Anatomy of a Fall (2023) dir. Justine Triet

Here (Bas Devos, 2023)

Anatomy of a Fall (Anatomie d'une chute) (2023) Justine Triet

January 6th 2024

The Animal Kingdom (Le règne animal), Thomas Cailley (2023)

Title: Anatomy of a Fall

Rating: R

Director: Justine Triet

Cast: Sandra Hüller, Swann Arlaud, Milo Machado-Graner, Antoine Reinartz, Samuel Theis, Jehnny Beth, Saadia Bentaïeb, Camille Rutherford, Anne Rotger, Sophie Fillières, Julien Comte, Pierre-François Garel, Savannah Rol, Iliès Kadri, Nesrine Slaoui

Release year: 2023

Genres: mystery, crime, thriller

Blurb: A woman is suspected of her husband's murder, and their blind son faces a moral dilemma as the sole witness.

"Le Règne Animal" de Thomas Cailley avec Romain Duris, Paul Kircher, Adèle Exarchopoulos, Billie Blain, Tom Mercier et Saadia Bentaïeb, octobre 2023.

Anatomie d'une chute

Un film de Justine Triet Avec: Sandra Hüller, Milo Machado-Graner, Swann Arlaud, Saadia Bentaïeb, Jehnny Beth, Samuel Theis, Antoine ReinartzSamuel est retrouvé mort dans la neige au pied du chalet isolé où il vit avec sa femme Sandra, écrivaine allemande, et leur fils malvoyant de 11 ans, Daniel. Une enquête conclut à une « mort suspecte » : impossible de savoir s’il s’est suicidé ou s’il a été assassiné. Sandra est mise en examen, et nous suivrons son procès, véritable dissection du couple. Daniel est tiraillé : du tribunal à la maison, le doute s’installe entre la mère et le fils.

Retrouvez l'article complet ici https://is.gd/iVjJi3

Ghost Tropic

Recensie Ghost Tropic ★★★★ - vanaf 11-6 in de bioscoop en op @PiclNL Liefde voor deze film van Bas Devos, want de wereld is niet zo verrot als dat zij soms lijkt! @WindmillFilm @ThePublicityCy #GhostTropic #BasDevos

De dramafilm Ghost Tropic gaat over Khadija, die haar halte mist omdat ze in slaap viel in de metro. Ze moet te voet naar huis, maar helpt ook anderen met hun problemen. Wat wij van Ghost Tropic vinden, lees je in onze recensie.

(more…)

View On WordPress

CUSTODY (JUSQU’À LA GARDE) (2017)

Starring Denis Ménochet, Léa Drucker, Thomas Gioria, Mathilde Auneveux, Mathilde Saïkaly, Florence Janas, Saadia Bentaïeb, Sophie Pincemaille, Émilie Incerti-Formentini, Jérome Care-Aulanier, Mathieu Saikaly, Florence Janas, Coralie Russier, Jenny Bellay, Martine Vandeville, Jean-Marie Winling, Martine Schambacher and Jean-Claude Leguay.

Screenplay by Xavier Legrand.

Directed by Xavier Legrand.

Distributed by Kino Lorber. 93 minutes. Not Rated.

A quiet melancholy simmers through French theatrical star-turned-director Xavier Legrand’s devastating domestic drama Custody (Jusqu'à la garde).

The movie is a continuation – not quite a sequel, not quite a reboot, but more like a next chapter – of Legrand’s 2013 Oscar-nominated Short “Just Before Losing Everything (Avant Que De Tout Perdre).” That film was a heart-stopping narrative of a woman named Miriam (Léa Drucker) trying to get herself and her children out of an abusive marriage with her charming, but brutish and controlling husband Antoine (Denis Ménochet).

Custody returns to the same characters, the same situation and mostly the same cast. (The young son Julien is now played by Thomas Gioria, replacing the short film’s Milgan Chatelain.)

Miriam finally escaped from Antoine at the end of the short, but the new film starts with the husband’s cruel game of trying to insinuate himself back into the family unit by suing for joint custody. Miriam and Antoine and their lawyers fight their cases before an arbitrator in the early scenes of the film. Miriam explains that the children do not want to see their father, calling him “that man” and telling of episodes of abuse. Miriam is obviously shy, intimidated and a little shell-shocked.

Antoine, on the other hand, seems rational and charming. He insists that his ex has poisoned his children against him, and that he is hurt and horrified that his children have come to think of him as any kind of danger.

With no hard proof of abuse, the arbitrator must follow the law and allow the father visitation.

