#kleurenblind | Explore Tumblr Posts and Blogs

zielsvlucht · 4 years

Text

29/02/2020

Op school leerde ik ooit dat licht samen bundelde in onze ogen, en dat het beeld van de buitenwereld dan ondersteboven op ons netvlies terecht kwam. Om te voorkomen dat we alles ondersteboven zien, “corrigeren” onze hersenen het beeld dan. Onze ogen, de camera’s, zien alles ondersteboven, maar wij interpreteren het “juist” dus het is geen probleem meer.

Ik heb altijd al sceptisch tegenover dit idee gestaan. Ik weet hoe dom dat klinkt. Ik ben immers geen wetenschapper, geen bioloog, geen neuroloog. Ik weet hier minder dan niets over en ik heb geen goede reden om te geloven dat mijn schoolboeken en/of de wetenschappelijke consensus dit bij het verkeerde eind zouden hebben. En toch, sta ik er sceptisch tegenover want voor mij is dit gewoon helemaal geen logisch idee.

Dat onze ogen de wereld ondersteboven zien, dat is logisch. Dat is fysica. Maar dat er een nood zou zijn om dit omgekeerde beeld daarna om te draaien, dat is het absurde voor mij. Want op welke manier is een omgekeerde wereld een probleem?

Stel je nu even voor dat wij de wereld werkelijk ondersteboven zagen en dat onze hersenen het niet corrigeerden. Als we rond kijken zien we dat de aarde boven ons hangt en dat de hemel onder ons ligt. En wij plakken aan de aarde. We vallen niet naar beneden, want de zwaartekracht is een kracht die ons naar boven trekt, naar de Aarde toe. Het is niet een kracht die ons trekt naar wat wij als “beneden” ervaren. Als wij als een soort de wereld omgekeerd zagen, dan zouden we denken dat alles naar boven valt. Het zou niet verwarrend zijn voor ons. Wij konden gewoon rondlopen. Trappen op, trappen af. Wij konden zwemmen door water, en varen op boten, en rijden in wagens, en vliegen in vliegtuigen. Als we de wereld zo zagen vanaf het begin, zouden we het dan zelfs merken dat we de wereld eigenlijk ondersteboven ervaarden? Zou het ons hinderen? Ik denk werkelijk van niet.

“Oké maar Roel,” hoor ik je nu denken. “Wat als je de wereld ondersteboven ziet en je voor een boekenrek gaat staan. Je wilt het bovenste boek uit de rek nemen, maar het boek dat jij ziet als het bovenste boek van de rek is werkelijk het onderste boek van de rek. Het is het boek dat het dichtst bij de aarde is. Dus je strekt je arm uit naar boven, maar eigenlijk neem je dan het verkeerde boek. Je zal je arm willen uitstrekken naar boven maar je zal je eigen arm naar onder zien bewegen. Je arm zal naar de top van de boekenrek bewegen, van de aarde weg, want dat is waar “boven” écht is. En dan ben jij in de war want je ziet jezelf omgekeerde dingen doen. Dit is toch wel ongetwijfeld iets dat mensen zou hinderen? Dat is toch een reden voor het brein om het beeld om te draaien?”

Ik denk van niet. Want wat is boven en wat is onder? Je geeft je arm geen instructie om naar “boven” of “onder” te gaan. Je arm gaat naar waar jij wenst dat die gaat en welke richting dat dat is, is afhankelijk van hoe jij richtingen ervaart en hoe jij gewend bent te bewegen in bepaalde scenario’s. Het enigste dat in je weg kan zitten is spiergeheugen, maar dat zou je niet hebben als je de wereld al ondersteboven zag sinds je geboorte.

Het is alsof je een computer spel speelt met een controller, maar de joysticks zijn geïnverteerd. Deze computer-spel-analogie is trouwens geen hypothetisch iets. Dit gebeurt echt. Vroeger was de camera joystick (meestal de rechter) in spelen vaak geïnverteerd tegenover nu, en als je dat niet gewend bent dan is het erg lastig om de camera te besturen in oude spelletjes. Maar je went er aan, en het lukt wel. En belangrijker: omgekeerd gaat ook. Veel mensen speelden vroeger spelletjes, en hebben er nu soms moeite mee als ze een nieuw computer spel spelen waar de richtingen van de joysticks standaard anders zijn. Daarom hebben quasi alle spelen vandaag de mogelijkheid om in de instellingen de x en y assen van de joysticks te inverteren, voor zij die niet willen overschakelen en zij die niet tegen hun gewoonte in willen vechten om een spelletje te spelen.

