#oude vertrouwde vrienden
Text
Lees een boek tegen eenzaamheid
bron beeld: duic.nl
Met een kamer vol boeken hoef je je nooit eenzaam te voelen, of zelfs alleen met het boek dat je mee zou nemen naar een onbewoond eiland – en iedereen heeft zijn favoriete literaire vrienden. Maar er zijn onvermijdelijk wel eens momenten van literaire schaarste, waarin je misschien geen enkel boek tot je beschikking hebt, en voor die tijden moet je zorgen dat je je hoofd…
View On WordPress
#21-ste eeuws#alleen#Armistead Maupin#eenzaam#favoriete literaire vrienden#gesprekken#gezelschap#ideeën#innerlijke wereld#kamer vol boeken#lees & genees#literaire schaarste#onbewoond eiland#oude vertrouwde vrienden#romanfiguren
0 notes
Text
MERCUUR VERLAAT HET TRIPGEMAAL, GELUKKIG HEBBEN WE DE TEKENINGEN NOG
Herinneringen maak je niet. Herinneringen ontstaan. In en door de loop van de tijd. Toch heeft Theo de Feyter herinneringen gemaakt. Herinneringen op papier aan het Tripgemaal. Maar doet niet iedere min of meer realistisch werkende kunstenaar dat, herinneringen maken. Hij of zij zet op papier of doek, in steen of staal, een moment vast. Bevriest de idee, het gevoel van die ene tel die daarmee lange tijd kan duren. Het is een herinnering aan toen, dat moment. Maar ook de meer abstracte kunstenaar zet zijn of haar gevoel vast, spijkert de emotie op een plankje bij wijze van spreken. De emotie van een gedachtegang.
De Feyter in dit geval heeft de bewoners van het Tripgemaal in beeld vastgelegd. Als aandenken aan de tijd dat Thom Mercuur het monument bewoonde. Eigenlijk een gedenken van de periode dat het gemaal plek was voor ontmoeting en samenzijn. Die bewoners, dat zijn de lokeenden die met gebruiksmaterialen en werktuigen in verzameling aldaar stonden opgesteld. Een verleden tijd, want de zaal van het gemaal is nu leeg, klaar voor nieuwe bewoning. Voor nieuwe verhalen, voor het ontstaan va nieuwe herinneringen. Maar nu nog even duiken in het verleden. Voor nu, om herinneringen op te halen. Dat doen we graag.
In één van de kamers, voorheen kabinetten genoemd, in de westvleugel van Museum Belvédère is een opstelling gemaakt met als centrale blikvanger de stamtafel van het Tripgemaal. De tafel waaraan in de periode dat Mercuur er de scepter zwaaide menige samenkomst tot een hoogtepunt is gekomen. Alle materialen, attributen, schriften, boeken, schrijfgerei en andere vertrouwde spullen liggen er slordig op uitgestald. Precies zoals aangetroffen in het Tripgemaal. De oude kaas gesneden liggend op een plankje, de befaamde droge worst en een flesje wijn.
Thom zou zo weer kunnen binnen stappen en plaats nemen. Het is zijn plek. De tafel waaraan hij meerdere creatieve gedachten had en uitschreef. De tafel waaraan ooit de plannen voor het museum werden besproken. Verhuist van zijn galerie naar zijn museum. Eigenlijk zou de tafel ergens in Belvédère moeten blijven staan als tastbare herinnering aan degene die zich er sterk voor heeft gemaakt dat het er is gekomen. Bedacht in de jaren 50 met vrienden in de kunst en, na veel vijven en zessen - tegenslag en tegenwerking, is het in de eerste jaren van de nieuwe eeuw gerealiseerd. Maar het Tripgemaal bleef altijd de veilige haven, een plek om op terug te vallen. Een plaats van inspiratie.
Maar terug naar die kamer in Belvédère. Rond de tafel in de museale inrichting wordt de herinnering aan Mercuur's Tripgemaal levend gehouden. Vooral door de tekeningen van Theo de Feyter. Hij heeft de lokvogels gedetailleerd in beeld gebracht in hun eigen habitat. Precies zoals Mercuur deze smaakvol had uitgestald in de ruimte. Het leek altijd knus en vooral rommelig, maar het was een overdachte opstelling. Gewikt en gewogen. Alles stond op de plek waar het volgens Thom thuis was. De Feyter heeft het zo aangetroffen in de laatste weken dat Trip nog kunstgalerie en veenkamer was. Hij verbleef in die weken daar als artist in residence, ging op in de sfeer om deze als beleving in beeld te brengen. Als aandenken. Een gemaakte herinnering. De stillevens van lokeenden, blikvangers, glasservies, blocnotes, boekjes en ander verzameld materiaal, zijn zo in gouache en potlood op papier gezet zoals het er was. Daaraan heeft De Feyter wel zijn eigen beleving toegevoegd. Hij tekende niet slechts één op één, maar heeft de sfeer van de plek in beeld weten te brengen. Gevatte weergaven.
Naast dit kleurige werk hangen meerdere vlotte schetsen. Tekeningen waarop het gemaal is volgelopen met kooplustige bezoekers. Als registratie van de verkoopdagen van boeken en lokvogels die in de nadagen van het bestaan van Mercuur’s Tripgemaal zijn gehouden. In deze tekeningen weet De Feyter in rake lijnen de situatie vast te leggen. De mensen die geïnteresseerd hun gading zoeken als bewijs van het bestaan. Een aandenken, een souvenir, een herinnering. De tekenaar weet de karakters te treffen. Bijna in een karikaturale zetting, een stripverhaal, cartoonesk. De toeschouwers die zich verlekkeren aan de zo zorgvuldig opgebouwde verzameling. De geïnteresseerden die iets mee willen nemen als aandenken aan een afgesloten periode. De vrienden die weten welke de meest belangrijke stukken in de collectie zijn. Ze staan alle vereeuwigd in de getekende beschouwingen van De Feyter. Als afsluiting van een tijdperk.
Niet de stillevens van hoeken in het Tripgemaal zijn de indrukken van Theo de Feyter. Die opstelling bestond al en was smaakvol neergezet door de grote afwezige. De Feyter voegt aan dat schouwspel nog wel een eigen inzicht toe. Maar een echte indruk maakte de publieke verkoop van de souvenirs uit het gemaal op hem. Als vliegen op de stroop komen de mensen erop af. Als warme broodjes gaan de lokeenden, boeken en blikken van de hand. Een ieder wil graag een relikwie mee naar huis nemen. Met alle goede bedoelingen en met de meeste hoogachting. Dat enthousiasme, die animo of soms zelfs deze begerigheid heeft Theo de Feyter nauwkeurig verbeeld. Met enkele lijnen weet hij een gezicht, houding of beweging vast te leggen. Contouren van een gebeurtenis.
Naar aanleiding van de verkoop van het Tripgemaal en de afsluiting van de periode Mercuur heeft Museum Belvédère een nummer van het eigen tijdschrift gewijd aan dit monument en zijn bewoners. Direct betrokkenen, familie, vrienden, doen een boekje open. Over het gevoel bij, de ervaring van het pittoreske gebouw en de landelijke omgeving. Over het leven en omgaan met de typische bewoner. Eigenlijk geven zij een blik achter de schermen. Het zijn bijzondere verhalen met alle een hoogstpersoonlijke tint. Niet roze gekleurd, maar zwart, wit en grijs zoals het leven is. Een en ander wordt niet mooier voorgesteld dan dat het was, maar het was mooi en zal een gemis zijn voor de Friese kunst. Maar gelukkig hebben we de tekeningen en foto’s nog. Deze MB en de kleine tentoonstelling in Museum Belvédère markeren het einde van een lange periode waarin de familie Mercuur het gemaal bewoonde en op zo bijzondere wijze kleur gaf.
Het Museum Belvédère als nalatenschap doet voortdurend van zich spreken. Het koestert de herinneringen in de collectie, tentoonstellingen en gesprekken. Het Tripgemaal was de voedingsbodem, de bakermat voor dat museum voor Friese hedendaagse kunst en alle daarmee in relatie staande kunst rondom. Het museum van de stilte. Het museum waarin water en lucht, het landschap samen komen. En er zal zeker weer een nieuwe invulling van de ontstane leegte komen. Het gemaal zal onder leiding van de nieuwe bewoners ook wel weer een plek worden van ontmoeting en samenzijn. En zullen er nieuwe herinneringen ontstaan. Maar het zal altijd blijven herinneren aan deze voorbije tijd. De plek zal de door Thom Mercuur gemaakte sfeer blijven ademen. Dat staat vast.
Tentoonstelling Herinneringen aan het Tripgemaal; Theo de Feyter – Herinneringen op papier. Museum Belvédère, Oranje Nassaulaan 12, Oranjewoud. Tot en met 24 september 2023. MB, tijdschrift van Museum Belvédère, 15e jaargang no.48, juli 2023.
0 notes
Text
Hoorn - Maak je klaar voor een spetterende zomer in Hoorn! Van 18 juli tot en met 23 juli wordt de Hoornse Waterweek groter dan ooit, met (water)activiteiten en festiviteiten die de havenstad tot leven brengen. Denk aan bekende Drakenbootrace, het HELD-festival, Swim to Fight Cancer en nog veel meer. Hoornse ondernemers, Westfriese Waterweken, Gemeente Hoorn en Hoorn, echt mooi vullen de agenda met leuke evenementen in de haven.
Oude en nieuwe helden tijdens Hoornse Waterweek
In 2023 herdenkt Hoorn de Slag op de Zuiderzee. Deze heldenrol is ook weggelegd voor jou tijdens de Waterweek. Daag je vrienden uit, trotseer het water of ontdek het verhaal van de Slag op de Zuiderzee met een podwalk. Het programma is dit jaar ook uitgebreid met nieuwe activiteiten. Zoals het Biercircus, puzzeltocht De Zuiderzee Helden en een sunset SUP. Maar ook vertrouwde favorieten komen terug! Het Shantyfestival zorgt voor de gezellige deuntjes, ontdek de stad vanaf het water met Stichting Varend Erfgoed of de watertaxi en natuurlijk voor de jonge waterhelden de kindermiddag.
