xaniro
Запіскі вандроўніка
Невялічкія артыкулы пра прыгоды, быт і працу за мяжой вачмі акторкі і вандроўніцы.
Аўтар
Аксана Машара
51 posts
Don't wanna be here? Send us removal request.
Last Seen Blogs
lobisonx9
And now...The Wolfman
residia44
レジディア
radbeaver
hey yo what the fuck
figlio-di-bacco-riserva
ex im-figlio-di-bacco
ginzarasin
GINZA RASIN official
Text
Прывітанне, мой дарагі чытач. Вітаю цябе ў часопісе 'Запіскі Вандроўніка'.
Сёння я запрашаю цябе ў вялікае падарожжа з Поўначы Турэччыны аж да Грузіі.
Армагедон
Каб больш караценька - скажу так: Поўнач Турцыі неверагодна прыгожая.
Зусім іншая. Ад пейзажаў да людзей. Ад маўлення да ежы.
План з цікавымі лакацымі, гатэлямі і транспартам мы саставілі яшчэ дома, што раю і вам рабіць. Рукзакі на спіну і наперад!
Hello, my dear reader. I welcome you to the journal 'Traveler's notes.'
Today I invite you to a great journey in the North of Turkey all the way to Georgia.
Armageddon
In order to tell more briefly - I will say this: the North of Turkey is incredibly beautiful.
Completely different. From landscapes to people. From speech to food.
We have compiled a plan with interesting locations, hotels and transport, which I advise you to do as well. Backpacks on the back and forward!
Па-першае,нам трэба было завітацца ў Істанбул. Спачатку былі справы, а потым яны адмяніліся. Мы вырашылі не губляць білеты і ляцець у неафіцыйную сталіцу Турэччыны.
Але ...
Вось як заўсёды, нічога і выдумваць не трэба. У дзень, калі ў нас быў вылет пачаўся нейкі армагедон. Спачатку ліў дождж. Потым біў гром ды маланкі такія, што нават падпрыгвалі з пуду. І што?
Так, пачалі адменьвацца рэйсы. То адзін, то другі, то трэці. Ну вы зразумелі.
Таму , калі ўсё ж такі рэйс падцвердзіўся мы паехалі ў аэрапорт.
Там яшчэ крыху і Вітаем, Істанбул.
It so happened that we had to visit Istanbul. First there were cases, and then they were canceled. We decided not to lose our tickets and fly to the unofficial capital of Turkey.
But...
As always, there is no need to invent anything. On the day when we had a departure, some kind of armageddon began. At first it rained. Then there was thunder and lightning so that they even jumped out of the pod. And what? Yes, flights started to be canceled. One, then the second, then the third. Well, you got it.
Therefore, when the flight was confirmed, we went to the airport.
There is a little more and Welcome, Istanbul.
Істанбул
Мы прыехалі раніцай. З аэрапорта да цэнтра ідзе метро, што вельмі зручна. Спачатку трэба было купіць картку і папоўніць баланс. Гэтая ж картка падыходзіць і для аплаты праезду ў аўтобусе. Таксама можна аплочваць за абодвух.
Аўтобус
Вы глядзелі Гары Потэра? Памятаеце, калі ён сеў у аўтобус і мчаўся ў Лондан? Вось. Тое ж самае. Мы ляцелі на ўсіх парах, было вельмі страшна. Вуліцы вузенькія, застаўленыя машынамі, аўтобус вялікі. Інкалі кіроўца выскокваў і ругаўся з людзьмі ды іншымі кіроўцамі. Было і смешна і грэшна, як кажуць.
Мы дабраліся жывімі. Знайшлі свой гатэль, засяліліся, хоць ён і не спадабаўся. Таму раіць вам яго не буду. Сярэдні кошт гатэля на адну ноч 1000 лір.
Мы доўга гулялі па раёну з трамваем Ісцікляль. Там цудоўна, - зашмат людзей, бараў, крам. А яшчэ зашмат аховы каля кожнага касцёла ці царквы. /Бо, калі вы не ведаеце, былі тэракты ў бок каталіцкай царквы./
Так прайшла наша ноч. Павячэралі мы ў мараканскім кафэ. Нам спадабалася толькі гарбата. Потым пасядзелі ў бары. Вечар задаўся цудоўным. Канешне - вырашае з кім ты побач. Таму наматвайце на вус. Ну і канешне, завітайце да Істанбула. Горад хоць вельмі дарагі, ня ведаю, як там выжываюць людзі, але каштуе таго, каб на яго паглядзець.
Istanbul
We arrived in the morning. There is a subway from the airport to the center, which is very convenient. First, you need to buy a card and top up your balance. The same card is also suitable for paying a bus fare. You can also pay for both persons.
Bus
Have you watched 'Harry Potter'? Remember when he got on the bus and raced to London?
Well ... Here. The same thing. We flew on all steams, it was very scary. The streets are narrow lined with cars, the bus is big. Sometimes the driver would jump out and scream at people and other drivers. It was both funny and sinful, as they say.
We made it there alive. We found our hotel. We settled in, even though we didn't like it. Therefore, I will not advise you. The average price of a hotel for one night is 1000 lira.
We walked around the district for a long time with the Istiklal tram. It's wonderful there, lots of people, bars, shops. And there is also a lot of security around every church. /Recently if you don't know there were terrorist attacks towards the Catholic Church/
That's how our night went. We had dinner in a Moroccan cafe. We only liked the tea. Then we sat at the bar. The evening turned out to be wonderful. Of course - it decides who you are with. And of course, visit Istanbul. Although the city is very expensive, I don't know how people survive there, but it is worth to see it.
Трабзон
На гэты раз мы вылецелі ў час. Час у небе - каля гадзіны, мо паўтары. Туркіш эйрланс яшчэ прапануе невялічкі сэндвіч і напоі. Што напрыклад ужо знікае ў іншых авіакампаніях.
Трабзон невялічкі гарадок на Поўначы. Амывае яго чорнае мора. Так, яно вельмі адрозніваецца ад Серадземнага. Мы адразу вырашылі спачатку ўзяць машыну, а ўжо потым шукаць наш гатэль.
Праз хвілін 7 пешшу мы дайшлі да рэнта машыны. (Мы бралі ў Avec. Цудоўна працуюць, добрыя машыны і кошт).
Тут пачаўся дождж, менавіта той, што ліў у Анталіі. Ну а мы селі ў машынку, што абыйшлося нам ў 750 лір плюс 2000 залога, які ўжо вярнуўся, і паехалі глядзець Трабзон.
Першым пунктам быў батанічны сад. Цудоўнае невялічкае месца з аленямі, трусікамі, нейкімі птушкамі. Яны проста ходзюць сабе, глядзяць на людзей. Навокал кветкі розныя, дрэвы. Таксама на тэрыторыі ёсць кафэ, бібліятэка, прыбіральня. Ўсё гэта безкаштоўнае.
Вось так.
Надвор'е было такое сабе і мы пачалі шукаць месца для вячэры. Гэта было не так проста, бо Гугл карта падманвала. Але мы знайшлі наша мястэчка, якое зараз я раю ўсім!! Гэта неверагодны рэстаран Çınaraltı. Там цудоўныя супрацоўнікі, смачная ежа ды падарункі ў выглядзе блюд. І кошт такі танны, што мы былі ў прыемным шоцы. Абавязкова наведайце гэтае месца.
А мы паехалі ў гатэль. Гатэль знаходзіўся крыху далеч ад горада, але на машыне мо тры хвіліны. Таксама магу рэкамендаваць ' La perla blanca'. У нас быў нумар за 750 лір. Нас чакалі дзве вялікія комнаты. Засяліліся мы ўвечары і ўжо ў раніцы паехалі на іншую лакацыю, якую вельмі хацелі паглядзець - Панагія Сумела.
Манастыр
Дарога была нібыта ў казцы. Туман, кручоны серпантын, які ўзнімаў нас вышэй і вышэй. Быццам з малака выскаквалі горныя казлы, ��надзі людзі, дамы. Дарогі амаль што не было відаць. Прыгажосць аж да дрыжыкаў.
А потым я ўпершыню села за руль.
Такое адчуванне, не перадаць. Мы даехалі да сярэдняй кропкі, горад Мачкі, адтуль яшчэ крыху і ўжо нас чакала маршрутка, якая давезла менавіта ў манастыр. (Сваім ходам аж да манастыру даехаць нельга. Там вялікія вароты і платны ўваход. Але маршрутка каштавала каля 40лір. І яшчэ адно - памятаеце пра муз.карту? Музейная карта - дык вось з ёй па амаль што ўсім музеям Турэччыны ты праходзіш безкаштоўна)!!
Trabzon
This time we flew back in time. The time in the sky is about an hour, maybe an hour and a half. Turkish Airlines also offers a small sandwich and drinks. Which, for example, is already disappearing in other airlines.
Trabzon is a small town in the North. It is washed by the black sea. Yes, it is very different from the Mediterranean. We immediately decided to take the car first, and then look for our hotel.
After 7 minutes of walking from the airport, we reached the car rental. (We bought from Avec. Great work, good car and value).
Here it started to rain, exactly the kind that poured in Antalya. Well, we got into the car, which cost us 750 lira plus a 2,000 deposit, which has already been returned, and went to see Trabzon.
The first point was the botanical garden. A wonderful little place with deer, rabbits, some birds. They just walk by themselves, look at people. Various flowers and trees are around. There is also a cafe, a library, and a toilet on the territory. All this is free.
That's it.
The weather was so-so and we started looking for a place for dinner. It was not so easy, because the Google map was deceiving. But we found one and I recommend to everyone!! This is an incredible Çınaraltı restaurant. There are wonderful employees, delicious food and gifts in the form of dishes. And the price is so cheap that we were pleasantly shocked. Be sure to visit this place.
And we went to the hotel.
The hotel was located a little far from the city, but it was a three-minute drive. I can also recommend 'La perla blanca'. We had a room for 750 lira. Two large rooms awaited us. We checked in in the evening and already in the morning we went to another location that we really wanted to see.
Monastery
The road was like in a fairy tale. The fog, a twisting serpentine, which lifted us higher and higher. It was as if mountain goats, sometimes people, houses jumped out of milk. The road was almost invisible. Beauty to the point of chills.
And then I sat behind the wheel for the first time.
Such a feeling cannot be conveyed. We reached the middle point, the town of Machki, a little further from there and a minibus was waiting for us, which took us to the monastery. (You can't go all the way to the monastery on your own. There are big gates and an entrance fee. But the minibus cost about 40 lira. And one more thing - do you remember the museum card? With it you can visit almost all museums in Turkey for free)! !
Панагія сумела
Што ж. Гэта месца ўраджае. І сваім месцазнаходжаннем, і відамі, і архітэктурай, фрэскай. Нажаль, амаль што ўсе малюнкі знізу былі знішчаны мусульманамі і проста вандаламі. Але там, дзе не дасталі - раскрывалася прыгажосць, прастата і нейкая духоўная скромнасць. Намоленасць нельга знішчыць, ці выцарапаць. Яна застаецца ў каменні, у вачах, у сэрцы.
Таму вельмі рэкамендую завітаць у Трабзон. Паглядзець на цуд прыроды - батанічны сад ды парк. Смачна паесці ў
Чынаралты і адчуць святасць манастыру.
Panagia Sumela
Well. This place is yielding. And its location, and views, and architecture, fresco. Unfortunately, almost all the pictures below were destroyed by Muslims and vandals. But where they didn't get it, beauty, simplicity and a kind of spiritual modesty were revealed. Supplication cannot be destroyed or scratched away. It remains in the stone, in the eyes, in the heart.
Therefore, I highly recommend visiting Trabzon. Look at the wonder of nature - the botanical garden and park. It's delicious to eat in
Chinaralty and feel the sanctity of Sumela monastery.
Трабзон - Ван лаф.
З любоўю ў сэрцы, (с) Аксана Машара
У наступных запіскай працяг гісторыі аб Поўначы Турэччыны, а таксама падарожжа ў новую краіну.
Trabzon - One love.
With love in my heart, (c) Aksana Mashara.
In the next note, the continuation of the story about the North of Turkey, as well as a journey to a new country.
0 notes
Text
Прывітанне, мой дарагі чытач. Вітаю цябе ў часопісе 'Запіскі Вандроўніка'. Сёння я запрашаю цябе ў падарожжа на вяршыню гары Оваджык.
Люты 2024
Новы напрамак
У гэта падарожжа мы збіраліся па-лёгкаму. Не бралі зашмат ежы, нават былі без гарбаты. Так, лустачкі каўбаскі, хлеба ды памідораў.
Да нас гэты шлях ужо праходзілі і была састаўлена мапа, па якой мы ішлі. Усё абяцала быць спакойным і вясёлым. Але...
