Kapag Cinemalaya Season dati, lagi akong nanunuod after office. Hindi na ko nanunuod ng trailer at hindi na rin binabasa yung synopsis, bahala na kung anong maabutan kong film.

So pinanuod ko yung Diablo ng mag-isa. Akala ko naman may ibang meaning kaya di ko pinansin yung title.

Pero puta yan! Horror/Thriller pala yun! Shuta talaga! May dala pa naman akong kape nun!

Ayun, simula nun di na ko nanuod mag-isa sa sinehan pag horror/thriller/gulatan ang eksena. HAHAHAHAHA!

backburner era = he's not just into you

ngayon lang ako nakatapos ng podcast walangya. tawa ko nang tawa boyop!!! HAHAHAHAHAAHAH. how to be a smart dater tas how to be a serial dater HAHAHAHAHA qaqo.

hello, stranger!

about me. i’m yel. i’m very much single now. twenty-two. bi femme. going by the pronouns she/her. an infj-t. pisces sun. an economist. and a furmom.

my beloved. adi.

likes. 트와이스. bunnies. ghibli films. everything indie. buzzfeed unsolved. vox explained. drag race ph. ang walang kwentang podcast. ang teorya ng pagkahulog. janus silang. ricky lee books.

before you request. i only accept fr’s if we’re close. i like to keyboard smash & type all caps so expect unnecessary virtual noise. i reblog a lot of sapphic graphics. pls don’t ss posts without my permission!

don’t request if. we’re not close/mutuals from my past accounts. irl. solo. anti gg.

Bed Weather | 56th

Earlier, I probably slept around 3am. I am feeling tired but I had a nap so I when I woke up to take a bath, I was awake until 3am. I am even planning to sleep early so I can wake up early and do house chores. 

I think I woke up around 8am and I did my breakfast around 10am. I cooked two packs of pansit canton and some scrambled eggs, and hotdogs. I toasted some bread too but I burned the other one. 

I was just watching a series in Netflix, Shooting Stars. I am enjoying the story as I have been a of Ang Walang Kwentang Podcast. I once in my life I dreamt of working behind the camera. I wanted to be part of the production staff or film or anything as long as I will work in ABS or GMA. 

Today is such a bed weather. Although I know in some places, they are experiencing terrible storm. I wish they are all safe and dry at this moment. I felt so privilege to comfortably sleeping in my bed with a stock in my fridge and cabinets. I wish everyone will be okay. 

Up to now, the wind is still strong and the rain is still heavy, even though it stops start, but  its still bothering. My balcony is completely wet and I just use fan the entire day to save energy cause its cold and cozy. 

I wish I am with someone right now so I can cook some sopas and share it with them. I like eating sopas or champorado in this kind of weather. I remember when I was young, my Mom usually cook this for us while I am wrapped with my favorite comforter sitting in our couch. My brother and I usually watch TV or play around the house. 

I miss the feeling of being a child. I miss home. It is very hard to be an adult and if only I can cry to these moments, probably, I would. I wanted to stop growing cause life is too heavy for me to carry lately.

I'm on my own now. So I should know how to deal with this kind of pressure in my head. I wish that I'll get better soon. 

Good night.

Love always,

iankarlo

“Relationships are like multiplication of fraction.”

1/2 * 1/2 = 1/4

1 * 1 = 1

“Parte ng growing up yung pagiging petty, pero parang ngayon pag tumanda ka na parang, hmm tutulog ko na nga lang. Tulog nalang ako.”

Totoo yon, napaglilipasan nalang talaga natin ‘to minsan e. Pero diba may times parin na nauulol tayo bigla at nagpapakapetty tayo sa maliit na bagay. Haha. Lagi ko kasi nakikita kay Mer ‘tong ang walang kwentang podcast, tapos may nabasa rin ako kanina ata yun, kay Faye. So nacurious ako, chineck ko yung podcast nila. Naghanap ako ng magandang topic, tinry ko yung sa oldest kaso medyo nabored ako, tas puro pag ibig pa ata yun haha hanggang sa eto ngang Petty Fights napakinggan ko, part 1 & 2 puro tawa. Haha. Lalang nag enjoy lang ako. Haha.

