Extra 3 - The sixth sense (film)

Het enorme succes van The Blair witch project bevestigde weer eens dat het horrorgenre commercieel bijzonder vruchtbaar kan zijn. De meest lucratieve onafhankelijke film aller tijden werd in de Verenigde Staten snel gevolgd door The sixth sense, inmiddels de grootste kaskraker uit de geschiedenis van de horrorfilm. Opnieuw blijkt het succes terecht.

Regisseur en scenarioschrijver M. Night Shyamalan, een Amerikaanse telg uit een Indiaas doktersgeslacht, moet een tevreden man zijn. Zijn autobiografische debuutfilm Praying with anger kwam niet verder dan het festivalcicuit, de opvolger Wide awake lag drie jaar op de plank, maar een paar weken na de Amerikaanse première van het onder de vlag van Disney geproduceerde The sixth sense boden de grote studio’s hem ongekende gages voor een nieuwe film. De 29-jarige regisseur blijft Disney trouw en dat levert hem op voorhand tien miljoen dollar voor het scenario en de regie van een enkele film op, een recordbedrag. De grote doorbraak leverde wel meer financiële records op. De Amerikaanse filmpers en de producenten die in Hollywood de dienst uitmaken zijn dol op dergelijke statistieken, zozeer dat men met iedere dollar die binnenkomt nieuw vergelijkend warenonderzoek lijkt te doen. En daarom staat The sixth sense nu bijvoorbeeld te boek als de eerste film die een van de talloze records van Titanic wist te evenaren: vijf weekends achtereen een recette van meer dan twintig miljoen; de champagne mag vloeien. Het enige record dat werkelijk van belang is betreft de vergelijking met andere horrorfilms: in december 1999 bedroeg de Amerikaanse opbrengst 275 miljoen dollar en daarmee is de film de grootste kaskraker uit honderd jaar horrorcinema. Het is een indrukwekkende prestatie voor een relatief bescheiden film, die professionele Amerikaanse koffiedikkijkers volledig overviel en zich op bewonderenswaardige wijze onttrekt aan het gemakzuchtige kabaal dat een recent gedrocht als Jan de Bonts The haunting kenmerkt. De digitale trukendoos blijft goeddeels onbenut, het tempo ligt laag, monsters ontbreken en gillende tieners schitteren door afwezigheid. De centrale rol van Bruce Willis lijkt een knieval naar de commercie, maar is dat niet: dit is niet de luidruchtig gevatte Bruce uit Die hard, eerder de ingetogen Bruce uit het geflopte Mercury rising, waarin hij ook liet zien goed met kinderen te kunnen werken.

Schuldgevoel De ster speelt een kinderpsycholoog die zijn privé-leven aan zijn werk opoffert, waardoor zijn huwelijk flink onder druk komt te staan. Hoewel hij buitengewoon succesvol is, blijkt in de proloog dat hij ooit faalde: een jongen die zonder succes door hem behandeld werd schiet hem neer. Night Shyamalan komt als scenarioschrijver en als regisseur bijzonder effectief uit de startblokken, in slechts twee scènes legt hij alle kaarten rond Willis’ personage op tafel, etaleert hij een sterk gevoel voor veelzeggende details en laat hij Donnie Wahlberg als de wraakzuchtige jongen een onuitwisbare indruk maken. Dat laatste is cruciaal, want we treffen de psycholoog een jaar na de aanslag als een man met een trauma en een enorm schuldgevoel, dat hem motiveert om een nieuwe klus fatsoenlijk af te ronden. De arts ontfermt zich over de jonge Cole Sear, die alle klinische kenmerken van een slachtoffer van mishandeling of incest draagt, maar weigert een beschuldigende vinger uit te steken. Night Shyamalan neemt uitgebreid de tijd om de voorzichtige toenadering tussen beiden uit te diepen, en dat levert fraaie scènes op waarin Willis zich van zijn meest subtiele kant laat zien en de jonge Haley Joel Osment bijzonder sterk tegenspel geeft. Als het hoge woord er eindelijk uitkomt bezorgt de debuterende acteur met één zinnetje de kijker koude rillingen en kippenvel: "I see dead people". Waarop de film zich van een sterk psychologisch drama tot een volbloed horrorfilm ontwikkelt.

