#alamat ppop | Explore Tumblr Posts and Blogs

lakanamihan · 1 year

Text

Ang Gabing Nahulog Ang Buwan

2: Ang awit ng mga nagmumultong anino

Namimitig na ang mga binti ni Tomas kakatakbo. Magkasinghapdi na ang sugatang pisngi at pagod na mga biyas. Tinahak niya ang kabuuan ng ilog. Sa pagkakatanda niya ay tulay ang pinakamalapit na dulo na mararating niya sa sinundan niyang direksyon. Inasahan niya ang mas malawak na parte ng ilog at ang mga kapunuan sa paligid nito. Kaya hindi malinaw kung paano, pero imbes na mga puno ay natagpuan niya ang sarili na kaharap ang malawak na dalampasigan.

Samyo ng malamig na hangin at amoy ng alat sa tubig ang bumati sa kanyang pagdating. Dumidilim na rin. Agad? Hindi na inalintana ni Tomas ang oras. Inilibot niya ang mata. Inihatid siya nito sa batuhang hinahampas ng mga alon. Sa abot-tanaw ay nakatanghod ang buwan na marahang lumilitaw.

Ilang sandali pa ay nakatingala na si Tomas sa bilog na buwan. Hindi niya maalis ang tingin niya dito. Makalipas ang ilang segundo ay sumunod ang mga tunog.

Sa likod ng mga batuhan, maging sa lugar na kanyang pinanggalingan na ngayon ay kahabaan na ng mabuhanging aplaya na nababalot na ng dilim, at pati sa magkabilaang direksyon, may umaalunignig na ritmo. Tunog ng mahinang tambol ng dalawang metal na pinagpupukpok.

Naririnig ni Tomas ang agos ng dugo niya sa sariling tainga, sabay ng tibok ng kanyang puso. Lalong dumidilim ang paligid. Sumisikip ang espasyo sa isip niya.

Ang laki na ng buwan sa ulunan niya. Iniangat niya ang kaliwang kamay. Hindi gumagalaw ang mga kamay ng relo. Nakapako lang ang mga ito sa 12 na numero. Pero hindi lang iyan ang nakakapagtaka. Mas ikinagulat ni Tomas na tila nangangapal ang balat niya sa kamay. Parang may kaliskis o balat ng buwaya, magaspang at kulay itim na kumikintab kapag tumatama sa liwanag. Nagsihabaan din ang kanyang mga daliri at nakausli sa dulo nito ang matutulis na kuko.

Lumalakas ang ugong. Lalong lumalaki ang buwan sa puntong parang madadaganan na siya nito. At ngayon ay natuklasan niya ring hindi siya makapagsalita.

Ma? Sinubukan niya ang kanyang boses. Walang lumabas sa bibig niya.

Ma…

“Tumakas ka na, anak,” ani ng isang nakalimutang tinig. Malalim, pang-lalaki, pero hindi matandaan ni Tomas kung kanino iyon.

Tumingala si Tomas sa madilim na gabi. Sa maliwanag na buwan. Pero ngayon ay nawala na ito. Sa dapat kinalalagyan niyon ay nakapwesto ang nag-iisang ulap. May aninong gumagalaw sa likod nito.

Tila nangungusap ang anino.

“Huwag mo akong kukunin!”

Hindi maipaliwanag ni Tomas, pero sa puso niya, alam niyang sa likod ng ulap na iyon nanggagaling ang panibagong boses.

Iba na ang narinig niyang tinig. Babae. At mas takot na ito. Mas galit. Mas malayo ang loob kay Tomas.

Lumalakas na ang mga tunog. Nagwawala na ang ritmo. Papabilis nang papabilis, inuusig siya. Sa pumapaligid na kadiliman ng gabi, may mga nagkikislapang ilaw. Nang tinitigan itong mabuti ni Tomas, nalaman niyang mga pares ito ng mata. Marami sila.