Zijn game controllers geen bekend terrein voor jou? Er bestaat ook zoiets als een prismabril. Dat is een bril die je kan opzetten, die voor jou de wereld omgekeerd of in spiegelbeeld zal zetten. Er zijn al talloze experimenten gedaan met dat soort brillen, voornamelijk door een zekere Ivo Kohler en een Theodor Erismann. Het blijkt dat een mens veel moeite ervaart wanneer die zo’n omkeerbril op zet. Maar ook dat als hij de bril voor ongeveer 10 dagen blijft dragen, dat hij dan volledig zal wennen aan de verandering en terug normaal zal kunnen functioneren. Als hij dan de omkeerbril weer afzet, zal het weer 10 dagen duren voor hij weer opnieuw aan de normale omstandigheden gewend is. (Ik ben trouwens 90% zeker dat dit verhaal ook al eens vermeld werd in een aflevering van Scheire en de schepping, maar ik kan niet meer terugvinden welke aflevering.)

Dus zou het werkelijk een probleem zijn als wij als mensen de wereld ondersteboven ervaarden? Het antwoord lijkt te zijn: “Ja, voor hoogstens 2 weken wel.” Maar als we de wereld al sinds de geboorte als ondersteboven ervaren kan je er van uit gaan dat we er geen moeite mee zouden hebben in ons uiteindelijke leven. Dus waarom dan zouden je hersenen dat beeld zogezegd “omdraaien” om het te “corrigeren” alsof er een correcte hoek bestaat waaruit we naar de wereld horen te kijken?

Stel nu dat je geboren wordt met de super zeldzame en onbestaande aandoening die er voor zorgt dat je ogen met netvlies en al ondersteboven in je schedel zitten. Dan zie je eigenlijk de wereld “juist”, maar zouden je hersenen het dan daarbovenop nog eens omdraaien zoals er naar verluidt bij iedereen gebeurt? Zodat je dan toch de wereld ondersteboven zag? Of zouden je hersenen zien dat het beeld al juist staat en de correctie achterwege laten? In beide gevallen zou het geen verschil uit maken: Jij zou nooit merken dat er iets mis was, tot een dokter eens goed naar je ogen keek dan misschien.

Weet je wat ik denk? Ik denk dat het compleet onnodig is voor je hersenen om de wereld terug op zijn juiste kant te zetten. Ik denk dat onze hersenen met de wereld om kunnen, waar boven, onder of links en rechts dan ook zijn. Ik denk dat er helemaal geen reden is voor de natuur om ooit zo’n dom ingewikkeld mechanisme te ontwikkelen dat voor ons het beeld dat we zien omdraait, gewoon omdat het zo juist lijkt. Zorgen dat de mens gewoon kan functioneren met een ondersteboven visie van de wereld is sowieso makkelijker voor de evolutie om te verwerkelijken. Ik bedoel er zijn dieren die kleurenblind zijn en de evolutie heeft er niet veel aan gedaan om daar iets aan te veranderen gewoon “omdat ze anders de wereld niet juist zien”. Die dieren zijn kleurenblind omdat ze helemaal geen kleuren hoeven te zien. Een koe eet bijna exclusief groene dingen, hoeveel meer kleuren is het nuttig voor zo’n beest om te kunnen zien? Een koe lijdt er niet onder omdat het geen rood kan zien, dus de evolutie doet er niets aan. Zo werkt evolutie. Een probleem moet enkel opgelost worden door de evolutie, als dat probleem ook echt een probleem is voor die soort. Dat onze ogen de wereld ondersteboven in ons hoofd projecteren is werkelijk geen probleem.

