#manuel millares | Explore Tumblr Posts and Blogs

Visit Blog

Explore Tumblr blogs with no restrictions, modern design and the best experience.

Fun Fact

Total funding amounts to $125.3M.

spawn-universe · 4 months

Text

Spawnuary Covers

Cover By Wayne Nichols

Cover By Edwin Artex Badillo

Cover By Renae De Liz and Inks Ray Dillon

Covers By Flaviu Pop

Cover By Marcos Millar after H.R. Giger.

Cover By Manuel Garcia

Cover By Leandro Franchino

Cover By Komilksman

Cover By Christopher Uminga

Cover By A-z Volt

Cover By Jamie Ryan

Cover By Edwin Artex Badillo

5 notes · View notes

mundillotaurino · 1 year

Text

Les résultats du week-end 4/5 mars 2023 : Olivenza, Villaseca de la Sagra, Lora del Rio

Tous les résultats du week-end !

Olivenza, Samedi 4 mars 6 toros de Domingo Hernandez (2/6) / Garcigrande pourEl Juli : une oreille et une oreilleAlejandro Talavante : salut et 2 oreillesEmilio de Justo : salut et salut Villaseca de la Sagra, Samedi 4 mars 6 toros de Conde de Mayalde pourAlvaro Lorenzo : silence après avis et une oreilleAngel Tellez : silence et 2 oreillesIsaac Fonseca : une oreille et salut après avis Angel…

View On WordPress

0 notes

afranciscomiradiezblr-blog · 2 years

Text

WW II ¿Extraños compañeros de “Aventura”?

Las guerras, todas las guerras las declaran políticos corruptos, las ganan los Generales de los dos bandos (Poco decentes ellos) e inevitablemente las pierde el Pueblo (Todos los Pueblos) que son los que al final pagan las consecuencias de los deleznables hechos cometidos por los anteriores...¿...?

El vehículo 'Amiral Buiza', comandado por el sargento Manuel Morillas (a la izquierda) en los Campos Elíseos de París el 26 de agosto de 1944.MEMORIAL DU MARÉCHAL LECLERC DE HAUTECLOQUE ET DE LA LIBÉRATION DE PARÍS-MUSÉE JEAN MOULIN

"Contra los alemanes teníamos el odio de lo que nos habían hecho en España y luchábamos con las tripas. […] Era una cuestión de honor". Las palabras de Rafael Gómez sintetizan por qué durante la Segunda Guerra Mundial miles de españoles se unieron a los aliados contra Hitler. Combatientes en la Guerra Civil, habían huido, derrotados, pero soñaban con reconquistar su país a Franco. El completísimo estudio La guerra continúa Voluntarios españoles al servicio de la Francia Libre (1940-1945), de la editorial Marcial Pons, rastrea las huellas de 1.150 jóvenes que lucharon en las Fuerzas Francesas Libres (FFL) desde junio de 1940 hasta la rendición del Tercer Reich, en mayo de 1945. A ese millar, se suman los 10.000, según los diferentes estudios, que lucharon en la Resistencia francesa. El autor del libro es Diego Gaspar Celaya (Zaragoza, 1982) doctor en Historia y especialista en el exilio español en Francia tras la contienda.

#Las guerras todas las guerras las declaran políticos corruptos las ganan los Generales de los dos bandos (Poco decentes ellos) e inevitablem #¿Historias cortas para no dormir y no tener pesadillas? ¡Caray que Tropa!#¿Recordando el futuro desde un pretérito imperfecto?#¿Extraños compañeros de Aventura?

2 notes · View notes

manuelhmompo · 2 months

Text

MANUEL H. MOMPÓ

Campo, 1982

Técnica mixta sobre papel

16 x 22 cm.

Ansorena Galería

COLECCIONES

28 DE FEBRERO - 5 DE ABRIL

@ansorenagaleria

Alcalá, 52. MADRID

[email protected]

+34 915 328 515

Ansorena ha querido congrerar a varios coleccionistas que, a lo largo de su vida, han reunido obras de distintos autores del S.XX en una muestra titulada COLECCIONES.