Naramdaman niya ang panganib bago pa maubo ang salita at kahulugan nito sa kanyang isip. Hindi niya namamalayang tumatakbo na naman siya ulit.

“Ayun! Ang Bakunawa! Palayasin niyo ang halimaw! Palayasin niyo ang Bakunawa!” sigaw ng mas marami at halo-halong boses.

Huhulihin nila ako. Kapag nahuli nila ako, siguradong ikukulong nila ako. Ikukulong nila ako.

Parusa ang pagtakbo sa buhanginan. Pero kahit na ganun ay parang wala lang ito kay Tomas. Sa katunayan ay parang lalo siyang lumiksi. Gumaan ang mga hakbang niya na para siyang nakakalipad. Ang tubig ang pakay niya. Kung mga tao ang humahabol sa kanya, malamang ay hindi nila gugustuhing sundan siya sa malamig na dagat.

Tinatanaw pa rin ni Tomas ang mga humahabol sa likod niya kaya nakaligtaan niya ang nakaharang sa kanyang dinadaanan. Malabong pigura. Aakalain mong usok lang, pero may parte sa utak niya na pinaglalaruan ang imahe at ginagawa itong grupo ng mga lalaking may hawak na mga iba’t ibang uri ng sandata. May mga kamay na humawak sa kanya. May humihila sa kanya pababa.

Bumigay ang lupang kinatatayuan ni Tomas. Una ay naging malambot na putik, at pagkatapos ay tuluyang naging walang hanggang tubig. Patuloy ang paglubog niya sa ilalim ng dagat.

Dito ako nakakulong.

Nagdilim ang lahat.

Nalulunod si Tomas sa hangin nang magkamalay siya. Natagpuan niya ang sarili sa kwarto. Nakahiga siya sa kama. Naglalapot sa pawis. Bukas ang bintana kaya nakita niyang madilim na sa labas. Mabilis ang tibok ng puso niyang kinapa gamit ang kaliwang kamay. Napabaling na siya sa relo. “Ala-sais?”

Hindi niya maalala kung paano siya nakauwi. Ang huling naaalala niya ay tumatakbo siya, tapos… tapos ang gulo-gulo na.

Dito ako nakakulong.

Napatigil siya sa mga salitang lumitaw sa isip niya. Nakakamangha ang pakiramdam, na may pagka-nakakabahala rin, dahil merong konteksto sa isip niya na hindi niya mapunto kung saan nagmula o ano ang tinutukoy, pero pakiramdam niya dito siya nakakulong, sa katawan na ito.

“Holy shit!” bulalas niya sa natuklasan. “Dito mismo ako nakakulong—sa buhay na ‘to! ‘Yun ‘yung ibig sabihin ng panaginip ko!”

Shet, ang lalim, isip niya. “Ang angas ng panaginip na ‘yun ah. In fairness.”

Nag-inat-inat si Tomas. Nang tuluyang bumalik sa wisyo ay napagtanto niyang nagugutom na siya. Kaya naman, bilang may sariling utak, nauna na naman ang mga paa niya sa paghatid sa kanya sa kusina.

Papalapit sa pinto ay nadaanan niya ang cabinet niyang may malaking salamin. Nakita niya ang natuyong sugat sa kanang pisngi.

Natagalan bago niya mapagtanto. Pero nang matauhan ay nanlaki ang mga mata niyang napatitig sa sariling repleksyon.

“Bwakanang-shet! Totoong nangyari ang lahat ng ‘yon?!”

Tarantang napakaripas si Tomas palabas ng bahay, diretso sa veranda, at doon niya nakumpirma ang hinala. Nandoon pa nga sa pasimano ang pinag-inuman niyang tasa ng kape kaninang umaga. Marahan ang paisa-isa niyang hakbang palapit dito. Nag-aagaw ang pagkalito at kagustuhang alamin ang misteryo ng araw na iyon sa utak niya. Nang makalapit ay hinawakan niya ang tasang kapihan.