Вялікія прыгоды
Пачатак
Мы даехалі да кропкі старта хутка. Ад нашага дому да пачатку шляха каля гадзіны на байку. Сама сцежка пачалася ў маленькай вёсцы. Паабапал толькі тры дамы і ўсё.
Мы пайшлі рашуча. Перапрыгваючы невялічкую рэчку мы наблізіліся да хаты. Яна не паходзіла на дом для людзей, хутчэй на вялікі хлеў. І такіх хлявоў там было шмат.
Я вельмі баюся хадзіць праз двары, тым больш калі няма гаспадара поруч. Бо вядома, што каля сядзібы будзе сабака. Так і было.
Мы прайшлі праз двор як учулі яе. Але дзякуй богу, ці то яна спала, калі мы ішлі, ці ў іншым месцы была, я ня ведаю. На момант, калі мы мірна ішлі ўгару, сабака крычала ўнізе.
Я як заўсёды знайшла сабе кій, каб лягчэй было ісці. І, ідучы наверх, у галаве ўжо бегалі думкі пра новае падарожжа, новую калонку і невялічкія прыгоды.
Як у кіно
Да першай вяршыні, такога сабе хрыбту, мы дайшлі дзесьці за гадзіну- паўтары. Усё было добра. Ішлі па маршруце. Сцежка была лясістай, толькі інадзі трапляліся камяні. Вецер дзьмуў вельмі моцна. Але ўвесь лес апрануўся ў кветкі. Так, негледзячы на тое, што і ў турэччыне зараз зіма, павінны ліць дажджы і быць вельмі халодна. Мы ўжо сустракаем раннюю вясну. Мясцовыя пралескі то тут то там, бэзавыя і пурпуровыя. Міндаль ды персікі таксама апранулі свае прыгожыя сукенкі. А пах які... Цуд!
Так мы ішлі і ўбіралі ў сябе наваколле. А потым і зусім дайшлі да пераходу. Вось там было як у Хобіце ці Ўладары.
Натура - быццам пастановачная.
Нізінка. Паабапал горы, вялізарныя такія. Ні ветрыку, ні шуму. Дрэвы вялікія на столькі, што аж страшна было побач. Не мала паваленых пажарам. Не мала паваленых і векам. Знайшлі мы крыніцы. Невялічкія такія прабіваліся то тут, то там.
Адмечу, што шлях гэты да такой ступені не турыстычны, што і смецця не было. Гэта вельмі радавала.
Прывал
Так па крыху мы выйшлі на вялікае поле. Яно было разрэна рэчкай, толькі вады ў ёй зусім не было. Удалечы мы пабачылі пастуха і коз. Я напужалася, бо дзе козы там і сабака. Але, супакойваў факт прысутнасці гаспадара. Мы павіталіся і вырашылі зрабіць прывал. На гадзінніку была ўжо палова 4-ай. Не вельмі добры час у тым сэнсе, што хутка будзе захад. Але, мы не паспяшаліся, бо шлях быў спакойны. Селі на вялікі камень і прыслухаліся. Птушкі гаманілі, такія крыкуны. І быў яшчэ нейкі шум. Пакуль елі не маглі зразумець, што гэта. І толькі калі скончылі свой адпачынак і адправіліся рабіць, як мая матуля казала, 'апошні рывок', толькі тады пабачылі ў канцы гэтай змяі, якая разрэзала поле - маленькі вадаспад. Вось гэта цуд. Я была ўраджана.
Тым часам шлях вёў нас угару, пад 45-50градусаў. І тут ужо нас чакала вялікае каменне. Ды што там, вялізарныя хвоі, якіх дагэтуль я не бачыла.
Ружы
Так яшчэ хвілін 40 і мы дайшлі да вяршыні. Але гэты шлях быў адметным, бо пад нагамі ляжалі памаранчавыя пялёсткі. Што гэта было? А гэта такія шышкі. Вельмі цікавыя. На галінках тырчаць як ліхтарыкі, а на зямлі як ружы. Вось дык дзіва. Так мы і апынуліся на вяршыне.
Гэта асаблівы смак задавальнення. Гара быццам сіхла. Толькі мы і сонейка, што яшчэ трымалася на небасхіле.
Экшн муві альбо як мы вярталіся
Так як мы ішлі па маршруце, то не дужа хваляваліся за шлях назад. Мы трымаліся мапы і проста ішлі. Было вельмі дзіўна, таму што ішлі мы менавіта па вяршыне, па хрыбту. А хрыбет гэты: як зубы востры. І не відаць было ні канцу ні краю. Тут мы задаліся пытаннем, няўжо ўвесь шлях назад ідзе па хрыбту? Немагчыма, бо гэта ж спуск. А спуск павінен весці нас у ніз.
Калі сонейка амаль што схавалася за суседнюю гару, мы вырашылі рызыкнуць - ісці ўніз уласным шляхам. Чым мы маглі б паплаціцца? А тым, што маглі б трапіць да стромкай скалы і ўсё. Гэта была б пастка.
Сілы нас пакрыху пакідалі.
Мы пачалі спуск.
Калыска кабана
Мы стараліся ісці траверсам, тобок трымаліся дыяганалі. Бо шлях быў вельмі складаны. Мы не сыходзілі з каменняў. Стромкія скалы пужалі так, што ў некаторыя моманты я не магла прыйсці да сябе. Было і смешна, бо такога не выдумаць, і страшна, бо сонейка закацілася і пачыналіся прыцемкі. Вы памятаеце, што мы не збіраліся ў доўгі шлях... Таму вады з сабой зашмат не было, а таксама быў толькі адзін ліхтарык.
Мы трымаліся тэмпу, спяшаліся злесці са скал да цемры. І вось ўпершыню за апошнія 300метраў скалалазання ўніз мы ступілі на зямлю. Я крыху абрадвалася, як пачула, як Станіслаў кажа: ' Кабан! Тут калыска кабана! Ён пабег!'
У гэтую хвіліну скажу сумленна, мне было вельмі цікава, які ён, дзік. Але потым стала крышачку страшна. Бо мо гэты дзік і збег ад нас, але можа ёсць цэлая каманда.
Каменне
Мы ўсё спускаліся, а каменне ўсё было і было. Я не магла зразумець, як так. Ішлі мы па лесу, а вяртаемся проста па скалах. Кавалачак зямлі і той перакананы дзікамі.
А на нас пачала апускацца цемра. Яна прыходзіць ціха. Зоркі на небасхіле пачалі блішчаць прыгожа. Можна было пабачыць увесь небасхіл, нават млечны шлях.
Але ў нашым становішчы, зоркі былі нібы русалкі, што заманьваюць рыбакоў у балоты. Нельга было заглядацца на іх. Шлях ішоў ніжэй. Падавалася, што мы пралезлі ўжо так многа. У вакенцах з'явіліся агні, брахаў сабака і мы чулі котку. Так, ня ведаю адкуль, але мы чулі котку.
Хутка змоўклі птушкі, нават сабакі. І вось тут стала не па сабе.
Цемра. Ліхтарык свеціць на метраў 5 ўніз. А там, нічога не бачна. Стромкія скалы і ўсё. Мы лезлі, я некалькі разоў падала ўніз. Кацілася па камяністай зямлі. Ногі рэзаў мясцовы дзядоўнік, мо цярноўка, ня ведаю. Памятаю толькі боль. Некалькі разоў у мяне атрымалася спусціцца па скале толькі дзякуючы Станіславу, які лавіў мяне, падстаўляў рукі і плечы. Памятаеце Высоцкага? Калі не, пачытайце, ёсць у яго верш годны пра горы.
Там мы ішлі, паўзлі. Калені зусім адказвалі. Адчай, боль. Мы весяліліся як маглі. Бо галоўнае - працягваць рухацца.
Таксама мы бачылі нейкі ліхтарык і падавалася, што ліхтарык таксама набліжаецца. Мы прыкінулі, што мясцовыя ідуць па нас.
Жулікі
Камяні ўсё не сканчаліся. Яны былі. Гэта выводзіла з сябе. Ведаеце, чаму мы абрадвалася ў гэты момант? Калі скончыліся вялізарныя хвоі. Калі пачаліся звычайныя сосны. Мы былі на ўзроўні іхных вяршынь, але гэта былі ўжо звычайныя дрэвы. А значыць - блізка зямля. Так і адбылося. Мы ўсё спускаліся па скалах і тут бачым людзей. Жанчына і два дзяценка. Адзін - зусім маленькі жулік, мо гады 3. Другі старэйшы, мо гады на 2. Яны прышлі па нас. Бо хваляваліся.
Побач мы выйшлі на лясістую сцежку і дайшлі да іхнага доміка, які праходзілі з сабакай. А сабакі там дзве. І дзве брахалі злосна, як дэманы нейкія. На лбу ў мяне быў уключаны ліхтарык, гарэў чырвоным. І я падняла галаву, а насупраць мяне мільён вачэй блішчалі. Нібы тыя ж зоркі. Гэта былі козы і гаспадарка пастуха, якога мы сустрэлі на пераходзе.
Каля вагню быў яшчэ мужчына. Мы распавялі сваю гісторыю прыгод, як маглі. Яны нам сказалі, што не ляглі б спаць, пакуль мы б да іх не выйшлі.
Вось яны - звычайныя туркі. Не разбэшчаныя турызмам. Ветлівы і добры народ. Які пойдзе на дапамогу нават з дзіцямі, якія адчыняць дзверы і накормяць. У такой Турцыі хочацца быць.
Раллі
І гэта быў бы добры фінал.
Але не. Іншы мужчына прапанаваў падкінуць нас да байка, які чакаў, ну мо з кіламетр. Адмовіцца было б не камільфо. Мы селі ў машыну. Божа, я думала можна выдыхаць аж не. Сцежка лясная - гэта не як у нас, дзве колы і траўка. Тут камяні, ямы ад ліўняў. Адзін раз машына так нахілілася, што я пачала групіравацца, каб потым вылезці, калі машына перавернецца. Я прамаўляла пра сябе, гэты мужчына тут не раз ездзіў, ўсё добра, супакойся. Але супакою не было. Зараз пішу і мне крыху смешна. Учора да смеху было, як да неба, ці да зямлі, больш паходзіць на наш выпадак.
Там мы заехалі на гарбату да яго хаты. Нас сустрэлі як родных. Жонка і дзеці. Частавалі ўсім, чым было, прапанавалі і вячэру. Таксама расказвалі, што бачылі нас на скалістым плато. Ведалі, што там не прайсці.
Але мы змаглі.
Французскі фінал
Назад гаспадар ізноў падкінуў. Там нас чакаў наш малюк з рапухай побач. Я ніколі такіх вялікіх рапух не бачыла, а бачыла я зашмат. Яна проста сядзела і нават віду не дадала, што і машына, і свет, і людзі. Толькі калі мы завяліся мужчына паехаў ад нас і рапуху марудна папаўзла ў кусты. А мы стомленыя і шчаслівыя паехалі да дому.
Вандраванне - гэта цудоўная і неад'емная частка майго жыцця. Прыгоды - гэта тое, што адчыняе вочы да людзей, да прыроды, да сябе.
Аваджак гара - Ван лаф.
Усім мір 🤙🏻
З любоўю ў сэрцы,
(с) Аксана Машара
Больш фота і аўдыя версія на маім тэлеграм канале @xaniro_notes
1 note
·
View note
Text
Прывітанне, мой дарагі чытач. Вітаю цябе ў часопісе 'Запіскі Вандроўніка'. Сёння я запрашаю цябе ў падарожжа да Таасун.
Лістапад
2023
Падарожжа да Таасун
Гэты было не запланавана, даю слова. Але атрымалася вельмі файна.
Тут адсылка да маёй першай кнігі: 'Гора, которая боялась темноты'. Калі не чыталі, а раіця, калі ласка напішыце мне, я дашлю.
Дык вось...
Гара, якая баялася цемры
Мы чакалі, калі гэты працоўны тыдзень скончыцца, каб паехаць куды-небудзь на адпачынак. Для нас - гэта прырода.
Восень у Турэччыне фантастычная. Яна цёплая, але ўжо дыхае свежым і халодным марскім паветрам. Лісце на дрэвах жоўтае. І птушкі, што прыляцелі да нас з Поўначы спяваюць паўсюль.
Ехалі мы па знаёмаму маршруту у напрамку Серык. Тут жа па леваму баку раскінуліся горы, якія сталі прататыпам і для маёй Гары ў кнізе. І вось едзем мы едзем, а Таасун (такую назву я ёй дала), усё бліжэй і бліжэй. Я так здзівілася, бо так блізка я яшчэ ніколі не была.
І тут адчула сябе героем кнігі.