Besluipt Met de subtiele opbouw, de overtuigende personages en de ruime aandacht voor details is The sixth sense een onheilszwangere film die de kijker eerder besluipt dan overdondert. Maar overdonderend is de ontknoping zeer beslist. Niets, maar dan ook echt helemaal niets kan en mag er over geschreven of gezegd worden, want wie weet hoe de film afloopt beleeft er aanmerkelijk minder plezier aan. Night Shyamalan wordt geroemd om de inventieve structuur en het verrassende einde van zijn film, en daar moet toch een kanttekening bij geplaatst worden. Er bestaat een film die exact dezelfde ontknoping heeft. De titel zou ik graag noemen, maar dat zou voor horrorliefhebbers met enig historisch besef hetzelfde zijn als het prijsgeven van alle plotwendingen, dus ik zwijg voorlopig als het graf. Zeker is in ieder geval dat het oogstrelende The sixth sense bewijst dat de mainstream studiohorrorfilm ook na The Blair witch project nog bestaansrecht heeft. Beiden films vertegenwoordigen de twee pijlers waarop het genre sinds begin jaren zestig leunt: de een is rauw, verontrustend en komt van de straat, de ander gelikt en subtiel, afkomstig uit het studiosysteem. Dat er op beiden fronten kort na elkaar twee hoogtepunten verschijnen is het definitieve bewijs dat de Amerikaanse horrorfilm rond de eeuwwisseling een ware renaissance doormaakt. En als The sixth sense een voorbode is van wat komen gaat, dan staat de liefhebber nog veel moois te wachten.

Bart van der Put

https://filmkrant.nl/recensies/the-sixth-sense/

Na zoveel jaren heb ik de film nu pas gezien. In het begin vond ik het wat traag, maar ik ben het niet gewoon om oude films te zien. Dus bleek ik kijken. 

Wat ik pas later door had, is dat ik meer moest letten op de details. Dat deed ik helemaal niet. 

Deze film zet je aan tot het denken, en dat vind ik juist leuk bij thrillers. 

De acteerprestaties van de acteurs waren ook goed, maar dat had ik wel verwacht. 

Ik heb het gevoel dat ik niet alles heb begrepen, maar dit ligt aan mij. 

Bij het herkijken van de film ga ik wat meer letten op de details. 

Extra 2- Extremly wicked, Shockingly Evil and vile (film)

Wat is dat met die gast?’ Ergens halfweg ‘Extremely Wicked, Shockingly Evil and Vile’ stelt iemand de vraag aan Liz Kendall (Lily Collins), een knappe secretaresse die er sinds enige tijd een liefdesrelatie op nahoudt met een zekere Ted Bundy (Zac Efron).

Dat haar lief voor een rechter moet verschijnen voor poging tot ontvoering lijkt Liz niet te deren, en zelfs wanneer de netten zich volledig rond Bundy hebben gesloten en voor iedereen duidelijk is dat er achter die knappe smoel een seriemoordenaar schuilgaat, blijft ze het dapper hebben over de ‘unieke band’ die ze met hem heeft. Hoe komt het dat Liz – maar niet alleen zij - viel voor een man die tientallen vrouwen vermoordde, onder wie een meisje van twaalf? Wat is dat met die gast? Deze film geeft geen sluitend antwoord, maar de vraag is onnoemelijk fascinerend.

‘Extremely Wicked’ werd ons aangekondigd als een portret van Bundy, gezien door de verliefde ogen van Liz. Die belofte maakt de film niet helemaal waar. In het begin zien we hoe Ted en Liz elkaar anno 1969 leren kennen in een studentenkroeg in Seattle, maar hun openbloeiende relatie wordt nogal jammerlijk gereduceerd tot een scène waarin Ted in keukenschort omeletten en pannenkoeken voor haar staat te bakken.

