#mira mija ep | Explore Tumblr Posts and Blogs

gamerbearmira · 2 years

Note

Not a art request. Just leaving it here as it was collecting dust and I am to shy to do anything with it. Sooo... Enjoy?:

It was morning, Mirabel was doing her wake up calls when she saw it. Her mama, Miracle bless her, had again sleepwalked to the kitchen in the morning and hadn't seen it. Casita rattled some tiles in front of Abuelas door and Mirabel had looked at it to find that it no longer was 'Abuelas' door, but rather 'Bisabuelas'.

A very uncertain "Mooom!" with a crack at the rather long o. Had Julieta standing at the bottom of the staircase and asking "What is it mija?" Mirabel gesturing to the changed text "You gotta see that." Julie had made her way up stairs, and looked. A whispered "Dios, mio…" and an excited "Pepa!" rang through the house. The healer was at her sister's door in seconds, banging on it like someone's life depended on it. The grumpy weather witch exited her room clad in a nightgown and a dressing gown. "What?" "Tía, look" Said Mirabel gesturing to the newly changed doors.

There was a moment of silence and a sequel rang through Casita with a rainbow over the house. That was the moment that Alma Madrigal had chosen to exit her room.

Alma had seen a lot. Had lived a long and eventful life, but only once before had she seen her daughters squealing and gushing at her doors. She took a moment to compose herself and looked. Her right hand automatically rose to grip her dress and medallion over her heart. There it was in magical writing.

"Mirabel, do you know which one of you is responsible?" "Ughhh… No?" "Mira, mi vida?" "Wha…" "Sobrina." Mirabel's eyes went wide in a moment of panic "No, nonono no no. Absolutely not. I don't even have that close friends, not to mention a boyfriend. Besides Lola is the one engaged."

There were more people out. Felix and Augustin were standing looking blankly at the changed door.

All eyes went to Dolores "Mija?" "Ep! No, I… me and Mariano did not, not that far at least. We had not." "You know that penetration is not required for conception, right?" Trew in Isabella. "Like you and your current girlfriend hadn't tried" "As far as I know Maria lacks certain equipment." "Meaby the two of you tried hard enough to define all odds." "And basic science?" "We have magic Isa, no-one ever tried before."

A sleepy Camilo comes out of his room "What all the noise is about?" Felix was the one to answer "Mijo, you answer me and answer me honestly did you have sex?" "WhAt?! I might kiss and tell but I still have my V-card!" "Good." Augustin came out of the haze. "Luisa, princess?" "What, no it's not like I've got a secret novio or anything…" Her eye twitched. Camillio sing-sung "Someone got a secret novio~~" "Lu…"

There was a ruckus and Bruno nearly fell through his doors yelling "I've got baby rats! Mama I've got grandchildren!" And there was the synchronized "Que!?!"

Casita rattled some tiles in laughter.

BRO FR CAUGHT ALL THEM MFS OFF GUARD SCREAMINGGGGG💀💀💀

Nah but. Caught all of them off guard. AND LUISA??? AYOU GOT A MANNNN WHATTTTT👁👁

#encanto #my asks are open #my asks #encanto au #au #all male au

31 notes · View notes

poetryandthepoetics · 3 years

Text

O malet' e Shqipërisë e ju o lisat' e gjatë!

Fushat e gjëra me lule, q'u kam ndër mënt dit' e natë!

Ju bregore bukuroshe e ju lumenjt' e kulluar!

Çuka, kodra, brinja, gërxhe dhe pylle të gjelbëruar!

Do të këndonj bagëtinë që mbani ju e ushqeni,

O vendëthit e bekuar, ju mëndjen ma dëfreni.

Ti Shqipëri, më ep nderë, më ep emrin shqipëtar,

Zëmrën ti ma gatove plot me dëshirë dhe me zjarr.

Shqipëri, o mëma ime, ndonëse jam i mërguar,

Dashurinë tënde kurrë zemëra s'e ka harruar.

