Last Seen Blogs
hehe-im-a-thief
Am Thief
uu-tella
Tella's appreciation blog
iguanapizzaparty
iguana party
billionairebucks-blog
Billionaire Bucks
luosymekawa
Torments at Sea
Text
Ga weg!
En kom nooit meer terug.
Wat doe je uperhoudt hier?
Zoek ergens anders je plezier.
Niemand heeft jou toestemming gegeven,
Om binnen te dringen in mijn leven.
Je wilt van alles weten,
maar het zijn dingen die ik liever doe vergeten.
Ga weg!
Alsjeblieft, vraag niet om uitleg.
Luister naar wat ik zeg,
en ga gewoon weg!
Je lijkt mij niet te horen.
Geen idee te hebben, wat je doet verstoren.
Harder en luider, schreeuw ik wanhopig nog een keer
Ga weg! Het doet te veel zeer!
Jij hoort hier niet te zijn!
In mijn kelder gevuld met verdriet en pijn.
Je gaat niet weg.
Je hoort niet wat ik zeg
Ik weet niet hoe het komt,
maar mijn stemgeluid is verstomd.
Heel mijn leger is omver geblazen
En kijken je nu aan, als een stelletje dwazen.
Ga weg!
Alsjeblieft, luister naar wat ik zeg.
Ik weet wat ik verdien,
maar ik wil niet, dat jij mijn tranen zal zien.
Vol wanhoop en angst, sta ik hier in mijn eigen zoute regen,
Met de vraag, hoelang kan ik mezelf nog verdedigen
Je wilt mijn verhaal horen,
maar je lijkt niet te beseffen, dat jou vragen mijn hart doorboren.
De kluis, het bloemenhofje, binnen de muren.
Dat is waar je nu bent, en het lukt me niet om jou weg te sturen.
Zelf lijk je het niet te merken
Dat je rond banjerd door mijn bloemenperken
Snap je dan niet, waarom ze al die tijd beschermd zijn
Ze zijn zo kwetsbaar en klein
Luister naar wat ik zeg.
Alsjeblieft, ga weg
Je negeerde de muur van steen
Die mij beschermde tegen nog meer geweeen
Je smolt de muur van ijs
Ik betaalde daarvoor een hoge prijs
Alles om mijn kleurrijke bloemen te bewaken
Alles om te zorgen, dat ik niet ook die zal kwijtraken
Dus alsjeblieft, luister naar wat ik zeg
Ga weg! En blijf weg!
3 notes
·
View notes
Text
Soms droom ik
Dat ik dans
Tussen de bloemenvelden
Ongeremd, ongegeneerd
Soms droom ik
Dat ik zwem
In mijn eigen oceaan
Krachtig, voldaan
Soms droom ik
Dat ik zing
Voor groot publiek
Oprecht, emotioneel
Soms droom ik
Dat ik vlieg
Tussen de sterren
Vrij, onbevangen
Soms droom ik
Dat ik ren
Zonder angst
Verlost, bevrijd
0 notes
Text
Alles kan ik kwijt raken
En alles is vervangbaar
Alles is maar tijdelijk
Alleen 1 ding
Kan ik niet vervangen
En dat ben ik zelf
Ik ben ik
En jij ben jij
Er zijn duizenden redenen
Waardoor ik jou kan verliezen
En dat zou mij pijn doen
En heel veel verdriet geven
Maar beter dan mezelf veranderen
Want met mezelf moet ik leven
Wat er ook gebeurt
En ja,
Ik ben hard in mijn verwoordingen
In mijn goed bedoelde adviezen
Maar het is wel wie ik ben
Hou van me zoals ik ben
Of doe het niet
1 note
·
View note
Text
Lieve ......,
Vandaag 23 februari schrijf ik mijn zoveelste brief aan jou. Hopelijk is dit wel mijn laatste. Ik zal hem nooit versturen, dat weet ik, maar misschien helpt het wel om ons inmiddels afgesloten hoofdstuk, voor mezelf ook echt af te sluiten.
