Ο Άγιος Πέτρος ήταν Ιερέας με πλήρη συνείδηση των υποχρεώσεων του προς τον Χριστό και τον λαό. Με το προσωπικό του παράδειγμα, άμεμπτο και διδακτικότατο, φώτιζε και κατάρτιζε τους πιστούς με τα τακτικά και πρακτικότατα κηρύγματα του. Αυτός μάλιστα είναι και ο συγγραφέας της Νηπτικής βίβλου, που εμπεριέχεται στη Φιλοκαλία. Την αγάπη του προς τον Χριστό, δεν την έδειχνε μόνο σε κα... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/osios-petros-o-damaskinos-9-fevroyarioy-oi-tesseris-aretes-tis-psychis-mas/

Παρατημένα μπάζα «φιγουράρουν» εδώ και τέσσερις μέρες σ’ ένα από τα κεντρικότερα σημεία της Λάρισας (φωτο)

Μια απεχθής εικόνα αντικρίζουν καθημερινά διερχόμενοι Λαρισαίοι σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία της πόλης, στο πεζοδρόμιο της Πλατείας Λαού, εκεί όπου «φιγουράρουν» δίπλα από τους κάδους παρατημένα μπάζα. Τεράστια κομμάτια από γυψοσανίδες σωριασμένα πάνω στο πεζοδρόμιο από πού καθημερινά περνούν εκατοντάδες Λαρισαίοι, μητέρες με καρότσια και μικρά παιδιά. Πέρα από την ασκήμια που φέρει μια…

View On WordPress

Τέσσερις στις δέκα μικρομεσαίες επιχειρήσεις φοβούνται ότι θα βάλουν λουκέτο

Τέσσερις στις δέκα μικρομεσαίες επιχειρήσεις φοβούνται ότι θα βάλουν λουκέτο

Τέσσερις στις δέκα μικρομεσαίες επιχειρήσεις φοβούνται ότι θα αναγκαστούν να διακόψουν τη δραστηριότητά τους στο μέλλον, ενώ το 6,5% αντιμετωπίζει άμεσα τον κίνδυνο «λουκέτου».  Πρόκειται για τα υψηλότερα ποσοστά που έχουν καταγραφεί από όταν ξέσπασε η πανδημική κρίση και δείχνουν, αν μη τι άλλο, ότι η ενεργειακή και η πληθωριστική κρίση που ακολούθησαν –και είναι ακόμη σε εξέλιξη– απειλούν ίσως…

View On WordPress

Με μια ελαφριά καθυστέρηση σας παρ��υσιάζω επιτέλους το δεύτερο κεφάλαιο! Μην κοιτάξεις τις ημερομηνίες ανάμεσα στα updates.

Μυρίζεις άνοιξη·

έχεις μια νοσταλγία στο βλέμμα

που μου προκαλεί δάκρυα·

θα μείνεις και συ

σαν τις παλιές φωτογραφίες;

Μυρίζεις καλοκαίρι·

τα χείλη σου είναι αλμυρά

μου προκαλούν ζάλη·

θα μείνεις εκεί

θα με φιλήσεις σαν να είναι

η τελευταία φορά;

Μυρίζεις φθινόπωρο·

σαν την ζεστή σοκολάτα μοιάζει

το μαυρισμένο από καιρούς

δέρμα σου·

που ταξίδευες πριν

τα βήματα σου βαδίσουν

με τα δικά μου;

Μυρίζεις χειμώνα·

μα κοιτάζοντας σε

την πρώτη φορά

μπήκε η άνοιξη στην καρδιά μου,

πεταλούδες πετούσαν τριγύρω μας,

φέρνοντας το καλοκαίρι

και η μελαγχολία στο βλέμμα μου,

θύμιζε φθινόπωρο,

ακόμα κι αν εν τέλει

χιόνιζε·

ολόγυρα μας.

μια μερα θα γραψω γουιτσερ φικ στα ελληνικα και τοτε θα τελειωσει για όλους

Θεοδωρα belongs to @iveneverbeenmorestressedinmylife

Στέλιος belongs to @alalumin

Propaganda under the cut

Θεοδωρα

Τριαντατριάχρονη κοινωνική λειτουργός που έφτιαξα στο λύκειο για έναν διαγωνισμό λογοτεχνίας. Έχει τέσσερις μεγαλύτερες αδερφές (+ όλα τα ψυχολογικά που αυτό συνεπάγεται). Παίζει φλάουτο. Της αρέσουν τα χαζά tshirts. Ένα μέρος του εαυτού της δεν ξεπέρασε ποτέ την emo teenage φάση της. Πολύ προστατευτική απέναντι στα παιδιά που συναντάει στην δουλειά της. Περιστασιακά συνεργάζεται και βοηθάει μια φίλη της ντεντέκτιβ (την ΈΛενα) με διάφορες υποθέσεις (επίσημα και ανεπίσημα). Α επίσης έχουν λεσβιακό τενσιον