Daughter Josephine (Mathilde Auneveux) is 17 and close enough to an adult that she has the right to refuse to see her father, but younger son Julien (Gioria), at 12, has no choice but to spend every other weekend with his father.

Antoine quickly uses a litany of bullying and psychological torment trying to use Justin to get himself closer to his ex. Miriam has changed her number, won’t tell him where she is living, and will only meet Antoine to give Justin over for the weekends at her parents’ home.

This puts Julien in the uncomfortable position of having to lie to his father to protect his mother, and of often getting caught in those lies. Through intimidation and sheer obsessive determination, Antoine gets closer and closer to his ex-wife, virtually stalking her in the guise of trying to patch things up.

The acting is pretty stunning here, particularly the young Gioria in the heartbreaking and difficult role of the son. Legrand works well with his young star – probably due to the fact that the director was also a child actor, having played a substantial role in Louis Malle’s classic World War II film Au Revoir les Enfantes.

It is not necessary to have seen “Just Before Losing Everything” to enjoy and understand Custody, but watching the short, even going back after you have seen the feature, does add even more levels and subtle shadings to the new film.

Sometimes Custody is a difficult film to watch, but it is also a stunningly trenchant, realistic and important movie. Not all art should be comforting. Custody has an important story to tell, and it tells it with subtlety and tact.

Jay S. Jacobs

Copyright ©2018 PopEntertainment.com. All rights reserved. Posted: July 27, 2018.

#letontoncinephile GHOST TROPIC, Bas Devos (2019) [Initialement publié le 25/11/2020] Après une longue journée de travail, une femme de ménage se réveille au terminus du dernier métro qu’elle avait pris. Obligée de rentrer chez elle « à l’autre bout de la ville », elle entreprend la traversée de Bruxelles à pied. Tout en délicatesse, le réalisateur nous embarque dans une déambulation hivernale nocturne à travers la capitale belge nourrie de rencontres avec des personnages qui habitent les nuits de la ville. Ces rencontres sont souvent touchantes et rassurantes. Saadia Bentaïeb est magnétique dans le rôle principal de la douce marcheuse Khadija. 4/5 #critiquecinema #moviereview #instacinema #filmaddict #movies #art #cinema #cinephile #film #ghosttropic #basdevos #bioscoop #belgiancinema #brussels #saadiabentaïeb #filmrecensie #cinemabelge @ghosttropicfilm https://www.instagram.com/p/CJ3MA7vLXU9/?igshid=2pchiipepe7r

Anatomy of a Fall (Anatomie d'une chute), Justine Triet (2023)

{Kinox 1080P ▷} DER FLÜSSIGE SPIEGEL Schweiz Stream Film (2020)

Jetzt asehen ☛☛ https://t.co/TR4DgjhY3U?amp=1

3. September 2020 / 1 Std. 47 Min. / Fantasy, Romanze, Drama Von Stéphane Batut Mit Thimotée Robart, Judith Chemla, Saadia Bentaïeb Produktionsland Frankreich

INHALTSANGABE & DETAILS Juste (Thimotée Robart) wandert durch die Straßen von Paris und sucht nach Menschen, die nur er sehen kann. Er sammelt ihre letzten Erinnerungen, bevor er ihnen ins Jenseits hilft. Eines Tages erkennt ihn Agathe (Judith Chemla), eine junge Frau. Sie gehört zu seinem früheren Leben. Sie lebt und er ist ein Geist. Wie werden sie es schaffen, sich zu lieben und diese zweite Chance zu nutzen?

Jetzt asehen ☛☛ https://t.co/TR4DgjhY3U?amp=1

Etikett

DER FLÜSSIGE SPIEGEL 2020 Ganzer Film Deutsch DER FLÜSSIGE SPIEGEL 2020 kostenlos sehen DER FLÜSSIGE SPIEGEL Anschauen Film DER FLÜSSIGE SPIEGEL Complete Film Deutsch DER FLÜSSIGE SPIEGEL komplett online sehen DER FLÜSSIGE SPIEGEL Online Anschauen DER FLÜSSIGE SPIEGEL Online Kostenlos Ganzer Film DER FLÜSSIGE SPIEGEL 2020 Complete Stream Deutsch Ganzer DER FLÜSSIGE SPIEGEL (2020) Deutsch HD Stream Online anschauen DER FLÜSSIGE SPIEGEL stream deutsch kinox DER FLÜSSIGE SPIEGEL kinox DER FLÜSSIGE SPIEGEL ganzer film deutsch DER FLÜSSIGE SPIEGEL online stream DER FLÜSSIGE SPIEGEL stream kostenlos DER FLÜSSIGE SPIEGEL hdfilme

L'Affido - Una storia di violenza

L’Affido – Una storia di violenza

Cinema: L’Affido – Una storia di violenza

Un ragazzo ostaggio dei genitori

(mymonetro: 3,00) Consigliato: Sì Regia di Xavier Legrand (II).

