#ik wou op de achtergrond blijven | Explore Tumblr Posts and Blogs

pellehku · 3 years

Text

Fotoboek Analyse: Humans Of New York

Feitelijke informatie:

Titel: Humans of New York

Fotograaf: Brandon Stanton

Wanneer: oktober 2013

Wanneer uitgegeven: oktober 2013

Door wie gepubliceerd: St. Martin Publishing Group

Context van het boek:

Brandon Stanton wou graag fotograaf worden, hij wist alleen niet hoe. Hij begon daarom met een fotografiereis door Amerika en reisde naar verschillende steden. De foto’s die hij maakte, plaatste hij op zijn facebook. Toen hij in New York aankwam, was het eerste dat hem opviel de mensen. Hij had gepland om daar maar een paar dagen te blijven, maar bleef daar zijn hele vakantie en is vrijwel daarna er gaan wonen.

Na het einde van de zomer had de fotograaf meer dan 600 mensen geportretteerd. Hij was van plan om hiermee een interactieve kaart te maken waarmee je de geportretteerden in hun wijk zou kunnen terugvinden. Dit pakte in de praktijk anders uit. Het werkte namelijk niet, omdat de fotograaf maar een aantal bezoekers per dag kreeg. Door de kracht van sociale media is hij viraal gegaan. Door de interactie van bestaande fans is zijn netwerk langzaam gegroeid.

De laatste en grootste evolutie van HUNY (Humans of New York) die hij teweegbracht, was dat hij de mensen die hij fotografeerde ook ging interviewen. Hierdoor kreeg hij nog meer aandacht, en veranderde zijn fotografie van een leuke blog naar een groot project. In dit boek zie je de weergave van al het werk dat hij 3 jaar lang heeft gefotografeerd. De fotograaf zegt zelf dat dit niet het einde is, en dat hij nog steeds dagelijks foto’s upload op zijn eigen website.

Onderwerp/thema:

Het onderwerp van het boek zijn de inwoners van New York en hun verhalen. Het boek laat zien dat New York een heel diverse stad is. En dat iedereen die bestaat een verhaal heeft dat waard is te vertellen. Het maakt de fotograaf niet uit of je arm of rijk, jong of oud, man of vrouw bent, het gaat er om wat je te vertellen hebt. Hij vraagt zijn objecten? naar hun meest indrukwekkende ervaringen, bijvoorbeeld wat hun verdrietigste moment in hun leven was of om een gebeurtenis die hun veranderd heeft.

Research:

De fotograaf heeft geen research gedaan voordat hij begon met fotograferen. Dit komt omdat hij niet de intentie had om een boek te maken toen hij begon met fotograferen.. Ook was de fotograaf te druk bezig met zijn passie om andere straat- en documentaire fotografen te volgen. Later ontdekte hij dat hij niet de enige fotograaf was in dit genre, en geeft aan dat hij de fotografen Vivian Maier en Scott Schuman bewondert.

Brandon Stanton stelde zichzelf als doel om 1 foto per dag te plaatsen op zijn blog. Hij bleef dit doen tot hij zich op een dag niet goed voelde waardoor hij geen nieuwe fotos kon plaatsen. Om zichzelf uit tedagen pakte hij een oude foto en probeerde zich te herinneren wat deze persoon aan hem vertelde. Deze foto is nu bekend als “the green lady” waarbij hij de quote gebruikte: “I used to be a different color every single day. One day I chose green and that was a great day so I’ve been green for 15 years.”. Hij merkte dat deze foto veel meer aandacht kreeg dan zijn andere, en begon daarom zijn gesprekken met de onderwerpen op te schrijven zodat hij die later weer kon gebruiken.

Concept:

Welke mogelijkheden heeft hij/zij uitgesloten?: De fotograaf had eerst het idee om een kaart te maken waarin je kon zien uit welke buurt zijn onderwerpen kwamen. Hiervoor krijgt hij geen aandacht r, waarna hij overging tot een publicatie.

Hoe heeft de fotograaf zijn onderwerp uitgebeeld?: De fotograaf heeft zijn onderwerpen op een neutrale of vrolijke manier uitgebeeld. Soms poseren de ontwerpen niet en kijken ze serieus of lief in de camera. Als ze poseren is het vaak een blije en overdreven pose. Deze zijn vaak spontaan en niet geënsceneerd.

Kun je herleiden waar de titel vandaan komt?: De titel heet HONY: Humans Of New York, en is een letterlijke vertaling van het boek. Hij fotografeerde mensen die uit New York kwamen. Hij heeft bewust niet gekozen voor de titel: Habitants of New York, omdat het hem niet uitmaakte of je wel of niet in New York woonde. Voor zijn gevoel heeft iedereen die in New York komt een verhaal dat het waard is om verteld te worden.

Kun je de fotografische stijl herkennen?: Ik vind de stijl van het boek heel erg overeen komen met een vakantieboek. De foto’s zijn namelijk heel kleurrijk en door de lay-out van de foto’s komt het soms niet heel professioneel over.

Techniek:

Welke camera heeft de fotograaf gebruikt en was daar een reden voor?: De fotograaf heeft de Canon EOS 5D Mark III gebruikt. Hij heeft niet uitgelegd waarom.

Wat voor lens heeft de fotograaf gebruikt?: Een 50mm 1.2 lens. Hij koos deze lens vanwege het lage diafragma.

Is het werk in kleur of zwart/wit gemaakt en was daar een reden voor?: Het werk is in kleur geschoten, de keuze hiervoor is ook niet bekend. Ik ga er vanuit dat hij kleur belangrijk vond om de personen beter te portretteren. Hij fotografeerde namelijk mensen die hij interessant vond, in zwart/wit kan je identiteit minder goed zien.

Welke invloeden zijn gebruikt in het beeld?: De fotograaf heeft altijd bestaand licht gebruikt. Hij fotografeerde namelijk met volle zon, bewolkt weer en met de lampen die aanwezig waren in gebouwen. Dit komt omdat hij de mensen wou laten zien hoe ze waren op dat moment. De tijd waarop de fotograaf fotografeert kan je niet goed zien in de foto’s. Je kan wel zien dat hij een voorkeur heeft om overdag te fotograferen, daar staan meer beelden van in het boek in vergelijking met foto’s die in het donker zijn gemaakt. Het perspectief is altijd op ooghoogte van het onderwerp.

Organisatie:

Wat heeft de fotograaf moeten organiseren om de opnames mogelijk te maken?: Het idee voor het project was redelijk spontaan. De fotograaf ging een reis door Amerika maken en fotograferen wat hij interessant vond. In New York waren dit de mensen, die hij dan aansprak en er een gesprek mee aanging.

Welke hulp van anderen heeft hij/zij daarbij nodig gehad?: Voor het maken van de foto’s had de fotograaf geen hulp. Toen zijn project veel aandacht kreeg nam hij 2 assistentes aan die voor hem de planning en organisaties van de shoots regelde.

Welke locaties, toestemming, middelen en spullen waren nodig om één en ander mogelijk te maken?: De fotograaf had alleen toestemming nodig van het onderwerp om hem/haar te fotograferen.

Hoe lang heeft iemand aan dit project gewerkt?: De periode waarin de foto’s in het boek gemaakt zijn bestrijkt 3 jaar , het gehele project van de fotograaf is nog steeds gaande.

Uitvoering van de publicatie:

Hoeveel pagina’s heeft het boek?: Het boek heeft geen paginanummering

Wat is de verhouding tekst/beeld?: Er zijn meer afbeeldingen aanwezig in het boek dan tekst. De teksten die worden gebruikt gaan over wat de persoon die op de foto staat zegt. Ook is er een voor- en nawoord aanwezig. Het gebruik van tekst word op 3 manieren gebruikt:

1. Het voorwoord waarbij er alleen tekst in beeld is met een doorzichtige foto op de achtergrond.

2. De tekst staat op een leeg gedeelte van de foto, dit is vaak de locatie waar de foto is genomen. Ook kan er een kleine quote staan die niet veel over de persoon zegt, maar meer grappig is. De kleur van deze tekst hangt af van de achtergrond van de foto.

3. De tekst staat onder de afbeelding met een lange quote over de persoon die gefotografeerd is. Dit is het geval wanneer de geportretteerde iets emotioneels vertelt over zichzelf. Zo krijgt de tekst meer aandacht

Hoe zijn de foto’s op de pagina verdeeld?: De pagina’s hebben verschillende layouts en er zit geen logische ritme in. Soms heb je liggende foto’s als spread, soms heb je 3 foto’s op 1 pagina met daarnaast een beeldvullende foto. Als er meerdere foto’s op een pagina staan hebben deze altijd een wit kader om de foto heen.

Op welke volgorde zijn de foto’s bij elkaar geplaatst?: Er zit geen zichtbare logische volgorde in het boek. Op 1 pagina zijn er verschillende seizoenen te zien en daaruit blijkt dat het boek geen volgorde van tijd heeft. Wat mij opvalt is dat de mensen die samen op een pagina staan vaak een overeenkomstig onderwerp hebben. Bijvoorbeeld: Familie, een opvallende kleur in de foto of een hobby.

Wie heeft voor de vormgeving van de verhaalstructuur van het boek verzorgd?: Jonathan Bennett

Is de vormgeving terughoudend?: Ik vind de vormgeving van het boek niet spectaculair en heb er zelfs verbeterpunten voor. Omdat het boek HONY heet gaat het dus over de individuen die in New York wonen. Daarom lijkt het mij juist belangrijk dat iedere persoon zijn pagina krijgt. Zo krijg je meer een gelijke sfeer in het boek. Door 3 personen op 1 pagina te zetten word je focus verdeeld.

Wordt er gebruik gemaakt van infographics?: Zo ja, met welk doel?: Soms staan er quotes van de mensen inbeeld om ze meer persoonlijkheid te geven.

Welke scenes of hoofdstukken zijn te onderscheiden?: Geen, het boek gaat continu over de inwoners van New York.

Vanuit welk vertelperspectief wordt het verhaal verteld?: Het voorwoord is in de ik-perspectief geschreven waarbij de fotograaf vertelt hoe hij op zijn ideeën is gekomen. Ook de foto’s zijn in een ik perspectief genomen, de fotograaf fotografeert de mensen die hij interessant vind.

Heeft het boek een (interactieve) uitbreiding op sociale media?: Ja, de fotograaf is beroemd geworden via facebook en tumblr. Ook fotografeert de fotograaf en interviewt hij nog steeds mensen wat hij vervolgens op zijn website zet.

Evaluatie:

Ik zou het boek iets anders aangepakt hebben dan de fotograaf. Zoals al eerder gezegd zou ik iedere persoon 1 pagina geven zodat de persoon meer aandacht krijgt. Hierdoor lijkt de ene persoon niet belangrijker dan de ander.

Ook zou ik meer orde in het boek scheppen. Bijvoorbeeld verschillende leeftijdsgroepen bij elkaar zetten zodat je juist de verschillen tussen de inwoners van New York kan zien.

De kaft zou ik ook veranderen, door de collage stijl komt het boek voor mij best kinderachtig over. Door de witte waas over deze collage kan je de foto’s minder goed zien en ziet het er een beetje goedkoop uit. Als ik de collage zou houden zou ik de letters van de titel uitlijnen met de vlakken van de foto’s zodat het er minder rommelig uit zou zien.

Ook geeft de fotograaf een verhaal bij sommige foto’s. Bijvoorbeeld hoe hij op sommige scenario’s gevonden heeft, dit haalt bij mij de spanning weg uit de foto.

Wat ik wel tof vind aan de fotograaf is dat hij zijn beelden niet bewerkt, dit is een bewuste keuze van hem omdat hij vind dat beeldbewerking afleidt van het verhaal wat hij wilt vertellen.

Bronnen:

Stanton, B. (z.d.). Humans of Newyork. Humans of New York. Geraadpleegd op 4 maart 2021, van https://www.humansofnewyork.com/

Stanton, B. (2013). Humans of New York. Van Haren Publishing.

Driscoll, S. (2017, 20 februari). Brandon Stanton’s Humans of New York. Shutterbug. https://www.shutterbug.com/content/brandon-stanton%E2%80%99s-humans-new-york-power-storytelling-documentary-photography

#hkutheorie

1 note · View note

dwarszitter · 3 years

Text

Lenka - Mijn dwarszitter?