Drakenbootrace - Foto: Benno Ellerbroek
Ervaar jij het evenement liever vanaf de zijlijn? Wandel door de stad of zoek een plekje op het terras. De Hoornse binnenstad wordt ondergedompeld in gezelligheid en muziek. Ontdek vrijblijvend de vele festivals zoals de VrijmiBo op vrijdag, het Wijnfestival op zaterdag of het Biercircus op zondag. De Hoornse Waterweek is een feest voor iedereen.
Lokale helden
De Hoornse Waterweek is een initiatief van Westfriese Waterweek, Hoorn, echt mooi en gemeente Hoorn. Samen met lokale ondernemers, organisaties en initiatiefnemers verrassen zij de bezoekers met een bijzonder programma met tal van gratis activiteiten. Voor bepaalde activiteiten kun je vooraf een kaartje kopen of je aanmelden. Kijk op hoornechtmooi.nl/waterweek
Vier de helden van de Zuiderzee en geniet van een week vol waterpret!
1 note
·
View note
Text
Voor Iedere Morgen: Naar wie zou je anders gaan als je ziek bent?
Bijbels Dagboek, C.H. Spurgeon
"Voor Iedere Morgen"
Wilt u ook niet weggaan? Johannes 6 vers 67
Velen hebben Christus verlaten, en leven niet meer met Hem; maar welke reden heb jij om je gedrag te veranderen? Was er in het verleden aanleiding toe? Is Jezus niet voldoende voor je geweest? Hij vraagt je vanmorgen: ‘Ben Ik een land van diepe duisternis voor je geweest (Jeremia 2)?’ Ben je ooit beschaamd uitgekomen toen je eenvoudig op Jezus vertrouwde? Heb je niet ervaren, dat de Heere tot nu toe een barmhartige en goedertieren Vriend voor je is geweest? Heeft het eenvoudige geloof in Hem je niet alle rust en vrede gegeven, die je jezelf maar kon wensen? Verlaat je oude vertrouwde vrienden (Vriend) niet voor nieuwe verkeerde vrienden. En voor wat betreft het heden, wil ik je vragen of je vandaag een reden hebt die jou noodzaakt om Christus te verlaten. Als wij in de wereld zware moeilijkheden hebben, of in de Kerk nóg zwaardere beproevingen moeten dragen, is het een zegen om ons hoofd op de borst van onze Heiland te laten rusten. De vreugde die wij ervaren, is afkomstig van Hem, Die ons verlost heeft. Als deze vreugde ons helemaal vervult, waarom zouden wij er dan aan denken om te veranderen? Wie ruilt goud in voor bagger? Wij zullen de zon niet verlaten voor wij een beter licht gevonden hebben, en wij mogen de Heere niet verlaten voor wij een grotere liefde ontdekt hebben; en omdat dit onmogelijk is, zullen wij Hem met een eeuwige liefde vasthouden en Hem als een zegel op onze arm zetten. En tot slot denken we aan de toekomst. Kun je jezelf indenken dat er iets zal gebeuren dat het noodzakelijk zal maken om te veranderen van Gezagvoerder? Hij verandert niet, hoe lang ons leven ook zal zijn. Als wij arm zijn, is het heerlijk om Christus te bezitten, want Hij kan ons rijk maken. Als wij ziek zijn, hebben wij Hem nodig als onze Geneesheer, Die ons bed spreidt. Als wij sterven, weten we dat zelfs de dood ons niet kan scheiden van de liefde van God. En daarom geven wij met Petrus het antwoord: ‘Heere, naar wie zullen wij heengaan?’
0 notes
Text
Een waar christelijke verhaal, de oude man en het kind
Vandaag ga ik “bemoedigende bijbelteksten” met jullie delen.
“Zalig zijn die vervolgd worden om der gerechtigheid wil; want hunner is het Koninkrijk der hemelen. Zalig zijt gij, als u de mensen smaden, en vervolgen, en liegende alle kwaad tegen u spreken, om Mijnentwil” (MATTHEÜS 5:10-11)
Hieronder staat een ontroerend verhaal, heb je het bekeken
Vandaag zag ik per ongeluk een toneelstuk ‘de oude man en het kind’ op YouTube dat net was geüpload. Het verhaal gaat over een bejaarde christen die door de Chinese communistische regering werd achtervolgd omdat hij in God geloofde, en daarom moest hij zijn jonge kleinzoon meenemen om van huis te vluchten en een leven van onderduiken te leiden. In zulke moeilijke dagen gaven Gods woorden het vertrouwen aan hem, zodat hij de vervolging en de tegenspoed overwon. Tegelijkertijd vertrouwde hij ook op God, leerde zijn kleinzoon lezen, leerde hem om een goed mens te zijn, leerde hij Gods woorden lezen, leert bidden, leert op God te vertrouwen ... Zijn kleinzoon wordt sterk, verstandig geleidelijk en werd volwassen..
Het verhaal is ontroerend, ik keek er met tranen naar en ik voelde dat, waar we ook zijn, hoeveel problemen we ook hebben, God onze eeuwige steun is. Zolang we christelijke gebeden hebben en op God vertrouwen, zullen er geen obstakels zijn die niet kunnen worden overwonnen.
Vrienden, heb je dit ontroerende verhaal bekeken? Als je het nog niet hebt bekeken, klik dan om het nu te bekijken, ik denk dat je een andere oogst zult hebben nadat je het hebt bekeken.
youtube
Christelijke toneelscène 'De oude man en het kind' | Vervolging en ontbering versterken hun geloof in God (Nederlandse ondertiteling）
In 2008 begint de Chinese Communistische Partij godsdienstige geloofsovertuigingen fanatiek te onderdrukken onder het mom van ‘stabilisatie’. Grote aantallen christenen worden opgesloten en gemarteld, en velen worden gedwongen om hun huis te verlaten en onder te duiken zonder te kunnen terugkeren. Zhang Zhizhong, een wat oudere broeder, wordt door de Chinese Communistische Partij aangemerkt voor arrestatie omdat hij het evangelie heeft verspreid en leden van de kerk thuis heeft ontvangen. De hele familie moet vluchten om aan arrestatie door de CCP te ontkomen. Als ze Zhang Zhizhong niet te pakken krijgen, doorzoeken CCP-functionarissen zijn huis en nemen zijn broer en kinderen in hechtenis voor verhoor. Ook bevriezen ze zijn pensioentegoeden, zodat hij geen inkomsten meer heeft. Zijn situatie wordt steeds benarder en moeilijker, want hij is voortdurend op de vlucht met zijn jonge kleinzoon, zonder stabiele plek om te wonen. In 2010 gebruikt de CCP opnieuw een voorwendsel, dit keer een volkstelling, om in het hele land christenen op te sporen en te arresteren. Omdat ze nergens meer heen kunnen, moeten Zhang Zhizhong en zijn kleinzoon zich verstoppen in een grot in de bergen en de winterkou trotseren. Hoe doorstaan ze de onmenselijke jacht en vervolging van de CCP? Je ziet het in het toneelstuk De oude man en het kind.
Misschien bent u ook geïnteresseerd in christelijke film, klik dan op deze link: https://www.bible-nl.org/category/videos/christelijke-films
1 note
·
View note
Text
Vallen kan. En het gebeurde. Niet alsof de laatste jaren en alle stappen vooruit uitgewist zijn, niet alsof ik terug bij af ben. Zelfs het vallen voelde niet hetzelfde.
Ik ben niet stil meer, of in ieder geval niet zoals eerst. Nog steeds verdwijn ik wel eens in mijn gedachten, maar ik praat. Ik praat met mensen die me begrijpen, me willen helpen, me verder kunnen brengen. Mijn vriendin die mijn hoofd naar haar schouder brengt als ze doorheeft dat ik begin weg te zakken in mijn gedachten. Vrienden die me meenemen naar het strand. Ik mag in het bed van mijn zus slapen als ik langskom. Mijn ouders zijn trots op me, mijn stagebegeleider heeft vertrouwen in me, en ook al gaat het beter - de studieadviseur hoopt dat ik nog eens bel omdat hij het zo gezellig vindt (ergens tussen alle aantekeningen over scriptie en stage in schreef hij ‘aardig’ omdat hij dat ook noemenswaardig vond).
Het voelt niet meer vertrouwd en veilig. Het voelt ver weg, het voelt kinderachtig, het voelt niet alsof het nog bij me hoort. Oude patronen waar ik zo lang en zo verstrikt in heb gezeten, niet langer nodig. Het voelt als een einde. Nog drie stappen maken, dit was het. Afgerond.
1 note
·
View note
Text
sinds gister terug bij mijn ouders. ze schrokken, ze begrepen dat ik ergens mee zat en lieten me alles zeggen wat ik wilde. het voelt vertrouwd. alles waar ik tegenaan loop, herkennen ze, omdat ik hun kind ben.
we werken allemaal in een aparte kamer. mijn moeder in de kamer van mijn jongste broertje, mijn vader in de kamer van mijn oudste broertje, ik in mijn oude kamer. ik hoor de stemmen achter de deuren vandaan komen. het doet me denken aan vroeger, toen mijn broertjes gameden en tegelijkertijd skypeten met hun vrienden. ’s ochtends ontbijten we met een bakje muesli en melk. ‘s avonds kijken we het journaal met een kop thee.
dit is hoe ik het liefst de crisis doorbreng. met gelijkgezinden die je door en door kennen.
1 note
·
View note
Text
Lente in zicht!
Zondag 3 februari 2019
België vecht tegen winter en sneeuw … in Hongarije is de lente begonnen. Een wereld van verschil op amper 1500 km!
‘Onze’ kraai overleeft het! We voederen nu een beetje extra’s en daar komt ze (of hij) op af. De hondjes moeten soms even wachten voor ze naar buiten mogen omdat ‘Blackie’ nog aan ’t eten is. Maar de kraai ziet er heel wat gezonder uit, de veren terug netjes gladgestreken, de blik opnieuw helder. Waar ik enkele dagen geleden vreesde dat de hondjes ze elk moment te pakken zouden krijgen … ben ik er nu vrijwel zeker van dat ze binnenkort terug aansluiting zal vinden bij een groepje andere kraaien. Ik hou niet echt van die lawaaierige kraaien … maar toch voelt dit aan als een overwinning op de winter!
