spot me over vijf dagen lyrisch in tivo want ik ga mijn idool rina sawayama zien!!!!!!!!

en misschien ben ik tegelijkertijd op mijn hoede, want tivoli vredenburg is een spookhuis. het concert is de ronda, en acht jaar geleden had ik daar mijn eerste zoen. op het balkon. ik sta er nog steeds. ik heb foto's op mijn laptop van alle plekken waar ik de jongen sprak die toen even oud was als dat ik nu ben. vijf screenshots van google maps. ik sta er nog steeds.

Wijzigingen

🌟 Nieuw

Vermeldingen in reacties en in berichten tellen nu mee voor je ‘Ongelezen’ activiteitenteller!

🛠️ Fixes

We hebben een vreemde crash van de website verholpen die alleen optrad als je in Safari je dashboard bezocht terwijl je browser 125% was ingezoomd.

We hebben een vervelende bug verholpen waarbij de instelling voor ‘Tumblrs delen die je volgt’ niet nauwkeurig op het web werd weergegeven: de instelling gaf ‘uitgeschakeld’ aan terwijl deze in werkelijkheid ‘ingeschakeld’ was. Dit trof alleen gebruikers die deze instelling nooit hebben gewijzigd. Als je die bloginstelling in het afgelopen jaar op het web hebt bekeken, kan deze onjuist zijn geweest. De waarde op de instellingenpagina van je blog is nu correct. We raden je aan je instelling te controleren om er zeker van te zijn dat deze overeenkomt met je verwachtingen.

We hebben ook een bug verholpen waardoor pushberichten niet werden verzonden wanneer een secundaire blog op een bericht reageerde.

De namen van sjablonen in de theme garden van Tumblr kunnen niet langer in andere sjabloontegels overlopen.

In de berichteditor op het web werken de knoppen voor het invoegen van blokken nu weer wanneer ze binnen een nieuwe regel van een Citaat- of Chat-blok staan.

Wanneer je op het web met de muis over de knoppen voor interactie met berichten beweegt (Vind ik leuk, Rebloggen, Reageren), wordt de tooltiptekst voor bepaalde talen niet langer onnodig op een tweede regel gezet.

🚧 Nog mee bezig

Niets te melden.

🌱 Binnenkort

Momenteel hebben we niets nieuws te melden.

Heb je een probleem? Dien een supportverzoek in (bij voorkeur in het Engels), dan nemen we zo snel mogelijk contact met je op!

Wil je feedback over iets geven? Ga dan naar onze Work in Progress-blog en ga in gesprek met de community. Wil je Tumblr rechtstreeks met een bijdrage steunen? Bekijk dan de nieuwe Abonneebadge in TumblrMart!

Een land

Eenzaam winterland;

in een wereld van één kleur

de stem van de wind

Deze door J. van Tooren vertaalde haiku van Matsuo Bashō past goed bij de foto die ik als kind al kende. Het is een beladen foto, want het Japanse gevangenkamp waar mijn vader geïnterneerd was. Daar werkte hij gedwongen in de mijnen. Ik heb me altijd afgevraagd hoe hij toch aan deze en andere foto's uit die tijd kwam. Ik zocht op het internet en tot mijn verbazing en opwinding vond ik precies een zelfde foto. Nu weet ik pas dat het het kamp bij Ohashi is, op het zuidelijke eiland Kyushu. Nagasaki ligt op 150 kilometer van het kamp, en nu begrijp ik ook hoe mijn vader de gewonden van de atoombom heeft kunnen zien. Op weer een derde foto op de betreffende website herken ik mijn vader. Ze zijn genomen vlak na de capitulatie van Japan, in afwachting van evacuatie door de Amerikanen. Ik lees in een getuigenverslag dat de gevangenen lang moesten lopen van de mijn naar een nieuw kamp en dat dat hun de mogelijkheid gaf wat voedsel van de velden te stelen, oogluikend toegestaan door een jonge Japanse begeleider. Ik herinner me het verhaal van vader hoe ze stiekem Spaanse pepers stalen en die in hun sokken stopten. De zomerse hitte en het zweet zorgden ervoor dat hun enkels en kuiten ondraaglijk begonnen te branden. Die herinnering smaakte mijn vader zoet en maakte hem gelukkig. Altijd lachte hij als hij dat verhaal vertelde. Het leven was toen intens en de kameraadschap groot, de ontberingen van kou, hard werken, karig eten en het gemis van zijn (eerste) vrouw en zoontjes waren vergeten. Die horen bij de sfeer van Bashō's winterhaiku. In een monotoon bestaan kan de stem van de wind je nóg eenzamer maker. Vader heb ik nooit echt met bitterheid horen spreken over die jaren. In zijn latere nieuwe leven verdween Japan gewoon uit zicht.

Tachtig jaar later is mijn verhouding tot Japan een volstrekt andere dan die van vader. Voor mij is het het land van Kenzaburo Oë, van Sei Shōnagon, een Japanse 'pen friend' op de middelbare school, films, haiku's, de netsukés van Edmund De Waal, Zen Boeddhisme en van geverfde stoffen. Altijd is er die mengeling van fascinatie, verbaasde herkenning en krachtige, raadselachtige details. Ik lees een andere, door Jos Vos vertaalde haiku van Bashō uit 1686 en vader komt weer even dichterbij. Een paar eeuwen Japan schuiven ineen.

Afgetrapte akker –

forse kerels plukken

herderstasjes.

jij gaat me zoiezo haatte 🤣🤣🤣🤣🤣🤣 maar ik droomde dus dat ik op tumblr zat en ik zag dat je een nieuwe fic had gemaakt. Het was een smut about.......

MARK RUTTE HAHAHAHAHAHHAHAH don't ask me waarom hij maar somehow was dit in me droom gebeurd

STOOOP SJDHSJSB

maar… misschien was het geen droom..

speciaal voor jou:

mark rutte x dio smut

samenvatting: markie is op zakenreis in liverpool en kan geen kant op door een heftige storm buiten, maar plotseling ziet hij een groot herenhuis, hier kan hij misschien schuilen!

open voor meer😏😏

for all my english speaking folks: mark rutte is the prime minister of the netherlands, yesterday he announced his retirement from politics after 13 years of being our prime minister. he’s a whole meme over here, so- do with that info as you please😔

markie klopt op de enorme deur, lichtelijk geïntimideerd door de luxe van het huis, wachtend tot iemand hem hopelijk binnen zal laten.

op een gegeven moment, word de deur met enige kracht opengegooid, wat markie laat schrikken. voor hem staat een groot blok beton- of nee wacht- het is een man! een man met goudblond haar, en doordrigende bruin-rode ogen, niet veel langer dan markie zelf.

door zijn drukke baan als demissionair premier, heeft markie niet veel tijd voor intimiteit, dus hij voelt gelijk zijn broekje knellen wanneer hij de jonge, blonde god voor hem ziet staan.