Тут і лес, і маленькае паселішча, нават возера. Для мяне гэта быў такі сюрпрыз, бо, калі я пісала кнігу, тут я не была, толькі бачыла кавалачак гары-прыгажуні. А на самой справе, каля Таасун такое цікавае жыццё.
Маоры
Ішлі мы камяністымі шляхамі. Паабапал раскінуўся вялізарны каньён, на падножжы валуны. І тут у самым гаю, дзе так гучна спявалі птушкі, запеў сваю песню ручай. А калі мы прайшлі яшчэ глыбей, то знайшлі вадаспад.
Толькі ўявіце сабе - ўсё сапраўды як у кнізе.
Мы пасядзелі крыху, супакоілі думкі пад гук вады, выпілі гарбаты, паслухалі вогнішча.
Час быў вяртацца. Восень, зараз тут цямнее рана.
Возера
На некалькі хвілін мы супыніліся каля возера. Яно зусім цікавае, бо выглядае, быццам іншая планета. Белыя дрэвы і кусты тырчаць на мялізне. Дамы стаяць па калена ў вадзе. Я зрабіла некалькі фатаграфій і пачула як сабака брэша. Напужалася, то не мая Коко.
Хуценька на байк і паехалі.
Захад
Дзівоснае падарожжа адбылося.
І сустрэча з Таасун. Знаёмства з рэальным мястэчкам, што прытулілася побач.
Мы ехалі наперад праз вёсачкі,залітыя золатам заходнага сонейка. Яно абняло так цёпла. І стала вельмі спакойна.
Мір нібы супыніўся.
А гэта менавіта тое, што так патрэбна.
Таасун - Ван лаф
Усім мір
З любоўю ў сэрцы, (с) Аксана Машара
1 note
·
View note
Text
Частка другая
Лавандавы рай
Столькі часу мінула з таго моманту, а эмоцыі і адчуванні ўсё яшчэ казытаюць унутры.
Ад возера Сальда мы праехалі, можа з кіламетр і знайшлі мястэчка, якое найбольш нас прывабіла.
Гэта было невялікае поле з інсталяцыямі для фатасесій. Такі пейзаж - бэзавае поле ў сонечных залатых праменнях, горы, размытыя хмаркамі. Пчолкі, мітусяцца.
Плюс да ўсяго гэтага -кафэшка з рознымі падарункамі, мёдам і вельмі прыветлівымі гаспадарамі.
Яны і гарбатай напаілі, і дапамаглі зрабіць Тое самае фота, і усё гэта безкаштоўна. Так, так.
Але мы, канешне, набылі для сябе баначку лавандавага мёда. Неверагодны смак. Ды ў падарунак атрымалі падушачкі для сну з лавандай.
Я набыла і крэм, алейка, мыла. Проста цуд. Мяне гэты пах і смак вельмі заспакойваіць.
Гэта падарожжа было адным з адметных для мяне ў гэтым годзе.
Вельмі раю вам таксама апынуцца ў месцы, дзе вашае сэрца будзе біцца часцей.
Лавандавы рай - Ван лаф.
Усім мір🤙🏻
З любоўю ў сэрцы (с) Аксана Машара
0 notes
Text
Частка першая
Возера Сальда
Прывітанне, мой дарагі чытач. Вітаю цябе ў часопісе 'Запіскі вандроўніка'. Сёння, я запрашаю цябе ў новае падарожжа да белага пяску возера Сальда і магічнага лавандавага поля.
Ліпень
Гэта той выпадак, калі вандраванне было проста неверагодным. І я клічу гэты дзень - адным з самых шчаслівых у маім жыцці.
Мы паехалі на паўночны захад. Бо менавіта там, у кратэру былога вулкана, раскінулася невялічкае возера Сальда.
Чым яно знакамітае - можна прачытаць у Вікіпедыі, канешне. Ад сябе скажу так. Увесь шлях да возера - быў цудоўны. Як толькі мы ад'ехалі ад горада зялёная трава змянілася на сена і тырчала сухімі галінкамі. Бо яе тут ніхто не палівае. Вёсачкі мянялі адна адну. Дзе недзе з'яўляліся паказальнікі да антычных мясцін. А наш шлях вёў нас наперад.
Так мы ехалі каля паўтары гадзіны. Тэмпература павольна паніжалася. Інадзі станавілася так прыемна: свежае паветра, вішнёвыя сады, лясны водар. І потым там сям паабапал раслі лавандавыя кусты. Гэта так дзіўна. І чым далей мы ехалі да возера, тым больш фермаў ды гатэлей з лавандай мы бачылі.
Забаронена
Так мы даехалі да возера. Яно, канешне, цудоўнае. Белы, бялюсенькі пясок амываў блакітнае возера. Я вачмі шукала тое месца са знакамітай граззю. Бо, менавіта пакачацца ў гразі, як парсючку мне так хацелася. Але была адна цікавасць, на возеры, у такое неверагоднае надвор'е, зусім не было людзей.
Мы шукалі месца, дзе было б як мага меней турыстаў. Прыпыніліся ў адным баку і пабачылі знакі забароны. І тут усё стала зразумела. На возеры забаронена купацца, нават падыходзіць. Таму што за час дазволу, турысты ўсё зруйнавалі, і мікрафлору і наваколле.
За 3 хвілінкі да нас завітаўся паліцыянт і папрасіў нас выйсці з тэрыторыі.
Вось так. Але... Так, заўсёды ёсць але. Мы не з тых, хто апускае рукі. Хуценька паехалі ў бок мясцовага, нетурыстычнага сямейнага пляжу. Гэта было, мо ў кіламетры ад забароненага боку. І там нас чакала яно, возера Сальда з дазволам на прыпынак.
Сальда
Я пакуль што не была на Мальдывах, але мне падалося, што Сальда крыху на іх паходзіць. Ну і самае цікавае - гразь. Тая знакамітая гразь.
На беразе раскінулася маленечкай, непрыкметна месца з кафэшкай, парай мясцовых сабачак ды турэцкіх сем'яў.
Так ажыццявілася наша мэта - мы пакачаліся ў гразі, пакупаліся ў халодным возеры з мяккім дном. / Што для мяне было крыху пужлівым. Бо ставячы нагу яна проста правальвалася ўніз. / Ды і проста насаладзіліся неверагоднымі відамі і спакоем.
Цудоўны бераг, цудоўнае возера з заўсёды халоднай граззю, бязлюддзе. І негледзячы на доўгую дарогу да возера,
такі адпачынак - лепшае вырашэнне.
Але гэта толькі першая палова нашага вандравання. Частка другая, лавандавае поле. Чытай далей.
Усім мір.
З любоўю ў сэрцы
(с)Аксана Машара
1 note
·
View note
Text
Беларусь
Сакавік
Прывітанне, мой дарагі чытач.
Вітаю цябе ў часопісе 'Запіскі вандроўніка'. Сёння я раскажу табе пра маю Радзіму. Беларусь.
Споведзь вандроўніка
Пішу гэтыя радкі сідзячы ў аэрапарту Баку. Слёзы чамусьці набягаюць на вочы хвалямі. Менавіта, ўпершыню мне так цяжка развітвацца з сям'ёй, сябрамі, домам.
У пошуках музы
Калі я прыехала, праз некаторы час пачала планаваць новую калоначку. Але ў якісьці момант расхвалявалася, што надхнення зусім няма.
На прыканцы маіх вандраванняў мяне надхнілі ўсе моманты, якія здарыліся са мной тут. І сустрэча з сябрамі, з бацькамі, новыя спартыўныя прыгоды. Добрая праца з ранку аж да захаду. Шмат чаго...
Заслона
Мая пазіцыя заўсёды была аднолькавай, без модных тэндэнцый. Мне заўсёды было боляча за культуру, за мову, за нас.
За тое, аб чым з болем у сэрцы я не магу яшчэ напісаць, дзеля бяспекі маёй сям'і.
Але што я магу?
Магу паведаць табе, мой дарагі чытач, пра тое, што адчыняе дзверы. Пра тое, што адчыняе сэрца. Пра дабро.
Сябар
Мой візіт у Беларусь атрымаўся тэатральным.
І гэта - проста падарунак. Бо Тэатр для мяне - гэта родны сэрцу дом.
З Ленай мы навучаліся яшчэ ў каледжы мастацтваў. Калі я прыехала яна запрасіла мяне ў музычны.
Пра тое, як я люблю музычны тэатр казаць не буду.
Гэта было цудоўна! На паклоне я трымала слёзы як магла. А потым Лена спыталася, ці сумую я за Тэатрам. Гэтага было дастаткова. Вось і вадаспады слёз.
Канешне я сумую. Вельмі.
Так у музычны мы наведваліся аж два разы.
А потым, мая даражэнькая сяброўка Алена запрасіла мяне на спектакль у Наш тэатр.
Наш - таму што мы пазнаёміліся там, Наш- таму што самыя цікавыя ролі і моманты майго жыцця звязаныя менавіта з гэтым тэатрам.
Канешне, я гатавалася, каб наведацца як глядач. Але мяне запрасілі за кулісы.
Я так удзячна за такі цёплы візіт, за абдымашкі, за тую тэатральную сям'ю якая як на мой погляд засталася, не гледзячы на тое, што я больш там не працую. Дзякуй вам вялікі ад усяго мойго сэрца.
Некалькі разоў я прыходзіла глядзець на Алену ў спектаклях.
Наш з Аленай творчы тандэм там і пачаўся. Яшчэ ў часы тэатру. Шмат мы пражылі побач: побач працавалі ў Кітае /чытай калоначкі пра Кітай/. А зараз побач пішам ілюстрацыйную гісторыю на ангельскай мове ' Book shop'.
Я лічу, што такое адбываецца раз у жыцці, маю на ўвазе і сяброўства, і творчы подых, і жаданне поспеху. І падтрымка, калі цяжка. Усё ўсё. На мой погляд - гэта скарб!
Беражыце сваіх сяброў! І хадзіце ў Тэатр.
Спартыўны
Што такое беларускі сакавік?
Гэта шэрае неба, шэрыя будынкі, шэры настрой. Усе толькі і чакаюць, калі ж ужо з'явіцца сонейка і яскравыя колеры.
Яшчэ ў Турэччыне я адкрыла для сябе новае хоббі - слэклайн. Таму некалькі разоў сустракалася з хлопцамі ды дзяўчатамі, якія займаюцца гэтым відам спорта прафесійна ў нас.
Трэба насамрэч любіць слэк, каб збірацца так вось у парку ў халадрыгу, зусім безкаштоўна, каб проста пахадзіць. Каб і іншыя людзі даведаліся, што такое існуе. Гэта насамрэч, цудоўна! Гэта яднуе.
Таму, беларусы, хто яшчэ ў Мінску, там хлопцы і дзяўчаты такую цікавую актыўнасьць прапануюць. Завітвайцеся! Калі што спасылку на суполку я дашлю.
Натура
А мы адпраўляемся на прыроду.
Як зараз памятаю сваё дзяцінства і бабуліны прасторы. У нас было зашмат зямлі. І адно з маіх улюбёных месц акрамя ластаўкіных гнёздаў ды яблыні, што была касмічным караблём, я любіла бегаць па пожні. Паляжаць на ёй, падыхаць мяккімі пахамі травы. Гэта заўсёды быў і ёсць цэлы мір для мяне.
Люблю прыроду.
С Зоей мы сябруем з дзяцінства. Яшчэ са школы, нават у музыкалцы былі побач.
Менавіта седзячы перад вогнішчам якое мы распалілі, я і пачула надхненне для калонкі. Гэта так дзіўна - проста адпачнуць пасля вялікай працы на зямлі. Падсмажыць хлеб на вагні. Паслухаць птушак, што заліваюцца песнямі, і глядзець на зоркі.
Так прайшло амаль што ўсё маё дзяц��нства. Таму так блізка сэрцу былі моманты, якія мы правялі побач с Зоей.
Сям'я
Ведаеце, аднойчы, было сказана: " Тваё шчасце там, дзе тваё сэрца."
Я не магу сказаць, што двор ці дом, дзе я расла надае мне цёплыя ўспаміны. Не, гэты не зусім так.
Але бачыць цеплыню матуліных вачэй - гэта шмат для мяне.
Я не была ў Лепелетак часта, думаю больш, чым апошніх 5 гадоў.
Мяне крыху прывёў у жах горад. Яго становішча.
Бо ўсё 'абкрадзена', разбурана. Мо адзіны касцёл крыху трымаецца і то. Я была ў шоцы. Мяне заўсёды гэта нервавала. Бо горад знакаміты з 1439 года. А зараз - гэта нават і не вёска. А нешта нейкае.
Лепельчане, паглядзіце на мост, які амаль што разваліўся, на дарогі ў якіх можна зламіць ногі. Ніколі не разумею, навошта будаваць замкі, калі за варотамі сметнік. Заўсёды можна зрабіць нешта, нават калі і не атрымаецца, але сама рашучасць да дзеі, да змен - многа каштуе.