Kur dëgjon zëthin e s'ëmës qysh e le qengji kopenë,

Blegërin dy a tri herë edhe ikën e merr dhenë,

Edhe në i prefshin udhën njëzet a tridhjetë vetë,

E ta trëmbin, ay s'kthehet, po shkon në mes si shigjetë,

Ashtu dhe zemëra ime më le këtu tek jam mua,

Vjen me vrap e me dëshirë aty nër viset e tua.

Tek buron ujët e ftohtë edhe fryn veriu në verë,

Tek mbin lulja me gas shumë dhe me bukuri e m'erë,

Ku i fryn bariu xhurasë, tek kullosin bagëtija,

Ku mërzen cjapi me zile, atje i kam ment e mija.

Atje lint diell' i qeshur edhe hëna e gëzuar,

Fat' i bardh' e mirësija në atë vënt janë mbluar;

Nat'atje'shtë tjatrë natë edhe dita tjatër ditë,

Në pyjet' e gjelbëruar, atje rrinë perënditë.

Mendje! merr fushat e malet, jashtë, jashtë nga qyteti,

Nga brengat, nga thashethemet, nga rrëmuja, nga rrëmeti.

Tek këndon thëllëza me gas edhe zogu me dëshirë,

E qyqja duke qeshur, bilbili me ëmbëlsirë,

Tek hapetë trëndafili, atje ma ka ënda të jem,

Bashkë me shpest edhe unë t'ia thërres këngës e t'ia them;

Të shoh kedhërit' e shqerrat, deshtë, cjeptë, dhëntë, dhitë,

Qiellin' e sbukuruar, dhenë me lul'e me dritë.

Vashë bukurosh'e bariut! që vjen me llërë përveshur,

Me zemërë të dëfryer e me buzëzë të qeshur,

Me dy shqerëza ndër duar, të bukura si dhe vetë,

Në sythit tënt e shoh gazë, që s'e kam gjetur ndë jetë.

Dashi sysk e me këmborë, q'e ke manar, po të vjen pas,

Dhe qeni me bes' i larmë të ndjek me dëshir' e me gas.

Dashç Perëndinë, pa më thua, a mos na pe bagëtinë?

Pash' atje pas më të gdhirë,... ja atje përtej tek vinë!

O! sa bukuri ka tufa!

Sa gas bije bagëtija!

Vinë posi mblet' e plotë! I bekoftë Perëndija!

Nëpër shesh' e nër bregore janë përhapurë shqerrat,

E kecërit nëpër rripat dhe në gjethet e në ferrat;

Sa me vrap e me gas bredhin edhe lozin shok me shok,

Aty përhapenë me nxit aty mblidhenë prapë tok,

Edhe prapë tufë-tufë përhapenë duke bredhur,

Duke ikur me vrap shumë, duke lojtur, duke hedhur.

Nxitojn' e s'lodhenë kurrë edhe, kur i merr urija,

Secili futet në tufë, suletë ne mëm' e tija,

Posa gjen mëmën e dashur edhe me vrap i hyn në gji,

Rri më gjunjë dhe zë sisën e qumështin e ëmbël pi;

Pa e ëma me mall shumë, ndo dhi qoftë a ndo dele,

Bir' e vetëm e merr në gji me gas e me përkëdhele.

Sa të mirazë ke dhënë, Zot i math e i vërtetë!

E ç'nom të bekuar vure për çdo gjë q'është në jetë!

Sa më pëlqen blegërima, zër'i ëmbël' i bagëtisë,

Qëngji edhe kec'i bukur, që rri më gjunj' e pi sisë!