(Oké die vergelijking met die koe werkt niet helemaal want koeien zien ook geen groen, maar je begrijpt wat ik er mee wil vertellen :p)

En “ondersteboven” is sowieso nooit een probleem want in de natuur bestaat er niets zoals “ondersteboven”. Alles is gewoon zoals het is en het heelal heeft op zijn minst drie dimensies en geen boven of onderkant. De Aarde ook niet. Jij en ik ook niet. Nee, ik ben bijna zeker dat de wereld zoals we die ervaren alleen maar juist lijkt, omdat we die zo ervaren. Ik denk niet dat onze hersenen een beeld moeten corrigeren zodat wij dat als “juist” zouden ervaren. Ik denk dat wij welk beeld dan ook dat we zagen zouden accepteren als de wereld zoals het was, al was het verschrikkelijk foutief. Het hoeft niet omgedraaid te worden. Wij weten immers al lang dat wat wij waarnemen op veel vlakken foutief is, maar toch ziet alles er perfect normaal uit.

En weet je wat ik écht denk? Ik denk dat in alle waarschijnlijkheid onze hersenen helemaal niets corrigeren. Ze corrigeren onze spiercontrole en coördinatie, maar waarom zouden onze hersenen dat beeld omdraaien? Ik denk dat ALS er een “juiste” manier was om naar de wereld te kijken, dat het het omgekeerde zou zijn van wat wij nu zien.

Je staat niet bovenop de wereld. De wereld hangt boven jou. De hemel zweeft onder je. Je voorhoofd is onder je ogen. Wanneer je praat beweegt je mond boven je. Je hoofd hangt aan je nek, die aan je lichaam hangt, dat aan je benen hangt, die aan de aarde hangen. Maar je bengelt niet, je hangt niet echt. De zwaarte kracht trekt je altijd omhoog zodat je daar blijft, net als het alles op de wereld omhoog trekt, naar die grote bal boven je. De aarde houdt ons allemaal bijeen. Zo is het gewoon. Wij staan niet op iets. Wij plakken met zijn alle vast aan een groot raar hemellichaam ergens in de ruimte. Onze ogen zien de wereld ondersteboven en we denken dat het zo hoort, maar het maakt niet uit. Het had even goed omgekeerd kunnen zijn. Onze ogen moesten het gewoon vanuit één hoek zien en de evolutie heeft een willekeurige hoek gekozen. Wij konden nooit alles tegelijk zien.

‘T is maar een gedachte.

#schrijfsel #ik ben echt compleet gestoord hè?#dinosaurussen zijn een hoax #de aarde is plat #de regering is bijen #duiven worden 's nachts vleermuizen en niemand heeft het door #nederlands #vlaams #perceptie #gedachte #gedachten

2 notes · View notes

angelsuenos · 4 years

Text

Een uur lang, zitten wij samen in de trein.

Totale onbekende voor elkaar.

Geen woord word er gesproken.

Geen zichtbare verbintenis

Alleen het raam

Die ons de afspiegeling laat zien

Van onze reisgenoot

Het raam

Waar we afwisselend in kijken

Dromend, verwarmend aan wat het laat zien

Tot onze ogen kruisen

En we beide niet weten hoe snel we weg moeten kijken

2,3 misschien 5 minuten hou ik het vol

En dan, dwalen mijn ogen weer naar het raam

Voor ieder ander een doodgewoon raam

Voor mij, een weerspiegeling

Een weerspiegeling van jou

Van je twinkelende ogen

Mokkabruin met een gouden tint

Het zou goed kunnen dat het raam, mij kleurenblind maakt

But nobody cares

Je strakke gezichtslijnen geven je wijsheid

Maar je zachte uitstraling brengt dat perfect in balans

Shit! Je kijkt weer.

Heb je mij zien staren?

Bijna zien wegsmelten?

Geforceerd richt ik mijn ogen op het andere raam

Het raam wat mij uitzicht bied

Over de verlaten uitgestrekte en vooral levenloze akkers

Saai maar minder awkard

Ik voel je ogen branden

Maar ik durf niet meer te kijken

Straks betrap je mij opnieuw

En wie weet, heb jij wel het lef om wat te zeggen,

En dan, ik kan je niet negeren

Maar reactie geven

Zonder dat ik als stotterend verlegen puber meisje overkom

Zal niet lukken.