Ik hield van je, vroeger, nu, en naar verwachting zal ik dat altijd blijven doen. Toch is het sprookje waarvan we beide deden dromen nooit werkelijkheid geworden. We waren bang. Allebei en altijd. Bang om hetgeen waar we van hielden kwijt te raken. Zo bang dat wij onze keuzes door angst lieten bepalen. Weglopen voordat de ander wegloopt. Het leek de beste oplossing. Vele psychiaters en therapeutes, hebben er prachtige woorden voor.
Verlatings-angst. Bindings-angst.
Mogelijke oorzaken daarvan kunnen zijn: mishandeling, verwaarlozing, onveilige hechting in de kindertijd, traumatische breuk in het verleden.En zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik denk dat wij beiden een bingokaart vol hebben, en ja we hebben dan ook de hoofdprijs gewonnen. Verlatingsangst, bindingsangst en CPTSS, all inclusief. Met alle gevolgen van dien.
Op sommige momenten beseffen wij heel goed wat we doen, en waarom we het doen, en vooral waarom we het juist niet moeten doen. Maar ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Jaren terug liep ik voor je weg. Omdat ik van je hield. Verlatings-angst. Bindings-angst. Wijze lessen van vroeger -Alles waar je van houdt raak je kwijt.- bepaalde mijn keuzes. Angst overheerste. Ik kon het niet. Ik had de moed niet, om er tegen te vechten. Ik delete je volledig uit mijn leven, en uit mijn hoofd. Deed er alles aan om je maar te kunnen vergeten. De meeste dingen hielpen maar voor even, maar het was beter dan niets.
Tot ik op het punt kwam, dat jij ongevraagd mijn hoofd weer binnen drong, en ik beseft wat ik had gedaan. Angst werd vervangen door ongekend grote spijt. Tranen van spijt, liefde, gemis en verdriet vloeide rijkelijk. Ik had een grote fout gemaakt, en die was onomkeerbaar. Ik had je weggestuurd omdat ik je haatte, maar eigenlijk was ik te bang om van je te houden. Wat ik toen nog niet wist. - Daden kun je beïnvloeden, gevoelens niet.- Vaak smeekte ik aan het ‘ bovennatuurlijke’ of ik je nog 1 keer mocht zien, voelen, horen, maar diep van binnen wist ik ook wel dat het onmogelijk was. Ik had een keuze gemaakt, n daar moest ik meeleven.
‘ Wie zijn billen brand, moet op de blaren zitten.’
Dat deed ik, ik accepteerde uiteindelijk de keuze die ik in het verleden had gemaakt. Ik gebruikte de herinneringen aan jou, op een positieve manier. Ze lieten mij niet meer huilen, maar juist lachen, zweven en genieten. Ik creëerde mijn eigen sprookje. Ons sprookje. Waar ik in vluchtte als ik de harde realiteit niet aankon.
Ik leefde mijn leven. Vocht tegen demonen uit het verleden, en overwon! Beetje bij beetje vond ik mezelf terug. Ik genoot nog steeds van ons sprookje, maar alles was wat meer gebalanceerd. Trots op mezelf ging ik verder. Vocht voor een plekje op deze wereld. Ik was van ver gekomen, maar ik was er nog niet. Dat wist ik, maar dat maakte niet uit. Tot hier, was alles gelukt, op eigen kracht, dus de rest zou mij ook lukken. ‘ Waar een wil is, is een weg.’ En ik was sterk overtuigt, dat ooit alles beter wordt, maar dat je daar wel zelf voor moet vechten. Dus ik vocht, want die ooit wou ik nog meemaken.
Tot die ene dag. De dag dat ik een bekende stem hoorde, die ik lang niet had gehoord. Ik trilde, mijn knieën dreigde het op te geven, mijn hele lichaam, de wereld om mij heen, alles, leek stil te staan, te bevriezen. Toch wist ik mij uiteindelijk om te draaien, maar wel met het dikst verkrijgbare masker op mijn gezicht. Ik sprak, glimlachte en hield mezelf groot.