Con Denis Ménochet, Léa Drucker, Thomas Gioria, Mathilde Auneveux, Mathieu Saikaly, Florence Janas, Saadia Bentaïeb, Sophie Pincemaille, Emilie Incerti-Formentini, Coralie Russier. Genere Drammatico

– Francia,

2017. Durata 90 minuti circa.

Mi…

View On WordPress

VIF-ARGENT

FILM. «Vif-Argent»

Réalisation : Stéphane Batut. Scénario : Stéphane Batut, Christine Dory et Frédéric Videau. Musique : Benoît de Villeneuve et Gaspar Claus. Principaux acteurs : Thimotée Robart, Judith Chemla, Djolof Mbengue, Saadia Bentaïeb, Jacques Nolot, Marie-José Kilolo Maputu, Cecilia Mangini, Antoine Chappey, Frédéric Bonpart, Bernard Mazzinghi et Babakar Ba. Durée : 1h46.

Beau et énigmatique, ce film, qui vient d’obtenir le prestigieux Prix Jean-Vigo, raconte une histoire fort originale. Et étrange. Très étrange. Un subtil mélange de réel et de fantastique. < Le film, traversé par la fragilité de la condition humaine, évoque l’idée d’un monde après la mort pour mieux montrer la vie telle que nous la partageons tous >, explique le réalisateur et coscénariste, Stéphane Batut. Dans le film, dont l’action se déroule pour l’essentiel à Paris et plus précisément dans le quartier des Buttes-Chaumont (où Batut habite), Juste, le principal personnage, est un mort renvoyé chez les vivants, depuis l’au-delà, vers lequel il est chargé d’accompagner des personnes venant de décéder. Nous avons apprécié dans ce film, en particulier, un étonnant plan en plongée d’une foule de passants, dont certains, manifestement, sont des sortes de morts-vivants, comme Juste. Ce dernier est suivi par une psychothérapeute - en fait, une représentante de l’au-delà - à laquelle Juste confie avoir «peur d’être encore en vie», tout en désirant revenir à la vie «normale».

«Dégage ! Tu me fait peur. Ne t’approche pas de moi !»

Un jour, Juste rencontre une jeune femme, Agathe, bien vivante elle, qui lui confie qu’il ressemble beaucoup à un garçon qu’elle a aimé et qui a disparu après leur première et dernière nuit d’amour. Juste lui dit qu’il ne l’a jamais vue auparavant. Cependant, quelque temps plus tard, Juste et Agathe deviennent amants. Toutefois, la cohabitation entre un mort-vivant et une vivante n’est pas des plus simples, d’autant que, par moments, Juste devient tout simplement invisible aux yeux d’Agathe ! Un jour, assis en face de sa «psy», Juste disparaît comme par enchantement. Et redevient pleinement vivant. Comme le lui dit un de ses amis : cette fois, tu est revenu «pour de bon» ! Juste rend visite à son père, qui trouve tout à fait normal de revoir son fils décédé, car, en vérité, il ne parvient pas à faire le deuil de son fils. < Tu me manques affreusement >, lui dit-il. Juste rencontre à nouveau Agathe, à laquelle il essaie d’expliquer qu’il n’est plus un mort-vivant. Qu’il est, à nouveau, totalement vivant. Mais elle le repousse. < Dégage ! >, lui crie-t-elle. < Tu me fais peur. Ne t’approche pas de moi ! > Désespéré, Juste fait une tentative de suicide dans un canal parisien. Mais il est sauvé par les pompiers. À sa «psy», mystérieusement présente sur les lieux, Juste demande : «Je suis de l’Autre Côté ?». Oui, apparemment, il semble bien que, cette fois, il soit mort définitivement... Juste retourne là où il est mort la première fois, au parc des Buttes-Chaumont, où Agathe lui apparaît. < Dis-moi que je ne rêve pas >, lui demande-t-il. < Je suis avec toi même si je rêve >, lui répond-elle. < Ce que l’on vit n’existe pas vraiment, lui dit aussi Agathe. Ce qui est réel, c’est ce que je ressens pour toi. > < C’est l’idée, commente Batut, que l’on peut convoquer des morts en pensée. >

LE RÉALISATEUR : Stéphane Batut, né en 1968, ancien élève du département cinéma de l’université Paris VIII et professionnel du «casting» de film depuis une vingtaine d’années, a réalisé - avant «Vif-Argent», son premier long métrage de fiction - plusieurs courts métrages, ainsi que des films documentaires.