Mijn dwarszitter? Dat is overduidelijk mijn mama. Mijn mama die al 6 jaar niet meer kan doen waar ze de beste in is: mama zijn. Zorgen voor mij, mijn vier broers en mijn zus, elke dag het lekkerste eten maken, truien breien in overvloed, de hele familie aan het lachen brengen en er gewoon zijn, altijd. In mei 2014 werd mama ziek, van de ene dag op de andere werd ons hele leven overhoop gehaald. We begonnen aan onze eigen rollercoasterrit, met de mooiste toppen en de engste afdalingen. Mama had kanker, en er was niets meer aan te doen. Mijn oudste broers vertelden me dat de dokters enkel en alleen nog mama’s leven konden rekken. Een paar weken, enkele maanden of nog enkele jaren? Daar konden ze niet op antwoorden, maar één ding was duidelijk: genezen kon niet meer. Vanaf dan werd ze heen en weer geslingerd tussen thuis en zieken(t)huis, en wij dus ook. Plots was alles anders: mijn broer werd de nieuwe kok van het gezin, de zetel werd vervangen door een ziekenhuisbed, en het tafeltje in het ziekenhuis werd om de zoveel weken een bureau waar mijn zus en ik ons huiswerk moesten maken.

Het was raar maar na enkele weken werden we het ook wel gewoon. Dit was ons nieuwe leven. Maar de woorden van de dokters waren soms vervelende geesten in mijn hoofd. Soms verdwenen ze helemaal naar de achtergrond, het leek namelijk wel allemaal oké te gaan met mama. Al was het niet altijd even gemakkelijk om telkens heen en weer geslingerd te worden, maar als het écht moest konden we zo nog jaren verder. Maar dan kwamen ook de woorden weer naar boven en werden we weer met onze voeten op de grond geplaatst: ze zal -nooit- meer kunnen genezen, we kunnen enkel haar leven rekken. Mama’s leven werd gelijkgesteld aan een elastiekje, dat je zover mogelijk probeerde uit te rekken, maar iedereen weet dat het op een gegeven moment, gewoon zomaar, toch knapt. Ik wist dus dat er ooit een moment ging komen dat ik afscheid moest nemen. Maar zelfs al weet je dat het komt, je zal altijd verrast zijn wanneer het er echt is. En plots was het daar, een paar weken voordien ging het nog goed: de scans toonden aan dat de tumoren verkleind waren, en dat is goed nieuws toch? Maar toch was het daar. Toen ik thuiskwam van school, na een rare les cultuurwetenschappen, was het er. “Lenka, we gaan meteen naar het ziekenhuis. Nils, Sieber, Vitas, mit, pit en ik zitten daar al de hele dag. Ze hebben ons gebeld dat het niet zo goed gaat met mama, en dat het beter is dat we bij haar zijn.” De woorden van mijn papa waren diegene waar ik al maanden zat op te wachten, maar ik altijd had ontweken. Ik had het me al duizendmaal voorgesteld, waarom leek het nu dan zo vreemd? Ik moest afscheid gaan nemen van mijn mama. Hoe doe je dat, afscheid nemen van iemand die je nog je hele leven bij je wilt houden? Die je nog zo vaak nodig zal hebben en waar je nog zoveel momenten mee wil delen? Na 6 jaar weet ik het nog steeds niet.

Plots was ik ‘het meisje zonder mama’, en ik wist helemaal niet hoe dat moest voelen. De eerste weken voelden overweldigend, we kregen veel hulp en massaal veel kaartjes. Maar op sommige momenten was ik ook boos, want het was -mijn- mama die gestorven was. Al die honderden mensen op de begrafenis zullen mama heus wel missen, maar ze voelden helemaal niet wat ik voelde. Niemand kon voelen wat ik voelde, want zij waren niet net hun mama verloren en moesten niet in volle pubertijd verder leven zonder mama. Ik was ook boos omdat het zo oneerlijk aanvoelde. Ik moest nadenken over hoe ik afscheid moest nemen van mijn dode mama, terwijl mijn vriendinnen zich zorgen maakten over de grote toets van natuurwetenschappen drie dagen later. Ik wou ook gewoon stress hebben voor de examens, en me geen zorgen hoeven maken over hoe ik verder ging overleven zonder het advies en de zorgen van mama. Dat dit dus een serieuze dwarszitter was en zou blijven, was dan ook meteen duidelijk.

Ik ging op zoek naar verhalen van jongeren die hetzelfde hadden meegemaakt. Op het internet werd ik overspoeld met verhalen over ouders die afscheid hadden moeten nemen van hun kind, mannen en vrouwen die verder moesten zonder partner of mensen van ‘middelbare leeftijd’ die afscheid moesten nemen van hun ouders. Rouwen is natuurlijk altijd ingewikkeld en moeilijk en ik herkende me soms wel in deze verhalen, maar toch voelden ze niet wat ik voelde. Ik wou weten hoe jongeren omgingen met het idee dat ze ooit zullen trouwen, kinderen krijgen, gaan studeren,… zonder de aanwezigheid van die ene ouder. Hoe ze die middelbare schoolperiode doorspartelden met steeds die ene lege plek in hun hoofd. Hoe ze ook gewoon ruzie wouden maken met hun beide ouders, zich afvroegen hoe ze telkens opnieuw hun verhaal moesten vertellen wanneer ze iemand leerden kennen, en dan telkens weer ‘dat jonge meisje zonder mama’ werden. Ik was toch niet de enige die dit meemaakte?

Ondertussen weet ik wel beter, ik ben niet de enige. Er zijn nog jonge mensen die afscheid moesten nemen van die ene persoon die ze het liefst hun hele leven lang zo dicht mogelijk bij hen wouden houden. Omdat ik deze verhalen niet vond op het internet, begon ik ze zelf maar te schrijven. Tientallen notitieboekjes kliederde ik vol met mijn gedachten. Zinnen waarvan ik later soms niet wist waar ik ze vandaan had gehaald, woorden die een hele warboel vormden, maar ze stonden nu tenminste op papier en zo kon ik ze uit mijn hoofd drijven. Op dagen dat het moeilijk was verplichte ik mezelf om te schrijven, zelfs al wist ik na al die maanden soms niet meer wat ik nu juist moest schrijven. Soms kraamde ik er de gekste onzin uit, dat ik mama miste maar we die dag wel lekkere taart hadden gegeten en ik het jammer vond dat zij die niet meer kon proeven. Dat ik wilde gaan shoppen, maar niet wist hoe dat moest zonder haar. Ik bezocht haar graf, maar voelde me soms een idioot die daar gewoon maar wat stond te staren naar een foto. Toch werd ik elke keer opnieuw terug naar daar getrokken, en als ik het gevoel had dat ik daar moest zijn dan was het oké, toch? Ik wist ook helemaal niet hoe het voelde om te rouwen, hoe je verder moest zonder mama en hoe ik me nu juist moest gedragen. Ik deed maar wat en schreef rustig tientallen boekjes vol die rondslingerden in mijn hele kamer.

Gelukkig kreeg ik op school hulp van de beste leerlingenbegeleidster, en ook mijn vriendinnen stonden steeds klaar. Ik had de beste supporters en leerde mijn verdriet ‘een plaats’ te geven. Ik leerde dat rouwen niet in hokjes geplaatst kan worden en ik daar ook niets aan kan doen. Soms sta ik op in een slechte dag en overvalt het gemis me op de stomste momenten. Dan mis ik mama, omdat het zondag is en dat altijd een familiedag zal blijven. Dan vertellen mijn vriendinnen over hun mama en wil ik zo graag ook nog eens thuiskomen met een mama die in de zetel op me wacht. Dan schrijf ik al mijn frustraties en gedachten van me af, en vervloek ik daarna mijn woorden. Omdat ik weet dat ik nooit een antwoord zal krijgen en zelfs schrijven het verdriet niet zomaar kan wegnemen. Ik mis mama, en dat zal altijd zo blijven. Ik besef dat het verdriet en gemis een deel geworden zijn van mijn leven. “Het verdriet zal wel slijten en je komt er wel over.” zegt iedereen altijd. Maar ik weet dat ik er nooit ‘over zal geraken’, mama is er niet meer en komt nooit meer terug. Daar hoef ik zelfs niet overheen te raken want dat zal altijd een gemis blijven in mijn leven. Het verdriet is anders dan in het begin, dat is waar. Het is er niet meer elke dag zo hevig, maar eens het er weer eens is steekt het soms heviger dan ooit. Mama is al zo ver en ik kan alleen maar doorwandelen, steeds verder weg. Het verdriet en het gemist hebben dus het volste recht om er te zijn, en ze mogen blijven.

Het verdriet is een deel van mij, en ik beslis dus ook zelf hoe vaak ik er wil over schrijven of praten. Ik heb geleerd dat de voorgeschreven rouwprocessen nergens op slaan en ik dus gerust mijn eigen pad mag bewandelen. Een pad waarbij ik soms dagenlang gewoon aan de kant wil blijven zitten, omdat ik niet verder wil zonder haar. Waarbij ik op andere dagen gewoon over het pad zweef en leuke dingen doe met mijn vriendinnen. Waarbij ik mijn verdriet ergens diep achterin mijn hoofd prop. Maar het is ook oké dat het daar soms even vertoeft. Mama is er niet meer, maar ik probeer ze wel mee te nemen langs het pad. Soms draag ik een van haar kleedjes en voelt het alsof ze er toch weer even bij is, of denk ik extra hard aan haar omdat ik weet dat ook zij van het moment zou genoten hebben. En als het verdriet zich toch weer eens naar voren wurmt, dan haal ik mijn notitieboekjes gewoon weer boven en laat ik het toe. Ik laat even weten aan mijn vriendinnen dat het er weer is, maar dat ik het wel weer doorspartel. Met of zonder hulp, dat zien we dan wel weer. Soms heb ik eens een uitgestoken hand nodig om me er weer door te trekken: een luisterend oor, een troostende tekst of professionele hulp. Andere keren volstaat het dan weer om te schrijven en mijn verdriet te omarmen als een deel van de dag.

Mijn mama is dus soms echt een vreselijke dwarszitter, en soms blijf ik er dagenlang voorzitten om te kijken hoe immens hoog dit obstakel alweer is. Dan moet ik eerst honderden teksten lezen, podcasts luisteren en films bekijken die me nog wat verdrietiger maken. Die me het gevoel geven dat het mag, verdrietig zijn en mama missen. Terwijl ik op andere dagen er zo overheen huppel, gewoon, alsof het zo een zwart blokje van het zebrapad is dat ik als kind probeerde te ontwijken. Daar zaten immers de haaien, en haaien zijn nooit een goed teken. Rouwen en dwarszitters zijn raar en soms zijn ze even té veel en heb je wat hulp nodig. Maar met een uitgestoken hand en de juiste supporters, spring je vast wel over die vervelende haaien heen!

1 note · View note

sararodriguesrebelo · 4 years

Text

A Love Supreme

Samen met een paar vrienden (Dante Mistiaen; Baaike Voets...) ging ik in september naar een dansvoorstelling, genaamd A Love Supreme van Rosas.

A Love Supreme is in de eerste plaats de naam van een Jazz muziekstuk, geschreven door de Amerikaan John Coltrane in 1965. Deze saxofonist is geboren in 1926 en overleden in 1967. Het is zeer gekend onder de liefhebbers van Jazz. Het wordt gespeeld door 4 muzikanten met 4 verschillende instrumenten : de saxofoon, de piano, een drumstel en de contrabas.

40 jaar na de compositie van het stuk, in 2005, maakte Anne Teresa de Keersmaeker een choreografie op de muziek, samen met Salva Sanchis.

In 2017 besloot A.T. de Keersmaeker het dansstuk weerom op het programma te zetten van Rosas, dit keer gebracht door vier jonge dansers. Een van hen is een oud-leerling van het Helig Hart & College, Thomas Vantuycom. Hij maakte van dansen zijn beroep.

Het stuk duurt 50 minuten zonder onderbreking. Het is dus fysiek zeer intens, ze staan nooit stil. Elke danser is verbonden met één van de vier instrumenten. Bijvoorbeeld, als de saxofoon speelt, dan danst Thomas en de drie andere dansers blijven op de achtergrond. Het is dus zeer belangrijk voor de dansers dat ze elke noot van het stuk kennen. Wanneer ze samen dansen, zijn hun bewegingen ingestudeerd. Als ze alleen dansen improviseren ze.