Përhapurë bagëtija nëpër sheshe, nëpër brinja,

Nër lajthi e nëpër dushnja, ndër murriza, në dëllinja;

Bijen zilet' e këmborët e fyelli e xhuraja,

Dheu bleron e gjelbërojnë fusha, male, brigje, maja,

Edhe gjithë gjë e gjallë ndjen në zemër një dëshirë,

Një gas t'ëmbël' e të shumë, o! sa bukur e sa mirë!

Pelën e ndjek mëz'i bukur, lopës i vete viçi pas,

Dellëndyshja punëtore bën folenë me të math gas,

Ogiçi ikën përpara, i bije tufës në ballë,

Me zemër të çelur shumë vete si trimi me pallë,

Zoqtë zënë këng' e valle dhe po kërcejn' e këndojnë,

E nëpër dega me lule si ëngjëllit fluturojnë,

Larashi ngrihet përpjetë, thua q'i shpie Perëndisë

Një lëvdatë të bekuar për gëzimt të gjithësisë,

Qielli sa ësht' i kthiellt e sa është sbukuruar!

E dielli sa ndrin bukur mbi lulet të lulëzuar!

Gjithë këto lule ç'janë, që u ngjallë menjëherë?

Ngaha qielli ke xbritur? Ver', o e bukura verë!

Çdo lulezë ka me vehte një emër e një fytyrë,

Një bukuri, një mirësi, një shtat, nj'erë e një ngjyrë,

Si dhe çdo dru e çdo pemë, edhe çdo bar e çdo fletë;

Sa është e bukur faq' e dheut! S'të zë syri gjë të metë

Gjithë kjo bukuri vallë nga dheu të ketë mbleruar,

A me të matht të ti' Zoti pej parajs'e ka dërguar?

Veç një njeri shoh pa punë dhe të mjer' e të brengosur,

Të këputur, të mjeruar, të grisur e të rreckosur;

Lipën i gjori pa shpresë, se atje e pru përtimi,

S'i ka mbetur gas në zemrë, se s'i la vënt idhërimi.

Eshtë njeri, si dhe neve, po epini, o të pasur,

E mos e lini të urët dhe të mjer' e buzëplasur,

Se përtimn' e zi, q'e pruri të gjorën më këtë ditë,

Nuk' e dimë vet' e zgjodhi, apo ia dhanë Perënditë.

Edhe për një mizë, kur heq, i vjen keq njeriut të mirë,

Zëmëra s'thuhetë zëmrë me mos pasurë mëshirë.

Ah! edh' atje tej mbi udhë i duket i shkreti varri,

Rrethuar me lul'e me bar, një të gjori udhëtari,

Që ka vdekur i ri shumë e ka rarë lark shtëpisë,

Mërguar nga mëm' e motrë dhe pej gjithë njerëzisë

Një zok i helmuar mi varrt i rri si mëmëzë dh'e qan,

Ndarë nga të gjithë shokët edhe zi për të mjerë mban.

Tomor! o mal i bekuar, fron i lartë, që rrij Zoti,

Pas fesë vjetrë që kishinë shqipëtarëtë qëmoti,

Dhe ti Mali-Plak i lartë, që me syt' e tu ke parë

Luftëra të mëdha shumë e punë që kanë ngjarë.

O malet' e Shqipërisë, që mbani kryet përpjetë,

Tëmerr e frikë përhapni, përpini qiejt e retë!

Të patundurë përjetë jeni, pa, kur oshëtini,

Udhëtarit në zemër frikë të madhe i vini;

Keni shkëmbënj, gërxhe, lisa, lumënj dhe dëborë ndë gji,

Përsiprë lulez' e gjethe dhe brënda ergjënt e flori,

E ju fusha bukuroshe edhe të majm'e pëllore,

Ju sheshet e lulëzuar, ju bregore gjelbërore,

Q'u fali Zoti të mira, u mba me shumë pekule,

U dha bar e gjeth e veri, zoq e flutura e lule,

Zemërn' e varfërë time aty ndër ju e kam mbluar,

Tek buron nga gjithi juaj uj'i ftoht' e i kulluar;

Jam lark jush i dëshëruar edhe s'e duronj dot mallë,

Po s'e di si dua unë do t'u shoh një herë vallë?