Las COLECCIONES de arte contemporáneo son fiel reflejo de nuestro tiempo y nuestras inquietudes, y los coleccionistas se convierten en custodios del patrimonio de su época.

Desde el año 2014 Ansorena Galería de Arte comienza esta serie de exposiciones que intentan reunir obras de reconocidos artistas, señal del afán coleccionista actual. De esta forma, en la sala podemos disfrutar hasta el 5 de abril de piezas de artistas como Joan Miró, Antoni Tàpies o Manolo Valdés, junto a un representativo grupo de obras de “El Paso” o ejemplos del mejor arte óptico de Sempere, junto a pequeñas joyas de Óscar Domínguez o Fernando Zóbel, por solo mencionar algunos.

Un total de veinticuatro artistas fundamentales para la historia del arte que están presentes en las mejores colecciones del mundo.

Peggy Guggenheim sostenía que "coleccionar es una forma de prolongar el placer de la posesión".

https://galeria.ansorena.com/es/exposicion/colecciones_3292024-001

#ansorena #ansorenagaleria #joanmiro #miro #antoriosaura #seanscully #millares #dali #canogar #farreras #cesarmanrique #calder #oscardominguez #feito #sempere #eduardoarroyo #hernandezpijuan #franciscobores #zobel #barcelo #chillida #mompo #manolomompo #Mompó #manuelhmompo #artmadrid #abstractart #arteabstracto #espacialismo

#informalismo

#abstractart #mompo #manuelhernandezmompo #spanishartist #abstractartist #spatialism #espacialismo #manolomompo #hernandezmompo #mompó

0 notes

12endigital · 3 months

Text

Más de un millar de judokas se citan en el Centro de Tecnificación en la Supercopa de España

Mil doscientos judokas de dieciséis autonomías y competidores de Francia, Portugal, Inglaterra y Andorra participan durante este fin de semana en el Centro de Tecnificación ‘Pedro Ferrándiz’ en la Supercopa de España ‘Isabel Fernández’. El alcalde Luis Barcala, que ha asistido este sábado a la sesión inaugural junto al vicealcalde Manuel Villar, y el concejal de Deportes, Toni Gallego, ha…

View On WordPress

0 notes

praza-catalunya · 7 months

Text

Antonio López, os xeitos de retratar a vida cotiá

O primeiro andar do edificio gaudiniano La Pedrera alberga este outono unha importante retrospectiva do pintor realista Antonio López. As súas pinturas, as súas esculturas, os seus magníficos deseños falan das teimas que o seu autor ten pola Humanidade, polo Tempo. Por que a infancia é ese estado tan enigmático? Por que López reitera sempre os mesmos temas? Temas que, en moitos casos, proveñen directamente das realidades máis próximas.

Lito Caramés

Antonio López. La Pedrera. La Cena

Si te acercas a una pared y la reproduces de manera fiel, puede ofrecerte todo el misterio de la vida y del mundo. Yo necesité adquirir experiencia para confiar en mi manera de ver el mundo real. (Antonio López, entrevistado en 2016).

No ano 1971 o director de cine Manuel Summers, na súa cinta Adiós cigüeña, adiós, plasma os comentarios dun profesor que –ao falar das artes que os tempos foron producindo en España– dilles aos alumnos: Recordad que ha sido España, precisamente, la cuna de los más grandes artistas del mundo. Velázquez, Goya, El Greco, incluso Picasso en su etapa azul. A ironía e sarcasmo de Summers son evidentes. No ano que se rodou o filme Picasso era unha celebridade mundial. Calquera ditadura é inimiga das artes.

Antonio López ten a potestade de ver nas cousas máis banais a mística da existencia. O artista (Tomelloso, 1936) segue a traballar, xa nos seus impresionantes debuxos de calquera tema, pinturas e esculturas. Mesmo López ten afirmado que a escultura, para el, é a forma completa de elaborar unha obra de arte. A complexidade das tres dimensións. Estes meses, na Pedrera -obra de Gaudí e Patrimonio da Humanidade- están instaladas máis de 80 obras do autor de Gran Vía, 1 de agosto, e moi variadas. A mostra, organizada pola Fundació Catalunya La Pedrera en colaboración co Drents Museum- titúlase Antonio López; así sen adxectivos. É a primeira exposición antolóxica que se organiza en Barcelona con obras do autor de La Cena. Unha magnífica retrospectiva.

