Tumgik
#δεν ξεχνώ
fadewme · 2 years
Text
«Είμασταν περισσότερες από 100 γυναίκες και είχαμε 8-10 παιδιά, ηλικίας 2 έως 7 χρονών και αποφασίσαμε να τα πνίξουμε μην τυχόν και κλάψει κάποιο ή μιλήσει, και όταν οι Τούρκοι θα ήταν κοντά μας θα ανακάλυπταν την κρυψώνα μας και θα μας συλλάμβαναν. Τότε η καθεμία από εμάς πήρε το παιδί της άλλης και το έπνιξε, σφίγγοντας το λαιμό του και αφήνοντας το νερό του καταρράκτη να μπει μέσα στο στόμα του. Κάποιο κοριτσάκι 6-7 χρονών όταν είδε το τι γινότανε, μας παρακάλεσε να μην της βγάλουμε από το λαιμό κάτι χαϊμαλιά που είχε και μας είπε στα τούρκικα «πενί ποορκενέ τσιτσιλεριμί τσικάρτμαγιν», δηλαδή όταν με πνίγετε να μη βγάλετε από το λαιμό μου τα χαϊμαλιά...».
(Βαρβάρα Σαλτσίδου από το Κόλοου Έρπαας, γεννημένη το 1902, καταγραφή: Μάρτιος 1966, via Pontosnews).
26 notes · View notes
anarchytgksblog · 1 year
Text
14 χρόνια πέρασαν και σχεδόν τίποτα δν εχει
αλλάξει.
Ο Αλέξης δεν πέθανε, δολοφονήθηκε. Όπως
δολοφονήθηκαν με τον ίδιο μαγικό τρόπο τόσοι και τόσοι.
Ο Αλέξης δεν ήταν ενα ρεμάλι, ένα τσογλάνι όπως προσπαθούν με κάθε ευκαιρία μέχρι και σήμερα να μας υπενθυμίσουν.
Ήτανε ενα παιδί, όπως ήμουν εκείνη την εποχή εγώ όπως ήσουν και εσύ όπως θα είναι κάποτε ίσως και τα δικά μας παιδιά.
Όσο χρέος έχουν να συνεχίσουν να κάνουν την μνήμη του Αλέξη να σβήσει αλλο τόσο χρέος έχουμε εμείς να μην τους αφήσουμε να τα καταφέρουν.
Να μην γίνουμε σαν τα μούτρα τους ρε συ, να μην συνηθίσουμε την ασχήμια, να μην πάμε με τα νερά τους, να παραμείνουμε αντιδραστικα πνεύματα. Άλλωστε όπως ειπε η κατερινα κάποτε : ξέρω πως ποτε δεν σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο στόχος.
Το νου σου ε ?
απο : hardorestreets_
4 notes · View notes
katantia · 2 months
Text
Ώσπου να σε γνωρίσω
Σε βλέπω πρώτη φορά να χαμογελάς.
Να κλαις, και να κλαιω από χαρά.
Σε βλέπω να μεγαλώνεις.
Να αρχίζεις να περπατάς.
Να μιλάς.
Να παίζεις.
Να παίζουμε μαζί.
Να γκρινιάζεις.
Να μαθαίνεις.
Να μαθαίνεις για το λάθος, το σωστό.
Να μαθαίνεις να αγαπάς.
Να δίνεις.
Να σέβεσαι.
Να πηγαίνεις σχολείο.
Να τσακώνεσαι, να θυμώνεις.
Να ξεσπάς.
Να ερωτεύεσαι.
Να αναρωτιέσαι.
Κι ύστερα.
Να ενηλικιώνεσαι.
Να κανείς όνειρα.
Να εξιστορείς.
Να ταξιδεύεις.
Να θέλεις να ζήσεις.
Και ύστερα
Σιωπή.
Στα πήραν όλα.
Σαν να είναι η ζωή σου, ασήμαντη, μικρή.
Μικρή για όσους δεν ξέρουν.
Μικρή για όσους δεν νιώθουν.
Μικρή για όσους μετρούν.
Μετρούν τα πιο ασήμαντα και όχι τα σημαντικά.
Μετρούν μόνο το κέρδος.