Στελιος

Στέλιος Δελής, πρώην δημοσιογράφος και νυν συγγραφέας. Είναι χήρος και μένει στην Εύβοια με την εγγονή του, την οποία μεγαλώνει μόνος. Ταυτόχρονα βοηθά ένα φάντασμα στο σπίτι του να λύσει τον φόνο της.

Ο Στέλιος είναι έλληνας παππούς που έχει επαφή με τη θηλυκή πλευρά του το οποίο θεωρώ αικονικ εκ μέρους του

Ιανουάριος 24/13

Σήμερα πέρασε ολόκληρη η μέρα σχεδόν και εγώ δεν έγραψα. Σήμερα ξύπνησα στις 10.30 μ.μ. εχθές το βράδυ αποκοιμήθηκα πάλι στον καναπέ κατά τις 03.30. Τα τελευταία βραδιά δεν κοιμάμαι στο κρεβάτι μου. Πάλι φοβάμαι. Δεν ξέρω τι ακριβώς φοβάμαι. Η πολυκατοικία είναι ασφαλής. Το διαμέρισμα μου βρίσκεται στον 4ο. Δεν κινδυνεύω. Δεν ξέρω τι ακριβώς φοβάμαι. Μάλλον ξέρω. Φοβάμαι τη μοναξιά. Στο σαλόνι δεν είμαι ποτέ μόνη. Ζω με σκιές και φωνές. Οι σκιές ανήκουν στη φαντασία μου. Τις πλάθει το μυαλό μου σε μια ακατανίκητη προσπάθεια να αντικαταστήσει τη συντροφιά του. Οι φωνές πάλι ανήκουν στο διπλανό διαμέρισμα. Το σαλόνι μου είναι μεσοτοιχία με την μικρή γκαρσονιέρα. Την έχω φανταστεί αυτή την γκαρσονιέρα άπειρα βραδιά καθώς ακούω τις φωνές. Είναι ένα δωμάτιο 30τ.μ. φωτεινό, χωρίς πολλά πολλά έπιπλα. Ένα κρεβάτι, ένα επί ένα με πάντα τσαλακωμ��να σεντόνια και ένας καναπές ψιλοχαλασμένος λόγω χρήσης. Η τηλεόραση είναι κρεμασμένη στον τοίχο, είναι μεγάλη και πάντα ανοιχτή. Στο τραπεζάκι βρίσκονται τασάκια γεμάτα αποτσίγαρα, κουτιά από μπύρες και κόκα κόλες, στα ντουλάπια της κουζίνας έχει μόνο μακαρόνια και τοστ, το ψυγείο είναι άδειο συνήθως και τα κουτιά απ'το delivery παρατημένα στον πάγκο. Το μπάνιο είναι μικροσκοπικό μα τα βράδια όταν η κοπέλα μπαίνει για ντουζ το αγόρι τρυπώνει μαζί της και κλείνουν την πόρτα στην Μίλι, τη γάτα τους. Δεν ξέρω αν συγκατοικούν στην γκαρσονιέρα, για λίγες μέρες χώρισαν κι οι φωνές έπαψαν, τα γέλια επίσης, μόνο κλάματα και τραγούδια χωρισμού ακούγονταν. Όταν γύρισα απ' τις διακοπές των Χριστουγέννων όμως τους βρήκα πάλι μαζί, στην γκαρσονιέρα. Κάθε βράδυ μέχρι τις 3 είναι πολλά άτομα μαζεμένα, μπαινοβγαίνουν φίλοι τους. Βάζουν μουσική, βλέπουν ταινίες, μιλάνε. Καμιά φορά με ενοχλεί η φασαρία τους. Βασικά να είμαι ειλικρινής τους ζηλεύω λίγο. Ο γείτονας έχει πάντα παρέα στο σπίτι, δεν νιώθει ποτέ μόνος, κι αν νιώθει δεν είναι. Τα βράδια ξαπλώνει αγκαλιά με εκείνη, το πρωί την αποχαιρετά με φιλιά, το απόγευμα το περνάνε ξεχωριστά, μα τα βράδια επιστρέφουν πάντα ο ένας στον άλλον. Θα απορείς τώρα που σου περιγράφω τη ζωή των γειτόνων μα σου είπα το σαλόνι μου είναι μεσοτοιχία κι οι ζωές μας παράλληλες. Και εκείνος ξέρει τι κάνω. Ξέρει τι ώρα χτυπά πρώτη φορά το ξυπνητήρι μου, ξέρει ότι αργώ να σηκωθώ πάντα δέκα λεπτά και περνάω άλλα δέκα στο μπάνιο. Ακούει τον ήχο της καφετιέρας και τα στορια που ανοίγω. Το σύρσιμο της καρέκλας στο μπαλκόνι. Ακούει τις playlists που ακούω κάθε πρωί. Και έπειτα κενό. Όλη μέρα λείπουμε κι οι δυο. Ξέρει ότι πάω σχολή, βόλτες. Ξέρει όμως ότι θα γυρίσω να διαβάσω. Με ακούει που καμιά φορά διαβάζω δυνατά προκειμένου να αποστηθίσω κάτι ή για να το καταλάβω καλύτερα. Ακούει τα τηλεφωνήματα μου με τη μαμά μου, τους φίλους μου όταν έρχονται στο σπίτι, μυρίζει το φαγητό όταν μαγειρεύω κι άλλοτε πάλι ξέρει ότι την βγάζω με τοστ όπως και εκείνος. Ξέρει επίσης ότι δεν θα παραγγείλω ποτέ όταν είμαι μόνη γιατί ντρέπομαι να ανοίξω. Ακούει το πλυντήριο μου κι όλα τα είδη μουσικής που ακούω, τις σειρές που βλέπω στο λάπτοπ και τα κλαματα μου στις 02.00 τα ξημερώματα. Με ακούει να κλαίω κάθε μέρα. Σου το είπα οι ζωές μας είναι παράλληλες, δεν συναντιούνται μα συμβαδίζουν. Μα το πιστεύω ότι κάποια στιγμή μπορεί ακόμη κι οι παράλληλες να γίνουν τέμνουσες. Δεν αναφέρομαι απαραίτητα στον γείτονα, μα σε όσους ανθρώπους κατά καιρούς συμβαδίζουν, πάντα υπάρχει ένα σημείο τομής.