Sterker nog: alsof ook hij niet aan de charme van Ted kan weerstaan, laat regisseur Joe Berlinger (tevens de maker van de eveneens op Netflix te bekijken documentairereeks ‘Conversations With a Killer: The Ted Bundy Tapes’) Liz in de tweede helft zelfs helemaal naar de achtergrond verdwijnen en verschuift hij de focus voluit naar Bundy. Ironisch genoeg is het in die tweede helft dat de film aan kracht begint te winnen.

Nu is het erg belangrijk om te vermelden dat ‘Extremely Wicked’ nauwelijks geweld bevat – Berlinger toont géén ingeslagen gezichten, afgebeten tepels of kapotgebeukte schedels. Dat de regisseur meer aandacht heeft voor Bundy’s verleidelijke glimlachjes dan voor zijn gruweldaden, leverde hem het verwijt op dat zijn film een té geromantiseerd beeld ophangt van de man. En dat laatste is nog waar ook. Ja, deze film romantiseert Bundy, maar laat dat nu net het punt zijn. Liz, maar ook Carol Anne Boone (Kaya Scodelario), de vrouw met wie Bundy een kind had, zagen in Bundy nu eenmaal geen ijskoude moordenaar maar een onweerstaanbare man van wie ze hoopten dat hij hen een auto, een huis en een hond zou geven. Zelfs wanneer het bewijsmateriaal zich begint op te stapelen, blíjven Liz en Carol in zijn onschuld geloven en blíjven tientallen andere  knappe vrouwen – noem hen gerust groupies - in de rechtszaal toestromen – zie hen gelukzalig over hun stoelen schuiven wanneer het de triomfantelijke Bundy lukt om een bezwarende getuigenis door de rechter ongeldig te laten verklaren.

Door de horror buiten beeld te laten en ons alleen maar de charmante kant van Bundy te laten zien, duwt Berlinger ons als het ware ín het perspectief van die vrouwen, en de ogenschijnlijk banale filmstijl die hij daarbij hanteert past perfect bij het gewiekste spel dat de cineast met uw inlevingsvermogen speelt. Wanneer Bundy een ontsnappingspoging waagt uit het raam van het gerechtsgebouw springt, verwacht je half dat Gaston en Leo in politieuniform opduiken en zwaaiend met hun knuppels de achtervolging inzetten. Niet bepaald hoogstaande cinema, denk je dan, maar het maakt allemaal deel uit van de valstrik die Berlinger voor u spant: hij nodigt u uit om met die leuke Bundy te sympathiseren, ja zelfs om op hem te geilen, net zoals Liz en Carol en al die andere meiden dat deden. En uiteraard wordt Berlinger daarbij uitstekend geholpen door de magistrale Zac Efron: als er één casting het predikaat ‘ideaal’ verdient, dan wel deze.

Berlinger voert zijn slimme vertelling filmisch naar een hoogtepunt wanneer hij in een cruciale scène traagjes inzoomt op het gezicht van de moordenaar. En tijdens de ijzersterke vinger-op-het-glasscène kun je de muren van zelfmisleiding die Liz rond zich had opgetrokken met donderend geraas in elkaar horen storten (jammer van de kleffe scène die hierop volgt). Rest de vraag: wat is dat met die gast? Waarom vallen sommige deernen op klootzakken, en hoe komt het dat ze blind blijven voor de zware misdaden die ze op hun kerfstok hebben? Hebben ze reddingsfantasieën? Ruiken ze krachtig zaad en goede genen? Het mysterie blijft intakt.

https://www.humo.be/serie-reviews/401187/extremely-wicked-shockingly-evil-and-vile-op-netflix-romantiseert-moordenaar-ted-bundy-en-dat-is-net-het-punt

Voordat ik deze film zag, had ik de documentaire al gezien op Netflix (Conversations With a Killer: The Ted Bundy Tapes). Dus het verhaal van de seriemoordenaar Ted Bundy kende ik al helemaal. 

De film is heel goed in beeld gebracht, ik dacht eerst dat de moorden getoond zouden worden. Dit was helemaal niet zo. Wat wel in beeld werd gebracht is zijn extreem vele keren voor de rechtbank. 

De regisseur wou Ted Bundy romantiseren in de film, dat is zeker gelukt. Maar is dat wel moreel goed? Ik vind van niet. 