Dit stuk heeft heel veel succes. Het werd al meer dan 120 keer gedanst, op vele verschillende plaatsen in Europa, De Verenigde Staten en Japan. En ook in 2020 zijn er nog voorstellingen in België, Frankrijk, Noorwegen, Duitsland en Portugal.

Ikzelf ben er persoonlijk naartoe gegaan omdat 1 van de instrumenten een saxofoon was en ook omdat ik zelf dans en zo een soort optreden eens wou zien. Het was zeer speciaal zou ik zeggen. Ze dansten niet echt op het ritme, wat voor mij raar is, maar het is zo eenmaal met hun muziekstijl. Het is wel chapeau dat de dansers het elke keer anders dansen en het 50 minuten zo fysiek kunnen aanhouden, want het is heel vermoeiend. Ik zou niet in hun plaats willen zijn.

Bronnen: http://www.veto.be/artikel/als-coltranes-sax-een-pirouette-wordt

1 note · View note

hildeshongarije · 5 years

Text

Grensperikelen

Woensdag 12 december 2018

De donkere dagen rond Kerstmis … zegt men. Zeker ’s avonds hier is dat het geval. Het is nu 16u17 en het is al bijna donker. De avonden duren wel erg lang zo. Maar wij maken het gezellig, zowel buiten als binnen. Met de lichtjesslingers baadt de gaanderij in een gezellig geel licht. De duisternis verdrijven we verder de tuin in!

Binnen branden de lichtjes in de kerstboom en tal van versieringen waar ledlampjes in zitten. De overige slinger(tjes) stopte ik in glazen vazen. Wanneer de lampjes aan gaan, is het halletje naar de badkamer ook zacht verlicht.

De herfstasters weten nog niet dat binnenkort de winter echt begint. Ze bloeien nog volop. Denken ze misschien dat ze zelf ook licht geven? In elk geval fleuren ze op die manier de voortuin van vele huizen mooi op.

Andere bomen en struiken tooien zich met hun vruchten. De dennenkegels lijken wel kerstversiering. De eekhoorntjes weten ze wel hangen en als Koning Winter zal toeslaan, zullen ze ervan snoepen! Dan vinden we weer her en der afgeknabbelde kolven!

Maar ook tal van bessenstruiken laten hun besjes rustig indrogen. Het vocht verdwijnt dan wel langzaamaan, de voedingsstoffen en vitamientjes blijven goed bewaard. Hoe streng de winter was, merk je in het voorjaar aan het aantal overgebleven bessentrossen.

De laatste keer dat we naar België reden, was we iets vreemd aan de hand aan de grens met Oostenrijk. Ik wilde er niet vroeger over schrijven, omdat ik eerst goed wilde uitzoeken hoe het nu echt zit. Maar nu ik een officieel antwoord van de Belgische ambassade in Budapest heb, wil ik het graag vertellen.

Goed … wij rijden dus steeds via de grensovergang bij Köszeg Oostenrijk binnen. Het is een heel kleine grensovergang waar slechts weinig verkeer langskomt. Er staat vaak een douanier in het hokje. Soms mogen we gewoon doorrijden, soms wil die toch even onze identiteit controleren. Geregeld moeten we dan ons verhaal doen … Belgische identiteitskaart, Hongaarse nummerplaat … Maar als we vertellen waar we wonen, is alles meteen weer opgeklaard.

Niet vorige keer dus. Er stond naast de douanebeambte ook een jonge militair … in vol ornaat en met serieuze uien onder zijn oksels (lees: ’t was een macho eerste klas). Hij keek ook naar onze identiteitskaart en vraagt dan ons paspoort. Euh??? Dat hebben we niet bij hoor, dat is toch niet nodig? O jawel, volgens het mannetje. Oostenrijk stapte uit het Schengenakkoord en dus moeten we een paspoort hebben om Oostenrijk binnen te mogen. Het lijkt ons een vreemd verhaal … maar ja … wat denk je dan hé … ’t Is goed voor nu, maar als we nog eens passeren, moeten we in orde zijn.

We rijden verder en de rest van de dag praten we er geregeld over … zitten we allebei dan eens op ons ongemak, dan weer overtuigd dat hij ongelijk had. De volgende dagen geraakt het hele gedoe op de achtergrond. En ook in België hebben we wel andere dingen aan ons hoofd! Maar wanneer we terug een tijdje thuis zijn, kruip ik in mijn pen en stuur een mailtje met ons verhaal naar de Belgische ambassade.

En nu is hun antwoord er, officieel en al! Het was dus idd grote bullshit! Een éénmansactie van een jonge militair die eens stoer wou doen, zeker? Ten eerste zijn er inderdaad vanaf 2015 grenscontroles mogelijk. Ten tweede is Oostenrijk nog altijd een Schengenland en is er dus vrij verkeer van goederen en personen. En ten derde moet je gewoon je identiteit kunnen aantonen door middel van een identiteitskaart OF een paspoort, beide zijn even geldig. Ze deden er nog een mooi lijstje bij van alle Europese landen en enkele andere veel bezochte landen met een overzicht waar welke papieren nodig zijn. (ook voor kindjes, de kids e-ID) We zullen dit afdrukken en bij de papieren van de camper stoppen … voor ’t geval dat er nog eens zo een flauwe plezante zichzelf wil bewijzen. Voor wie het overzichtje graag wil … “Wat betreft de vereiste reisdocumenten vindt u onder de volgende link op de website van het Ministerie Van Buitenlandse zaken http://diplomatie.belgium.be/nl/Diensten/Op_reis_in_het_buitenland/reisdocumenten?userLanguage=nl&ISOCode=AUT”

In ons dorp werd ook een kerststal gezet. Elk jaar zijn mannen en vrouwen in de weer om de kerststal in te richten en te versieren, en daarnaast een grote adventskrans. Neen, hier geen ‘levende dieren’, maar de kerstfiguren zijn wel opgesloten achter kippengaas! In de grote den aan de andere kant van de straat, werd al een lichtslinger gehangen. Binnenkort komen daar nog reuzegrote toffees in. Het is hier immers de gewoonte dat er snoepjes in de kerstboom worden gehangen, tot groot plezier van de kindjes!

4 notes · View notes

variafontys · 3 years

Text

Online lezing van Henk Oosterling

Introductie van de perso(o)n(en) (opleiding, beroep, etc.)

Henk Oosterling is een Filosoof en auteur. Hij is geboren en opgegroeid in Rotterdam. Hij voelt zich aangetrokken tot andere manieren van denken, en stapt graag uit het westerse verlichte denken om in het oosten nieuwe inzichten te vergaan. Hij heeft in het verleden in het oosten vechtkunsten gestudeerd en het Oosterse denken en verlichting tot zich genomen. Henk probeert deze kennis en inzichten te combineren met het westen en de westerse verlichting. Henk gelooft in interculturaliteit. Dit ziet hij anders dan multiculturilaiteit. Vanuit zijn achtergrond uit Rotterdam leeft hij in een gebied waar veel type culturen bij elkaar leven. In zijn ideale beeld leven deze mensen niet naast elkaar als zijnde apart staande culturen, maar ziet hij het liefst alles bij elkaar komen. Dit vertelt hij door middel van een anekdote van een Turkse/Koerdische jongen die chef was in een Aziatisch restaurant. De jongen maakte een opmerking die erg is blijven hangen bij Henk, namelijk op de vraag hoe hij daar beland was. De jongen antwoordde dat hij intercultureel was. Dit vond Henk een perfect voorbeeld van wat hij probeerde te zeggen. Een Turks/Koerdische Nederlandse jongen in een Aziatisch restaurant. De samenkoming van al die culturen dat iets unieks en moois brengt.

Beschrijving filosofische of ethische kwesties die in de presentatie aan bod komen

Die ene specifieke cultuur binnen een bepaalde samenleving in Nederland is verleden tijd. De nieuwe generatie en de komende generaties zullen van allemaal verschillende culturen die samenkomen in Nederland bepaalde dingen oppikken. Datgene wat hun vooral aantrekt en waar hun interesses in liggen zullen ze tot zich nemen en verder ontwikkelen. Deze fusering van allemaal verschillende culturen zullen voor de komende generaties voelen als normaal en ze zullen dit ervaren als de “Nederlandse” cultuur.

Dat de wereld bestaat uit feedback loops. Een voorbeeld hiervan is onze identiteit. Onze identiteit relativeren we als het waren op de wereld, en de resultaten die daar ontstaan en een soort van “feedback” geven aan ons waarbinnen in wij ons positioneren. Als in, stel je wil kunstenaar worden. Je begint het te doen en je komt erachter dat het je niet lukt. De realiteit geeft als het waren feedback op datgene waarmee jij je wou identificeren, kunstenaar. Het resultaat is dat je de mening trekt dat je geen kunstenaar bent. Dit attribuut wordt dan onderdeel van je identiteit, namelijk dat bv Tuana/Elwin geen kunstenaar is.

Drie vragen die je aan deze perso(o)n(en) zou kunnen stellen

Hoe zou je de komende generaties iets willen/kunnen leren zonder er zelf geen kennis/verstand van te hebben?

Op wat voor manier zou het intercultureel denkendoen overgebracht kunnen worden op de gewone burger?

Zijn er ook negatieve punten aan het intercultureel denkendoen en wat zou dit dan zijn?

Koppeling eigen studie of beroepspraktijk

Elwin Alibeyli (Bedrijfskunde) koppeling:

De filosofie waar Henk Oosterling over spreekt gaat vooral om de samenkomst van veel verschillende culturele als etische en filosofische kwesties. Wat ik vooral terug zie komen als een overeenkomst tussen de lezing en mijn studie is dat het beide multidisciplinair is. Bij beide vakken moet je ervoor zorgen dat de juiste informatie uit de juiste bronnen bij elkaar komen en deze kennis helpt bij de vooruitgang van het grotere doel.

Tuana Erdagi (Technische Bedrijfskunde) koppeling:

Ik zie aspecten van mijn studie terug in het verduurzaming verhaal van Henk. Wat de belangen er van zijn en hoe individuen daaraan kunnen bijdragen. Dit omdat verduurzaming een belangrijk onderdeel is van mijn opleiding. Wij moeten vaak processen ontwerpen en het duurzaamheids-criteria waarop onze resultaten worden afwegen kan vaak heel hoog wegen of zelf vereist zijn (Niet-duurzaam is onvoldoende).

Verder zag ik een beetje marketing terug in het filmpje van Henk. Dit in het gedeelte waarin hij het had over de ver-normalisering van het comfort. Dit kan ik me namelijk nog herinneren vanuit school dat wanneer een nieuwe product of service op de markt komt, er bepaalde lagen zijn als het waren van hoe mensen er in positieve maten naar kijken. Ergo, hoe tevreden zijn mensen met je producten. Soms komen er producten die een echte ‘wauw’ factor als het waren met zich mee brengen. Iets dat je niet zag aankomen maar zo goed is dat je zeer tevreden bent. Dit zijn vaak dingen in de dimensie van comfort. Camera’s en internet die verworven zijn in telefoons, radio en tv die bij elkaar gaan etc. Echter is het zo dat na een tijdje de vernieuwingen als het ware “genormaliseerd” worden. Het comfort wordt gewend en datgene dat eerst heel nieuw, luxueus en gevuld met comfort was is nu normaal en misschien zelfs een beetje saai. Dit zie ik terug in wat Henk zei. Hij noemde hierbij voorbeelden van dat hij bijvoorbeeld niet in een oorlog tijd leefde, geen (ernstige) pandemieën heeft meegemaakt etc. Echter is dit zo genormaliseerd dat mensen er niet echt meer bij stilstaan hoe bijzonder dit eigenlijk kan zijn.

Als laatste zag ik nog iets terug in de relatie van het hierboven genoemde met de verlichting van Ford. Dat Ford iets op de markt had gezegd waar iedereen gebruik van kon maken. Iedereen kon het namelijk kopen. Materiele comfort begon op de voorgrond te komen. Dit was een soort van comfort dat hij aan de maatschappij bracht. Op mijn opleiding heb ik voor een vak enigszins wat moeten leren over Ford, wat hij betekende voor de maatschappij maar vooral voor industriële engineers. Hierbij krijg je ook termen als ‘Fordisme’, ‘soldiering’ etc. Dit deed me denken aan wat wij als industriële engineers aan de maatschappij brengen. Het comfort. Producten die steeds flexibeler, kwalitatiever en sneller geleverd worden etc. Maar ook wat de onderliggende gedachtegoed achter is.

