Menekşe Gözler

yalan söyledim, hepsini uydurdum. beni zorladılar, yalan söylemeye zorladılar. yalancının, şaşkının biriyim ben. dışımız, içimiz hepsi sahte. yalanla dolanla yürütemedim işimi, yalnız kaldım. o zaman ölmek istedim, her şey gibi ölüme bile hile kattım.

#ahgüzelistanbul

gözlerini gözlerime dikmiş… kaçırıyorum, yine buluyor… “sen, sen bana dokunuyorsun” dedi… “yüreğimde bir yerleri acıtıyorsun, ama anlatılmaz güzellikte bir şey.”

tanrım, bir şey olsa… aygaz kamyonu filan geçse … aniden ceviz iriliğinde dolu yağmaya başlasa… bu romantik ortamın içine etse… ne oldu bu kıza, neler söylüyor…

“iyi ki varsın… iyi ki… neye benziyo biliyor musun? eskiden kaldığım yurtta camlar, içerisi dışarıdan gözükmesin diye beyaz yağlıboyayla boyanmıştı.. o boya tabakasındaki küçücük bir delikten bakınca dışarıyı görüyordum ben… hele baharda, öyle güzel gözüküyordu ki… işte seninle olmak, o bembeyaz ya da siyah şeyin ortasında küçücük bahara bakan deliği bulmak gibi.

”işi şamataya boğmalıyım, yoksa fena olucak… bu havada hayatta dolu yağmaz… aygaz kamyonu filan geçiceği de yok… kız resmen yerli film replikleri atıyor… hayır, ben ters adamım, inanıveririm, dökülürüm, aşık olurum, betonlara çakılırım, asıl benim canım yanar…

yerli film… evet… yerli film… ordan sıçmalı muhabbete…en ayhan ışık sesimi kullanarak, hınzır bir ifadeyle, ona belgin doruk muamelesi çektim… misilleme olarak yeşilçam öykülerinin değişmez repliğini attım…“bırak bu lafları, kaç para istiyosun onu söyle… onbin, yirmibin?..”esprime güldü.. güzel.. ardı arkasına zincirler, konuyu dağıtırım…

gülmesi bitince, “bu da senin numaran” dedi… “zırhın delinsin istemiyorsun… hesapta hiçbir şeyi ciddiye almıyorsun… aslında, sana göre hayat o kadar ciddi ve acıklı ki… böyle bir numaraya gerek yok… koyver gitsin kendini.” gözlerime anne anne bakıyor… “güzel olduğunuz kadar küstahsınız da bayan” dedim, ayhan ışık sesimle…

dedim, ama mümkün değil… saatlerce bana inanılmaz sevgi sözcükleri sıraladı…

ben ise ona yerli filmlerin değişmez repliklerinden attım durdum… sırasıyla necdet tosun, sami hazinses, cilalı ibo, turist ömer, ediz hun… hatta bir ara ayağa kalkıp “ayy-gaaz” diye bile bağırdım…sözünü ettiği yağlıboyadaki küçük delikten zırhımı açmasına asla izin vermedim… yıkılmadım, yavşamadım, kendimi asla açmadım… erkeklik gururuma değmesindi yağlıboya…

“korkacak bir şey yok” dedi… “ben sana ne yapabilirim ki?”“çok şey” dedim… “çok şey” derken kendi sesimi kullandığımı fark ettim. hemen kendimi toparlayıp ediz hun, ayhan ışık, figüran osman, erdal inönü sesleriyle ayrı ayrı üç kez “çok şey” demeye çalıştım… ama üçünde de kendi sesim çıktı…

sonra… sonra, yine yerli filmlerdeki gibi takvim yaprakları uçuştu… ben onu hiç aramadım… bir gün aklıma fena düştü, aradım… aslında aramadım… telefon açtım.o, “alo… alo” dedi, ben sustum… aniden, “susarken bile ayhan ışık taklidi yapıyorsun” dedi… anlamıştı… aslında belki de tek sorun, gerçekten anlamasıydı…“ne fena diil mi?” diye sürdürdü… “insan hep çok sevilsin diye uğraşır… sevilince de ödü patlar…” sustum… “belki de sen haklısın, o zırh ne kadar kalın olursa, o kadar iyi… artık arama, olur mu?” dedi. “ve sakın üzülme… o öyle nalet bir zırh ki; sen bile içerden delemezsin.”yine sessizlik… derken, belgin doruk gibi son cümlesini söyledi… “hesapta kendini koruyordun ama yine acı çekiyorsun… boşver… ne diyorlardı… gençsin, unutursun.”

genç miydim, unutur muydum?.. telefonu kapadım… sokağın köşesinden, yırtınarak bir aygaz kamyonu geçip gitti…"

atilla atalay

“Yeşilçam” sergisinde buluşalım.