Të paskësha vrapn' e veriut, të kisha krahë pëllumbi,

Nxitimn' e lumit me valë, q'ikën me vërtik si plumbi,

E të vija në gjit tuaj, nj' ujë të ftohtë të pinja,

Edhe nëpër ato hije një copë herë të rrinja,

Syt' e ballit t'i xbavitnja, zëmërënë ta dëfrenja,

Gazë, që paçë njëherë, prap' aty ndër ju ta gjenja.

Opopo! Kshu pse më vini përpara syve pa pushim,

O ditët' e djalërisë, o moj kohëz' e të rit tim?

O flutura krahëshkruar, që fluturon nëpër erë,

As merr dhe zëmrënë time me vehtezë dhe ma shpjerë

Nër malet të Shqipërisë, tek kullosën bagëtija,

Tek i fryn bariu xhurasë, tek më rrinë mënt' e mija,

Ku shkon me zile të madhe ogiçi përmes lajthisë,

Pa zjen e oshëtin mali ngaha zër'i bagëtisë;

Marrënë vrapn' e nxitojnë, derdhen në gjollë për kripë,

Dhëntë ndër shesh'e ndër brigje, dhitë në shkëmb e në rripë.

Bariu plak krabën në dorë edhe urdhëron të rinjtë,

E ata gjithë punojnë, ngriturë më bres përqinjtë;

Ca bëjnë vathën e shtrungën, ca ngrehin tëndën e stanë,

Kush sjell gjeth e karthj' e shkarpa, sicilido ndih më nj'anë;

Kush përvjel, kush qeth sheleknë, kush mjel dhitë, kush mjel dhëntë,

Njëri merr ushqen këlyshnë, jatëri përgëzon qëntë.

Stopani, bër'i zi sterrë, shikon bulmetn' e bekuar,

Tunt, bën gjalpë, djathë, gjizë edhe punon pa përtuar;

Udhëtar' e gjahëtorë, q'u bije udha ndër male,

U ep mish, qumësht, kos, dhallë, ajkë, djathë, bukëvale...

Kec'i mbeturë pa mëmë dhe i varfër' e i shkretë

Mënt mëmënë, që ka mbetur pa bir e pa gas në jetë.

Dëgjohet nga mez'i pyllit krism' e sëpatës s'druvarit,

E sharrësë që bën lëndë, edhe fyell'i shterparit.

Shterpari s'i qaset stanit, po nër pyje bij'e ngrihet,

Nëpër maja, nër bregore, rri, këndon a gdhënt, a shtrihet;

S'i trembetë syri kurrë, vetëm ajy dit' e natë,

Nga ujku e nga kusari s'ka frik', as nga lis'i gjatë,

As nga shkëmbënjt' e nga pylli, as gogolëtë s'e hanë,

Armëtë ka shok e vëlla, mëm' e motërë xhuranë;

Miqt' e ti shqeratë janë, kecërit, dhitë, dhëntë,

Cjeptë, ziletë, këmborët, deshtë e më tepër qëntë,

Që s'flenë, po rrin' e ruajn bagëtinë dhe barinë,

Kur e shohin, tundin bishtin dhe me gas të math i vinë;

S'e hanë njerin' e mirë edhe mikun' e udhëtarë,

Se i njohën; po të liknë, egërsirënë, kusarë.

Vjen nata, e lë në t'errët, del hëna, i përhap dritën,

Vjen mëngjesi, sbardhëllehet, lint' dielli, i bije ditën.

Yjtë, hëna, dielli, shënja, lindin e prapë perëndojnë,

Gjithë ç'lëvrijnë nër qiej, përpara syvet i shkojnë.