—της Όλγας Σελλά—

Όσοι βρισκόμασταν στην πλατεία συχνότατα νιώθαμε ότι ανασύρουμε μνήμες από φοιτητικά αμφιθέατρα, από κομματικές συνελεύσεις, από συνέδρια βίαια, διχαστικά και διασπαστικά, από φράξιες και μικρο-ίντριγκες. Ή κι από στιγμές ανάτασης, όπως εκείνες που δημιουργούν οι ιδέες που πραγματοποιούνται, τα πιστεύω που υλοποιούνται, η συνύπαρξη, η συλλογικότητα· αλλά κι από στιγμές απογοήτευσης, όπως εκείνες που δημιουργούν οι μισαλλοδοξίες, οι δημαγωγίες, οι κοντόφθαλμοι σχεδιασμοί, οι διαψεύσεις. Διότι το πρώτο μαγικό που έκανε ο Ζοέλ Πομερά, στην παράσταση που άνοιξε τη σεζόν στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση με τον διφορούμενο τίτλο «Όλα θα πάνε καλά (1) – Το τέλος του Λουδοβίκου», ήταν να ανεβοκατεβάζει κάποιους από τους  ηθοποιούς και στην πλατεία, δίπλα στους θεατές, οι οποίοι, δίπλα μας συνέχιζαν ��ον ρόλο τους, συνέχιζαν τη ροή της παράστασης. Απλώνοντας δηλαδή την παράσταση στην… κοινωνία της πλατείας.

Το σκεπτικό της παράστασης του Πομερά έμοιαζε απλό, αλλά δεν ήταν καθόλου. Απλό το έκαναν όλοι αυτοί οι εξαιρετικοί ηθοποιοί στη σκηνή και στην πλατεία, δίπλα μας, ανάμεσά μας, μπροστά μας, πίσω μας: παρακολουθούμε τη χρονολογική ροή των γεγονότων λίγο πριν από τη Γαλλική Επανάσταση, παρακολουθούμε τις τρεις διαφορετικές τάξεις της γαλλικής κοινωνίας (τον Κλήρο, την Αριστοκρατία και την Τρίτη Τάξη, την πολυπληθέστερη), βλέπουμε πώς προσπαθεί να κρατηθεί στην εξουσία το παλιό καθεστώς, βλέπουμε τις συνελεύσεις, τις αρχικές προσπάθειες συνεννόησης, εκείνους που επιδιώκουν το διαφορετικό, εκείνους που θέλουν τη ρήξη, εκείνους που προσπαθούν να γεφυρώσουν το χάσμα, εκείνους που επιχειρούν να αρθρώσουν τον ορθό λόγο κι εκείνους που γοητεύονται από τις ακραίες επιλογές. Βλέπουμε έναν «οργανισμό» που προσπαθεί να γεννηθεί. Έναν οργανισμό κράτους, με δομές, με νόμους, με αξίες και με μέριμνα για όλους τους πολίτες. Και την ίδια στιγμή βλέπουμε με δέος και έκπληξη το… σήμερα. Όσα διακυβεύονται σήμερα μεταξύ των πολιτών, των κρατών, των ιδέων, των κοσμοθεωριών.

