SEP ~ Voluit [Netherlands 🇳🇱]

More SEP

"Scripsit qui voluit" Clear statement.

Liberos cuique ac propinquos suos natura carissimos esse voluit.**

- Tacitus

**Nature has willed that every man’s children and kindred should be his dearest objects.

My Loeb Classical Library books are my children.

super basic, but i gotta ask -- favorite old testament verse AND favoite new testament verse?

Old Testament is really hard, to be honest, but that might be expected of a work over three times the length of the other.

For the super basic answer to your New Testament question, I would say 2 Corinthians 12:9-10

But He said to me, "My grace is sufficient for you, for power is made perfect in weakness." I will rather boast most gladly of my weaknesses, in order that the power of Christ may dwell in me. There, I am content with weaknesses, insults, hardships, persecutions, and constraints, for the sake of Christ; for when I am weak, then I am strong.

Thinking back to the Old Testament, I might go with Psalm 40:2 (He brought me up out of the put of destruction, out of the miry clay. He set my feet upon a high rock, He established my steps), or whatever Psalm goes "You saved me because You loved me" / "salvum me fecit, quoniam voluit me"

Forged au:

Guy: They're waiting for you

Ursa: *Looking down at the miraculous team and see them all warmly welcome Visperia* Miror ....... si per aliquoties eram regina apis ....... unquam de me amici aut sodalis cogitavi. (Translation: i wonder.......if during the few times i was queen bee......they ever thought of me as a friend or comrade....)

Guy: Ladybug vos postulo vos ..... Magis nunc ergo illa umquam ante (Translation: Ladybug needs you.....More now then she ever did before)

Ursa: *sadly stares at Visperia as she receives such warm looks from ladybug* Numquam fuit apis quae voluit (Translation: I never was the bee she wanted) *a tear silently leaves her eye*

Guy: *watches as that tear falls to the ground*

Ursa: *sniffs and cleans her face* but that's besides the point....im a bear now....not a bee.... never was one

Guy: You were once the holder of the bee miraculous as you were once a bee too

Ursa: I hold the bear now-

Guy: That changes nothing-

Ursa: It changes everything! I am not the bee anymore!

Guy: That doesn't mean that you can not mourn the time you had with pollen!

Ursa: *speechless*

Guy: Just because you hold the bear now.....doesn't mean that you can not wish for a time where you were still the bee

(the language they be speaking is Latin, nothing is stopping me from saying that Guy can speak any language and that Chloe is multilingual)

NICE

Leven met AHO en ASS ... autisme en gezondheid

Foto van Mourad Saadi op Unsplash Hoewel deze blog over mijn (autistisch) leven gaat, kan ik mijn leven niet loszien van andere aspecten die mijn levenskwaliteit en gezondheid bepalen. Een van de vele daarvan is ongetwijfeld AHO, een zeldzame genetische aandoening die mijn bot – en hormoonhuishouding (ont)regelt.   AHO, voluit ‘Albright’s hereditaire osteodystrofie’, gaat bij mij samen met een…

View On WordPress

“In poem 64 of Catullus one comes across the absence of Apollo from the wedding scene. In the poem the wedding of Thetis to Peleus holds a prominent place, narrated in detail. According to Catullus, Apollo and Artemis scorned Peleus and did not wish to celebrate the wedding of Thetis. The lines in question read (64, 299-303): Inde pater divum sancta cum coniuge natisque advenit cáelo te solum Phoebe relinquens. Unigenamque simul cultricem montibus Idri. Pelea nam tecum pariter soror aspernata est. Nec Thetidis taedas voluit celebrare iugales. Then came the father of the gods with his divine wife and sons leaving you, Apollo, alone in heaven and with you your sister who dwells in the heights of Idrus; for as you did, so did your sister scorn Peleus, nor wanted to be present for the nuptial torches of Thetis.

