen Blogs
curatedbyd
CURATED by D.
pit--rat
SPEARED
bluegiragi
bluegiragi
52weekstees
Sans titre
michelgamboa
RAD