Als kijker kon ik mij niet voorstellen dat zo een chamerende man zulke moorden kon doen. Volgens mij had ik hetzelfde gevoel als de mensen die in die tijd leefden. Het is eigenlijk redelijk angstaanjagend. 

De acteerprestaties van Zac Efron, die Ted Bundy speelde was perfect. Eerst heeft het mij verbaast dat dezelfde acteur van High School Musical die rol kon nemen. Zac Efron heeft mij zeker niet teleurgesteld. Bij het kijken van de film was ik helemaal vergeten dat het Zac Efron was, hij heeft op een heel goede manier de rol van Ted genomen. 

De film duurt ongeveer 2uur, maar toch had ik het gevoel dat er niet alles werd getoond. Er is nog veel meer gebeurd in Bundy’s leven, maar volgens mij heeft de regisseur alle gruwelijke zaken eruit gehaald. 

Persoonlijk zou ik dat niet doen, Ted Bundy was een gruwelijke man. Ik vind dat alle gruwelijke zaken van hem meer besproken moest worden. 

Extra 1 - Les misérables (film)

Met een musical die non-stop in de theaters staat en 20 verfilmingen later is het honderdvijftig jaar oude verhaal van Victor Hugo nog steeds in staat om te imponeren op het witte doek.  Het intense acteerwerk  en de live gezongen ijzersterke songs in een visueel spektakel maken dat zelfs de niet musical liefhebber de emotionele impact van deze film niet snel zal vergeten.

Regisseur Tom Hooper  (Oscarwinnaar The King’s Speech) heeft de West-end musical-versie uit 1985 als uitgangspunt genomen en het is in het begin wel even wennen dat in een film de acteurs vrijwel al hun tekst  zingen. Maar al snel blijkt dat de gezongen dialogen juist diepgang geven aan de film en dat je door de indrukwekkende decors, mooie kostuums en perfecte acteerprestaties helemaal het verhaal in word gezogen. Les Misérables speelt zich af in Frankrijk (1815-1832) en centraal  staat het leven van de ex-gevangene Jean Valjean (Hugh Jackman) die continu opgejaagd wordt door de politieagent Jarvert (Russel Crowe). Wanneer Valjean zijn pad kruist met die van de alleenstaande moeder Fantine (Anne Hathaway) verandert zijn leven volledig als hij na haar dood besluit de zorg op zich te nemen van haar dochter Cosette (Isabelle Allen). Na jaren in anonimiteit te leven is Jarvert hem helaas weer op het spoor en aan de vooravond van de Franse Revolutie in Parijs zet Jarvert zijn ultieme achtervolging in op Valjean en de inmiddels volwassen Cosette (Amanda Seyfried). 

Live gezongen

Hooper wilde per se dat alles live op de set werd gezongen (in plaats van playbacken met een studio-opname). Het  is een dappere zet om dat voornamelijk door Hollywood-acteurs te laten doen, maar het werkt. Dat het niet overal loepzuiver gezongen wordt, is niet zozeer storend maar levert wel menselijke scènes op. Vooral het camerawerk (lange, ononderbroken shots en de extreme close-ups)  zorgt ervoor dat de acteerprestaties van de hoofdpersonen een enorme emotionele kracht en intimiteit krijgen. Daarbij wordt er effectief gebruik gemaakt van montage in nummers met meerdere zangers en locaties, waardoor de film zich absoluut onderscheidt van een musical als toneelstuk.

Oscarwaardig

De dragende kracht van de film is absoluut Hugh Jackman (Wolverine), die bij het mainstream publiek niet eens bekend is als een van de meest charismatische muzikale (theater)acteurs van dit moment. De acteur belichaamt helemaal de getormenteerde Jean Valjean als hij zichzelf verliest in een harde wereld die hem als verstotene behandelt. Maar de vertolking die je het meest bijblijft na het zien van deze film is die van Anne Hataway als Fantine. Hathaway had geen zangervaring, maar is werkelijk fenomenaal en geeft zich met hart en ziel.  Helemaal vies en uitgemergeld  laat de actrice zelfs haar eigen haar afsnijden om haar rol kracht bij te zetten. In een hartverscheurende solo I Dreamed a Dream  laat Hathaway een verpletterende prestatie zien van zang en acteren die zeker een Oscar verdient.