Μετρούν τα πολλά, για να νιώσουν πλήρεις.
Μιας και είναι οι ίδιοι, τόσο λίγοι, τόσο φθηνοί.
Μετρούν τον πόνο με το μέτρο.
Βάζοντας όρια στα δικά μας αισθήματα και στη δική μας σιγή.
Και ξαφνικά να κλαίω.
Αλλά πλέον όχι από χαρά.
Μόνο από λύπη και θυμό.
Λύπη γιατί μου λείπεις ήδη.
Και θυμό γιατί σε πήραν μακριά.
Έφυγες χωρίς λόγο.
Χωρίς αιτία.
Χωρίς να φταις.
Χωρίς να ξέρεις.
Χωρίς να φαντάζεσαι.
Κι άφησες εμένα πίσω.
Να ζω εγώ για σένα.
Να ζω μέσα από εσένα.
Μια ζωή που φαντάζει ψεύτικη, μοιραία.
Να ζω χωρίς όνειρα.
Να ζω χωρίς σκοπό.
Γιατί δεν παίρνω πια ζωή, από σένα.
Δεν ξεχνώ ποτέ!
Tumblr media
0 notes
chloeseyeliner · 3 months
Text
παραμερίζοντας τη στάση της ακροδεξιάς (αναμενόμενη) αλλά και του ΚΚΕ (μια δυσάρεστη έκπληξη), με πραγματικά- και λίγο απρόσμενα- δάκρυα στα μάτια, κάνω repost την ανάρτηση του περιοδικού antivirus στο instagram:
Tumblr media
🌈 ♥️ 🏳️‍🌈
Εννοείται έχουμε ακόμα πολλά βήματα, για τα τρανς αδέρφια μας και τη δυνατότητα αξιοποίησης των μεθόδων της ΙΥΑ.
Ένα βήμα σαν κι αυτό, ωστόσο, σημαίνει ότι η αλλαγή δε χτυπά πια τόσο δειλά την πόρτα. Σήμερα μπήκε στο δωμάτιο σαν να της ανήκει. Κι ελπίζω, προσωπικά, να συνεχίσει να συμβαίνει αυτό.
4 notes · View notes
nelsonakis · 3 months
Text
Tumblr media Tumblr media Tumblr media Tumblr media
📷 Eurokinissi
Δεν ξεχνώ
655 notes · View notes
Ο κόσμος ψάχνει σε όλη του την ζωή να βρει τουλάχιστον τον Έρωτα, μα δεν βρίσκει τίποτα.
Σκέφτομαι συχνά πως η ζωή μας είναι τόσο μικρή που δεν αξίζει καν να την αρχίσει κανείς.
Απ’ την Αθήνα θα πάω στο Μοντεβίδεο ίσως και στη Σανγκάη· είναι κάτι και αυτό δεν μπορείς να το αμφισβητήσεις.
Καπνίσαμε –θυμήσου– ατελείωτα τσιγάρα συζητώντας ένα βράδυ,
–ξεχνώ πάνω σε τι–
κι είναι κρίμα γιατί ήταν τόσο μα τόσο ενδιαφέρον.
Μια μέρα ας ήτανε να φύγω μακριά σου αλλά και εκεί θα ‘ρθεις κι θα με ζητήσεις.
Δεν μπορεί, Θεέ μου, να φύγει ποτέ κανείς μοναχός του.
Μ. Αναγνωστάκης
27 notes · View notes
anideh · 5 months
Text
12/12/23
Θέλω τόσα να σου πω, μα συνεχώς ξεχνώ,
πώς δεν είσαι εδώ.
Κάνω πράγματα για σένα, δεν σε βγάζω από το μυαλό
και ακόμα ελπίζω πως θα σε δω.
Πέρασαν ώρες, μέρες, μήνες, χωρίς την δική σου αγκαλιά,
μα ακόμα εγώ ��άχνω, τα δικά σου τα φιλιά.
Μου είχες πει δεν θα με αφήσεις, ότι δεν θα έφευγες ποτέ,
μα να 'μαι απόψε μόνη, χωρίς εσένα συντροφιά,
ξέροντας πως δεν θα γυρίσεις πια.