Mblidhen ret' e hapësira bënetë e zezë sterrë,

Vetëtimat e gjëmimet nisin e shiu zë të bjerë;

Bariu vë gunën në kokë, z'eshkën me herët të parë,

Ndes shkarpat sakaqëherë, e lisnë fyl, dhe bën zjarrë;

Fishëllen e thërret qentë sicilin me emër veçan,

Pa, kur derdhetë Baliku, ujkun' e zë edh'e përlan,

Se bisha, që bije dëmnë, errësir' e mjergull kërkon,

Papo bariu shum' ahere vë re dhe mba vesh e dëgjon,

Dhe sokëllin me zë të madh, tunden malet e shkëmbenjtë,

Gumzhitin pyjet' e veshur e oshëtijnë përrenjtë!

Esht' e lehtë dhi e stanit, që kullot gjethen e malit,

Dhe bij'e fle majë shkëmbit e pi ujëthit e zallit;

Dhi e shtëpis' ësht' e plokshtë, fle në vath' e nënë strehë

E pi ujët e rrëkesë edhe shtrihetë në plehë;

Esht' e butëz' edh'e qetë dhe e urtë si manare,

Nuk' është si malësorja, andaj i thonë bravare.

Në pshat, posa sbardhëllehet, sheh një plakëzë të gjorë,

Ngrihet, hap derën ngadale, e del me kusi në dorë,

Rri në derëzët të shtrungës, dhe djali duke dremitur

I nget bagëtin' e delen, i mjel plakëz' e drobitur.

Plaku lë shkopnë mënjanë e bën gardhin a zë shteknë,

Bariu vë tufën përpara, vasha përkëdhel sheleknë,

Nusja pshi e ndreq shtëpinë edhe bën bukën e gjellën,

I shoqi sheh kanë, lopën, viçnë, demnë, kalën, pelën,

Mushkën, që ësht' e harbuar edhe bashkë me gomarë

Rrahënë të hedhin murë, të hanë bimën a barë.

Një grua vete në krua, e jatëra zë të tuntnjë,

Një sheh pulat, miskat, rosat, dhe tjatëra bën çtë muntnjë.

Na hyjnë shumë në punë kafshëtë dhe bagëtija,

Na i dha në këtë jetë shok' e ndihmës Perëndija.

Të mos ishte gjë e gjallë, njeriu s'rronte dot në jetë,

Do të vdiste nga uria, do t'ish lakuriq e shkretë;

Gjë e gjallë na vesh, na mbath dhe na ushqen e na xbavit,

Kur shtohet e vete mbarë; jetënë tën' e përsërit.

Edhe dheu, që na ep drithë, sido ta kemi punuar,

Nukë pjell mirë si duam, po s'e patmë plehëruar.

O shokëtë e njeriut, Zoti u shtoftë e u bekoftë!

Dhe shpirti im mik përjetë, sindëkur ka qën' u qoftë.

Kafshët, edhe bagëtinë, që u ka kaqë nevojë,

Njeriu duhetë t'i shohë, t'i ketë kujdes, t'i dojë.

Të mos t'i mundojmë kurrë, po si fëmijë t'i kemi,

Eshtë mëkat edhe fjalë të ligë për to të themi.

Dellëndyshe bukuroshe, që thua mijëra fjalë,

Dhe të k'ënda vahn' e lumën, që vjen me vrap e me valë,

A mos vjen nga Shqipëria? Eni vjen pej Çamërie

Me këto milëra fjalë e me gluhë perëndie?

Apo vjen nga Labëria, pra më duke kaqë trime,

Edhe fjalëtë që thua më gëzojnë zëmrën time,

Q'është thier, bërë posi një pasqirë,

Duke këputur nga cmagu, që s'e kanë vartur mirë,

Apo vjen nga fush'e Korçës, nga vënd'i mir' e i gjerë,

Pej zembrësë Shqipërisë, që del gjithë bot' e ndjerë?