“cat’s got your tongue? i asked you a question, answer me.” markie werd uit zijn gedachten gerukt door de stem van de jongeman voor hem, zo zacht als boter. het zorgt voor een tintelend gevoel in zijn kruis.

“oh- i’m sorry sir, i got lost on the way to my hotel.. i have no vervoer back at the moment.” sprak markie in zijn steenkolenengels, de jongeman trok zijn wenkbrauw op.

“you’re not from around here, are you? you’re also dressed quite… neat. why’s that?” vroeg de man zich af, waarom zou een man die hier niet vandaan komt, zo netjes gekleed zijn, zeker op dit tijdstip?

markie zijn gezicht werd langzaam rood, de stem van de jongeman in combinatie met zijn brede statuur, hielp de situatie in zijn- inmiddels te strakke broek- niet.

“i-i’m the prime minister of the netherlands you see, i’m here on a business trip, but got lost on the way to my hotel.” markie probeerde zo subtiel mogelijk zijn verhaal te doen, maar de jongeman keek dwars door hem heen.

“the prime minister? interesting.. by all means, come in.” zei de blonde man, terwijk hij zijn hand op markie zijn schouder legde. markie slikte hard, wat niet onopgemerkt bleef door de brit.

hij grijnsde, bewust van het effect wat hij had op de minister. ze liepen samen naar binnen en dio sloot te deur. hij keek om en liep op markie af.

hij stak zijn hand uit en keek hem diep in de ogen aan. “my name is dio, dio brando. to whom do i own the pleasure?” zei de man, die dio bleek te heten. markie voelde zich zwak in de knieën worden, mond droog en gezicht rood en warm.

“m-mark, my name is mark rutte.” zei hij stotterend, en rijkte zijn hand uit naar dio, die hem een stevige handdruk gaf. zijn hand pastte perfect in die van hem.

“pleasure to meet you, mark.. you must be cold, you’re shivering, and soaked.” zei dio, grijns nogsteeds zichtbaar op zijn gezicht.

de manier waarop dio zijn naam uitsprak, zorgde voor nog meer tintelingen in zijn kruis, het werd bijna pijnlijk. markie probeerde zichzelf rustig te houden, zijn ademhaling zat hoog, zijn hart bonkte in zijn keel en zijn broek zat hem enorm in de weg.

dio zijn ogen dwaalden naar markie’s kruis, de contour van zijn geslacht duidelijk zichtbaar. (SORRY IK GING HELEMAAL STUK HIER PFFF)

markie probeerde om te antwoorden, maar voordat hij de kans kreeg, stapte dio naar voren en plaatste zijn vinger op markie zijn lippen en sussde hem.

“you don’t have to say anything, let me take care of you, mark.”

ik zag mn kans

ik pakte m.

nu kan ik nooit meer normaal naar mark kijken.

jij nu sws:

Uit “ik zal altijd”, van Toon Tellegen:

‘Ik moet op reis, eekhoorn’, zei de mier op een ochtend. Ze zaten op de tak voor de deur van de eekhoorn. De eekhoorn was nog maar net wakker en geeuwde nog. ‘En je moet niet vragen of het echt moet’, zei de mier, ’want het moet’. ‘Maar dat vraag ik helemaal niet’, zei de eekhoorn. ‘Nee maar je stond wel op het punt om dat te vragen, wees maar eerlijk’. De eekhoorn zweeg. ‘Het minste wat we kunnen doen,’ zei de mier, ‘is op een kalme manier afscheid nemen.’ ‘Ja,’ zei de eekhoorn. ‘Dus niet met gejammer en tranen en wat zal ik je missen en kom gauw terug en zo - daar heb ik toch zo’n hekel aan, eekhoorn, als je dat eens wist…’ De eekhoorn knikte. ‘Als jij nou in de deuropening gaat staan…’ zei de mier. De eekhoorn ging in de deuropening staan. De mier gaf hem een hand en zei: ‘nou, eekhoorn, tot ziens dan.’ ‘Dag mier,’ zei de eekhoorn. ‘Goede reis.’ Maar de mier was niet tevreden over het afscheid en bleef staan. ‘Die brok in je keel, eekhoorn,’ zei hij, ‘die hoorde ik wel!’ Ze probeerden het opnieuw en nu zei de mier dat hij een traan zag blinken in het oog van de eekhoorn en vond hij ‘Goede reis’ niet goed. ‘Je vindt het erg, eekhoorn, je vindt het heel erg, ik zie het wel!’ De eekhoorn zweeg. ‘Doe toch kalm!’ riep de mier. Ze probeerden het nog een keer met ‘Beste reis’, en een keer zonder woorden, zonder elkaar aan te kijken. De eekhoorn deed zo kalm als hij nog nooit gehad gedaan. Maar de mier vond het niet goed. ‘Zo kan ik niet op reis gaan,’ zei hij verongelijkt. ‘Terwijl het in feite moet. Echt moet!’ ‘Ja,’ zei de eekhoorn. Daarna zwegen zij en zaten in het licht van de opkomende zon op de tak voor de deur van de eekhoorn. Het bos rook naar dennenhout en in de verte zong de lijster.

Tolli

Ik staar naar dit blanco blad. Wil een verschil maken als het over jou gaat, maar weet niet hoe. In woorden kan niemand voelen hoe je me troostte, met je wankele grappen mijn onzekerheid omarmde en liefde in de strijd gooide, misschien teveel? Dat lag aan mij. Alles wat je zei kwam bij me binnen en kon ik mij in vinden, je intelligentie, je bijzondere manier van wenkbrauwen opheffen als je totaal geen wenkbrauwen wou opheffen, hoe je je ongenoegen verstopte in kleine kronkelige rimpels, nauwelijks te zien, maar ‘k zag ze, zoals jij mijn pijnen zag als iedereen dacht dat ik gelukkig was. Je gaf me woorden als ik dacht dat ik daden wou en deed me inzien dat ik met de juiste zin te overhalen was. Je hebt nooit geweten wat je betekent voor me, maar nu wil ik schreeuwen dat vrienden een verschil kunnen maken, waar je dat zelf niet meer kan. 

persoonlijke appreciatie

Mijn lieve lezers,

Na mijn laatste post over mijn boek waar ik een korte inhoud over hebt geschreven, heb ik een persoonlijke appreciatie van het boek geschreven. Dit boek is geschreven door Petra Doom en ik wou jullie aantonen wat ik leuk vond in dit boek.