Mayroon talagang nangyaring kakaiba kaninang umaga. Ah! Tama. Naalala niya. ‘Yung mahiwagang kumikislap na liwanag. Nasa likod iyon ng puting ulap. At siyempre...

“Si Boy Tagâ...” napasinghap si Tomas sa rebelasyon at walang-malay na napahawak sa sugatang pisngi.

Tulalang napaupo si Tomas sa upuan malapit sa kanya. Hindi pa rin siya makapaniwala. O at least, hindi niya alam kung ano ang mga kulang na impormasyon na kailangan niya para maintindihan ang lahat ng ito.

Wala sa wisyong kinuha ni Tomas ang tasa at inihatid ito sa kusina. Nakatayo siya sa lababo nang marinig na tumunog ang cellphone niya mula sa kwarto. Agad niya itong pinuntahan.

Tunog ng alarm ang narinig niya. Sa notifications, nakasulat ang reminder na kailangan niyang magpadala ng bayad sa renta na pinaghahatian nila ng pinsan niyang si Jao sa kanilang condo unit sa Manila.

Mahigit sampung araw pa lang siya sa probinsya. Umuwi siya noong nakaraang linggo dahil nga inilibing ang Mama niya. Iniwan niyang mag-isa ang pinsan sa condo. Hindi niya pa sigurado noon kung makakabalik agad siya ng Manila. Wala nang tatao sa bahay nila dito. Medyo masakit din ang pinagdaanan niya nitong nakaraan kaya hindi siya nakapagdesisyon agad. Pero dahil sa mga nangyari nang umagang iyon, parang nakaramdam siya ng seguridad na may lugar siyang matatakasan.

Sa hindi maipaliwanag na kagustuhan ay tinawagan niya si Jao. Gusto niyang makarinig ng ibang boses bukod sa sarili niya. Naisip niya na baka binabaliw lang siya ng pag-iisa.

Sumagot ang kanyang tinawagan.

“’Ya?”

“Jao.” Naramdaman ulit ni Tomas ang mga paa niya sa lupa. Parang totoo na siya ulit. “’Sa’n ka?”

“Sa shop, kuya. ‘Daming client kanina. Bakit?”

“’Daming nagpapatato?”

“Same-same. Bakit ka napatawag, ‘ya? Anong meron?”

“Uh, wala...ano,” nakalimutan ni Tomas ang sasabihin, bago niya ito masundan ng, “Ah, ‘yung renta. Babayaran ko na lang ‘pag nakarating na ‘ko.”

“Uuwi ka?”

“Oo, ‘tol. Ayaw mo ba?”

“Hindi, tange. Gusto naman. ‘Di ka nga lang medyo kawalan pero mapagtyatyagaan din.”

“Gago,” natawa si Tomas.

“Eme lang. Akala ko lang kasi, you know...”

“Okay na ‘ko, ‘tol. Salamat sa concern.”

“Sure ‘yan ah?”

“Oo, oo...” nakatiim ang mga ngipin siyang humigop ng hangin. “Ano lang kasi... Ano...”

“Ano?”

“Ano...”

“Ano? ‘Ya?? Sabog ka ba?”

“Hindi! Ano kasi...” nakipagpatintero siya sa option kung magsasabi ba o hindi. Sa huli, sinabi niya rin sa kanyang pinsan ang mga bumabagabag sa isip niya. “Minumulto yata ako dito.”

Tumawa si Jao sa kabilang linya.

“Angas! That’s new. Eh sa pagkakaalam ko hindi ka naman mukhang naniniwala sa multo.”

“Ano naman ang kaibahan ng hitsura ng naniniwala sa hindi? Tsk. Iba ‘to, Jao.” Kung posible lang marinig ang iling sa linya ng cellphone, narinig na sana ni Jao, kaso hindi. “’Pag uwi ko, makikita mo. Tinaga ‘yung pisngi ko eh.”