O caso de Antonio López é o dun artista entregado á súa arte e creación. Comeza a pintar cara finais dos anos 50, e desde entón aínda non parou. Por tanto, as súas pinturas realistas -mesmo se podería dicir tradicionais- son coetáneas coas revoltas artísticas que outras e outros artistas encetaban xa por influencias foráneas, xa por oposición á ditadura franquista. En Madrid, onde el estudou e traballou sempre xurde neses anos o Grupo EL PASO, un mangado de rapaces novos (e rapaza) que apostan polo informalismo, pola arte abstracta e fundado por Juana Francés, Luís Feito, Manolo Millares, Rafael Canogar, Manuel Rivera, Antonio Saura, Antonio Suárez e o escultor Pablo Serrano (sorprendentemente a Juana Francés bótana fóra do grupo). Un dos seus froitos será a creación do Museo de Arte Abstracto de Cuenca. Nas obras destes poucos artistas latexas a rabia, a rebeldía. Quizais o que mellor evidencia esa oposición a unha ditadura sexan as pezas de Manolo Millares. Por que Antonio López non explorou eses vieiros de inconformismo social, de vangarda artística? As súas rebeldías endereitáronse cara outros eidos?; en reflectir a dura realidade que presidía a vida baixo a ditadura?

Antonio López. Obras dos anos 50

A mostra que agora se inaugura na Pedrera aniña un fato amplo e moi representativo de obras de López. Entre elas está a ben coñecida pintura La Cena, peza na que leva traballando décadas e que aínda non ten rematada, pois -igual que moitas outras das que comezou- segue “en proceso. Segundo o artista, nunca se sabe cando unha peza está acabada. Esta pintura pode parecer un bodegón; elementos diso ten. López admira a pintores como Zurbarán ou Sánchez Cotán, o místico dominador da frugalidade. Hai anos dixo Guillermo Solana, director artístico do Museo Thyssen-Bornemissa, que esta pintura tiene un aire casi eucarístico, sacramental. Están comiendo cosas muy normales, muy corrientes, con una vajilla muy corriente. Una cena muy sencilla, a la luz de una bombilla. La cena de una familia de los años 60, de una España en desarrollo pero, que tiene la solemnidad de un sacramento. Na pintura aparecen a muller do artista, María Moreno, tamén pintora, e mais a súa filla María. Ten contado a filla que o cadro foise facendo en longas horas de posado, ata o punto que o pai púñalles música e faláballes para que non durmisen. Unha frugal luz ilumina a mesa, deixando o resto na penumbra, seguindo ditados de Caravaggio ou Rembrandt. La Cena un bodegón barroco? Unha sinxela escena familiar? É moito máis ca todo iso. Tamén é un collage: a mazá e o bistec, xunto con outros elementos que inzan mesa e espazos domésticos son fotografías pegadas á tela. Non están pintadas. Unha obra de finais do século XX.

En 2016 Antonio López afirmou que tivo que aprender a confiar en mi manera de ver el mundo real. Os seus xeitos, my way; como a cantiga popular francesa que popularizou Paul Anka en inglés: Regrets, I’ve had a few / But then again, too few to mention / I did what I had to do / And saw it through without exemption / I planned each charted course / Each careful step along the byway / And more, much more than this / I did it my way.

Os bodegóns seguen o seu camiño; os vieiros que os e as artistas escollen para crear as súas visións das realidades son moi diversas. Por sorte. Os irmáns Santilari actualizan os seus bodegóns con plásticos transparentes e bandexas de aluminio. Non hai moitos anos elaboraron unha fantástica e sintética serie titulada 7 Pecats Capitals. Que mestría para atinar a crear a imaxe precisa da soberbia, por exemplo, cos mínimos elementos: unha caveira e pouco máis. As vanitas consagradas como alegorías. O xogo primordial entre Eros e Thanatos. A vida.