-----

Dit boek was spannend en vlot om te lezen. Ik vind niet dat het de beste fantasieboek is dat ik ooit hebt gelezen maar het was best wel goed. In het begin was het moeilijk te begrijpen wat er aan het gebeuren was, maar dat denk ik dat het bij de meeste fantasieboeken zo is. Het idee was best wel goed gevonden en het feit dat men een beetje Griekse mythologie verhalen weten te komen is ook best wel interessant. Je kan goed voelen hoeveel werk dat het auteur heeft gehad om zoveel informatie en details te kunnen vinden. Wanneer ze bijvoorbeeld het verhaal van Orpheus zo goed uitlegt en dat ze die gebruikt tijdens het hele boek. Ze heeft het verhaal van Orpheus een beetje kunnen omvormen om daarna die te gebruiken in haar boek.

Ik vond dat de karakters hun lied (superkracht) altijd bij hun personaliteit goed passeerden.Bijvoorbeeld met het karakter die Elena heet is zij een schreeuwer (soort superkracht) en zij gaf Elena als personaliteit dat ze altijd haar menig  geeft, dat ze niet bang is om actie te nemen, dat ze het niet leuk vind om te wachten en dat mensen altijd een beetje bang van haar zijn.

Wat ook best wel leuk is, is dat ze het tijdens de hele boek over muziek heeft. Je kon goed voelen hoe muziek belangrijk was voor de personages, hoe ze ook verschillend waren met hoe ze zich met muziek voelden en hoe ze met muziek hun gevoelens kon laten voelen. Toen bijvoorbeeld Lorcan zijn lied speelde en Ariane zijn gevoelens kon luisteren want haar superkracht is luisteraar en zij kan met haar lied de gevoelens van andere mensen voelen. En in die passage was het heel intiem dat Lorcan aan Ariane zijn gevoelens liet horen.

Wat ook best wel emotief in het boek was vond ik het broederschap tussen Lorcan en Colin. We konden goed zien hoe slecht Lorcan zich voelde toen Colin in coma was. In het boek zijn er bijna nooit tweelingen geboren omdat ze zich van elkaars lied voeden wanneer zij in het buik van de moeder zijn en dan overleeft één van de twee niet. Maar dat wanneer ze geboren zijn dat ze een speciaal bond hebben en dat die bond ook best wel mooi is.

DOVDH - Hoofdstuk 10-12

Hallo lezers!

Dit zijn de dingen dat me zijn opgevallen/ dat ik heb gelezen tussen hoofdstuk tien en twaalf:

Hoofdstuk 10,p 115

Max ging na het optreden back stage om naar Ada te gaan. Bruno en Max ontmoeten elkaar en Onno zit nog steeds diep na te denken om in de politiek te gaan. Vervolgens beslissen Bruno, Max en Onno om naar een zigeunerorkest te gaan. Tijdens het concert was Max ontroerd van de ambiance. Bruno vertrekt en Onno en Max praten voor de rest van de avond, grootendeels over Max zijn vader.

Ze praten over dat ze de volgende dag naar het Rijksinstituut moeten gaan om zo meer informatie over zijn vader te weten (Max was benieuwd). Hij gaat,na het gesprek, naar huis.

Hoofdstuk 11, p 125

De volgende ochtend stonden Max en Ada op ze aten ontbijt en praatte met elkaar. Onno belt aan de deur en vervolgens vertrekken Onno en Max om naar het instituut te gaan. Een glimp van Jaloezie ontstond in Ada. Iets dat nog niet onthuld was in het boek:

Ada dacht na over haar relatie en of Max wel van haar hield. Ze wist dat Max soms vreemdging met andere vrouwen, maar daar gaf ze niet om , omdat Max noot echt van die vrouwen hield. Maar nu, was ze aan het twijfelen of die gevoelens wel aan bod kwamen bij Onno.

Max en Onno kwamen aan bij het instituut en werden begeleid naar de directeurs zijn kantoor, waar Max daarna het dossier van zijn vader kreeg. Het was gigantisch, hij moest geholpen worden door een man genaamd "oud" die verantwoordelijk was voor de dossiers. Er werd onthuld dat de vader een persoonlijke vriend had, Generaal Schumann. Er werden brieven naar elkaar geschreven en een lag bij het dossier. Oud sprak over zijn terechtstelling en hoe Delius niet getuigden of sprak tijdens zijn proces. Het laatste dat Delius ooit geschreven was was: " Es gibt nur mich. Was es nicht gibt, das kann nicht sterben." (Er is alleen ik. Wat niet bestaat, kan niet sterven.) De rechter beslisten dat iemand die zijn vrouw en schoonouders de dood in joeg, niet normaal was. En daarmee kreeg Delius de doodstraf.

Na het bezoekje ging Max terug naar huis. Toen hij thuis aankwam lag er een briefje op zijn bureau, van Ada:

Hij was er niet zo kapot van en hij zag dit eerder als een episode in zijn leven dat vroeg of laat ging gebeuren.

Hoofdstuk 12, p 140

Max keek naar het dossier en las over zijn grootouders en zijn vader. Hij deed een opvallende ontdekking: de drie plaatsen van zijn vaders jeugd (Bielsko, Katowice en Krakow ) vormden een gelijkbenige driehoek en in het midden lag Oswiecim: Auschwitz. Hij las verder over zijn vader en hoe zijn dagen en leven eruit zag. Hij las over Hitler, polen, Duitsland etc... Hij besloot om de nachttrein naar Katowice te nemen. Hij stelde zich voor hoe zijn vader hier had rond gewandeld en geleefd. Hoe hij zijn jeugd doorbracht. Daarna ging jij naar Krakow en vervolgens naar Bielsko. De volgende dag ging hij naar Auschwitz. arbeit macht frei was het eerste ding dat hij zag. Hij keek somber rond en verbeelde zich hoe de mensen die hier gevangen waren en werkte leefde. Hij dacht aan zijn moeder en hoe zij hierdoor zou moeten zijn gegaan. Max was in een fase van zelfbewustzijn beland:

Hij was aan het lijden en hij kon er niks aan doen. Hij besloot, langzaam om de vierenhalf miljoen vierkante meters heen te lopen, verdwenen in zijn eigen gedachtes.

Dit was tot nu toe een van de meest intressante en kwellend hoofdstuk dat ik tot nu toe gelezen heb. Prachtig geschreven!

Ik zocht vervolgens enkele foto's op van Auschwitz, omdat ik er nog nooit ben geweest en ik wou een visualisatie. Hier is er een van:

Vandaag is het alweer 2 weken geleden dat ma is overleden. Afgelopen vrijdag een week geleden hebben we haar begraven.

Er gaat van alles door mijn hoofd: hoe moeilijk ze te peilen was, hoe bot en lomp ze soms kon zijn, hoe afstandelijk ze was... Maar ook, hoe ze haar stinkende best heeft gedaan om ons op te voeden, met alle fouten en gebreken.

Hoewel ik nooit goed hoogte van haar kreeg, en onze band niet sterk was, ik ben blij, dat ik haar, zover ik kon, haar altijd gerespecteerd heb. Lang geleden heb ik afstand van haar genomen, ik probeerde niet meer om onze band te verbeteren, om in een goed blaadje te komen, ik heb dat losgelaten.