Geschreven door Elwin en Tuana.

#henk oosterling #doendenken #varia #online lezing

0 notes

stefselfslagh · 3 years

Text

“Was ik niet goed genoeg om voor te blijven leven?”

Dit stuk verscheen in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

Vandaag is het de Dag voor de Nabestaanden van Zelfdoding. Myriam Rymen (57) verloor op jonge leeftijd haar beide ouders door zelfmoord. En ondervindt tot op de dag van vandaag dat verdriet niet verjaart. "Ik ben lange tijd heel graag naar begrafenissen geweest. Daar kon ik mijn tranen de vrije loop laten."

Vijf uur praat ik met Myriam Rymen. Of beter: praat Myriam Rymen met mij. Sommige van mijn vragen worden beantwoord nog voor ik ze kan stellen, andere worden overbodig gemaakt door een weemoedige zucht.

Er is een reden waarom Myriam tijdens ons gesprek haar kwaliteiten als spraakwaterval demonstreert: het verhaal van de dubbele zelfmoord van haar ouders is een lang opgespaard verhaal. Ze is blij dat ze het eindelijk - vergezeld door de schijnbare logica van de chronologie - de wereld in mag sturen.

Al pratend dringt Myriam het hier en nu naar de achtergrond. We merken niet hoe de voormiddag middag wordt en vangen pas laat in de namiddag het geknor van onze magen op. Een vrouw met een aangrijpend verhaal en een interviewer met een bandopnemer: meer is er niet nodig om de piramide van Maslow op zijn kop te zetten.

De momenten waarop de tranen van Myriam het winnen van haar glimlach laat ik in dit stuk onvermeld. Sommige verhalen hebben geen regie-aanwijzingen nodig. Maar dat de tijd alle wonden heelt, is een verdomd koppig misverstand.

Vergeef me mijn zenuwen

Myriam Rymen wordt geboren in 1962. Ze is het enige kind van Antonia, een bediende op de financiële afdeling van een kmo, en Pierre, het hoofd van de beenhouwerij van de vroegere warenhuisketen Priba.

Op een late novemberdag in 1963 pleegt Antonia zelfmoord: ze neemt een overdosis anti-depressiva, alle pogingen om haar maag leeg te pompen komen te laat. Myriam is op dat moment elf maanden. Op het doodsprentje van Antonia worden haar postuum de volgende woorden in de mond gelegd: 'Teerbeminde echtgenoot en dochter, gij waart mijn troost in mijn ziekte. Vergeef me mijn zenuwachtigheid.'

Eén jaar na de dood van Antonia hertrouwt Pierre met Maria, de vrouw die Myriams tweede moeder zal worden. Maria was al eens eerder getrouwd, maar haar eerste man - Jos - was om het leven gekomen na een ongeval met een maaidorsmachine. Maria kan geen kinderen krijgen en ziet in Myriam de dochter die ze zo graag wil. Pierre heeft zijn vrouw verloren en ontwaart in Maria een nieuwe moeder voor zijn dochter. Hun mariage de raison is snel bezegeld.

Op de laatste dag van 1974 gebeurt het ondenkbare: ook Pierre pleegt zelfmoord. Myriam, inmiddels elf, is in de woonkamer aan het spelen wanneer ze haar grootvader hoort zeggen: 'De Pierre heeft zich opgehangen. Hij is gevonden door buurtkinderen.' Ze loopt naar de spiegel in de gang en spreekt haar spiegelbeeld toe: 'Vanaf nu ben jij een weeskind.'

Een tijdlang is het onduidelijk wat er met Myriam moet gebeuren. Aan meningen is er geen gebrek: de familie van Antonia vindt dat Myriam bij Maria moet blijven, de familie van Pierre dat ze naar een weeshuis moet. Uiteindelijk beslist de jeugdrechter dat Myriam zal worden grootgebracht door Maria, haar niet-biologische moeder die officieel haar voogd wordt. Myriam brengt de rest van haar jeugd door in een familie waarvoor ze nooit bestemd was.

Maria wil graag dat Myriam háár als haar biologische moeder ziet. Het bestaan van Antonia wordt lang verzwegen. Als Myriam bij haar lievelingstante naar een ingekaderde foto van Antonia kijkt, krijgt ze te horen dat de vrouw op de foto 'het' moeke is. Niet 'haar' moeke.

Op haar negende logeert Myriam met haar nicht op de boerderij van haar grootvader. Ze spelen samen in het korenveld wanneer er een maaidorsmachine voorbijrijdt. Haar nicht veert op en zegt: 'Kijk Myriam, dat is nu de machine waaronder nonkel Jos verongelukt is.' De hersenen van Myriam leggen curieuze verbanden. Ze springt op haar fiets, rijdt naar huis, smijt alle fotoboeken op tafel en begint er koortsachtig in te bladeren. Wanneer ze geen enkele babyfoto van zichzelf vindt, roept ze tegen Maria: 'Ik kom niet uit jouw buik!' Maria kan niet anders dan Myriam een versie van de waarheid te vertellen. 'Uw moeke is gestorven van de zenuwen', zegt ze. Het woord zelfmoord is nog altijd nergens te bekennen.

Myriam is al 22 wanneer ze de waarheid over de dood van haar moeder verneemt. Een dag voor ze naar India reist, is ze op bezoek bij een neef die net een vriend door zelfmoord heeft verloren. De neef in kwestie heeft een paar glazen teveel op en zegt tegen Myriam: 'Hij heeft het gedaan zoals uw moeder: met een overdosis pillen.' Myriam, al jarenlang getraind in het negeren van informatie die haar hart kan doen ontploffen, gaat niet op de mededeling van haar neef in. Maar een paar dagen later, in het tweedeklassecompartiment van een volgepakte Indische trein, wordt ze alsnog gegrepen door de tsunami van tranen die haar al een paar dagen op de hielen zit. De realiteit sluipt ongenadig binnen: zowel haar vader als haar moeder hebben haar achtergelaten.

Gestorven aan melancholie

'Dé vraag die bij zelfmoord altijd komt opzetten en bij andere overlijdens niét is: waarom?', schrijft de Nederlandse journaliste Resi Lankester in Na De Val, haar van liefde en smart doortrokken boek over de zelfmoord van haar vader. Ik vraag Myriam of ze 35 jaar na de dood van haar ouders al min of meer toereikende antwoorden op de waarom-vraag heeft kunnen formuleren. Ze haalt diep adem en zegt: "Sommige mensen plegen zelfmoord omdat ze het leven onleefbaar lastig vinden. Andere mensen omdat ze ontgoocheld zijn in het leven. Mijn ouders behoorden volgens mij tot de tweede categorie. Hun zelfmoord was contextueel. Ze hadden alles om gelukkig te zijn, maar onderweg is het fout gelopen."

"Mijn moeder was extreem gevoelig. Ik heb brieven van haar aan mijn vader gelezen. Daarin toont ze zich als iemand die te veel voelde en te veel nadacht. Ze was heel theatraal, kon echt zwelgen in haar emoties. Plus: haar verwachtingen van het leven waren zo hoog gespannen dat ze nooit ingelost konden worden. Over Nicolas Hughes, de zoon van Ted Hughes en Sylvia Plath die in 2009 zelfmoord pleegde, zei iemand ooit: 'Zelfs in een berkenbos zocht hij naar een eikenboom.' Ik denk dat mijn moeder hetzelfde deed: ze hunkerde naar wat er in haar leven ontbrak en vergat wat ze wél had. Ze had jaren naar een kind verlangd, mijn vader wou aanvankelijk geen kinderen krijgen. Maar zelfs mijn geboorte heeft haar niet kunnen verlossen van het verlangen naar een ander leven. Eén van mijn tantes heeft ooit gezegd: 'Antonia is gestorven aan melancholie.' Daar zit vermoedelijk een grond van waarheid in."

"Ook het leven van mijn vader was er één van teleurstellingen. Hij groeide op in Antwerpen, maar moest op zijn zestiende tegen zijn zin naar Nijlen verhuizen. Hij wou dierenarts worden, maar werd ondanks een succesvol schoolparcours beenhouwer. Hij was heel belezen en verstandig, maar hertrouwde met een vrouw die hem intellectueel niet kon uitdagen. Zijn leven, en zeker zijn huwelijksleven, was een opeenstapeling van frustraties geworden. Het jaar waarin hij zelfmoord pleegde, was zijn relatie met mijn tweede moeder volledig ontspoord. Ze was verliefd geworden op een andere man, hij was haar verbaal onophoudelijk aan het kleineren. Ik leefde elke dag in angst, er moést wel iets gebeuren. Al had ik natuurlijk liever gehad dat mijn vader van mijn tweede moeder was gescheiden en dat er voor mij een regeling was getroffen."

Een vocabularium voor verdriet

Myriam toont me een paar zwart-wit foto's van haar biologische ouders. Haar vader stelt zich aan mijn ogen voor als een ranke, al vroeg kalende intellectueel, haar moeder als een zelfbewuste jonge vrouw waar het meisje nog niet is uitgegroeid. "Mijn vader en mijn biologische moeder waren intellectueel wél een goeie match", zegt Myriam terwijl ze naar de jonge versies van haar ouders kijkt. "Het is zonde dat ze de grip op hun levens verloren hebben."

Omdat ze als kind zag dat volwassenen het ook niet altijd weten, kweekte Myriam al op jonge leeftijd een doe-het-zelf-mentaliteit. "Na de dood van mijn vader, dacht ik: 'Vanaf nu regel ik mijne winkel zelf wel.' Ik vroeg aan niemand hulp en was niet snel uit mijn lood te slaan. Als ik een tegenslag had, dacht ik altijd: 'Ik heb wel erger meegemaakt dan dit.' Voor ik van mijn eerste zoon beviel, heb ik drie miskramen gehad. Zelfs toen heb ik mijn vriendinnen niet gemobiliseerd om me te komen troosten."

"Tegelijkertijd heb ik me lange tijd veel te afhankelijk van anderen opgesteld. Ik hield mensen heel dicht bij me, wilde absoluut vermijden dat ze uit mijn leven zouden verdwijnen. 'Ik heb mijn ouders al verloren, jullie moeten blijven', dacht ik. Daardoor heb ik sommige mensen over mijn grenzen laten gaan. Of eigenschappen toegedicht waarover ze in werkelijkheid niet beschikten."

"Ik voel nog altijd een enorme drang om deel uit te maken van een groep. De familie van mijn tweede moeder noemt mij 'ons Myriam.' Je kan niet geloven hoe mooi dat in mijn oren klinkt. 'Ons Myriam', dat wil zeggen dat ik erbij hoor. Dat ik niet als een losgeslagen satelliet door het universum zweef."

Myriam vermeldt nog een ander neveneffect van de dood van haar ouders: een levenslange fascinatie voor zelfmoordverhalen. "Ik heb thuis een boekenplank vol zelfmoordliteratuur. De Laatste Deur van Jeroen Brouwers, Door Eigen Hand van Joost Zwagerman, de dagboeken van Sylvia Plath: ik heb ze allemaal gelezen. Telkens als er een boek over zelfmoord verschijnt, word ik er naartoe gezogen. Omdat ik denk: er gaat in dat boek een stukje van mijn puzzel gelegd worden. Dat is niet altijd zo. Maar ik ben al blij met zinnen die herkenning bieden. Waarin mijn verdriet een vocabularium krijgt."

"Echte steun vind ik vrijwel uitsluitend bij lotgenoten. De meeste mensen weten gewoon niet hoe het is om na de zelfmoord van een naaste achter te blijven. Met alle kwetsende uitspraken vandien. Een paar weken na de dood van mijn vader zei de mama van een vriendinnetje: 'Jullie hebben geluk, Myriam. Dankzij de levensverzekering van je vader is jullie huis nu afbetaald.' Mensen die rare dingen zeggen over zelfmoord: ik kan er een boek over schrijven."

