~Υπάρχουν μερικές νύχτες που μόνο το φεγγάρι μπορεί να μου κρατήσει συντροφιά ~

Μαζί μας κλαίει η άνοιξη, κλαίνε και οι ουρανοί...

Αεροπλάνα οι καρδιές μας

Δύο αεροπλάνα που δεν αντάμωσαν ποτέ

Πλησίασαν άπειρες φορές μας δεν ενώθηκαν καμία

Αεροπλάνα οι καρδιές μας

Δύο αεροπλάνα που δεν αντάμωσαν ποτέ

Πλησίασαν άπειρες φορές μας δεν ενώθηκαν καμία

Το καλύτερο πράγμα στον κόσμο είναι να κάθεσαι στο μπαλκόνι το βράδυ, μη ειρωνικά.

~ ούτε το φεγγάρι δεν με θέλει σήμερα~

Σας έχω μιλήσει ποτέ για το πόσο καλά δε νιώθω?

Astronomical observations: The Moon (detail, 1711) Donato Creti

Μην αγαπάτε δειλούς.

Τρελούς να αγαπάτε.

Αυτούς που θα διέσχιζαν χιλιόμετρα για μια αγκαλιά.

Υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από το να κοιμάσαι αγκαλιά με τον άνθρωπο σου και να ξυπνάτε ο ένας δίπλα στον άλλον; Αυτό εγώ το ονομάζω τύχη. Όχι επειδή έχεις μια συντροφιά, επειδή έχεις βρει τον άνθρωπο που θέλεις να τα κάνεις όλα μαζί του και νιώθεις μισός χωρίς αυτόν.

Ε.

museum dates

"are u ok?" no but a new tattoo and some rough sex would definitely help

Εάν οι άντρες διάβαζαν τα μισά βιβλία από αυτά που διαβάζουν οι γυναίκες, εάν οι άντρες έβλεπαν τις μισές ταινίες από αυτές που βλέπουν οι γυναίκες... Θα μπορούσαν να κάνουν την κάθε γυναίκα χαρούμενη...

Σε παίρνω τηλέφωνο, μια πνιχτή φωνή φτάνει στην άλλη άκρη του ακουστικού,την άκουω να σπάει, νιώθω τα δάκρυα σου να κυλάνε στο πρόσωπο σου και ας μην σε βλέπω. Η καρδιά μου ράγιζει σε ένα εκατομμύριο κομμάτια. Νιώθω το πόνο σου να τρυπά μέσα μου ακόμα πιο βαθιά, ακόμα πιο δυνατός. 550 χιλιόμετρα μακρυά και εγώ σε απόγνωση μη ξέροντας πως να σε βοηθήσω. Και ξαφνικά αυτή που χρειάζεται βοήθεια είμαι εγώ...

Γαμημενες Αποστασεις

Τι εννοεις δεν μετριεται ο ερωτας; Ο δικος μου μετριεται σε χιλιομετρα. 504 γαμημενα χιλιομετρα. Θεσσαλονικη-Αθηνα. Σε ποιον να το εξηγησεις και ποιος να καταλαβει;

Αν δεν το εχεις ζησει δεν ξερεις τιποτα. Δεν ξερεις τι σημαινει να σου λειπει μια φωνη, ενα αρωμα. Δεν ξερεις τι ειναι να μην μιλατε μια μερα και να νιωθεις πως χανεστε. Δεν ξερεις τι ειναι να νιωθεις μεσα σου την αναγκη να δεις εναν ανθρωπο τοσο γαμημενα πολυ που ποναει το ειναι σου. Δεν ξερεις την απογνωση του “αν μεναμε πιο κοντα” και ποσα αναπαντητα γιατι βασανιζουν τον υπνο μας. Δεν ξερεις τι σημαινει να θελεις να εισαι εκει για τον αλλο πιο πολυ απο οσο θελεις να πιεις νερο και να μην γινεται.

Ειναι ολα τοσο γαμημενα δυσκολα και ακατορθωτα για μια πουτανα αποσταση.

Και ποναει. Ποναει πολυ. Που να ηξερα οτι τα χιλιομετρα πονανε. Θα μου το ελεγες και δεν θα σε πιστευα ποτε.

Και τωρα βρισκομαι σε ενα μπλακονι καπου στην θεσσαλονικη, με ενα τσιγαρο να κοιταω την πανσεληνο και να θυμαμαι τοτε που μιλουσαμε και μου ελεγε οτι νιωθει πιο κοντα μου αν κοιταμε μαζι το φεγγαρι. Και αναρωτιεμαι, τωρα το κοιταζει;

Αυτο λοιπον ειναι αποσταση. Χωριζει λαθος ανθρωπους. Θα εδινα την μιση μου καθημερηνοτητα για να τον εχω κοντα μου. Αλλα δεν παει ετσι.

Παντα καποιος σπαει. Και δεν μπορεις να απαιτησεις να μεινει. Οποιος αντεξει αντεξε. Και οσοι μενουν πισω κουραγιο.

Αυτο λοιπον ειναι η αποσταση. Παρε εναν χαρτη και κοιτα τον. Και αν αυτο δεν σε κανει να θες να διπλωθεις στα δυο, θεωρησε τον ευατο σου τυχερο.

Γιατι εμεις διπλωνομαστε ακομα, για μια πουτανα αποσταση

Δεν ήταν σπίτια αυτά που μεγαλώσαμε

γι' αυτό γύρναγα με κόκκινα μάτια.

Μυρίζω τα μπλουζάκια σου. Προσπαθώ να μυρίσω την μυρωδιά σου αλλά έχει σχεδόν φύγει. Πάει καιρός απ' όταν τα φορούσες. Προσπαθώ να διαβάσω το τελευταίο μου μάθημα που δίνω σε λιγότερο από 7 ώρες, αλλά μου λείπεις. Μια μυρωδιά πολύ οικία υπάρχει μέσα στο δωμάτιο. Είναι εκείνη η μπλούζα που μυρίζει απ'την κολόνια σου. Το ξέρω οτι δεν είναι η δικιά σου μυρωδιά, αλλά είναι ότι πιο κοντινό έχω για να σε θυμάμαι. Η μυρωδιά συνεχίζει να έρχεται. Κλείνω τα μάτια και σε φαντάζομαι να κάθεσαι δίπλα μου και να μου χαϊδεύεις την πλάτη όσο διαβάζω. Ανοίγω τα μάτια και αυτό είναι όλο. Μια φαντασίωση. Μια μακρινή ανάμνηση. Και το μόνο που μένει είναι το άρωμα σου να πλανάται στον χώρο χωρίς να είσαι εδώ...