In de wintermaanden verblijf je toch vaker binnen in de gezellige warmte van de houtkachels. Dat is het ideale moment om de schikking van de meubels eens onder de loep te nemen. Gaat dat ook zo bij jullie? Je plaatst je meubels op een bepaalde manier die je geschikt lijkt. Soms verplaats je eens iets omdat het praktischer is. Maar alles blijft grotendeels hetzelfde. Tot je, op een goede dag, eens ergens anders dan je vertrouwde plekje gaat zitten … Je bekijkt het geheel plots met een andere blik. De grijze celletjes beginnen te werken en je krijgt waanvoorstellingen van hoe het ook anders zou kunnen. Je deelt deze dromen met je wederhelft. Die denkt na, biedt weerwerk, ziet voor- en nadelen … Tot je tot een gezamenlijk plan komt.
Dan wordt er gesleurd met zetels, tafeltjes. Proberen, terug plaatsen, weerom verschuiven … denken, passen en meten. En dan plof je neer in een zeteltje dat op een totaal andere plek staat en je stelt vast dat het goed is … veel beter dan voorheen … veel beter dan je je kon voorstellen … En dan krijg je zin om ieder uur van zitplaats te wisselen om alle kantjes te herontdekken…
Het mooie lente-achtige weer roept ons ook naar buiten. Het is hoog tijd om de fruitbomen te snoeien. Door de hogere temperaturen zal het niet lang meer duren voor de sapstroom terug op gang komt en dan is het te laat. Dus kruipt Luc met ware doodsverachting op de ladders om de verkeerd groeiende takken weg te halen, om ervoor te zorgen dat we met de camper kunnen passeren …
De weggeknipte takken gaan door de hakselaar. Jaja, wij zorgen voor onze eigen bodembedekking! We zijn er enkele dagen heel intensief mee bezig. Maar was is het heerlijk om zo samen buiten bezig te zijn. Ook de hondjes krijgen lentekriebels en er wordt wat afgerend! ’s Avonds liggen ze voor pampus. Haha de winter was ook voor hen een ware aanslag op hun fysieke conditie!
Na zulke ‘zware’ arbeid, mag toch ook de riem wat losser … tijd voor een fijn en gezellig uitje met vrienden. Restaurant Almalomb situeert zich in een oude molen die mooi geïntegreerd werd.
Niet enkel de omkadering is top, het eten zelf is erg verfijnd, mooi gepresenteerd en vooral heel lekker! Ze hebben slechts een kleine kaart, maar die wordt geregeld vernieuwd. Dat zorgt ervoor dat alles dagvers bereid wordt.
Onze TV heeft het opgegeven … enkel klank maar geen beeld meer. Eén van de zaken die we meebrachten uit België. Stilletjes aan gaan al die dingen eruit en worden ze vervangen door Hongaarse producten.
Morgen is het net 28 jaar geleden dat ik met mijn valiesje naar het ziekenhuis trok. Na sinds 2 januari verwoede pogingen te ondernemen om de baby te houden waar ze hoorde – in mijn buik dus – was het nu tijd om haar te verwelkomen. Alvast een fijne verjaardag, dochter Els!
7 notes
·
View notes
Text
Babylon | Nederlands
A/N: Hi, I’m not actually sure if I have any Dutch followers, but I’m currently working on a new Calum story that I’m writing in Dutch! This fic used to be 5SOS x 1D and it’s published on my old wattpad account under the name of on the road (in English). But since 1D has come to an end, and since I like to keep challenging myself and writing in dutch somehow became a challenge, I decided to rewrite the story. Here it is
1.
Ik weet eigenlijk helemaal niet waarom ik rook. Het is best vies namelijk. Bij elk eerste trekje ben ik duizelig en moet ik hoesten. Daarna voel ik me kalm. Roken werkt een beetje bevrijdend voor mij. Behalve Rens weet niemand dat ik het doe; het is iets dat alleen van mij is. Een deel dat ik voor mezelf kan houden. Misschien is dat de reden en weet ik het dus wel. Ik heb graag dingen voor mezelf. De vraag is dan alleen waarom ik zo nodig geheimen moet hebben. Ik weet niet waarom ik de behoefte heb alles te verbergen en niemand dichtbij te laten. Het is waarschijnlijk ook niet iets waar ik ooit een duidelijk antwoord op ga krijgen, het hoort nou eenmaal bij me. Gelukkig denk ik er niet vaak over na, alleen wanneer ik rook. Op de momenten dat ik mijn longen totaal naar de klote help doen mijn andere geheimen er niet toe. Ze hoeven dan geen geheimen te zijn. Op die momenten heb ik genoeg aan de nicotine en de bittere nasmaak vol schuldgevoel. De rook die langs mijn lippen glijdt ziet er fascinerend uit. Het vormt een mooie waas in de lucht. Misschien is dat de reden dat ik graag rook: het laat destructie er mooi uitzien.
Iemand klopt op de deur, al snel daarna volgt de stem van mijn broer: "Ko kan ik binnen komen?"
"Één moment!" Ik druk mijn sigaret uit tegen de stenen van de buitenmuur en gooi het de tuin van de buren in. Vluchtig wapper ik mijn handen heen en weer in een poging de sigarettenlucht naar buiten te werken. Ik laat het raam open, voor de zekerheid. "Kom maar."
"Wat ben je aan het doen?" Vraagt Teun.
Ik loop van het raam naar mijn bed waar mijn laptop ligt, die pak ik op en zet ik op schoot. "Ik had geen broek aan, daarom duurde het even." Lieg ik. De broek die ik nu aan heb zou net zo goed een onderbroek kunnen zijn. Het is zo'n korte short van joggingstof die ieder meisje wel in haar kast heeft, gewoon omdat ie maar vijf euro kost en in elke kleur verkrijgbaar is.
"Je kon toch gewoon onder de dekens gaan liggen?"
"Ik heb het warm. Daarom had ik in eerste instantie al geen broek aan." Dit klinkt best logisch toch? "Wat kom je doen?"
"Papa vroeg of ik je kon roepen, hij wil iets met je bespreken."
Ik frons. "Wat dan?"
"Ja dat moet je aan papa vragen Ko." Teun reageert geïrriteerd.
"Jij weet wat het is. Ik zie het aan je."
"Hij heeft het eerst met mij besproken ja, maar ik kan er niks over zeggen dat is aan hem."
Ik zucht. "Je kan toch op z'n minst zeggen waar het over gaat."
"Nee Ko, ga nou maar gewoon naar beneden."
Ik rol met mijn ogen. "Prima." Terwijl ik van mijn bed opsta voel ik een koud metaal langs mijn been glijden. Het klettert op de stenen vloer en pas op dat moment besef ik me dat het een aansteker is. Godverdomme waarom let ik nou nooit eens beter op?
"Hoe kom jij aan die aansteker?" Vraagt Teun met opgetrokken wenkbrauwen. Hij raapt de aansteker op van de vloer, hoe langer hij er naar kijkt hoe dieper hij fronst. "Die is toch van Rens?"
"Ja klopt." Knik ik. "Hij was hem vergeten bij Lisa thuis. Ze vroeg of ik hem aan jou kon geven, wij zien Rens natuurlijk vaker dan Lisa."
Teun kijkt een beetje argwanend, maar is al snel afgeleid. "Zijn die twee nou nóg niet samen?"
"Huh?"
"Lisa en Rens. Het is toch overduidelijk dat ze elkaar leuk vinden." Teun lijkt lichtelijk geïrriteerd. "Ze draaien al jaren om elkaar heen."
"Nee joh." Ik schud mijn hoofd. "Ze zijn gewoon vrienden."
"Hoe weet jij dat zo zeker? Praten jij en Lisa er over?"
Nee dat doen we niet, Lisa en ik zijn nauwelijks bevriend. Dat verhaal over die aansteker is ook een leugen, Rens heeft hem aan mij gegeven. Het was het enige dat hij kon geven, want als ik in zijn trui zou rondlopen weet de hele band meteen dat we iets hebben. Al weet ik zelf niet eens precies wat we hebben, er is sowieso wel iets tussen ons. Niemand anders hoeft daar van te weten, zeker mijn broer niet. Dat zou dingen alleen maar awkward maken in de band.
"Lisa heeft volgens mij een vriend."
"Waarom hebben we hem dan nog nooit gezien?"
"Ja weet ik veel, hij woont niet in de stad. Maakt het wat uit?"
"Gewoon nieuwsgierig." Teun haalt zijn schouders op.
Ik lach. "Ja, vast."
"Zoek er nou niet meer achter." Zegt Teun, maar ook hij moet een beetje lachen. "Ga jij nou maar met papa praten, ik geef deze vanavond wel aan Rens." Hij houdt de aansteker omhoog.
"Vanavond?"
"Laatste avond voordat de tour start." Zegt hij met een ondeugende glimlach.
"Ah, jullie ritueel." Ik heb er nooit iets van begrepen, maar elke keer voordat de band op tour gaat hebben ze de avond van te voren een speciale avond. Geen idee wat ze doen en waarom. Als ik maanden lang met dezelfde jongens op een kluitje in een tourbus zou moeten leven, zou ik de laatste avond lekker voor mezelf houden.
"Altijd toch."
Teun gaat naar zijn kamer en ik loop de trap af. Zodra ik de woonkamer binnenstap voel ik een rare sfeer hangen. Papa zit aan de eettafel met de krant voor zich. Het is een oude krant, die lag vorige week al op de mat. Papa loopt altijd achter met het nieuws, maar hij wil wel alles lezen.
"Hey Ko."
"Hey pap."
Hij legt de krant neer en haalt zijn leesbril af. Hij wrijft in zijn ogen en knijpt in de brug van zijn neus. "Kom even zitten."
"Wat is er?" Een onzeker gevoel neemt mijn ademhaling over. Terwijl ik plaats neem tegenover mijn vader aan de eettafel bonst mijn hart in mijn borstkast en voel ik me even duizelig. Dit heb ik altijd als ik niet weet wat er komen gaat. Paniek neemt mijn lichaam best snel over, al ben ik goed in doen alsof het goed met me gaat. Niemand anders hoeft te merken dat ik snel angstig ben.