Door de weinig tijd die je had, was ik al snel weer thuis. Thuis aangekomen heb ik uren voor mij uitgekeken. Gestaard. Is misschien een beter woord. Jij. Mijn grote liefde. Waarvan ik jaren niet wist, of hij nog in leven was. Degene om wie ik had gesmeekt, nog eenmaal te mogen zien. Stond ineens voor mij neus. Van al mijn goede voornemens is niks gekomen. Ik sprak met je, over koetjes en kalfjes. Glimlachte naar je. Alles zodat je niet zou zien wat er echt door mij heen ging. Uiteindelijk was ik klaar met staren, en besefte ik, dat ik iets moest doen. Ongeacht wat de uitkomst daarvan zou zijn. Ik kon niet weer dezelfde fout maken. Ik moest dit rechtzetten, al was het alleen voor mezelf. Ik was van ver gekomen, en ook dit zou ik overwinnen.
Ik sprak met je af. Trillend op mijn benen, vloog de gedachte ‘ Je kan nu nog omdraaien.’ Regelmatig door mij heen, maar dat kon niet. Ook dit was zo’n gevecht, waar ik door heen moest gaan. Ik kon je niet weer negeren, ontwijken of wat dan ook. Dat had je niet verdiend. En ik was niet meer dat jonge naïeve meisje van toen. Ik was een volwassen, onafhankelijke vrouw geworden, die ondanks haar angsten, haar eigen keuzes maakte. Daar ging ik dan ook, en zei de woorden die ik jaren terug had moeten zeggen.
‘ Ik hou van je.’
Ik zie ons nog zitten, daar aan het water. Doodsbang waren we beide, maar ik wist diep van binnen, dat ik geen reden had om bang te zijn. Ik was jou jaren terug al kwijt geraakt, dus ik had niks meer om te verliezen. Het enige wat er kon gebeuren, is dat ik afgewezen werd, maar ach, wie is dat nog nooit geweest in zijn leven? Ik werd niet afgewezen. Ons gesprek stopte niet, na die vier woorden. Urenlang hebben wij daar gezeten. Gepraat. Op een manier dat wij nooit eerder hadden gedaan. Gek genoeg was je niet kwaad op mij, je begreep het. Ik dacht dat alleen mijn hersenen zo gekke kronkel hadden om het te begrijpen, maar nee, je wist het bijna nog beter uit te leggen dan ik, waarom ik het had gedaan. Ons ‘ afscheid’ was niet het enige wat we besproken, nee we hadden jaren in te halen, en toch voelde het als of we nooit weg zijn geweest. Alleen wat volwassener zijn geworden. Toch op de vraag: ‘ Hoe nu verder?’ Wisten wij beiden geen antwoord. We hadden ondertussen allebei een kind gekregen. Elke keuze die we maakte, draaide dus niet meer alleen om ons. We moesten blijven nadenken, ons verstand gebruiken, maar misschien konden we tegelijkertijd ook naar ons hart luisteren. Ik liet de keuze aan jou. Je wist nu wat ik voor je voelde. Ik had alles kunnen zeggen wat ik wou. Dat was al meer dan ik ooit had durven dromen. En daar zou ik mee kunnen leven.
Dagen gingen voorbij. We dachten na, bespraken het met onze beste vrienden, en bleven ondertussen chatten. Uiteindelijk kreeg ik de vraag van jou, of we konden afspreken om te praten. Doodsbang voor wat er komen ging. Beantwoorde ik jou bericht. We spraken af. We praten. Urenlang. Je wou het proberen. En je vroeg mij of ik met je mee het diepe in durfde te springen. Je was bang, maar - leef als of het je laatste dag is- was jou motto. Ik wist ondertussen dat je meer spijt kon hebben van iets niet te proberen, uit angst voor het resultaat, dan het wel proberen en iets anders krijgen dan waar je op gehoopt had. Dus ik deed met je mee. Ja, nog steeds vol angst, daar zijn mijn bloedvaten nou eenmaal mee gevuld, en dat krijg je er niet zomaar weer uit. Ik hield nog steeds van je. En wilde niks liever dan samen met jou de wereld doorlopen. Samen wakker worden. Samen het gevecht aangaan. Samen realiteit maken van het sprookje.