Με ένα εξαιρετικής ευφυΐας χιούμορ και με εξίσου εξαιρετικούς υπαινιγμούς, όσα «ακούγονταν» πριν από 228 χρόνια, είναι το σήμερα. Όπως το βλέπουμε στα κοινοβούλια όλου του πλανήτη, στα τηλεοπτικά παράθυρα, στα κομματικά συνέδρια, στους διεθνείς οργανισμούς, στους δρόμους των πόλεων, στα κάθε λογής στρατόπεδα που δημιουργούνται διαρκώς και παντού: από τα social media μέχρι την πραγματική κοινωνία και πολιτική. Γιατί αυτός ήταν ο στόχος του Ζοέλ Πομερά: να κάνει «προσομοίωση» της πάλης των ιδεών πρωτίστως, σε κάθε εποχή. Όχι να θεατροποιήσει τη Γαλλική Επανάσταση. «Είναι περισσότερο μια παράσταση για την πολιτική, παρά ένα πολιτικό έργο, εάν με τον όρο αυτό εννοούμε κάτι στρατευμένο. Δεν δουλεύω αποσυνδεδεμένος από τον κόσμο που με περιβάλλει. Είμαι ευαίσθητος στα μηνύματα της εποχής και δεν μπορώ παρά να αντιδρώ στην κρίση των δημοκρατικών αξιών στην Ευρώπη, ωστόσο δεν είναι ο στόχος μου να δώσω μια διάλεξη γι’ αυτό το θεμα μέσα από το έργο», λέει σε μια συνέντευξή του που περιλαμβάνεται στο φροντισμένο και κατατοπιστικό πρόγραμμα της παράστασης. Η κοινωνία που τον περιβάλλει, λοιπόν, είναι οι συντεχνίες και τα συμφέροντά τους (σπαρταριστή η σκηνή της ζαχαροπλάστισσας που αντιδρά στα γλυκά που φτιάχνουν οι καλόγριες και τα πουλάνε φθηνότερα, ενώ δεν έχουν έξοδα επιχείρησης), η ατμοσφαιρική ρύπανση, η σάτιρα των διεθνών μέσων δίπλα στο κάθε μεγάλο γεγονός, η φιλαρέσκεια των πρωταγωνιστών, οι selfies. Όλα ήταν εκεί. Ίσως ήταν και τότε, αλλά σίγουρα αλλιώς.

Όταν λέει η βασίλισσα (Αντουανέτα προφανώς, αλλά το μόνο ιστορικό πρόσωπο που κατονομάζεται στην παράσταση είναι ο Λουδοβίκος) τη φράση «Ο κόσμος πάει πολύ άσχημα» νιώθεις ότι είναι μια φράση που θα μπορούσε να πει και ένα μέλος της Τρίτης Τάξης και είναι σαν να «τρολάρει», ασφαλώς, τον τίτλο της παράστασης· όταν λέει ο βουλευτής «μερικές φορές ακούω τους συναδέλφους μου να μιλούν και νομίζω ότι είμαι στο θέατρο» δεν ξέρει ο θεατής ποιο κοινοβούλιο να πρωτοσκεφτεί· όταν ακούμε τις φράσεις «παράνομος λαός», «καλή και κακή βία», «δυνάστης μονάρχης/δυνάστης λαός», αναγνωρίζουμε τις μοιρασμένες στα δύο κοινωνίες. Κι όταν ακούμε τη φράση «ο διάλογος μπορεί να νικήσει τη σύγκρουση» κουνάμε το κεφάλι και ξέρουμε ότι έχουμε πολύ δρόμο ακόμα…

2015 juin Theatre des Amandiers “Ça Ira /1 Fin de Louis” un spectacle écrit et mis en scène par Joël Pommerat Décor et lumière: Eric Soyer Costumes Isabelle Deffin Avec Saadia Bentaïeb, Agnès Berthon, Yannick Choirat, Éric Feldman, Philippe Frécon, Yvain Juillard, Anthony Moreau, Ruth Olaizola, Gérard Potier, Anne Rotger, David Sighicelli, Maxime Tshibangu, Simon Verjans, Bogdan Zamfir

2015 juin Theatre des Amandiers “Ça Ira /1 Fin de Louis” un spectacle écrit et mis en scène par Joël Pommerat Décor et lumière: Eric Soyer Costumes Isabelle Deffin Avec Saadia Bentaïeb, Agnès Berthon, Yannick Choirat, Éric Feldman, Philippe Frécon, Yvain Juillard, Anthony Moreau, Ruth Olaizola, Gérard Potier, Anne Rotger, David Sighicelli, Maxime Tshibangu, Simon Verjans, Bogdan Zamfir

2015 Octobre Theatre de Nanterre2015 juin Theatre des Amandiers “Ça Ira /1 Fin de Louis” un spectacle écrit et mis en scène par Joël Pommerat Décor et lumière: Eric Soyer Costumes Isabelle Deffin Avec Saadia Bentaïeb, Agnès Berthon, Yannick Choirat, Éric Feldman, Philippe Frécon, Yvain Juillard, Anthony Moreau, Ruth Olaizola, Gérard Potier, Anne Rotger, David Sighicelli, Maxime Tshibangu, Simon Verjans, Bogdan Zamfir