Agora, no mundo das tecnoloxías audiovisuais non podía por menos que a natureza morta se retratase nesas tecnoloxías. Tal é o caso do artista Ori Gersht, que mesmo semella que quixese transportar a Sánchez Cotán á actualidade.

Antonio López. Cabeza de bebé, 2008

Antonio López. La Padrera. María Moreno. De Chirico

Puede el hombre, si quiere, conducir su deseo / por vena de coral o celeste desnudo. / Mañana los amores serán rocas y el Tiempo / una brisa que viene dormida por las ramas. (F. García Lorca. Oda a Walt Witman. Poeta en Nueva York, 1940)

Na escena final do filme Las bicicletas son para el verano (J. Chávarri, 1984), a parella protagonista pasea por un parque de Madrid, verán de 1939. E di a muller: Qué bien que ha llegado la paz. E o home replícalle: No. Ha llegado la victoria que no es lo mismo; es peor. Comezaba a ditadura na que traballou Antonio López durante décadas.

En declaracións feitas a diferentes medios, López afirma que lle influíron moito o surrealismo e tamén a pintura metafísica. O surrealismo polo que ten de aproximación á vida, aos soños, ás aspiracións que se teñen en tanto que humanos. Neste senso, ao mirar pezas admirables que agora están en La Pedrera algunhas teñen unha retirada a creacións de Giorgio de Chirico, por exemplo. Nun dos seus libros o doutore Maurizio Calvesi -crítico de arte- establece unhas comparanzas entre Picasso e de Chirico como os dous máis grandes artistas do século XX, aínda que diferentes. Do pintor italiano afirma que representa: o inconsciente, turbado nos seus claroscuros pero imperturbable na súa soberanía (...) a poesía do tempo perenne (...) a dozura maternal (..) a regresión imaxinativa do curso e mais do recurso. En debuxos e pinturas como Cuatro Mujeres (1957) ou Cabeza griega y vestido azul (1958) López parece mirar para os xeitos de traballar e compoñer de de Chirico. Nesta última hai como choscadelas ao surrealismo: o fondo é a paisaxe real, tal cal de Tomelloso (rúa, as casas baixas), mentres que o primeiro plano semella falar de realidades e xeografías ben distantes. Unha cabeza de escultura clásica, grega, e ese vestido que flota no ar, indefinido, enigmático. No piso principal da Pedrera (vendo esta mostra) díxolle unha muller á unha compañeira de visita e referido a esta peza concreta: De boa gana colgaba eu esta pintura na miña casa!

Antonio López pinta a súa casa 2015 e ss

No ano 1961 casan Antonio López e mais María Moreno Blasco, pintora e compañeira de Antonio na Academia de Bellas Artes de Madrid. Que foi de María Moreno? Que se sabe? O caso desta artista, realista tamén, María Moreno Blasco é paradigmático do que lle aconteceu, e acontece, á meirande parte das mulleres: quedan relegadas a segundo plano. Non importa se son boas artistas (como Lee Krasner e Jackson Pollock), investigadoras, médicas, ... o patriarcado non consinte que as mulleres pasen por diante dos homes, que cheguen aos postos máis sobranceiros da sociedade. María Moreno foi pintora, expuxo en moitas vilas de Europa e os críticos destacan que as súas obras gozan dunha luz especial, forte, vibrante, que a diferencia doutros e doutras pintoras realistas compañeiras dela. Outra artista esquecida? Na actualidade as súas obras están en museos europeos, en coleccións de empresas e particulares. Para cando unha antolóxica desta grande artista?

