συναυλία νοβελ. δώδεκα πάρα περίπου, και βλέπω μια κοπέλα συμπαθητική. τη πλησιάζω. τραγουδάμε, χορεύουμε, δακρύζουμε, με μια οικειότητα χρόνων που δημιουργήθηκε εντός δευτερολέπτων. το άγγιγμα της φάνταζε γνώριμο και η φωνή της απόλυτα συνδεδεμένη με τη δική μου. οι στίχοι χτύπαγαν μέσα της, διαπερνώντας και το δικό μου κορμί. τότε ένιωσα πως αυτά που περνάω δε τα περνάω μόνη. όποια κι αν είσαι, όπου και να είσαι , δε θα σε ξεχάσω.