2015 Octobre Theatre de Nanterre2015 juin Theatre des Amandiers “Ça Ira /1 Fin de Louis” un spectacle écrit et mis en scène par Joël Pommerat Décor et lumière: Eric Soyer Costumes Isabelle Deffin Avec Saadia Bentaïeb, Agnès Berthon, Yannick Choirat, Éric Feldman, Philippe Frécon, Yvain Juillard, Anthony Moreau, Ruth Olaizola, Gérard Potier, Anne Rotger, David Sighicelli, Maxime Tshibangu, Simon Verjans, Bogdan Zamfir

2015 juin Theatre des Amandiers “Ça Ira /1 Fin de Louis” un spectacle écrit et mis en scène par Joël Pommera Décor et lumière: Eric Soyer Costumes Isabelle Deffin Avec Saadia Bentaïeb, Agnès Berthon, Yannick Choirat, Éric Feldman, Philippe Frécon, Yvain Juillard, Anthony Moreau, Ruth Olaizola, Gérard Potier, Anne Rotger, David Sighicelli, Maxime Tshibangu, Simon Verjans, Bogdan Zamfir

Τόση ώρα ασφαλώς περιγράφω κάτι που άπτεται περισσότερο της πολιτικής παρά του θεάτρου, θα σκεφτούν ορισμένοι. Κι όμως ήταν θέατρο. Σύγχρονο θέατρο, εμπνευσμένο θέατρο, ταλαντούχο θέατρο, παρεμβατικό θέατρο, παιδευτικό θέατρο. Με διαφορετικές από τις συνήθεις συνθήκες. Με τους προβολείς συχνότατα στραμμένους προς την πλατεία· με τα τραπεζομάντηλα στα επί σκηνής τραπέζια να αλλάζουν σε κάθε μέρος και να σχηματίζουν, τελικά, τα χρώματα της γαλλικής σημαίας· με υπαινικτικές όσο και πανέξυπνες συνδέσεις σκηνικών στοιχείων, που παραπέμπουν σε στιγμές της τότε ιστορίας· με μια γοητευτικά ρεαλιστική θεατρική γλώσσα.

Όλη αυτή η εξιστόρηση διήρκεσε, μαζί με τα δύο διαλείμματα, 4,5 ώρες. Πολλές, θα πουν αρκετοί — ίσως με δόσεις πανικού. Σκεφτόμουν ότι θα μπορούσε να είχε «σφίξει» —όπως λέμε— ο Πομερά κάποιες στιγμές. Γιατί επέλεξε αυτή τη διάρκεια, αυτόν τον ρυθμό, αναρωτήθηκα. Έδωσα μιαν απάντηση, δεν ξέρω αν είναι η σωστή, καλύπτει όμως τη δική μου εμμονή να τα αναλύω όλα: ο Ζοέλ Πομερά εξιστορεί πολύ πυκνά γεγονότα, και μαζί κοινωνικές συμπεριφορές που καλούνται να σταθούν στο ύψος της ιστορίας, που διαφοροποιούνται, ανατρέπονται, διαδικασίες που δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Μ’ έναν τρόπο, θεωρώ, ότι παράσταση έδειξε, ακριβώς μέσω της διάρκειάς της, το πόσο πολύς καιρός χρειάζεται για να αλλάξουν συνειδήσεις, για να επιτευχθούν συνεννοήσεις, για να προχωρήσουν απλά πράγματα σε μια κοινωνία. Πόσο μάλλον μεγάλα…

* Η παράσταση «Όλα θα πάνε καλά (1) – Το τέλος του Λουδοβίκου» συνεχίζεται στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης μέχρι την Κυριακή 8 Οκτωβρίου. Επιχειρήστε να βρείτε ό,τι εισιτήρια έχουν απομείνει —ελάχιστα ίσως είναι. Επιχειρήστε το, προσπαθήστε το, μπείτε σε λίστα αναμονής, κάτι… Είναι σπάνια εμπειρία.