Entre as obras presentes agora nas salas do piso Principal da Pedrera, a vivenda de 1.200 m2 dos señores Milà (avós de Mercedes Milà, por exemplo), destacan as esculturas ben coñecidas de Hombre y Mujer (1968-1994). As datas neste caso son importantes pois informan dos xeitos de traballar do artista: lentitude e revisión do que se supón que xa está feito. De Hombre o mesmo López ten contado parte da historia desta peza. Xa traballara moito nela, pero aínda así había algo que non lle agradaba. A cabeza si. A cabeza fíxoa mormente a partir das formas dun amigo, pero no corpo había algo que non lle agradaba. Con todo a escultura viaxou a unha exposición en Alemania, e alí comprouna, ano 1973, unha coleccionista alemá. Despois de vendela, e de que se pagase –afirmou o artista– pediulle á coleccionista que lle deixase levar a Madrid a peza para darlle uns retoques. Só retoques. A coleccionista accedeu, e López estivo retocando e cambiando case por completo o corpo ata o ano 1990. No ano 1990 Antonio López sabe que a coleccionista vendeu Hombre –que seguía no seu estudo- a Repsol. E Repsol acabou doándoa ao Centro de Arte Reina Sofía. Da outra peza, Mujer, en troques, López asegurou que foi posterior, pero que xa desde o comezo a atopou acertada, e que non lle deu tanto traballo. Da parella sorprenden as diferentes posicións e actitudes das figuras. Hombre móstrase tenso, cos ademáns de camiñar, o corpo máis cangado na perna dereita; mentres que Mujer é máis estática, pés xuntos, frontal, serena. Ao ver xuntas estas dúas pezas sorprende (sexa polo que sexa) a diferencia de estaturas entre ambas: as mulleres teñen que ser sempre “menos” ca os homes? Aínda que sexa de lonxe hai aquí un certo paralelismo con moitas das esculturas de Giacometti. O artista suízo case sempre presenta aos homes en actitude de andar, inclinados cara diante e cunha perna máis adiantada ca outra. Por contra as mulleres concíbeas como estáticas, frontais, como chegadas da arte exipcia ou da etapa Arcaica grega. López considera que toda estatua, sexa do material que sexa, debe ter pel, ha de mostrar as rugosidades ou texturas que lle corresponden. Por iso el imprima o metal ou a madeira cunha capa de pintura ou verniz, logo con outra, e outra ata atopar o tacto que considera que lle corresponde. Un mestre ata nos máis pequenos detalles.

Antonio López. Hombre y Mujer, 1968 a 1994

Antonio López. La Pedrera. El Sol del Membrillo

Os temas que trata Antonio López son sempre os mesmos. Prioritariamente a figura humana, xa en debuxo, en pintura ou en escultura. E logo outros aspectos que rodean a vida humana: a produción de alimentos, a familia, as vivendas, as cidades. O artista ten poucos temas, pero volve sobre eles continuamente. E para unha mesma obra igual. Estuda, proxecta, retoca e retoca. Esta liberdade para poder traballar ao ritmo e coas técnicas que lle peta, débese –afirmou– a que non traballa por encargo. O encargo elimina a liberdade; os artista nestes casos ten que confeccionar o que lle piden, e do xeito que lle piden.

Un dos mellores xeitos de aproximarse de feito certeiro aos modos de traballo de Antonio López é revisionando o filme que Victor Erice argallou e filmou El Sol del Membrillo (1992). O filme é simplemente (e dificultosamente) asistir ao intento de Antonio López de pintar un marmelo que, en pleno verán, está cheo de follas verdes, e de froitos. O pintor figurativo insiste nos deseños preparativos para a posterior pintura. O problema foi que os días foron pasando, as cousas mudando, e a árbore cangouse con máis peso, perdeu follas... A loita dos humanos contra o Tempo. Impresionante testemuña do traballo dun artista serio e realista. Antonio López sempre á procura da transcendencia da vida humana. Como deixou escrito Rainer María Rilke no seu poema Maxia:Tales formas xorden / dunha transformación indiscriminable: sinte e cre! / É frecuente sufrirmos polas chamas que se volven cinzas. / Mais na arte é o po o que se fai chama. No filme de Erice (que conclúe coa non-pintura do marmelo) asístese á loita dun artesán contra o paso do tempo, á impotencia ante a continxencia. Só axudándose de fotografías podería López rematar a obra tal e como a comezou. Como exemplo da meticulosidade e disciplina do pintor, vale lembrar que espetou no chan dúas puntas grandes; e cada día colocaba a punta dos seus zapatos tocando os devanditos cravos. Só así se autogarantía que tiña a mesma visión, a mesma perspectiva da escena.