Waarvoor ik daadwerkelijk bang was, geen idee. Ik was niet meer bang om je kwijt te raken. Ik had ondertussen geleerd, dat alles tijdelijk is. Het hele leven, is maar een tijdelijk gebeuren. Je wordt een keer geboren, en je gaat een keer dood. Mensen komen en gaan. Niks blijft eeuwig bestaan. Ik denk ook niet dat het erg is, of dat het hetgeen is wat een mens ongelukkig maakt. Ik denk dat het de kunst is, om van elke periode, situatie, persoon in je leven het beste te blijven onthouden, terwijl je weer verder gaat. Net als het leven. Je wordt een keer geboren, en je gaat een keer dood. De tijd ertussen is voor jou. Wat je daarmee doet, is jou keuze. Je kan jezelf laten opsluiten, zodat er niks is wat je pijn kan doen. Alleen is er dan ook niks wat je kan laten lachen. Net als in de liefde.
‘ Love is like a heaven, but can hurt you like hell.’
Ik wou de hemel zien. De hel, ach daar was ik al eerder geweest. En samen met jou en een zak marshmallows zou ik dat nog wel een keer overleven. Ik wou gewoon een keer genieten. Zo gezegd, zo gedaan. Ik genoot van je aanwezigheid, je wijze maar ook irritante opmerkingen, je liefde, je warmte. We maakte nieuwe herinneringen.
Nu zes maanden later is er veel veranderd.
Jij hebt mij een aantal keer weggetrapt. - figuurlijk dat wel, maar toch deed het pijn- Ik hield van je, en wou je niet nogmaals verliezen. Niet nu. Niet om die reden. Niet dat ik je niet begreep. Nee, dat deed ik juist. Ik wist als geen ander, hoe het voelt om zoveel van iemand te houden, waardoor je alsmaar bang bent om diegene te verliezen. Je uiteindelijk zelf maar wegloopt, voordat de ander weg kan lopen. Ik begreep je, kon je ondanks de pijn daardoor ook niet haten, maar kon je ook niet dwingen te blijven. Soms smeekte je - Laat me dan niet weglopen!- Ik begreep je smeekbede, maar ik kon je niet tegen houden. Liefde betekend toch ook, elkaars keuzes accepteren. Ook al ben je het er niet altijd mee eens. Soms probeerde ik het wel, maar ik kon het niet, ik wist niet hoe. Ik wou je helpen, maar je moest dit gevecht zelf uitvechten. Net zoals ik dat moest. Vaak nam je een paar dagen later weer contact op. Je had spijt. Je wou niet weglopen, je was bang dat ik het zou doen. Daarom deed je het zelf, voordat ik het kon doen. Nu ik het opschrijf, klinkt het echt als klinkklare onzin. Als of je gewoon een klootzak was, die mij aan het lijntje hield. Toch geloof ik nog steeds dat je echt van mij hield, en dat je wegliep omdat je bang was. Maakt mij dat dom, naïef, goedgelovig? Misschien, maar ik denk het niet. Ik maakte namelijk ooit dezelfde keuze. Weglopen, voordat de ander kan weglopen. Het lijkt zoveel makkelijker. Ik weet het. Dat is ook de reden dat ik keer op keer met je ging praten, en het opnieuw probeerde.