* * *

Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Θέατρο / χορός

Όλα θα πάνε καλά — το τέλος του Λουδοβίκου —της Όλγας Σελλά— Όσοι βρισκόμασταν στην πλατεία συχνότατα νιώθαμε ότι ανασύρουμε μνήμες από φοιτητικά αμφιθέατρα, από κομματικές συνελεύσεις, από συνέδρια βίαια, διχαστικά και διασπαστικά, από φράξιες και μικρο-ίντριγκες. Ή κι από στιγμές ανάτασης, όπως εκείνες που δημιουργούν οι ιδέες που πραγματοποιούνται, τα πιστεύω που υλοποιούνται, η συνύπαρξη, η συλλογικότητα· αλλά κι από στιγμές απογοήτευσης, όπως εκείνες που δημιουργούν οι μισαλλοδοξίες, οι δημαγωγίες, οι κοντόφθαλμοι σχεδιασμοί, οι διαψεύσεις. Διότι το πρώτο μαγικό που έκανε ο Ζοέλ Πομερά, στην παράσταση που άνοιξε τη σεζόν στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση με τον διφορούμενο τίτλο «Όλα θα πάνε καλά (1) – Το τέλος του Λουδοβίκου», ήταν να ανεβοκατεβάζει κάποιους από τους  ηθοποιούς και στην πλατεία, δίπλα στους θεατές, οι οποίοι, δίπλα μας συνέχιζαν τον ρόλο τους, συνέχιζαν τη ροή της παράστασης. Απλώνοντας δηλαδή την παράσταση στην... κοινωνία της πλατείας. Το σκεπτικό της παράστασης του Πομερά έμοιαζε απλό, αλλά δεν ήταν καθόλου. Απλό το έκαναν όλοι αυτοί οι εξαιρετικοί ηθοποιοί στη σκηνή και στην πλατεία, δίπλα μας, ανάμεσά μας, μπροστά μας, πίσω μας: παρακολουθούμε τη χρονολογική ροή των γεγονότων λίγο πριν από τη Γαλλική Επανάσταση, παρακολουθούμε τις τρεις διαφορετικές τάξεις της γαλλικής κοινωνίας (τον Κλήρο, την Αριστοκρατία και την Τρίτη Τάξη, την πολυπληθέστερη), βλέπουμε πώς προσπαθεί να κρατηθεί στην εξουσία το παλιό καθεστώς, βλέπουμε τις συνελεύσεις, τις αρχικές προσπάθειες συνεννόησης, εκείνους που επιδιώκουν το διαφορετικό, εκείνους που θέλουν τη ρήξη, εκείνους που προσπαθούν να γεφυρώσουν το χάσμα, εκείνους που επιχειρούν να αρθρώσουν τον ορθό λόγο κι εκείνους που γοητεύονται από τις ακραίες επιλογές. Βλέπουμε έναν «οργανισμό» που προσπαθεί να γεννηθεί. Έναν οργανισμό κράτους, με δομές, με νόμους, με αξίες και με μέριμνα για όλους τους πολίτες. Και την ίδια στιγμή βλέπουμε με δέος και έκπληξη το... σήμερα. Όσα διακυβεύονται σήμερα μεταξύ των πολιτών, των κρατών, των ιδέων, των κοσμοθεωριών. Με ένα εξαιρετικής ευφυΐας χιούμορ και με εξίσου εξαιρετικούς υπαινιγμούς, όσα «ακούγονταν» πριν από 228 χρόνια, είναι το σήμερα. Όπως το βλέπουμε στα κοινοβούλια όλου του πλανήτη, στα τηλεοπτικά παράθυρα, στα κομματικά συνέδρια, στους διεθνείς οργανισμούς, στους δρόμους των πόλεων, στα κάθε λογής στρατόπεδα που δημιουργούνται διαρκώς και παντού: από τα social media μέχρι την πραγματική κοινωνία και πολιτική. Γιατί αυτός ήταν ο στόχος του Ζοέλ Πομερά: να κάνει «προσομοίωση» της πάλης των ιδεών πρωτίστως, σε κάθε εποχή. Όχι να θεατροποιήσει τη Γαλλική Επανάσταση. «Είναι περισσότερο μια παράσταση για την πολιτική, παρά ένα πολιτικό έργο, εάν με τον όρο αυτό εννοούμε κάτι στρατευμένο. Δεν δουλεύω αποσυνδεδεμένος από τον κόσμο που με περιβάλλει. Είμαι ευαίσθητος στα μηνύματα της εποχής και δεν μπορώ παρά να αντιδρώ στην κρίση των δημοκρατικών αξιών στην Ευρώπη, ωστόσο δεν είναι ο στόχος μου να δώσω μια διάλεξη γι' αυτό το θεμα μέσα από το έργο», λέει