"Teun gaat op tour morgen." Zegt papa.
"Ja, dat weet ik toch." Even ben ik in de war. Ik dacht dat hij het over iets serieus wilde hebben? Papa praat niet veel, maar wanneer hij in gesprek wil duurt het altijd wel even. Hij praat niet graag over koetjes en kalfjes. Papa is straight to the point, maar nu lijkt hij zelf niet helemaal zeker over wat hij zeggen wil.
"Woensdag vertrek ik voor vier maanden op zakenreis naar Barcelona."
"Oh." Is het enige dat ik weet te zeggen. "Oké."
Papa schud zijn hoofd. "Jij kan niet alleen blijven Koosje."
Ik zucht en rol mijn ogen. "Hoezo nou weer niet?"
"Koos," Ook papa zucht. "Ik denk gewoon niet dat je die verantwoordelijkheid aan kan."
"Ik ben negentien."
"Je leeftijd heeft hier niks mee te maken."
"Hoe bedoel je? Mensen van zestien blijven alleen thuis als hun ouders op vakantie gaan.."
"Ik weet het."
"Je vertrouwd me gewoon niet."
"Koos," weer een zucht. "Ik vertrouw je prima, we weten alleen allebei dat het beter voor je is om niet alleen te zijn."
"Ik kan het heus wel pap."
"Teun vindt het oké als je met hem mee gaat."
"Wat?"
"Mee op tour, met de band."
Nogmaals. "Wat?"
"Ik ga vier maanden weg, Teun negen maanden. Met mij kan je niet mee maar Teun vindt het geen probleem."
"En je hebt niet eerder bedacht dit aan mij te vragen?"
"Koosje."
"Ik wil helemaal niet mee op tour, wat moet ik al die tijd doen dan?"
"Daar verzinnen we wel wat op."
"Negen maanden lang?"
"Na zes maanden mag je terug komen, als het echt niet uit te houden is. Na Barcelona vlieg ik naar Londen voor een aantal weken. Daarna ben ik gewoon weer thuis en kan je terug komen." Zegt papa. "Dat is aan jou."
"Oh, dat wel."
"Doe nou niet zo, Koosje."
"Je beseft je dat je me op reis stuurt met vier jongens die niks anders doen dan zingen, zuipen en meisjes fixen?"
Papa rolt zijn ogen. "De jongens zijn verantwoordelijk en ze zijn niet de enigen op tour. Er zijn managers, coaches, stylisten, beveiligers en nog wel meer mensen aanwezig. En die andere band."
"Welke andere band?"
"Ja weet ik veel hoe ze heten, dat moet je aan je broer vragen. Iets met een vijf, het zijn vier jongens uit Australië geloof ik. "Five seconds.. of iets."
5 seconds of summer.
Ik ga op tour met 5 seconds of summer.
#5sos#5 seconds of summer#Calum hood#Calum hood fic#dutch fanfic#Calum hood fanfic#Calum hood oneshot#Calum hood imagine
8 notes
·
View notes
Text
Don’t be sad that it’s over, be glad that it happened
Daar zit je dan, je laatste blog te schrijven in je laatste vliegtuig. Dit voelt onwijs raar. 27 vluchten, in 276 dagen. 9 maanden was dit mijn leven, en dat laat ik over een paar uur helemaal los. Om eigenlijk het roer weer om te gooien terug naar mijn oude vertrouwde leventje. Iemand tijdens mijn reis heeft ooit gezegd ‘Don’t be sad that it’s over, be glad that it happened’. Dit probeer ik al heel mijn reis vol te houden als ik weer afscheid moet nemen van toffe mensen of plekken. Maar nu moet ik toegeven dat ik er veel moeite mee heb, even verdrietig zijn dat dit mooie avontuur tot een einde loopt mag wel toch? Maar niet te lang want ik weet dat ik straks in Nederland iedereen weer lekker een dikke knuffel kan geven, en dat maakt het allemaal gelukkig veel dragelijker!
Ik wil iedereen nog één keer onwijs bedanken voor alles (pas op mensen nu wordt het sentimenteel).
Om te beginnen met de belangrijkste mensen uit mijn leven; mijn geweldige familie en vrienden. Zonder jullie had ik die 9 maanden waarschijnlijk nooit volgehouden of was ik er misschien überhaupt nooit aan begonnen! Je wil niet weten hoeveel een klein berichtje soms kan betekenen. Ze hebben mij er vaak doorheen gesleept op de momenten dat ik het zwaar had. Aangezien deze reis de beste keuze uit mijn leven is geweest, hoop ik dat jullie ook snappen hoeveel jullie voor mij betekenen! Een en al liefde :D
Verder natuurlijk de mooie mensen die ik ontmoet heb tijdens mijn trip. Als ik terug denk aan momenten in mijn reis denk ik daarbij gelijk aan de mensen die erbij waren. Een plek kan mooi zijn, maar het kan onvergetelijk worden met geweldige mensen om je heen. Van iedereen leer je iets nieuws en dat vond ik een van de mooiste ervaringen, elke keer opnieuw. Misschien heb ik maar een paar uur met je gespendeerd, een dag een weekend of een paar weken. Ik wil je bedanken, je hebt iets toegevoegd en dat was top.
Als laatste een geweldig applaus voor de mensen die mijn blogs hebben gelezen. Dat moet een enorme bevalling zijn geweest, met de enorme lappen tekst, de onregelmatigheid van mijn posts en soms het geklaag van mij terwijl ik verdorie aan de andere kant van de wereld zat te genieten en jij zat te zwoegen achter je laptop. Respect voor jullie en bedankt voor het lezen!
Zo dat was het dan. Mijn reisje rond de wereld. Ik heb genoten, ik heb geleefd, ik heb alles gedaan wat ik wilde doen, en ik zou het zo nog eens doen (sorry mam). Het is tijd om doei te zeggen.
Kom maar op met die frikandellen, kaas en flessen wijn(#fitgirl). Kom maar op met al die knuffels van iedereen. Ik ben er klaar voor.
1 note
·
View note
Text
EEN LEVEN VOL KUNST, EEN LEVEN VOOR KUNST
Biograaf en vriend Johan Huizinga had al vrijwel meteen na de dood van Jan Veth een complete biografie van de kunstenaar geschreven. Dit boek vormde voor de schrijvers van de rijk geïllustreerde uitgave “Het oog van Jan Veth” een goede voedingsbodem. Deze uitgave is verschenen ter gelegenheid van de eerste grote overzichtstentoonstelling in het Dordrechts Museum rondom deze in Dordrecht geboren schilder en kunstcriticus. Huizinga stelde zijn levensbeschrijving op in de waan van zijn tijd. In de Nederlandse spelling van de jaren 20 van de vorige eeuw. En zijn kijk, kennis en vriendschap kleurde het taalgebruik. Maar door gebruik te maken van de brieven en andere geschriften, en de verhalen uit de eerste hand van Jan Veth zelf en van zijn vrouw Anna Dirks, ligt er een compleet naslagwerk om op voort te bouwen.
Bij de herdruk van Johan Huizinga’s standaardwerk heeft Anton van der Lem een lijvige toelichting gevoegd. Deze uitgave van Querido Facto geeft nog een meer compleet beeld op leven en werk van de bijzondere Jan Veth. De portrettist en criticus die als voortrekker en gangmaker gezien mag worden. Voortrekker in de zin van het leggen van emotie in sprekende portretten zonder de gelijkenis uit het oog te verliezen. Gangmaker is Veth als criticus van kunst en kunstenaars. Hoewel hij dus zelf kunstenaar was en zichzelf ook onder de eigen loep van kritiek legde. Altijd was er de vrees dat zijn werk niet goed genoeg zou zijn, terwijl het rondom zeer werd gewaardeerd. En nog.
Veth vond zelf dat hij een natuur vol tegenstrijdigheden had. “Dat is mijn zwakheid en mijn kracht (…) veelzijdigheid van sympathieën en het vermogen om in velerlei dingen op te gaan.” Die veelzijdigheid maakte in hem het vermogen los tot scherp observeren en maakte hem tot een centrale figuur in de kunstwereld van zijn tijd. Hij had er oog voor. Maar die veelzijdigheid leidde volgens achterkleindochter Fusien Bijl de Vroe ook tot een innerlijke strijd, veroorzaakt door disharmonie tussen het schrijven en het schilderen. “Als kunstenaar was zijn werk eerder traditioneel dan vernieuwend, maar als schrijver zette hij zich in voor de erkenning van nieuwe richtingen”, schrijft zij in haar inbreng aan ‘Het oog van Jan Veth’.
Het boek volgt leven en werken van Jan Veth nauwgezet. Diverse bijdragen van verschillende auteurs overlappen elkaar wel biografisch gezien vanuit van elkaar afwijkende standpunten. Het maakt de levensbeschrijving van deze kunstenaar meer dan compleet. Door de diverse kanten van de persoon in de teksten te belichten maken deze het boek uiterst lezenswaardig. De uitgave is geïllustreerd met een voorname keuze uit het grote oeuvre, voorbeelden van zijn kunnen in de kunst. Zijn kunst die, hoewel welhaast fotografisch werkelijk lijkt, nooit de stemming in het karakter van mens en landschap uit het oog verliest.
Niet alleen het boek van Johan Huizinga vormt fundament om in de nieuwe uitgave op voort te bouwen. Ook de brieven van Jan Veth aan zijn geliefde Anna Dirks is vruchtbare bodem. Dit brievenarchief, correspondentie met vrienden en collega’s en de hartstochtelijke briefwisseling tussen Jan en Anna, was voor Huizinga al aanleiding om een uitvoerige biografie op te stellen. De schilder is veel van huis, soms weken, zelfs maanden achtereen. Om reden dat hij zijn opdrachtgevers niet naar zijn atelier laat komen, maar ze thuis in hun eigen vertrouwde omgeving portretteert. Met zijn Anna houdt hij dagelijks contact via brieven waarin zij de gang van zaken thuis rapporteert en hij gedetailleerd de opzet en uitwerking van schilderijen beschrijft. Uiteraard zijn deze geschriften nu interessante documenten om het leven en de werkwijze van deze kunstenaar te achterhalen.