Πίστεψες σε μένα, μου είπες να 'μαι δυνατή,
ήμασταν ομάδα αλλά με άφησες στα "γιατί".
Τίποτα δεν θα με κάνει, να τα ξεχάσω όλα αυτά,
γέμιζα αγάπη από την δική σου την ματιά.
Πιο πολύ πονάει, ότι δεν πρόλαβα να στο πω,
γι' αυτό τώρα φωνάζω με όλη μου την δύναμη "σ' αγαπώ".
Ξέρω πως με βλέπεις, τώρα από εκεί μακριά,
και είσαι χαρούμενος με μένα, που προσπαθώ παρ' όλα αυτά.
Συγγνώμη αν δεν κατάλαβα, δεν το είχα υποψιαστεί,
πώς θα γυρίσω ένα βράδυ σπίτι και δεν θα είσαι εκεί.
43 notes · View notes
apopsyxhs · 6 months
Text
Δε θυμάμαι μα ποτέ δεν ξεχνώ
28 notes · View notes
ston-kosmo-tis · 7 months
Text
Νοσταλγώ στιγμές που δεν υπήρξαν πότε. Δεν τις φαντάζομαι, όχι. Κάτι παραπάνω-
Τις νοσταλγώ.
Στον ελευθερο μου χρονο, παίζω με τις μνήμες μου,
προσθαφαιρώ τα γεγονότα που με συμφέρουν.
Κάποιες φορές ξεχνώ τι συνέβη πραγματικά. Κι έτσι καταφέρνω
να συνεχίσω.
33 notes · View notes
orgismenh · 2 months
Text
Ήθελα να σου τραγουδάω τα κομμάτια της Μαρίνας όσο ετοιμαζόμαστε να βγούμε αλλά εσύ δεν ήθελες, οπότε και εγώ πρέπει να συμβιβαστώ με αυτό και να μάθω να σε ξεχνώ.
12 notes · View notes
inadequate--feelings · 3 months
Text
Το σεβασμό σου στη μνήμη μας δώσε
Το έγκλημα τους μην αφήσεις να ξεχαστεί
Δε βρίσκει λόγια να μιλήσει η οργή μας
Για αυτούς που βάφουν με το αίμα μας
Τη γη μας
~
Το πένθος είναι ταξικό και του λαού μαράζι
-
Ο λαός πενθεί το λαό, όπως ο λαός είναι κι εκείνος που τον σώζει. Μπροστά στο τέρας που λέγεται κεφαλαιοκρατία, το μόνο θεριό που μπορεί να σταθεί απέναντι και να το λυγίσει, είναι ο λαός, όταν ξυπνήσει
Δεν ξεχνώ. 280223
11 notes · View notes
Text
Tumblr media
Είναι καιρός να κοιτάξω εμένα, θέλω να με βρω έχω να ζήσω δεν το ξεχνώ…
29 notes · View notes
prasinoxaos · 1 year
Text
με συγχωρείς που ξεχνώ να σε φιλώ το πρωί. που ξεχνώ να σου μιλάω όμορφα όταν το έχεις ανάγκη. με συγχωρείς που δεν προσπαθώ να σε ηρεμώ. που δεν προσπαθώ να επουλώσω τις πληγές σου και που τις κρύβω κάτω από το χαλάκι, ώστε απλώς να μην τις βλέπεις. με συγχωρείς που αναβάλλω να κάνω πράγματα που θα σου έκαναν καλό. με συγχωρείς για τις πληγές που σου ανοίγω. με συγχωρείς που μετρώ τις ανασφάλειες σου και αντί να σκέφτομαι πως είναι πολλές, χαίρομαι που δεν είναι περισσότερες. με συγχωρείς για τις πληγές σου που ξύνω και δεν αφήνω να κλείσουν. με συγχωρείς για την ασχήμια του κόσμου που άφησα μέσα σου να μπει. με συγχωρείς που σε άφησα να φτάσεις σε σημείο να θες να εκραγείς. με συγχωρείς που σε αφήνω να πνίγεσαι στο θυμό σου και που δε προσπαθώ να σου μάθω κολύμπι. με συγχωρείς που σε αφήνω να σε πνιγείς. που διώχνω τους δαίμονες σου και τους στέλνω πίσω σε εσένα εγώ η ίδια.