Antonio López. Debuxo do seu estudo, 1970-73

Antonio López, con 87 anos ao lombo, é unha persoa que segue a traballar arreo. Conta que ten uns 100 proxectos en marcha! Seguindo coas súas filias, agora está pintar as estancias da súa casa en diferentes horas do día, ou en diversas accións. E na Pedrera é doado contemplar agora soberbios debuxos do seu estudo. Son vistas do seu baño, dunha ou outra estancia onde -por suposto- non hai nada especial nin acontece ren. O que si hai é a excelencia do traballo dun grande artista.

A súa peza escultórica Fátima (en escaiola na exposición) xa é unha escultura pública duns 8 metros de alto no concello de Coslada. Está a preparar outras. Na exposición que agora se comenta instalada na Perdrera hai varios estudos (deseños) para unha escultura pública de máis de 2 metros de altura que leva por nome Hombre andando, e que seguramente acabará nalgunha praza de Albacete. Cando a remate (se a acaba) será unha das derradeiras pezas que elabore. Curiosamente o último traballo que esta a facer o grande escultor Auguste Rodin é a peza inacabada L’Homme qui marche. Con todas as diferencias de concepto e de postulados estéticos (Rodín é o escultor do dinamismo, da tensión; López vai máis polos vieiros da serenidade clásica dun Policleto) sorprende descubrir como estes dous grandes artistas poden rematar as súas dilatadas vidas de creación con resultados similares.

Lito Caramés

EXPOSICIÓN: Antonio López

La Pedrera

ata o 14 de xaneiro de 2024

0 notes

dan6085 · 10 months

Text

Top 20 of the greatest bands in the Philippines with details of their period of activity and some of their notable members:

1. Eraserheads (1989-2002) - Ely Buendia, Marcus Adoro, Buddy Zabala, Raimund Marasigan

2. Rivermaya (1994-present) - Rico Blanco (1994-2007), Bamboo Mañalac (1994-1998), Mark Escueta, Nathan Azarcon

3. Parokya ni Edgar (1993-present) - Chito Miranda, Vinci Montaner, Darius Semaña, Gab Chee Kee

4. Kamikazee (2000-2015) - Jay Contreras, Jomal Linao, Led Tuyay, Puto Astete

5. APO Hiking Society (1973-2010) - Danny Javier, Jim Paredes, Boboy Garovillo

6. Silent Sanctuary (2001-present) - Sarkie Sarangay, Anjo Inacay, Chino David, Allen Calixto

7. Sandwich (1998-present) - Raimund Marasigan, Diego Castillo, Myrene Academia, Mike Dizon

8. The Dawn (1985-present) - Jett Pangan, Carlos Balcells, Francis Reyes, JB Leonor

9. Asin (1977-1995) - Lolita Carbon, Mike Pillora, Cesar Bañares Jr., Pendong Aban Jr.

10. Wolfgang (1992-present) - Basti Artadi, Manuel Legarda, Mon Legaspi, Francis Aquino

11. Up Dharma Down (2004-present) - Armi Millare, Carlos Tanada, Ean Mayor, Paul Yap

12. Razorback (1990-present) - Kevin Roy, Tirso Ripoll, David Aguirre, Brian Velasco

13. The Youth (1990-2002) - Dodong Cruz, Erap Carrasco, Robert Javier, Top Suzara

14. Imago (1999-present) - Aia de Leon, Zach Lucero, Myrene Academia, Mervin Panganiban

15. True Faith (1992-present) - Medwin Marfil, Jake Lumacad, Eugene Marfil, Macky Macaventa

16. Cueshé (2005-present) - Jay Justiniani, Jovan Mabini, Fritz Labrado, Ruben Caballero

17. The Bloomfields (2004-present) - Rocky Collado, Lakan Hila, Louie Poco, Miggy Chavez

18. South Border (1996-present) - Jay Durias, Duncan Ramos, Vince Alaras, Kell Gatdula

19. Orange and Lemons (1999-present) - Clem Castro, Ace Del Mundo, JM de Arce, Mcoy Fundales

20. 6cyclemind (2001-present) - Ney Dimaculangan, Chuck Isidro, Bob Caña, Vic Aquino

These bands have made a significant impact in the Philippine music industry and have contributed to the diverse and rich cultural heritage of the country.