Zijn generatie wilde zich losmaken van oude waarden in de schilderkunst. Veth’s werk was echter eerder traditioneel dan vernieuwend. Als schrijver zette hij zich in voor de erkenning van nieuwe richtingen. De kunstenaar zelf wist niet welke richting hij als schilder wilde opgaan. Eerst koos hij naar de natuur te werken, in het landschap. Om in de voetsporen van de grote meesters van de Haagse School te treden. Maar later werd zijn professie toch het portret. Trefzeker maar stemmig wist hij de figuren op doek te zetten. In de opdrachten zocht hij een eigen van de gangbare ethiek afwijkende uitbeelding. Hij wilde niet werken volgens een vaste formule – varieerde daarom compositie, houding, formaat en wijze van uitvoering naar de aard van zijn model.
Jan Veth vond zelf dat schrijven over kunst een taak was die vooral hem toekwam, omdat alleen kunstenaars goed zouden kunnen oordelen over kunst. De combinatie van kritiek en praktijk was voor hem en zijn tijdgenoten een absolute vereiste. Zijn soms niet milde maar juist messcherpe kritieken werden in vele kranten en tijdschriften afgedrukt. Hij zette zich in voor een breed kunstbegrip voor de in zijn tijd hedendaagse kunst, maar streefde ook naar een herwaardering van de kunst uit het verleden. Hij schreef boeken, onder meer over Rembrandt – ‘niet bedoeld voor de koks maar voor de gasten’.
“Gedurende zijn hele leven heeft Jan Veth oog gehad voor het publieke belang van kunst, cultuur en erfgoed”, schrijft Annemiek Rens in het hoofdstuk Kunst voor de samenleving. “Met zijn enorme kennis van allerhande onderwerpen en zijn onafhankelijke positie als kunstcriticus, was hij in staat om zaken scherp te zien en met heldere oplossingen te komen.” Veth speelde een niet te onderschatten rol in de kunstwereld rond 1900. “Hij leerde zijn tijdgenoten om eigentijdse kunst te gaan waarderen en oude kunst te gaan hérwaarderen.”
Het oog van Jan Veth, schilder en criticus rond 1900. Diverse auteurs. Publicatie bij de tentoonstelling in het Dordrechts Museum. Uitgave Waanders Uitgevers in samenwerking met Dordrechts Museum, 2023.
Leven en werk van Jan Veth, Johan Huizinga. Toegelicht door Anton van der Lem. Uitgave Querido Facto, 2022.
0 notes
Text
Postpartum
Lieve Hormonen, we moeten even praten.
Allereerst: hartelijk dank dat jullie er zijn. Zonder jullie invloed zou er nu niet een 6-weken oud wonder naast me liggen. Dat hebben we toch mooi samen gefikst. Ja oké, er kwam ergens ook wat sperma aan te pas, maar het bouwen van zowel t mensje, als de bewaarkist waarin hij werd geleverd was aan jullie te danken. Sterker nog, jullie wisten het de mini-mens er zó naar zijn zin te maken, dat we een mega-versie kregen en de bewaarkist uiteindelijk niet op de normale manier open ging, maar met een scalpel en een nieuwe uitgang.
Ik had verwacht dat die 9 maanden als bewaarkist fungeren zwaar zouden worden. Jullie zijn normaal al niet mijn beste vrienden. Dus toen mijn broer mijn zwangere buien als eigen identiteit ging beschouwen (genaamd CZK: Classic Zwangere Kim), was dat niet eens heel erg gek. Immers, ze verdienden een eigen identiteit: Ik was heus niet mezelf toen ik in de eerste weken appels ging eten alsof mijn leven er vanaf hing. Ik was ook niet mezelf toen ik huilend thuiskwam van het boodschappen doen omdat een meneer wat kortaf tegen me was. En ik was zeker niet mezelf toen ik als een malloot tegen mijn man liep te schreeuwen dat hij moest stofzuigen. Dat was allemaal CZK.
Maar wat jullie me nu na afloop flikken, daar wil ik het even met jullie over hebben. Ik had namelijk niet verwacht dat we nu ook nog zo met elkaar in de clinch zouden liggen. Het harde werk zit erop, toch?
“Hahaha, het zit er helemaal niet op!” hoor ik alle moeders denken. “Bevallen was nog maar het begin!” Ja, dat snap ik, maar fysiek gezien zit het erop, toch? De hormonen hebben hun werk gedaan. Tijd voor rationele Kim om samen met manlief en de hele sociale omgeving een nieuwe wereldburger op te voeden. Uiteraard met gevoel en veel liefde. Maar daar heb ik de hormonen niet meer zo heel erg bij nodig, toch?
Tuurlijk, die eerste 2 weken mochten jullie nog even uitrazen. De paniekgevoelens en euforie die elkaar afwisselden met betrekking tot de kleine jongen en de nachtelijke zweetaanvallen: het waren duidelijk de afscheidsverschijnselen die ik met jullie beleefde: Ons bouwpakket was af en uit het lichaam.
En uiteraard hadden jullie ook daarna nog een functie bij de borstvoeding. Ik snapte dat toen CZK veranderde in “melkmachine 1” een bijwerking wat disbalans was in mijn hormonen. Zeker toen dat in het begin inhield dat ik nooit meer dan 2 uur verwijderd was van een heel hongerig jongetje, die veranderde in een wolfje als hij niet op tijd een geliefd lichaamsdeel mocht verorberen.
Maar nu dat allemaal achter de rug is, lieve hormonen, had ik toch gehoopt dat we snel weer vrienden zouden zijn. Of nouja, vrienden…dat we in ieder geval weer snel in de oude verstandshouding zouden vallen: één week per maand ben ik een soort “Classic Zwangere Kim-light”-versie, en voor de rest kan ik weer functioneren als de oude.
Alleen merk ik dat dat helemaal niet gaat.
Jullie hebben het voor elkaar gekregen dat ik nog steeds om de dag huilend tegen mijn man uitval. En nou is dat natuurlijk al erg genoeg, maar hormonen, verzin dan in ieder geval goede redenen dat ik huilend tegen m aan schreeuw. Want inmiddels is manlief niet meer zo onder de indruk als ik huil omdat ik zo moe ben, of omdat ik me zonder goede reden een slechte moeder voel, of, omdat als klap op de vuurpijl, “de zon zo lekker schijnt”.
Eeuwig geduldig, dat is manlief wel. Zij het dat hij om die laatste reden natuurlijk me alleen maar recht in mijn gezicht kon uitlachen. Maar over het algemeen blijft hij rustig uitleggen dat het logisch is dat ik me zo voel, dat ik geen slechte moeder ben, en dat alles goed komt.
Daarom een deal: Kijk, ik wil best accepteren dat die extra hersenkwab die jullie hebben aangekweekt, waarin ik alle zorgen, onzekerheden en verantwoordelijkheid voel voor de kleine nieuwe mini-mens, nooit meer weg gaat. Sterker nog, laat die vooral groeien. Want achter elke zorg zit plezier als het goed gaat met hem. Achter elke onzekerheid zit een endorfine-boost als ik blijk een juiste manier te hebben gevonden om de kleine zijn leven te verbeteren. En achter de verantwoordelijkheid schuilt een zeer grote trots die ik voel als hij vredig nu naast me ligt te slapen.
Maar geef me mijn ratio een klein beetje terug, zodát die fijne gevoelens een beetje in balans zijn met de eerder genoemde negatieven. Laat me beginnen met enigszins kunnen slapen (nee, het ligt niet aan mijn kind dat ik na de nachtvoeding niet meer in slaap kom, dat ligt aan jullie, Cortisol en Adrenaline).
En nou niet gaan zeggen wat iedereen in mijn omgeving zegt: Ik heb heus wel dat 9-maanden-op, 9-maanden-af verhaal gehoord. Sterker nog, iedere keer als ik aan anderen probeer uit te leggen wat jullie me nu aandoen, krijg ik dat riedeltje te horen. Alsof dát troost biedt. Jullie weten als mijn hormonen ook dondersgoed dat ik koppig ben (mede dankzij jullie!) en daarom weiger te geloven dat het me nog 7.5 maanden gaat kosten om me weer een beetje een normaaldenkend mens te laten voelen. Niet de oude, dat nooit meer. Maar de nieuwe Kim zal vast niet elke 3 dagen huilen, toch?
O en dan nog iets: Je kunt me niet én die post-partumhuilbuien geven, maar dan wel alweer mijn oude vertrouwde acné terug laten komen. Laat die dan ook nog ff achterwege.
Alvast bedankt,
Kim
0 notes
Note
Toen ik 14 was vocht ik een hele tijd tegen mezelf en het leven, zoals je het zo mooi verwoord hebt. Mijn vader kon daar niet goed mee om. Hij deed vaak alsof hij me ging slaan als ik iets zei dat hem niet aanstond. Door bijvoorbeeld recht te springen uit de sofa en zijn hand al uit te steken. Uit onmacht, om me bang te maken? Ik heb geen idee. Nu zijn we 5 jaar later en ben ik heel bang wanneer mensen boos worden. Zelfs als ze boos worden op iemand anders. De dag van vandaag kan ik niets anders
“… dan haat voortbrengen voor m'n vader. Maar das nogal een moeilijke situatie als je in hetzelfde huis woont, begrijp je. Hoe geraak ik over deze gevoelens? Hoe komt het dat dit opeens na 5 jaar terug in m'n hoofd begint te spoken?”______________________________________________________________________
Lieve jij,
Heeft je vader op een moment wel begrip getoond voor jouw gevecht? Of kan je er nu nog steeds over praten met je vader?Ik neem aan dat hij het deed uit onmacht, laten we zeggen een zeer frappante reactie maar ik gok dat hij zich net zo goed niet uit de voeten kon met jouw gevoelens als jij. Onbegrip zien we vaker, dat daar aparte reacties uit voortkomen ook, al snap ik niet waarom iemand kan denken dat bijna-geweld toepassen zou helpen voor jou.Dat het na 5 jaar weer voor jou speelt is niet gek, je bent verder in dit leven en kan nu terug kijken op situaties die hebben gespeeld.