για εμένα
38 notes · View notes
lostwhy · 1 year
Text
Σήμερα σου 'γραψα ένα γράμμα και νομίζω είναι το τελευταίο που σου γράφω μετά από τόσα χρόνια. Με πονάει που είναι το τελευταίο, εμείς έλεγα δεν θα 'χαμε τέλος. Ελεγα πολλά.
Μακάρι να μπορούσες να παραλάβεις το γράμμα σου. Σου λέω επιτέλους αντίο. Ένα αντίο που δεν κρατάει δισταγμούς, ένα αντίο χωρίς τύψεις ούτε δεύτερες σκέψεις. Ένα αντίο που μοιάζει ρεαλιστικό, γιατί εκείνο που σου είπα εκείνο το καλοκαιρινό απόγευμα, δεν το εννοούσα ακριβώς. Ήταν από πρέπει. Έπρεπε να σου το πω. Αυτό που σου γραψα τώρα όμως είναι ειλικρινές. Είναι το αντίο που σου αρμόζει, το αντίο του μεταξύ μας που κάποτε είχαμε, είναι το αντίο μου για να μην υπάρχεις πλέον εντος μου.
Αντίο δεν σημαίνει σε ξεχνώ. Ποτέ δεν σε ξεχνώ. Σημαίνει σε θυμάμαι χωρίς να πονάω, επιτέλους.
33 notes · View notes
Text
Ένα καλά ώριμο φρούτο, η ψυχή Ένα παλαιωμένο κρασί, το αίμα μου Η σάρκα μου, ταλαίπωρη, γδαρμένη, σκληρή απτής ζωής το κυνηγητό Και το μυαλό, αυτό το μυαλό Γέρικο και σοφό, άλλοτε ακόμη παιδικό και αγνό Αγαπά την ελπίδα, τις αθώες σκέψεις Τον αυθορμητισμό και την απερισκεψία που απαιτεί το σήμερα για να επιβιώσεις Μα όχι για να ζήσεις Ευθύνες πολλές και υποχρεώσεις άλλες τόσες Και συ διψάς για στιγμές, ελευθερία, χρόνο Διψά η ανάγκη για ζωή, λογικό μεν Κάποιοι τα καταφέρνουν κάποιοι όντως μπορούν να μη δίνουν αναφορά, να μη χρωστούν πουθενά Απ' την άλλη εγώ πάντα νιώθω πως κάτι ξεχνώ, κάτι οφείλω Πως χρωστώ σε μένα τόσα Και θέλω να μου τα δώσω όλα Ναι θέλω ένα προς ένα, δε ξέρω πως Μα ψάχνω, δοκιμάζω πράγματα Προσπαθώ να χωρέσουν όλα σε μια μέρα Λες και δεν έχει 24ωρες Λες και είναι διαδοχικά η επόμενη χωρίς λήξη και αρχή Αρχή και λήξη θα λεγε κανείς, μα αυτά είναι ψευδαισθήσεις Ξέρεις, όσο καλά τα πάω με τη χρονική νύξη, αλληλουχία και συναντήσεις Άλλο τόσο νιώθω πως δεν έχω καθόλου καλή αίσθηση των λεπτών Μέρα είτε νύχτα και γω χαμένη κάπου ανάμεσα Κουραστικό αυτό το τρέξιμο και όσα προκαλεί Στην εισαγωγή αναφέρομαι που πόσα να πει και αυτή Επίλογος, τέλος και αυτή αυτή στιγμή Ό,τι ήταν να βγει, είναι πλέον στο χαρτί Μα πότε νύχτωσε, νιώθω ακόμη την αυγή Ίσως γιατί κοντεύει η επόμενη ή ίσως γιατί δε θα φανεί
13 notes · View notes
mikrh-kallitexnhs6 · 8 months
Text
ας μας ξεχάσει ο ντουνιάς,
δυο τραγούδια θα αφήσω να θυμάται από 'μας
το 'να θα λέει πως σε έχασα
και το άλλο πως ποτέ δεν ξέχασα.
/
και εάν ποτέ με ξεχάσεις, με ξεχνώ και εγώ.
3 notes · View notes