This absence of Apollo and Artemis from the wedding has no precedent in literature. On the contrary, Apollo and Artemis are present in all narrations of the wedding from the Iliad onwards. Apparently, it was Apollo who, more than Artemis, had a well-established place in the narration of the wedding before Catullus 64 for two main reasons. Firstly, because Apollo was known to have a close relationship to Thetis (cf. Quintus Smyrnaeus III, 150) and, secondly, because it was he who occasionally made/sung some kind of prophecy for Achilles (cf. fr. 350 Radt). As a result, the choice of Catullus to make Apollo absent and keep him in the background of the refusal to attend the wedding seems suspicious. It is as if Catullus hides Apollo behind Artemis with unpersuasive excuses of no precedent in tradition and insufficient to convince the sceptical reader. It is the word tecum , however, that is the keyword of the passage, as far as the motive of the gods for non-attendance is concerned. Accordingly, Artemis simply shares Apollo's reasons for not attending. Several suggestions have been attempted to explain this absence in recent years. Thomson in his commentary on Catullus lists three possible explanations. Firstly, that Apollo cannot be present because he is to kill Achilles at Troy. This, however logical and at the root of the problem, had not stopped all previous poets from including him and some even giving him a special role (cf. Iliad XXIV; A. fr. 350), although his intervention in the death of Achilles was an old and recurrent theme in tradition. The second suggestion is that the siblings did not approve of the marriage of Thetis to a mortal. But, as Thomson rightly wonders himself, why these two, alone of all gods, should not approve? To advance Thomson's doubts, one could add that the decision for this wedding was taken by Zeus himself and it is well-known that Thetis originally opposed to her union to a mortal (cf. II. XVIII, 429-34). It is, therefore, difficult to see how Apollo and Artemis could disapprove of Zeus' decision or punish Thetis for it. Thomson's third suggestion is related to the fact that the wedding is occasionally presented in literature as taking place in storm and darkness. Thomson suggests that perhaps there was no place in this scenery for the god of sun. But, the wedding in Catullus 64 does not take place under such conditions and, therefore, this last explanation seems to be highly hypothetical.

It has been suggested early in 1900 by Reitzenstein that the absence of Apollo was a deliberate attempt by Catullus to defend the God against the criticism, placed in the mouth of Thetis by Aeschylus (fr. 350 Radt).15 Although the relation between the version of Catullus and that of Aeschylus was correctly spotted, the issue should not be confined to a tight one to one comparison. The Iliad and Quintus are also important in our research. Moreover, there is more to be discussed concerning the motivation of Catullus than an undefined wish to acquit a god of some accusations. . . . Catullus reassesses a question found in Iliad and Aeschylus, and later in Quintus, on the existence of an ideal world where gods are just and true. This is what the presence, or absence, of Apollo is all about from its very first encounter in Iliad. Iliad and Aeschylus allowed a deceptive Apollo that had manipulated another god and, indeed, one that was a close friend of his. The Latin poet, in a way, reinvented the problem by turning the problematic presence of Apollo at the wedding party of Thetis, as found in preceding tradition, into an equally problematic absence. In the poetry of Catullus, the absence of Apollo, the lying prophet and the imminent murderer of Achilles, becomes a symbol at Thetis' wedding party. It stands for the duplicity of gods and the lack of truthfulness, even at a divine level.”

 - Apollo at the wedding of Thetis and Peleus: Four problematic cases - Ioanna L. Hadjicosti

Gezien

New Life Begins

Episode 07 t/m 12

Alchemy of Souls

Episode 16 t/m 20

Wat heb ik lopen janken bij de laatste paar minuten van de seizoens finale. Ik had mezelf gespoiled met een paar plot points, maar dat kon niet verkomen dat sommige dingen had bij mij aankwamen. En ik bedoel geen tranen laten, dat gebeurde bij episode 19, maar voluit janken. De whole shebang.

DENKBEELD GEOFFERD AAN DE INGREEP OP ZICHTBAARHEID

Het is er stil in de ruimte, zodat de kunst daarbinnen voluit kan spreken. Aan kan spreken. De zon werpt oneerbiedig lichtstralen door de hoge ramen van wat eens een klaslokaal was. De jongetjes steunden hun hoofden met de ellebogen op tafel, de aandacht droomde weg door de ruiten naar buiten waar ze de vogeltjes zagen vliegen. De meisjes kauwden een natte punt aan het potlood onderwijl ze gespannen luisterden naar het verhaal van de meester. Ik zie dat zo voor me onder het hoge plafond, wanneer ik nu in die ruimte sta. De tafeltjes en stoeltjes netjes in het gelid. Architectuur voor een doel dat allang verleden tijd is op deze plek. In lange schaduwen dringt buiten zich op aan binnen. Letterlijk, terwijl de kunstenaars met hun werk aldaar figuurlijk buiten hebben binnen gehaald.