“...Ng multo?”

“’Di ka naniniwala ‘no?” may pagkaaburidong komento ni Tomas.

“Malamang! Paano ka naman matataga, eh technically wala nang physical form ang multo. ‘Di ba? Duh! Sigurado ka talaga, hindi ka sabog?”

“Basta, Jao. Pramis. May kakaiba talagang nangyayari dito.”

“Jao!” rinig ni Tomas. Malayo ang boses sa cellphone. Kilala niya ang boses. Si Alas, boss ni Jao at master tattoo artist sa pinagtatrabahuhan nitong shop. “May naghahanap sa’yo dito. Nagpa-book daw online.”

“Ay. Sige, sige,” sagot ni Jao. Mukhang nakaharap na agad at kinausap na ni Jao ‘yung client kaya na-preoccupy ito at hindi agad naibaba ang tawag. Hindi sinasasyang napa-chismis si Tomas sa usapan nila.

“Hi,” sabi ng boses ng babae. Malambing ito at tunog-masiyahin. Hindi pa nakikita ni Tomas ang mukha nito pero nai-imagine niya na ang potential... Pero pinilit niyang huwag magpadala sa kalikutan ng pala-desisyon niyang isip.

“Uy, hi!” masiglang bati ni Jao. “Mariya, right?”

Teka—ano?!

“Jao—anong sabi mo? Sino?”

Hindi pinapansin ni Jao si Tomas. Hindi siya nito marinig na parang hindi na nakatapat sa tainga ang cellphone. Nakikipag-usap pa rin ito sa dumating na kliyente.

“Jao?” ulit ni Tomas.

Napansin na siguro ni Jao ang tuloy-tuloy pa ring tawag. Narinig ni Tomas ang muling paglapat ng cellphone nito sa tainga. “Hello, kuya? Sorry, busy. May client na dumating. ‘Maya na lang. Bye.”

“Jao! Teka—”

*Click.* The call has ended.

Tama ba ang narinig niya? ‘Yung pangalan ng client ni Jao... Pero imposible.

“Kapangalan lang ‘yun, Tomas. Ano ka ba!” natawa siya sa sarili. “Praning. Ha! Ha! Ha!”

Ayaw niyang pansinin ang pangamba na marahang umuusbong sa sikmura niya.

Buong magdamag siyang hindi tinantanan ng kutob. Hindi man aminin ni Tomas, alam niya sa sarili niyang hindi na siya titigilan ng pakiramdam na ito simula ngayon.

“Gutom lang ‘yan,” kumbinsi niya sa sarili. Kaya sinimulan na lang niyang maghanda ng hapunan.

Halos ilang minuto nang nagpapaikut-ikot si Tomas sa higaan, hindi makatulog, nakikipagtalo sa sariling konsensya.

“Tsk! Kailangan ba talaga ‘yon???”

Oo. Kailangan niya talagang malaman kung sino nga si Mariya. At kung ito ba ang parehong babaeng hinahanap nung ilaw na naging lalaki.

“At kung hindi?”

Kung hindi, hindi niya masisiguro na tapos na, huli na, last niya na ‘yung encounter with The Golden Man with the Sword na nangyari kaninang umaga. Kailangan niyang masigurong wala talaga siya sa panganib. Na walang gustong tumumba sa kanya.

“I-make sure lang na ordinaryong tao lang ang kliyente ni Jao. Tama?”

Tama.

“Tapos, tapos na. Tama?”

Tapos, tapos na.

“Okay. Magiging okay din ang lahat, Tomas.”

Tama. Walang kailangang ipangamba. Tama naman...

“’Di ba?...” nag-aalalang tanong ni Tomas sa walang-imik na silid.

