Ben annemden ayrılalı az mı oldu? Ah bizi bölük bölük bölen ayrılık.. Diyar-ı gurbete salan ayrılık...

Allah'ım! Bize annemizi nasıl seveceğimizi öğreten, serverimiz ve seyyidimiz Hz. Muhammed'e anneler sayısınca salat ve selam eyle, ve annemi ona komşu eyle, amin..

Sonra annem gitti, tüm anneler yara oldu bana. Anne sözü sızı oldu içime. Anneler günü kara gün oldu. Ben yeri geldi annesine koşup sarılan küçük çocuğa düşman oldum. Bu eksiklik hiç bitmeyecek.

🤍

Özlediğim sadece biri var onun da yalnızca mezarına gidebiliyorum...

Seni toprağa emanet ettikten sonra tekrar basmaya utandım anne.. Bir avuç toprağa annem dedim, derdimi anlattım, ağladım çok ağladım. Yetmedi alıp geldim kavanoza başucuma koydum. Sabah uyandım konuştum akşam uyurken konuştum. Yetmiyor, bu özlemin, eksikliğin çaresi, Alışmak istiyorum, alışamıyorum..

Annem gitti. Almadı yanına, bende bıraktı bakışını, duruşunu, gülüşünü, güçlü oluşunu, tutuşunu hayata, dört kolla sarılışını ,acıya ve özleme dayanıklılığını. Kendi yağında kavruluşunu, kan kusup kızılcık şerbetine bahane buluşlarını bana bıraktı. O aldı gitti başını, dağıldı tası tarağı ne varsa dünyada; sancısı bana kaldı...

Sen gitmeseydin böyle olmazdı, Sen olsaydın böyle olmazdı. Sen ölmeseydin ben böyle olmazdım...

Enkazdaki çocuğun kendisini geçip "Annemi de kurtarın" demesi..

O sancı bir ömür geçmiyor çocuk geçmiyor...

bulutlarım ağladı. gökyüzü belirsizliğe boyandı. bütün yıldızlar sanki gözlerinde söndü. o gece bir çocuk ağladı. gözyaşları maviye boyandı. gözyaşlarından bir deniz oluşturdu. ruhu o denizde kendini boğdu.

Sarılmak vardı şimdi sana sımsıkı. Kokunu içime çekmek. Fotoğrafa bakarak ağlamak diye bir şey var. Belki de özlemlerin en büyüğü. Belki değil. En acısı.. yaşıyorum, biliyorum. Gözümde akmaya hazır hep bir damlasın. Her güne keşkemsin. En çok iyikimsin ama erken gidenimsin.

Anne kavramı üzerine kalem oynatmak kolay değil. Babamdan söz ederim, onun sağlam duruşunu hikayelerini anlatırım ama anne denilince nereden başlanılacağını, onun hangi yönünden söz edeceğimi pek bilemem. Kalırım öyle. Ama çok güzel gözleri vardı annemin. Işığa göre renk değiştirirdi. Hiçbir kardeşinde olmayan bir özellikti bu. Dahası biz çocuklarına da geçen bir özellikte değildi. Onun gözlerinin içine bakar kaybolurdum bazen. Anlardı.

Ölmüş birini özlemek dünyanın en çaresiz hissi.. her şey onarılıyor ama bu onarılmıyor

Başınızı yastığa nasıl rahat koyabiliyorsunuz düşünmeden , pişmanlıklarınız aklınıza gelmeden, şunu şöyle yapsaydım demeden,vicdanınız rahat ede ede nasıl yapıyorsunuz ben yapamıyorum çünkü.

Annem olsaydı böyle olmazdı..

Anne!

Annesizlik aslında bir yerlerden seni izlediğini, hayatına hala tanık olduğunu düşününce hafifleyen bir acı. İnsanoğlu bencil işte. Acısını hafifletmeye çalışıyor güya. Ağlarken üstünü başını yırtan insanlar vardır mesela bana hep şov peşindeymişler gibi gelir. Ya ben? Ağlarken dünyayı yıkmak istiyorum. Hayat artık akmasın ne var? bir sen mi acı çekiyorsun demeye getirenler de var. Hayat devam ediyormuş. Ediyor da bir sor bakalım nasıl ediyor? attığı golden sonra sevindiğinde annesinin öldüğünü hatırlayan adamın halinden kim anlar ki? düşünsene mezun olmuşsun annen yok, düğünün kalabalık ama aslında kimse yok. Kime ne faydası var iç dökmenin, ağlamanın diyenler de oluyor. Bana var arkadaşım. Hatta bugünü dünya annesizlik günü ilan ediyorum. Gereksiz düşüncelerinizden uzak tutun beni.