A më vjen pej Malësie, pej Skrapari, pej Dobreje,

Nga Vijosa, nga Devolli, pej Vlor' e pej Myzeqeje?

Të munjam të fluturonja e të kishnjam krahë si ti,

Me gas të math do t'i vinjam Shqipërisë brënda në gji!

Për me marrë drejt Shkumbinë edh' Elbasan' e Tiranën,

E me ardh ke ti, o Shkodrë, të shof Drinin e Bujanën,

Kostur, Përlep, Fëllërinë, Dibrë, Ipek e Jakovën,

Mat' e Ysqyp e Prështinë dhe Mirëdit' e Tetovën;

Krojënë e Skënderbegut, q'i ka pas dhan ner Shqypnisë,

Tue bam me trimni luftë, e m'e munt mren e Tyrqisë.

Durres, o qytet i bukur, që je kërthiz' e mëmëdheut!

Edhe ti Leshi me emrë, që ke eshtrat e Skënderbeut!

Burrat tuaj aqë trima do ta lenë vall' Ylqinë

Edhe gjithë shqipëtarët ta mbanjë armiku ynë?

Nukë më ngjan e s'e besonj, kam te zoti shumë shpresë,

Shqipëria këtej-tutje kshu po nukë do të mbesë.

Dua të dal majë malit, të shoh gjithë Arbërinë,

Vëllezërit shqipëtarë, që venë në pun' e vinë,

Burrat trima me besë dhe shpirtmir' e punëtorë,

Unju posht' e më ndih pakë, o motra im'e të gjorit!

Dhe fushatë gjithë lule e malet me dëborë.

O fushazëtë pëllore, që m'ushqeni Shqipërinë,

Do të këndoj bukurinë tuaj edhe bujqësinë.

Ti perndi e ligjërisë, që rri në malt të Tomorit,

Më ke leshrat të florinjta e të ergjëndtë krahrorë,

Ball' e gush' e faq'e llërë dhe këmb' e duar dëborë;

Sikundër do malësorët dhe pyjet e bagëtinë,

Duaj edhe fusharakët dhe arat' e bujqësinë,

Edhe ti, o mëmëz' e dheut, q'i fale dheut aq' uratë,

Sa pjell mijëra të mira e kurrë s'mbetetë thatë,

I dhe lul'e bar e gjethe, bim' e drith' e pem' e drurë,

Mlodhe gjithë bukuritë edhe kanisk ia ke prurë.

Të keqen, o symëshqerë, shikomë një herë në syt!

Si lulet' e si bilbili edhe unë jam djali yt

Gjithë këto farë lulesh e këtë të bukur erë,

0 notes

msymphony · 7 years

Text

Pain of Salvation+Port Noir – 9 Marzo´17-Teatro Barceló, Madrid

Es realmente una bendición poder volver a ver a Daniel Gildenlöw con nuevo disco y en plenas facultades, la última vez que lo vimos por aquí fue cerrando la primera edición del Be Prog!:My friend de 2014, recién salido de un serio problema de salud, tras una infección provocada por una bacteria en su espalda, donde el sueco pasó por un calvario en sus cuatro meses de recuperación y que impidió que acompañara a Transatlantic en la gira de “Kaleidoscope” ocupando su lugar Ted Leonard (Enchant, Spock´s Beard). Durante ese periodo a Daniel le dio tiempo para valorar muchas cosas y sacar ideas para su último disco, un trabajo que nos presentaron en esta velada, llamado “In the passing light of day”.

Texto y fotos: Toni Marchante

Siendo Domingo de Ramos, es una fecha proclive para que la gente abandone la urbe en busca de un contexto diferente que haga olvidar el ritmo de vida de la ciudad, además la bonanza del día invitaba a pasar el día fuera, pero pese a eso, para este evento la sala presentó un lleno generoso, ya desde el primer momento los teloneros disfrutaron de una sala repleta y con ganas de pasar un buen rato. Y la verdad es que pasamos una buena velada, con algo de retraso sobre la hora estipulada, pero gozando en todo momento de un buen sonido en la sala.