since i am chismosa nga, gustong gusto ko talaga yung ‘ang walang kwentang podcast’ ni antoinette jadaone at juan miguel severo, well they talk about a lot of things. kahit na ep 5 pa lang ako, aliw na aliw ako sa pakikinig at tawang tawa ako sa katangahan nilang dalawa sa pag-ibig. it just amazes me how people can do things at that extent for the people they love. iba talaga siguro kapag mahal mo ang isang tao, ay w0w nagsenti porket umulan hahaha pero if you’re looking for something different, try listening to their podcast. isa sa mga gusto kong sinabi ni gege ay, kapag pagod ka na, hindi mo naman kailangan umalis. kailangan mo lang magpahinga. 

yon lang naman, sana kahit umulan at malamig ang gabi ay hindi maging malamig ang gabi mo <3

I had just came from a binge-listening marathon for Ang Walang Kwentang Podcast. I fell in love with the first episode because of the topic PLUS I think I laughed with them on the mag-mamais story ni Gege🤣

Not to mention I'm learning so much and that's why siguro I'm getting relief din because the channel really speaks to me on so many levels.

Yesterday I watched a documentary called Catfish (2010). It made me feel things nung na-mention ni direk tonette (wow close😂) the real meaning behind the term "catfish".

Then right now I'm listening to the Wear sunscreen spoken word poetry ni Baz Lurhmann. I would highly recommend to my fellow 20 somethings these kinds of content dahil at these times talaga these contents might save us all.

Mention ko lang din na, they are aware and conscious about being politically correct which is a great example lalo na at this day and age of cancel cultures and self-awareness with other people's feelings.

So ayon, I really hope this podcast keeps on producing relevant content throughout.

DAY 2: 15 Random Facts about yourself

1. My parents other nickname for me is "Che". My mom was the one who is so used to calling me Che than my dad. That was derived from the Chinese word "Diche" that means Older Sister or "Ate" in tagalog.

2. I'm the "Unica Hija" or only girl in our family. I have two brothers, I'm the middle child.

3. I love Pandas. That started after I have watched the Kung Fu Panda movie way back 2009? But my favorite character there was Tigress.

4. I love Museums. The first museum that I've visited was the National Museum of Natural History last December 2018. That was a very memorable day to me since that was the first time I've visited a place alone. It was a day where I gathered a lot of energy and courage especially while travelling alone and keeping myself from collapsing just by looking at the taxidermied animals.

5. I'm afraid of the dead. Ex. Dead coakroach, rats, cats.

6. My favorite museum is the National Museum of Fine Arts. Being able to visit that was a dreaaaam come truuue moment for me!

7. NBSB. Puro "Almost". -_-

8 I always have the urge to cut my bangs/hair whenever I see a pair of scissors, a mirror and a comb.

9. I can slightly play the keyboard, guitar and ukulele. I am trying my best to master those three but I'm good if I can master at least one of them.

10. I love kids! I love babies! I am soooooo fond of them. I'd love to have my own kids someday. Hihi. Hello, Lord..jowa to husband rin po sana..🥰

11. I love libraries. I used to visit a Public Library almost everyday when I was still studying. My favorite book there was the "500 Baby Names for Boys and Girls". HAHAHAHA

12. I am sooo interested with Greek/Roman Mythology since elementary. It was all because of the Encarta Encyclopedia in our computer. Same goes for my love of museums, virtual tours, histories/true to life stories/mysteries, etc.

13. I love singing, writing, drawing, dancing, daydreaming and sleeping.

14. I love listening to podcasts lately. My favorite podcasts from Spotify are Adulting with Joyce Pring, Stories after Dark and Ang Walang Kwentang Podcast and more!

15. I love nature. I love seeing flowers, trees, the different colors of the sky, the moon and especially the stars. My favorite constellation is the "Orion".

And that's all for my Day 2 entry. ☺️

#30DaysChallenge #22to23 #countdowntobirthday! #Day2

most of the time nasa readiness nyo na mag-pamilya siguro? relative financial security, tolerance of each other pag magkasama nang matagal (yung iba kasi nauuwi sa away pag magkasama)

lol pero mga married people ang sumagot neto, not a single guy na left out na ng mga married na katropa hahahaha

Eto rin yung podcast na nabasa ko about marriage thingy. Baka want niyo rin pakinggan Hahah.

And yung mga nasa in a relationship rin siguro. Pero agree ako sa financial, emotional and mental stability after all yun yung pinakaimportante sa lahat kasi it's another stage of marriage is parenting.