Σήμερα όλη μέρα διάβαζα. Προσπαθούσα να αναπληρώσω το κενό αυτών των ημερών που τεμπελιασα. Σήμερα πήγα μέχρι το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς. Κοίταξα γύρω μου και συνειδητοποίησα πόσο μου αρέσει να περπατάω στην Αθήνα. Την ρομαντικοποιω αυτή την πόλη μέσα στην απόλυτη ασχήμια της. Σήμερα δεν μαγείρεψα. Έφαγα μια σαλάτα και τοστ. Δεν είχα χρόνο, παραδόξως ούτε πείνασα ιδιαίτερα. Ήπια πολλούς καφέδες πάλι. Τέσσερις κούπες γαλλικό και δύο στιγμαίους. Ήπια και έναν freddo. Δεν φταίω! Το παιδί που δουλεύει στο μαγαζί με χαιρέτησε όταν πέρασα για το σούπερ μάρκετ, θα ήταν αγένεια να μην πάρω ένα καφέ. Σήμερα σκέφτηκα ξανά ότι είμαι σε μια σχολή που δεν μου αρέσει. Με αγχώνει η σκέψη του πτυχίου. Να κάνω τι με ένα πτυχίο που δεν με ενδιαφέρει; μεταπτυχιακό; δεύτερο πτυχίο; να δώσω πανελλήνιες ή κατατακτήριες; μήπως να τα παρατήσω όλα και να δώσω για το εθνικό; απογοήτευση. Αυτό θα είμαι ο,τι κι αν κάνω μια κινούμενη απογοήτευση. Τώρα κανονικά αν με άκουγε θα με μάλωνε. Θα μου υπενθύμιζε να προσπαθώ να αγαπάω τον εαυτό μου. Δίκιο έχει είπαμε ότι πρέπει να προσπαθήσω. Προσπάθεια.

Σήμερα μίλησα με τη μητέρα μου. Τις τελευταίες μέρες δεν απαντούσα στις κλήσεις της. Ήταν λίγο ανήσυχη αλλά δεν μου γκρίνιαξε ιδιαίτερα. Πείστηκε ότι είμαι πιεσμένη με το διάβασμα της εξεταστικής. Σήμερα απάντησα στα μηνύματα των παιδιών, μιλήσαμε λίγο, είπαμε μερικές βλακείες και πέρασε κάπως η ώρα. Σήμερα μου έστειλε ένα παιδί απ' τη σχολή. Μου στέλνει κατά καιρούς όταν ανεβάζω κανένα στορυ. Είναι καλό παιδί αλλά μέχρι εκεί.