Port Noir

El trío sueco salió con el objetivo de darse a conocer abriendo con “Debris” pero un contratiempo por la rotura de una cuerda de la guitarra de Andreas Hollstrand y el cambio de bajo de Love Andersson rompieron inicialmente su actuación y les costó un par de canciones volver a coger las riendas, incluso Andreas tuvo que interpretar “Puls” con la guitarra de Daniel Gildenlöw. Una vez recobrada la normalidad supieron transmitir su oferta musical, con temas que nos recordaron a unos Katatonia más poperos con ciertos ramalazos a Leprous.

Su oferta es un estilo progresivo muy cercano al pop, sin virtuosismos ni complicaciones, con todas las pistas de teclado pregrabadas y con una base rítmica certera de la mano de Andreas "AW" Wiberg que estuvo correcto. Su actuación se basó en sus tres trabajos discográficos, dos discos y un EP, llevando el peso su álbum debut “Pulls” frente a su último disco del año pasado “Any Way the Wind Carries” que grabaron en Mijas (Málaga).El última tema “Thorns” el grupo se lo dedicó a su ex bajista Kalle Ojala fallecido recientemente, cuya fotografía enmarcada presidía el escenario en la parte frontal, justo al lado de un foco. Los suecos reaccionaron a tiempo y pudimos conocer su música, esperamos que para la próxima tengan más suerte.

Set List:

1.Debris 2.Puls 3.Exile 4.Onyx 5.Neon 6.Black from the Ink 7.Tide 8. Thorns

Pain of Salvation

Tras desmotar los instrumentos del grupo saliente se acondicionó el escenario para los cabezas de cartel, con dos tarimas al fondo, según se mira al escenario, a la izquierda los teclados y a la derecha la batería. Suena una intro y los músicos comienzan a invadir el escenario, la intro se enlaza con “Full Throttle Tribe” con Daniel presidiendo el escenario, descalzo como de costumbre, con una sencilla camiseta sin mangas, luciendo el colgante que aparece en el videoclip de “Meaningless” y dispuesto a darlo todo, cosa que por supuesto hizo.

No hizo falta calentar al público, la implicación de los asistentes en el estribillo era de entrega total. Tras la apertura llegaron de corrido los dos singles de su nuevo trabajo, la entretenida “Reasons” con sus constantes cambios y sus juegos de voces pusieron ya la sala patas arriba en la noche de las cuerdas rotas ya que Daniel también rompió una cuerda con un cambio rápido de instrumento que apenas alteró la marcha del concierto.“Meaningless” sonó perfecta y en ella podemos destacar a Ragnar que estuvo colosal a las voces.

Resultó curioso observar que las guitarras y el bajo estuvieron costumizados con el signo tribal de la portada del último disco para la interpretación de los temas pertenecientes al nuevo trabajo. A continuación la primera entrega de la saga Road Salt con “Linoleum” un tema que Daniel siempre ha considerado clave en la carrera de la banda y que siempre me ha gustado más en su interpretación en directo que en estudio. Fue curioso el arranque con vocalizaciones que arrancó Daniel y que la gente continuó con el célebre “Oé. Oé, oé, oé”.

Para aquellos que tenemos a su álbum “Remedy Lane” en un pedestal fue un gran regalo el que los tres temas siguientes pertenecieran a ese álbum, ahora que cumple quince años. La oportunidad de poder escuchar sus melodías bajo la ejecución de músicos distintos, ya que sólo Daniel permanece de aquel line up, ya era un aliciente muy interesante. “A Trace of Blood”, “Rope Ends” y “Beyond the Pale” nos hicieron pasar veinticinco minutos de ensueño donde Daniel usó una guitarra Parker Fly Deluxe muy típica de aquella época, vestigio probablemente de su paso por The Flowers King. Después vino otro de sus grandes clásicos “Ashes” de su “The Perfect Element, Part I” otro de sus grandes discos. A partir de aquí se retomó de nuevo los instrumentos customizados para interpretar dos temas más de su último trabajo que fueron “Silent Gold” y “On a Tuesday”. La sutileza de “Silent Gold” maravilló a los asistentes al igual que el tema de apertura del último disco que explosionó de forma contundente.