Haar liefde was altijd voorwaardelijk. Als je dit, en als je dat, dan... Het geeft ook aan, hoe onzeker, en niet gewaardeerd ze zichzelf waarschijnlijk altijd gevoeld heeft. Ze sprak daar niet over.

Achteraf is het proces 4 augustus begonnen. Ze was misselijk, zei ze tegen ICare, en ze had last van haar schouder. 5 augustus zijn we nog naar de SEH van het Meander geweest. De 2e fase trad 8 augustus in. Anneke was die dag nog bij haar geweest voor haar verjaardag. 9 augustus waren wij bij haar 's avonds. Tegen de zorg had ze gezegd, dat ze zich uitgeput voelde, tegen ons sprak ze daar niet over, hoewel haar ogen bijna dichtvielen. 12 augustus, toen wij bij Anneke op de verjaardag waren, trad de 3e fase in. Ik denk, dat ze toen begon in te zien, dat het niet meer ging, ze gaf de moed op. Ze vroeg naar Hillie en de volgende morgen naar Anneke. Zoiets deed ze nooit. Ze kon het zelf wel. Maar nu gaf ze aan dat ze niet meer kon, maar ook, dat ze niet meer wilde. Geen angst voor de dood, alleen maar vermoeidheid.

Vrijdags avonds is ze naar bed gegaan, en zaterdag op zondagnacht is ze gestorven. Ze is gegaan zoals ze was: flink blijven, je masker niet afzetten. Geen teken van gevoel of zwakte. Een stervensproces wat ze alleen heeft doorlopen.

Ik denk dat ze rust heeft. Rust zacht, ma. Ik weet dat je het niet zo zag, maar toch wens ik het je toe.

happy bi visibility day!!!! teruggooi naar de eerste meisjes die ik leuk vond, natuurlijk zaten die in mijn vriendinnengroep op de middelbare school, natuurlijk heb ik daar nooit iets mee gedaan. teruggooi naar hoe het internet me altijd het idee gaf dat bi zijn iets magisch was, wonderlijk want je had de gave om iedereen te kunnen begeren en liefhebben. teruggooi naar het eerste meisje dat me zoende, twintig centimeter langer dan ik, zilverblond haar, neuspiercing, een uur nadat ik mijn eerste zoen van een jongen had, die me drie weken later vroeg of ik zijn vriendin wilde zijn. ik dacht: ik doe het allebei op één avond, want dan heb ik dat maar gedaan. nooit uit de kast gekomen, alleen tegenover mijn partners. ik vind het belangrijk dat ze weten dat ik niet hetero ben, van de rest kan het me niet veel schelen, maar ik spreek altijd over de mensen met wie ik datete, de mensen die ik aantrekkelijk vind, nooit alleen mannen. 

Opdracht recensie

Eerste recensie:

"Dit boek beschrijft een situatie die me meteen intrigeerde, en de eerste helft was dan ook wervelend. Het is zo slim en knap geschreven, met zo veel details voor betrekkelijk... weinig concrete gebeurtenissen om op te leunen. De 'suspence' over hun positie als bewakers en de apocalyptische wereld buiten hun sleepte me volledig mee. Dat Terrin er niet he-le-máál in slaagde om die spanning in te lossen was jammer (ik had er immers al flink over rondgebazuind in mijn vriendenkring), maar te vergeven. Wie zo'n klein verhaal zo groots kan maken, mag van mij wel hier en daar wat vreemde, wilde, verwarrende afslagen nemen. Ik ga rustig door met mijn Peter Terrin marathon!"

Tweede recensie:

"In De bewaker tasten de twee bewakers op de kelderverdieping in het duister. Letterlijk en figuurlijk. Waar zijn alle rijke bewoners van het appartementengebouw naartoe? Wat is er aan de hand in de stad? En zullen ze nog bevoorraad worden? Een knap staaltje vertelwerk, dat hier en daar toch wat moeilijk leest. Ook het einde was niet helemaal wat ik ervan verwacht had. Maar dat neemt niet weg dat het beklemmende verhaal van Peter Terrin fascineert. Zelfs de lezer wordt claustrofobisch van de situatie."

Mijn recensie:

De eerste recensie gaat vooral over hoe intrigerend en wervelend het boek is en dat het intelligent geschreven is met veel details en met weinig concrete gebeurtenissen om op te leunen. Daar ben ik het gedeeltelijk mee eens. "De bewaker" is een boek waarbij je vanaf het begin geïntrigeerd bent door wat er gebeurt en wat er in de rest van het verhaal gaat gebeuren. Je weet nooit wat er kan gebeuren. Maar dat is voor mij vaak een probleem geweest. Het boek is inderdaad intrigerend, maar het is misschien een beetje te intrigerend tot het punt waarop je soms niet echt weet wat er aan de hand is en wat het verschil is tussen de momenten van het echte leven en de verschillende hallucinaties waaraan de hoofdpersoon lijdt. Ik denk niet dat dit boek op een intelligente manier is geschreven, want het zou veel mensen, waaronder mij, in verwarring kunnen brengen. Aan de andere kant, zoals dit recensie zegt, beschrijft dit boek heel gedetailleerd de scènes waarin de personages zich bevinden en wordt de nadruk gelegd op de details van geuren, die een grote rol spelen in het hele boek.

Bij deze tweede recensie wordt er gezegd dat het boek soms moeilijk te lezen is. Daar ben ik het helemaal mee eens. Ik moet toegeven dat dit boek een van de boeken is die ik het moeilijkst heb kunnen begrijpen en lezen in mijn hele leven. Hoewel de hoofdstukken erg kort zijn en daardoor snel te lezen, moet ik eerlijk toegeven dat ik me echt moest concentreren om te proberen te begrijpen wat er aan de hand was en dat was niet altijd makkelijk. Er staat dan dat het einde niet was wat deze persoon had verwacht. Nogmaals, daar ben ik het helemaal mee eens. Ik had een einde verwacht dat misschien iets spectaculairder was of met meer uitleg. Uiteindelijk krijgen we niets te horen over wat er echt gebeurd is in de buitenwereld en wat er echt aan de hand is met de verschillende personages. Het was eerder nogal teleurstellend en wederom moeilijk te begrijpen. Tot slot wordt er gezegd dat dit boek de lezer een beetje claustrofobisch laat voelen, en daar ben ik het helemaal mee eens. Je krijgt de indruk dat de personages nooit het daglicht zien, dat ze altijd opgesloten zitten, en dit gaf me het bizarre gevoel niet goed te kunnen ademen en er duidelijk naar buiten te willen. Deze sensatie dat dit boek ons geeft is echt indrukwekkend, en ik moet toegeven dat de schrijver het goed heeft gedaan.