Het is echt doodzonde dat je door dit gedrag zo getekend bent. Vooral omdat ik ook aanneem dat je voor de rest al wel stappen hebt gemaakt. Aangezien er nu plek is om hier bij stil te staan.
Ik heb geen tovertruc of geheime oplossing.De eerste stap zou zijn praten met je vader. Misschien ziet hij na 5 jaar in dat hij fout zat of zit wanneer hij zó reageert op een situatie waar hij geen controle over heeft. Of kan hij met een verklaring komen waarom hij dit deed, die in mijn ogen nooit goed te praten is, ik denk dat je dan ook zou moeten aangeven dat het je meer kapot heeft gemaakt dan hij zich kan voorstellen. Het heeft jullie relatie kapot gemaakt, de huiselijke situatie voor jou vermoeilijkt en jou op het moment zelfs onveilig laat voelen in vrijwel elke situatie.
Je kan dit heel theoretisch benaderen (aangezien eerder via jouw gevoel communiceren totaal niet aansloeg), door vanuit het Neuro Linguïstisch Programmeren (NLP) uit te leggen dat hij een patroon heeft gemaakt. Dit is vaker gebeurd, en heeft ook een sterke impact dus zoiets blijft wel hangen. Door een handeling te herhalen wordt deze vrij automatisch, maar ook alles wat daar telkens in meespeelt. Dus stel, ik voel mij super goed en telkens als ik dat doe neem ik een speciaal snoepje. Dit herhaal ik en als ik later een keer dat snoepje neem (zonder mij goed te voelen) begin ik mij toch een beetje goed te voelen. Omdat in het patroon van de handeling dat goede gevoel hoort/past. Dat snoepje is nu gelinkt aan dat goede gevoel. En bij jou is het gok ik ongeveer zo: Jij vertelt herhaaldelijk hoe het met je gaat, niet goed, jouw vader reageert daar zeer agressief op (nog altijd geen idee waarom? In de hoop dat je schrikt en de schrik je aan andere dingen doet denken…???) waardoor er voor jou nu meerdere patronen waarschijnlijk die angst nu op roepen. Zoals jezelf zegt, als iemand boos doet/is, ik gok ook dat wanneer jij nu over jouw gevoel praat, je ook de angst hebt dat die ander boos wordt, en als er iemand plots uit zijn stoel opstaat zal je waarschijnlijk ook schrikken.
Dus nee ik heb geen gouden oplossing, maar vanuit de NLP kan ik je de tip geven om eens te kijken of je de patronen kan breken. Het klinkt een beetje raar en dat is het ook, want het probleem pak je niet aan. Daar maak je een weg omheen, dus het meest ideale zou nog altijd zijn om er over te kunnen praten met jouw vader, of het de tijd te geven die het nodig heeft om een plek te krijgen in jouw hoofd en zijn (door zelfstandig te worden en dus ook niet dagelijks met dit ‘oude’ probleem geconfronteerd te worden).
Zoals ik zei patronen breken: Praat met mensen over jouw gevoelens die je vertrouwd, waarvan je zeker weet dat ze niet boos worden maar zullen luisteren. (Dit kan je ook vooraf afspreken: Ik ga met jou praten over mijn gevoelens, ik wil alleen dat je luistert en ik wil geen oplossing. Ik wil gehoord worden, dat is alles.) Dit kan met goede vrienden, 1 goede vriend(in), met mensen hier op Tumblr en met mij.
Je zou zelfs iets kunnen doen met iemand die plots uit de zetel schiet terwijl jullie iets leuks doen of dat diegene je dan iets liefs vraagt (of je drinken wilt of iets dergelijks). Hier plaats ik wel een soort disclaimer, toen ik deze in eerste instantie uitgebreid beschreeft dacht ik, wth we f*cken hier gewoon met jou trauma, dus misschien is het helemaal geen goed plan ondanks dat het (misschien) het patroon kan breken.Situaties met boze mensen zullen denk ik nooit wennen en zal jij uiteindelijk moeten leren om op waarde te schatten. Mensen zijn niet continue boos op jou, zelfs als ze boos op jou zijn is dat een teken van onmacht en dat zij het gevoel hebben niet 100% goed met jou te kunnen communiceren, dat is frustrerend en niet iedereen kan dit handen en voeten geven. Misschien als je hier iets over wilt leren is wat informatie zoeken over ‘geweldsloos communiceren’ iets voor jou. Vaak is boos zijn of een onprettig gesprek het gevolg van iemand die zich niet volledig uit kan spreken, en dat heeft ontzettend veel redenen en dan is het als ontvanger de bedoeling die behoefte te vinden en rustig te blijven.
Ik zou het heel fijn vinden als je mij eens in de chat aanspreekt of nog een berichtje stuurt, zodat we hier wat dieper op in kunnen gaan of het nog eens kunnen bespreken maar dan met meer tegen reactie van jou.
Heel veel liefs en kracht! Er wordt van jou gehouden!
Kleine BergPS: doyouwannabepartofmychaos “En als het je niet lukt zelf, zoek hulp! Patronen herkennen en doorbreken als ze meer slechts doen dan goeds, is het hoofddoel van cognitieve gedragstherapie! Wie weet helpt dat...”Hoe kon ik een van de belangrijkste dingen vergeten. Hulp zoeken, je bent er natuurlijk al mee begonnen, maar ik ben geen professionele hulp dus als je niet verder komt, er is altijd meer.
4 notes
·
View notes
Text
Wat ik tegen je wil zeggen
Heee allerleukste van de wereld (jajaaa nog steeds hoor), San, SANNEN, ABHVVA+++, pikkie,
WTF G. Even serieus, WAT DE FACK. De laatste keer dat ik op deze manier naar je schreef was op 3 juli 2017. Kapooot lang geleden, ik ga niet voor je liegen. En toch ook weer niet lang geleden. Toen ik die blog schreef was de enter van m’n laptop stuk. Kan me nog als de dag van gister herinneren HOE IRRITANT DAT WAS. Maargoed, here we are. Ja ik hoor je nu al denken; wat doe jij? Ofnee beter: wat denken jij? Nou, pikkie, het is inmiddels alweer bijna 23 oktober 2020. Vijf fucking jaar geleden San. Vijf. Het is echt crazy wat voor vijf jaren dit zijn geweest. En ik kan je nu alvast verklappen: m’n hart huilt nog steeds iedere keer wanneer ik je heel dichtbij me voel en ik tegelijkertijd besef hoe ver weg je bent.
De fantastisch lieve, mooie vrouw van een moeder van jou had het idee om weer eens momenten en herinneringen met elkaar te delen. Wanneer we aan je denken, wat we dan denken of voelen. Of wat we tegen je zouden zeggen als we je nog een keer zouden mogen zien. Maargoed aangezien ronaatje onder ons is (waaaaaaaaat een verhaal is dat zeg trouwens, maar oke even terzijde nog) kunnen we elkaar niet fysiek zien, knuffelen en kletsen met elkaar. Daarom maar digitaal, in de vorm zoals we zelf prettig vinden.
Het eerste wat toen door mijn hoofd schoot was het beeld van mijn laptop (deze keer mét enter jwz, going places!) op mijn schoot, schrijvend naar jou op deze blog. Alsof je echt voor me zit. Alsof ik echt effe met je kan praten. Wat me in die maanden na 23 oktober 2015 zo heeft geholpen. En wat ik eigenlijk, nu na de eerste paar zinnen, alweer stiekem ontzettend fijn en vertrouwd vind voelen. Nou goed, we gaan natuurlijk niet sinds de laatste blog allemaal vertellen watskebeurt in de tussentijd want dan zijn we over hooonderd jaar nog niet klaar ‘overdrijfffffff’. Dus, om dan maar een startpunt te nemen:
Dit is wat ik tegen je wil zeggen. Wat ik tegen je wil zeggen als je nu misschien toch naast me zit en mee leest. Wat ik tegen je wil zeggen terwijl je nu ergens rond fladdert op deze wereld of een plek waar wij nog niets vanaf weten. Wat ik tegen je wil zeggen als ik je nog een keer zou kunnen zien. Ik zou je zo graag willen zien. Wat ik tegen je wil zeggen als ik je nu in je blauwe ogen zou aankijken, dan weet ik nu al dat woorden tekort zouden schieten en je armen om me heen genoeg zouden zijn. Maar toch, let’s give it a try baby.
Ten eerste. IK MIS JE NOG STEEDS ZO TERING ERG. Het. stopt. gewoon. niet. En natuurlijk is dat gevoel niet zo op de voorgrond zoals het was, migaddo thank you ook want dat zou anders echt geen doen zijn. Maar ik wil dat je weet dat ik je mis. Dat jij er niet meer bent kan nog steeds zo hard als een klap in mijn gezicht aan komen. En wat al ik al zei, dan huilt mijn hart nog steeds op dezelfde rauwe pijnlijke manier zoals het deed. Meestal voel ik het al wel borrelen op zo’n dag als dat gebeurt. Maar dan kan ik er pas later de vinger op leggen, dan komt het er super hard uit en denk ik aaaah ja makes sense now. Soms zijn het kleine triggers, dat iemand die dag iets heeft gezegd of verteld. Soms zijn het hele duidelijke aanwijsbare dingen. Zoals dat je toch nog heel regelmatig mijn dromen in komt wandelen.