Daniel anunció un último tema y la gente mostró su desilusión, a lo que Daniel respondió que esa reacción del público es algo que le pasa en todos los países cuando menciona que es el último tema. Tocó cerrar con la saga Road Salt de la mano de “The Physics of Gridlock” casi diez minutos de odisea con sus partes narrativas en francés, quizás un tema que desentonó algo, pero que fue magistralmente interpretado de todas formas. Llegó el final y tras unos minutos de descanso reaparecen en el escenario para ofrecernos “The Passing Light of Day” canción que dedica a su mujer y donde entendemos perfectamente eso que dice siempre Daniel de que en directo interpreta canciones en las que sienta emociones y en esta las emociones fluyen a raudales. Preciosa la colaboración de sus compañeros a las voces y sutil e intenso Daniel a la voz, pura entrega. Así concluyó un magnífico concierto de esta grandísima banda que una vez más nos hicieron pasar una mágica noche.

Daniel es una referencia sin ningún género de dudas dentro del rock progresivo de los últimos tiempos y ha conseguido dar con una configuración en su banda que le dota de más personalidad si cabe y eso lo podemos incluso percibir de forma notable en su nuevo disco. La interpretación en directo pone de manifiesto este aspecto, él es el absoluto protagonista, pero el resto no se queda corto, la presencia sobre todo de Ragnar Zolberg que se nos presentó maquillado con la frente blanca mientras una franja de pintura negra cubría sus ojos, nos regaló una noche de buen saber hacer a la guitarra y unos coros en los tonos altos soberbios. El resto estuvo a la altura, Gustaf Hielm algo más discreto en la parte izquierda interpretó su bajo a la perfección, mientras al fondo un joven Daniel Karlsson se encargó de ambientar con sus teclados y su voz, mientras que Léo Margarit al fondo a la derecha nos deleitara con su batería apoyando también en las voces bajo su camiseta verde de Hulk. Gran banda que después de tantos años sigue en crecimiento y que nos seguirán dando alegrías y espectáculo.

Texto y fotos: Toni Marchante

Set list Pain of Salvation

1.Full Throttle Tribe 2.Reasons 3.Meaningless 4.Linoleum 5.A Trace of Blood 6.Rope Ends 7.Beyond the Pale 8.Ashes 9.Silent Gold 10.On a Tuesday 11.The Physics of Gridlock — 12.The Passing Light of Day

#gallery-0-5 { margin: auto; } #gallery-0-5 .gallery-item { float: left; margin-top: 10px; text-align: center; width: 20%; } #gallery-0-5 img { border: 2px solid #cfcfcf; } #gallery-0-5 .gallery-caption { margin-left: 0; } /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */

Placer de salvación en una noche mágica Pain of Salvation+Port Noir – 9 Marzo´17-Teatro Barceló, Madrid Es realmente una bendición poder volver a ver a Daniel Gildenlöw con nuevo disco y en plenas facultades, la última vez que lo vimos por aquí fue cerrando la primera edición del Be Prog!:My friend de 2014, recién salido de un serio problema de salud, tras una infección provocada por una bacteria en su espalda, donde el sueco pasó por un calvario en sus cuatro meses de recuperación y que impidió que acompañara a Transatlantic en la gira de “Kaleidoscope” ocupando su lugar Ted Leonard (Enchant, Spock´s Beard).

#crónica #daniel #fotos #madness #madrid #pain of salvation #progresivo

0 notes