 Multiplication of Fraction

It was the later days of quarantine and lockdown, January of 2021. I happen to scroll by a Spotify Ad about this podcast by a director and a writer-slash-poet. This podcast is titled, "Ang Walang Kwentang Podcast" (The Senseless Podcast), and since then, I always listen to them. The podcast started since the middle of 2020, well because of the pandemic, I believe. The podcast is basically about things, friends talk about, like high school days, childhood memories, love, and whatnot. They upload every Mondays and Thursdays. On Mondays, it's just them talking about everything or any topic, and sometimes a guest joins them. Also, on Thursdays, it's kind of special because their topic is all about "katangahan" (stupidity) in terms of love. They would have letters from the listeners and read it during the podcast. Most of the senders seek advise, may it be about life, love, career and whatnot. The podcast has about 55 episodes when I started listening to so I "binge-listen" to it for almost everyday.

          I bethink not of which specific episode it was, but I know it's one of the "Sta. Roselle Nava" episodes. Basically, it's the one where the listeners would send their "katangahan sa pag-ibig" letter. I remember Juan Miguel Severo's particular line and I quote, "love is a multiplication of fractions." It came to my senses that that quote really was correct. I am no math wizard but I know the basics. In multiplying fractions, one(1) when multiplied to one-half(½) is one-half(½). One(1) when multiplied to one-fourth(¼) is one-fourth (¼). When we put it in the sense of romantic or any relationship perhaps, a complete and whole person will eventually end up either half, a quarter or partially fragmentary. Like how one(1) is multiplied to one-half(½), the other party which in the first place was whole will be left with one-half(½). It simply says that when one is committing into a relationship, one should really make himself/herself whole, and so is the partner involved. Getting into relationship is no such mediocre nor half-assed decision. Entering a relationship just for the sake of the experience and sex is not really ideal. You being not completely whole, nor is your partner, would just leave you both empty. It takes time to build your self and I don't think losing it to someone whom you just love is not ever worth it. Let's be honest, love is never enough in a relationship. It takes more than just love to have a better relationship. This actively demonstrates that to have a better, perhaps the best, relationship is to have a great understanding of yourself. Accustom yourself with solitude so that you won't be ever afraid of being in that situation again.

          To sum up everything that have been stated so far, do not put yourself in a relationship where your partner, or you, are not completely healed nor atone with his/her past. It will just end up in a situation where you drain each other and left each other empty in the end. Alas, you'll end up alone again, devasted and shattered.

Click clack, bada bing, bada boom: Some late realizations are not bound to be doomed

Henlo! Kukunin ko lang ang pagkakataong ito para magbahagi ulit ng mga panibagong realization ko sa gitna ng lumbay, krisis pangkalusugang, at pangagago ng gobyerno.

Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa isipan ko para isulat ang mga sumusunod at i-post rito sa Tumblr, pero anong magagawa ko? Kailangan ko ng outlet, wala naman akong pambayad para sa therapist o kaya mapagsasabihan ng mga hinaing ko sa buhay. Siguro nga ay dapat ipinagpasa-journal ko na lang 'to kaso ang bagal ko na rin kasing magsulat at saka pasmado na 'ko (yo, carpal tunnel syndrome, ang lala), 'di ko na mabasa 'yong sinulat ko. Lalo na kapag ang dami-dami kong gustong sabihin tapos sunod-sunod pa na parang atat na atat kumawala sa hawla ang mga ideya sa utak ko, binibilisan ko talaga ang pagsulat at ang labas, eh, para akong doktor dahil sa handwriting ko. Ewan ko rin kung dala lang 'to ng pag-inom ko ng kape o ng pakikinig sa "Ang Walang Kwentang Podcast" nina Direk Tonette at Gege, na nakaka-inspire, kaya giddy at good mood ako ngayon. So sorry na kung medyo TMI 'to pero susubukan ko pa ring magpa-demure. LOL!