"En toch ben ik als kind altijd heel vrolijk gebleven. Veel mensen hadden medelijden met mij, ik werd bijna overal als een prinses behandeld. Als ik in het dorp nieuwjaarsliedjes ging zingen, haalde ik meer geld op dan om het even welk ander kind. Dries, mijn man, zegt soms al lachend: 'Je hebt veel meegemaakt, maar je hebt ook veel te veel aandacht gekregen.' Ik vrees dat dat tot op zekere hoogte klopt." (lacht)

Onzichtbaar contract

Er valt een stilte, die ik aarzelend doorbreek door nog een paar zinnen uit het boek van Resi Lankester te plukken: 'De zelfmoord van mijn vader heeft mijn beeld van wat een ouder is behoorlijk doen wankelen. Rationeel wist ik natuurlijk dat het gebeurde, dat ook ouders een einde aan hun leven maken. Maar toch had ik me onbewust altijd vastgehouden aan het idee dat je de weg naar een zelfgekozen einde afsluit als je een kind krijgt. Dat je een onzichtbaar contract hebt getekend, ja hebt gezegd tegen het leven.'

Ik vraag Myriam hoe vaak ze zich de voorbije decennia heeft afgevraagd hoe haar ouders het in godsnaam over hun getroebleerde hart konden krijgen om hun enige kind achter te laten. Als je beide ouders zelfmoord hebben gepleegd, moet die vraag toch dubbel zo luid klinken? Ze knikt en zegt stil: "Eén vraag gaat nooit meer weg: was ik niet goed genoeg om voor te blijven leven? Vroeger ging ik die vraag uit de weg. Vandaag aanvaard ik de onvermijdelijkheid ervan. Maar het blijft een pijnlijke vraag. Die soms nog altijd laagjes zelfvertrouwen wegschraapt. Die me op mindere dagen nog altijd doet wankelen."

"Hoe je het ook draait of keert: door zelfmoord te plegen, hebben mijn ouders hun verdriet doorgegeven aan de volgende generatie. Aan mij, dus. Hun eigen levens zijn vroegtijdig gestopt, maar er is nog een derde leven dat niet geleefd is: het mijne. Hoe anders was mijn leven geweest als mijn ouders waren blijven leven? Hoe anders had ik me dan ontwikkeld? Het zijn vragen waarop ik nooit een antwoord zal krijgen."

"En toch kan ik niet kwaad zijn op mijn ouders. Natuurlijk: als je voor een kind kiest, moet je daarvoor zorgen. Maar mensen hebben naast hun gezinsleven ook nog andere levens. Op hun werk en in hun vriendenkring, bijvoorbeeld. En je weet niet altijd wat er in dié levens allemaal gebeurt."

"Bovendien weet ik wel zeker dat destructieve gedachten kunnen samengaan met liefdevolle. Dat ouders die zelfmoord plegen toch ook ontzettend veel van hun kinderen kunnen houden. Een zelfdoding is niet noodzakelijk een afwijzing van je geliefden. Het is een afwijzing van het leven."

Heeft haar eigen moederschap (Myriam heeft een zoon van 28 en één van 25, red.) haar kijk op de zelfmoord van haar ouders veranderd? "Nee. Ik ben voor het eerst mama geworden op mijn dertigste. In die periode probeerde ik de dood van mijn ouders vooral te verdringen. Zelf kinderen krijgen, hielp daarbij: ik kon mijn aandacht helemaal op Christophe en Levi richten, al de rest negeerde ik."

"Aangezien ik het vertikte om in mijn malheur te blijven hangen, heb ik andere mensen nooit de indruk gegeven een zielig persoon te zijn. Veel mensen vonden dat raar: als je hebt meegemaakt wat ik heb meegemaakt, hebben ze graag dat je toch een béétje zielig bent. (lacht) Maar dat ik mijn verdriet wegmoffelde, betekende natuurlijk niet dat het er niet wás. Als ik op een begrafenis was, begon ik altijd heel hard te huilen. Niet zozeer omwille van de persoon die begraven werd, maar omwille van mijn eigen onverwerkte hartzeer. Begrafenissen gaven mij het perfecte excuus om mijn tranen de vrije loop te laten. Om mijn verdriet in gecamoufleerde vorm te laten opborrelen. Ik ben een tijdlang héél graag naar begrafenissen geweest." (lachje)

"Pas de jongste jaren heb ik de dood van mijn ouders opnieuw in de ogen gekeken. Omdat ik voelde dat het moést. Omdat alle onbeantwoorde vragen mij van binnenuit aan het opvreten waren."

Klompjes goud

Dat ze het gat in haar hart niet zonder gereedschap zou kunnen dichtplamuren, besefte Myriam toen ze op een zondag in 2013 in bad zat. "Ik voelde me zó triest dat ik dacht: nu moét ik het weten. Ik heb mij afgedroogd en heb al huilend één van mijn neven gebeld: 'Ik wil praten. Nú. Het kan toch niet dat ik niks weet over mijn biologische moeder?' Mijn neef is me toen meteen verhalen over mijn moeder beginnen te vertellen. En heeft er voor gezorgd dat ik ook met andere familieleden over mijn moeder kon praten. Dat heeft mij ongelooflijk veel deugd gedaan. Het was alsof ik na jaren van ontbering eindelijk weer iets te eten kreeg. Sindsdien weet ik: als je iets nodig hebt van mensen, moet je het hen gewoon vragen. De meeste mensen zijn maar wat blij dat ze je kunnen helpen."

Overal ging Myriam de afgelopen jaren informatie over haar ouders sprokkelen. Anecdotes en herinneringen nam ze in ontvangst als waren het klompjes goud. "Een ex-collega van mijn moeder vertelde me dat mijn moeder veel praatte en over alles haar mening gaf. Daar was ik onvoorstelbaar blij mee, met die woorden. Ik praat namelijk ook veel. En ik zeg ook altijd mijn gedacht. Sinds ik weet dat ik die eigenschappen aan mijn moeder te danken heb, voel ik me weer wat meer met haar verbonden."

"Dat ik zoveel te weten ben gekomen over mijn ouders heeft mij gelukkiger gemaakt. Ik heb er spijt van dat ik zo lang gewacht heb om mijn omgeving lastig te vallen met al mijn vragen. Lotgenoten kan ik alleen maar aanraden om zo vroeg mogelijk naar antwoorden te zoeken. Dan hoeven ze hun vragen niet gedurende de rest van hun leven mee te zeulen."

"En aan de familieleden van kinderen die hun ouders door zelfmoord verloren hebben, zou ik willen zeggen: práát alsjeblief met hen. Neem hen mee op restaurant en vertel hen alles wat je over hun ouders weet. Ik had zó graag gehad dat mensen die mijn moeder gekend hebben mij spontaan gevraagd hadden: 'Myriam, wat wéét jij eigenlijk over je mama? Heb je graag dat ik jou eens vertel hoe ik haar ervaren heb?' Er is maar één ding erger dan ouders die doodgaan: ouders die doodgezwegen worden."

Zelfmoord-dna

We vallen opnieuw even stil, ons gespreksonderwerp heeft alle zuurstof uit de kamer gezogen. Na twee koppen koffie en een luchtiger intermezzo over kunstenaars en hun zevende zintuig voor hartenleed, roep ik nog een laatste ongemakkelijke vraag uit de coulissen: heeft Myriam in de loop van haar leven zélf al aan suïcide gedacht? Kan de neiging tot zelfmoord een zwarte vlek in je dna zijn? Onwaarneembaar als alles goed gaat, maar klaar om je te overwoekeren als het tegenzit? Het antwoord van Myriam is maar ten dele geruststellend.

"Ik heb nog nooit suïcidale gedachten gehad, nee. Maar ik heb al wel een paar keer diep gezeten. Diep genoeg om te begrijpen dat mensen tot zelfmoord in staat zijn. Een paar jaar geleden ben ik een tijdje met afhangende schouders door het leven gegaan. Op een dag zei een collega van me op de parking van ons bedrijf: 'Myriam, beloof me dat je niks verkeerds gaat doen.' Ik schrok en zei: 'Neenee, natuurlijk niet.' Maar achteraf besefte ik dat ik op dat moment wel degelijk aan het wegzakken was. Mijn collega heeft me daar op die parking weer naar boven getrokken."

"Of we het nu willen of niet: de ene zelfmoord kan de andere in de hand werken. Misschien is de zelfmoord van mijn vader wel mee 'geïnspireerd' door die van mijn moeder. Misschien had hij met terugwerkende kracht wel ongelooflijk veel verdriet om het uiteenspatten van de droom die ze samen ooit hadden."

Dan, als tegengewicht voor ons gesomber: "Maar eigenlijk mag ik niet klagen. Ik ben na de dood van mijn ouders in een sterke, warme familie terechtgekomen. Mijn tweede moeder heeft zich met veel liefde over mij ontfermd. En ik heb een mooie job, een hecht gezin en vrienden waar ik dag en nacht op kan rekenen. Ook al heb ik sinds mijn elfde geen ouders meer: er is heel veel wat ik nog wél heb. Ik tel dus mijn zegeningen. (na een stilte) Het enige wat ik jammer blijf vinden, is dat ik geen enkele foto heb van mijn moeder en mij. Zelfs de obligate foto in de kraamkliniek heb ik nooit gezien. Het lijkt wel alsof er van ons tweeën geen foto's bestáán."

Weer thuis herinner ik me dat Myriam me vertelde dat ze haar ziel op mindere dagen weleens te week legt in de meerstemmige schoonheid van My Antonia van Emmylou Harris. Ik trippel naar Spotify en laat me opvreten door het refrein van het nummer. 'You are my sorrow, you are my splendor / You are my shelter through storm and through strife / You are the one I will always remember / All off the days of my life'.

Ook Emmylou Harris heeft een zevende zintuig voor hartenleed.

1 note · View note

matijsaugustyns · 3 years

Video

youtube

Childish gambino is een nummer gemaakt door de popgroep Redbone.

De zanger van de tekst wilt de schuld geven op iemand anders, want die had iets fout gedaan. Daarna zegt de zanger dat de persoon het terug goed wou maken, maar dat het daar te laat voor is. De zanger zegt tegen de persoon om te slapen, maar daarna moet hij/zij wakker worden en blijven.

Het nummer begint heel rustig met enkel de basdrum en een hoog gepiep in de achtergrond. Dit geeft me een heel rustig en ontspannen gevoel.Het lied heeft een rustig en traag tempo. Het gezang is hoog, terwijl de meeste instrumenten laag zijn. Het lied geeft me een heel vrolijk en opgewonden gevoel. Er worden verschillende instrumenten tegelijk gespeeld. Deze instrumenten zijn wel elektronisch. Je hoort steeds dezefde melodie door de meuziek. Dit zorgt voor onrust in mijn hoofd. Dit vind ik dus ook niet fijn. Ik vind het wel leuk dat er ook stemmen in de achtergrond zijn tijdens het refrein. Ik vind het leuk dat dat er gezoem is om het lied te eindigen. Het lied eindigt wel plots. ik vind het jammer dat de muziek niet rustig dooft.

( Dit is een liedje dat ik heb gevonden bij Aaron.)

0 notes

gezondeslakom · 4 years

Text

23-4-2020

De afgelopen dagen voelde ik me goed. Ik studeer bijna niet, maar ik doe mijn best, en voorlopig stel ik me daar tevreden mee. Ik bel met Gijs de hele dag door en hij is thuis geworden voor me op manieren waar ik die mis. De meisjes en ik gaan kamperen in de zomer, en ik kijk er enorm naar uit. Elke dag samen koken, samen lezen en lachen. Klagen over vanalles en nog wat.