En dat is niet echt een indruk die ik wil meegeven

Als de stoere, onafhankelijke, spontane dertiger die ik normaal ben

De trein stopt

En ik moet eruit

Voordat ik uit stap,kijk ik nog eenmaal om

Mijn blik eindigt recht in jou ogen

Mokkabruin met een goud tintje

Je glimlacht, ik glimlach terug

Moed verzameld om wat te zeggen

Maar dan, wordt het sprookje afgebroken

Door het fluitje van de conducteur

Afgebroken, nog voor het begonnen was.

#treinen #verliefd #sprookje

1 note · View note

blikopenerssma · 4 years

Text

Wist je dat: De Bob Ross Editie Plus de Ware Identiteit van Pierre Brassau

Vandaag hebben we verschillende feitjes over ieders favoriet Bob Ross, én vertellen we je alles over de mysterieuze Pierre Brassau, die in 1964 in een galerij in Zweden ontdekt werd.

🎨Bob Ross filmde iedere aflevering van zijn serie ‘The Joy of Painting’ (en dat waren er 403!!) gratis. Hij verdiende zijn geld met het verkopen van zijn eigen merk schilderbenodigdheden en lesgeven.

🎨Bob Ross was ook erg toegewijd aan zijn fans. Hij ontving 200 brieven per dag, en als mensen die hem regelmatig schreven opeens niets meer van zich lieten horen, belde hij ze om te kijken of het wel goed met ze ging.

🎨En het laatste Bob Ross feitje van deze post: een fan zei een keer tegen hem dat hij nooit zou kunnen schilderen, omdat hij kleurenblind was en alleen maar grijstinten zag. Ross maakte daarop een hele aflevering waarin hij alleen maar schilderde met grijstinten.

🎨In 1964 toonde een Zweedse galerij vier schilderijen van de onbekende kunstenaar Pierre Brassau. Critici prezen de werken, op eentje na, die vond dat ‘een aap had dit gekund’. En hij had gelijk, een aap had dit inderdaad gekund. Sterker nog, een aap had dit gedaan. Pierre Brassau bestond helemaal niet, en was eigenlijk Peter de chimpansee. Journalist Åke "Dacke" Axelsson wilde testen of critici het verschil tussen echte avant-garde moderne kunst en het werk van een chimpansee konden zien. Nou, niet dus! Een critici schreef zelfs: ‘’Brassau schildert met krachtige lijnen, maar ook met duidelijke vastberadenheid. Zijn penseelstreken draaien met woedende precisie. Pierre is een kunstenaar die presteert met de delicatesse van een balletdanser.’’ Nadat de hoax was onthuld, stond Rolf Anderberg erop dat het werk van Peter 'nog steeds het beste schilderij in de tentoonstelling was. Een particuliere verzamelaar kocht een van de werken voor 90 dollar (gelijk aan $742 in 2019).

Peter aka Pierre Brassau

#wist je dat #bob ross #pierre braussau #kunst #kunst weetjes #kunst feitjes #leuke weetjes #leuke feitjes #weetjes #feiten #art facts #fun art facts #fun facts #art #moderne kunst #schilderkunst #blikopeners

1 note · View note

twr72 · 7 years

Photo

#ultra #float #contemporary #clubbing #rave #grooves #techno #colour #kleurenblind #tracky #weekend #feel #move #rhythms #yellow #love #original #strobe #brown #vibe #pulsend #prime #oldskool #stripped

0 notes

stuyfssportverhalen · 2 years

Text

Scheur

De koersfiets uit de jaren vijftig? Veredelde bokkenkarren, van kleur voorzien door een fantasieloze en hoogstwaarschijnlijk kleurenblinde spuiter. Fietsen waarmee een ouderling op zondag wel gezien mocht worden. Om op zo’n fiets een brug over te komen, laat staan een berg, was een godswonder. Voor er één trap werd gegeven, waren onze naoorlogse renners al in het nadeel. Goddank voor die jongens,…

View On WordPress

#Bianchfietsen #BuddClub #Fausto Coppi #Tour de France 1951 #Tullio Campagnolo

0 notes

nielscoosemans · 2 years

Text

FASE II

TECHNIEK - TACTIEK

Mijn gekozen TECHNIEK die ik voor deze week heb gebruikt is een digitale collage.