Nitong mga nakaraang linggo, ginagawa ko talaga ang lahat para i-distract ang sarili ko sa mga nangyayari kasi, totoo nga ang chika, nakakabaliw. Nagdeactivate ako ng mga social media account, ang tinira ko lang ay ang stan account ko sa Twitter kasi gusto ko pa rin naman maging updated kahit papaano pero d-in-eac ko pa rin kasi it's too much lalo na't fina-follow ako ng co-worker ko roon (I'm sorry) at gumawa ng bagong account nitong araw lang din, parang buang, 'no? Smells like FOMO. Off-the-grid kuno pero ang totoo ay gusto ko lang din talagang lumayo from everybody, what's new? Bukod sa Twitter, itong Tumblr at Letterboxd lang din ang tinira ko kasi walang deactivation option (o hindi lang ako aware na mayroon). Sa Letterboxd naman, medyo ang hirap na ring huminga, ano? Ako lang 'to. Bale, ayan lang ang mga binibisita kong socmed platform in-between or after work hours. Lahat talaga ng pagkakaabalahan ngayong quarantine, gagawin at gagawin natin 'no. May nabasa nga akong post, ang sabi, wala nang pinagkaiba ang weekdays at weekends. Wala nang distinction. Minsan nga ay dumadating pa sa point na hindi na natin alam kung anong araw o oras na. Nakakaburnout. Tapos sunod-sunod pa 'yong masasamang balita. Nakakagalit lalo. Parang nakakakonsensiya nga ring huminga o magpause minsan kasi feeling ko, again, ako lang 'to, nakakalimutan ko 'yong may mas mabibigat pang struggle sa atin na patuloy na tinatarantado ng pamahaalan. Suwerte pa rin ang iba sa atin kung tutuusin, pero hindi rito magtatapos 'yon. Maganda ang may awareness, sensitivity, acknowledgement sa sarili at sa kapaligiran natin; empathy, na alam kong hindi natuturo, at all times para sa lahat, puwera na lang sa mga hayup sa administrasyong 'to. Bago pa ako maging politikal, gusto ko lang ipaalala na huminga tayo. Okay lang magpahinga at huminto at kapag ayos na ang lahat ay magpapatuloy tayo. Moreover, let's give hope a try. Ito na lang ang panghahawakan natin. Puwedeng love, kung gusto niyo. Maaring isipin ng mga makakabasa nito na kilala ako nang personal na 'wow, coming from me?' Na halos sumuko na sa buhay? Na ang isang taong uptight at may pagka-self-centered ay sasabihin 'to? Spoiler alert, hard lesson 'to na natutunan ko. Sa taong nagdaan, hindi ko talaga kakampi ang mundo at puro pasakit lang ang hatid nito.

Anyway, balik sa topic. Last week lang ay nagdecide akong buksan ulit 'yong Wattpad account ko kasi nabalitaan kong nagpost si Gege ng BL story niya na pa-screenplay ang format, "Gaya sa Pelikula" ang pamagat. Inisang upuan ko lang binasa 'yong istoryang sinulat niya, wala akong paki kung madaling araw na kasi immersed na immersed ako. Iyak-tawa, with matching tulo-sipon pa ako habang nagbabasa. Marahil ay ngayon na lang ulit ako nakabasa ng ganoong kuwento, tapos may layer ng kalungkutan 'yong sinulat niya eh. I'm a sucker for that sa totoo lang. Mga tipong pasakitan ng feelings, real-talk ganyan...mahilig akong magconsume niyan. FYI, sa mga napapanood at nababasa ko lang ah. Hay naku, ewan. Hindi ko alam pero todo emote pa ako. Ang ganda rin kasi ng pagkakasulat niya. Hands down kay Severo. 'Yong kuwento pa itself, ramdam na ramdam mo 'yong hirap ng mga karakter kasi sumasalamim talaga siya sa nangyayari ngayon sa community. Masuka-suka pa ako sa naisip ko noong gabing 'yon, bilang pa-cynic ako, pero hell, totoo naman kasi. Love is beautiful and it should be celebrated. Mapagpalaya ang nagmamahal at may minamahal. Awuw. At lahat ng tao deserve 'yan, kahit ano pang form of love 'yan!!! Kaya aabangan ko talaga ang "Gaya sa Pelikula" kapag naging series na siya!!! Exclamation point para ramdam ang intensity. Kahapon naman ay nagsimula akong i-marathon ang "Ang Walang Kwentang Podcast." Dito na ako nagkaroon ng mga realisasyon. Nag-emerge sa akin 'yong mga bagay na nakalimutan ko at nananaliti na lang what-if sa buhay ko. Nabuhay 'yong dating ako, na sobrang gaga, happy-go-lucky, and kind of optimistic in life. Kasi 'yong ako ngayon na nilamon ng kasamaan ng mundo at unti-unti nang nagiging misanthropic ay nakalimutan nang umapak sa lupa at lumingon sa pinanggalingan. Sinisisi ko rito ang kapitalismo at ang mga taong nagbigay sa akin ng matitinding trauma na dumating sa puntong ayoko nang sumubok. Magiging robot na lang ako, ganyan. Muli, hindi ko alam kung dala lang ba ito ng mainit na kape o ng nakakaaliw na podcast, pero inspired ako ngayon. At least kahit ngayong araw lang kaya g-in-rab ko talaga ang chance na ito na i-document ang mga nasa utak ko, para kapag nakalimot na naman ako ay may katulad nito na magpapaalala ulit sa akin kung paano ang magkaroon ng masayang damdamin.