De laatste keer was begin december. Je zei, dat je het niet meer kon. Dat ik meer verdiende. De oorzaak er van, weet ik allang niet meer. Twee weken lang was er radiostilte. Ik rouwde om mijn verlies, en ging weer door. Opgeven was geen optie. Ja ik was iemand verloren waar ik heel veel van hield, maar ik moest doorgaan. Je was niet de eerste die ik in mijn leven had verloren, en ik was altijd doorgegaan, ditmaal zou dat mij ook weer lukken. Toch bleef ik stiekem hoop houden, dat ik je nog een keer zou horen. Ondanks dat ik mij sterk had voorgenomen, geen relatie meer met je aan te gaan, voordat je op zijn minst enkele trauma’s had verwerkt. Ik miste je. Ik wilde je het liefst gewoon in mijn armen nemen, maar dat kon niet. Dat mocht niet. Jij had mij weggeduwd. Alweer. Het ging mijn trots te boven, om het risico te nemen, om opnieuw afgewezen te worden als ik contact met je zocht. Dus accepteerde ik jou keuze, zoals je ooit ook bij mij deed.
Op 1 van de laatste dagen van het jaar, zocht je opnieuw contact. We moesten praten. Van ons beide absoluut niet onze sterkste kwaliteit, maar we waren er allebei wel van bewust dat een goede communicatie een belangerijk ingrediënt is vaneen gelukkig leven. Dus daar zaten wij. Opnieuw. We praten urenlang. Beiden vol verdriet, angst, machteloosheid. Ik wou het zo graag nogmaals proberen, maar niet hetzelfde cirkeltje doorlopen. Het was een neerwaartse spiraal, die veel energie van mij vroeg, en die moest doorbroken worden. We bleven vrienden. Was de uitspraak. Maar niet voor lang.
‘ Als vrienden gingen wij het jaar uit.’
‘ Als partners gingen wij het nieuwe jaar weer in.’
Ik kon de verleiding niet weerstaan. Ik hield nog zoveel van je. Wel deden wij het rustig aan. Ow, dit klinkt nu zo vreselijk cliche. Was ik zo dom, dat ik niet doorhad dat ik jou over mij heen liet lopen. - blind van de liefde.- Of was jij zo dom, dat je mij alsnog liet lopen? Misschien waren wij beiden we dom. - dom en onervaren in de liefde - Dat kan natuurlijk ook. Dom in de liefde. Dom in het vinden van geluk.
Liefde. Geluk. Blijdschap.
Het waren allemaal nieuwe termen voor ons. Onbekend termijn. Het maakte on beide bang. Alleen was ik in het verleden al eens weggelopen uit angst, en dat was een fout die ik niet nogmaals wou maken. Ik had geleerd van mijn fout.
‘ Soms is het beter iets moois te verliezen.
Beter verliezen, dan dat je het nooit heb gehad.’ (Rowen Hèze)
Ik vocht voor je, maar bleef mezelf. Inclusief de vurige tong die ik in de jaren had gekregen. Niet om iemand te kwetsen, maar om mezelf te beschermen. Jij was in de jaren juist kwetsbaarder geworden. En de woorden die ik gebruikte, zag jij als kleinerend en kwetsend. Je was boos en schoof mij aan de kant. Alweer. Ik had spijt van het feit dat ik jouw gekwetst had, maar niet van de woorden die ik gebruikt had. Ze waren namelijk nooit kwetsend bedoeld.
Weken gingen voorbij. Ditmaal kon ik niet rouwen. Ik wou huilen, maar het lukte mij niet. Het deed teveel pijn, om het pijn te laten doen. Ik kon het niet aan, om stil te staan bij mijn verlies. Dus stortte ik mij op mijn werk. En ging verder alsof er nooit wat gebeurt was.