#alamat fanfic #alamat boygroup #alamat ppop #alamat #fanfic #tagalog #lakanamihan #ang gabing nahulog ang buwan

0 notes

lakanamihan · 1 year

Text

Ang Gabing Nahulog Ang Buwan

Aspiring writer Tomas Francisco unwittingly finds himself in an extraordinary ordeal smack-dab in the middle of an out-of-this-world—literal!—love polygon. Pinagbintangan ba naman siya ng anak ng Sun God na sinulot ‘yung jowa nitong anak ng Moon God??? He needs help! At dapat extraordinary, God-level of help din! But now he crosses paths with the heir to the Death God’s throne, and he’s also looking for the missing Moon descendant!!

And to top it all off, mababalitaan niya pang he’s the reason why the princess is missing. He’s the Bakunawa’s present reincarnation! And he, too, has a destiny to fulfill sa wild goose chase na ito! Are they going to take each other out? On a date or with a gun, alin kaya ang mauuna????

Lintek, naguluhan din ako!

Starring silly goofy poet Tomas, forlorn lover pre-colonial King Taneo, and R-Ji as both a rockstar cool guy and neutral evil Deity of the Underworld.

Status: On-going

Author’s note: Okay. Eto. Ahm... Ik di pa tapos yung Dedz pero hear me out... hinahanap ko pa writing style ko okay hdjdjdj!!*@*# Naisip ko lang tong plot for shits and giggles so easier to create siya for me.

Anyway na-inspire lang ako ng Tomas brain rot ko to come up with the plot. Matatapos ko din lahat ng on-going fics ko padayon lang. Claiming it! 🤞

1: Umagang nasa langit pa ang araw

Mabagal ang buhay sa probinsya. Mahinang humahaplos ang malamig na hangin sa pisngi kapag ganito pa kaaga. Maingat pa sa balat ang tapik ng araw. Uyyy, tapik lang. Maya-mayang tanghali, sa katirikan niyan, maglalapot ka talaga na parang natutunaw na kandila. Maaga nang nag-umpisa ang trabaho sa bukid.

Pero hindi magsasaka si Tomas.

Ang umpisa ng umaga niya ay umagang nagmamasid mula sa veranda. Nakaupo siya sa pasimano. Hawak niya ang tasa ng kape. Nakatitig lang siya sa malawak nilang bakuran. Mugto ang mata niya. Walang-malay na napalamukos ng kumukunot na noo ang bente-singko anyos na binata. Nang maalalang binata pa rin siya ay lalong kumunot ang noo niyang lalo niyang nilamukos. Malalim ang kinuha niyang hininga. Tanginang ‘yan. Wala na ngang jowa, wala pang masulat, isip niya.

“Nangungulila na nga sa irog. May kakapusan pa man din sa tula.” Pinaglaruan niya ang mga letra sa isip. Iniba-iba ang porma. Binuo, pinatay, inilibing, tapos ay binuhay ulit. ‘Yan ang trip. Wala siyang maisip na magandang opening sa kwentong gusto niyang simulan, pero ni ayaw lumabas sa blankong Word document ng mga istorya. Kahit sa papel, hindi epektibo—kulang sa potency, ayon sa kanya, ‘yung mga letrang nag-aappear sa harap niya.

Ilang umaga na siyang ganito. Ilang gabi. Ilang madaling araw. Sa loob nitong nagdaang linggo. Ang huli niyang koleksyong nabuo, wala pa ring publisher na gustong kumana. ‘Yung koleksyong mas nauna pa doon, maganda ang naging run, lalo na nung nakaka-gig pa siya sa mga Open Mic nights at Spoken Word performances. Pero four years ago na ‘yun. At ngayon, gusto niya nang sumulat ng isang kompletong nobela. Isang ganap na libro.

“Saan ba ako huhugot ng plot?!” ungot ni Tomas.