А якая прыгожа натура, сэрца горада на вялікім возеры. Дзе рэчкі і чароўныя сасновыя бары. Дзе астравы і магічныя традыцыі ды абрады.
Дзе ўвечары салавей пяе калыханку, а ты стаіш пад зорным небам - перад тварам сусвету.
Мінск
Мінск, гэта мае ўстановы адукацыі, любімы касцёл. Сустрэчы для абмеркавання практаў, іх рэалізацыі, ды і проста, сустрэча для кубачка кавы.
Але канешне - мае родныя. Гэта дом, дзе мяне заўсёды чакаюць, нават, калі я прыязджаю аж на паўгады. Гэта дом, дзе заўсёды двіж і смачная ежа. Дзе вельмі позняя вячэра пад кінастушку пераўтвараецца ў нешта магічнае. Гэта цуд, які вельмі складана пераўтварыць у словы.
Ведаеце, эмацыйна было крыху складана, пасля таго самага году. Сумна.
Але жыццё працягваецца і на твары я ізноў запальваю ўсмешку. Бо ў такіх абставінах ты маеш толькі адзін шлях - шлях наперад.
Пост скрыптум
Любое вандраванне, як і ўсё на гэтай зямлі залежыць ад нас саміх і канешне ад людзей, якія побач з намі. Таму, беражыце адзін аднаго пакуль гэта магчыма, а гэта магчыма вечна.
Да сустрэчы, Беларусь. Я веру, што наступнага разу ты будзеш вольнай.
На фота краявіды горада Лепеля Віцебскай вобласці, вёсачкі Казлы ды Мінску.
Усім мір🤙🏻
З любоўю ў сэрцы, (с) Аксана Машара.
5 notes
·
View notes
Text
ДАЙРАН МАНАСТЫР
Некропаль
Сакавік
Ад аўтара
Прывітанне, мой дарагі чытач
Вітаю цябе ў часопісе "Запіскі вандроўніка".
Я запрашаю цябе ў новае падарожжа па сцежцы, якая блукае між манастыру і антычнага Некропаля.
Вясна
Вясна - мая любімая пара ў Турэччыне. Надвор'е вельмі ласкавае і ветлівае зараз.
Паветра днём цёплае, блакітнае неба, сонейка. Па крышачку пачынаюць квітнець вішні ды міндаль, пачынае зелянець наваколле і піяць птушкі.
Возера
Што мне падабаецца, дык тое, што кожнае падарожжа адрозніваецца адно ад другога. Шляхам, раслінамі, нават жучкамі ды чарвякамі.
Першае, што мы пабачылі калі прыехалі - гэта канешне возера. Яно так і называецца - Дайран. Толькі ўявіце сабе - блакітнае неба і мора ў далечы, тут жа побач бэзавыя горы з самымі рознымі адценнямі зялёных раслін. І ў самым цэнтры, быццам ізумруд, разлілося маленькае возера Дайран.
Дзіва
Ведаеце, зараз чытаю кнігу Яна Баршчэўскага "Шляхціц Завальня"/дужа рэкамендую, калі хто не знаём з гэтым творам/.
Дык вось, да таго ў творы магічныя гісторыі распавядаюцца, што ня верыш, што гэта хоць якімсьці бокам было фактам жыцця. Амаль што на такіх фальклорных казачных гісторыях расла і я. Дык вось, чытаеш кнігу і здаецца казка казкай. Але калі стаіш сярод леса, які гудзе голасам мінулага. Дзе парода то жоўтага, то меднага колера, а потым знянацку яскрава карычневая, а на дрэвах, толькі ўявіце сабе, нейкія вуллі. Ды не звычайныя пчаліныя, а вялізныя вуллі з павуціння. Адчуваеш сябе сам героем нейкай магічнай гісторыі.
Каб даведацца, хто гэта, мы запыталіся ў сябра энтамолага. Дык вось, хутчэй за ўсё, гэта такі вялікі мятлік, Dendrolimus pini, які ў фазе чарвяка будуе вялікую кукалку ў якой яны жывуць калоніяй і ў працэсе росту, напрач з'ядаюць галінку, пакуль не ператвараюцца ў мятлікаў. Вось так.
Некропаль
Мы ішлі па дарожцы, што ўздымалася наверх вельмі крута. Я знайшла сабе кій, каб лягчэй было ісці. Пад нагамі зямля пераўтваралася ў каменне. Велізарнае каменне, быццам раскідваў яго тут нейкі велікан. І гэта было яшчэ адным дзівам, бо калі мы ўзняліся на вяршыню, там, у глыбіні лесу, сярод дрэў стаяў валун. І так, ён зусім не паходзіў на валун, ён паходзіў на застыўшага пад сонейкам троля, які не паспеў схавацца і акамянеў.
Дзіва!
Такімі магічнымі сцежкамі мы дайшлі да Некропаля. Там прыйшлося аставіць свой кій, бо па скалах мне лягчэй трымацца толькі рукамі.
Я не адразу зразумела, што мы на могілках. Бо яны і звычайныя і незвычайныя. Крышачку таямнічныя. Іх не хацелася турбаваць.
Навокал жа цішыня. Могілкі раскіданы і на зямлі, і на вышыні. Хавала некалькі цыментэрыяў і скала з слізкімі краямі. І лес, што увесь час гудзіць і пяе калыханку памерлым.
І калі ўяўляеш, што гэта месца засталося такім аж з антычнасці, дзіву даешся, бо стаяць яны раўнюсенькія, быццам новыя. Дзесьці пабітыя каменнем, канешне, але тыя, да якіх не дабраўся Троль, тыя як новюсенькія. Вельмі цікавыя пачуцці, скажу я вам. Туды варта схадзіць.
Лабірынт
Мы пайшлі ўніз па сцежцы, дзе павінна, бегчы буйная рэчка. Але сёлета яе там не было, нават і намёку. Бо зіма была зусім сухая, дажджу не было амаль што. Таму замест рэчкі толькі голае каменне тырчыць. Па крыху, па крыху мы выйшлі на лясную сцежку. Ісці па ёй было прыемна, хутка.
Маладзенькая траўка яскравая, салатавая раскінулася пад нагамі мяккім дываном. І навокал палянкі. Такія добрыя і ўтульныя месцы для начлегу. Так мы прыпыніліся каля аднаго. Каб крыху палётаць ды адпачнуць.
Манастыр
Мы вярталіся зусім па іншай сцежцы. І вось які цуд здарыўся, не паверыце, але там я знайшла свой кій. На той палянцы, каля шалашу. Стаяў мой кіёк і смяяўся.
Па знаках мы ведалі, што на гэтым маршруце дзесьці схованы манастыр. І як прыемна, калі знаходзіш лакацыю і яна цябе зачароўвае.
Руіны манастыру раскінуліся на самым краю гары. Тэрракотава-охравыя руіны падсвечвала захаднае сонейка. Неба пераапранулася ў вечаровую сукенку. Ластаўкі дадавалі летні каларыт. Лёталі сюды туды. Прыгажосць.
Там унізе, зусім нічога. Толькі неверагодны від на возера і горы.
А лёс усё гудзеў ветрам.
Было зразумела, чаму калісьці ў даўніну, менавіта тут пабудавалі месца для душы, месца дзе можна пачуць бога.
Фінал
Мне падаецца вельмі важным - магчымасць і жаданне яднацца з прыродай. Слухаць яе, адчуваць яе як унутры, так і на скуры.
Мне вельмі пашанцавала, што побач са мной чалавек, які любіць і шануе прыроду і прыгоды таксама, а можа й больш.
Займайцеся хайкінгам. Хадзіце пешшу. Гэта вельмі добра для здароўя і для душы. Гэта яднуе. Гэта насамрэч цудоўна.
Усім мір 🤙🏻
З любоўю ў сэрцы, (с) Аксана Машара.
Фота матэрыял Станіслаў Панюта, Аксана Машара
3 notes
·
View notes
Text
Ад аўтара
Прывітанне, мой дарагі чытач.
Вітаю цябе ў часопісе "Запіскі вандроўніка ".
Я запрашаю цябе ў новае падарожжа да каньёна Гювер.
Падарожжа выхаднога дню
Люты
Калі хочацца выехаць, падыхаць свежым паветрам, адразу ж шукаеш на мапе прыгожае, ціхае месца.
Каб і вочы адпачнуць змаглі, і душа.
Вось неяк так мы і адправіліся ў Гювер каньён.
У пошуках вадаспада, якога няма
Мы крыху заблукалі, калі з’ехалі з галоўнай дарогі. Заехалі аж у нейкі фермерскі куток. Прытуліўся ён сярод сялянскай сцежкі. Цішыня толькі птушкі ціўкаюць. Там ужо сапраўдная зялёная траўка вырасла. Прыгажосць. Зусім вясна. Пастух падганяў стада коз, а другі чалавеча складваў дровы.
На ангельскай яны не размаўлялі, але дапамагчы змаглі. Вялікая мова - жэсцікулятыўная.
Мы хацелі былі знайсці вадаспады. Заехалі ў лес, а там дарога "трасуха" і анічога навокал. Лес, каменне, толькі дзе-нідзе на ўзгорку кветкі тырчаць. Мы прыслухаліся і пайшлі на гул.
Па невялічкаму разлому ў пародзе бегла бірузовая рэчка. Паабапал яе раскінуліся пралескі ды каменныя выступы, быццам пляцовачкі для пікніку ці трэніровак. Мы падняліся па напрамку вытоку і знайшлі толькі маленечкі парог... Вадаспадам яго не назавеш. Крыху засумавалася, але ��ас чакаў каньён.
Вось мы і паспяшаліся.
Марс
Гювер - вельмі прыгожае месца. На адным ягоным баку зусім забаронены ход машын. /Але мы на байку/. Таму людзі там проста ходзяць і насалоджваюцца відамі ды жыццём.
Што мне падабаецца ў турках - гэта іхнія звычаі ў нядзелю быць з сям'ёй на прыродзе. Памечу, усёй сям'ёй, з дзядулямі і бабулямі, з дзіцямі, нават немаўлятамі, амаль што ўсім кланам. Яны гуляюць у гульні, гатуюць страву і зусім ня п’юць гарэлку. Мо толькі моладзь і то. Гэта цудоўна!
Мы даехалі да каньёна. Там усталяваны спецыяльныя пляцоўкі, каб падзівіцца ўніз ды зрабіць дужа прыгожыя фатакартачкі.
Нашым прыпынкам стала зусім бязлюднае месца амаль што ў канцы маршрута.
Пад нагамі была чырвоная высахлая глеба.
Мне здавалася, што я на Марсе. Але Марсе з раслінамі. Хоць і дзіўнымі. Некалькі дрэваў паказвалі галінкамі сімвалічныя жэсты, размаўляючы са мной. Крыху далей у глыбіню гушчару раслі кветкі, якія змаглі прабіцца скрозь каменні і такі грунт.
Таксама, на галінках, у павуцінні, прытуліліся вельмі дзіўныя чарвячкі.
Думаю, гэта мятлікі робяць свае кукалкі.
Ну, а каньён. Няма словаў. Ён бег наперад і хаваўся далёка ў гарах. І не баяна было ягонага канцу. Бірузовая рэчка стала меньш адметнай, змяняючы сваё адценне на карычневы. Яна білася аб парогі, даючы непаўторны гук імкнення. Усё побач выглядае вельмі велічна.
Для мяне, калі сонейка заходзіць, мір быццам прыпыняецца. Ёсць нейкае адчуванне пакоя, прыпынку.
Гледзячы на гэты магічны рух, можна заўважыць, як хутка паварочваецца наша планета. Як хутка хаваецца сонейка.
І ў гэтым касмічным палёце існуем і мы з вамі.
І калі на некалькі імгненняў адкінуць думкі і прыпыніцца, можна напоўніць сваю душу жыццём.
Усім мір🤙🏻
З любоўю ў сэрцы (с) Аксана Машара
Fpv video Станіслаў Панюта
3 notes
·
View notes
Text
Ад аўтара
Прывітанне, мой дарагі чытач. Вітаю цябе ў часопісе "Запіскі вандроўніка ".
Сёння я раскажу табе новую гісторыю пра снежнае падарожжа.
Fpv відэа/фота Станіслаў Панюта.
Аўтар тэксту (с) Аксана Машара.
Падарожжа на народзіны.
Сарычынар
25 Студзеня
Я люблю зіму. Не толькі таму, што нарадзілася студзёнай раніцай, не. Люблю за мароз, які малюе на вокнах, за бліскучыя пад месяцам галінкі і канешне, за снег. Люблю зіму за цёплый дом і комін, за нейкую незвычайную ўтульнасць. Ну і так, канешне, таму што святы ў нас.