Jouw mammie vertelde over een droom van haar over jou. En wat ik zo erg herken; in mijn dromen ben je nooit dood, kan ik je aanraken, met je lachen, je zelfs ruiken. Dan is het altijd alsof er nooit iets aan de hand is geweest. Alsof we ons leventje in mijn dromen gewoon voortzetten. Dat is mega fijn, maar ook echt keihard als ik dan wakker word. Nou laatst, toen droomde ik over je en bleek je na vijf jaar dus niet dood te zijn. Haaa plottwist. In begin was ik echt in totale extase natuurlijk. Daar was je dan. M’n main girl, we waren gewoon back at it. Wij helemaal blij, lachen, schreeuwen, hysterisch jeweet hoe we doen. Maargoed, toen vroeg ik dus van HALLO waar was jij precies al die tijd? En waar slaat het op dat jij niks hebt laten weten??? (da vink nergens op slaan waar slaat da op). Nou kwam jij dus met een totaal onduidelijk en vaag antwoord en toen werd ik lijp, omdat ik het zo frustrerend vond dat ik al die tijd niet wist waar je was geweest. En dat je niks had laten weten. Wij ruzie blabla drama, nou supergezellig (volgende keer weer ff minder heftige droom aub svp merci dankjeeen). Het ding is, datzelfde uit mijn droom blijft precies ook zo frusterend als ik wakker ben. Want al vijf jaar lang heb ik geen idee van de vrouw die je nu zou zijn. En elke dag die ik langer leef, raak ik verder weg van de meiden die we waren. Ik zou zo graag willen weten wat je nu zou doen, met welke heerlijke boy je nu zou zijn, waar op de wereld je zou zijn. En alles wat ik kan doen is erover fantaseren. Met liefde, dat wel. Heel veel.
Wat ik ook tegen je wil zeggen is dat ik zo ontzettend trots ben dat jij mijn vriendin bent geweest al die 20 jaar. Echt waar. Nog steeds praat ik in geuren en kleuren over je. Ook tegen mensen die jou nooit gekend hebben. Ja, want dat is dus ook gek. In het begin wisten vrijwel alle mensen om me heen wie jij was, van vroeger of van onze crazy times in Damsko. Maar, naarmate de tijd verstrijkt ontmoet ik vanzelfsprekend steeds meer mensen die jou nooit gekend hebben. En nooit zullen kennen. Vet jammer voor ze eigenlijk. Al denk ik dat ze misschien wel een klein beetje kunnen inbeelden wie je was, omdat ik al honderdduizend verhalen heb verteld. En ik waarschijnlijk ook al een paar keer dezelfde verhalen heb verteld. En ze dan niet durven te zeggen van neesorry maar dit heb je echt al verteld, omdat ze dat dan toch awkward vinden. Maarja, boeit mij niks. Zo blijf je bij me. Door over je te praten met iedereen die het wil horen, door af en toe met je te praten als ik alleen ben, door met je te zijn in mijn dromen, door keihard mee te zingen met liedjes waar we vroeger al gek op gingen, door de voeten onder m’n uit lijf te dansen en dan nog harder te beseffen hoe ik dat het liefst met jou deed. Ja, zo blijf je bij me. Blijf alsjeblieft bij me.
Heee ehm, even iets anders. Over dansen gesproken. HAHA jij zou zooooooooooo bad gaan nu, omijngod. Het is dus 2020. Jij zou echt heel chag zijn geworden van 2020. Ff serieus, als er iets raars is gebeurd in de afgelopen vijf jaar dan is DIT het wel hoor. Het zit namelijk zo: covid aka corona aka cobitch aka roons aka rona aka roro (die laatste is echt zijn streetname) heeft iedereens leven in principe vrijwel totaal, nouja, opgefockt. Wij hebben dus gewoon in een lockdown gezeten he, daar zitten we nu trouwens weer in. In quarantaine zitten we, samen met de hele wereld. HAHA jij weet niet eens wat ik nu zeg. Nouja, niemand zou die woorden begrijpen een half jaar geleden. Maargoed het komt er dus eigenlijk op neer dat dit hele jaar tot nu toe stil staat. Roons is een virus, eensuperergvirus, waar je mega ziek van kan worden en waar mensen ook dood aan gaan. Ongeveer de hele wereld kan het niet aan en iedereen moet binnen blijven. WHICH MEANS dat wij intussen ook al sinds maart geen enkel feest mogen vieren, geen enkele twerk mogen zetten in da club, geen enkele choreo mogen knallen op een festival. NIENTE. NADA. NIKS. Kan je je toch niet voorstellen joh. Met de gedachte dat wij, ofja JIJ, altijd al weken van te voren wilde weten wat onze planning met ADE werd. Of oud & nieuw. En nu kunnen we helemaal niks plannen. We moeten zelfs opletten met onze ouders zien, vrienden zien, ik heb mijn opa en oma al sinds maart niet meer geknuffeld. Ik moet toegeven dat deze tijd best wel met met m’n hoofd fockt. De onzekerheid die ermee gepaard gaat, het feit dat je helemaal niet vooruit kan kijken en dat we geen idee hebben wanneer dit voorbij is. Het maakt veel los bij mezelf. Er komt opeens een hoop tijd vrij, doordat het met werk ook zoeken is naar manieren om te doen wat we deden en doordat sociale activiteiten gewoon zo anders en veel minder zijn. Het vraagt veel aanpassingsvermogen. Elke keer wanneer je je ergens op verheugd, word je teruggefloten. Het maakt me onrustig en laat me ook dingen voelen die ik lang niet gevoeld heb, of misschien wel weggestopt heb. Afijn, niet dansen dus. Of misschien toch wel af en toe stiekem op de Sanne playlist. Die ik soms gewoon keihard aan zet en schaamteloos mee zing, alsof m’n leven er vanaf hangt. IK VOEL VLINDERS VOOR JOUUUUU, ZE VLIEGEN ROND IN M’N BUIK NAAR BENEEEEDE. Heeft zó z’n vruchten afgeworpen dat we deze lyrics op skivakantie nachtenlang hebben geoefend toen we 12 waren.
Wat ik nog meer tegen je wil zeggen is dat Amsterdam nog steeds dezelfde heerlijke plek is waar we samen onze wilde avonturen beleefden. Waar we in de laatste twee jaar samen ons leventje op begonnen te bouwen. Wat het nog mooier maakt is dat de meeste friends inmiddels gewoon in omgeving Ams gepositioneerd zijn. Een soort Weert maar dan ook weer niet. Ik woon gwn op 1 seconde fietsen van Gioia en Noor. HAHA hoe hilarisch is dat. En daar komt ook nog eens bij dat ik hier een crazy lieve fijne man heb ontmoet. Moet toch zeggen dat ik het echt heel jammer vind dat jullie elkaar nooit zullen kennen. Je zou hem hilarisch vinden. ENJAAAA ik heb ook al medegedeeld dat er stoel vrij blijft voor jou als getuige als we ooit gaan trouwen (jajoh weetje je kan maar beter zorgen dat dat soort dingen meteen duidelijk zijn;) ). Jeeezzz zo jammer dat ik niet meer weet waar ik die spraakmemo zou moeten vinden waarin we deze getuige afspraak heel serieus en officieel hebben vastgelegd op Solar 2014. WAJOW ik was trouwens laatst op een bruiloft. Ken je nagaan, de leeftijd nadert dat dit soort dingen aan de hand zijn. Mensen gaan samenwonen, huizen kopen (ofja een aftanse garage ergens met deze prijzen maar oke), baby’s krijgen. Mennn wij hadden echt totaal samen moeder moeten worden (omg twinssss met onze moeders), dat was hilarisch geweest. Ik zie ons al gaan met die babywagens. Anyway, speeltijd is straks over. Zeg maar dagdag met je handje. Moeten we helemaal serieus zijn met ons leven... HAHAH nee natuurlijk niet. Kijk maar naar onze ouders, die zijn ook nog steeds zo gek als een deur. Love you als jullie dit lezen!
Wat ik tot slot tegen je wil zeggen is dat je super trots kan zijn op je familie, op ons, hoe iedereen zich staande heeft gehouden de afgelopen vijf jaar. Je moeder, je vader, Joor. Maandag Kamp en de parents. De girls van onze middelbare childhood, vriendschappen die ik zo koester. Hoe zwaar en hoe diep het dal ook voelde in het begin, zo bijzonder mooi en krachtig hebben we dat met elkaar weten te delen. Zo speciaal voelen de banden die we al met elkaar opbouwden toen jij nog in ons leven was, en die nog een extra dimensie kregen op het moment dat je uit ons leven fladderde. Ik voel me gelukkig met de mensen om me heen. En in het bijzonder toch even een shoutout naar jouw broer en mijn zus. Hoe we nog steeds tot diep in de nacht samen verhalen over jou delen met elkaar en het toch een beetje voelt alsof je erbij bent bij alles wat we samen doen. Hoe dicht we naar elkaar toe zijn gegroeid, wat bij onze geboorte al geschreven stond en waarvan ik gewoon zeker weet dat het nooit meer kapot gaat. Hoe ik mijzelf in Juul kan zien, zie ik jou in Joor. Het is zo fijn om soms die kleine trekjes en maniertjes in hem te zien, die me zo doen denken aan jou.
Lekkergoings, dat zijn we. Na alles wat er gebeurd is, dus beter ben je trots. Ook al heb ik soms nog steeds totaal geen idee waar ik mee bezig ben. Precies zoals waar we in de laatste maanden dat je er nog was zo heerlijk over konden zeiken tegen elkaar. Nouja, totaal geen idee is misschien wat overdreven. Ik heb aardig wat toffe dingen in de tussentijd bereikt, maar het leven blijft nog steeds een raadsel. Het ene moment weet ik precies wat ik wil en is het goed zoals het is, en het andere moment heb ik zin om naar Rome te verhuizen en alleen maar pasta te eten. Maarja waarom zou je daar in godsnaam ook geen zin in hebben eigenlijk? Ach, misschien is het een geruststelling dat het nog steeds af en toe strugglen blijft en dat we helemaal niet gek waren dat we soms zo konden twijfelen over dingen. Dat hoort erbij blijkbaar. Dat is de leef.
Lieve Sanne, ik wil dat je weet dat het goed gaat hier. Dat je gemist wordt, maar dat we allemaal ons best doen om dubbel zo hard te genieten. Omdat dat precies zou zijn wat jij ook zou doen. Ik zou niets liever willen dan dat ik al het geks dat ik meemaak met je kan delen, maar inmiddels besef ik ook wel echt dat die wens nooit meer in vervulling zal gaan. Je zit in mijn hart en verstrengeld in mijn gedachten, dus ik neem je mee overal waar ik ga. En de woorden waarmee ik afsloot op de dag dat we afscheid van je namen en de allereerste blog die ik daarover schreef, wil ik ook graag nu tegen je zeggen:
Mijn soulmate, mijn Aller Beste Harts Vriendin Voor Altijd +++, mijn vriendinnetje. Voor altijd. Ik hou van jou.