De sfeer nu, op dit moment daar, is devoot in Kunstlokaal No.8, maar dat komt voornamelijk door het thema van de duo-tentoonstelling: ingreep en offer. De geest vult zich als vanzelf met religieuze gedachten, wanneer ik de deur open en over de drempel stap. Ik kan dat maar nauwelijks van me afzetten, hoewel ik weet dat de objecten van Lee Eun Young geen godsdienstige bedoeling hebben. Ze gebruikt heiligenbeeldjes als basis om er een nieuwe betekenis aan te geven. De bedoeling wordt geofferd aan het verhaal. Zoals de kerkgangers zich in oude tijden heidense rituelen toe-eigenden en er nieuwe inhoud en een andere zin passend bij en in het geloof aan gaven, op die manier gebruikt de kunstenaar deze gewijde beelden om er een openbare vertelling van te maken. Daarmee ontheiligt zij de mythe niet, maar hergebruikt de beelden daaruit. Hoewel ze er geen geloof aan hecht blijven de objecten de titel dragen van het oorspronkelijke heiligenbeeld. De vertrouwde madonna, jezus en profeetfiguur houden in naam dat aanzien, terwijl de uitdrukking van een andere orde is.

Maria met Jezus in de armen gedrukt is gezet in een verwelkt bosje groen. Eigenlijk steeds is de figuur omringt met verschralende natuur. Ook het geloof heeft geen kracht meer de gesteldheid van moeder aarde te redden. Zwammen groeien aan versteende schijnheiligheid. Om het beeld nog een vrome uitstraling te laten behouden heeft de kunstenaar het gedrenkt in was. Het symbool dat de kaars in de kerk is gebruikt Lee Eun Young om haar beelden te wijden. Een zalving die de kwijnende aarde in haar ogen kan genezen. Ze dwingt in het object de natuur om de menselijke vormen over te nemen, te overmeesteren, de baas te worden. Zo kan die natuur helend zijn. De maagd Maria als super symbool van vruchtbaarheid is teruggewonnen, de planten buigen devoot hun bloemknoppen in deze recycle kunst. Het vereert de magie van de kerkelijke geschiedenis zonder er geloof aan te hechten.

Terwijl ik loop te mijmeren en ingeprente ideeën zich aan me opdringen heeft de gedachte mijn begrip ingehaald. Kunstenaars denken overwegend verder en over het algemeen vooruit. Mijn bewustzijn moet nog wennen en het beeld los zien van lichaam en geest. Los zien van medicijn en religie. Want wat is het geval. Het is wennen nu wanneer ik de ruimte binnenloop. Tref ik daar in Kunstlokaal No.8 namelijk meestal overwegend minimalistische kunst aan. Of tenminste kunstwerken die voor een enkele uitleg te duiden zijn en daardoor meerdere motivering verdienen. Het lijkt erop dat de beheerders van de kunstruimte een positiewisseling hebben gemaakt, een nieuw standpunt hebben ingenomen. Een andere kijk hebben op wat er in het veld van kunst en kunstenaars te halen is. Dat scala is breed, uiteraard, het palet veelkleurig. De hedendaagse kunst kent vele uitingsvormen.

Het kenmerk van Kunstlokaal No.8 is gehandhaafd, het stempel van de fundamentele kunst blijft geïnkt. Voor dit moment doen ze het daar echter even anders. Dat kan, dat mag. Het lokaal brengt wat opvalt, waar de inrichters warm van worden, datgene wat hen raakt. En gezien de uitgebreide kunstverzameling, die vrijwel elke wand in de woonkamer van vloer tot plafond beslaat, kan dat van alles zijn. Kunst is een kwestie van smaak, van mens tot mens verschillend. Er kan steeds een ander verhaal worden verteld door met werken te schuiven, in uitingen aan elkaar verschillende of juist overeenkomende kunstenaars te combineren. Dat is waar Marcel Prins en Birgit Speulman goed in zijn. Van tevoren ongedachte tweetallen samen brengen in een bedachte duo-tentoonstelling.