Па традыцыі мы адправіліся ў новае падарожжа.
Арлы
Мы накіроўваліся ў бок лікійскай сцежкі.
Дарога ўздымалася ўверх вялікімі курчавымі лініямі. Зялёная траўка прабілася з-пад ружовай зямлі і выхвалялася сваім яркім колерам. А ў нябёсах над намі павольна лётаў гаспадар неба - арол. Вось яно, прывітанне прыроды.
Хутка асфальт скончыўся і мы апынуліся па калена ў гразі. Так, я не жартую, глядзіце самі.
Было адчуванне, што гэта не Студзень зусім, а красавік.
Канешне, ехаць было не вельмі зручна, але дзе-нідзе нас сустракаў кавалачак снегу і гэта надавала новых сілаў.
Калі мы даехалі да вёсачкі, вырашылі пакінуць байк і пайсці на сваіх уласных.
Навокал нас была звычайная турэцкая вёсачка. Людзей не было відаць, толькі дым з комінаў. Сонейка грэла, а на гарызонце тырчалі горы.
Першы сябар
Праз некаторы час з пераду мы заўважылі сабаку. Яна была вялікая, ішла вельмі марудна, бо была вельмі худая. Мы дагналі яе і вырашылі пакарміць крыху. Бедная жывёла баючыся падыйшла да нас з'ела ўсё, што мы ёй далі. У такія моманты сэрца разрываецца.
Калі ласка, не кідайце жывёл, а калі ёсць магчымасць, дык пакарміця, дайце ласкі.
Сустрэча з правадніком
Толькі мы завярнулі за рог, як убачылі новую сабачку.
Невялікая, яна паходзіла на тер’ера. Ківала хвосцікам,глядзела сваімі бурштынавымі вачыма прама ў душу і пабегла за намі. Спачатку яна крыху пабаівалася нас але з часам звыклася. Нават дала сябе пагладзіць.
Тым часам дзесьці далёка Сарычынар паказала сваю вяршыню. Стала зразумела, што ісці нам яшчэ вельмі доўга.
Бігль
Паабапал бруднай дарогі тырчалі снежныя пікі. Цвёрдыя, як каменне. З мяне ростам. Такога я не бачыла. Выглядала цікава. Ізноў касмічныя матывы.
Хутка гразь скончылася і пачаўся пан снег. Там мы і сустрэлі яшчэ адну сабаку. Па мне, яна выглядала як бігль, але я не зусім разбіраюся ў пародах сабак. Глядзіце самі.
Наш Добі (сабака, якая ўжо шла з намі), быццам была знаёмая з Біглем. Яны хутка павіталіся і ўжо бегалі туды сюды. Так у імгненне ў нас стала дзве сабакі. Сачыць за імі было файна. Яны чакалі адна адну і чакалі нас. Мы ішлі бадзёра і весела. Усе побач.
Шлях на вяршыну
Снег на шляху быў дзесьці па калена. На ім віднеліся зацвярдзеўшыя сляды ад снегахода.
Елкі, сосны ды кедры на вышыні сталі іншымі, больш прамавугольнымі. Увогуле адмецілі нейкі новы від ялінкі.
Мы ішлі без перапынку, каб паспець да захаду сонейка. І ўжо хутка ўбачылі вышку.
/ На самой вяршыне Сарычынар стаіць вышка. Калісьці яна выкарыстоўвалася людзьмі, нават, было відаць, што там ішла праца, жылі лбдзі. Але зараз яна тырчыць на вяршыне, як адбітак мінулага. /
Здавалася, што вось яшчэ крыху і мы дайшлі. Але серпанцін усё закручваўся. Ісці было цяжка. Нашыя бадзёрыя сябры былі побач, мы бачылі, што сабакі таксама стаміліся і ім трэба папіць, паесці ды адпачыць крыху.
Таму мы сабралі моц і з большая рашучасцю накіраваліся ўперад.
Сарычынар
Шлях на вяршыню заўсёды складаны, але вельмі прыгожы. І калі прыходзіш на кропку, тую, на якую хацелася, адчуваеш, як за спінай растуць крылы. Мы ўзняліся на вышыню ў 1870 метраў над узроўнем мора. Стаміліся. Але яно таго каштавала.
Пасля невялікага сняданку, нашыя сябры ляглі на сонейку пад дрэва на адпачынак. Мы залезлі на дах нейкага будыначку, здымалі фота/відэа і проста насалоджваліся відамі. А яны былі неверагоднымі. Блакітнае мора, якое злівалася з небам. Сонечныя праменні тырчалі праз горы нібы пальцы вялікага васьмінога. Зялёныя дываны - кедрыкі на ружовых скалах пахадзілі на дзікія джунглі.
Усё побач давала тое самае пачуццё жыцця, цяперашняга моманту. Пачуццё жадання і надзей, мар і кахання.
Лібрэта
Часу заставалася зусім трошкі. Трэба было вяртацца. Нашыя сябры былі побач з намі. Я з’ехала з снежнай горкі, зрабіла анёльчыка і яшчэ раз парадавалася за снег.
На шляху мы сустрэлі кампанію мужчын, яны раскінулі табурэтачкі, столікі і пілі гарбату. А яшчэ кармілі нашу першую сабаку, тую худзенькую, памятаеце?
На сэрцы стала цёпла.
Магія
Наша сцежка ў залаты час выглядала магічна. Цёплыя жоўтыя ды залатыя колеры мігцелі на блакітным снезе. Неба станавілася бэзавым. Чароўны час. І гэты марозік на шчоках. Цуд!
Час развітвацца
Мы выйшлі да вёскі побач з нашымі Добі і Біглем. І хай мы былі знаёмы толькі некалькі гадзін. Але мне падалося, што мы сталі сябрамі.
Дзве сабакі прайшлі з намі ўвесь шлях туды і назад. І развітвацца было цяжка.
Калі вы чыталі "Маленькага прынца ", вы разумееце, аб чым я. А калі не чыталі, мая рэкамендацыя прачытаць гэты твор.
Амаль што стрымаўшы слёзы, мы паехалі дамоў.
У сэрцы і ў душы булькала каханне - адзін да аднаго, да новых сяброў, да жыцця.
Усім мір🤙🏻
З любоўю ў сэрцы, Аксана Машара.
#trip#travel#art#xaniro#experience#blog#turkey#nature#friends#life is traveling#dogs#mountain#Sarıçınar
0 notes
Text
Fpv video by Stanislav Paniuta
Adrasan
Turkey
1 note
·
View note
Text
Лікійская сцежка ці паход на вяршыню
Студзень 2023
Ад аўтара
Прывітанне, мой дарагі чытач. Вітаю цябе ў часопісе "Запіскі вандроўніка". Сёння я раскажу табе пра паход. Так, самы сапраўдны, цікавы і цяжкі, прыгожы і крышачку небяспечны паход. Фінальмэнтэ, як кажуць.
З першымі пеўнямі
Звычайна, я не вельмі рана прачынаюся, але гэта гісторыя пра незвычайны дзень. Гадзіннік стаяў а сёмай, за вокнамі цемра, а трэба было ўставаць.
Усё самае неабходнае мы збіралі з вечара. То-бок вопратка - самая, што ні на ёсць паходная: тэрма бялізна і ў дадатак цёплае і лёгкае адзенне. Рукзак за плячыма з ежай і вадой. А таксама неверагодны настрой, гэта галоўны інгрэдыент.
Паехалі.
Доўгая дарога на поўднёвы захад
Маршрут быў складзены Станіставам за дзень да нашага падарожжа. І праходзіў ён з нашага пункту, то бок Кадрые ў бок Кемера і вёскі Алімпус, праз лікійскую сцежку на адну з вяршынь, што раскінулася сярод міжземнага мора.
Ох, гэты шлях. На вуліцы з ранку ціха.
Халодненька. Едзеш, вецер "у валасах", цуд. Хочацца адмеціць, што шасэ ў Турэччыне файнае: ехаць мякенька.
Спераду на шляху я ўбачыла тунэль. Так, канешне, я ездзіла праз тунэль, але на аўтамабілі, не на матацыкле.
��ражанні, я вам скажу, фантастычныя. Гэта сапраўды нейкі сюр, кіно, сон, як каму бліжэй. Але гэты гул ад калёс, жоўтыя лямпачкі, акадэмічнасць руху, усё гэта дадае нейкі шарм, камернасць. Хуткасць з якой мы ехалі, была падобная да самалёта, быццам, вось-вось і на ўзлёт. Гэта было нешта. Хацелася раскінуць рукі і пець.
На шляху сустрэлася аж тры такіх тунэлі. Мясцовасць жа горная.
А навокал свой настрой. Бок Кемера - ён больш хвойны і горны. Пах і наваколле зусім іншае.
Дзіву даешся, калі бачыш такую прыгажосць.
Тут, і гара, падсвечаная ранішнім сонейкам ззяе ружовымі колерамі, і кедры падаюцца дываном, які мякка ўкрываюць горы ад моцных вятроў. Мы ляцелі "расправіўшы крылы ".
Да вёскі даехалі хутка. Прыпаркаваліся каля ўваходу ў музей антычнасці /вёска Алімпус знакаміта яшчэ з антычных часоў/.
І пайшлі праз раку, што жвава бегла сабе наперад, у бок леса.
Лікійская сцежка
Трапіўшы на сцежку мы адразу знайшлі каляровыя знакі бел-чырвоныя, што сведчыла аб правільнасці маршрута.
Расліны вельмі розныя, тут і ялінкі, і магутныя платаны, а потым мяне чакаў сюрпрыз.
Гледзячы пад ногі я ўбачыла знаёмы лісточак, думаю, ці мне здаецца, ці не? Але бачу пад нагамі лаўровае лісце. Так, самае сапраўднае лісце, якое мы дадаем у страву. Вось так. Каб ўдакладніцца я ўзяла адзін лісточак і пацёрла ў далонях. Цёплы апетытны пах застаўся на маёй скуры. Цуд. Але гэта яшчэ не ўсё. Таму што нас чакала яшчэ адно цудоўнае дрэва. Вялікае, ружовае і....зусім без кары. Яно,быццам голенькае сярод усіх астатніх. Як так? Што гэта за дрэва? Дакладна я не ведаю. Станіслаў сказаў, што ва Ўкраіне яго клічуць трускавічным. Таму, так і залішылі, што гэта трускавічнае дрэва.
Тым часа, мы ішлі наперад.
Ісці ў гару, нават з маленькімі 10 кілаграмовымі рукзакамі цяжка, скажу я вам.
Першымі стаміліся ногі, потым дыханне, потым стала шалець сэрца. Але тут трэба пазначыць, што мы рухаліся хуткім тэмпам, бо трэба было паспець да захаду сонейка. А шлях бярэ пад 45 градусаў у гару.
Дык вось, першае, што дапамагло - гэта прывал. Так, некалькі хвілін пасядзець на пню ды з’есці буцік - добры лекар.
Крыху адпачыўшы мы пайшлі далей.
Палова
Увесь шлях, які мы прайшлі па лікійскай сцежцы - вельмі файны, чысты, утульны. Зашмат людзей часам, але гэта не шкодзіць. Заўсёды можна знайсці знак, заблукаць не выйдзе, што добра.
Другі прывал нас чакаў праз гадзіну.
Мы выбралі месца і адпачывалі. Трэба было набрацца сілаў і крыху прасушыць мокрыя наскрозь майкі.
Гэты прывал быў вельмі патрэбны, бо дайсці нават да паловы было нялёгка.
На гэтай адметцы, наш шлях па сцежцы скончваўся, бо далей мяне чакаў сюрпрыз.
Дзікія джунглі
Як аказалася, далей нас чакаў шлях праз дзікія зараслі. Ні сцежкі, ні крышачку пратоптанага намёку, анічога. Бо наша цэль была вяршыня, на якую не ходзяць турысты. І потым Станіслаў паказаў пальчыкам наверх: " Вунь туды".
На некалькі імгненняў я спадзявалася, што гэта жартачкі. Але хутка зразумела, што не.
Мы пайшлі наперад, то бок у кусты. Яны былі розныя - вялікія, пушыстыя, калючыя, нават такія калючыя, як рэзакі.
А потым, вышэй нас чакалі валуны па якім трэба было лезці як скалалазам.
І тут не магу не ўзгадаць свой нядаўнішні вопыт.
На прыканцы года мне давялося паспрабаваць гэтую страву - скалалазанне.
Што тут скажаш... па першае, гэта балюча, бо скалы вельмі дзяручыя. А па другое - абутак гэта нейкі жах.
Мне далі пару і казалі, што гэта мой памер, але ня ведаю. Бо так балюча не бывае нават у пуантах. Але я палезла наверх.
Метра два я змагла трымаць боль ў пальцах ног і вырашыла супакоіцца.