Αυτές τις μέρες που γράφω νιώθω περίεργα. Έχω χρόνια να κρατήσω ημερολόγιο. Πάντα έγραφα σκέψεις και συναισθήματα μα όχι τόσο συστηματικά ούτε με την μορφή ημερολογίου.

Αύριο θα πάω σινεμά. Έχω καιρό να δω ταινία στον κινηματογράφο και ανυπομονώ κάπως. Θα γράψω κι αύριο το υπόσχομαι. Σήμερα δεν έχω κάτι άλλο να πω, νιώθω εξαντλημένη. Θέλω μόνο να κοιμηθώ.

Κοιτα τι ωραίο φεγγάρι που έχει . Και εγω , σε μια ταρατσα και μετα απότομα κάτω , στους τέσσερις τοίχους , να καπνίζω και να πίνω . Μια τόσο όμορφη μερα , να την βγάζω μόνη βυθισμένη στην θλιψη . Τι θλιψη …

έξη

περνάνε τα χρόνια σημαίνει θέματα με το έντερο πηγαινέλα σε γιατρούς πονάει η μέση μου και την τρίτη μέρα θέλω νέο καπνό περνάνε τα χρόνια σημαίνει μάτια κουρασμένα στα λάιβ αράζουμε πίσω σε εκείνο το σπίτι δεν κοιμάται κανείς και σε αυτό το σπίτι δεν έχεις μπει ποτέ περνάνε τα χρόνια σημαίνει τέσσερις καφέδες τη μέρα οι άνθρωποι που γνωρίζω δεν σε ξέρουν και οι Κυριακές σου αντί για κρουασάν και χανγκόβερ έχουν βόλτες με το καρότσι μπιμπερό, πάνες περνάνε τα χρόνια σημαίνει φίλες στο εξωτερικό φτηνά αεροπορικά ακριβά σούπερ μάρκετ το μόνο που μας δένει πια είναι οι αναμνήσεις περνάνε τα χρόνια σημαίνει για σένα παιδική χαρά για μένα ενήλικη θλίψη και έτσι πολύ φοβάμαι πως ποτέ ξανά εμείς δεν θα συναντηθούμε.

οι Κυριακές είναι για να ξυπνάς το πρωί, να πίνεις μια τεράστια κούπα καφέ, να κάθεσαι στον ήλιο και να διαβάζεις ένα ολόκληρο βιβλίο μέσα σε τέσσερις ώρες

Λάρισα: Διαμαρτυρήθηκαν ενάντια στην απόφαση Κεραμέως να θέσει σε αργία τέσσερις εκπαιδευτικούς (φώτο

Λάρισα: Διαμαρτυρήθηκαν ενάντια στην απόφαση Κεραμέως να θέσει σε αργία τέσσερις εκπαιδευτικούς (φώτο

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από την Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης Θεσσαλίας πραγματοποίησαν το πρωί της Παρασκευής Λαρισαίοι εκπαιδευτικοί, διαμαρτυρόμενοι για την απόφαση της υπουργού Παιδείας κ. Νίκης Κεραμέως να θέσει σε αργία τέσσερις εκπαιδευτικούς. Σε δήλωση του, ο Πρόεδρος του ΠΥΣΔΕ και τέως Διευθυντής της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Λάρισας κ. Γιάννης Καψάλης, που αποτελεί τον έναν…

View On WordPress

«Bring Them Back»: Πέντε ποδηλάτες διένυσαν 3.000 χλμ. για τα Γλυπτά του Παρθενώνα

«Bring Them Back»: Πέντε ποδηλάτες διένυσαν 3.000 χλμ. για τα Γλυπτά του Παρθενώνα

Τέσσερις Έλληνες, η Βασιλική Βούτσαλη, ο Σταύρος Σούμας, ο Γιάννης Ευθυμίου, ο Βασίλης Κόρδας και ο φιλέλληνας Γερμανός Στέφεν Στρέιχ ξεκίνησαν το μεγάλο ταξίδι τους πάνω σε δύο ρόδες στις 14 Αυγούστου από το Βρετανικό Μουσείο ενώ αναμένεται να φτάσουν στον τερματισμό, αύριο, Κυριακή 28 Αυγούστου. Η κυρία Βούτσαλη μίλησε στο CNN Greece για το πώς ξεκίνησε η ιδέα για αυτή τη γενναία δράση και πώς…

View On WordPress

δυστηχώς δεν έχω κυριολεκτικά ιδέα αν στο κέντρο έχουν άρματα. στον δήμο μου δεν έχει πάντως. μάλλον έχει όμως ο δήμος αθηναίων.