De vriendschappen die ik heb lijken me op de een of andere manier teleur te stellen. Ik had altijd in mijn hoofd gehad dat als ik vrienden zou hebben, mensen die met me wilden praten en er niet eens mijn best zou moeten doen, dat er iets in me vervolledigd zou zijn, ik niet zo met mezelf opgescheept zou zitten en de dingen zou kunnen delen die ik zo graag niet enkel voor mezelf wilde houden. Ik wilde gewild worden om mezelf. Dat heb ik nu, soort van. Ik heb vrienden die me graag horen, die graag bij me zijn en me missen als ik er niet ben, maar zo weinig van hen voelen waardevol. Gijs heeft me duidelijk gemaakt dat hij nog steeds gevoelens voor me heeft, dat die in de achtergrond altijd wel zullen bestaan, en ik wou zo graag dat ik ze kon beantwoorden. Op iedere manier zouden we zo leuk zijn samen, maar het lukt me gewoon niet om hem als meer te kunnen zien dan mijn Gijs. Dat is waardevoller voor me dan een of andere relatie. Het zou juist onderdoen aan wat hij nu is. Hij zal altijd in mijn leven blijven, of hij het nu wilt of niet, omdat ik met weinigen kan lachen zoals met hem, niemand me zo tolereert en bespot zoals hij dat doet. Ik doe mijn best om Kobe op afstand te houden, omdat blijkt dat hij zich meer aan me begint te hechten dan ik bereid toe ben. Het zijn altijd de emotioneel onbeschikbare mannen waar ik me aan vastklamp, net degene die het duidelijk hebben gemaakt dat ze me nooit oprecht of toegewijd zullen kunnen liefhebben. Misschien val ik net op mannen waarbij ik iets te bewijzen heb, dat daar net iets te winnen valt. Mannen die het toonbeeld zijn van het soort mannen waarvan ik overtuigd ben dat ze me nooit zouden willen. Het soort mannen dat me dat altijd duidelijk heeft gemaakt. Alles dat te maken heeft met liefde, met de ander, schrikt me momenteel af. Ik sluit de deuren van mijn bubbel en draag hier mijn winterslaap uit tot ik daar niet meer de behoefte aan heb. Morgen maak ik Russische af, dan ga ik er echt werk van maken. Kai vertelde me dat hij gaat voor grote onderscheiding en plots ben ik me al maar te bewust van het feit dat mijn punten niet bijster indrukwekkend zijn. Hoe kan ik beweren intelligent of filosofisch geëngageerd te zijn als ik gemiddeld zit op een 14? Ik besef dat ik er geen waarde aan zou moeten hechten, maar hoe kan ik dat nou niet?

Ik weet niet hoe of waarom, maar op de een of andere manier mis ik hem. Toen ik hem probeerde spreken wees hij me kordaat af, dus ik zal geen pogingen meer doen. Dat is ook niet eerlijk naar hem toe. En toch, zijn er dingen die ik hem wil tonen, waarmee ik het met hem over wil hebben, wil ik bij hem zijn en in slaap vallen terwijl we samen een film kijken. Ik heb trauma’s aan het ijs dat we iedere avond aten, toen we de Lord of the Rings films achter elkaar uitkeken en hij voorgoed een degout aan de films kreeg. Ik mis hem.

Nina is thuis, en weer heb ik geen reden om naar Gent te gaan. Ik begin te denken dat ik hoe dan ook moet gaan, zelfs als ik helemaal alleen ben. Dan ben ik tenminste helemaal alleen thuis, op mijn eigen plek die ik voor mezelf gemaakt heb, met alleen mijn eigen spullen, mijn eigen ritme en verantwoordelijkheid. Hoe dan ook moet ik binnenkort gaan. Ik heb heimwee.

0 notes

chxsd · 7 years

Text

column over de tijd: de eerste barsten

Hallo lezer. Dit is een tekst, met zinnen, waarvan ik niet weet waar ik er mee naar toe moet gaan. Ik weet niet of dit nut heeft, of zin, of van dat soort menselijke dingen. Utilitarisme was nooit mijn ding. Misschien schrijf ik straks in het engels, of niet. Wie weet. In deze zinnen zal geen structuur zitten. Ik heb soms van die dagen dat ik ineens een opborreling voel. Dan moet ik schrijven, over iets. Schrijven is dan als ademen. Door blijven tikken, niks schrappen, door blijven gaan. Het voelt alsof de druk in mijn brein een klein beetje verlicht kan worden. Alsof er een tap in de boom van mijn bewustzijn wordt geslagen, en er een beetje drinkbaar water uit komt, dat leven geeft.

Het creative deel van mijn vreemde brein is nu in extase, denk ik. Het is moeilijk te zeggen. Ik denk beter als ik schrijf, zo voelt het. Alles leidt mij alleen maar af van die creative drang. Afleidingen zoals muziek, converseren en studeren zijn niet welkom. Het enige geluid wat ik tolereer is dat van de wind dat langs mijn appartement waait.

De laatste keer dat ik dit gevoel had was het nog zomer. Het is nu al vijf oktober, maar Ik weet het nog goed, ik was alleen op de bovenste verdieping van mijn ouderlijk huis. De zolderkamer, met een leuk uitzicht over grasje, bosje, watertje. Ik hees uit een sigaret terwijl ik op papier in een moordend tempo gedichten schreef.

Gedichten over die man. Degene die mij zo goed begreep. Onze verhouding was hecht, intiem. Niet romantisch of dat soort dingen. Een mentale vonk, dat wel. We hadden vele verschillen, dat deerde niet. Een andere achtergrond, allebei een vreemd verleden. Een intrinsiek verpestte familie, die ons beide geen goed deed. In verschillen kwamen wij overeen in het feit dat wij eigenlijk in veel dingen hetzelfde stonden. We begrepen het allebei niet. Een vreemde connectie.

Maar deze connectie is niet meer. Hij is dood en ik leef nog. Mijn longen zuigen nog lucht en mijn hart klopt. Ze zeggen dat hij op het laatst in god geloofde. Misschien is hij in een hemel. Ik zou daar in ieder geval nooit komen. Hij is gestorven aan de eenzaamheid. Mijn taak als vriend, in het levende, is onvervuld en verzaakt. Ze zeggen dat ik een trauma heb. Zielig. Een jonge jongen zoals ik. Och. Getraumatiseerd door de dood van iemand die mij begreep. Ik moet terug gaan naar mijn vroegere, onverwende staat. Ik ben verwend door het hebben van iemand die mij begreep. Het is tijd weer te leren om niet begrepen, en teleurgesteld te worden. Ik ben verwend met een rad van fortuin waar mee gemorreld is. Steeds als ik er aan draai leek ik de prijs te winnen.

Mijn geluk is nu voorbij. Mijn rad is roestig geworden en de prijzen zijn op. Wat ik nog heb van mijn goede vriend is een blikje met thee en een boekje ter nagedachtenis. Stomme zooi. Heb ik er wat aan? Nee. Laatst heb ik zijn broertje ontmoet. Toen gebeurde er wat. Lezer is slim genoeg om te raden wat dat is. Dus ja. Ik ontmoette hem vaker. Ik weet niet of het wat goeds is. Het voelde als thuiskomen, maar als die keer thuiskomen nadat mijn huis in brand stond en alle meubels weggehaald waren en de woonkamer gestript was en ik me vervreemd voelde.

Dit is de eerste keer dat ik weer schrijf na de dood. De dood van degene die mij begreep. Wellicht de enige die mij zo begreep. Laatst zei ik per ongeluk, tegen iemand die ik amper ken, dat ik me afvroeg of ik ooit wel iemand tegen zou komen die mij nog zo goed kon begrijpen. Het was niet de bedoeling om verdrietig te klinken. Toch voel ik mij onbewust, en nu steeds in meerdere mate bewuster, wel zo.

Het broertje is weg, hij heeft geen tijd voor mij. Het thuiskomen was blijkbaar niet wederzijds, en daar moet ik mee leven. Zelf weet ik ook niet of ik hem nou leuk vond het ‘broertje van’ .Misschien zag mijn brein hem als de tijdscapsule van de verloren bloedverwant. Ik mis ze allebei. Ik dacht een veilige noodlanding bij hem te kunnen maken. Het werd een rommelige doorstart. Toch maar weer wegvliegen.

Ik weet niet waarover ik nog zal schrijven. Er is veel aan de hand in mijn nieuwe grootstedelijke leven. Het voelt hol. Leuk, maar ook hol. Eigenlijk ken ik helemaal niemand. En niemand kent mij, dat lijkt mij dan weer goed te doen. Een vreemde kronkel in mijn brein. Niks voelt bekend, hetgeen dat wel bekend voelde wil niet genoeg met mij te maken hebben. De personen in deze vreemde stad die ik langer ken, hebben blijkbaar niet dezelfde nostalgie.

Het doet mij pijn om te zien dat ik het oude meer waardeer en dat het nieuwe het oude niet is. Ik dacht altijd dat ik hier gelukkig zou zijn, en op een bepaalde manier ben ik dat ook. Maar toch mis ik het oude, mijn vader, de middelbare school en mijn beste vrienden. Mijn vroegere beste vrienden. Het begrip lijkt niet veel meer waard te zijn. Mijn nieuwe beste vrienden? Ik ken ze niet.

Ik mis het oude maar het oude mij niet. Het nieuwe wil mij binnenhalen maar ik het nieuwe niet.

Gedesillusioneerd door het leven. Ik wou mijn dromen nooit verkopen. Ik heb gevochten om op de plek te komen waar ik nu ben, hard gevochten. Ik leef nu in mijn dromen, in de wolken. Maar mijn wereld staat op zijn kop, en die oude vaste grond is nu een nastreefwaardige wolk geworden. Hier in de wolken schijnt de zon veel harder. De zon is als de realiteit waarin ik nu leef. Het is fel en het brandt. Ik wou dat ik mijn zonnebril had meegenomen.

1 note · View note

mangabudelphine · 5 years

Text

Extra 2- Extremly wicked, Shockingly Evil and vile (film)

Wat is dat met die gast?’ Ergens halfweg ‘Extremely Wicked, Shockingly Evil and Vile’ stelt iemand de vraag aan Liz Kendall (Lily Collins), een knappe secretaresse die er sinds enige tijd een liefdesrelatie op nahoudt met een zekere Ted Bundy (Zac Efron).

Dat haar lief voor een rechter moet verschijnen voor poging tot ontvoering lijkt Liz niet te deren, en zelfs wanneer de netten zich volledig rond Bundy hebben gesloten en voor iedereen duidelijk is dat er achter die knappe smoel een seriemoordenaar schuilgaat, blijft ze het dapper hebben over de ‘unieke band’ die ze met hem heeft. Hoe komt het dat Liz – maar niet alleen zij - viel voor een man die tientallen vrouwen vermoordde, onder wie een meisje van twaalf? Wat is dat met die gast? Deze film geeft geen sluitend antwoord, maar de vraag is onnoemelijk fascinerend.

‘Extremely Wicked’ werd ons aangekondigd als een portret van Bundy, gezien door de verliefde ogen van Liz. Die belofte maakt de film niet helemaal waar. In het begin zien we hoe Ted en Liz elkaar anno 1969 leren kennen in een studentenkroeg in Seattle, maar hun openbloeiende relatie wordt nogal jammerlijk gereduceerd tot een scène waarin Ted in keukenschort omeletten en pannenkoeken voor haar staat te bakken.

Sterker nog: alsof ook hij niet aan de charme van Ted kan weerstaan, laat regisseur Joe Berlinger (tevens de maker van de eveneens op Netflix te bekijken documentairereeks ‘Conversations With a Killer: The Ted Bundy Tapes’) Liz in de tweede helft zelfs helemaal naar de achtergrond verdwijnen en verschuift hij de focus voluit naar Bundy. Ironisch genoeg is het in die tweede helft dat de film aan kracht begint te winnen.

Nu is het erg belangrijk om te vermelden dat ‘Extremely Wicked’ nauwelijks geweld bevat – Berlinger toont géén ingeslagen gezichten, afgebeten tepels of kapotgebeukte schedels. Dat de regisseur meer aandacht heeft voor Bundy’s verleidelijke glimlachjes dan voor zijn gruweldaden, leverde hem het verwijt op dat zijn film een té geromantiseerd beeld ophangt van de man. En dat laatste is nog waar ook. Ja, deze film romantiseert Bundy, maar laat dat nu net het punt zijn. Liz, maar ook Carol Anne Boone (Kaya Scodelario), de vrouw met wie Bundy een kind had, zagen in Bundy nu eenmaal geen ijskoude moordenaar maar een onweerstaanbare man van wie ze hoopten dat hij hen een auto, een huis en een hond zou geven. Zelfs wanneer het bewijsmateriaal zich begint op te stapelen, blíjven Liz en Carol in zijn onschuld geloven en blíjven tientallen andere knappe vrouwen – noem hen gerust groupies - in de rechtszaal toestromen – zie hen gelukzalig over hun stoelen schuiven wanneer het de triomfantelijke Bundy lukt om een bezwarende getuigenis door de rechter ongeldig te laten verklaren.