Tot ik van jou een berichtje kreeg. Je had spijt van alle dingen die je had gedaan. Je was bang. Bang voor het onbekende. Mijn woorden waren enkel een excuus. Het werd steeds duidelijker hoeveel je eigenlijk van mij hield, en daarom duwde jij mij weg. Ik wist het. Ik begreep het, maar ik was ook bang. Bang om je nogmaals toe te laten, en je de kans te geven mij van binnen uit, volledigste vermorzelen tot er niks meer over zou zijn. Bang om je kwijt te raken. Stom. Ja, ik weet het. Ik was je in principe al kwijt. Je vroeg mij om nog 1 laatste kans. Ik weet het niet. Ik hou van je. Ja. Altijd al gedaan. Alleen het verschil met vroeger, is dat ik nu ook van mezelf hou. Ik wil geen keuze maken uit angst, maar moet ook mezelf beschermen. Niemand anders doet dat immers.
Ik zou je graag willen zeggen, dat ik van je hou, en dat je voor jezelf moet vechten. Leer jezelf zien, zoals ik je altijd heb gezien.
Dikke knuffel
Van het twijfelachtige meisje
Die alleen een beetje duidelijkheid zocht.
0 notes
Text
Met brandende ogen kijk ik naar de met stoom beslagen spiegel. Ik durf hem niet schoon te maken. Bang voor wat het spiegelbeeld mij zal laten zien. Bang voor mijn eigen spiegelbeeld. Bang om de bevestiging te zien van mijn vermoedens. Bang om de wrakke oververmoeide vrouw te zien, met bloeddoorlopen ogen. De vrouw Die verdronk in haar eigen tranen. De vrouw met het gebroken hart. De vrouw die nog maar 1 houvast heeft, de keramieken wastafel voor haar. De vrouw... Zou ik überhaupt nog een vrouw zien? Zou ik nog een klein deel van wie ik ooit was kunnen zien. Of zou mijn spiegelbeeld een personages laten zien uit een zombiefilm, of een drugsverslaafde uit een documentaire over een afkickkliniek. Mijn normaal goed verzorgde nagels zijn afgebeten. Een goede uitgebalanceerde maaltijd heb ik al dagen niet meer gezien, laat staan gegeten. De grote brok in mijn keel houdt al het voedsel tegen. De kracht ontbreekt om door te zetten. Mijn haar voelt vies en vet aan, ik douche langer en vaker dan normaal, in de hoop dat de warmte van de waterstralen ook mijn hart opwarmen, maar heb niet de energie om mijn haar te wassen. Te verzorgen zoals ik normaal met liefde doe. Mijn handen stoppen niet meer met trillen, mijn benen laten regelmatig weten hoeveel moeite ze hebben, met het dragen van mijn lichaamsgewicht. Te kort aan de juiste voeding, en nachtrust. De extreem hoge dosis aan cafeïne helpt mij om wakker te blijven, en met behulp van vele flessen wijn, probeer ik jou bestaan te vergeten. Het gaat niet helpen. Ik weet het. Alleen ik kan niet meer. Ik verdrink in mijn eigen tranen. Ik moet doorgaan, dat weet ik, maar ik kan niet meer. Ik ben op, uitgestreden. Angst en verdriet hebben gewonnen. Ik heb me overgegeven. Eerst aan de liefde, nu aan het verdriet. Het sprookje waar ik heel even in geloofde, werd meedogenloos verscheurt, verbrand, vernietigt. Toch bestaat het nog, maar alleen in mijn hoofd. Zodra ik mijn ogen sluit, voel ik je armen om mij heen. Hoor ik je stem, ruik ik je geuren. Ik wil het niet, maar zodra mij ogen sluiten, beland ik in het sprookje. Het sprookje wat jij mij had voorgehouden. Het sprookje waar ik zo naïef als dat ik ben in geloofde. Leuk zou je denken, alleen het sprookje stopt abrupt zodra ik mijn ogen open. Het is nep, fake, een schouwspel gecreëerd door mijn hersenen. Ik moet stoppen met aan jou te denken, ik moet stoppen met huilen. Jij bent mijn tranen niet waard. De zoete witte wijn, heb ik inmiddels ingeruild voor jonge jenever. De straffe bittere smaak, past nu beter bij mijn emoties dan de lichte zoete wijn die ik normaal drink. Het alcoholpercentage ligt een heel stuk hoger, waardoor ik weer hoop heb, op een nacht met veel slaap en zonder beelden. Beelden van jou, van ons, van ons verleden, onze mogelijke toekomst. Je ging weg uit mijn leven, verdwijn dan ook uit mijn hoofd! Ik was het niet waard, om voor te vechten. Dus kreeg ik een nieuw gevecht voor mijn kiezen. Mijn liefde werd afgestraft.