Злезла уніз, прасіла прабачэнне ў здзёртых фалангаў і вырашыла больш так не рабіць.
Таму, магу зрабіць такі вывад - проста так лазіць па скалах мне не вельмі цікава, трымаць боль дзеля болю, не, не маё. Але гэта можа быць весела. Так. Усе мы розныя.
Дык вось, першы такі камень, які сустрэўся нам на шляху быў вельмі вялікім і меў вострыя выступы. А паабапал яго раслі кусты і нейкія калючкі, якія былі паходзілі на цярноўку.
Яны знатна ірвалі рукі да крыві, кусаючыся і не пускаючы нас наверх.
Але гэта не спыняла і мы палезлі далей. Тут усё было неяк натуральна. Адну нагу сюды, пальчыкамі рукі туды. Некалькі баязлівых імгненняў і хоп, я ўзнялася.
І вось тут я адчула смак скалалазання - так, гэта не была яшчэ нейкая супер вышыня, але гэта быў кавалачак маршрута, дзе ты мог спадзявацца толькі на свае сілы і спрыт. Такое скалалазанне мне падыходзіць, - падумалася мне. А можа таму, што я вельмі люблю паходы і розныя перашкоды. Хто знае?
Так, праз кусты і стромкія скалы, што параскідаліся тут і там мы ўзняліся на самы верх.
Апошні рывок
Калі лезеш наверх, хочацца толькі далезці. Яшчэ не ўяўляеш, што там цябе чакае.
І гэта вельмі моцныя пачуцці калі перад вачыма горнае кола ды бясконцае мора, якое абдымаецца з нябёсамі. І не зразумела, дзе сканчваецца адно і пачынаецца іншае.
Потым мы вырашылі рухацца крыху ў левы бок, каб пабачыць бухту адрасана.
Пік вяршыні быў складзены с вострага камення, якое тырчала літарай л.
І тут пачынаецца нешта. Шлях вёў толькі па вяршыне. А яна домікам тырчыць на ўсім маршруце.
У гэты самы момант унутры мяне прачнулася горная львіца. Я не жартую. Адчуўшы веру ў сябе і свае сілы, я, трымаючыся нагамі і рукамі за стромкія каменні паўзла наперад з неверагоднай хуткасцю і ўпэўненасцю. А калі быў абрыў, то пералазіла пік паверху, як забор у дзяцінстве.
І вось мы пабачылі бухту. Пабачылі бясконцы прастор. Вось тое самае месца, куды мы хацелі дайсці.
Вышыня на якую мы ўзняліся складала каля 870 метраў над узроўнем мора. Высоканька. Прыгожа. І сонейка, яно крыху іншае на вяршыне. Блішчыць і грэе так моцна і прыемна. Птушкі, вельмі падобныя да ластавак, лёталі за дронам, гуляючыся з металічнай 'птушкай'.
Уражанні... на ўсё жыццё.
Але час на вяршыне прайшоў вельмі хутка і нам трэба было вяртацца назад.
Праз церні да зорак
У нас было два варыянта, як вярнуцца да сцежкі. Той, якім мы ішлі сюды ці паспрабаваць іншым. Бо ўсё роўна ніякай сцежкі не існавала. Таму было прынята рашэнне - ісці новым шляхам. Таму, хуценька сабралі рэчы, даелі каўбаскі, дапілі гарбату і пачалі рухацца ўніз. Хм... думаеце, што нас там чакала?
Нейкі Марс, ці не, мо Іо /ледзяны спадарожнік Юпітэра/. Серае каменне тырчала вострымі пікамі ўверх. Паверхня не была звычайнай. Яе быццам ляпіў нейкі велікан. Бо паўсюль бачыліся адбіткі вялізных пальцаў з кіпцюрамі.
Калі я глядзела ўніз я не верыла, што можна спусціцца. Бо ��этыя тырчкі былі роўненька вертыкальнымі. Раўнюсенька. Але, верталёта не было, таму ногі ў рукі, як кажуць і наперад. Як аказалася спускацца па гэтым камяням было зручна. І мы дастаткова хутка праходзілі гэты шлях. Потым, канешне пачаўся дзядоўнік, калючкі і цярноўнік. Балюча было, у некаторыя моманты тонкая калючка абвівала ногі, сціскаючы іх быццам у капкане. Калі не дадаць увагі, то можна і паляцець да зямлі носам.
А сонейка пачало хавацца за гарызонт. І ў імгненне наваколле станавілася ружовым. Ох, гэты залаты час. Удалечыні вітала гара Алімпус. Неба станавілася ружова-аранжавым. Каменне пачало было астываць. Мы трапіліся. Бо было вельмі важным вярнуцца на сцежку да поўнай цемры.
Ліхтарык
Ведаеце, што вельмі неабходна мець пры сабе ў паходзе? Ліхтарык. Бо без яго, нават на пратоптанай сцежцы будзе кепска. У нас яны былі. Толькі сонейка забрала сваю захадную сукенку, як мір патрапіў у цемру.
Тут ужо не відаць птушак, толькі чутна шорханне ды скрогат. А з глыбіні лесу чуўся дзіўны плач нейкай жывёлы.
Тут адразу адчуваеш сябе нібы ў кніжцы.
Спуск - ён хуткі. Ногі нясуць уніз самі. Толькі паспявай за імі.
Тым часам наша сцежачка давяла нас да пачатку. Вось і рэчка, што хутка бегла ўранку, ціханька блішсэла пад месяцам. Вось і наш байк, што прытаміўся і замёрз, чакаючы нас.
Хадзіце у паход!
Гэта цудоўна.
Fpv відэа ад Станіслава Панюты
Усім мір 🤙🏻
З любоўю у сэрцы, (с) Аксана Машара
#trip#travel#art#xaniro#experience#blog#turkey#nature#life is traveling#adrasan#mountains#hiking#hikingclub#sun#winter#bike
1 note
·
View note
Text
Горад пад гарой
Аланія
Снежань 2022
Частка першая
Ад аўтара
Прывітанне, мой дарагі чытач.
Сёння я падзялюся з табой гісторыяй, якая адбылася са мной у Аланіі ў снежні ўжо прошлага года.
100 гадоў
Усё пачалося з таго, што ў Турэччыну прыехала мая знаёмая кастынг - дырэктар з Беларусі - Воля Траўкіна.
Вырашылі мы сустрэцца, бо ў апошні раз бачылі адна адну гады 3 таму ў Менску на спяктаклі.
Воля з хлопцам спыніліся ў Аланійскім баку, таму кропкай збору і стала Аланія.
Шлях
Мы выехалі з ранку.
Надвор'е ў гэтым годзе цудоўнае - дажджу амаль што няма. Сонейка грэе, днём нават й ветрыка не было.
Паабапал дарогі нас сустракалі мандарынавыя сады, горы блішчэлі р��жовымі вагеньчыкамі.
Да гэтуль я не была ў самой Аланіі. Ў тый бок мы наведваліся толькі раз, калі былі ў Сідэ / чытай вышэй/, таму я была вельмі зацікаўленая прыехаць і ў сам горад.
Аланія знаходзіцца на адлегласці ў 110 кіламетраў ад нас на поўдзень. На дарогу пайшло каля гадзіны з паловай.
Дзесьці па-за г.Манаўгатам / палова шляху/, пачалі раскідвацца аліўкавыя фермы ды заводы.
2 сюрпрызы
Наш шлях быў хуткім і вясёлым. І, канешне, нас чакалі сюрпрызы.
Першы - дзіўны і вялізны бананавы сад, якія выскачыў на ўвесь левы бок.
Невялічкія пальмы з бананамі тырчалі і нібы запрашалі нас у госці, а ў паветры над імі на парапланах, нібы птушкі, лёталі людзі.
А другі сюрпрыз- неверагоднай прыгажосці берагавая лінія, што цягнулася, як мне падалося, кіламетраў на 15, ці болей. Што неверагоднага, спытаецеся?
Ды тое, што ў нашым Анталійскім баку, такой вось лініі няма. Яна ўся застаўленая гатэлямі. Мабыць толькі ў адным месцы ёсць, але зараз там вельмі шмат турыстаў.
Наша мора ўтыкаецца ў горы, як у кола. Таксама вельмі прыгожа. Але вось такога прастору не хапае.
Аланіййскі бераг іншы, тут інакш. Толькі вялікая вада, якой ні бачна ні канцу ні краю. Ды сонейка, якое казытае сваімі праменчыкамі ейную паверхню.
Мора... У такім выглядзе яно надзвычай прыгожае, спакойнае і чароўнае.
Сустрэча веку
Так мы прыехалі ў Аланію. Вулачкі ў той частцы горада, дзе былі мы - маленькія, усыпаныя крамамі ды кафэшкамі.
У нашым плане было сустрэцца з Волей ды паспець паглядзець на якія выдатныя мясціны.
І вось яна - сустрэча. Воля побач са сваім хлопцам усміхалася і махала рукой, пазнаўшы мяне нават ў шлёме.
Мы пазнаёміліся між сабой і пайшлі на шпацыр.
Размаўляць непераразмаўляць, калі ты не бачыўся 3 гады.
Нашым гідам быў Волін хлопец, ён таксама вандроўнік, таму шляхі ведаў.
Падняліся мы па лесвіцы наверх так высока, што здавалася, быццам гэта лесвіца адразу на неба. Аланія - яна вельмі халмістая. Некаторыя спускі ды пад’ёмы аж пад 40 градусаў. У гэтым яна таксама вельмі адрозніваецца ад Анталіі.
Мы ішлі ўсё вышэй і вышэй пакуль не дайшлі да пляцоўкі, з якой адкрываўся вельмі шыкоўны выгляд на горад, пляж і сасновы лясок, што прытуліўся побач.
Крыху адпачыўшы, пачалі рухаццца ўніз, каб дзе выпіць кубачак гарбаты. Пайшлі праз лясок. Такая прыгожосць, вырай для вачэй, а ялінкавы пах. Цуд!
Ішлі, ішлі і дайшлі да абрыву. Шляху наперад няма, толькі бухта і мора, якое мякка абдымала скалы.
Прыселі, адпачнулі крыху, паразмаўлялі за жыццё і ўзялі другі курс - у бок пляжа.
Горны казёл
Дарэчы, людзей было зашмат.
Хто купаўся, хто гуляўся з сабачкай, а хто проста ляжаў на сонейку.
Я, апранутая ў тэрма бялізну, другія штаны і куртку з шапкай, парылася, канешне. Было вельмі смешна з гэтага факта, але ўжо як было. Ў Аланіі цяплейш, чым у нас у Кадрые. Хто знаў?
Дык вось, ішлі мы па сцежцы, што то падымалася, то апускалася, пакуль не дайшлі да ейнага канца.
Ўсё... ні ўправа ні ўлева. Наперадзе толькі камяністы выступ, а ўнізе пляж. Высата - каля метраў 5.
Ня прыгнуць - высока. Зразумелі, што трэба спусціцца ніжэй. Мы сталі крычаць людзям, якія загаралі ўнізе, каб былі асцярожныя, бо з-пад нас падала каменне. Але, яны толькі паглядзелі наверх і адвярнуліся. Вось так.
А каменне ляцела ўніз і аднаму дзядзечку трапіла ў нагу.
2 мужчын падняліся, каб нас падстрахаваць. Дзякуй ім вялікі.
Думаю, на нашых тварах быў намалёван жах. Бо спускацца на гэтым выступе ў слізкім абутку было няёмка. І смех і грэх, як кажуць.
Некаторыя людзі адсылалі нас на сцежку. Каб мы ведалі дзе яна... Іншыя проста глядзелі як на ёлупаў. Колькі назіранняў...
Але мы гэта зрабілі.
Спусціліся!
Цэлыя!
Гэта зараз здаецца, што нічога такога. Але тады, гэта было пытанне цэлых ног і шыі.
Ах, дзяцінства, дзяцінства. Як успомню, як насіліся па пуні, па адрыне, па ластаўчыных абрывах, гойцалі, спрыгвалі - і хоць бы што. Галоўнае было - ўцячы. Вось пішу і ўспамінаю адзін выпадак, калі я не паспела і звалілася між сенам і коламі, што трымалі адрыну.
А там калгаснік прыехаў, на праверку. Я ведала, што за гэта штраф і што зусім страшна - гэта тое, што мяне чакала б ад матулі ўжо дома.
Усе пабеглі, ніхто не дапамог мне вылезці, нават мая адзіная родная сястрычка, а я маленькая вельмі была. Глыбіна гэтай дзіркі, у якую я ўвалілася - метра 4. Я выпаўзла. Сукеначка, шлёпанцы з банцікамі, косы з сенам у перамешку. Вельмі злая. Калгаснік нават не запытаўся на імя. Вось так... Пішу і смяюся.