Concluderend, als ik mijn mening over dit boek zou moeten geven, zou ik zeggen dat het absoluut geen slecht boek is, maar ik zou het niet herlezen. Dit boek was veel te ingewikkeld voor mij en ik zou het absoluut niet aanraden aan mensen die het soms moeilijk vinden om verhalen in boeken te begrijpen. Zoals ik al zei had ik soms enorme moeite om me op het verhaal te concentreren en als ik dat deed was het soms zelfs vermoeiend. Ook het einde vond ik teleurstellend. De spanning is er wel maar helaas niet genoeg naar mijn smaak en het plot had ook verder kunnen gaan. De "verstikkende" sensaties zijn erg goed geschreven door de schrijfster en inderdaad heb je soms het idee opgesloten te zitten in deze kelders met de personages. Het boek leest zich snel maar niet gemakkelijk, althans voor mij, maar misschien ben ik het probleem, wie weet?

Uit mijn hoofd

Al dagen probeer ik drie gedichten uit mijn hoofd te leren. Dat moest van onze regisseur en van mijn medespeler. Poëzie is nu eenmaal anders dan een verhaal of een dialoog of een betoog, zo werd mij gezegd. Daar ben ik het natuurlijk helemaal mee eens. 'Learning by heart' zeggen de Engelsen, en de Fransen zeggen het zelfde: 'apprendre par coeur'. De Duitsers houden het bij het neutrale 'auswendig lernen', zoals wij ook 'van buiten leren' zeggen. Vreemd, want als je iets van buiten kent, ken je het eigenlijk van binnen. Hoe je met je hart moet leren, dat weet ik eigenlijk niet. Ik ging nogal onhandig aan de slag. Toen ik net was begonnen op de middelbare school, en we nooit op de lagere school hadden geleerd hoe huiswerk te maken, vroeg ik mijn veel oudere broer om mij te overhoren. Ik begon met het opdreunen van een tekst. Tot mijn verbazing bleek dat dat niets met leren te maken had. Nee, ik moest schema's maken. Ik schaamde mij.

Ik besloot om zo mijn eigen drie gedichten toegankelijk te maken in mijn geheugen. Ik ontleedde ze in kleine 'bits' en gaf ze namen. Zo is er een lijst 'meidoorn – druivensuiker – spreeuw – engelen – aap – fruit – atlas – pop-up boek – ideeën – zilvermeeuwen – achtertuin'. Een andere lijst luidt: 'schillen – vallen – schudden – rijgen – spugen – malen – proeven – smeren' . Ook maakte ik kleine kettingen van symbolen.

Terwijl de bossen van de Veluwe langs vlogen en zonnevlekken in de stiltecoupé wierpen, prevelde en prevelde ik, en spiekte vaak. Ik was op weg naar het noorden, waar van mij verwacht werd dat ik de gedichten uit mijn hoofd kende. Ik had nog een klein uur.

'Stampen' heet uit het hoofd leren ook. Stampen, dat is bewegen, fijnmaken, hard trappen op de vloer, pompen, samenpersen, schoppen. Nou, dat deed ik in zekere zin allemaal. Ik ontdekte een enkele denkfout in mijn gedichten (ja, die bestaan in de poëzie ook), weerbarstigheden die zonder problemen gelezen kunnen worden, maar die bij het uit het hoofd leren onoverkomelijk blijken. Steeds weer vergat ik een zelfde zin, of gebruikte ik steeds een verkeerd woord. Het leidde ertoe dat ik zelfs veranderingen aanbracht. Om mijzelf even wat rust te geven, want stampen is zwaar werk, las ik in de nieuwste bundel van Mustafa Stitou. Jaren geleden kocht ik zijn 'Varkensroze ansichten', en ik kwam tot de conclusie dat ik niets van zijn poëzie begreep, dat hij 'niet voor mij was'. Ik sloeg het boek open en las als eerste het motto: 'We hebben vuur en hout, zei Isaak, maar waar is het lam voor het offer?' (Genesis 22:7). Ik was gegrepen. En zijn gedichten zitten vol weerbarstigheden. Toen sloot ik de bundel en ging gesterkt verder met mijn arbeid.

Autismeweek dag 5, 3 april

Aanpassingen en rekening houden met elkaar

Autisme vergelijk ik wel eens met een NT2-spreker zijn, iemand die Nederlands spreekt als tweede (of derde, vierde..) taal. Het is best mogelijk dat je een eind komt en zelfs een redelijk accent weet aan te kweken maar je komt er nooit helemaal. Nederlanders blijven merken dat je nier niet vandaan komt. Is dat erg? Welnee. Meestal krijgen deze nieuwe, al dan niet tijdelijke, inwoners sympathie. ‘Wat is je Nederlands goed! Knap hoor.’

Gek genoeg brengt vrijwel niemand deze sympathie en zelfs behulpzaamheid op als het gaat om mensen met een ander neurotype. Autisten worden zonder mankeren vlot afgekeurd en buitengesloten. Alleen al het gevoel dat iemand ‘raar’ is, is meestal voldoende. Vrijwel niemand zal letterlijk denken ‘die is raar, ik wil niks met hem te maken hebben’; het gebeurt voorbewust en op het niveau van de emoties. Wat krijg je dan? Dat ene teamlid wordt niet mee uitgenodigd, wordt niet voor projecten gevraagd of heel simpel krijgt de kantoorroddels niet te horen.

Nog interessanter – en gevaarlijker! – is de neiging die veel neurotypische mensen vertonen als een collega met autisme spreekt. Begrijpen ze het niet onmiddellijk helemaal dan besluiten ze dat de autist het niet snapt (en niet kan snappen). Vaak wat ongeduldig wijzen ze wat ze net gehoord hebben af als onzinnig.

Dit levert de situatie op dat collega’s met autisme of nog niet begrepen hebben waar het over gaat met als resultaat ongeduld en ergernis of juist een eind voor de troepen uit lopen waarop weer ongeduld en ergernis volgt. De reactie van een teamleider? In veel gevallen proberen om de autistische werknemer te leren om zich aan te passen aan de rest en net zo lang te oefenen totdat zij precies op die manier praat en uitlegt zodat de rest het wel makkelijk kan volgen.

Mijn vraag is waarom niet gewoon een controle-vraag of zelfs een verdiepende vraag stellen als ze iets niet helemaal kunnen volgen. Moet de aanname niet zijn dat elke collega in principe redelijk is en best een goed idee kan hebben?

Let je dit voor dan is het antwoord vaak ‘Ja, dat doen ze natuurlijk niet. Dat kun je niet verwachten.’ En zo is de cirkel rond. De les die elke autist kent is: jij moet je altijd aanpassen, jij ziet het verkeerd en het ligt aan jou.