Comeback

Na de comeback van het musicalgenre met films als Moulin Rouge, Chicago en Mamma Mia! is Les Misérables een welkome en aangename aanvulling. Hoewel de film rond de tweede helft langdradig is en sommige songs er best uit hadden gekund voor het verhaal, onderscheidt de 2,5 uur durende film zich door het live zingen van de acteurs en de bezieling waarmee zij elk karakter hebben weten te vertolken.  Deze versie zal een  filmklassieker worden die je zeker gezien moet hebben.

4 / 5

https://www.filmvandaag.nl/recensies/27-les-miserables

Na de musical in Londen heb ik heb besloten om de film te zien, die ik ervoor nog nooit gezien had. 

Ik was al heel verwonderd van de musical, want het was heel goed. 

Eerst dacht ik dat er in de film gepraat zal zijn, maar dat was helemaal niet zo. In elke scene werd er gezongen. Het was heel gelijkaardig aan de musical in Londen. 

In totaal duurde de film 2u40min. Wat heel veel is. In het begin was ik enthousiast, maar na de tweede helft was ik het een beetje beu. Natuurlijk bleef ik kijken, want het verhaal is fantastisch. 

De acteerprestaties van de acteurs waren ook goed, wat ik niet wist is dat de liedjes live werden gezongen. Dit maakt de film nog beter. 

Het decor en de kostuums waren ook super.

Uitendelijk vind ik de musical in Londen beter dan de film. 

National Gallery Museum - Londen (The plan)

The National Gallery in Londen is één van 's werelds toonaangevende musea. Het museum werd opgericht in 1824 en bezit ruim 2300 schilderijen, die samen een prachtig beeld geven van de geschiedenis van de West-Europese schilderkunst. Vanaf de dertiende eeuw tot en met het begin van de twintigste eeuw zijn alle grote tradities en stijlen vertegenwoordigd in deze imposante kunsttempel. Het museum is gevestigd op Trafalgar Square in het hartje van Londen. Prettige bijkomstigheid: de toegang is gratis!

De collectie van The National Gallery is buitengewoon indrukwekkend. Het museum beschouwt een aantal schilderijen als haar absolute topstukken, zoals Giovanni Arnolfini en zijn bruid van Jan van Eyck; Het toilet van Venus van Diego Velázquez; De strijdende Temeraire van William Turner en een versie van het schilderij Zonnebloemen van Vincent van Gogh uit 1888. Maar er is veel meer moois, te beginnen in de periode vanaf de late gotiek en de renaissance eindigend bij het Franse impressionisme. Heel bekend is het schilderij De Ambassadeurs van Hans Holbein de Jonge. Een vermeldenswaardig meesterwerk uit de periode van de barok is bijvoorbeeld Zelfportret op 34-jarige leeftijd van Rembrandt, terwijl het portret Madame Moitessier van Jean-Auguste Dominique Ingres geldt als een hoogstandje van het neoclassicisme. Een belangrijk schilderij voor de ontwikkeling van de landschapschilderkunst en de stijl van de romantiek is The Hay Wain van de Engelse kunstschilder John Constable uit 1821. Het museum bezit nog een ander iconisch werk uit de kunstgeschiedenis Une baignade à Asnières van Georges Seurat uit 1884-85. Een schilderij dat een hoofdrol speelde bij de stijlontwikkeling van het pointillisme.

De genoemde negen werken zijn echter maar een greep uit de collectie van The National Gallery. Het museum bezit verder schilderijen van Belgische, Duitse, Engelse, Franse, Italiaanse, Nederlandse en Spaanse grote meesters als Mantegna, Botticelli, Duccio, Albrecht Dürer, Giovanni Bellini, Leonardo da Vinci, Lucas Cranach de Oude, Rafaël, Bronzino, Titiaan, Veronese, Albert Cuyp, Caravaggio, Rubens, Van Dyck, Nicolas Poussin, Vermeer, Frans Hals, Meindert Hobbema, Canaletto, Goya, William Hogarth, Cézanne, Degas en Monet. Er kan nauwelijks anders worden geconcludeerd: The National Gallery in Londen is een verplicht nummer voor liefhebbers van West-Europese kunstgeschiedenis en van schilderkunst in het bijzonder.

https://www.artsalonholland.nl/musea/national-gallery-londen

Wat ik het leukste vond aan de National Gallery, is de verscheidenheid van stijlen en schilderijen. Er zijn meer dan 2 000 schilderijen, ik had helemaal niet de tijd om alles te zien (jammer). Ik had zeker meer dan een dag nodig om alle meesterwerken te bewonderen. 