Yapılan açıklamada; Adile Teyze’nin kuzucukları, Badi Ekrem’in çekirgeleri, Yaşar Usta’nın güzel ailesi! Eğer siz de “YEŞİLÇAM” özlemini hala yaşıyor, efsane karakterleri ve replikleri aklınızdan çıkaramıyorsanız, 12 Aralık Pazartesi günü saat 14:00’te Kapaklı Atatürk Kültür Merkezinde “Yeşilçam” sergisinde buluşalım. Sergimize tüm sanatseverler davetlidir. Günün anlam ve önemine binaen Yazar…

View On WordPress

Türk Sinemasından Unutulmayacak Film Replikleri

En sevdiğim sahnelerden. :)

“Yaşıyoruz, iki kişiyiz ve birbirimizi seviyoruz. Korkma... Dünyada her zaman inanılacak sağlam şeyler bulunur.” “Ah Güzel İstanbul, (1960)” 1960 yapımı “Ah Güzel İstanbul”, oldukça siyah beyaz bir filmdir. Baş rolde oynayan Sadri Alışık, sanki en çok bu filmde Sadri Alışık'tır. Bıyıkları sanki en çok bu filmde incedir. Ellilerinde bir İstanbul beyefendisini oynar. Öyle çıtkırıldım, sokakta yürüyemem, monşer değildir. Şapkası ve bastonu vardır evet, ama o İstanbul'un sokak arşınlamış beyefendilerindendir. Film boyunca öyle cümleler kurar, öyle atıflar yapar ki, kendinizi bir anda Şair Nedim’in dizelerinde bulursunuz. Filmin baş rol oyuncusu Alışık, filmde Haşmet adıyla karşımıza çıkmaktadır. Çökmüş bir dönemin haşmetinden geriye kalan ne varsa üstlenmiş gibidir. Mamafih film, dönemindeki yanlış batılılaşmayı bütün boyutlarıyla ele almaktadır. Ah Güzel İstanbul, günümüzdeki birçok güncel noktalara da değinmektedir. Ale’l-husus, Türkiye'de müziğin yozlaşmasıyla ilgili ön görüleri, insana parmak ısıttırır cinstendir. “Ammannn bu ifadeyi bozmayın; bizim memlekette şaşkınlık yaraşır, adam olana.” tiradı ile de hafızamda yer edinen Ah Güzel İstanbul, bir diğer başka önemi ile de ön plandadır, gözümde. 1960′lı yıllara ait pek fazla fotoğraf barındırmayan İstanbul’u, filmde pek çok açıdan izleme keyfine mazhar olacaksınız. 

Gülşen Bubikoğlu ~ Evcilik Oyunu, 1975

Keloğlan

benim isteğim ölü olmak, yaşayan fakat hareketsiz bir ölü.

ingmar bergman - yaban çilekleri

O vardı bir zamanlar, onu sevmiştim. Sevgi o muydu? Sevgi neydi?

Yedi Bela Hüsnü (1982) filminden Kemal Sunal’ın unutulmayacak “Çalmıştır” sahnesi...

Müzeyyen Senar - Kaşlar Kara Gözler Kara  (Taş plaktan kayıt)

“Hocanızla konuşmuyorsunuz demek. Naaptım size çocuklar? Okuldan kaçtınız, hem de alay edercesine, ‘Aferim’ mi diyecektim? Düşman gibi bakmayın bana; ömrüm boyunca öğrencilerim hep böyle baktılar yüzüme, alışığım. Bense onlara sadece güzel şeyler öğretmeye, doğru yolu göstermeye çalıştım. Ama arkama baktığım zaman pek de başarılı olmadığımı görüyorum. Koca bir ömrü Anadolu’nun o köşesinden bu köşesine sürülmekle tükettim. Ne zaman bir öğrenciye hatası için ceza versem; karşımda ya anlayışsız, kodaman bir veli ya da bana çok ileri gittiğimi söyleyen bir idare adamı gördüm. Oysa benim istediğim o çocukların sorumluluk duygusu öğrenmeleri ve görevlerini yapmalarıydı. Mutlu olmam için bu bana yeterdi ama olmadı. Hayatımı bir hiç uğruna ziyan ettim. Bu yaştan sonra da yanıldığımı itiraf etmek zor geliyor. Ömrümün geri kalan günlerini de gene eskisi gibi öğrencilerime, yani sizlere, doğruyu, güzeli öğretmeye çalışarak geçireceğim; hiç ümidim olmasa da.”

15 Ağustos 1925 - 5 Ocak 2018

Saygı ve Hürmetle…