0 notes
Text
Je hebt me pijn gedaan, maar ik durf het je niet te zeggen.
116 notes
·
View notes
Text
Hoeveel keer kan je in dit leven een overdosis verdriet overleven?
420 notes
·
View notes
Text
Ik heb je laten gaan
Ondanks dat ik zo graag naast je wou staan
Ik liet je vrij
Dat was het beste voor jou en voor mij
Er komt een tijd
Dat deze keuze ons beide bevrijd
Toch voel ik mij nu zo eenzaam en alleen
Ik mis je warme armen om me heen
Ik mis je wijze woorden
Die mij steunde, als andere mij verstoorde
Ik weet, al voelt dit als een zwarte bladzij
De pijn wordt minder, en misschien gaat het ooit aan mij voorbij
Ik weet, ik moet doorgaan
Op beide benen blijven staan
Niet meer achterom kijken
En vooral niet door alle pijn en verdriet bezwijken
Maar ik mis je zoveel
Ik wil terug naar het sprookjeskasteel
3 notes
·
View notes
Text
Ik wil lachen,
Maar het lukt me niet.
Ik wil huilen,
Maar ik kan het niet.
Het doet te veel pijn,
Om het pijn te laten doen.
De afstand die ik altijd bewaarde,
Is nu weer terug.
Ik kan het verdriet niet toelaten
Maar ik kan je ook niet haten.
Terwijl ik dat nu zo graag zou willen,
Gewoon je haten, om al je grillen.
Om je loze beloften, je mooie woorden
Die mijn rust verstoorden.
De tranen die al voor jou zijn gevallen,
Mijn dikke blauwe wallen.
Ik wil je haten uit het diepst van mijn hart,
Maar ik ben al verstart.
0 notes
Text
Mijn tranen duwen zich tegen mijn netvlies aan.
Terwijl ik ze uit alle macht probeer tegen te houden.
Ik wil niet meer huilen.
Ik heb genoeg gehuild.
Ja, ook om jou.
Vroeger en nu.
Ze zeggen dat het oplucht.
Maar zo voelt het niet.
Zodra ik ze toe laat, blijven ze komen.
En ik wil het niet.
Ik wil de pijn, de leegte niet meer voelen.
Ik had gelijk
Sprookjes bestaan niet
Alles waar je van houdt
Raak je kwijt
Alles wat ik aanraak
Gaat kapot
Alle redenen die ik je ooit heb gegeven
Waarom ik geen relatie kon hebben
Ben je tegen aan gelopen
Allemaal. 1 voor 1.
Of meerdere tegelijk
0 notes
Text
De scherven van het verleden.
Spiegelen soms nog in het heden.
De scherpe randen, die je ooit pijn hebben gedaan.
Zorgen er nu voor, dat je op beide benen blijft staan.
De spiegel van perfectie, was met bruut geweld gebroken,
De wereld waarin jij leefde was ontstoken.
De scherven van liefde en geluk
Zijn nu omhult met tranen en ongeluk
Een spiegel vol geschiedenis
Met liefde, blijdschap, verdriet en gemis.
De spiegel van toen
Herrinnerd jou aan het verdriet, maar ook de liefdevolle zoen.
Verblijd je met de goede dingen
Die je lieten lachen en soms zelf zingen
Vergeet ook niet de scherpe randen
Ondanks dat ze pijnlijk in je huid deden branden
Laat ze een les zijn.
Maak wijsheid van de oude pijn.