De schilderijen dat ik heb kunnen zien, zijn die van Rubens, Rafaël, Monet, Turner, Rembrandt, ... Het was heel indrukwekkend om deze schilderijen eindelijk in het echt te kunnen zien. 

De ruimtes op zich, waar de schilderijen hangen, waren al heel mooi. Ook is het gebouw prachtig. 

Wat ik ook goed vond, is dat de ingang gratis is. Alles wat ze deden aan, is de zakken controleren. 

The National Gallery in Londen is zeker een aanrader!

Ik ga er in de toekomst zeker nog is naartoe gaan. 

Pieter De Buysser - De Lokvogel

De Lokvogel vertelt over de rise to power van een doodgewone man. Pieter De Buysser ensceneert een 21e-eeuwse mythe over een goedbedoelde samenzwering, ergens tussen politieke sciencefiction en golemverhaal in. Het verhaal begint in een anonieme uithoek van Europa. Als je goed kijkt merk je de lokvogel op: het meesterwerkje scheert langs de zonsondergang. Zijn ontwerpers: een geheimzinnig genootschap van hooggeplaatste academici, kunstenaars en filantropen. Hun conclusie? Deze samenleving heeft suïcidale neigingen: er moet iets gebeuren. Terwijl de bevolking tegen zijn eigen belangen in blijft stemmen, werken ze discreet aan een plan. Ze rekruteren een gewone man, en laten hem los in het publieke forum. Het doel? Niet Europa’s gepolariseerde identiteit, maar de democratie zelf radicaliseren. De lokvogel slaagt in zijn opzet, en treedt nu voor het voetlicht.

 Pieter De Buysser is schrijver, film- en theatermaker, en regelmatig te gast in het Kaaitheater. De vervlechting van feit en fictie, oefeningen in mogelijkheidsdenken en de verbeelding van de opstand, zijn enkele van de weerkerende thema’s in zijn werk. Afgelopen seizoen speelde hij 11 keerThe Tip of the Tongue in het planetarium van Brussel.

Ik vond het toneelstuk wat ingewikkeld en rommelig, natuurlijk moet ik rekening houden met het feit dat het maar een repetitie was. 

In het begin begreep ik niet echt veel, maar ik was telkens benieuwd op wat er daarna ging gebeuren. Wat mij verbaasde is dat ze nog geen acteurs voor de meeste personages hadden (als ik het goed heb begrepen is de echte voorstelling in september). September is kortbij, ik hoop dat het eindresultaat goed zal zijn. 

De acteurs kenden hun tekst ook niet perfect, soms wist ik niet of ze acteerden. Dit was ingewikkeld. 

Het decor van het stuk vond ik mooi en interessant, maar ik begreep niet wat het had te maken met het verhaal. 

Op een moment hebben ze een 15-minuten lange video laten tonen waarbij verschillende mensen een getuigenis gaven. Volgens mij was dit te lang, 3 mensen is zeker genoeg. Na 4 mensen luisterde ik al niet meer. 

Persoonlijk heb ik nog nooit een toneelstuk van Pieter De Buysser gezien, maar dat zou ik wel willen doen. 

Ik zou het eindresulaat van De Lokvogel graag eens zien, zodat ik het stuk wat meer kan begrijpen. 

Girl, een film van Lukas Dhont

Met Girl heeft Film Fest Gent een van de beste films van het jaar als opener gekozen. Lukas Dhont serveert een door en door fysiek drama over de worsteling van een jonge transgenderballerina met haar lichaam (en ambitie). Een haast onmogelijk volmaakt debuut, met een verbluffende Victor Polster in de hoofdrol. Het acteerwerk van Victor Polster is verbluffend, want in het echt is hij helemaal niet transgender.