Iilan lang naman 'to, pero may audacity akong i-bullet form para malinis at hindi sabog tingnan. Heto na: 

Miss ko na ang magsulat at magkuwento. Siguro kaya rin ako naiyak sa screenplay ni Gege ay dahil naisip ko 'yong what-if at could-have-been ko. Na maging writer. Hurt na hurt ako at natatakot kasi baka wala na 'yong power ko. O wala naman talaga in the first place? Sabi nga Anthony sa "That Thing Called Tadhana," baka marunong lang at hindi talaga magaling. Whoosh! Dagger through my chest. Opo, ang sakit po. Ngunit naniniwala naman ako na lahat naman at nakukuha sa pagtitiyaga at pagpupursige. Suwertehan na lang kung may talent. Pampalubag-loob ko na lang din na hindi naman lahat ng talented ay may care at ang iba pa nga ay hindi ginagamit sa maayos 'yong talent na possessed nila. Tarantado pa nga kung minsan, 'di ba? Won't mention names... At saka sobrang nakaramdam talaga ako ng insecurity at inferiority complex kasi pagtuntong ko sa kolehiyo, pakshet, ang daming magagaling magsulat. Feeling ko nga noong high school ay mananalo ako sa Palanca Awards sa sobrang bilib ko sa sarili ko pero pakshet lang talaga. Nanliit ako. Hindi na ako sumubok noong nagcollege na ako at nagsettle na lang ako sa hindi ko alam kung ano ang pagse-settle-an. Kasi naman ang gagaling sa ingles ng mga blockmate ko, bilang produkto/biktima tayo ng globalisasyon at kapitalismo, may magsalita o magsulat pa lang ng highfalutin words, matatakot na agad tayong tapatan. So ganun ang nangyari sa akin. Shame. Shame on me. Pero sa huli, hindi naman 'to pagalingan. Writing is for expressing something beautifully. May layunin pa rin ang pagsusulat: to inform, to communicate, to entertain, and to educate (alam kong may kulang pa) pero basta may mensahe tayong ipaparating, kahit ano pang form of art o self-expression, go lang. Outlet din 'yan. Maraming salamat din talaga sa kapeng nainom ko kanina kasi nagkaroon ako ng drive para mahanap ko 'yong isang Wattpad account na pinagsulatan ko ng kung anu-anong kalokohan dati at ng tapang para i-share 'to, na alam kong pagsisisihan ko sa huli. 'Di ko na rin naman 'yan bubuksan kasi may ibang accounts pa ako. Oo, 'accounts' kasi dati akong gremlin na naglipana sa internet haha! Cringe-fest din 'to dahil may mga grammatical error pa at hindi dumaan sa edit kasi excited agad na i-post. Nakakamiss lang. Remembrance na lang din. Which reminds me na kailangan ko pang palawakin ang imagination, experience, at vocabulary ko kasi magagamit ko 'to sa pagsusulat. Soon. Aasa ako. Sana hindi ma-jinx. Tama na, jinx, pagod na ako. Please lang pagbigyan mo na ako. Cheka! For the end note, mag-iiwan ako ng quotable quote na pinanghahawakan ko na galing sa isa sa mga hinahangaan kong manunulat, si Sylvia Plath. Ang sabi niya, "everything in life is writable about if you have the outgoing guts to do it, and the imagination to improvise. The worst enemy to creativity is self-doubt.”