Een geval dat mij persoonlijk altijd bijgebleven is: Ik vertelde een keer dat ik het niet zo leuk vond als ik met een vraag of een idee bij een teamlid kwam om dan afgewezen te worden alsof mijn idee duidelijk onzinnig was. Tja, zei de teamleider toen, je kwam ook op het verkeerde moment. Die collega had er z’n hoofd niet bij op dat moment. Je moet ook komen op het moment dat het uitkomt. Ik vroeg waarom de collega niet had gezegd ‘Maarten, nu even niet.’ Dan had ik een afspraak in het systeem gezet. ‘Nee, natuurlijk doet ie dat niet,’ legde de teamleider uit. Hoe moet ik er dan achter komen wanneer het wel of niet uitkomt? ‘Dat moet je gewoon weten. Dat snap je toch wel?’

Laten we het eens omdraaien. Ik vind het bepaald niet leuk als iemand onverwacht zijn of haar hand op mijn schouder legt. Toch doen sommige collega’s dat. Als ik daar wat van zeg dan is de reactie vaak er een van verbazing en zelfs lichte ergernis. In het beste geval concludeert zo iemand ‘Oh ja, jij hebt die stoornis dus…’ Fijn dat je met niet meer onverwachts aanraakt maar ik gaf gewoon op vriendelijke wijze een grens aan.

Ik draag vaak een koptelefoon overdag. Er heeft wel eens een collega – nu niet meer werkzaam bij ons – tegen me gezegd dat ik me zo onbereikbaar maakte. Ik vertelde dat ik gewoon gebeld kan worden op die koptelefoon en als je me zo wil spreken dan kom je gewoon naast me staan en dan doe ik hem af. ‘Ja, nee, maar toch…’ Het gaf, kortom, toch een onbereikbaar gevoel.

Wie past zich aan wie aan? Van ons wordt gezegd dat we star of rigide zijn en moeite hebben met wederkerigheid, zelfs nauwelijks empathie zouden hebben. Tja..

Het zal mensen misschien verbazen maar ik ben er een overtuigd voorstander van dat mensen met autisme sociale vaardigheden opdoen en die blijven bijslijpen. Omgangsvormen zijn belangrijk. Deden mensen er maar eens meer aan, autistisch of niet. Er is echter ook nog zoiets als voorkomendheid. Als iemand wat anders reageert dan we hadden verwacht, waarom zouden we dan meteen afwijzen? Meteen er van uitgaan dat het slecht of bot bedoeld is?

Allistische (niet-autistische) mensen zijn – klaarblijkelijk – niet star of rigide en hebben geen of tenminste weinig moeite met wederkerigheid. Als je dan toch die fantastische talenten hebt die non-verbale communicatie zo moeiteloos laten verlopen voor je.. waarom lijkt het dan zo moeilijk om je te verplaatsen in een ander die net.. anders is?

Dit gaat redelijk ver. Er wordt vaak gesteld dat autisten spraak letterlijk nemen. Dat is ook gedeeltelijk wel zo maar er zit iets achter. De meeste mensen binnen het spectrum die ik ken houden trouwens van woordgrappen, taalhumor. Ik ken verder echt niemand die de uitdrukking ‘een meisje versieren’ echt interpreteert alsof een jonge vrouw omhangen wordt met slingers en kerstballen. (Dit staat vaak in lesboeken nog.) Wat gebeurt er wel? Vaak zijn uitspraken die allisten doen voor meerderlei uitleg vatbaar en dan is de vraag wat er precies bedoeld wordt. Vraag je om verduidelijking dan krijg je vaak een korzelig ‘ja, dat snap je toch wel?!’ Nee. Eigenlijk niet. Autistisch taalgebruik komt soms wat pedant of overformeel over maar dat komt omdat de spreker exact bedoelt wat zij zegt en zegt wat hij bedoelt.

Heel grof gezegd zijn autisten vaak in een bepaalde situatie bezig met wat is en wat er gebeurt terwijl allisten vaak gericht zijn op wat ze ergens van vinden of mee moeten. Als er dan wat hectiek is dan ontstaat er snel ruis, de gesprekspartners snappen elkaar niet omdat ze elk op iets anders zijn gericht. Wat gebeurt er als je de ander niet vat? Dan houd je alleen de uitgesproken woorden zelf nog over. Dan neem je de ander letterlijk. Je kan niks anders meer.

Letterlijk nemen is – zo is mijn onbescheiden en onopgeleide mening – is helemaal geen autistisch kenmerk. Het komt voor uit een mismatch in belevingswereld tussen mensen.

De wereld wordt beter als we rekening houden met elkaar. Kom je autistische collega tegemoet. Hij of zij doet al het hele leven niets anders dan aanpassen, begrijpen, bijleren, bestuderen, oefenen en zo voort. Zet ook eens een stap.

Deze bijdrage schrijf ik in het kader van de Autismeweek 2024. Ik haal geld op voor het Autisme Fonds. Met een gift steun je het prachtige werk dat nog te doen is: informatie en advies geven, onderzoek doen, gespreksgroepen voor autistische mensen én hun naasten, werken aan een inclusieve maatschappij en heel wat meer.

Geloof jij dat insluiten beter is dan uitsluiten?

Geef wat je wil én kan missen.

De laatste resten tropisch Nederland

(31 maart 2015)

Het is nacht. 4:00. De volle Paasmaan kijkt buiten goedkeurend op me neer. De eerste lentevogels fluiten in afwachting van het ochtendgloren. Een vroeg kauwtje fladdert door de lucht. De maan zegt: je bent aanvaard zoals je bent. Ik ben in afwachting van het bevestigende licht.

Troostende ervaring. Begeleidster M. bejegende me gisteren met een bak menselijkheid. Ze betrapte me op een kleine overtreding. “Het blijft onder ons”, zei ze, terwijl ze wegliep, met haar Surinaamse verschijning. M. is het snufje tropen van dit safe house. Ze is mellow in de omgang, altijd belangstellend, maar nooit opdringerig. Een model-hulpverlener, met veel naturel.

Ik had er eentje achter me aan zitten, ik bedoel een hulpverleenster. Het was een overijverige vertegenwoordiger van de kleverige soort. Ze was m’n verslavingsdeskundige. Ze stelde voor de behandeling privé voort te zetten. Op dat oneerbare voorstel ging ik niet in. Exit hulpverlener.

Ik kan de slaap niet meer vatten. Room mate X. is ook al wakker. We doden de tijd met sigaretten. Tevreden rokers zijn geen onruststokers.

Room mate X. zegt: “Weet je wat ook lekker is? Paaseitjes. In de winkel verkopen ze die.”

Maar petje af voor hulpverlener M. Ze gaat me niet rapporteren.

Ook de duiven zijn nu wakker. Ze scharrelen hun kostje bij elkaar op het gazon.

Meer hulpverleners. Van de week was de psychiater er. Voor het laatst: N. gaat met pensioen. We hadden de afgelopen jaren een zakelijke, wat afstandelijke relatie. Maar hij prees m’n zelfstandigheid. N. was een typische pillenpsychiater. Voor psychotherapeutische gesprekken moest je niet bij hem zijn. Als ik met hem wilde praten over de oorzaken van voorheen m’n psychische ontregeling, gaf hij niet thuis. Daar was-ie niet goed in.