0 notes

webelpuntosobrelai · 2 years

Text

Rompe “tren maya” con casi 30 años de trabajo del corredor biológico mesoamericano

Por: Jorge Carrillo (Especial) Chetumal.- Fue en diciembre de 2018 a la entrada de la presente administración federal a cargo de Andrés Manuel López Obrador, cuando se sepultaron casi tres décadas de trabajo en beneficio de pobladores de más de un millar de comunidades, herederas de la más rica biodiversidad en sus territorios en la región. Fue en esa fecha fatídica cuando se da por concluido el…

View On WordPress

0 notes

abstracteddistractions · 4 years

Photo

Manuel Millares, “Cuadro” (Picture), 1957,

Oil on Hessian, 98 x 130 cm

Museo Nacional Centro De Arte Reina Sofia

#art #painting #abstractart #abstraction #abstract #oil #hessian #manuel millares #reinasofia #forms #1957

21 notes · View notes

silensloquor · 5 years

Text

Millares 1965 by Rafael Alberti (1902-1999): Translated by us

Manolo Millares (1926-1972) was a Spanish artist known for his use of sackcloth in his work. Primarily an abstract expressionist (”informalismo” follower), dadaism, collage, assemblage art, arte povera, affichage, dripping and action painting were not unfamiliar to him, in an unclassifiable hodgepodge of a style, as were fracture and Weltschmerz of man in post-Civil War Spain, whose plight he also tried to express in his work. At any rate, "Goya’s most beloved son” ("hijo entrañable de Goya"), as someone put it once, or "a genuine artist, no less," as André Pieyre de Mandiargues said.

Poet Rafael Alberti dedicated this piece to Millares in 1965.

Portrait of Manolo Millares.

Millares 1965

In Rome or in Paris, New York, Buenos Aires, Madrid, Calcutta, Cairo...

all over the place, still, there lies ragged sackcloth, mangled shoes grown into the bone, stumps, hard debris, calcified remains, deep pits, dry landscapes in long-forgotten rust, or in congealed blood, in human skin, shriveled akin to dead lava, tragic wrinkles, signs that accuse, that scream, even though mouthless, silent howls that hurt as much as silence does.

Whence all this rubble, the crippled shatter, vents that grow bigger by the minute, slow ribbons of tatter'd weave, jumble of curdy rubbish, chalky dust cloud, bright reds, whence then?

What's to spring thereof, what's to happen, what's to sprout of this violent fright, what's to vanquish these blind, sorry hides once one starts shredding the threads, or suddenly bites at the open seams, illuminating the color black, the minium and the calcium that gleam imperceptibly, able to conceive of the newest beauty? Oh, but then, meanwhile, a "Caution, danger of death" lurks in hiding beneath all the darn, fretted reality.

Keep your hands off, don't you wave a finger, you the oversensitive killjoys. Rats, don't you dare sneak down these drains. Livid from usury, paled with nothingness, back off, back off, don't you step over here, don't you try to even leave a footprint, nor drop a nascent glance. An electric storm is advancing that Will surely scorch you, and so will a lightning, a lightning, an underground lightning Already a-kneading at the face of such disconsolate rubble.

Artwork by Manolo Millares.