Later pik,
Veer.
0 notes
Photo
Mijn muzische ontwikkeling
Toen ik klein was, was ik al graag beeldend bezig. Ik hield, en hou nog steeds, van tekenen, boetseren, schilderen, etc. Toen ik 6 jaar was, besloten mijn ouders me in te schrijven aan de tekenacademie. Dit heb ik gedurende 2 jaar gedaan. Hier vormde ik verschillende dingen door gebruik te maken van verschillende werkvormen: schilderen, tekenen, boetseren, etc. Na een tijdje begon ik er me te vervelen en besloot ik ermee te stoppen. Jaren later, ± 12 jaar oud, besloot ik me terug in te schrijven en maakte dan met vrienden plezier en speciale werken.
Ook op school was ik graag artistiek bezig. Over het hele huis liggen nog knutselwerken van mij verspreid. Ook nu probeer ik, wanneer we een opdracht moeten uitvoeren voor school, zo creatief mogelijk te zijn (zie bovenstaande foto’s). Ik probeer zo veel outside te box te denken en er iets speciaals van te maken.
Naast beeld vind ik ook muziek zeer leuk. Ik zing graag, maak graag deuntjes met voorwerpen die in hanteren en dans graag op het ritme. Dit wil wel niet zeggen dat ik het goed kan. Ik heb altijd graag gitaar willen spelen, maar ben er nooit echt begonnen omdat ik er niet naar uitkeek om naar de muziekschool. Ik had geen zin om 3 jaar notenleer te volgen vooraleer ik kon starten met wat ik wou doen. Ik ben dan ook graag naar de koorsessies gegaan. Het maakt me niet uit of ik nu goed of slecht zing en wat de anderen zeggen, als ik mij maar kan uitleven en kan amuseren. Zolang dit in groep is durf ik het aan. Als ik dan alleen moet zingen is dit iets anders. Om alleen te zingen ben ik niet zelfzeker genoeg.
Voor het dansen geldt eigenlijk hetzelfde als voor muziek. Ik doe dit heel graag, maar ben er niet zo goed in. Ik kan zeer snel dansjes van buiten lezen, maar ben nooit echt lenig en flexibel geweest zoals de rest. Toen ik 5 jaar was, heb ik wel eens een initiatie ‘bewegen op muziek’ in Lembeek gevolgd. Later ben ik niet verder gegroeid in de danswereld. In de Chiro leerden we elk jaar opnieuw een kampdansje. Deze dansen kon ik meestal zeer snel en kon ik ze ook aan de rest aanleren. Dansen voor een groep is daarentegen niet mijn ding. Dit bevindt zich in mijn paniekzone omdat ik zeer beschaamd iemand ben en niet zo veel zelfvertrouwen heb.
Drama is een ander paar mouwen. Ik voel me helemaal niet comfortabel wanneer ik voor mensen sta. De enige momenten waarop ik laat gaan zijn bij drama als het gaat over alledaagse zaken of als ik het moet doen met een vertrouwde groep. Ik moet kunnen zien dat de anderen ook aan drama doen en dit kan mij dan kalmeren.
Tussen de lessen probeer ik zoveel mogelijk muzische activiteiten te integreren. Het gaat dan vooral over een beeld. Zo heb ik bijvoorbeeld in de les wiskunde (gelijkvormigheid) zelf figuren en beelden gemaakt met gelijkvormige vierkanten en rechthoeken. Tijdens de godsdienstlessen tekenden de leerlingen hun dromen.
Ik vind muzische opvoeding zeer belangrijk in het lager onderwijs. Leerlingen moeten de kans krijgen om zichzelf op zo veel mogelijk vlakken te laten excelleren of bloeien. Ik probeer dat ook zoveel mogelijk muzische activiteiten te verwerken in andere lessen. Ik probeer telkens ook uit mijn comfortzone te treden tijdens de muzische lessen en mijn grenzen te verlegen. Op deze manier gaan ook de leerlingen creatiever te werk leren gaan en meer uit hun comfortzone durven komen.
0 notes
Text
Michelle ( Vrijheid deel 2 )
Jij
Net nadat je mij geluk heb laten voelen, dump je me als oud vuil langs de straat. Jij klootzak.
Je liet me van het leven genieten, zomaar zonder iets te doen. Ik heb het lang niet kunnen doen. Ik was het gevoel vergeten. Het leven was donker grijs. Geen geluk, geen vrolijk heid. Dagen kruipen voorbij, alles voelt als lood aan mijn voeten. Die mij niet willen laten vliegen, zweven naar boven. Waar alles wel mooi en fijn is.
Ik kwam hem tegen in de club van Florence waar ik in die tijd woonde. Net nieuwe vrienden gemaakt, gaan we dronken opstap. Geluk voelde ik. Al kwam het puur door het gif in mijn lichaam, het maakte me niet uit. Ik dans, laat mijn heupen gaan en gooi mijn haren los. De tonen van de muziek dansen door mijn oren. De bas voel ik door mijn borstkas heen gaan. Een met de muziek en vrienden om mijn heen geniet ik.
Hij hangt aan de bar. Ik had hem al lang gezien. Hij kijkt, gaat recht staan en danst op mij af. Hij zegt wat in het italiaans. Met mijn beginnende italiaans begrijp ik dat hij wilt praten en roken. Ik volg hem en laat mijn vrienden achter. Hij praat verder alleen ik onderbreek hem. Of hij Engels tegen mij wilt praten. Hij glundert. Alsof het iets ontzettend aantrekkelijks is. Hij spreekt goed Engels en heeft een prachtige stem.
De avond loopt af en ik schrijf snel nog mijn nummer op zijn hand. Zoals vroeger.
Dagen erna spreken we af. Zijn woorden zijn diepzinnig en heftig. Het komt binnen. Hij vertelt over hoe hij de wereld ziet en wat het voor hem uitmaakt. Alsof hij wist wat ik heb gedaan. Wat ik heb gedaan met mijzelf. Hij laat me huilen. Hij heeft me bij mijn ziel te pakken. Lacht lief. Geeft mij een knuffel en zoent me. Ik ben verkocht. Hij. Dat is hem. Deze jongen geeft mij een gevoel. Die ik nog nooit eerder heb gehad. Confronterend.
Ik zie hem regelmatig. Ik geniet. Geniet van hem, van dingen om me heen. Mijn leven begint zin te krijgen. Dagen worden beter en gaan sneller. Michelle helpt me. Ik word beter.
Hij neemt me overal mee naar toe. Zijn vrienden, zijn lievelings plekken. Hij laat me Italie ervaren. Het was de beste tijd uit mijn leven, ik dacht dat ik die persoon had gevonden voor heel even.
Hij belt me op. ‘Heb je zin om naar mijn ouderlijk huis te komen?‘
Natuurlijk. Ik sprint naar huis, pak mijn spullen en doe er alles aan om die laatste trein naar zijn dorp te nemen. Ik red het en helemaal buiten adem bel ik hem op. Ik heb de trein gehaald en hij haalt me een uur later op het station op.
Zijn beste vriend zit in de auto. Die geen woord Engels spreekt. Via Michelle hadden we nog een heel gesprek gehad onderweg. Michelle zou me naar een mooie plek brengen ergens op een berg. We komen aan tegen middernacht. Op de berg staat een klein kasteeltje wat omringd is met bomen. Ik loop verder naar de rand. Het uitzicht is adembenemend en ik word stil. Het hele dorp is verlicht door de heldere avond zijn de hogere bergen in de verte te zien. De wind gaat door mijn haren en het geruis maakt me stil. De geur van die plek vergeet ik nooit meer. De geur van dennen naalden, frisse lucht net na een zomerse dag. Hij omhelst me en bevestigt me dat het er mooi is. Zijn favoriete plek om te komen.
We keren terug naar zijn huis, alsof het niet mooier kan worden. Aan het einde van het dorp woont zijn moeder daar waar hij af en toe nog langskomt. We gaan naar binnen. Het huis is klein maar zo warmgevend. Zijn moeder had eten voor mij achtergelaten omdat ze wist dat ik zou komen. Ik leef in een droom. Het eten was heerlijk en ik had gezelschap van een heerlijke jongen die mij begrijpt. Zijn slaapkamer was boven, langs een moeilijke trap naar boven te gaan sta ik in zijn kamer. Een zolder kamer, helemaal van hout. Adembenemend. Een vakantiehuis waar je jaren over zou dromen.
Ik val in slaap in zijn armen. Jezus, wat voelde ik me fijn.
Zijn werk ging verder en ik zou mee gaan. Ik word vroeg gewekt. Ik kijk uit over het balkon. Kilometers van uitgestreken land. Een rivier die vlak voor het huis zijn weg probeert te vinden maakt een geruststellend geluid. Op de achtergrond de zelfde bergen. De geur van vrijheid. Van geluk.
Hij brengt me naar het huis van zijn oom, waar hij te werk gaat. Hij werkt bij hem thuis beetje opruimen, dingen bouwen. Het huis is gevestigd op een berg, vol met bomen. Geluk voel ik. Het is zo mooi, ik geniet intens.
Hij wekt me op. We gaan terug naar Florence omdat hij naar school moest. Zijn moeder zet ons af op het station. We nemen afscheid en ik ga naar huis.
Het was godverdomme de laatste keer dat ik die jongen zag. Dagen weken gingen voorbij. Zonder antwoord, zonder appje. Zonder iets te laten weten. Mijn geluk verdween. Snel. Alsof ik het verdiende.
Ik kon het niet begrijpen. Hoe je dat iemand kan aan doen, hoe je uit iemand zijn leven kan stappen. Alsof het hem niks heeft geboeid. Al die maanden samen. Pijn.
Hij heeft me nooit meer iets gestuurd of laten weten. Hij liet me daar.
Zonder reden
Zonder afscheid
Zonder een zoen
Hij pakte mijn hart met beide handen en verpulverde het. Hij wist dat ik hem vertrouwde, dat hij mijn alles was op dat moment. Dat ik blind was, verliefd op hem. Tot de dag van vandaag. Zal het altijd een raadsel blijven.
5 notes
·
View notes
Last Seen Blogs