En geniet van het leven
Het is je gratis en voor niks gegeven.
0 notes
Text
De kunst van loslaten
Het is niet de kunst om te zeggen
Dat iemand mag blijven
Belangrijker is het
Om iemand de vrijheid te geven
Om te gaan
Als je die kunst bezit
Kun je iemand loslaten
Als het terugkomt bij je
Houd je het vast met je hart
Waar het voor altijd zal blijven
11 notes
·
View notes
Text
���We gaven en gaven en gaven totdat we allebei leeg achterbleven. We renden weg voor onze eigen problemen door te proberen die van de ander op te lossen. De enige zekerheid die het me heeft geboden is dat dit het niet kan zijn. Liefde is meer dan jezelf verliezen in een ander. Liefde is meer dan vluchten voor jezelf.”
140 notes
·
View notes
Text
Sometimes I hear your voice,
But you are not here.
Sometimes I see your laugh,
But I know it is a dream.
Sometimes I smell you cooking,
But I can't eat it.
Sometimes I feel your hands,
But it's not real.
Sometimes I say, I love you,
But you don't hear that words.
Sometimes I ask myself,
Can I see you? For one time.
I miss you,
Every day and Every night.
But I can't say it, to you.
Not now. Not tomorrow. Or any other day.
I speak to heaven,
Hoping you can hear my voice,
You can see me smiling.
I am happy, and have a good life.
But also I miss you very much.
0 notes
Text
Ik weet het. Het is beter zo. Voor jou. Voor mij. Voor iedereen. De ondragelijke pijn heeft nu de kans om dragelijk te worden.
Alleen zelfs dat besef, stilt niet mijn tranen. Mijn verstand weet het. Het is mijn hart die huilt, als een weerwolf naar de volle maan. Het huilt, om het moeten loslaten van iets wat haar heel dierbaar was.
Mijn tranen, die ongestoord hun eigen weg vervolgen.
Mijn dromen, die genadeloos zijn weggeblazen. De sprookjes waarbij ik binnen liep, wanneer ik de harde realiteit van deze wereld niet meer aan kon. Dezelfde waar ik soms wel dagelijks binnen liep, zijn nu beveiligd met streng kijkende cipiers, die nog geen spier vertrekken bij wat je ook doet of zegt. Als ik vraag naar de sprookjes, het strand, de eettentjes, mijn prins, of de stad waar we uren doorheen dwaalde. Word ik binnengelaten, zonder een blik, zonder een woord. Zo gerustgesteld dat ik binnenloop, zo eenzaam en verdrietig loop ik nog geen vijf minuten later weer naar buiten. Jij bent niet meer daar.
Niet klaar staand om mij te ontvangen, geen rozenblaadjes die ik moet volgen, geen geur van lekker eten, geen zachte salsamuziek op de achtergrond.
Het strand, de huisjes, jou wijze woorden, de warmte, de veiligheid, het vertrouwde gevoel.
Alles van jou is verdwenen.
Het is beter zo. Ik weet het. En sprookjes bestaan niet. Ze zijn geacteerd, om mensen zoals mij te misleiden. Ik weet het.
Alleen het voelde zo fijn, zo vertrouwd.
Jou hand in de mijne. Samen konden wij de hele wereld aan. Ooit zou alles beter worden. Tot die tijd, vluchte wij samen de droomwereld in. Ons gedeelde sprookje. Een plek, waar wij herinneringen maakte die niemand ons meer af kon pakken.
Tot gisteren het lang gevreesde gebeurde. Als een bom die ontplofde, en alles om zich heen vernietigde. Alles verloren in een paar minuten tijd. Een paar minuten tijd, die voor altijd op mijn netvlies gebrand zal staan.
Toch zal ik door moeten gaan. En ooit, zal ik daar weer op het strand lopen, en na het zien van 1 paar voetstappen, zal ik beseffen dat ik sterk genoeg ben, om alleen door te lopen met jou in mijn gedachten.
0 notes