Girl is spectaculair in zijn eenvoud en precisie. Klein van opzet, maar enorm van impact: de kans dat deze film uw blik op transgenderpersonen voorgoed zal veranderen, is groot.

Persoonlijk kon ik , vóór het kijken van de film, mij niet identifieceren in de transgender-community, maar het zien van die film heeft  mijn ogen geopend. Transgender zijn is heel moeilijk, mensen beoordelen u, je wordt gedicrimineerd en de processen om een gelachtsverandering te moeten ondergaan lijken heel vermoeiend. 

Lara (Victor Polster) verschijnt regelmatig poedelnaakt in beeld. Daar is niets gratuits of sensationeels aan – integendeel: haar lichaam is het strijdtoneel van de film. Dat illustreren ook de zware danssessies in de balletschool: ze maken de fysieke strijd die Lara met haar eigen lichaam uitvecht zichtbaar – voelbaar zelfs.

Ik schokte wel een Klein beetje, maar uiteindelijk vond ik het fantatisch hoe realisitsch de film was. 

https://www.demorgen.be/film/-girl-laat-je-hoofd-en-hart-pirouettes-draaien-tot-je-ervan-duizelt-b6e9c316/

Room, een film van Lenny Abrahamson

In 2008 werd er dat de Oostenrijker Josef Fritzl zijn dochter Elisabeth, 24 jaar lang had opgesloten in een geheime kelder, die hij speciaal voor dat doel had gebouwd. Al sinds haar elfde werd Elisabeth door haar vader misbruikt, en sinds haar achttiende werd ze gevangen gehouden.

De Iers-Canadese schrijfster Emma Donoghue was enorm geraakt door het verhaal, en schreef het boek Room. Persoonlijk heb ik het boek nog niet gelezen, maar na het zien van de film ga ik het zeker lezen. 

Vijf jaar later is er de verfilming door de Ierse regisseur Lenny Abrahamson. ‘Room’ is weliswaar geïnspireerd door de waargebeurde verhalen van onder anderen Elisabeth Fritzl en Natascha Kampusch, en kent zeker beklemmende spanningselementen, de ontvoering en opsluiting is voor wie goed kijkt eigenlijk van ondergeschikt belang. Veel meer dan een thriller is dit namelijk een hartverscheurend drama over de kracht van moederliefde en de veerkracht van een kind waar van gehouden wordt, en over diens mogelijkheden om licht te vinden in de meest duistere krochten van de volwassen wereld. 

De film is inderdaad hartverscheurend, het is ook heel knap hoe de cameraman ons de kamer laat zien in Jacks (het Klein jongetje) perspectief. Langs één kant maakt hij het mooier dankzij Jacks fantasie, toch blijft het een Klein lelijk kamertje met 1 bed, een heel Klein keukentje en een badkuip. De spoelbak is een oceaan waar papieren bootjes in drijven en onder zijn bed zijn grotten waar een door hem zelf met eierschalen gefabriceerde slang woont. Zijn fantasie is voor zijn moeder een houvast naar haar eigen onbezonnen jeugdjaren (ze was pas zeventien en zelf nog een kind toen ze ontvoerd werd).

Het sterke acteerwerk is een van de grote krachten van ‘Room’. Brie Larson won de Oscar voor beste actrice voor deze rol; een prijs die ze absoluut verdiend heeft. Als een ware leeuwin waakt ze over haar jong. Enerzijds is er de tederheid, anderzijds is ze bereid tot de ultieme daad van liefde: loslaten. In haar ogen lees je welke tol zeven jaren van opsluiting, vernedering en verslagenheid hebben geëist, maar tegelijkertijd lees je er haar vastberadenheid in om haar kind te beschermen, om ervoor te zorgen dat hij een beter leven heeft dan zij. 

Het acteerwerk is perfect, het maakt de film ook beter. De acteurs lijken wel echt moeder en zoon.

 https://cinemagazine.nl/room-2015-recensie/