Door de horror buiten beeld te laten en ons alleen maar de charmante kant van Bundy te laten zien, duwt Berlinger ons als het ware ín het perspectief van die vrouwen, en de ogenschijnlijk banale filmstijl die hij daarbij hanteert past perfect bij het gewiekste spel dat de cineast met uw inlevingsvermogen speelt. Wanneer Bundy een ontsnappingspoging waagt uit het raam van het gerechtsgebouw springt, verwacht je half dat Gaston en Leo in politieuniform opduiken en zwaaiend met hun knuppels de achtervolging inzetten. Niet bepaald hoogstaande cinema, denk je dan, maar het maakt allemaal deel uit van de valstrik die Berlinger voor u spant: hij nodigt u uit om met die leuke Bundy te sympathiseren, ja zelfs om op hem te geilen, net zoals Liz en Carol en al die andere meiden dat deden. En uiteraard wordt Berlinger daarbij uitstekend geholpen door de magistrale Zac Efron: als er één casting het predikaat ‘ideaal’ verdient, dan wel deze.

Berlinger voert zijn slimme vertelling filmisch naar een hoogtepunt wanneer hij in een cruciale scène traagjes inzoomt op het gezicht van de moordenaar. En tijdens de ijzersterke vinger-op-het-glasscène kun je de muren van zelfmisleiding die Liz rond zich had opgetrokken met donderend geraas in elkaar horen storten (jammer van de kleffe scène die hierop volgt). Rest de vraag: wat is dat met die gast? Waarom vallen sommige deernen op klootzakken, en hoe komt het dat ze blind blijven voor de zware misdaden die ze op hun kerfstok hebben? Hebben ze reddingsfantasieën? Ruiken ze krachtig zaad en goede genen? Het mysterie blijft intakt.

https://www.humo.be/serie-reviews/401187/extremely-wicked-shockingly-evil-and-vile-op-netflix-romantiseert-moordenaar-ted-bundy-en-dat-is-net-het-punt

Voordat ik deze film zag, had ik de documentaire al gezien op Netflix (Conversations With a Killer: The Ted Bundy Tapes). Dus het verhaal van de seriemoordenaar Ted Bundy kende ik al helemaal.

De film is heel goed in beeld gebracht, ik dacht eerst dat de moorden getoond zouden worden. Dit was helemaal niet zo. Wat wel in beeld werd gebracht is zijn extreem vele keren voor de rechtbank.

De regisseur wou Ted Bundy romantiseren in de film, dat is zeker gelukt. Maar is dat wel moreel goed? Ik vind van niet.

Als kijker kon ik mij niet voorstellen dat zo een chamerende man zulke moorden kon doen. Volgens mij had ik hetzelfde gevoel als de mensen die in die tijd leefden. Het is eigenlijk redelijk angstaanjagend.

De acteerprestaties van Zac Efron, die Ted Bundy speelde was perfect. Eerst heeft het mij verbaast dat dezelfde acteur van High School Musical die rol kon nemen. Zac Efron heeft mij zeker niet teleurgesteld. Bij het kijken van de film was ik helemaal vergeten dat het Zac Efron was, hij heeft op een heel goede manier de rol van Ted genomen.

De film duurt ongeveer 2uur, maar toch had ik het gevoel dat er niet alles werd getoond. Er is nog veel meer gebeurd in Bundy’s leven, maar volgens mij heeft de regisseur alle gruwelijke zaken eruit gehaald.

Persoonlijk zou ik dat niet doen, Ted Bundy was een gruwelijke man. Ik vind dat alle gruwelijke zaken van hem meer besproken moest worden.

0 notes

bogoessouth · 5 years

Text

Een lekker lang paasweekend (zondag 21/4)

Maandag

De tweede remedialtest wordt volgende week afgenomen, dus deze week geef ik ze nog wat extra oefeningen op een spelende wijze. Ik startte met een werkblad van THRASS zelf. Op dit blad staan alle soundboxen, maar zonder woorden of tekeningen. Ik duidde er tien aan waar de leerlingen een woord bij moesten schrijven. Dit mocht een woord van THRASS zelf zijn of de leerlingen mogen ook zelf een woord kiezen dat binnen de box zou passen. De antwoorden van de leerlingen zijn niet altijd hetzelfde, maar daarom zijn ze nog niet verkeerd. We verbeteren de woorden samen en ik schrijf alle woorden op. Ze verbeteren waar nodig hun eigen woord. Om ook op een iets leukere manier bezig te zijn met woorden, verzamelde ik wat spelletjes als woordzoekers en kleurplaten. Zo moeten ze ook aandachtig zijn tijdens het maken en oplossen van de spelletjes, maar ze vinden het ook leuk om te maken.

Dinsdag

Vandaag zou ik graag de opdracht met de verhalen en tekeningen afwerken. Ik laat de leerlingen hun tekening afmaken. Van zodra dat ze klaar zijn met hun volledige groep, geven ze mij een seintje. Ik check of ze effectief het hele verhaal hebben getekend. Als er nog iets mist, laat ik hen dat nog snel afmaken. Ik zou graag enkele groepjes apart nemen om hun verhaal en tekeningen in de app te zetten. Zo is mijn opdracht voor het onderdeel ICT volbracht. 5C heeft iets meer tijd gehad om aan de tekeningen te werken, dus in deze klas zijn er zeker groepen die klaar zullen zijn. Uiteindelijk heb ik twee groepen die ieder ook een ander verhaal hebben. Deze groepen neem ik apart om hun verhalen in de app te zetten. Als eerste neem ik foto’s van de tekeningen. In de app zelf selecteer ik deze foto’s in de juiste volgorde. Daarna kan het verhaal bij elke tekening worden opgenomen. Elke leerling leest het stuk in dat hij of zij heeft getekend. Zo is ook te horen wie er meedeed aan het verhaal. Ik vertelde de leerlingen steeds dat ze heel stil moesten zijn als er een stuk van het verhaal werd opgenomen, maar dat was blijkbaar toch niet zo makkelijk. Achteraf heeft het ook wel z’n charme om af en toe een beetje gekonkelfoes te horen op de achtergrond van het filmpje. Dus elke leerling had de kans om bij te dragen aan het eindresultaat, zowel de tekeningen als het inlezen van het verhaal. Ik liet de leerlingen ook telkens hun eigen filmpje zien. Sommige vonden dit heel leuk om te horen, anderen vonden het eerder ongemakkelijk om zichzelf te horen. Na afloop namen we nog een groepsfoto.

In Tekna hebben we ons weer goed geamuseerd met de kinderen. Ik heb Kokano, een heel lief meisje, geleerd om zelfstandig de apenbrug over te steken. Ik was super trots en dat was ze zelf ook!

Woensdag

Miss Tema liet me met de klassen van grade 5 nog een keer naar het sportveld gaan. Deze keer heb ik ‘paard en ruiter’ met de leerlingen gespeeld. Voordat we naar het sportveld vertrokken, maakte miss Tema nog eens aan de klassen duidelijk dat ze gehoorzaam moeten zijn en respect moeten tonen. Met de twee eerste klassen gingen het best goed. Het eerste wat de leerlinge m’n moesten doen, was duo’s vormen. Het volgende stap was dat ze een een cirkel moesten maken en elk duo moet achter elkaar gaan staan. Dit ging allemaal best vlot met de grote groepen. Als laatste diende ik het spel uit te leggen en dan was het tijd om te spelen. Ik liet de leerlingen allemaal in één kring spelen. De duo’s gaan bij elkaar in de rug zitten. Wanneer ik ‘go’ roep, springen degene die in de rug zitten op de grond en lopen ze rond de kring. Als ze terug bij hun partner zijn, kruipen ze door de benen van hun partner en nemen ze het voorwerp dat in het midden van de kring ligt. Wie dit als eerste kan, wint het spel. Tijdens het spelen merkte ik dat sommige leerlingen vals durfden spelen. Dus ik legde de regels nog een keer uit en we begonnen opnieuw. Met een van de groepen splitste ik de grote kring in twee kleine kringen. En als er een leerling geen partner had, speelde ik samen met hen. Op het einde van de schooldag was het tijd voor de laatste klas, maar dit was een minder groot succes. Toen de klas op het sportveld aankwam, kon niet iedereen stil blijven. Hoe vaak ik ook om aandacht vroeg, er waren er steeds die niet luisterden. Nadat ik hen een paar kansen had gegeven en nog steeds geen spel werd gespeeld, liet ik de leerlingen terug rijen vormen om terug naar de klas te gaan. Ik vond dit niet leuk om te doen. Maar ik wil ze laten weten dat als ze niet luisteren naar wat ik te zeggen heb, dat het zo niet kan werken en dat ik het niet kan toelaten op de activiteit te laten doorgaan.

Donderdag

Laatste voorbereidingen voor de test van volgende week. Ik wil Matsobane en Amogelang ook graag wat spellingsoefeningen laten doen. Daarom start ik opnieuw met de rode boekjes die ik heb elke week meegeef. Het lezen van die boekjes gaat redelijk goed. Hier en daar gaat het wat moeizamer en hebben ze wat extra hulp nodig, maar de jongens komen wel zover dat ze het op een correcte manier kunnen lezen. Dan nam ik de eerste test terug boven die de leerlingen in het begin van het proces maakten. Hierin staat een reeks woorden om te lezen. Ik wilde de jongens dit nog een keer opnieuw laten doen. Ook dit ging niet altijd vlot. Met hulp van hakken en plakken lukt het de jongens sneller om het woord te lezen. Dan vond ik nog een spel met de woorden van THRASS. Dit maakten studenten van vorige jaren. Aan de ene kant van het papier staan de afbeeldingen en aan de andere kant de woorden. Je verbindt de juiste combinaties met een touw dat aan het papier hangt. Dit lukte goed. Als laatste deed ik de spellingsoefeningen die ik maandag met de andere leerlingen deed. De oefening met de soundboxen van THRASS en de woordspelletjes.

Met de leerlingen van grade 7 ging ik met de oefeningen rond vriendschap. Ik startte met Jacquin. Met hem deed ik de oefening met de ‘circle of trust’. In het midden schrijft hij zijn naam en daarom schrijft jij namen in de cirkels. In de cirkels dicht bij zijn naam schrijft hij de mensen die heel erg vertrouwd. Hoe verder de cirkel en naam, hoe minder hij deze persoon vertrouwt. Hij vertelde me hier uitgebreid over, wat ik heel goed vind. Dit is het teken dat hij zich op zijn gemak voelt en weet dat deze informatie veilig is bij mij. Graag had ik Gift ook vandaag gezien. Maar toen ik hem bij mij riep, kwam hij me melden dat ze in de klas met een werk bezig waren. Ik vertelde hem dat hij daarna nog steeds welkom is, maar ik heb hem niet meer zien verschijnen. Volgende week leg ik de testen bij grade 6 af en weet ik dus niet of ik tijd ga hebben om de jongens van grade 7 te zien. De week is ook korter door het verlengde weekend. We zullen zien hoe snel de leerlingen van grade 6 klaar zijn met hun test.

Vrijdag

De start van een lang weekend. En het belooft een warm weekend te worden. Daarom hebben we het in de voormiddag rustig aan gedaan en in de namiddag zijn we nog een keer naar het forever resort gegaan. Maar toen we daar waren, verdween de zon weer snel. Daarom bleven we deze keer niet zo lang.

Zaterdag

Het zag het over het algemeen hetzelfde uit als gisteren. De zon schoon, we stonden op ons gemak op en werkten wat voor school. Om 17u kwamen Dirk en Cora ons ophalen om bij hen thuis te braaien. Vorige studenten hebben en Jungle Speed leren kennen. We speelden dus enkele keren het spel. Met wat goede muziek, lekker eten en goed gezelschap was het een geslaagde avond.