Inum-om niya ang kape nang isang tunggaan. Nasamid, pero dahil sa pagkabugnot ay ininda niya na lang. Ibabalik na dapat niya sa kusina ang tasa pero may pumukaw sa kanyang atensyon. Sa langit, sa liwanag ng umaga, sa likod ng isang malaki at malusog na puting ulap, may kumislap. Mabilis lang, parang side mirror ng jeep na natamaan ng sinag ng araw. Pero malamang hindi side mirror ‘yun dahil una, wala siya sa highway at pangalawa, hindi naman bumabiyahe pa-himpapawid ang jeep. (#NoToJeepneyPhaseout! -author)

Sinipat niya ang layo. May kutob siyang kapag sinundan niya ang pinagmumulan ng ilaw, makakarating siya sa may bandang ilog. Malapit lang sa dati nilang tinatambayan noon ng mga pinsan niya nung bata pa sila. Sumilip siya sa loob ng bahay at tinanaw ang kusinang walang tao. Mag-isa na siya ngayon. Nilamon siya bigla ng kalakihan ng isang medium family-sized na bahay ngayong mag-isa na lang siya. Masyadong ganap ang mga puwang at espasyo. Na-miss niya bigla ang yumao niyang nanay. Isang linggo na rin pala ang nagdaan...

Pero bago pa man siya tuluyang lamunin ng lungkot, napukaw muli ng kakatwang liwanag ang atensyon niya. Kumislap na naman ito. At sa mangha niya, napansin niyang parang lumalaki ang kislap. Parang lumalapit.

“Sa ilog nga ‘yun.”

Wala nang pag-aatubili. Tinatawag talaga si Tomas ng sinag. Hindi na niya nga naihatid pa sa lababo ang tasa ng kape. Dali-dali siyang nagtungo at isinara ang gate. Tinahak ang mga bahayan hanggang sa makarating sa mga bukid. Lampas nito, ang highway na patungong bayan. Pero sa kaliwa ng daanan ang pakay niya, direktang palayo sa bayan, kundi papunta sa ilog.

7:23 AM ang nakasaad sa relo sa kaliwang pulsuhan ng kamay ni Tomas na nakasalag sa sikat ng araw na tumatama sa mata niya. Sinipat niya ang asul na langit. Namataan niya ang malusog na ulap. Sapul sa retina si Tomas nang masaktuhan ang muling pagkindat ng dilaw na liwanag.

“Aray! Shet,” kinusot ni Tomas ang kanyang mata. “Curious lang naman ako, eh. May balak pang mambulag 'to.”

Sa isip niya, baka—teka, ano nga bang inaakala niyang pinagmumulan ng ganitong klase ng liwanag? Naisip niyang baka something flying—like drones, o ‘di kaya ay jet na may reflector. Baka kidlat... Pero habang hinahalungkat niya ang utak sa kung ano ang posibleng pagmulan ng liwanag, bigla na lang nahati ang malusog at maputing ulap sa gitna.

Gumagalaw ito kahit na walang hanging nagpapagalaw dito. Sobrang tahimik ng paligid. Sa sobrang tahimik ay para na ngang huminto ang oras. Tumigil ang mundo.

Napaigtad si Tomas. Pakiramdam niya ay parang may humihila sa kanya para lalong lumapit sa mismong kinatitirikan nitong nahating ulap. Pinilit niyang huwag magpadala sa pwersa.

Dahan-dahang iniluwa ng nahating ulap ang nagtatagong liwanag sa gitna nito. Parang...tao?

“Huh?!”

Is it a bird? Is it a plane?? Hindi—tao talaga siya! Kung hindi pa makumbinsi si Tomas sa bruskong porma ng katawan nitong mala-God of War, ang kutis-golden brown nitong balat na akala mo ay perpetually na naka-golden hour, at mahaba at itim nitong buhok na lumalarawan sa pang-Primetime King nitong mukha, ay ewan ko na lang!