Niettemin: soms weer stemmen in mijn hoofd. Dat duurt een half uur, dan zakt het weer. Dan ga ik even door the doors of perception. Compleet psychotisch werd ik in 2008. Ik belandde bij de crisisdienst van de GGZ met een koor aan stemmen in mijn kop. Ik was opgestegen uit mezelf, en maakte op lichtsnelheid een tocht door de kosmos, dwars door sterrennevels, zwarte gaten en rode dwergen.

Het was een extatische ervaring, hoewel niet voor herhaling vatbaar. Stel dat het weer gebeurt, dat opstijgen uit jezelf, en dat je eenmaal boven niet meer terug wil naar aarde.

Begeleidster M. zou het trouwens nooit verstandig vinden, om weer op te stijgen uit mezelf.

Mijn mentale medische dossier.

Mijn geest is een schuldig landschap. Gelukkig drink ik niet meer. De roes van alcohol zou me kunnen bevrijden uit de meedogenloze sleur die het leven in een beschermde woonvorm is. De eerlijkheid gebiedt me toe te geven dat ik laatst een uitglijder had. Gelukkig smaakte het bier me niet. Het kost me doorgaans weinig moeite het te laten. Ik heb geen fijne herinneringen aan drank. Ik heb me onder invloed misdragen, vertrouwen verspeeld.

De bovenbuurvrouw passeert het raam, zo vroeg al, op weg naar beneden. Haar gespierde benen in zwarte panty’s. Gisteren was de verpleegkundige van de thuiszorg er weer, om me te douchen. Het werd tijd, ik begon te ruiken. Reinheitskultur boven alles.

Toen ik nog bier dronk. Palm. Trappist. Westmalle. Pils. Bokbier. Bier uit alle windstreken, die ik bezocht om te proeven van het plaatselijke gerstenat.

Misschien moet ik begeleidster M. uit Suriname een email sturen om haar te bedanken. Voor haar wezen. Haar tolerantie. Maar misschien is het voor haar wel vanzelfsprekend om model te zijn. Ze heeft trouwens vijf kinderen, en gaat op vakantie naar Suriname en Frans-Guyana, waar ze ook familie heeft.

Dat vertelt ze met een gulle lach.

M., de laatste resten tropisch Nederland.

Er zijn ook hulpverleners die top down en dus autoritair zijn, een beetje stiekem. Ook tegen die types ben ik eerlijk. Ik heb niks te verbergen, ben zo transparant als het kan. Zou dat verklaren dat ik geen vijanden heb?

No hard feelings.

Zwaar drinken ging ik pas in 2011 en 2012, toen het leven me teveel werd. Ik kreeg de drank in bedwang, dat is het belangrijkste.

Ik kar meditatief met m’n rolstoel heen en weer, buiten op het terras, en in de keuken. Ik aanzie hoe de kim azuurblauw kleurt. Dan denk ik na over het leven dat ik leidde. Ik heb altijd m’n best gedaan. Ik had gewoon wat pech.

Ik tel m’n zegeningen. En trouwens: hoop is een morele plicht.

Ik ben blogger. Ik ben een bevoorrechte. Ik mag het woeden van de gehele wereld buchstabieren. Mij hoor je niet klagen. Ik ben vrij burger, in een democratische rechtsstaat, met een voorbeeldige Grondwet. Heb ik even geluk.

En daarbij ga ik weer stoppen met roken.

Het was gisteren Goede Vrijdag, Pasen. Jezus stond op uit de dood, na zijn kruisiging. Dat deed ik ook wel eens, als een Phoenix uit m’n as herrijzen. Tot hiertoe heeft de Heere mij geholpen.

Het is 6:30 en de einder kleurt koel blauw. De volle maan zakt.

Ik heb diarree, door het antibioticum dat ik slik tegen de blaasontsteking. Het weerhoudt een vleermuisje er niet van patronen te tekenen in de lucht. Het is 7:03, de maan is bijna verdwenen. De lentezon vraagt om belet.

Ik zeg: kom maar op.

Dit blog leidde destijds tot discussie. Dit was mijn reeactie: Veel mensen kijken strak over me heen, vooral in de Jan Linders. Ze mijden oogcontact. En als mensen met me praten, kijken ze op me neer. Ze hebben letterlijk iets uit de hoogte. Dat is onsaangenaam. Het liefst zit ik aan tafel een gesprek te voeren, zodat je elkaar kunt aankijken, op gelijke hoogte. Dat is belangrijk voor mijn zelfbeeld. Ik wil niet iemand zijn op wie wordt neergekeken. Waarvan akte, op deze Paaszaterdag, met stralend weer.

Hoyte van Hoytema populair bij de Oscars: 'Zal me altijd bijblijven'

Sommige sterren die zondagavond in Los Angeles een Oscar in ontvangst mochten nemen, waren daar backstage nog wat beduusd van. Anderen, zoals Nederlander Hoyte van Hoytema, hadden al wel een vermoeden dat ze mogelijkerwijs in de prijzen zouden vallen. “Maar dat kun je natuurlijk niet gaan verwachten.”

Dat Hoyte van Hoytema torenhoge favoriet was voor de Oscar voor cinematografie was de Nederlander zelf ook niet ontgaan. Toch wilde hij er niet vanuit gaan dat hij er met de Academy Award vandoor zou gaan. „Ik had de afgelopen maanden al redelijk wat gewonnen voor deze film, dus dan weet je dat de kans er is”, vertelt de 52-jarige zondagavond bij het verlaten van de Oscarceremonie in Los Angeles aan De Telegraaf, het glimmende gouden beeldje stevig in de hand. „Maar goed, je kunt dat natuurlijk niet gaan verwachten.”

Toch was het wel degelijk Van Hoytema’s naam die een paar uur eerder werd geroepen bij de bekendmaking van de winnaars, voor zijn werk aan epos Oppenheimer, een film van regisseur Christopher Nolan over de maker van de eerste atoombom.

Populair

Wie een Oscar wint, doet traditiegetrouw daarna de persruimte achter het Dolby Theatre aan om enkele vragen te beantwoorden. Van Hoytema bleek daar ook zeer populair bij media uit Zweden, het land waar hij zijn carrière begon voordat hij rond 2010 de overstap maakte naar Hollywood. De cameraman vertelde dat zijn aanpak niet veel veranderd is sinds zijn tijd in Scandinavië. „Er is in Amerika meer budget natuurlijk, maar hoe je een verhaal vertelt is niet heel anders. Dat is een van de dingen die zo mooi zijn aan met Chris werken; hij ziet het camerawerk ook graag intiem en persoonlijk. Daardoor voelt het met hem altijd alsof je een kleine film maakt, maar dan op een enorme schaal.”