Wat mij opviel bij de referentie van Olzweg is dat het groene zeer sterk aanwezig is en voornamelijk de bovenhand neemt. Daarom wou ik een TACTIEK gebruiken waarbij ik een context creëer van iemand die kleurenblind is en waarbij dat effect van het felle en opvallende groen eigenlijk wegvalt.

0 notes

waaromdansjenietmetmij · 6 years

Text

“Als daar een zwarte stoel staat en jij zegt dat ie wit is, dan is ie voor jou wit, en dan ga ik zelfs twijfelen of ik kleurenblind ben, terwijl het niet eens kleuren zijn.”

- Daniëlle Damhuis

3 notes · View notes

finalprojectloukaeben · 3 years

Text

Stage: dag 2

Dag 2 4 februari

Het leuke aan Sanne is dat ze niet kan stil zitten. Bezige bij zou haar totem zijn in de scouts. Daarmee heb ik wel altijd iets te doen of iets waar ik uit kan leren. Deze dag had ze een call met een Duitse radiozender over haar reeks Island of the Colorblind. Ze deed haar verhaal over het eiland Pingelap en hoe iedereen daar kleurenblind was. Ze had het over de perspectie van kleurwaarneming. Kortom inspireerde zij mij. Deze reeks is gefotografeerd in het infrarood zodat de kleuren in haar beelden afwijken van de realiteit. Net zoals deze inwoners op Pingelap een afwijkend zicht hebben op de wereld. De vraag is, is dit iets negatief of zorgt dit ervaar dat zij een unieke manier van kijken hebben ontwikkeld t.o.v. de wereld. Het is gewoon zo een intrigerende reeks en een unieke manier van fotograferen.

Ik fotografeer vooral vanuit gevoel en van wat er op mij afkomt. Maar dat zorgt ervoor dat ik bitter weinig controle heb over mijn proces van het fotograferen en het zorgt voor ontzettend veel onzekerheid. Sanne heeft al een heel idee uitgewerkt van wat ze exact wilt fotograferen voor ze haar onderwerp benadert. Ze vertelde mij dat het belangrijk is om al een duidelijk plan te hebben voor je gaat shooten. Tijdens het shooten kan je je dan wat mee laten varen met de flow van dat moment. Maar als je een duidelijk idee hebt in je hoofd dan ontluiken de beelden die je wilt voor je ogen en dan is het enkel nog maar op de knop drukken (bij wijze van spreken). Dit was eigenlijk een nieuwe manier voor mij om te kijken naar fotografie. Ze inspireerde mij om meer research te doen naar wat ik eigenlijk op beeld wil zetten en ze liet mij zien dat dit een heel groot en belangrijk proces is.

Om 13 uur vondt er nog een call plaats met het productiehuis, ‘De mensen’. Deze call ging over de verfilming die Sanne wilt verwezenlijken van haar reeks over Pingelap. In feite wilt zij een documentaire erover maken, want het is zo een interessant onderwerp. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik pikte er wel belangrijke weetjes van op, zoals het beter is om een film te hebben van één uur in plaats van 20 min. 20 min film is een moeilijk formaat om te verkopen en is enkel echt handig voor te vertonen op een foto- of filmfestival. Ook werd er verscheidenen keren duidelijk gemaakt aan Sanne dat film een andere dynamiek heeft dan fotografie. Sanne heeft nog nooit iets gedaan met videografie, daarmee dat ze veel hulp inschakelt van externen die hier meer ervaring in hebben. Een van de dingen die ze zeiden die mij het meest is bijgebleven is is de zin: ‘Met fotografie kan je gewoon een wereld creëren en dat kan al werken, maar met video is het niet genoeg om een wereld te creëren, er moet ook nog een verhaal achter zitten.’ Daarom was het zo belangrijk dat Sanne een scenario uitschreef voor haar documentaire en toen ging het nog voor een lange tijd over welke verhaallijn Sanne zou kiezen om het verhaal zo interessant mogelijk te brengen.

0 notes