“Hindi ko alam kung mai-insecure muna ako o matatakot eh! Bakit naman parang nagpakita yata sa’kin si Adonis?” reklamo ni Tomas sa sarili. Para ibsan ang kaba, bumaling siya sa lalaking mabilis nang papalapit nang papalapit sa kanya. Batak ang mga hita at binti nitong exposed sa suot na gintong bahag habang tumatakbo at gusto yata siyang i-running tackle attack. “Hindi ako si Richard Gomez, sir! Kamukha ko lang. Hindi ako ‘yung umagaw ng title mong Adonis ng ‘Pinas! Tsaka problematic ‘yun. ‘Wag mo nang alalahanin!”

Walang epek! Sa puntong ito, kumbinsido si Tomas na kung hindi siya nagha-hallucinate dahil sa puyat, ay baka mimumulto siya ng nanay niyang hindi niya naabutan sa huling gabi ng lamay nito bago ito ilibing.

“Ma naman! Akala ko ba napatawad mo na ako?” hinaing ni Tomas sa langit. “’Di ba napag-usapan na natin ‘to? Nasa barko pa 'ko nun, tumatawid pa ako ng dagat! Hindi ako naka-biyahe agad kasi may bagyo nga, ‘di ba? Tsaka, ‘di ba nung biglang kumalma ‘yung dagat, tsaka umaliwalas ‘yung langit, ‘di ba sign na ‘yun na napatawad mo na ‘ko? ‘Di ba, Ma? Walang buwan nung gabing ‘yun, tandang-tanda ko. Ma, nag-agree ka talaga sa’kin, pramis! Hindi ako nagsisinungaling!” Saglit na natahimik si Tomas. Bakas ang guilt sa bahagyang napangangang bibig. “Hindi na usually!” mabilis niyang disclaimer.

“Ikaw!”

Halos malulon ni Tomas ang Adam’s apple niya. Bukod sa kaba, dumagundong din kasi ang boses na parang kulog na natutong mag-Tagalog ang pinanggalingan ng salita.

"A-ako??" nauutal na tugon ni Tomas. Magkaharapan na sila ng ginintuang abs. Sa malayo ay mukhang higante ang anyo nito. Pero sa malapitan ay hindi na nagkakalayo ang height nila. Lumiit ba ‘to? O lumaki lang ako?

“Nasaan si Dayang Mariya?”

May gumuhit na lungkot sa likod ng matikas na mukha ng lalaki pagkasabi nito ng pangalan. Maria. Maria? Sino naman ‘yun?

“Sino ho?”

Sa pagkakatanda naman niya ay wala siyang kilalang Maria. Baka short for something? Ewan. ‘Di siya sure.

"Mama ko ho ‘yung kausap ko, sir, hindi kayo. Baka nagkakamali lang po kayo—"

Isang kalunos-lunos at nagmamakaawang sentimetrong pagitan ang nagpatahimik sa bibig ni Tomas—ang pagitan ng hindi pa nawawakwak na leeg niya at ng dulo ng talim ng espada ng lalaki. Tila hinugot lang nito ang sandata sa hangin at nag-appear na lang ito bigla sa kanyang kamay. Maingat na nilunok ni Tomas ang, quite possibly, ay second to the last niyang hininga kung lalo niyang mainis ang kausap niya.

“Wala nga akong kilalang Maria!”

“Mariya,” giit ng lalaki.

“Mariya nga! ‘Yun nga sabi ko!”

“Wala ka namang binatbat. Hindi pa nga nalalapatan ng aking kampilan ang ‘yong leeg, nakaluhod ka na sa lupa,” padurang bitaw ng lalaki. “Anong ginawa mo kay Mariya? Saan mo siya dinala?!”

“Wala akong kilalang Mariya, okey!? Kaya pwede ba ilayo mo na ‘yang espeda mo. Tsaka kung papatayin mo ako ngayon, lalong wala kang mapapala dahil wala ka nang mapagtatanungan kung nasaan ‘yang Mariya mo!" Okay, white lie ‘yon. Dahil pwede namang maghanap ng ibang manoy dyan sa tabi itong si Prinsipe Abs kung, *sign of the cross*, papatayin niya si Tomas. Pero ‘yun na lang ang naisip niyang sabihin para iligtas ang sarili.

