Artık şöyle

“sanki bir kavim göçtü üzerimden, kimse dönüp bakmadı..”

Dün ne oldu biliyor musun? Beni sevmediğini ilk kez kabullendim... Göğsümde koca bir taşla saatlerce seni düşündüm. Düşündükçe onca çabamın, emeğimin boşa gittiğini fark ettim. Sanki beni anlayacakmış gibi duvarlarla konuştum. Yine de bir duvarın bile senden daha anlayışlı olduğuna yemin edebilirim. Çünkü ben sana hiçbir şeyi anlatmayı beceremedim. Ne kırgınlıklarımı anlayabildin ne de hissettiklerimi önemsedin. İnan ki benimsemeyişinde sorun değil ama sen beni hiç sahiplenmedin! Nereye ait olduğumu asla bilemedim. Velhasıl yerimin senin yanın olmadığını biliyorum artık. İnan ki buna bile mutluyum. Çünkü yepyeni bir sayfa açabilirim artık, her şeye yeniden başlayabilirim. Ben içinde senin olduğun koca bir belirsizliği yendim! Sen artık kimin baharına çiçek olmak istiyorsan ona git. Benim bahçem artık yeşermez sana...

bazı sevgiler ziyan oluyor

Ne kadar iyi olursanız olun, yanlış yerdeyseniz, değersizsiniz.

Sanki ruhum bedenimden çıkmış, onu bu bedene ait olduğuna ikna etmeye çalışıyorum.

Bir küçücük aslancık varmış

Kırlarda ko-koşar oynarmış,kırlarda

Bu aslancık hep hep savaşmış

Bir sürü yaralar almış, bir sürü

Günler geçmiş izleri kalmış

Ama hep hep sızlarmış...

Sensiz geçen zaman bizim büyük öğrenilmiş çaresizliğimiz. Öyle ya, bulamadığın da seni bulamaz. Sahi bunca yılın nasıl geçmediğini anlat.

Bak, bu ellerin yuvası senin avuçlarınmış meğer. Bunca zaman ellerim yuvasızmış meğer...

Ben sendeyim, sen başkasında söyle nasıl bulacağız birbirimizi