Artık herşeye o kadar boş bakıyorumki , Yaşadığımı hissedemiyorum. Elimde değil , bırak insanları ben bile artık kendimi göremiyorum.

~02.02.2024

Yıl 2024

Uzun zaman olmuş tumblrda kaybolmayalı

İşin acı tarafı ise yine bana burayı hatırlatanın yürek acısı olması :)

"üzülme" dedi.

"Bazen mecbur kalır insan"

~Fareler ve insanlar

Bir çocuğun ruhunu öldürmekte cinayettir :)

İçimdeki hüzünmüdür beni böyle üşüten?

Varmıyım sankide yok olmaktan korkayım..

İnanılmaz yorgunum...

Bedenen ve çokça zihnen.

Ve iğreniyorum beni kendimden iğrenmeye itenlerden...

iğreniyorum kendimden.

İntihar mektubu yazsam yazımın iğrençliğini konuşursunuz.

Her şeyi erken yaşta yaşamanın yorgunluğu var üzerimde..

Ben hiçbir yere ait olamadım, hiçbir yere kendimi ait hissedemedim. Belki de bu yüzden yorgun ve mutsuzum.

"Savaşmayı bırakıyorum.

Bunu veda say."

Neredeyse herkesin başını bir dize koyup saçının okşanmasıyla ile ilgili hayalleri var.

Benim ise ya çekilirse , ya sevilmezse diye korkularım...Bir tutamı dahi yanlışlıkla çekilse içim ezilir sanki..

Bu yüzden hayatım boyunca hiçbir zaman saçıma dokunulmasını sevmedim , istemedim. Ve yine bu yüzden hiç adam akıllı teselli edilemedim , sevildiğimi hissedemedim. kimisi için belki basit bir sorun ama zaman size acımayınca bu ve bunun gibi basit görünen sorunlar içinizde kuytu köşede birikip yüreğinizi ezince insan bi zaman sonra istemsizce düşünüyor ..birşeyler yanlış belli , bu kadar zıtlık , hiçbir şeyden zevk almama , hiçbir şeyden hoşlanmama , insanlardan soyutlanma...belkide beni saçlarımın okşanmasından mahrum bırakan bu nedenlerden birinde gizlidir yada Belkide birşeyler cidden bellidir ve sadece göz kaçırıp bahane üretmemek gerekir :)