σε μια συνέντευξή του που περιλαμβάνεται στο φροντισμένο και κατατοπιστικό πρόγραμμα της παράστασης. Η κοινωνία που τον περιβάλλει, λοιπόν, είναι οι συντεχνίες και τα συμφέροντά τους (σπαρταριστή η σκηνή της ζαχαροπλάστισσας που αντιδρά στα γλυκά που φτιάχνουν οι καλόγριες και τα πουλάνε φθηνότερα, ενώ δεν έχουν έξοδα επιχείρησης), η ατμοσφαιρική ρύπανση, η σάτιρα των διεθνών μέσων δίπλα στο κάθε μεγάλο γεγονός, η φιλαρέσκεια των πρωταγωνιστών, οι selfies. Όλα ήταν εκεί. Ίσως ήταν και τότε, αλλά σίγουρα αλλιώς. Όταν λέει η βασίλισσα (Αντουανέτα προφανώς, αλλά το μόνο ιστορικό πρόσωπο που κατονομάζεται στην παράσταση είναι ο Λουδοβίκος) τη φράση «Ο κόσμος πάει πολύ άσχημα» νιώθεις ότι είναι μια φράση που θα μπορούσε να πει και ένα μέλος της Τρίτης Τάξης και είναι σαν να «τρολάρει», ασφαλώς, τον τίτλο της παράστασης· όταν λέει ο βουλευτής «μερικές φορές ακούω τους συναδέλφους μου να μιλούν και νομίζω ότι είμαι στο θέατρο» δεν ξέρει ο θεατής ποιο κοινοβούλιο να πρωτοσκεφτεί· όταν ακούμε τις φράσεις «παράνομος λαός», «καλή και κακή βία», «δυνάστης μονάρχης/δυνάστης λαός», αναγνωρίζουμε τις μοιρασμένες στα δύο κοινωνίες. Κι όταν ακούμε τη φράση «ο διάλογος μπορεί να νικήσει τη σύγκρουση» κουνάμε το κεφάλι και ξέρουμε ότι έχουμε πολύ δρόμο ακόμα... Τόση ώρα ασφαλώς περιγράφω κάτι που άπτεται περισσότερο της πολιτικής παρά του θεάτρου, θα σκεφτούν ορισμένοι. Κι όμως ήταν θέατρο. Σύγχρονο θέατρο, εμπνευσμένο θέατρο, ταλαντούχο θέατρο, παρεμβατικό θέατρο, παιδευτικό θέατρο. Με διαφορετικές από τις συνήθεις συνθήκες. Με τους προβολείς συχνότατα στραμμένους προς την πλατεία· με τα τραπεζομάντηλα στα επί σκηνής τραπέζια να αλλάζουν σε κάθε μέρος και να σχηματίζουν, τελικά, τα χρώματα της γαλλικής σημαίας· με υπαινικτικές όσο και πανέξυπνες συνδέσεις σκηνικών στοιχείων, που παραπέμπουν σε στιγμές της τότε ιστορίας· με μια γοητευτικά ρεαλιστική θεατρική γλώσσα. Όλη αυτή η εξιστόρηση διήρκεσε, μαζί με τα δύο διαλείμματα, 4,5 ώρες. Πολλές, θα πουν αρκετοί — ίσως με δόσεις πανικού. Σκεφτόμουν ότι θα μπορούσε να είχε «σφίξει» —όπως λέμε— ο Πομερά κάποιες στιγμές. Γιατί επέλεξε αυτή τη διάρκεια, αυτόν τον ρυθμό, αναρωτήθηκα. Έδωσα μιαν απάντηση, δεν ξέρω αν είναι η σωστή, καλύπτει όμως τη δική μου εμμονή να τα αναλύω όλα: ο Ζοέλ Πομερά εξιστορεί πολύ πυκνά γεγονότα, και μαζί κοινωνικές συμπεριφορές που καλούνται να σταθούν στο ύψος της ιστορίας, που διαφοροποιούνται, ανατρέπονται, διαδικασίες που δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Μ' έναν τρόπο, θεωρώ, ότι παράσταση έδειξε, ακριβώς μέσω της διάρκειάς της, το πόσο πολύς καιρός χρειάζεται για να αλλάξουν συνειδήσεις, για να επιτευχθούν συνεννοήσεις, για να προχωρήσουν απλά πράγματα σε μια κοινωνία. Πόσο μάλλον μεγάλα... * Η παράσταση «Όλα θα πάνε καλά (1) – Το τέλος του Λουδοβίκου» συνεχίζεται στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης μέχρι την Κυριακή 8 Οκτωβρίου. Επιχειρήστε να βρείτε ό,τι εισιτήρια έχουν απομείνει —ελάχιστα ίσως είναι. Επιχειρήστε το, προσπαθήστε το, μπείτε σε λίστα αναμονής, κάτι... Είναι σπάνια εμπειρία. * * * Εδώ άλλες αναρτήσεις από την κατηγορία Θέατρο / χορός