Oppenheimer won naast die van Van Hoytema nog zes Oscars, waaronder de hoofdprijs: the Academy Award voor beste film. Tijdens zijn persmoment blikte regisseur en producent Nolan terug op de dag waarop hij de eerste camerabeelden van Van Hoytema voor Oppenheimer zag. „We hadden een uitgebreide testshoot gedaan en speelden die af op IMAX-formaat. Het moment waarop ik voor het eerst de cast in hun kostuums en make-up zag, en zag wat Hoyte met deze film kon qua camerawerk, dat zal me altijd bijblijven.”

Eerste keer

Het was voor zowel Van Hoytema als Nolan de eerste keer dat zij Oscars in ontvangst mochten nemen, en daarin waren zij niet de enigen. Ook hun hoofdrolspeler Cillian Murphy haalde het beeldje voor het eerst op, net als Da’Vine Joy Randolph, die de Oscar won voor beste actrice in een bijrol in The holdovers. Randolph stak in haar interview niet onder stoelen of banken hoe blij ze was dat ze nu wereldwijd als Oscarwinnares te zien was. „Ik keek vroeger altijd naar de Oscars, maar ik zag nooit iemand zoals ik. Het gaf me een beeld van hoe succes eruitziet, en ik heb lang het idee gehad dat ik me daarnaar moest vormen. Maar dat hoeft niet, ik heb er uiteindelijk voor gekozen mezelf te blijven en ik sta hier nu ook.”

Met haar 22 jaar besprak zangeres Billie Eilish al voor de tweede keer op het podium haar Oscarwinst, deze keer voor het nummer What was I made for? uit de film Barbie. Gevraagd naar advies voor jonge muzikanten antwoordde de Amerikaanse, sinds zondagavond de jongste persoon met twee Oscars in de kast ooit, juist dat mensen de tijd moeten nemen om erachter te komen wat ze willen. „Mijn advies zou zijn: doe het niet voor anderen. Doe het niet voor prijzen of om beroemd te worden. Maar doe iets wat je passie is, wat je trots maakt, wat je een goed gevoel geeft. Je hebt alle tijd, neem die om erachter te komen wat je echt wil doen.”

Opengescheurd

Ook Emma Stone haalde zondag haar tweede Oscar op, voor haar rol in Poor things. De actrice ging in veel voorspellingen nek-aan-nek met Lily Gladstone uit Killers of the flower moon. Toch was het ogenblik waarop haar naam klonk waarschijnlijk niet het meest onverwachte moment van de avond voor Stone. Even daarvoor scheurde haar jurk namelijk open, waardoor ze haar speech afsloot met een verzoek aan de aanwezigen vooral niet naar de achterkant van haar outfit te kijken.

In de persruimte hoefde Stone niets meer te bedekken. „Ze hebben me er gewoon net even weer ingenaaid”, lachte de actrice over haar Louis Vuitton-creatie. „Hij moet echt los zijn gegaan toen Ryan Gosling optrad met I’m just Ken, ik ging daar redelijk los bij en dan kan zoiets gebeuren.” De schok rond haar Oscarwinst was blijvender. „Volgens mij had ik een kleine black-out toen dat gebeurde. En ik denk dat ik nog wel even op mijn benen blijf staan trillen.”

(Door Dick van As)

Broer bekent incest met tienerzusje, maar ontkent dwang

Een ongeveer 20-jarige verdachte bekende begin deze maand op een rechtszitting seksuele handelingen te hebben gepleegd met zijn tienerzusje. Maar hij voegde eraan toe dat er geen sprake was van dwang. Hij biechtte op dat hij is gezwicht voor de bewuste verleidingen van het slachtoffer. De verdachte vertelde dat hij vanwege de omstandigheden thuis in de voorkamer sliep en dat het meisje bewust wachtte tot dat iedereen naar bed was, om daarna naakt door het huis te lopen met de bedoeling hem te verleiden. Het zou uit de hand zijn gelopen toen zij hem daarbij in zijn kruis aanraakte. Hij gaf toe haar die dag en drie andere momenten te hebben betast, met wederzijds goed vinden en zelfs op aandrang van het meisje. De jongeman hield de rechter voor dat zijn zusje eerder was misbruikt door een oom en dat ze sindsdien erg hitsig is en zeer schaar gekleed gaat. Hoewel ze een vriendje heeft, zou ze zich steeds tot hem wenden wanneer die niet in de buurt is. ''Ik begrijp haar ook niet, rechter'', aldus de verdachte. Ze zou volgens de verklaringen van de broer zover zijn gegaan dat ze dreigde hem valselijk te zullen beschuldigen als hij ‘het niet wilde doen’. De broer beweerde voorafgaand aan het seksueel contact de lastige situatie thuis te hebben besproken met een buurvrouw. Die zei niet te kunnen ingrijpen, maar waarschuwde hem alleen uit de buurt te blijven van zijn zusje om problemen te voorkomen. Hij benadrukte alles te hebben gedaan om uit de problemen te blijven en ook zijn moeder te hebben gewezen op het gedrag van zijn zusje. De moeder wilde van hem niks horen en hij kreeg zelfs slagen met een eind hout. Hij werd op straat gezet. Na korte tijd onderdak te hebben gevonden bij een tante, zette haar man hem ook op straat omdat ze niet genoeg geld hadden om hem te verzorgen. Hij ging werken en spaarde geld bij elkaar zodat hij terug naar school kon. Juist toen hij dacht zijn leven weer op te pakken, ging alles fout. Hij besloot zijn relaas met: ‘En kijkt u waar ze mij nu heeft laten belanden.’ Hoewel hij bij de politie had gezegd dat hij ook geslachtsgemeenschap met haar had, ontkende hij dit op de zitting. De bekentenis zou volgens de verdachte het gevolg zijn van politiegeweld. Hij klaagde dat de mishandelingen al op de dag van de arrestatie was begonnen, en wel in de prowagen onderweg naar het bureau. In tegenstelling tot de broer, zegt het meisje dat ze nooit heeft ingestemd met de seksuele handelingen. Een keer toen ze niets te eten had en hem geld vroeg voor brood, kreeg ze SRD 75 in ruil voor seks. Ze zei haar ervaringen met de verdachte meerdere keren aan ‘mama’ te hebben verteld. In plaats van in te grijpen werd ze elke keer geslagen als ze het onderwerp aanhaalde. Ze nam daarna een tante in vertrouwen, die vervolgens de politie heeft ingeschakeld. Het slachtoffer vertelde aan de rechter dat ze niet naar school gaat, omdat ze ‘traag van begrip’ is. De moeder, die ook als getuige was opgeroepen, kwam wel opdagen, maar deed een beroep op het verschoningsrecht, waardoor ze niet hoefde te getuigen. Read the full article