επίσης. επικό το γεγονός πως η αθήνα σου φαίνεται άλλος πλανήτης γιατί όντως είναι μια κατηγορία από μόνη της. τραγική λίγο αλλά γουι λόβ.

και κλείνοντας να κάνετε μια επίσκεψη στο ΙΣΝ κυρίως γιατί μπορεί να κάνει κάτι κουλ πάλι (το καλοκαίρι μπορούσες να πας να δείς ταινία δωρεάν στο γρασίδι π έχουν!!!), και ο τζίζους το μοναστιράκι καταντάει τόσο βαρετό πώς αντέχει η δόλια καρδία σου. τουλάχιστον η ακρόπολη είναι από πάνω απτο μοναστιράκι ακριβώς οπότε😌😌

Πάντως στο χωριό έχουμε άρματα 😌 τα ίδια τα τελευταία είκοσι χρόνια αλλά έχουμε.

Επίσης ναι, η φάση με την Αθήνα είναι ότι είναι μία (1) πόλη και καλά οπότε περιμένω να έχει κάποιου είδους κεντρική διοίκηση αλλά είναι τόσο μεγάλη;;; Που εν τέλει λειτουργεί σαν να είναι καμιά τριανταριά πόλεις μαζί κάτω από ένα trenchcoat να προσποιούνται ότι είναι μία μεγάλη και η κάθε περιοχή οργανώνει τα δικά της εβεντ.

Το Μοναστηράκι είναι όμορφο σαν περιοχή σίγουρα και έχει την πλάκα του αλλά όταν επιμένουν οι καγκουρες να πηγαίνετε Μοναστηράκι μονοήμερη τέσσερις χρονιές συνεχόμενα κουράζει γρήγορα. Η Αθήνα έχει και άλλες περιοχές!!! Και θεός φυλάξει, υπάρχουν και άλλες πόλεις!!

Πέρασαν δυο χρόνια και ακόμα έχανα χτύπους.

Ήταν έρωτας γιατί με έκανε να κοκκινίζω και ας τον ήξερα τέσσερις γύρους απο τον ήλιο.

Γιατί μόνο πλάι του έλαμπα έτσι, γιατί ένα μήνυμα του σαν μορφίνη ανακούφιζε εκείνο το απαίσιο βάρος που είχε φωλιάσει στο στήθος μου.

Όταν με φιλούσε ανέπνεα .

Όταν οδηγούσε και μου κρατούσε το χέρι έγερνα στη θέση μου και με έπιανε μια νύστα.

Τότε μόνο κοιμόμουν ήσυχη, όταν ήξερα ότι θα ξυπνήσω και θα είναι εκεί.

Ήταν έρωτας γιατί τον ξεχνούσα προσποιούμενη ότι δεν τον σκέφτομαι ενώ κάθε σκέψη μου κατέληγε σε εκείνον.

Στην άκρη κάθε λέξης μου ήταν το όνομα του.

Μα σαν άκουγα τυχαία απο κάποιον γνωστό ή άγνωστο στο δρόμο εκείνη τη λέξη(το όνομα του) που είχα αναφωνήσει, που είχα ουρλιάξει,κλάψει,βογγήξει σαν κατάρα να με κατέλυε πονούσε ξάφνου παντού.

Ήταν έρωτας γιατί πέρασαν εκατό χρόνια και κάθε μέρα που του έλεγα ότι τον ξεπερνούσα, έφευγα μένοντας.

Είδα ξανά στην τηλεόραση το επεισόδιο όπου ο αστυνόμος Τζουμάνης δραπετεύει από τους πέντε και αυτοί υποτίθεται πρέπει να φύγουν. Κάποια στιγμή μέσα στον χαμό γυρνάει Η Μαρινελα στο σπίτι και αφού μαλώνει με την Ζουμπουλία της ρίχνει ροδελαιο. Οι άλλοι τέσσερις την μυρίζουν και η Αγγέλα λέει ότι είχαν και στο σπίτι της παλιά ένα τέτοιο άρωμα . Δεν ξέρω αν το έκανε επίτηδες ο Καπουτζίδης ή όχι αλλα αυτο σημαίνει ότι η Ζουμπουλία θυμίζει στην Αγγέλα το σπίτι της.