А зараз, вось ён як працуе - інстынкт самазахаваньня.
Да сустрэчы ў Порту
Так вось мы і пабачыліся.
Дамовіліся абавязкова сустрэцца ў наступным годзе дзесьці ў Партугаліі, напрыклад. Бо, хто яго ведае.
Жыццё ў апошні час вельмі непрадказальнае.
Горад
Часу засталося вельмі мала, каб паглядзець якія віды, але мы паспяшаліся да крэпасці Аланіі. Яна раскінулася амаль што на цэлы бераг.
Сонейка ўжо зусім схвалася за гарызонтам, калі мы прыехалі.
Зрабілі некалькі фатакартачак. Паглядзелі на захад і пачалі збірацца дамоў.
Паехалі па серпанціну ўніз. А там ўнізе, нас сустрэў начны горад пад гарой. Так, з гэтай кропкі Аланія была як на далоні: прыгожая дзяўчына пад горным мужчынскім плячом. Яна / Аланія/ уключыла ўсе свае вакенцы ды ліхтарыкі, што пазбавіла мяне на некалькі імгненняў здольнасці размаўляць.
Такога, я яшчэ не бачыла. Гэты пейзаж, нібы кадр з кіна, ведаеце. Калі пратаганіст стаіць на панараме начнога горада і млява глядзіць удалеч.
Цуд!
Вось так.
Пост скрыптум
Мне падабалася Аланія, ейныя вулачкі, крэпасць і захад. Мне падабалася наша сустрэча і рысковы спуск на пляжы.
Я спадзяюся, што мы яшчэ завітаем у гэты горад пад гарой, каб паглядзець і іншыя краявіды.
Усім мір 🤙🏻
З любоўю у сэрцы
(С) Аксана Машара.
2 notes
·
View notes
Text
Табар падаецца на неба
Сёння быў неверагодны сонечны дзень. На двары цёпленька, быццам летам. Самае тое для шпацыру.
Далёка не паехалі, бо захад пачынаецца а 5 гадзіне. І тут такія справы, што калі толькі сонейка хаваецца за горы, звычайна становіцца вельмі халодна і цёмна. Зіма усё ж такі.
Таму паехалі на пляж, але не зусім звычайны.
Дачны кааператыў
Праехаўшы праз "брокалівы" лес мы патрапілі да нейкага паселішча. Вакол сметнік, сабакі, некаторыя з іх вялізныя, быццам цяляты.
А я баюся сабак. Вельмі. Пасля таго, як з дзяцінства яны мяне кусалі, бачу іх, і ўсё - сэрца б’ецца, як у трусіка дзесьці ў раёне пятак і адзінае, чаго хочацца - збегчы куды далей.
Хаткі. Не зусім хаткі, але нейкія пабудовы са спадручных матэрыялаў. Дзіркі. Ні святла ні туалета, наогул. Дзе-нідзе бялізна на вуглах вісіць, а дзесьці толькі адбітак быту.
Я дакладна не ведаю, хто там жыве. Можа тыя каму недзе болей, можа фермеры, бо недалёка парнікі стаяць.
Я задумалася, што больш страшна: такая бедната і адсутнасць жыццёвых умоў, ці гэты страшэнны сметнік, які руйнуе ўсё, чаго дакранаецца. Ня ведаю. Але настрой быў такі сабе. І мы вырашылі рухацца далей.
Рыбацкая вёска
Ад'ехалі ў бок насыпу, які здалёк нагадваў дамбу.
Пад’ехаўшы да касы я выдыхнула. Бо там было ўжо меньш сабак і зашмат людзей. Хтосьці лавіў рыбу, хтосьці гуляў з дзяцьмі, а ў кагосьці быў пікнік.
Гэта мястэчка нібы маленечкі рыбацкі хутар. Раскінуўся паабапал берагоў ракі, якая ўпадае ў спакойнае і нерухомае мора.
Касмічны захад
Сонейка імкнулася на захад. Нічога асаблівага скажыце. Але я не згаджуся. Калісьці мой майстар наказаў нам, студэнтам-тэатралам: " Бачыць прыгажосць паўсюль." Так і раблю.
І ведаеце, такога захаду я за ўсё сваё жыцце мабыць не бачыла.
Гэта было нешта дзіўнае, незвычайнае, нават, касмічнае.
Колеры змяніліся за імгненне, - з пастэльных жоўтых у самыя яскравыя, насычаныя пурпурныя. За адно імгненне ўсё наваколле пераапранулася - і неба, і мора, і горы.
Караценечка
Як ўжо казаў адзін таленавіты чалавек: " Пільна толькі сэрца, самае важнае вачамі не пабачыш".
Дык вось, так яно і ёсць. Мо, толькі такі пурпуны захад немагчыма не заўважыць нават і проста вачыма.
Захад - ван лаф.
Усім мір🤙🏻
З любоўю ў сэрцы
(с)Аксана Машара
/тэлеграм канал часопісу можна знайсці тут 👉🏻https://t.me/xaniro_notes/
Instagram 👉🏻@xaniro_notes
Fpv Станіслаў Панюта
@stas.paniuta
0 notes
Text
Падарожжа на Захад
Снежань
Прывітанне, мой дарагі чытач.
Я запрашаю цябе ў падарожжа з "Запіскамі вандроўніка" на захад ад Анталійскага боку.
Амаль што з тыдзень як з'явіўся першы снег на мясцовых вяршынях.
Як жа гэта прыгожа: блакітнае неба, бялявыя шапкі гор і сонейка, якое заплюшчвае вочы. Ух...мурашы пабеглі.
Захад ці Ўсход?
З раніцы мяне чакала пытанне, куды едзем? На захад ці на ўсход. Ну, думаецца мне, вы зразумелі, што я адказала.
Маршрут праходзіў праз Анталію ў бок Кімера, а потым заварачваўся на маленечкую дарогу, што праходзіла праз лакальныя вёсачкі.
Наваколле
Турэцкая вёска - яна больш аўтэнтычная, чым горад, канешне. Тут свой водар. Тут паляць грубкі ды коміны. Тут хаткі з ахрыста- краплаковымі дахамі і забеленымі сьценамі, ды базарчык. Ён тут паўсюль.
Мы заехалі ў адзін кемпінг. Я быццам зноў у " Зубронку" ачуцілася. Вялізныя кедры ды сосны, пах неверагодны, - чысты такі, свежы. І вакол стаяць альтанкі.
І ведаеце што? Яны так пабудаваныя, што і другі паверх маюць. Гэта нейкі дзіцячы цуд. Вось проста так, а ўтульна.
Мы частаваліся звычайнай ежай - güzleme. Гэта такія посныя бліны ў якія заварачваюць розную "душу" - сыр, мяса, шпінат. Вельмі смачна з чаем ды на свежым паветры.
А потым пачулі нейкі гук смешны. Хто гэ��а? Дзе? І заўважылі вавёрачку на галіне вялікага кедра.
Я ніколі ў жыцці ня чула, як размаўляе вавёрка. Гэта гучна і так смешна, бо кожнае сваё "слова" яна яшчэ хвосцікам адбівае.
Скалалазы
Мы паехалі наперад.
Новае дзіва для мяне было натуральна пабачыць скалалазаў. Горы быццам рассякліся і людзі на іх такія маленечкія поўзаюць. Вельмі файна. Ды яшчэ ведаеце, гэты спартыўны дух, ён мяне падкупляе вельмі ім быццам звініць усё наваколле.
900
Мы ехалі наперад і ўжо свежы і крышачку халодны вецер казытаў шчокі. Дарога змянілася на серпанцін і ў вушах пачало па крышачку закладваць.
Мы падымаліся на "дах".
Зрабілі люфт паўзу на метцы 900 метраў над узроўнем мора. Анталія, як далоні, вялізная, камяністая, белая. А навокал горы, лясы. Мармуровыя пікі блішчаць на сонейку, быццам піраміды ў Гізе. І цішыня...
Калі некалі чуюцца гукі трактароў ды мячэці.
1336
Яшчэ з паўгадзіны мы ехалі па серпанціну наверх.
Адна за адной змяняліся вёсачкі: станавіліся ўсё радзей і радзей. Бегалі вельмі раз'юшаныя сабакі, нават некаторыя кідалася на нас.
Тэмпература знізілася і ўжо адчуваўся холад па ўсім тварыку ды нагах, не гледзячы на цёплую вопратку.
Тэрма бялізна - апрануць яе было вельмі правільным вырашэннем.
Мы агледзеліся і зразумелі, што апынуліся на перавале. Там усё крышачку інакш.
Цішыня. Нават ні птушачкі. Холад, тры аслы вельмі худзенькія пасліся. І дарога, якая хавалася ў магутныя пікі новых гор.
2000
Рашэнне было прынята такое - паедзем наперад, пакуль ёсьць дарога, а там паглядзім, што нас чакае.
Ехалі мы ня доўга. Мабыць, хвілінак дзесяць. Вакол - ні душы. Стаяць хаткі, а некаторыя яшчэ будуюцца. Суглінка разбітая маленечкімі вадаспадамі і яны - Горы.
Вялізныя, уладкаваныя снегам і аблокамі.
Мы злезлі з моціка і пайшлі наверх. Вырашылі дайсьці да ўзроўня ў 2000 метраў.
А калі выканалі міссію, то натуральна адчулі гэты фенаменальны фізічны закон аб часе. Ведаеце, калі знаходзіцца каля чагосьці вельмі вялікага, то час губляецца, ён цячэ марудней.
Цуд.
Пытанні
Канешне, гэта файна, прыехаць, паглядзець, адчуць гэтую цішыню гор, але вось у галаве круцілася пытанне.
А хто тут жыве? Бо ні людзей, ні жывёл, ні крам, нічога. Толькі хаткі. Дзесьці зямля падгатаваная для гародніны, дзесьці вялікія катэджы. Але ўсё ж такі, ні душы...
Хто яго ведае?
Лікійская сцежка
Мае мары аб вялізным паходзе хай здзейсняцца!
Бо, ведаеце, калі я думаю аб гэтым, тыя пачуцці, якія ўспыхваюць унутры - гэта нешта падобнае да эйфарыі. Вось так моцна мне хочацца пайсьці ў паход.
Мы ступілі на сцежку ўжо ўвечары. Тут і птушачкі розныя ціўкаюць, і зямля апранутая ў чырвонае апалае лісце. Ветрыкам разносіць водар вогнішча і шум вадаспадаў. Вялікія каменні раскінуліся паабал дарогі.
Срэбны месяц вітаў нас сваім святлом.
Для мяне - гэты пакой і прыгажосьць прыроды - прагучаў, як запрашэнне.
І я яго прыняла.
Фінальны акорд
У нас ў фальклоры кажуць, што той, хто знойдзе папараць-кветку на Купалле набудзе неверагодную сілу. Ён будзе разумець прыроду і мову жывёл. Будзе размаўляць з ветрам і слухаць байкі наваколля. І мне здаецца, што калісьці я яе знайшла.
Магутныя горы захаду - ван лаф.
Усім мір 🤙🏻
З любоўю ў сэрцы,
(с) Аксана Машара.
2 notes
·
View notes
Text
Сплав по горной реке
Август 2022
Один большой выходной
Так уж сложились обстоятельства, что новый виток в жизни приносит не только всякие трудности, но приносит и новые впечатления, которые заряжают энергией и желанием двигаться дальше.
Погода за окном жаркая. +36° по Цельсию - норма обычного августовсокого дня.
Я долго откладывала свое маленькое путешествие в силу множества причин.
Выбор стоял между музеем и сплавом по горной реке.
Так как лето никто не отменял, я решила осуществить маленькую мечту: сплавиться по реке.
Хотя в мои мечты не входила "вся туристическая поднаготная". Я пустилась во все тяжкие.
Утро
Так как на данный момент я работаю удаленно и имею гибкий график, распорядок дня у меня все таки есть. Так уж повелось, что вставать очень рано было не за чем. А тут, пришлось.
Надо, значит, надо. Это же сплав!
Мой внутренний будильник почти всегда звенит раньше цифрового. Поднялась рано утром. Вещи собрала еще с вечера, такая у меня привычка.
| К слову, для тех, кто опаздывает, очень полезный лайфхак|.
Вышла. Жду автобус. Утром около +29°, но все еще кажется приемлемой температурой. Жду... 5 минут, 10... Кто меня знает, не даст солгать, я жуть как не люблю когда опаздывают. Жду...15 минут... Автобуса все нет. За это время, пока я глубоко дыша писала в туристическую компанию гневное, но все еще тактичное сообщение, я успела продумать несколько вариантов развития событий. Туда входил и отказ от тура и, а вдруг меня забыли забрать, и, а может я пропустила автобус.