In Kunstlokaal No.8 is op dit moment dus een veelvormigheid aan duidingen te bekijken. Hoewel pluriform in uitstraling, er valt op detail veel te zien, zijn het enkelvoudige objecten. En dat past dan weer in de geest van de ruimte. Kunst dat abstract is in vormgeving, terwijl schurend tegen de realiteit. Het lijkt de werkelijkheid, maar is niet de waarheid. De voorgeschotelde kunstwerken in de ruimte van het lokaal doen denken aan bestaande beelden. De vormen zijn grijpbaar en begrijpbaar.

Gevoel is altijd abstract. Smaak valt nauwelijks te duiden. Kleur kan in de smaak vallen of de vormgeving passen bij wat prettig oogt, soms begrijp jezelf niet waarom iets jou gevoel raakt. Kunst is een ongrijpbare emotie. Naast de ruimtelijke vertellingen van Lee Eun Young heeft het werk van Tienke Zijlstra een organische zichtbaarheid met een ondoorgrondelijke uitstraling. Voor een deel van haar expressieve uitingen gebruikt zij inkt en bister. Bister, dat zocht ik even op, is een geelbruin kleurpigment vervaardigd uit het roet en teer van verbrand hout of schellak of de gemalen bast van walnoten en Arabische gom. Dat medium laat sporen van levendigheid na, een eens bezielde materie betast in haar hiernamaals de drager. Ook in vormgeving, want de tastbare verbeelding is die van bloed doorlopen lichaamsvet. Kwabben, lillende vleesbomen, die in het beeld worden gesteund en bijeen gehouden door getekende stellages. Het is een enigszins afstotend geheel, waardoor het juist aandacht vraagt. Biologeert en fascineert.

De composities geven inkijk in wat een levend wezen kan zijn. Ingewanden opengesneden door een patholoog anatoom om een oorzaak van deze manier van uitdrukken te bepalen. Maar niet alleen zet Zijlstra het lichaam open, ook laat ze een frisse bries waaien door wat gebladerte zou kunnen zijn. De wind is zo krachtig dat het de vegetatie open scheurt en er een onwerelds landschap laat ontstaan. Ik val in het gat van zichtbaarheid en klamp mij vast aan zwamachtige groeisels die omhoog reiken naar een opening in de hemel. Het is er naargeestig en vochtig, maar het licht daarboven lonkt. Zo magisch als de betekenissen van Young zijn, zo mysterieus zijn de constructies van Zijlstra. Mijn denkbeeld is geofferd aan de ingreep op de zichtbaarheid. De beschouwing gaat in deze ruimte aan de haal met mijn begrip. Denkbeelden van eerder gebruik en latere opvatting wisselen af met de actuele voorstellingen. Mijn gedachten dwalen af naar wat eerder was: de kinderen geketend in de groep om taal en rekenen te leren, het geloof in de helende kracht van een maagd, een chirurgische ingreep om een leven te redden. Het duizelt me voor ogen, het hypnotiseert mijn blik. Zelden dwaalde mijn hoofdwerk zo overtuigend af van de realiteit als op dit moment daar in Kunstlokaal No.8.

“Ingreep en offer”, werken en objecten van Tienke Zijlstra en Lee Eun Young bij Kunstlokaal No.8, Schoterlandseweg 55 in Jubbega-Schurega. Tot en met 18 september 2022.

https://www.kunstlokaalno8.nl/tienke-zijlstra-lee-eun-young/#content

Varia : Le pays des autres - Leïla Slimani

Samenvatting (vertaalt uit La Cliothèque)