Zondag

Pasen en ook hier kwam de paashaas langs. Oorspronkelijk had ik beloofd om in de ochtend eitjes te verstoppen. Maar ik was de eitjes in het andere huis vergeten. Toen ik ze wou gaan halen, zat Annelies buiten en ze had al ontbeten. Dus ik stelde voor om ‘s middags een paasbrunch. In de voormiddag zijn Ines en Annelies naar de winkel gegaan om allerlei lekkers in huis te halen. Toen ze terug waren, moesten Jill, Anoek en ik in het andere huis gaan zitten tot ze ons riepen. Ze hadden voor iedereen een paaspakketje gemaakt, superlief! Ze hadden dan ook nog twee eieren in huis verstopt. Na het zoeken van de eieren maakten we alles klaar voor de brunch. Deze smaakte heel erg. Op die manier hebben we hier gezellig met z’n allen Pasen gevierd. Morgen hebben we onze laatste vrije dag. Daarom besloten we om een sleep-over te houden!

Tot volgende week!

- Bo

0 notes

jxagony-blog · 5 years

Text

Tweestrijd

Joeri, we mogen elkaar niet verliezen. Als gij me zo graag ziet als ik dat doe, (En ja deze zin suggereert dat ik daar aan twijfel.) toon mij dat dan. We zien elkaar al amper en da's een behoorlijke handicap, als onze communicatie nu al misloopt, vrees ik gewoon dat dit niet zo forever zal zijn als mijn hart me dat beloofd heeft. Het is geen hard werk, het zijn kleine dingen. Tonen dat ge trots zijt, me complimenten geven, zeggen dat ge me graag ziet. Ge weet goed genoeg hoe het werkt want 3 weken geleden hebt ge me hier helemaal mee overtuigd. In 't begin waard ge zo trots, maar nu kunt ge zelfs uw Facebookrelatiestatus niet bevestigen. Ik mis dat ge zo gek en apetrots op me zijt en puberaal verliefd op me zijt. Meer nog, voor dat jeugdige enthousiasme ben ik gevallen. Ik mis dat echt. Nu al.

Pas op, ik weet ook dat er soms momenten zijn die dat wat op de achtergrond zetten zoals wanneer uw kinderen er zijn of als ge moe zijt of als ge moet werken of als ge pijn hebt. Maar als ge me graag ziet, toon me dat dan gewoon ook. Ge gaat me verliezen als ge verwacht dat dit ook gewoon zal blijven werken zonder moeite te doen. Ik ben nu eenmaal iemand waar emoties heel belangrijk voor zijn en ik kan niet in een situatie blijven die 'bekoeld' of 'middelmatig' is. Ik besef dat ik het recht heb om voor mezelf die keuze te maken om daar niet voor te kiezen. Het is zelfs mijn plicht om niet te plooien voor middelmatigheid. Ik ben verliefd op u geworden met het gevoel dat dit alles was wat ik wou, dat het forever ging zijn. En gij zijt voor mij allesbehalve middelmatig... Gij zijt voor mij de wereldtop, de mooiste man ter wereld, het allerbeste lief, de enige waar ik naast wil wakker worden, gij zijt voor mij alles. En ik zal u elke dag vertellen hoe fucking graag ik u zie en hoe dankbaar ik ben dat ik u leren kennen heb. En da's voor mij geen moeite, dat komt vanzelf.

Doet mij dit twijfelen aan onze relatie? Eigenlijk niet, maar het voedt wel de onzekerheid. Van de 'aan die onzekerheid moeten we echt iets doen' heb ik nog weinig gemerkt. Ik voel mij vandaag weer terug een stuk onzekerder, ja. Angstiger. Het gevoel dat het echt niet mogelijk is om fier op mij te zijn. Dat vooral. En bang, doodsbang om u zomaar kwijt te raken. Soms weer ik echt niet goed wat ik moet doen. Misschien moet ik gewoon ook wat minder berichten sturen en minder enthousiast zijn. Maar zo werkt liefde voor mij niet. Er zal geen dag voorbij gaan dat ik geen 100% voor mijn relatie zal gaan. De dag dat ik maar voor 99% voor u kies, is de dag dat het misloopt. De dag die ik nooit wil meemaken want zoals ik al zei, ik begin niet zomaar ergens aan. Voor mij hoefde verliefd worden niet meer, ik had dat opgegeven. Tot ik u leerde kennen en opeens scheen de zon weer na een veel te lange periode van bewolking, regen, onweer en zelfs storm. Bij u wou ik wel zijn, samen met u had ik wel weer zin in de toekomst. En ik ben nooit van iets zo zeker geweest dan van het feit dat ik de rest van mijn leven met u wil delen. Maar dat maakt ook dat mijn onzekerheid zo sterk is.

En geloof me, Joeri, ik beeld me dit niet in, het enthousiasme is echt minder. Ik hoop echt dat we hier toch eens een fatsoenlijk gesprek over kunnen voeren want het lijkt me niet de bedoeling dat ik me hier slecht over moet voelen en blijven voelen. Ik geef het tijd, ik hoop dat we onze weg hier wel in vinden. Onze middenweg, niet de weg die u aangeleerd is in uw vorige relatie. Want dat werkt voor ons gewoon niet. Ja, ik denk echt dat uw vorige relatie een hele grote invloed heeft op de onze. Ik ben helemaal anders dan haar he... Ik wil u echt gelukkig maken. Ik denk echt dat ge soms gewoon terugvalt op dat wat ge kent, dat ooit tot op zekere hoogte gewerkt heeft, maar nu dus duidelijk niet. Allez, ik hoop toch dat dit het probleem is. En dat het geen onuitspreekbare twijfels zijn. Want moesten die er zijn, ik hoop echt dat ge dan de ballen hebt het mij te zeggen. Hoewel ik het me echt niet kan inbeelden want er is niks gebeurd, het is gezellig als we samen zijn en meer nog ik ben degene die redelijk wat opofferingen heeft gemaakt in deze relatie omdat ik uw geluk op handen draag.

Kijk, Joeri, voor mij is dit ook allemaal nieuw, ik leer u ook kennen, ik leer mij aanpassen aan u. En ik denk dat ik behoorlijk goed mijn best doe om voor u de beste vrouw te zijn die ge verdient. Maar dat wil niet zeggen dat ik mezelf en mijn noden ga wegcijferen. Ik wil aanbeden worden. Ik wil elke dag terug verliefd op u worden. Ik wil voor u alles zijn: uw lief, uw beste vriend, uw flirt, uw beest in bed maar ik wil vooral zelf ook gelukkig zijn en dat terugkrijgen. Ik hou ook gewoon teveel van u om dit zomaar te laten gebeuren... En ik heb ook gewoon totaal geen zin meer om mezelf buitenspel te zetten. We kunnen zo goed praten, wel, dit is waar we toch nog eens een duchtig woordje over moeten uitwisselen. Het kan beter en dat hebben we zelf in de hand. Het is niet omdat de kinderen er zijn en dat we elkaar niet vaak genoeg naar mijn goesting kunnen zien dat we niet gek op mekaar kunnen zijn. Ik laat het wat rusten nu omdat ik merk dat ge uw kinderen gemist hebt... Maar ik hoop dat ge inziet dat ge me heel makkelijk tussen uw vingers kunt laten weg glippen. En de enige die daar vat op heeft, zijt gij zelf. We zien wel na Groezrock, ik hoop dat ge daar toch een beetje trots op me kunt zijn. Ik ga dat alleszins wel zijn. Altijd trouwens, en da's geen belofte, da's gewoon een feit.

Gij zijt het mooiste, na Ella, wat me ooit overkomen is. Gij maakt mij als persoon compleet en gij maakt mijn leven compleet. En eindelijk voor het eerst in 28 jaar, ben ik gelukkig, zielsgelukkig. Ik hou van u. In goeie en kwade dagen. Till death do us part. En nog veel langer. Our everlasting love. ♡∞

Jaimy

0 notes

jaimzexfiles · 4 years

Text

Zes

Wat ik eigenlijk wou zeggen... Ik moet toegeven dat ik het nog altijd een beetje moeilijk heb. Ja, ik ben verdrietig. En neen, ik heb niet het gevoel dat ik dit met u kan delen zoals ik dat zou willen. Enerzijds zit ik een beetje in de knoop met de combinatie van mijn onzekerheid en het feit dat ik het gevoel heb dat de intensiteit waar onze liefde mee begonnen is, zowat bekoeld is. Anderzijds zit ik ermee in dat als ik u hierover aanspreek en zeg dat het me een slecht gevoel geeft, gij meteen kwaad wordt en het 'drama' vindt. Er zijn nu eenmaal dingen waar ge niet om heen kunt, het enthousiasme van in het begin, is er niet meer. Waarom? Is dat omdat de liefde voor u toch niet het van het is. Of is het eerder omdat gij het gewoon zijt een relatie zo te beleven. Ik begrijp wel dat het enthousiasme niet elke dag even hoog ligt, maar complimenten, daar moet ik zelf achter vissen. Ik vroeg daarstraks 'Mist ge me ook?' en ge zei: 'Natuurlijk'. En ik geloof dat wel hoor. Maar ik wil niet in die sleur verstrikt raken waar liefde vanzelfsprekend wordt. Buiten dat ik heel veel bevestiging nodig heb, uit onzekerheid, uit angst, vind ik het gewoon echt leuk te kunnen flirten met u. Ik wil elke dag weer verliefd worden op u. Ik doe da nu nog omdat ik u zo intens graag zie, maar ik kan niet ontkennen dat er een gemis is. Nu al. Ik vraag me af waarom die spanning en speelsheid van in't begin er niet meer kan zijn. Joeri, we mogen elkaar niet verliezen. Als gij me zo graag ziet als ik dat doe, (En ja deze zin suggereert dat ik daar aan twijfel.) toon mij dat dan. We zien elkaar al amper en da's een behoorlijke handicap, als onze communicatie nu al misloopt, vrees ik gewoon dat dit niet zo forever zal zijn als mijn hart me dat beloofd heeft. Het is geen hard werk, het zijn kleine dingen. Tonen dat ge trots zijt, me complimenten geven, zeggen dat ge me graag ziet. Ge weet goed genoeg hoe het werkt want 3 weken geleden hebt ge me hier helemaal mee overtuigd. In 't begin waard ge zo trots, maar nu kunt ge zelfs uw Facebookrelatiestatus niet bevestigen. Ik mis dat ge zo gek en apetrots op me zijt en puberaal verliefd op me zijt. Meer nog, voor dat jeugdige enthousiasme ben ik gevallen. Ik mis dat echt. Nu al. Pas op, ik weet ook dat er soms momenten zijn die dat wat op de achtergrond zetten zoals wanneer uw kinderen er zijn of als ge moe zijt of als ge moet werken of als ge pijn hebt. Maar als ge me graag ziet, toon me dat dan gewoon ook. Ge gaat me verliezen als ge verwacht dat dit ook gewoon zal blijven werken zonder moeite te doen. Ik ben nu eenmaal iemand waar emoties heel belangrijk voor zijn en ik kan niet in een situatie blijven die 'bekoeld' of 'middelmatig' is. Ik besef dat ik het recht heb om voor mezelf die keuze te maken om daar niet voor te kiezen. Het is zelfs mijn plicht om niet te plooien voor middelmatigheid. Ik ben verliefd op u geworden met het gevoel dat dit alles was wat ik wou, dat het forever ging zijn. En gij zijt voor mij allesbehalve middelmatig... Gij zijt voor mij de wereldtop, de mooiste man ter wereld, het allerbeste lief, de enige waar ik naast wil wakker worden, gij zijt voor mij alles. En ik zal u elke dag vertellen hoe fucking graag ik u zie en hoe dankbaar ik ben dat ik u leren kennen heb. En da's voor mij geen moeite, dat komt vanzelf. Doet mij dit twijfelen aan onze relatie? Eigenlijk niet, maar het voedt wel de onzekerheid. Van de 'aan die onzekerheid moeten we echt iets doen' heb ik nog weinig gemerkt. Ik voel mij vandaag weer terug een stuk onzekerder, ja. Angstiger. Het gevoel dat het echt niet mogelijk is om fier op mij te zijn. Dat vooral. En bang, doodsbang om u zomaar kwijt te raken. Soms weer ik echt niet goed wat ik moet doen. Misschien moet ik gewoon ook wat minder berichten sturen en minder enthousiast zijn. Maar zo werkt liefde voor mij niet. Er zal geen dag voorbij gaan dat ik geen 100% voor mijn relatie zal gaan. De dag dat ik maar voor 99% voor u kies, is de dag dat het misloopt. De dag die ik nooit wil meemaken want zoals ik al zei, ik begin niet zomaar ergens aan. Voor mij hoefde

0 notes