Но, нет, оказывается автобус просто опаздывал на 32 минуты. 32 минуты...
Внутренний покой
Когда за мной приехали я обрадовалась. Самое важное было все таки то, что путешествие состоится.
Микроавтобус был комфортабельным и ... Полным турецкими туристами.
Ремарка в сторону... Менталитет. Культура. Воспитание. Не скажу, что мне сложно, но не скажу, что легко.
В начале я прислушалась в надежде услышать какой-нибудь знакомый мне язык. Услышала немецкий, но не чистый. Точнее, без мелодики. Прикинула, скорее всего арабы. Мгм... немецким я не владею.
Я задумалась, как же мы в лодке-то поплывем?
Но и это еще не все. Все туристы очень полные. Для меня до сих пор загадка равенства современного мира полнота = достаток. Я не за худобу. Ни в коем случае.
Я за здоровье. Вот только на мой взгляд, о нем позабыли...
Ну, да ладно, дело каждого.
Наш автобус ехал в сторону каньонов Кепрюлю. |О них я писала ранее|.
Сердце мое замирало от трепетных воспоминаний.
Я старалась оставаться в настоящем моменте. Было сложно. Но, мне искренне хотелось на все сто насладиться моим новым приключением.
Пункт назначения
Как только дверь микроавтобуса открылась, к ней подошли трое мужчин. Все очень разные. Яркие образы для наблюдения, скажу я вам. Все трое говорили на разных языках, формируя туристов по языковым группам.
Я пошла в русскую. Людей было очень много. Практически все приехали семьями или своими компаниями.
Раза четыре меня спросили, одна ли я приехала. И раза четыре я ответила, что одна.
Гид пытался шутить, а потом спросил, почему когда я его слушаю или говорю с ним, смотрю ему в глаза... Я ответила по братьям Гримм: "Чтобы лучше тебя слышать." Меня многое удивляет нынче. Возможно,так сказывается мое добровольное затворничество.
Весла в руки
Настал долгожданный момент, когда всех повели к жилетам, шлемам и веслам. Внутри у меня щекотало. Было волнительно. Как только мне дали весло в руки повели уточнять, в какую же группу меня определить. Так меня водили туда сюда около 5 минут.
Как оказалось, все русские туристы купили немного другой тур. И я осталась как бы... одна. Затем всем сказали идти к своему автобусу, мол завезут на место,откуда начнется сплав.
Ладно, думаю, разберусь как-нибудь.
Возле автобуса, я пыталась уточнить хоть у кого, кто знает английский, туда ли я иду. И, о чудо, познакомилась с парочкой из Британии. Очень милые и отзывчивые ребята. Мы держались вместе.
Англичане... Могу сказать коротко - менталитет, культура, воспитание - ставьте галочку.
Прибытие
Как оказалось никто из нашего автобуса толком не знал ни куда мы едем, ни кто с кем в лодке и у кого спросить. Это добавляло свой юмор в ситуацию.
Автобус несся по горному серпантину лихо уворачиваясь от проездающего навстречу транспорта. Дыхание перехватывало, когда я видела пропасть под колесами.
Ехали мы недолго, а когда приехали, увидели ее - реку. Какая же она красивая. Небесно- бирюзовая, местами синяя, даже угрожающе черная. Пороги на ней, как мурашки на нашем теле,только очень большие, видимые... Да и она, река, не маленькая.
Природа Турции необыкновенная. Здесь другие птицы, другие голоса. Кузнечики с ладошку. Здесь горы, в которые влюбляешься с первого взгляда.
В воздухе витал запах хвойных. Ах, как же я люблю лес. Одно мгновение, и ты забываешься обо всем, что еще секунду назад беспокоило.
Наверное, в этом и есть сила природы. Она умеет обнять тебя своими большими и нежными руками. Успокоить и вдохнуть жизнь.
Британская сборная
А мы шли друг за другом по обочине дорожки. Всех нас позвали к реке и попросили пройти на другой берег. И только мы ступили в реку, как гиды стали обливать нас студеной водой. Так нас окрестили.
Затем снова стали делить на группы, так оказалось, что я попала в британскую лодку. Я словно в "Паддингтоне" очутилась. Мне было радостно.
Здравствуй, Нептун
Мы взяли лодку и спустили ее на воду. Расселись. Я приготовилась внимать инструктаж. Даже немного переживала за возможные трудности перевода. Тем временем инструктор объяснил технику за секунд 5,что-ли.
Не усложнять! Стараюсь повысить свой уровень.
...
Мы ринулись по реке и буквально через мгновение, нас встретил первый порог. Ох... как же это захватывает. Вода то и дело плещет то в лицо, то в бок. Она освежает, не даёт "уснуть" во всех смыслах слова. Было немного страшно, так как лодка наша прыгала то вверх,то вниз, закручиваясь в потоке воды.
А инструктор все кричал, - Вперед, вперед! Мы наваливались на весла. Затем еще порог, а за ним еще один. Мы пищали, смеялись, охали, ахали. А главное, не смотря на то, что никто не знал друг друга, мы были приятелями. Это здорово. Процесс затягивал. И вскоре, для всех нас сплав становился немного трудным физически. Эмоции - сильная и энергозатратная штука.
Первая остановка.
Я еще раз отметила для себя,что я люблю грести. Мне нравится сам процесс. И хоть после травмы ощущалась нагрузка на трапецию, и некоторые кости, но адреналин и физическая подготовка не подвели. Я гребла изо всех сил.
Как оказалось в этот тур можно было включать различные плюшки. |Зип лайн, к примеру или сафари. Проплыть под римским мостом или среди каньонов |смотри статью о Тази каньоне|.
Я об этом не знала. Потому что на сайте немного другая информация была. На заметку!
Такие остановки помогали отдышаться немного и набраться сил. Ведь впереди была целая полоса препятствий.
Мы проплывали возле пещеры с белой глиной. Плыли по тихим, пологим местах. В эти минуты ощущалось, как бесконечный поток мыслей в голове затихает. И ты просто наслаждаешься бытием.
С каждым следующим порогом становилось все спокойнее внутри и каждый мог уже не держаться за спасательную веревку, а маневрировать веслами.
Вскоре члены нашей команды совсем подустали. И гребли все ленивей и ленивей. Устало обливали проплывающие мимо лодки, да и немного подзамерзли. Да-да...я не шучу. Вода в реке очень холодная и устать от солнышка не пришлось.
Вскоре мы доплыли до базы. Там нас ожидал обед, включённый в тур. А чуть позже, мы уехали в сторону дома.
Концовка
Уже в автобусе я увидела, что сгорела. Руки, ноги, лицо. Поскорее хотелось приехать домой и отдохнуть как следует.
Подтвердила для себя, что обязательно отправлюсь в сплав по реке, но уже по-взрослому.
Гребля/ каякинг- это мое определённо. Не только как вид отдыха, но и нового увлечения.
Как всегда отметила для себя знакомую мне истину.
Я люблю приключения.
Люблю природу. Люблю когда адреналин играет в крови.
Но все эти приключения, эмоции и опыт мне хочется разделять с самыми близкими мне людьми. Когда и слов не нужно, достаточно только взгляда. Когда ты не один.
Я согласна с Марком Твеном. О сожалениях в конце жизни...
Так вот, Любите и Путешествуйте, и по возможности, делайте это вместе. Потому что счастье есть ни что иное как разделение всего самого чудесного в этой жизни с самым родным человеком.
Сплав - ван лав.
Всем мир.
С любовью в сердце, Окс
(С).
4 notes
·
View notes
Text
Здравствуй, мой дорогой читатель.
Сегодня я хочу поделиться важным событием, которое произошло со мной.
Я написала свою первую книгу
"ГОРА, КОТОРАЯ БОЯЛАСЬ ТЕМНОТЫ "
|приключенческая история о чудесах и дружбе| 6+
ЕЁ уже можно скачать на Литрес.
Я бесконечно сильно признательна всем тем, кто вдохновил и кто поддержал.
И конечно Всем, кто меня этому научил❤️
Помните, чудеса случаются там, где в них верят.
С любовью в сердце Оксана Машаро
https://www.litres.ru/oksana-masharo/gora-kotoraya-boyalas-temnoty/?lfrom=1015384067&ref_key=9f65fe1853f8e0a79b039c65c0c5eb649f52078bf11df166e7cc806bb345c0e0&ref_offer=1
0 notes
Text
Первый поход в античный город
Май
Anadolu park
С момента последнего путешествия как и колонки прошло очень много времени.
Мир окончательно сошёл с ума.
А мы продолжаем жить и путешествовать.
Уже май.
Гоняя в Анталию, я совершенно случайно заметила один парк. А сегодня утром, решила туда съездить.
Анадолу парк занимает небольшую, но очень клёвую территорию. Он располагается на возвышенности в сосново-кедровом бору.
Я обожаю лес. Там все по-другому: свежий хвойный запах, могучие деревья, растения всякие.
Так вот, парк разделён на две части, одна для пейнтбола, а вторая - настоящий верёвочный городок.
Из окна автобуса, он казался мелким и совершенно детским. Но! Когда я приехала туда, посмотрела наверх, скажу честно, я собирала всю свою храбрость минут 5. Я не шучу.
Деревья огромные. На них по всему периметру растянуты канаты и самые различные препятствия, пути, движущиеся кострукции.
А еще сегодня было много детворы, подростков, но они тусовались внизу. У них там было что-то вроде спортландии. Очень здорово.
Когда я набралась мужества и подошла к работнику парка, дескать, с какого древа мне начать... мне сообщили, что наверх нельзя, там очень опасно. Вот так. Я взгрустнула немного. А потом, не без подсказки очень любимого мне человека, было принято решение - нужно идти в Перге - античный городок, что совсем рядом.
Открыла гугл карты и отправилась в путь.
Выйдя из парка ко мне пришёл страх. Страх собак. Не секрет,что в Турции любят животных и огромные собаки гуляют тут и там. Иногда они добрые, а они и котёнка порвать могут. Тут мне на ум пришла пословица, как всегда, собственно: "Волков бояться , в лес не ходить". И я спросила себя, так как же я пойду в большой поход, если в маленьком боюсь встретить собаку. Взяла штатив в руку и пошла.
Аксу. Дорога
Я шла по дорожке, спрятанной от большого мира. Здесь и дворики, усеянные цветами, и аутентичные домики, хозяйство. Очень живописно.
И вот, когда я присела на скамейку передохнуть, вдруг поняла. Я же в походе. Пусть маленьком, но в походе. И так мне стало от этого хорошо. Не передать словами .
Ещё вокруг все такое красивое, цветущее. Весна в Турции- невероятно милая, нежная пора года. Очень советую.
Аксу -небольшой городок. На моем пути мне встретились школы, университет, больничка и парк.
Не повернешь, не узнаешь
А за поворотом меня ждала совершенно другая картина. Огромное жёлтое поле. Жыта /бел.мова/. Какая же красота. Уже созревшее ��десь азимое во всю колосится на ветру. И только горы на заднем плане выдают местность. Тут же повстречался мне и обрыв, и он был очень похож на Зейтинташ. /см.в предыдущей колонке/. И цветы... Вокруг все цветёт.
Вот так поворот.
Перге
/Античный город, датируется 1 в.до н.э. /
Уже подходя к городу я видела Руины.
Но не еле стоящие, а прям бодрые такие руины. Я вошла, купила билет /75лир/, прошла метров 5. Все вокруг такое красивое, камень этот многовековой, арки... чуть-чуть прошла вперед, а за ней огромный 15 тысячный театр.
Он сохранился великолепно. Ступени, даже лестницы. Вокруг сцены лепнина с античными сюжетами. Невероятное зрелище. Я немного полазала по камням, потрогала все вокруг. Впечатления потрясающие.
Я провела в театре около получаса.
Думаю, а что ещё посмотреть, не может же быть, что только театр сохранился.
Я пошла к охраннику все выяснять. Оказалось,что сходить есть куда, что там целый город, и билет новый покупать не нужно.
Город
Сам город встречает почти разрушенной башней.
Kule tower
А потом тут же, римские ворота. А за ними улицы, отделённые одна от другой колоннами. Тут и бани, и хамам и еще что-то. И все в таком потрясающем состоянии, что честно сказать, с трудом вериться, что это античность. Вот она, только руку протяни.
Мрамор к месту. Агора. Я словно в фильме побывала, на реальных локациях.
Мурашки по коже.
Я обошла весь город, сделала кучу фотограий.
Пришло время возвращаться домой.
Эпи
В этом античном городке очень уютно, самобытно. Столько всего. Здесь и постройки, и арки, и башни. Здесь и сувенирка клевая. И людей утром мало.
Для меня стал открытием этот античный город.
Перге - ван лав.
Всем мир 🤙🏻
С любовью в сердце, Окс
5 notes
·
View notes