Toen Mathilde Amine Belhaj voor het eerst zag, wist ze dat een passie haar naar hem toe zou drijven. De Marokkaanse soldaat was ingelijfd bij het regiment Spahis en droeg een burnous en sarouel. Hij was met zijn regiment gelegerd ten zuiden van Mulhouse. Hij moest weken wachten op orders om naar het oosten op te rukken. Van de meisjes die om de troepen heen liepen, was Mathilde de langste en ook de blondste, en zij fungeerde als zijn gids. Amine was een vreemdeling in deze Elzas, bevrijd in 1944 maar getekend door jaren van Duitse bezetting. De jonge vrouw van 20 wilde alleen maar voluit leven en de wereld ontdekken, zij die een lege puberteit had beleefd in een gewoon gezin met een alcoholistische vader vol schulden, een zus Irène die altijd met haar wedijverde. Mathilde was verstikkend. De armen van Amine leken zo heerlijk, een onweerstaanbaar plezier dat leidde tot een huwelijk en de acceptatie van het vertrek naar een land dat ze niet kende, dat niet het hare was, het land van anderen.

Als oudste van zijn familie erfde Amine Belhaj Marokkaans land 25 km ten zuiden van Meknes, waarvan zijn vader droomde om het te ontwikkelen. Dankzij zijn rol als vertaler in het koloniale leger verwierf hij deze boerderij om zich bij de Franse kolonisten te voegen, maar zijn dood maakte een einde aan het project. Hij had zijn zoon verteld over de welvaart die hij eruit zou halen en deze hoop hield Amine tijdens de oorlog vast. De jongeman keerde terug naar zijn land, zegevierend, rijk aan land en getrouwd met een buitenlander. De eerste taak van het echtpaar was het opleiden van arbeiders, zaaien, wijd en zijd zien, in de woorden van kolonisatoren als maarschalk Lyautey.

Toen Mathilde voet zette op Marokkaanse bodem, besefte ze dat niets zou zijn zoals ze zich had voorgesteld. Maar al te vaak had ze de zin gehoord: "Zo gaat dat hier". Ze realiseerde zich dat zij deze keer de vreemdeling zou zijn. En toch, ook al maakte haar gevoeligheid haar aan het huilen, zo verloren in zo'n andere wereld, de liefde verenigde het stel. Mathilde bleek een vechter. Aanvankelijk verwelkomd door haar schoonfamilie in de medina van Meknes, leerde ze Arabisch, deelde ze de riten van de Ramadan en raakte ze gewend aan Marokkaanse maaltijden. Zelfs toen ze zich vestigden op de boerderij waar Amine een huis in Europese stijl had gebouwd, voelde Mathilde dat dit land niets voor haar was. Natuurlijk zei ze niets tegen haar familie in Frankrijk. Integendeel, ze zocht haar toevlucht in het lezen van grote reizigers zoals Pierre Loti en schilderde een idyllisch beeld van haar vestiging in het gekoloniseerde Marokko in de kleuren van oriëntalistische schilderijen. Ze zegt niets over de eerste jaren, toen de teleurstellingen zich opstapelden en het geld van de erfenis wegsmolt onder de hitte van de Marokkaanse zon. Werd Amine's vader opgenomen? Hebben de Franse kolonisten niet het beste land bewerkt en de "Indigènes" laten zwoegen op de glooiende, met doum bedekte grond, terwijl de Belhajs zich de nieuwe mechanische apparatuur niet konden veroorloven? De Marokkaanse arbeiders respecteerden niet altijd de heer des huizes, die een verbond had gesloten met een Franse…

Mathilde kwam zwanger aan in Marokko en zocht haar toevlucht in haar rol als moeder. Haar twee kinderen, Aïcha en Selim, groeiden op op het platteland, ver van de stad en het contact met andere kinderen. Amine hield zich bezig met het runnen van zijn boerderij en Mathilde met het runnen van haar huis. Toch waren ze het lachertje van de stad. Hoe kon iemand in het begin van de jaren 1950, toen de nationalistische koorts Marokko in zijn greep had, zo slecht gehumeurd zijn? De vader, een Arabier, klein en onbeschoft, geallieerd met een Française, uit het kamp van de kolonisatoren die weigerden rechten toe te kennen aan moslims; de moeder, een mooie vrouw met groene ogen die haar man een kop voorbleef en zich verlaagde tot een leven op een boerderij, in de armoede van sommige Marokkanen. De kinderen, de vrucht van deze mismatch, waren van een verworpen gemengd ras.