Millares 1965

En Roma o en París, Nueva York, Buenos Aires, Madrid, Calcuta, El Cairo… en tantísimas partes todavía, hay arpilleras rotas, destrozados zapatos adheridos al hueso, muñones, restos duros, basuras calcinadas, hoyas profundas, secos mundos de preteridos oxidados, de coagulada sangre, piel humana raída como lava difunta, rugosidades trágicas, signos que acusan, gritan, aunque no tengan boca, callados alaridos que lastiman tanto como el silencio. ¿De dónde estos escombros, estos mancos derrumbes, agujeros en trance de aún ser más agrandados, lentas tiras de tramas desgarradas, cuajados amasijos, polvaredas de tiza, rojos lacre, de dónde? ¿Qué va a saltar de aquí, qué a suceder, qué a reventar de estos violentos espantajos, qué a tumbar esta ciega, andrajosa corambre cuando rompa sus hilos, haga morder de súbito sus abiertas costuras, ilumine sus negros, sus minios y sus calcios de un resplandor rasante, capaz de hacer parir la más nueva hermosura? Ah, pero mientras tanto, un “No toquéis, peligro de muerte” acecha oculto bajo tanta zurcida realidad desflecada. Guardad, guardad la mano, no avancéis ningún dedo los pulidos de uñas. Ratas, no os atreváis por estos albañales. Lívidos de la usura, pálidos de la nada, atrás, atrás, ni un paso por aquí, ni el intento de arriesgar una huella, ni el indicio de un ojo. Corre un temblor eléctrico capaz de fulminaros y una luz y una luz y una luz subterránea que está amasando el rostro de tan tristes derribos.

Artwork by Manolo Millares.

#rafael alberti #spanish poetry #poet #spanish poet #generation 27 #juan ribó #juan ribó chalmeta #juan ribó translator #juan ribó chalmeta translator #irina urumova #irina urumova translator #manolo millares #manuel millares

1 note · View note

mundillotaurino · 2 years

Text

Les résultats du week-end 29/30 octobre 2022 : Ubrique, Cazalla de la Sierra, Méjanes, Gimeaux

La 100ème de Morante, festival à Méjanes, Fiesta Campera à Gimeaux

Ubrique, Samedi 29 octobre 6 toros de Fermin Bohorquez/Carlos Nuñez pourAndrés Romero (rejoneador) : salut et 2 oreilles et la queueMorante de la Puebla : salut et 2 oreillesPablo Aguado : une oreille et une oreille Cazalla de la Sierra, Dimanche 30 octobre 2022 6 novillos de Manuel Angel Millares pourMarcos Linares : une oreille après avis et 2 oreilles après avisDiego Bastos : 2 oreilles et…

View On WordPress

#Cazalla de la Sierra #Gimeaux #Méjanes #Morante de la Puebla #Ubrique

0 notes

manuelhmompo · 2 months

Text

MANUEL H. MOMPÓ

Sin título, 1966

Óleo sobre cartulina

54 x 75 cm.

Ansorena Galería

COLECCIONES

28 DE FEBRERO - 5 DE ABRIL

Alcalá, 52. MADRID

[email protected]

+34 915 328 515

Ansorena ha querido congrerar a varios coleccionistas que, a lo largo de su vida, han reunido obras de distintos autores del S.XX en una muestra titulada COLECCIONES.

Las COLECCIONES de arte contemporáneo son fiel reflejo de nuestro tiempo y nuestras inquietudes, y los coleccionistas se convierten en custodios del patrimonio de su época.

Un total de veinticuatro artistas fundamentales para la historia del arte que están presentes en las mejores colecciones del mundo.

Peggy Guggenheim sostenía que "coleccionar es una forma de prolongar el placer de la posesión".

https://galeria.ansorena.com/es/exposicion/colecciones_3292024-001

#informalismo

#abstractart #mompo #manuelhernandezmompo #spanishartist #abstractartist #spatialism #espacialismo #manolomompo #hernandezmompo #mompó

0 notes

arqui-mequedo · 4 years

Text

Una de las obras de Manuel Millares nos ha servido de inspiración, concretamente una pintura sobre arpilleras cosidas que se encuentra en el Museo de Arte Abstracto Español de Cuenca. Nos ha ayudado a hacernos una idea de como seria el terreno situado entre los núcleos poblacionales de la localidad de Guardias Viejas tras haber sido engullido todos los invernaderos que los separaban.