“’Di umamin ka rin! Ikaw nga ang kumuha sa kanya!”

Nagsasayaw na sila sa isang bilog ng nag-iiwasang leeg, at iba pang body parts, at dulo ng matalim na kampilan. Sa huling mga salitang binitawan ng kausap niya napahinto si Tomas. “Kumuha?”

Huminto rin sa pag-amba ng kanyang sandata ang lalaki, pero hindi nito inalis ang dulo nito sa mukha ni Tomas. “Nagsumamo ka sa Langit, bago mawala ang pinakamamahal kong si Mariya. Nakatakda kaming mag-isang-dibdib. Pero dahil sa mga tawag mo...” napahinto ang lalaki. Napaismid sa tila mahapding pakiramdam, dala siguro ng pait ng mga salitang namimintana sa mga labi nito. Dahan-dahan niyang pinalaya ang mga salitang iyon. “Iniwan niya ako sa seremonya. Hindi siya dumating.”

“Bro...” Natameme si Tomas. Ngayon, maging siya ay nararamdaman ang sakit sa puso na kasalukuyang pinagdadaanan nitong si Boy Borta. “Ayos ka lang?”

“Ikaw ang dahilan!” muli nitong iniamba ang patalim nang manumbalik ang galit kay Tomas. “Ikaw ang dahilan ng pagbaba ni Mariya dito! Ngayon, nasaan siya?! Ibalik mo sa’kin si Mariya!”

“Paano ko naman ibabalik sa’yo ang wala sa’kin?! Medyo ‘di ka nag-iisip eh,” pabalang na sagot ni Tomas. “Wala tayong mapapala kung puro ganito. At this point, hindi na rin ako natatakot sa kampilan mo na ‘yan. Puro ka naman amba.”

*Shwing!*

Akala ni Tomas, tinnitus lang. ‘Yun pala, hinati na ng matalim na espada ang hangin sa pagitan nito at ng kanyang mukha. May naramdamang parang kagat ng lamok si Tomas sa kanan niyang pisngi. Unti-unti itong humahapdi.

Hinawakan niya ito. Basa. Tinignan niya ang kamay niya. May dugo.

“JOKE LANG EH!”

Napaupo na lang si Tomas nang muli na namang iniangat ni Boy Galit ang hawak nito. “Okay, okay! Ganito na lang.”

May plano si Tomas. Una, kukumbinsihin niya ang lalaki na magtulungan na lang silang hanapin ang runaway bride. Pangalawa—wala nang pangalawa. Dahil ang totoo, sa oras na makawala siya sa dulo ng espada nitong si Boy Kampilan ay ipagbibigay-alam niya agad sa awtoridad na may nagwawalang lalaking humahabol sa kanya. Kalaboso ka agad, Boy Pantene. Kalbo ‘yang long hair mo.

Pero wala sa plano ni Tomas na hindi makikinig ang lalaki. At nakipag-unahan na ang sarili niyang mga paa upang ilayo siya sa kapahamakan.

Takbo, Tomas! Tumakbo ka hangga’t may lupa. Hindi niya na sinubukan pang lumingon. Basta, kumaripas lang siya ng takbo.

Sa likod niya, habang papalayo siya nang papalayo, nakatayo na lang ang lalaki na tumatanaw sa kanya. Maya-maya, bigla itong nawala.

Nawala ang lahat—ang ulap, ang lalaki, ang kampilang nabahiran na ng dugo ni Tomas. Nawala rin ang kislap ng umagang iyon. Tila kumulimlim ang paligid. Mistulang nawala ang araw sa gitna ng kalangitan.

#alamat ppop #alamat boygroup #alamat fanfic #alamat #fanfic #tagalog #lakanamihan #ang gabing nahulog ang buwan

0 notes