Miss ko na ang kaibigan kong si Tris Prior. Tris Prior kasi ayun ang ang bansag niya sa sarili niya dahil ang mga ipinaglalaban niya sa buhay ay kahalintulad ng ipinaglalaban ng specific character na 'yan sa Divergent series. Bigla ko lang siyang naalala kasi isa siya sa mga nakakaalam na gusto kong maging manunulat at sabi niya susuportahan niya ako sa lahat ng gagawin ko sa buhay ko kasi naniniwala siya sa akin. Ang genuine. Hanggang ngayon pinanghahawakan ko 'yon kasi sa kanya ako unang nakaramdam ng suporta. Taena, since high school magkasangga kami. Hindi maaalis ang lahat ng saya, lungkot, galit, at kagagahang pinagdaanan namin noon. Palagi ko 'yon babaunin sa puso't isip ko. Sa totoo lang hindi ko alam kung buhay pa siya. Ang huli naming pagkikita ay noong March 2019 pa, nagpaalam siya sa akin na pupunta siya sa malayong lugar. Literal na malayong lugar kasi sa kalunsuran siya pumunta para tumulong sa mga kababayan nating nangangailangan at para labanan ang mga demonyong nananahan at gumagambala sa kanila sa kabundukan. Noong una, hindi ko matanggap ang desisyon niya at kung bakit niya pinili 'yon kasi delikado. Pero unti-unti, natanggap ko na. Ganun talaga si Tris. Nangingibabaw sa kanya ang pagtulong sa kapwa, biglang pagpupugay na rin sa kanyang ina at lola na naging inspirasyon niya upang magpakatatag. Kung may naituro man siya sa akin, iyon ay hindi lamang tayo nabubuhay para sa sarili natin. Hindi lang tayo ang tao sa mundo. Maraming tao ang pinagkaitan ng kaginhawaan at alam natin ang dahilan kung bakit ganito ang nangyayari. Hindi natin sila dapat kalimutan at bagkus ay lumaban kasama sila. Na ang pag-unlad ay hindi pansarili lamang, ito ay pangkalahatan. Siya ang nagsabi sa akin na may direct help at indirect help. Lahat ng tulong na kaya nating ibigay ay ibigay natin. Tayo ay umalam at makialam din, 'ika nga. Tris, kung mababasa mo man 'to, gusto ko lang sabihin na kaisa mo ako at suportado rin kita sa mga hangarin mo. Sobrang proud ako sa 'yo. Nasaan ka na? Gusto kitang makita. Ang dami kong gustong ikuwento sa iyo.

Sana bumalik na 'yong dating ako na medyo naive dahil inosente siya at ang alam lang ay tumawa sa magaang mundong kinagisnan niya. Hindi itong taong 'to sa ngayon na sobrang stoic. Hindi nga yata pinatibay eh, pinatigas lang siya ng mga karanasan niya at lalong tinago at kinulong ang sarili. Bumisita ka naman at manahan muli rito. Nakakamiss maging gaga't medyo nakakasawa na ang mabuhay sa takot. Nawa'y bumalik ka.

Masarap magkaroon ng pinanghahawakan sa buhay. Mangarap. Magbalik-tanaw. Magpabagsak ng bulok na sistema. Patulan ang mga troll. Magtago sa lahat. Huminga. Maging tanga. Maging gaga. Magpalamon sa lupa. Magsisi. Matuto. Magkaroon ng pakialam sa kapwa at kapaligiran. Magbigay. Maging matapang. Magpatuloy. Maging mapagpalaya at lumaya sa rehas na tayo mismo ang gumawa.

Sa totoo lang, hindi ko tanggap 'yong sinasabi nilang "new normal." Ang tingin ko kasi ay magse-settle na lang ba tayo sa nangyayari ngayon at wala nang gagawin????? Oo, hindi na babalik ang dati, pero itong nasa kasalukuyan, eh, deserve ba natin????? 'Wag tayong papayag. Hindi ito tama. Lumaban tayo at magpatuloy. Umpisahan natin sa sarili natin. Ang gusto ko lang namang sabihin ay hindi pa huli ang lahat. Hindi pa.

O siya, nahihilo na ako. Kanina pa ako na-e-expose sa radiation, masakit na sa mata at utak. Matatapos na ang araw ngayon at sana ay salubungin pa rin natin ang bukas. Salamat sa inspirasyon ngayong ika-27 araw sa buwan ng Hulyo. Hahahaha! Career na career ang enthusiasm ih. Kahit paminsan-minsan ay sana magaan ang mga araw na darating. Laban! Cheers to whatever our hearts desire!

This is my favorite podcast to play every afternoon while doing art (emz, I've been listening to this all day today!) because..... this makes me cry, sad, mad but most of all, laugh.

I love how it feels like Juan Miguel and Antoinette are your real-life friends and you're just listening to their chikas that are usually close to home HAHA and take note!!! this podcast helps me to deal with my pain and issues. ♡

so if you're looking to podcasts you might want to give a fuck and listen to, check it out!

itechi na yung sinasabi ko na sinabi din doon sa ang walang kwentang podcast