Voor Aïcha was Marokko haar geboorteland, maar ze voelde zich er niet op haar plaats. Haar ouders hadden haar ingeschreven op een school voor nonnen die alleen voor Europeanen was bestemd, een overwinning voor haar moeder. Maar het kleine plattelandsmeisje met het kroeshaar van een steppe vond geen vrienden. Ze werd bespot door haar leeftijdsgenoten in de stad, die zo rijk en goed gekleed waren. Aisha haatte het land dat ze haar thuis noemde.

Mijn mening

6.5/10

De trein gaat weer rijden! Er is veel gebeurd de laatste jaren om Museum Buurtspoorweg (MBS) een mooier toekomstperspectief te bezorgen. Met in 2023 maar liefst 25.000 verkochte toegangskaarten is MBS weer op bezoekersniveau van voor de Corona periode. Het museum in Haaksbergen is daarmee het best bezochte museum van de regio, rekening houdend met het gegeven dat er van april tot en met oktober gereden kan worden. De restauratie van de ELNA stoomlocomotief, het paradepaardje van de MBS, is afgerond en deze doet weer mee in de dienstregeling. Een deel van het spoortraject van MBS is vernieuwd. De gemeenten Haaksbergen en Enschede hebben vanwege de mooie ontwikkeling besloten hun jaarlijkse subsidie aan MBS te verhogen. Kortom, het museum kan de toekomst nog beter tegemoet. Er treedt een nieuwe fase aan in haar museale ontwikkeling. Inzet is dat MBS een belangrijke bijdrage levert in het zichtbaarder maken van de cultuurhistorische ontwikkeling van onze regio in wat tegenwoordig ‘De IJzeren Eeuw’ wordt genoemd en de rol die het de Lokaalspoorwegen daarin hebben gespeeld. Treinen op stoom - Foto: Museum Buurtspoorweg Haaksbergen Met een goed bestuur, onder voorzitterschap van Dick Buursink, heeft de afgelopen ruim vier jaar een verdere professionaliseringsslag plaatsgevonden. Dick heeft aangegeven dat hij toe is aan andere uitdagingen en zijn functie wil overdragen. MBS heeft na meerdere gesprekken een nieuwe voorzitter geselecteerd. Ambitie Museum Buurtspoorweg Vanaf 1 juni 2024 zal Jan Salverda het voorzitterschap op zich nemen. Jan heeft veel bestuurlijke ervaring en beschikt net als Dick Buursink over een uitstekend netwerk in onze regio. Hij is als inwoner van Haaksbergen zeer betrokken bij de cultuurhistorische betekenis van MBS en ondersteunt voluit de ambitie van het museum. Het bestuur is blij dat Jan samen met de nieuwe penningmeester Frank Schraders het bestuur komt versterken. En… MBS hoopt dit jaar weer veel bezoekers te kunnen verwelkomen. Vanaf zondag 31 maart a.s. start het nieuwe rijseizoen.

brokje blijde boodschap van kerstmis voor 1998

dag lieve mens ja echttot liefde ben je geborengeroepn voluit mens te zijndoor liefde te ontplooienen liefde zelf te willen zijnin geven en ontvangenin heel je doen en laten… durf dat maar verlangenje denktte mooi om waar te zijn ? waarom jezelf zo onderschat ? natuurlijk, je zult falenmaar dat heeft niethet laatste woord verzoening is de sleutelverzoening met jezelf vooropmet ieder die het…

View On WordPress

Te mortuum voluit. Fuit terra tua vita. - :) (He wanted you dead. It was land over your life.)

Ita. De me non curat. L'Manberg totum fuit.

De Nederlandse wielrenster Mischa Bredewold (Team SD Worx) heeft zaterdag de Grote Prijs van Plouay gewonnen, een Franse eendagskoers voor de WorldTour. Ze was de snelste in een groepssprint en zorgde voor de 56ste UCI-overwinning van SD Worx dit seizoen. De Grote Prijs van...